ROMMEL».
DE JONGENS VAN DEN MOLEN
i'tn op zij te leggun, maar nu desniciteer--
btj vHic doodarm zijn. De leiding van hoi" r^r-
tel in Linr. was in handen van een pienter oud
vrouwtje van GO jaar. Ifaar geheel e leven ïv -fr
•t hard gewerkt en was de oorlog niet gr vo
uten met de depreciatie van het geld, don zou
re nu mim hebben kunnen leven, want w.o had
300.000 kronen overgespaard, wat evenveel v yg
als 150.000 gulden. Maar wat is nu 300.000 kro
nen? Toen wij er waren slechts 115. En het
vrouwtje is gedwongen op baar ouden dag neg
haiv! te plooteren van den vroegen morgen tot
dei; laten avond.
Zie, als men dergelijke verhalen hoort uit
den mond van de menschen zelf, dan doorvoelt
men pas hoe ontzettend de gevolgen van den
weraldoorlog zijn geweest
Tegen den avond tuften we naar Linz terug.
Het ging met een flinke vaart langs den oever
van de Donau, want het zou er spannen cf we
nog voor den donker het hotel konden berei
ken. En de chauffeur had geen licht. Ongeluk
kigerwijze knapte er nog een band, zcodat we
niet mcor bij lichten terug konden zijn. Erg
druk maakte de chauffeur zich toen ook maar
niet meer, want hij zou op zijn hoogst 1000 kro
nen boete oploopen.
Toen we de Donaubrug overgingen, werd er
halt gecommandeerd, door de politie. De chauf
feur mompelde iets van Unfal mit dem akku-
mulator, en we konden doorgaan. Een'echt
staaltje van Oostenrijkscho gemoedelijkheid
We zijn nog een paar dagen in Linz gebleven
en moesten daarbij opmerken, dat vooral de
tramritten ontzettend goedkoop waren.. Voor 7
centen zaten we met z'n vieren een half uur en
langer in de electrische. Een tochtje naar St.
Flarian bracht ons bij een „Stift", een prachtig
gi-oot gesticht, door een zekeren Herr Kroll aan
den heiligen Florian geweid Het was 'n prach
tig bouwwerk, zooals ons land er geen of wei
nige te zien geeft. Bij deze gelegenheid zagen
we nog een bijriviertje van de Donau, de
Traum, met prachtig groen-blauw water. De
Donau zelf is groezelig grijs-geel van kleur. Het
liedje van de schonen blauen Donau geldt dus
niet voor de rivier zelf, wel voor de zijstroom
pjes.
Zondagavond, den laatsten dag van ons ver
blijf in Linz kwam er nog een gezelschap van
12 Hollanders, die een hotel zochten. Een paar
konden nog onderdak vinden en na veel moei
te gelukte het nog eenige onder dak te bren
gen in een ander hotel. Maar vier jongelui heb
ben den nacht op een paar banken in den
„gast.zimmer" moeten doorbrengen. Ock geen
pretje als men 24 uur in den spoorwagen door
een gerammeld isl
's Maaodagsmorgens zijn we mev een rader
boot van Linz naar Weenen gereisd. Een-
prachtige reis voor weinig geld. Negen uur va-
Vervolg.
Willem begreep niet hoe zijn vader nog kon
lachen. Ilij kon wel huilen.
„Ik moet vanavond nog een paar boodschap
pen doen in de stad", zei Van Rijn verder. „Je
hebt du loch vacantie en daarom mag je wel
meegaan, als je zin hebt."
„Nou, wat graag, vader", zei Willem, terwijl
zijn oogen begonnen te glinsteren, Zijn vader
ging nogal eens veel naar de naburige stad,
om met kooplui te praten, maar dan mocht hij
nooit mee, omdat hij daar toch niets aan had,
en omdat hij ook bijna altijd naar school moest
„Vraag dan aan je vriendje Henk, of die ook
mee gaat, als hij zin heeft", zei Van Rijn ver
volgens.
„Hij wil vast wol mee, vader", zei Willem.
„Ik zal 't hem vragen. Hoe laat gaan we?"
„Dadelijk, na 't eten, dus om zes uur. Dan
zijn we om half tien weer thuis".
..Best, vader!"
Willem holde weg. 't Was nu vijf uur, dus
haa lij nog ruimschoots de tijd, om Henk te
waarschuwen en te eten. Hij zag Henk al heel
gauw en bracht hem dadelijk het verzoek van
zijn vader over:
„Zeg Henk, vader vraagt, of je vanavond mee
gaat naar de stad. Vader moet daar een paar
boodschappen doen en nu mogen jij en ik mee.
Wil je?"
„Nou, natuurlijk", lachte Henk. „Ik ga 't da
delijk vragenl" Even later kwam hij terug en
ren voor 6000 kr. de persoon, dus 30 cent.
Zoo'n Donautocht is onvergelijkelijk schoon.
De rivier kronkcii zich tusscben de J^ergen
door, die nu eens tot den top begroeid zijn en
dan weer grootendeels kaal. Geweldige rots
massa's verheffen zich tot hoog in de lucht.
lh\ aantal ruines hebben we maar niet geteld.
Bijna elke rotspunt preikte met een vervollen
slot uit vroegere eeuwen. Het aantal roofrid
ders, dat vrue.j v Oostenrijk onveilig maakte,
moet wel groot geweest zijn. In hunne sterke
kasteolen, op bijna ontoegankelijke plaatsen
gebouwd, behoMirohten zij den omtrek en wa
ren do schrik der landelijke bevolking in de
middel ocuwen. Er moet daar wat afgespeeld
zijn in vorige «ouwen.
Hoe het zij, voor toeristen, is een Donauvaart
zeker aan to bevelen. De indruk is overweldi
gend. Het eenige bezwaar is de lange duur van
negen uur, maar de boot had een goed restau
rant, zoodat de inwendige mensch behoorlijk
op tijd het noodige kan bekomen. Maar men
is eindelijk toch blij, als Wecneït in 't zicht
komt.
We hadden een paar dagen te voren telegra
fisch ,een hotel besproken, zoodat we daar
geen drukte mee hadden. En gelukkig, want
ook Weenen was overvol met vreemdelingen
van allerlei nationaliteit. En menigeen werd
afgewezen, toen wij rustig onze kamers kon
den betrekken. Men ziet soms heele drommen
reizigers zich verdringen voor de hotels om nog
een kamer te bemachtigen, vaak zonder re
sultaat. En het is geen pretje om zoo van het
eene hotel naar het andere te trekken met het
voorzicht, misschien nergens onderdak to vin
den of in een minderwaardig hotelletje van
den zooveelstenl rang.
Ons hotel was goed, geen wantzen, even
min als te Linz. Een volgende week het
een en ander over Weenen. M.
KLOKKEN, DIE NIET WORDEN OPGE-
WONDEN-
Men ziet tegenwoordig in verschillende win
kels uurwerken staan met de bijvoeging, dat
ze niet behoeven te worden opgewonden, en ge
garandeerd een of zelfs meer jaren doorioopen.
Menigeen zal zich hebben afgevraagd, hoe dit
kan.
Do oplossing is erg eenvoudig. In de klok be
vindt zich een drogo battorlj, zooaïa men kent
zei: „Moeder vindt 't best. Hoe laat moet ik bij
jullie zijn?"
„Om zes uur gaan we weg!"
„Ik zal precies op tijd wezen".
En Henk was op tijd. Boer van Rijn had al
ingespannen en metoen reden ze weg, langs
den molen, waar Jan zijn broer en zijn vriend
goede reis toeriep, het dorp door, en vervol
gens langs den breeden weg, naar de stad.
Links zag je de duinen tegen de blauwe lucht
afsteken en rechts het vlakke Hollandsche pol
derland. Tiet was heel druk op den weg. Veel
fietsers maakten gebruik van den mooien
avond, om eens een luchtje te scheppen. Dik
wijls zagen Henk en' Willem bekenden uit hun
derr, die ze vroolijk goedenavond toeriepen.
Na een uurtje waren ze in de stad. Boer van
Rijn reed naar een stalhouderij, waar hij zijn
paard en wagen aan de goede zorgen van een
sfaiknocht overliet en vervolgens gingen ze de
stad in. Willem en Henk, die hun geheele le
ventje op 't dorp gesleten hadden, keken hun
oogen uit bij 't zien van al die mooie winkels,
tuig.-* torens en groote huizen. Ze kwamen in
een heel drukke winkelstraat, waar ook een
winkel was, waar keurige voetballen voor de
ramen lagen.
„Kijk eens!" zei Willem tegen Henk, „zoo
een moesten we hebben!"
,,'t Zullen wel dure zijn!" zei Henk.
„De prijs staat er op", zei boer van Rijn, „kijk
maar, acht gulden!"
Henk en Willem keken met begeerige oogen
naar de prachtige voetballen. Boer van Rijn
zag het en lachte even.
uit de electrische zaklantarens, maar dan ver
moedelijk in verbeterden vorm, want de gewo
ne blijven nooit een jaar goed, zelfs als men
ze niet gebruikt. Een tandwiel wordt door een
pal in de richiing van do wijzers van de klok
gedrar id, welke pal door een spiraal veer wordt
vastgehouden. Zoodra nu bet wieltje en tand
is verder gedraaid, valt een tweede pal, die op
den top van den tand rustte, naar beneden en
rnaaki contact met de eerste. Nu wordt daar
door de electrische stroom gesloten, die van de
batterij komt en door een electromagneet gaat.
Deze magneet trekt de eerstgenoemde .drijven
de pal aan, zoodat hij zich beweegt togen de
werking van de spiraalveer in. Hij wordt daar
door over hbt volgende tandje van hot tand
wiel heengoduwd, valt daar naar beneden, en
verliest meteen het contact met de tweede pal,
dio op den tand blijft rusten. Gevolg is, dat de
stroom wordt verbroken, de magneet de pal
niet meer aantrekt, en deze weder gehoor
zaamt aan de werking van de spiraalveer. Het
sluiten en verbreken van den stroom duurt
slechts een vijftigste seconde; het stroomge-
bruik is dus uiterst klein. Vandaar, dat het bat
terijtje zoo zelden vernieuwd behoeft te wor
den. Doch al moest dit meer dan eens per jaar
geschieden, dan is zoo'n klok toch een groot
gemak, want maar al te vaak wordt het opwin
den vergeten of raakt de sleutel zoek. Boven
dien hebben we hier geen slinger, en dus ook
minder invloed van temperatuurswisselingen
die onze uurwerken nogal eens onnauwkeurig
doen loopen.
ALUmNIUM-FILMS.
De Scientific American deelt mede, dat er
een concurrent vcor de gewone celluloid-film is
opgekomen. Werthen in Berlijn is er in ge
slaagd films van aluminium te maken, die ver
schillende voordeelen boven de oude hebben. In
de tweede plaats zijn zij absoluut onbrandbaar
in de tweede plaats duurzamer, in de derde
plaats goedkooper. Volgens den uitvinder gaan
ze wel tien keer zoo lnag mee, zoodat het tel
kens nazien van de film. voordat hij opnieuw
wordt verhuurd, en het uitknippen van slechte
plaatsen vervalt. Behalve dat ze op zich zelf al
bijna de helft lager in prijs zijn, zijn ze ook
nog aan twee kanten te gebruiken, zoodat als
de eene helft gedurende de voorstelling is af
gerold, men direct den achterkant in tegenge
stelde richting kan afdraaien; dientengevolge
is het niet meer noodig de film in een afzon
derlijke bewerking weder op te rollen Het is
duidelijk, dat men bij deze fiim met gereflec
teerd licht werkt, daar zij ondoorzichtig is (re
den waarom ze ook alleen voor de posiiieven
kan dienen). Het teruggekaatst© beeld moet
niet zulke scherpe overgangen tusschen licht
„Kom", zei hij toen „we moeten verder!"
„Waar moet u eigenlijk heen, vader?" vroeg
Willem.
„Naar 't postkantoor"" antwoordde z'n vader
„We zijn er hier al vlak bij."
Ze liepen nog even door en stapten toen het
postkantoor binnen.
Van R'jn ging naar een loket, en kocht....
tien postzegels van een dubbeltje.
„Maar vader", zei Willem, „die had u toch
bij ons ook wel kunnen koopenl"
„Zou je denken?" vroeg Van Rijn. „Och ja,
je hebt misschien wel gelijk ook!" zei hij ver
der, terwijl hij Willem lachend aan zijn oor
tr.ik
Willem keok zijn vader verwonderd aan.
„Zullen we nu maar weer terug gaan?" lach
te Van Rijn. „Ik heb mijn boodschap gedaan.
Waarom zouden we hier langer blijven?"
„Kwam u hier dan alleen, om die postzegels
te koopen?" vroeg Willem.
„Och, dat is waar ookl" zei Van Rijn, „ik had
hier nog een boodschap te doen, maar daar
heb ik jullie ook bij noodig!"
„Wat moeten we doen, vader? Moeten we *t
misschien helpen dragen?"
„Dat zou wel kunnen!"
„Vat meet u dan koopen, vader?"
„Dat zal je wel zien! Maar och, ik kan 't je
ook wel zeggen: een nieuw hoofdstel voor Bles"
En die heeft eergisteren pas een nieuw ge
had, vader!'
„Je hebt alweer gelijk", zei boer van Rijn.
„Drommels wat word ik toch vergeetachtig!"
Wordt vervolgd.
en donker geven als de celluioidfilm, en boven
dien, ten gevolge \an de fijnkoiTeiige structuur
van het aluminium, bijzender n;erk-vaardige
effecten vertoouen en vooral een veiras&ende
plasticiteit bezitten,
Er is veel werk aan geweest om hei zoQVfit
te brengen. Eerst al om gexnmooi gelijkmatig
aluminium-oppervlak te k «n, dan om de
gevoelige fotografische einu e er op te bren
gen, zoodat zij er vast op bïi zitten. Dit is ge
lukt door eerst op het met&a; een op waterglas
gelijkend preparaat te brengen, en ee"3t daarop
de emulsie. Dan is de verbinding zoo innig, dat
de gevoelige laag er niet meer af is te krijgen.
Of deze nieuwe vondst al in de praktijk wordt
gebruikt en beproefd vonden wij niet Yermold
HAAR KIND VERKOCHT.
Naar uit Praag wordt gemeld, was door be
middeling van den voogdijraad een driejarig
dochtertje van een vrouw uit een dorpje in de
buurt van Troppau bij pleegouders ondei ge-
Dracht. Dezer dagen wilde de vrouw haar
dochtertje weder terug hebben en toen de
pleegouders de moeder haar kind niet wilden
teruggeven, maakte dezo een dergelijk schan
daal. dat de politie er bij te paskwam.
Op het politiebureau bekende de moeder
haar kind te hebben verkocht voor 2000 Tsje-
choslowakische kronen en het aan den kooper
te willen brengen.
EEN BUKSEMMACHINE.
In het laboratorium van de General Electric 1
Company heeft men een machine gebouwd, die
dienen moet om bliksemaflediers te beproeven
Daarvoor is eigenlijk de bliksem noodig, maar
bij wijze van „Ersatz" heeft men een apparaat
dat toch ook flink ontladingen geeit. Wat men
op den weg ervan legt, wordt op dezelfde ma
nier stukgeslagen als de echte büksem zou
doen; men heeft dit laten zien met takken van
boomen, waarin men spijkers sloeg, die met po-
ien van do machine werden verbonden.
Deze voert de electriciteit op tot een span
ning van 120.000 volt, du9 zoowat 500 maal zoo
hoog als de m het net van Amsterdam gebruik-
te spanning. Maar vermoedelijk is dit nogj
maar een vijfhonderdste deel van de spanning
in den echten gliksem. Toch berekent men dat
de kunstmatige wel meer dan een millioen
paardckracht aan energie vertegenwoordigt.
Men zou wel een toestel kunnen maken van
zulke afmetingen, d&i de on'laoiog den echten
bliksem loecr nabij zou komen, maar het ecu
dan al te riskant zijn, het appcraut waar to
nemen; trouwens het is duidelijk, dat zoo'n toe
stel evenveel gevaar zou ^.leveren als de blik
sem zelf. Het toestel bestaat uit een zooge-
naamden condensator, dio samengesteld is uit
200 zeer groote glazen platen.
Er zijn nog wel hoogere spanningen verkre
gen, maar het karakteristieke van den bliksem
ligt in de hooge spanning, gecombineerd met
groote hoeveelheid electriciteit. Bij gewoon ge
bruik hebben wij altijd ui bet een óf het ander;
dus hooge spanning en kleine quantiteit of oen
groote hoeveelheid en een lage spanning. Ver
gelijken wij de electriciteit met een vloeistof,
water bijv,. dan is het analogon van den blik
sem een breode rivier, die plotseling van een
zeer groote hoogte vali; dus als de val van den
Rijn bij Schaffhausen, maar dan bijv. 10 keer
zoo hoog. In do gebruikte machine had men
dan ook een stroom gedurende het oogenblik
van de ontlading van wel 10.000 ampère,
evenveel als door 30.000 gloeilampjes gaat.
Scientific American.
DE VOORKEUR VAN HET HUWELIJK.
Aan de „Daily Chronicle" wordt uit Parijs
gemeld, dat een groep Parisionnes, meerendeels
midinetes, een beweging is begonnen om zelf
te zorgen voor de oolossing van bot huwelijks
probleem, nl. door te zorgen dat men te we
ten komt dat z© huwbaar zijn.
Ze willen niet „blijven zitten" en hebben nu
besloten, dat iedar der leden op haar japon
een groene knoop of een smal lintje van groe
ne zijde zal dragen, een embleem dat niet voor
iedereen zichtbaar is, maar dat eerst vertoond
wordt, wanneer de jongedame in kwestie in
een restaurant, in 'n tram, op straat, 'n jonge
man tegen komt, die haar „niet ongeschikt"
voorkomt, en wien zo wil te kennen geven:
„Ik wil graag trouwen. Ik ben vrij. Ben jij
vrij?"
De leidsters dezer vrouwenorganisatie doen
thans een beroep op de Parijsche kranten, om
haar streven bekend te maken en de vrijge
zellen uit te noodigen baar voorbeeld te vol
gen.
i DRAADLOOZE OP SPOORTREINEN.
Op de lijn ParijsOrléans zijn dezer dagen
proeven genomen met het opvangen van
draadlooze berichten in spoortreinen.
De stroomdraden van de electrische trein-
verlichting werden als antenne gebezigd. Met
dit geimproviseerde „luchtnet" werden tus
schen Limoges en Chateauroux duidelijk hoor
bare berichten opgevangen van het station
Grecnwich. Later kon men ook goed berichten
„nemen" van het Fransche station Saint As-
sise.
De ingenieurs, die de proeven namen, wa
ren van oordeel, dat men met behulp van een
antenne op het dak van een wagon gemak
kelijk draadlooze telefonische berichten van
den Eiffeltoren zou kunnen opnemen.
EEN POSTDUIF ALS REDDER.
Naar uit Parijs wordt gemeld, zond de be
stuurder van een zeevliegtuig dat in de Mid
del landsche Zee ter hoogte van Antibes (bij
Cannos was neergestort een postduif uit met
een bericht over het ongeval.
Toen de duif te Antibes aankwam, werden
verscheidene booten, benevens een vliegma
chine ter hulp gezonden.
Een Rritsch stoomschip, dat inmiddels ook
on de plaats des onheils gearriveerd was,
nikte de inzittenden van het defecte vliegtuig
op.
EEN GELUKKIGE VONDST.
Een arbeider heeft jl. Dinsdag op de ren
baan te Newmarket twee gouden armbanden
gevonden, de eene bezet met robijnen, de
andere met safieren. Dezo armbanden waren
op 30 Juni jl. op de renbaan verloren, en
hebben daar dus twee maanden gelegen, in
weerwil van het feit, dat de plek, waar zij
lagen, in dien tijd door tienduizenden is be
traden.
De arbeider kreeg een belooning van vijf en
twintig pond sterling.
SCHERPER MAKEN VAN STOMPE NEUZEN.
Ook in het „schoone" Weenen hebben in de
ze ongelukkige tijden de Weener meisjes haar
ijdelhcid nog niet verloren. Dat bewijst onder
andore een opstel van dr. Ernst Eitner in de
Wiener Medizinische Wochenschrift over het
opkalofateren van stompe neuzen. De aestheti-
sche plastische chirurgie maakte voor het ver
donkeremanen van deze „Sckönheitsfehler"
vroeger gebruik van de oude operatie van Jo-
zeph, die bestond in 't aan weerszijden uitsnij
den van 'n paar behoorlijke en bekoorlijke
huidlappen. Inderdaad werd de neus daardoor
meestal wat spitser, maar er bleven een paar
minder behoorlijke en minder bekoorlijke lit
teekens over. Later heeft diezelfde Joseph er
oen betere methode op bedacht: de lappen wer
den niet aan de buitenzijde aan do huid, maar
aan do binnenzijde uit het neusslijmvlies weg
genomen. Het resultaat was dan vaak zeer be
vredigend omdat de neushuid sterk gespan
nen pleegt te zijn en na het van binnen uit
snijden van dergelijke lappen wat inviel. De
moeilijkheid was de lappen niet te klein en
niot te groot te nemer., anders liet het kosme-
tische effect te wenschen over. Eitner heeft er
thans wat op gevonden om de kans op succes
hij deze nieuwe operatie van Joseph te ver-
errooten. Tij bracht bij zijn pati6nten onmiddel-
1 ijk na de operatie een klem op de neuspunt
aan. die nota bene 8 dagen blijft zitten. Boven
dien maakt hij in het neuskrnakbeen inker
vingen. ..zooals men een stuk kleefpleister in
snijdt". dat men over een rond oppervlak wil
bevestigen.
zoo zzz'n eigenaardigheden. D....
ddie zult u ook w.... wwel hebben.
Klant: Daar ben ik my aDders niets van
bewust.
Reiziger: Br.... roert u uw t.... t....
thee om met uw r.... r.... rechter- of met uw
IJ... 1linkerhand?
Natuurlijk met mijn rechter.
Nn.... nou dat is dddan
uweigenaardigheid. Dddo
mmmeesten g.... ggebruiken
een 11lepeltje.
HIJ HAD NOG EEN BOODSCHAP.
Vertoornde vader: „Wat, u hooft den moed,
om de hand van m'n dochter te komen vragen?
Nou, u hadt u de reis kunnen besparen".
Pretedent: „Dat 's niet erg mijnheer. Ik had
nog een andere boodschap in hetzelfde ge
bouw".
HIJ HAD HET NOG GEZEGD.
Man en vrouw gaan samen uit roeien cp een
meer. De boot slaat om en man en vrouw gera
ken. te water en kunnen maar even hun hoofd
boven water houden, door zich aan de bGoi
vast te klemmen.
Vrouw: O Fred, hoe vree se lijk!
Man: Ja mensch, ik heb je neg gezegd voor
wij heengingen, je regenmantel mee te nemen.
SAMENWERKING.
Koe en kalf staan samen op den hof en het
kalf, doelende op een daar staande, pomp,
vraagt aan haar moeder: Wat is dat voor een
ding?
Moeder koe: Dat is een pomp, kind. Daar heb
ik jaren lang mee samengewerkt.
MJ1UI' -HUW"
EVen laefoen.
SOLDATEN-HUMOR.
j Zeg, Jansen, vroeg de kapitein aan den
jongen recruut, wat doet je vader?
Die is al jaren begraven, kapitein.
1 Wat was hij daarvóór dan?
Toen was hij' dood, kapitein.
Duizend bommen en granaten 1 Wat was
hij dan vóórdat hij dood was?
Toen was hij levend, kapitein.
i G_ G_ GETROEFD.
Klant vraagt aan stotterend handelsreizgier,
^f zijn gebrek hem niet hindert bij het ver-
koopen.
Reiziger, geërgerd, antwoordt:
Elk mmmensch heeft zz....
NA DE LONDEN8GHE CONFERENTIE.
Die conferentie is dus overleden,
Dat wisten w'al, vóórdat ze zelfs begon,
Er is nooit veel veranderd mot de eeuwen
En dus geen nieuws meer onder d'oude zon!
Vriend Poincaré houdt niet van
ooriogssefc. ulden,
Behalve dan aan 't land der „chewing gum"(l)
Die lijdt nog steeds aan
oorlogshersenschudding,
Die heeft nog steeds z'n mark-deZiriuxn 11
Lloyd George trachtte *m duurzaam te
kalzneeren
Met conferentie-drankjes enzoovoorts,
Helaas, helaas er daagt neg geen genezing,
Hij heeft nog zwaar de Rijnbesettings-koortsl
Hij voelt zich sterk in z'n bescheiden edschen
En innerlijk een onverschrokken piet,
j Als crediteur van den faillieten boedel,
Die Mars na z'n festijnen achterliet!
Zoo schieten we behoorlijk in de richting,
Er valt aan d'opbouw weinig meer te doen!
Knijp naarstig sap, grootmeesters in hot
knijpen,
Uit d'uitgeknepen, rotte mark-citroen! 11
Breng zoo maar duiten in je leege schatkist,
De dichter zegt je reeds bij voorbaat dank,
Dan fuiven we in Parijs per Marseillaise.
Op kosten van je lage Fransche franc 1!
De kwestie van de Duitsche schaad'loosstelllng
Is lang niet onverdienstelijk' gezien,
Die brengt Europa 't jolie" Bolsjewisme,
Amerika, wat millionairs misschien!
We moeten grijpen, wat we kunnen krijgen,
Al lijkt de weg soms hopeloos versperd
En redeneeren is een sport der wijzen.
Die reeds door Socratès(2) beoefend werd!!
Welaan maar weer opnieuw ter conferentie,
De mensch loopt 't liefst z'n hersenschimmen
na,
Het cirkeltje is bijna rondgeleuterd,
We gaan haast weer vol goede hoop naar Spa!!
Eén ding blijft heilzaam na dit heilloos
zwammen,
We leerden deez' bemoedigende les,
Als d'allerlaatste zitting wordt gehouden,
Gaat 't oud Europa roemrijk.... op de fleschü!
(1) „chewing gum" is kauwgom, eene gelief
koosde versnapering der Amerikanen, als bij
ons bijv. „een druipende Ysco'M
(2) Socratès is. een Grieksch wijsgeer, die met
diverse redenaties z'n kost verdiende.
Nadruk verboden.
Aug. 1922.
KROES.
