w mm OOGEJÏBIIK ornmimmsom VIM AIliHtil NilllS- Aimtuiit- LiiüuiHil Het Huwelijk van Lady Tancred. DE JBMKAMBl FELSCK Efi HELDER, IS 1 HET 5CH0Cfifi0UMBYiLE EMAUIE,HOUTWEE TECELS Efi VL0EE Brieven uit Rome. Woensdag 31 Januari 1923. 66ste Jaargang. No, 7172. Jlitpvers i N.V, v. Co., Scliapn EERSTE KLAD. FEUILLETON. m PRACT1SCHE STROOJBOSSm or LEVE R'S ZEE PMY.VLAAftDïmETI SCHA OU blad v«na<-hljnt viermaal por wttok: Dinsdag, Woensdag, Ponder- dag en Zaterdag. BIJ inzending tot morgous R uur, worden Adver- tentlftn nog zooveel mogelijk ln het eeratullkomond nummer geplaatst. POSTREKENINO No. 23330. FNT. TELEF. no. 20 Prijs per 3 maanden 1 l.Gft. Loooo nummers 0 cent, ADVHS1RTKN- TïftN van 1 tot 5 regels f 1.10, Iedere regel moo» B0 cent (bewljsno, Inhogrepen). Grooto letters worden naar ploatsunimto berekend. DIT NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN Voordat de scherpe winden van over de besneeuw de toppen der Sabljnen komeni aanwaaien en dje Ro meinen ineenkrimpen van kou, is het Forum op Zondag, den dag waarop het kosteloos voor ieder toegankelijk is, een geliefkoosde wandelplaats voor jong en oud. De kinderen- spelen er graag verstopper tje tusscheh de steenklompen en omgevallen pilaren, terwijl de ouderen zich op een. door de zon warm ge- stoofden steen zetten; ook zijn er altijd' archeologen en jonge geestelijken, die, met hun notitieboeekje in de hanid, met grooto nauwgezetheid 'n opschrift co- piecren of de plek trachten na te speuren waar een of ander verwoest heiligdom eenmaal gestaan moet hebben. Ook wij waren eens op een'zonnigen Zondagmid dag in October naar het Forum gegaan; de wilde wijnranken waren purperrood geworden, de ruige 1'alntijn scheen oen rots, gegoten uit gloeiend bronft, overal stonden goudien bloemen tusischen die marme ren brokstukken en- te midden van dat schilderachti ge complex zagen we in een Loggia bij de< tempel van Vesta een kleine donkere vrouwenfiguur en om haar een paar honderd menschen, die dicht opeen gepakt stonden om geen woord te verliezen van de poëzie, die Orsetta rsetti de Toskaamsche in haar vloeiend-zoete taal voor hen op zei. Wij mengden ons onder de to.ehoorders en keken naar de gezichten om ons heen. Hoe vol aandacht luisterden die Romeinen, uit de lagere volksklasse, waren de meesten, naar d'e lyriek van Giovanni Pas- coli, naar de kleurige beschrijvingen van den gloeien- den woordkunstenaar, die d'Annunzio is, naar de pa- r riotische gedichten, die spontaan werden toege- uiohdl en naar dien onvergeetlijkien Zonnezang van den heilige van Assisi: „Lodate sia mio fratello il mosser isolie-.Geprezen zijn mijn broedler heer zom"., die Orsetta, op dringend verlangen van haar auditorium, nadat zij haar programma ge ëindigd had, nog toe moest geven! Hoe lief hebben we die Italianen in zulke oogenblikken, als wei ze zien op diezen historischen bodem, daar waar Cesar en Ma.rc-Antonie met hun welsprekend^ redevoeringen hot volk aan zich wisten te boeien, vinden, we nu die licht bewogen, alt ij d-naar-aan doeningen-verlangen den terug! Met aandacht volgen. ze hier een uur lang de verzen van hun dichters, na elk vers klappen zo in de handen, roepen1 hun:: „brava" of vragen de „dlsouso" oen.1 poëzie op te zoggen, die hun bijzondere liefde heeft. Orsetta doet dit werk, hoe onbemiddeld zij ook is, uit toewijding aan do kunst en uit sympathie met de volksklasse, die alleen Zondags den tijd heeft voor zulke genietingen. Ü8 geleerde archeoloog Bo ni, die d'e uitgravingen op hot Forum en den Pala- tijn leidt, en zijn oud-Rome met fanatieke liefde en jalouzie, die, hier voor geen ander doel worden toe komsten, die, hier voor geen ander doel worden toe gestaan. Tegenover do Loggia, die de Flarentijnsche als .spreekgestoelte dient, staat do kleine pracht-kork van S. Cosma en Damiano; boven do oude, groen-bron zen deuren, die daar zno heerlijk tumeben rood mar mer kolommen is ingelijfd, verheft zich goud-lcihtond het kruis. De spreekster richt onwillekeurig, als zij haar Zonnelied van S. Francescu opzegt. <de blik daarheen eni ziet dan eiken Zondag weer oen kleine vogel, die op oen der armen van het. kruis, de kop voorovergebogen, naar haar schijnt te luisteren. Iloe roerend klcxnk die sonore vrouwenstem tus- schen de in puin gevallen monumenten, met welk een spanning hielden de kinderen, die zich als hage dissen op do steenen lagen te koesteren, die donkere oogen op haar gericht en hoe sterk voeld'en we weer in dit uur, dat wie in den schaduw vam den Palatijn Naar het Engelsch van ELINOR GLYN. 8. Je bent afschuwelijk knap, zei lord Tancred. Denk eens aan je oom, den hertog van Glaston- bury, ging de financier voort. Die vervult zijn taak in ieder opzicht. Hij is een royaal landheer en een staatsman met een gezonden, wèl in evenwicht zijnden geest welk ander land. welke andere stand zou een man kunnen voortbrengen, als hij? Ja, de hertog ie een uitstekende man! beaam de do neef. Hij is een beetje hard, zooals velen van ons bij tijden zijn, maar hij houdt den boel prachtig aan den gang en mijn nicht Ethelrida helpt hom daarbij. Zij is een modelvrouw, maar je kent haar natuurlijk. Vind je óók niet? Lady Ethelrida lijkt mij een volmaakte jonge vrouw toe, zei Fraacis Markrute en hief zijn glas te gen het licht. Ik wilde dat ik haar van meer nabij kende - wij spreken elkaar maar heel zelden. Zij gaat niet heel veel uit, zooals je weet. O, daar kan ik wol voor zorgen als je be- lag in haar stelt, ouwe jongen. Ik dacht dat je absoluut onverschillig was voor vrouwen en dat zo je eigenlijk verveelden. Ik dacht toch dat ik je gezegd had was het niet gisteren nog? dat éón vrouw mogelijk wel voel voor mij zou kunnen zijn voor de gewone papegaaien, die oen mensch aldaar tegen komt, heb ik geen tijd over. Er zijn drie soorten in het vrou welijk geslacht; die voor het lichaam, die voor den geest, en die voor beiden en de laatste soort is gevaarlijk. De beide eorste kunnen alleen maar som- mige luimen in den man bevredigen. Gelukkig voor ons komt de gecombineerde soort maar weinig voor. Lord Tancred had hem wel willen vragen onder welke soort Francis Markrute zijn nicht rang schikte. maar hij hield zich in voor hem zelf stond het vast dat zij tot de laatste behoorde, en dat doorbrachten, het.groote verschil tusschen de men taliteit van dit volk en het onze! Kunnen we ons voorstellen, dat in het Vondelpark een enthousiaste jonge vrouw de bewoners van d'en Jordaan komt verblijden door hen wat verzen van Vondel, Hooft en Verwey voor te lezen? Waarlijk, hoe langer we de lucht op dit vulkanische schiereiland inademen, des te beter gaan we de fouten van zijn bewoners begrijpen en loeren we zijn mooie eigenschappen bewonderen. Het Forum is de wintermaanden koud en ongastvrij, maar Orsetta vindt overal een dankbaar publiek en dezen Zondag mochten-we haar vergezellen naar Regina Goeli, waar vele'bonderden zijn opgesloten, de lugubere gevangenis, die zoo menig veroordeelde nooit meer verlaten zal. De zeer humane directeur, die het Ameri- kaansche gevangenis-systeem van Elmira is toegedaan, nam dankbaar Orsetta's voorstel aan om voor zijn „verpleegden" te komen reciteeren en nu welfde zich dezen Zondagochtend geen stralend blauwe lucht boven ons, en geen kinderoogen waren het, die begeering de poëzie indronken en toch welk een stemming was er ia die lange kille gang van maar enkele meterts breed, waarin de gevangenen dicht opeen zaten, terwijl zij ook de gaanderijen riilden, die daar twee verdiepin gen boven elkaar, toegang tot hun cellen geven. Een driehonderd gevangenen waren er. Voor welken misdaad verloren zij hun vrijheid? Stellig voor 'tmeerendeel voor doodslag of moord in hartstocht en drift begaan, uit minnenijd of jalouzie. Zonder zich rekenschap te geven van do in ben oplaaiende woede, zonder de gelvolgen van hun daad te overwegen, slaan ze toe. De Italiaan wil zich wreken. Van laaghartige weloverlegde moorden om zich te verrijken, zooals die in Parijs schering en inslag zijn, hoort men hier zelden. Gestolen wordt er veel. want het begrip van mijn en dijn is hier weinig ontwikkeld; 23j stelen zooals de raaf die glinsterende dingen naar zijn nest sleept en zooals kinderen, die zich andermans lekkernijen toeëigenen. Orsetta begroette haar gehoor met Ada Negri's „Sa- luto Fraterno", waarvan het eerste vers luidt j „Gegroet, o mijn broeder, Ik kan niet-uw naam en een onbekende ben ik voor u. Nooit nog zag ik uw aangezicht; ik vraag niet van waar gij' kwaamt, Noch Wie ge^rijt. Wat kominert heit mij wat ge morgen doen wilt. En of uw (handen rein zijn"Ook gij rijt met smarten geboren en vleesch van mijn vleesch. Ook op u ligt net Lot met zijn wreede grijpklauw te roeren.... Verborgen in een donkeren hoëk om te zekerder zijn slag straks te slaan. O gij, die geweend hebt zooals ik weende, luistef even naar mijn stem God rij u genadig, mijn broeder." voor met w hoe guT klonk fiun lai bij de humoristische verzen met welk een aandacht volgden rij S. Bernardus' Invo catie aan Maria uit Dante's „Paradijs". Het programma van Orsetta werd afgewisseld door de uitvoering van een muziek, gearrangeerd voor viool, mandolien en harmonium,)door den muziekmeester van de gevangenen, die hier een paar jaar moet blijven ornaat hij uit geldgebrek een orgel -verkocht, dat hem niet toebehoorde. Waar in Rome veel menschen bijeen rijn van de betere klasse, zooals in café's, comedies of concerten, daar worden we bij het analysceren van die gezichten onaangenaam getroffen dóór het sterk materialistische karakter der mcesten, door het onvrije van hun blik en de doorloopend al te vriendelijk welwillende uit drukking die er op ten toon ligt gespreid, als zo een groet wisselen of zich bespied wanen. Eerzucht en grof egoïsme schijnt ons de meest kenmerkende eigenschap van het groote meerendeel dier deftige heeren die met een overbeleefd „commendatore" of „cavaliere" worden aangesproken. Onder het masker vaa hoffelijkheid dringen ze elkaar bij de eerste gelegenheid de beste brutaal Voorbij om het eerst de voet op de ladder of weer een sport hooger te zetten. Maar in deze kleine maatschappij niets van trok heip aan. Ja, als hij er over nadacht, moest, hij het beamen, deze soort was de eonige werkelijk ge vaarlijke en hij had ze zoo zelden aangetroffenl Toen schilderde zijn verbeelding hem plotseling Laura Highford af, met haar dunne lippen en haar spitse tanden. Zij had blijkbaar niet veel geest, ab soluut geen hart en de zinnen van een kat of van oen wezel. Tot welk deel van zijn persoonlijkheid had zij gesproken? Dat was nu God dank! voorbij en hij was volkomen vrij om ontdekkingen te doen bij Zara zijn toekomstige vrouw! Wil ik je eens wat zeggen, Francis, zei hij. na dat het gesprek op een ander thema geraakt was en sigaren en likeuren gepresenteerd waren. Ik wou dat mijn nicht Ethelrida en gravin Shulski elkaar zoo gauw mogelijk eens ontmoetten ik weet niet waarom, maar ik geloof, dat die twee elkaar beval len zouden. Je behoeft heusch geen plannetjes te maken, vóór mijn laicht uit Parijs terug is, zei Markrute. Zij zaï dan ook in een betere stemming rijn. Toen zij in rijn. Nu zou rij tegen streven. Bezoek haar van middag en wees aardig voor haar, stel alle verdere dingen maar uit jc hoofd totdat rij terug is. En zelfs dan moet je nog voorzichtig rijn totdat ze je vrouw is. Lord Tancred keek teleurgesteld. Dal duurt nog zoo lang, zei hij. Laat me het zóó inrichten. Ik zal een diner geven bij mij aan huis misschen zouden de Hertog on lady Ethelrida mij de eer willen aandoen "bij mij 3an te zitten? en uw moeder en zusters on welke fa milieleden je verder wilt genoodigd hebben la ten we zeggen: de avond van den dag, dat mijn nicht terugkomt. Hij haalde een klein almanakje uit zijn zak en zei; Dat zal den achttienden zijn een Woensdag, den vijf en twintigsten, juist een week later, dat maakt dat je den eersten November van je huwelijksreis terug kunt zijn en dan kun je dien avond bij mij blijven, en als je oom zoo goed wil zijn om ook mij uit te noodigen voor je jacht partij, dan gaan we den volgenden morgen, den 2den, alle drie naar Montfichet. Is dat alles zoo goed geregeld naar je zin? Dan noteer ik het. Prachtig, zei de toekomstige bruidegom en daar hij geen notitieboekje noch almanak bij zich had, kiabbeldo hij die data op zijn manchet. Higgins, zijn volmaakte kamerdienaar, kende een goed deel van zijn lordschaps geschiedenissen uit de lectuur van zijn lordschaps manchetten! Ik denk dat ik maar niet tot theetijd zal wach ten, Francis, zei hij, toen zij op het punt waren het restaurant uit te gaan Mij dunkt ik moet u maar gaan, dan is het gauwer voorbij. Als ze maar thuis is° Zal ik even telefoneeren en het vragen? En dat deed hij en kreeg van Turner het ant woord, dat gravin Shulski tehuis was. maar zijn lordschap niet kon ontvangen vóór half vijf. Vervloekt! zei de lord, toen hij de Hoorn weer ophing en Francis Markrute wendde zich even af om zijn glimlach te verbergen. Zou je niet liever eerst een Verlovingsring gaan koopen? zei hij. Je moet dat vooral niet vergeten. Goede hemel, ik had1 het al vergeten! riep Tristam. Nu. ik heb nu een zee van tijd om het nog to doen ik zal naar onze familie-juweliers gaan die heeten wel ouderwetsch, maar ze hebben zulke I mooie steenen. I Zij namen afscheid on.de jonge man spoedde in een huurauto westwaarts. In zijn, aderen trilde de op winding van den leeuwen jager. En de financier ging naar zijn deftig kantoor, en liep voorbij een rij van eerbiedige klerken zijn aller heiligste in. Toen sitak h ijex nieuwe sigaar op en gaf last dat men hem het eerste kwartier niet zou komen storen. Hij rustte uit in een gemakkei ijken stoel en veroorloofde zich wat gepeins. Al zijn plan- nen waren aan den gang maar het moest geen stormloop worden. Soms kan dat geen kwaad maar als iemajad werkt om het hoogste ideaal van zijn eerzucht te verwezenlijken, dan moet hij, bedaard en nauwlettend te werk gaan. HOOFDSTUK VUL Gravin Shulski zat in haar ooms ontvangkamer, toen lord Tancred aangediend werd. Het was een ietwat stijve kamer, zuiver in Fran- schen stijl, met veel meubels, maar ieder stuk was een kostelijk kunstgewrocht. Er waa niets wat wees op de hand van een huivrouw, er waren geen gemak kelijke sofa's gelijk bijvoorbeeld in Markrute's stu deerkamer alles was stijf en deftig en zuiver in stijl. Zij had opzettelijk dat vertrek gekozen om hem te ontvangen: zij wilde dat de ontmoeting zoo kort en zoo koel mogelijk zou zijn. Hij kwam naar voren met een trek van vastberadenheid op het knappe gelaat. Zara, istoncl op en boog voor hom zij! gaf hem geen hand en hij liet de zijne, die hij al half uitge stoken had, weer zinken. Zij hielp hem niet in 't minst, zij bleef zwijgen, zooals zij gewoonlijk deed. Zij keek zelfs niet naar hem, staarde strak het ven ster uit, naar den neervallenden regen en toen zag hij dat haar oogen niet zwart, maar leikleurig wa ren. U begrijpt, natuurlijk, daarom ik gekomen ben? zei hij, om een gesprek te beginnen. Ja, antwoordde zij alleen maar. Ik wensch met u te trouwen, zooals u weet, ging hij voort. Waarlijk? zei ze. Zeker, wensch ik dat, en hij klemde zijn lippen opeen ze was waarlijk niet makkelijk! Dat is gelukkig voor u, nu u dat doen gaat. Dat klonk niet heel bemoedigend en kwam heel onverwacht.. Dat is zoo, antwoordde hij, op den 25sten Octo ber, als u hot goedvindt. ïk heb reeds toegestemd, zei ze en vouwde haar sanden Mag ik naast u komen zitten en wat praten? vroeg hij. Zij wees naar een Louis-bergère en ging zelf in een armstoel aan den anderen kant van het vuur zitten. En zoo zaten zij daar. Zij keek in de gloeiende ko len en hij keek naar haar. Zij zat met haar gelaat naar het schemerlicht ze bedacht zulke dingen niet zooals haar oom en zoodoende zag hij haar als een wondermooi schilderij,. Hoe kon een vrouw, die er zoo bekoorlijk uitzag, toch zoo ijzig-koujJ zijn? vroeg hij zich af. Iïeur prachtig haar scheen to vlam men als gepolijst koper in het dubele licht van d"^ dag en van het vuur en die prachtige teint was de verleiding zelf. Hij gevoelde een krankzinnige be-

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1923 | | pagina 1