AIlClïIl. NitlIS-
REGENJASSEN - REGENMANTELS,
PRflJSVERLAGïNG
Wed. Jb. K0S, Anna Paulowna.
Uitgeversi N.V, v.b. TRAPMAN 8 Co, scliegen
EERSTE BLAD.
Iladiotelegrafie en Radiotelefonie,
Echte Loden Jassen.
Ileerencostuums - Regenjassen.
Groole korfing.
Brieven uit Engeland.
Gemengd Nieuws.
Zaterdag 18 Augustus 1923.
66ste Jaargaug. No. 7283.
COURANT.
Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder
dag en Zaterdag. Bij inzending tot 'a morgens 8 uur, worden Adver-
tenticn nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst.
POSTREKENINO No. 23330. INT. TELEP no. 20
Prils per 3 maanden (1.65. Losse nummers 6 cent. AD VERTEN-
TlëN van 1 tot 5 regels (1.10, iedere regel meer 20 cent (bewljsno.
Inbegrepen). Qroote letters worden naar plaatsruimte berekend.
DIT NUMMER BESTAAT UIT DI1IE BLADEN.
door H. JANSEN, Dir. Radioschool He.dcr-Alkmaar.
De ontvang"otidensator, welke in de ontvangketen,
een belargrijke rol vervult, is van veel «r insere afme-
tii g2n dam de condensator in de zenJinrlchtlg. Bij de
zenders was het de bedoeling op den. condensator span-
nirgm te houden van 10.00J 20.000 volt; in den ont-
vai garing zijn. de sp inningen heel gering. Immers toch
de ontvangstrcompjv*. die via onze antenne binneh-
komen en in het ontvangtoestel worden omgezet in
hoorbare teekens, zijn zeer zwak, aang 'zien slechts
een geringe hoeveelheid van de door den zender uitge
zonden energ'e op het ontvang!uchtnet aankomt. De
ontvargcondensator is dus gebouwd om geringe pnergie
te verwerken.
Zij komen in dén handel onder verschi'lende vormen
voor. Cok hunne (pootte uitgedrukt feu jnicrofarad of
In centimeter is verschillend.
De ag meen gebruikelijke condensatoren in de ont-
vargketcn hebben cvn groottte (capaciteit) van pl'.m,
0.001 mf. (1 mf. 9 0 000 c.M.)
Verdere h'advu lh g van den condensator acht ik
onnood'g da:\r de in den handel verkrijgbare condensa
toren van dci glelijke constructie zijn, terwij'" de werking
(ng ling der golflengte) voldoende in art. II en III is
aai getoond.
Van belang is nog wel, dat de amateur weet of zijn
condensator n<~g goed werkt of defect is (korts'uiting').
Een g makkelijK© door ieder te nemen proef is ae
vo'gmde: De beide knoppen van den condensatrr be-
ves gt men aan de po en van een 4 volts zaklantaarn-
batterij. In de g^eiding van knop en positieve pool-
batterij p'aatst men een 4 vo'ts lampje. Beg'nt het
lampie te g'oeien, dan bewi'st dit, dat de geheele strcom-
krirg ges oten is. dus zn len eenige platen van den
condensator uit e'kaar raken.
In dit gwal spreekt men van kortsluiting in den
condensator. De condensator verricht gijn werk niet. Het
rechtzetten van de doorgezakte p'aten herste't de fout
Gloeide het lamp;e b i onze proefnemn;g niet, dan
was er g^en korts'uiting, het instrument was goed, tenzij
een los- of een zeer vuil contact de goede werking van
het instrument belemmerde.
Een horgst be'an.grik deel van onzen ontvangkriüig
is de telefoon. De g°wone huistelefoon is hiervooi
O' g 'schikt. De radiotelefoon' is een instrument, bestaande
uit een ronde platte doos, waarin een hoefvormijpjy
sfaa!m."gneet is vastgeklemd. Op de beide uiteinden
(poo'Stukken) van dezen magneet is aangebracht een
s'uitje weekijzer, waaromheen geïsoleerde draadwindin-
dirgm liggen. Tegenover dezen samengeste'den mag
neet werkt een rond en zuiver vlak metalen plaatje,
trilp'aat, dat met zijn buitenrand vas'g-k riepen wordt
in een sponnilng door een ebonieten oorschelp.
Door de aanwezigheid van den s'aaümagneet wordt de
trilp'aat, die in het midden vrij kan trillen, naar den
sfaa'm"gieet getrokken, raakt echter den magneet niet,
nomt alleen in g'bogen toestand. Worden nu de stroom
pjes die door het kristal' ge'ijkgericht zijn, door de
telefoonkrirg gevoerd, dan ontstaat een stroomsterkte-
verandering (van niets tot iets) in de windingen om' .de
weekijzerk'os'es van de te'efoon. Zij werken dan als
e'ec'romrfloept'es, Dit e'ectromagnetisme van den staal-
mpgneet aoet de triVaat meer naar binneJn bewegen!
De s'roomsto. tjes door de te'efoón zijn een 100, 50Ö
^oms ïoro pir seconde, evenveel malen zal dus de
ïrilp'aat der telefoon meer naar binnen komen, dan
weer in zün ouden s'and terog/allea. gevolg, de tr lplaat
)n tri ,1ir8 TU't een frequentie van. 100. 500 of
ti000 d' e t de e Iri 1 g -n aan de omringende 1'cht mede,
bnverkt h^t trom me v ies van ons oor, waardoor we
zn ks a's g l-u l kunnen waarnemen, daar het trXings-
g 'ta van een hoerbare frequentie is.
Nu heeft men in de praktijk vers lillende soorten van
te.cj ons. In de radio teVgmfie z:in ze in doosvorm,
voorzien van een hoogberg '1, zoodat de Radiote'egrafist
de beide handen vr'i h~eft voor het n-er schrijven van
■da'gme, wat h i in de teefoon hoort, dus het omrötten
van de mms" tekens in voor ieder leesbaar schrift, of
b i de radio Krfo—e berichten om te zetten in woorden
of s;ercg-afische teekens.
Rij a e oMvarglocst I'en grbriikt men nu J'us» nfot
deze ld e tee.oop. ft'en o •■noTS-heidt dere vooral in
horgvecrs'and t-Voors (FCC0 tot 8'CO ChnO en laag-
weors'and t~Vcrns (K0 tot 1CCC). De horg-- of lage
weers'and wordt dan gworden in de ve'e o* weinige
draadwind'rgm van d"n e'ectromagneet, daar toch DM
;n g"ort"T aanta' wmd ngein de materiee'en weerstand
ml g-oot'T wordt. De hoogwee-stand te'efocn is voor
dce' de b^ste. gezien uit het oagpunt, dat toch
het g-octst mogelijke aantal windin^u nvt de stroom-
s^erkte, we door die windingm gaat, het bedrag van
electrornrg'Ptisme tot een maximum omvoert.
Dit kan in een formu'e omgazet worden, welke luidt;
Elec'romrg eetkracht is direct aflvn'e ijk van st-nom-
sterkte in ampère's maal aantal windingen, of electro-
meca. kr. amp. x windingen.
Men kiest^ dus voor radiodoé'einden niet d'm hoog-
weerstand te'efoon, om ziin hocg^n Ohmschen weei*
"stand, doch om zijn grooter e.ectro-magnoet-kracht,
gwog krachtiger s:gnalen.
Ofschoon er nog meer te zeggen is over de behandeling
en onderhoud van de te'efoon, stappen We voorloópig
niervan af en zu'len in ee>n volgend artikel weer eens
een meer a gomeen onderwerp över Radio behandélèn.
binnen met een beschrijving te geven van Stone-
hc.uge, zooals het er thans uitziet.
Hoewel ook nu de moeite van een bezoek, ruim
schools waard, is Stonehenge toch waarschijnlijk
slechts een klein overblijfsel, van wat het oorspron
kelijk was. Het is omsloten door een cirkelvormigen
dam van aarde, honderd meter in middellijn, open
in het N.O., waar zich de „laan" bevindt, waarover
ik nog meer zal moeten vertellen in het verdere ge
deelte van mijn brief. Maar het eigenlijke Stone
henge zijn de steenblokken binnen dezen dam.
Daar is in de eerste plaats een cirkel van trilithonj
dat zijn steenklompen uit drie stukken bestaande,
twee rechtopstaande pilaren met een dekstuk er over
heen. Deze trilithons, waarvan er oorspronkelijk der
tig waren, zijn op regelmatige afstaDden van ruim
een meter van elkaar geplaatst en vormen zoo te
zamen een buitensten cirkel van ruim dertig meter
middellijn.
Drie ineter binnen dezen cirkel bevindt zich een
tweede, ook uit steenklompen bestaande, doch van
een andere steensoort. Deze steenen, die men steeds
noemt „blauwe" steenen, en waarvan er oorspron
kelijk veertig zijn geweest, onregelmatig van vorm
en hoogte, zijn afkomstig, zooals een nauwkeurig on
derzoek heeft uit doen komen, uit een andér en ta
melijk ver verwijderd gedeelte van Engeland, uit
Pembroke in Wales.
Daarbinnen weer liggen twee ellipsen, die beide
ongeveer den vorm van een hoefijzer hebben. De
buitenste daarvan bestaat weer uit vijl trilithons,
terwijl de binnenste uit dezelfde steenen is samen
gesteld als de tweede omringende cirkel, de „blau
we" steenen uit Wales.
Zoo ongeveer kunnen we ons nu een voorstelling
maken van Stonehenge. Alleen moeten we ons nog
binnen het kleinste hoefijzer een grooten steen den
ken, dien men den Altaarsteen heeft genoemd, en die
vijf meier lang en ruim één meter breed is. en ten
Noordoosten van alle steenmassa's een geweldigen
klomp, geheel op zich zelf. Dezen laatsten heeft men
gedoopt den Monnikshiel.
Wanneer men staat in het oipen gedeelte van het
..hoefijzer" en kijkt naar den Monnikshiel. ziet men
ongeveer in de richting waar de zon opkomt. Hieruit
beeft men afgeleid, dat Stonehenge ooi spronkelijk
was opgericht, om den. zonnegod te aanbidden. Door
den Engelschman, Sir Norman Lockyer wordt in zijn
boek Stonehenge and other British Stone Monu-
ments zelfs aangetoond, dat in het jaar 1680 vóór
Christus de zon precies in die richting opging. En,
waarom zou Stonehenge niet gemaakt zijn in 1680
vóór Christus?
Toch schijnt de zonnetheorie niet veel aanhangers
te vinden. Andere theorieën zijn, dat Stonehenge een
monument was, opgericht ter eere van de vierhon
derd edelen, die in 472 na Chr, werden gedood door
den uit Duitschland overgestoken Hengist; dat het
een Iersch monument zou zijn, naar Engeland over
gebracht door den toovenaar Merlin, dien we kennen
uit de Arthur-verhalen; dat het de begraafplaats
zou zijn van de Britsche vorstin Boadicea, wier le
ger werd verslagen, en, meer dan dat, vernietigd, in
een veldslag tegen de Romeinen, waarna zij zich
door vergif doodde. Deze theorieën maken, zooals
men ziet, Stonehenge een paar duizend jaar jonger
dam de zonnetheorie.
VAN RIJ8WZJK'S
Schoenhand el Schoenmakerij.
„HEVEA" Rubber Zolen en Volhakken
merk ECONOMIE.
Het laatste is zelfs zeer waarschijnlijk. Eén van de
raadsels van Stonehenge is steeds geweest, hoe men
die reusachtige klompen steen daar had gekregen.
Velen meenden over land, omdat de tocht van Wa
les naar de Zuidkust van Engeland, met de kleine
vaartuigjes, waarover men in de voorhistorische tij
den beschikte, veel te gevaarlijk zou geweest zijn,
voornamelijk wanneer die vaartuigjes zulke gewel
dige steenblokken aan boord' hadden. Toch kan de
tocht over land al evenmin verklaard worden.
De luchtphoto's hebben nu, misschien, dit probleem
toch wel opgelost. De „laan" splitst zich in tweeën.
De Noordelijke weg gaat naar wat nu een renbaan
is. Reeds lang werd vermoed, dat deze renbaan iets
dergelijks was in de tijden van de bouwers van Sto-
Dehenge, waar mogelijk ter eere van den held, of de
helden, die daar in de nabijheid hun geweldig graf
monument hadden gekregen, wedrennen en spelen
werden gehouden. Een weg zou natuurlijk gemaakt
zijn van Stonehenge naar het terrein der spelen.
Maar de andere weg, waarvan de richting en het
eindpunt nu bekend zijn? Er kan haast geen twijfel
aan bestaan, of dit was de weg, waarlangs de ^blau
we steenen" werden aangevoerd nadat ze in schépen
waren aangebracht van de zee langs de Avon. Twee
dingen maken die waarschijnlijkheid nog grooter.
Ten eerste: de nieuw ontdekte laan is niet de
kortste weg van de Avon naar Stonehenge, maar
wel de gemakkei ij kste, wat helling van het
terrein betreft.
Ten tweede: zij komt uit bij de Avon op het punt,
vaar deze Stonehenge het meest nadert. Uitgemaakt
moet nu nog worden, of de Avon een paar duizend
jaar geleden diep genoeg was, om aan schepen of
vlotten toe te staan zulke zware steenklompen er
langs te vervoeren. Blijkt dat mogelijk geweest te zijn,
dan schijnt het wel zoo goed als zeker, dat de lucht-
photographie alweer een nieuw raadsel uit het ver
leden tot eenige meerdere klaarheid heeft gebracht.
SPAANDER Co.
ALKMAAR.
v'eel
ons
Heemstede, 4 Augustus 1928
ln^n taatsten brief schreef ik over luchtphoto's
tt ontdekkingen, die daarvan het gevolg waren,
rdt niemand verwonderen, dat thans beproefd
vim t, t°P deze witze mysteries op te lossen, waar-
nu toe *evreesi werd, dat wel nooit een op-
lo .ng gev^den zou worden.
,J .ft)ben in ons land de hunebedden met hun
herige steenklompen. Engeland heeft Stone-
in Wiltshire, in het Zuiden van En-
•-'■t.u eerLPa^r K.M- van Amsbury en nipt ver van
ef-Lu U*L' Pe. naami ontstaan uit het West Saksische
stannengist, beteekent: hangende gteenen. Ik zal be-
Doch om thans tot de werkelijkheid terug te kee-
ren, en tot de „laan" waarover ik straks reeds heb
gesproken. Van den ingang van Stonehenge loopen
in Noordoostelijke richting twee evenwijdige aard-
verhoogingen, op een afstand van elkaar van onge
veer drie en twintig meter. Deze hu vormen de mye-
terieuse „laan". De eene onhoudbare hypothese na de
andere is gevormd omtrent doel en beteekenis van
deze aarddammen.
Gaat men precies uit het middelpunt van Stone-.
henge 726 yards langs de „laan", dan komt men aan
een punt. waar ze zich splitst. Een van de twee tak
ken gaat in zuiver Noordelijke richting naar de „Cur
sus", een renbaan. De andere tak is thans niet meer
te volgen. Honderd jaar geleden was hij nog zicht
baar en werd toen, in 1811, in kaart gebracht. Hij
liep toen in Oostelijke richting over een lengte van
860 yards naar den top van een heuvel, maar ging
voorbij dat punt verloren.
Nergens heeft men ooit iets kunnen vinden over
het verloop van dezen Oostelijken tak van de „laan".
De Engelsche oudheidkundige William Stulaley,
wiens „Stonehenge" verscheen in 1740, vermoedde,
dat hij regelrecht doorgeloopen zou hebben naar de
rivier de Avon, waarschijnlijk naar een plaats, waar
deze doorwaadbaar was. Maar de „laan" was niet
zichtbaar en het viel niet uit te maken, of Stakeley's
vermoeden juist was.
Thans heeft men Stonehenge uit de luchtgephoto-
grapheerd. Op de photo's verschijnt de „laan" als
twee evenwijdig loopende witte lijnen. Ook de onbe
kende laan is te zien. Zij blijkt niet doorgeloopen
te zijn in de oorspronkelijke Oostelijke'richting, doch
een scherpe bocht te hebben gemaakt naar het Zuid
oosten, om na anderhalve mijl plotseling te eindigen
in het dorpje West Amesbury aan de Avon.
Onderzoekingen op den grond, nadat de photo's
genomen waren, hebben nog niet de juistheid er van
bevestigd. Daartoe moeten opgravingen gedaan wor
den, waarvoor toestemming noodig is van de eigena
ren der landerijen. Wel werd één heel merkwaardi
ge vondst gedaan: een stukje „blauwe" steen in de
„laan", ongeveer anderhalve K.M. van Stonehenge.
I Hoe is dat stukje blauwe steen daar gekomen? Mo
gelijk is het, waarom niet, dat de een of ander in
den loop der jaren, het van een der steenkolommen
in Stoneherge heeft afgeslagen, meegenomen, en ver
loren of weggegooid. Maar mogelijk ook. dat het
daar is neergevallen, een paar duizend of meer ja
ren geleden, toen de „blauwe" «teenen naar Stone
henge werden gebracht
DE GEVANGENNEMING VAN DE VALERA.
Dublin, 16 Aug. Een officieel© mededeeling ver
klaart dat er aan de Valera's aandeel iQ de verant
woordelijkheid voor alles wat sedert de onderteekening
van het verdrag is geschied, niet behoeft te worden ge
twijfeld. Hij tracht zich thans achter een politieke
campagne te dékken, maar hij dient zijn plaats im te
nemen maast zijn gevangen bondgenooleh totdat de
itijd aanbreekt, waarop zij kunnen worden vrijgelaten,
zonder de openbare veiligheid in gevaar te brengen.
De gevangenneming van, De Valera is derhalve een
veiligheidsmaatregel
Londen, 16 Aug. De Valera wordt gevangen ge
houden te Limerick en zal waarschijnlijk deze week naar
Dublin worden vervoerd. Hij zal niet voor den rechter
verschijnen, maar voor onbepaalden tijd worden geïn
terneerd volgens de wet op het herstel der rust in
Ierland, welke de regeering machtigt personen zonder
vorm van proces langen tijd gevangen te houden.
De Valera's arrestatie heeft de belangstelling in de
Iersche verkiezingen aangewakkerd.
Naar aanleiding van de sensationeel© gevangenne
ming van De \aiera lezen we cog het volgende ver
haal:
De Valera had aangekondigd, dat hij openlijk aan
de verkiezingscampagne zou deelnemen en uit zijn
geheimen schuilhoek zou te voorschijn treden. Die
wederverschijning in het openbaar zou naar door
de Valera aangekondigd was plaats vinden te En-
nis in bet graafschap Clare. Trouwens: de Valera is
bij deze verkiezingen candidaat; hij is nl. gesteld te
gen prof. John Mac Neil, den minister van onderwijs.
De Valera bleek zqo goed als zijn woord; op den
aangekondigden dag (Woensdag) kwam hij kalmweg
in een auto de stad binnenrijden. Hij was al den dag
te voren in het graafschap gearriveerd, zonder, dat
de regeeringstroepen die scherp naar hem uitkeken
en die alle auto's en rijtuigen en karren doorzochten
en reizigers aanhielden en ondervroegen, den ge
zochte vonden. Met dat al kwam de Valera openlijk
en ongemolesteerd Ennis binnen om er zijn verkie-
ringsrede te houden. In het midden van de stad was
een verhooging gebouwd en De Valera beklom het en
sprak de menigte toe. Hij was nauwelijks een paar
minuten aan den gang of er werd plotseling geroe
pen: „De soldaten komen!"
Inderdaad waren zij in aantocht en even na den
waarschuwenden kreet was de verhooging al omsin
geld. De troepen losten een paar salvo's, echter over
de hoofden der menigte, en maakten zich toen mees
ter van den leider. De consternatie was ongelooflijk.
Vrouwen gilden of vielen flauw; en een oogenblik
later namen de c.&. 1500 aanhangers van de Valera
die hem kort te voren met wilde toejuichingen had
den begroet, naar alle kanten de wijk. Bij het eerste
schot had de Valera zich languit op de planken ge
worpen. Dit verhoogde nog de opwinding, want zijn
vrienden meenden, dat hij door een kogel geraakt
was. Dit bleek echter onjuist te wezen. Het pleintje
was vrijwel leeg toen de Valera werd1 weggebracht,
maar in alle straten, die hij door kwam, juichte men
j hem uit de woningen toe. De weinige menschen die
i zich op straat bevonden werden met de bajonet op
een afstand gehouden; en telkens wanneer het ge-
schreeuw uit de huizen te luid werd antwoordden de
soldaten met weer een salvo.
In heel Ierland heeft dit ingrijpen door de regee
ringstroepen in de verkiezingscampagne verbazing
gewekt: men had algemeen gedacht, dat de autori
teiten de Valera ongehinderd zijn verkiezingspropa
ganda zouden laten voeren, ofschoon in den aanvang
van het jaar de minister van binnenlandsche zaken
van den Iersehen Vrijstaat reeds had te verstaan ge
geven, dat er tegen de V&lecra krachtdadig zon wor
den opgetreden.
Men weet dat de Valera eerst tegen de Engelschen
later tegen de Ieren, die zich met de Engelschen wil
den verstaan tot een vergelijk, tot het uiterste heeft
gestreden en tenslotte enkel voor de overmacht is ge
zwicht. Werkelijk verzoend met den toestand zooals
die thans ls geworden, is hij feitelijk nooit
Hij was onder de regeering van den (Zuid) Iersehen
Vrijstaat ter dood veroordeeld; maar men had hem
nog niet te pakken kunnen krijgen, toen de verdere
voltrekking van doodvonnissen tegen rebellen-leiders
werd gestaakt
Het pleit voor de populariteit van den thans ge
arresteerden leider, dat terwijl hij werd weggeleid,
telkens personen op hem toetraden en zonder het
gevaar te duchten dat zij: liepen hem de hand
drukten.
HET TOOVEBMTDDEL BOTER.
Een medewerker in Duitschland schrijft aan de
N.R.Ct het volgende:
Wij kregen dezer dagen een nicht te logeeren.
Geen bijzondere gebeurtenis dus. Maar ons nichtje
woont op een klein plaatsje in de buurt en heeft de
goede gewoonte, om als ze komt steeds eenige lan
delijke verrassingen mede te brengen. En toen dan
op deze manier o. twee pond boter in huis kwa
men, was dit zeer zeker een bijzondere gebeurtenis.
Want in het tegenwoordige Duitschland is boter in
de groote steden iets heel zeldzaams. Hoe zeldzaam
daiti zouden we heel gauw zien.
Onze logée wilde haar oponthoud in de groote
stad gebruiken om eenige inkoopen te doen. Zoo wil
de zij ook een parapluie koopen. Maar toen men
haar voor een heel eenvoudig exemplaar een prijs
van 4.000.000 mark vroeg, was haar dit veel te duur
en kwam ze een beetje ontstemd over haar misluk
ten tocht weer thuis. Mijn vrouw kwam toen op den
inval haar aan te raden nog eens naar den para-
pluiewinkel toe te gaan, nu niet gewapend met mllr
lioenen marken, maar met een pond boter. En ziet
niet lang nadat nichtje met haar pondje boter op
stap was gegaan, kwam ze stralend met haar para
pluie onder den arm terug. En toen kwam de verras
sing voor ons: in den parapluiewinkel waren ze zoo
gelukkig geweest met de boter, dait men eenvoudig
overgestoken had! en de parapluie zonder eenige bij
betaling tegen het pond boter geruild had! Als men
nu weet, dat boter hier als men ze tenminste krij
gen kan 1.200.000 mark per pond kost, dan kan
men uit deze geschiedenis zien, hoe grappig de men
schen in de groote steden op dit zoo zeldzaam' ge
worden artikel zijn, maar, ook, hoe men in de win
kels overvraagt! Wij' profiteerden ten slotte van hét
geval, doordat nicht ons beloofde het parapluie-pond
door twee andere te vervangen!
EEN SCHANDAAL!
Onder dit opschrift bericht de Nieuwe Vorstenlander
het volgende:
Een jaar of twee geleden werd te Solo beslag gelegd
op twintig koeien van een iinJandsche vtouw, een we
duwe, die met haar sapies de sawahs moest bewerken.
Streng als de wet is. hard heel dikwijls^ moesten de
koeien in een aparte kraal worden gedeponeerd, niet
tegenstaande de vrouw smeekte ©n bad om de beesten
haar te laten, zij zou ze voederen, op elk tijdstip van
den dag kon iemand komen' controléeren of het aantal'
niet verminderd was.
Weg moesten de koeien, de vrouw moest maar ziei^
hoe de sawahs te beweiken.
Eindelijk komt van de'justitie het besluit af: „Be-
slaggeving opgeheven en ae koeien 'terug."
Of de weduwe dol blij was? Ja, indien de heeste^
nog leefden. Alle twintig Zijn ze dood. De veearts
concludeerde: door ondervoeding dood. Een schande.
Twee jaar lang heeft de vrouw gewacht op deze-
uitspraak, met spanning gehoopt op de koebeesten...
DE MIJNRAMP IN AMERIKA.
New York, 1 Aug. De mijnramp in het Kemme-
rer-district van den staat Wyoming, is een der groot
ste ongelukken sedert vele jaren in Amerikaansche
steenkolenmijnen voorgekomen. Van de 137 arbeiders
die ongeveer 500 meter diep in den grond werkzaam
waren, werden slechts 37 levend uit de mijn ge
bracht Men vreest, dat alle anderen zijn omgeko
men. Ofschoon het verlies aan menschenlevens bui
tengewoon groot is, werd de mijn slechts zeer wei
nig beschadigd. De oorzaak van de ramp is nog niet
vastgesteld. Men vermoedt, dat een kipkar voor het
vervoeren van steenkolen ontspoorde en dat door
het schuren over de rails een vonk ontstond, welke
het aanwezige gas deed ontploffen. De treurige tij
ding van de ramp verspreidde zich als een loopend
vuurtje door de streek. Vrouwen en kinderen, die
vreesden, dat hun mannen en vaders onder de slacht
offers zouden zijn, spoedden zich in allerijl naar de
plaats des onheils. Droevige tooneelen speelden zich
hier af. Den geheelen nacht bleef de menigte rondom
de mijn verzameld.
Nadat 37 overlevenden naar boven waren gebracht
scheen het, dat alle hoop op redding ven de overi
gen moest worden opgegeven.
Vei schillende lijken, welke reeds geborgen zijn,
zijn ontzettend verminkt. De slachtoffers werden op
een bepaalde plek bij elkaar gevonden, waar zij' zich
blijkbaar hadden verzameld. Vermoed wordt, dat zij
zich met behulp van hun kleeren tegen het verstik-
konde gas trachtten te beschermen.
EEN ONTVOERING ONDER DEN ROOK VAN
ATHENE.
Uit Athene wordt aan de „Times" gemeld, dat een
gezelschap van vijf dames en een heer, die onderweg
waren naar Dionyso aan den voet van de Noordelij
ke helling van den berg Pentelikon, Dinsdagnacht
door twee mannen is ontvoerd, die plotseling uit de
bosschen te voorschijn kwamen. De beide dochters
van een der dames kregen vervolgens verlof om naar
Dionyso te gaan met een brief voor hun vader, een
welgesteld fabrikant uit den Piraeus waarin een los
geld van 500.000 drachmen (2000 pond) werd geëischt.
De roovers dreigden, dat indien het geld niet binnen
drie uur was betaald de moeder en haar reisgezellen
zouden worden doodgeschoten. Enkele uren later
keerden de meisjes terug met 100.000 drachmen, waar
na de gevangenen in vrijheid werden gesteld.
Een sterke politiemacht, welke inmiddels onopge
merkt verschenen was, opende het vuur op de roo
vers, die in de duisternis vluchtten, terwijl zij in hun
haast om zich uit de voeten te maken, het losgeld in
een boschje achterlieten.
