örieven uit Rome.
Gemengd Nieuws.
hoofdzaak de oorspronkelijke eischeni van Italië tot
de zijne te maken; Hetgeen Italië de kans gaf te zeg
gen, dat zij intrinsiek „volkomen dezelfde" waren.
De Bond heeft zich laten intimideeren door het
dreigement van Italië van weg te loopen en heeft
daarop toen de juridische instructie gevonden, dat hij
geen verdere nota behoefde' te nemen van het gebeur
de, dan dat hij het geschil overdroeg aan den Gezan-
tenra&d.
Dit nu is zeer gevaarlijk.
Zoowel als feit op zichzelf, als hierdoor dat een
precedent is geschapen, waarop elke natie zich casu
quo zal kunnen beroepen, mits zij' ovqr de noodige
schepen of bataillons beschikt om dit beroep kracht
bij te zetten en mits zij overigens van voldoende be-
teekenis is, om de andere leden met het dreigement
van uittreding schrik aan to jagen»
Wel zal nu het .vraagstuk der competentie van dén
Bond of zijn Raad om in een dergelijk geschil zelf op
te treden nader worden onderzocht voor het Perma
nente Internationale Hof in den Haag, doch dit la bij
verre na niet voldoende.
Het is bijna niet twijfelachtig, dat dit Hof zal con-
stateeren, dat do Bond wel degelijk competent is in
een geschil en hij' feiten als dit. Als art. XI op zich
zelf niet van toepassing zou blijken .te zijtn, omdat het
in bezit nemen van een landstreek, welks eigenaar
zich niet kan verweren tegen1 den veel machtiger
aanvaller, geen „oorlog of bedreiging van oorlog" is,
nu do beroofde zich uit overmacht moei neerleggen
bij den diefstal, als men werkelijk zoo cynisch tegen
den geest van het statuut een, interpretatie aan dit
artikel zou willen geven, dan zou het Haagsche Hof
toch vermoedelijk op grond der artt. X, XIII en XV
en zelfs het tweede lid van art. XI wel niet anders
kunnen dan concludeeren tot competentie, zelfs al
zouden politieke overwegingen iets anders vereisohen
Als nu het Hof tot de conclusie komt, die we waar
schijnlijk achten, nl. dat de Bond het recht (en zelfs
de plicht) heeft in zulk een geschil tusschen beide te
komen, vooral daar van' „eer en prestige" waarop
Mussolini zich beriep, nergens meteen enkel woord
wordt gerept, dan is het principe gered.op papier,
Maar ook niet meer dan dat
Want zoodra er weer een geschil tusschen een
machtigen en een kleinen staat voorkomt, zal de
giootte zich op Italiës voorbeeld kunnen beroepen en
evenzeer bedanken voor vreemde Inmenging, als hij
■vreest dat die tegen zijn belangen zou kunnen uit
toepen.
Hiermede is het hek van don dam.
Zijn de kleine staten overgeleverd: aan de kwade
trouw van den machtige en is het oorlogsgevaar tus
schen staten, die in kracht tegen elkaar opwegen (zoo
dat niet de een alles heeft te slikken van den an
der) weer even groot geworden ais voorheen, voor er
een Volkenbond was.
Het prestige, dat de Bood verloor, toen hij door
een zijner groote medeoprichters zijn zeer duidelijke
competentie in twijfel liet trekken] en zich vrees liet
aanjagen door het wegl o op dreigement, krijgt de
Bond voorloopig niet meer terug.
In plaats van te riskeeren of Italië zou wegloop en,
wat zeer de vraag is, omdat er voor een grooten staat
tal van gemakken en vcordeelen aan het lidmaat
schap zijn verbonden, 'die de eventueele nadoelen ver
overtreffen„vooral omdat men zich hieraan zeer ge
makkelijk schijnt te kunnen' onttrekken, is do Vol
kenbond zelf wegelqppen: En dit «terwijl hij1 zoo al
niet in een of andere gewrongen juridische uitleg
ging, dan toch zeker naar den1 geest van het statuut
gelijk had en op hun do plicht rustte van in te grij
pen.
Het zou dan ook niet te verwonderen vallen, als
kleine staten veel minder waarde dan tot dus verre
jtullpn gaan hechten aan den' Volkenbond en zijn
doen en laten, nu zij zien hoe groote mogendheden
rustig zijn gezag kunnen saboteeren.
Het heeft geen doel1 thans na te pleiten ovor wat
had moeten gebeuren en wat Italië zou 'hebben ge
daan, als de Bond voet bl| stuk' 'had gehouden.
Behalve hét economische middel van den boycot
bezit deze wereldorganisatie feitelijk alleen het mo
reels machtsmiddel van een land, dat zich zou ver
zetten tegen zijn -uitspraken, tot algemeen vijand
van rust en orde te verklaren.
Een dergelijk redelijk middel mist echter goeddeels
zijn uitwerking, als do regeering van het land, dat de
overtreding begaat, door toepassing van censuur zijn
burgerij: onwetend kan laten van do weinige achting
die andere mogendheden haar toedragen.
En de boycot vooral in deze dagen, nu men over
al uitkijkt naar een verruiming van afzetgebied is
nu eenmaal een tweesnijdend' wapen, dat geen enkel
land gaarne zal. toepassen, wetend hoe zeer zijn han
delaars er door gedupeerd zouden' worden.
In oorlogstijd, als alle overwegingen zwijgen voor
de noodzakelijkheid van het winnen der worsteling
is het geheel iets anders. Dan kan men den vijand
en desnoods de neutralen op rantsoen zetten, hun
landen als afzetgebied geheel uitschakelen. Doch in
vredestijd, een belangrijk afzetgebied met opzet «lui
ten, alleen om ontevredenheid te luchten, is een stap
waarover men tweemaal denkt Hierbij komt nog,
dat er verschillende landen'onder de leden van den
Volkenbond zijn, die in meerdere of mindere mate
telt te begrijpen, maar dat verminderde de kra?ht
niet van haar betere impulsen, die dikwijls haar da
den beheeschten, Zij kon geen weerstand 'bieden aan
deze smeekbede van Nanno. Nog steeds geloovend,
dat Jerningham de oorzaak van" het ongeluk van
haar vriendin was, voelde zij het diepste medelijden
met haar in dezen toestand, dien zij' voor zichzelf een
schandelijke verlating noemde. Zij drukte krampach
tig de hand, die op de hare gelegd was, en' sloeg haar
arm om Nanno's hals.
Ik zal zijn naam nooit meer noemenl" riep zij' uit.
„maar als hij je niet helpen wil dan doe ik, het.
Jij pakt je boeltje hier en zegt tegen Mrs. Hudson,
dat je haar zoodra als je dat kunt betalen, zal en dan
kom je, tot je werk gevonden hebt, bij mij' wonen."
Uit Nanno's oogen straalde haar dankbaarheid.
„Hoe kan dat nou?" vroeg zij. „Dat is op je kamers
immers niet mogelijk.
„O, Ik heb tegenwoordig mijn eigen etage-"
„Heusch?"
„Ja. Alleen je eten zal wat kosten en ik weet hoe
ik het goedkoop aanleggen moet."
„Maar baby?"
Een oogenblik hadden beiden de eerste oorzaak van
alle moeilijkheden vergeten.
„En ik heb nog niet eens gezien' is het een hij?'
Nanno knikte.
„Hij ligt in mijn slaapkamer."
Onmiddellijk beheerschte de gedachte aan zijn be
staan Miss Shand geheeL
„Mag ik oven kijken?"
Nanno deed do slaapkamerdeur open beiden He
pen zij op haar '-teenen binnen.
„Oh! je hebt nog altijd die grappige plaat van
het Heilige hoe heet het ook weer boven je bed han
gen", zeide Miss Shand fluisterend.
Dan keek zij met een uitroep van verrukking naar
Jamasy Ryan'a slapenden zoon. „O, wat een snoes!"
HOOFDSTUK TV,
Den volgenden dog nam Nanno haar intrek op een
kleine etage boven in een groot gebouw dicht bij
Shepherd's Bush- Zij deed daar al het werk van het
dienstmeisje, dat ontslagen was, waardoor Nanno in
zekeren zin haar zijn daar rechtvaardigde en haar
vriendin de grootere kosten van haar huishoudelij
ke plichten vrij was ging zij uit om een betrekking te
zoeken. Maar het resultaat was steeds hetzelfde.
Soms vroeg men haar terug te komen en dan werd
haar kleiner wordende heuvel van hoop een berg, die
aan de. zijde van Italië staan, Voor wie de. toetreding
tot den Bond destijds 'n gedwongen fraaiigheid was,
doch die zich liever de vrijheid voorbehodden te ge-
legenor tijd: te doen, wat nu Italië deed. Of in wier
oog ItaHö's optreden1 «tegenover Groekenland gerecht
vaardigd was.
Die landen - en de niet,-!eden van den Bond'
zouden zeer zeker aan den boycot niet of maar van
halver harte meedoen.
Wat den Bond ontbreekt is een werkelijk machts
middel een poliitieleger en politievloot om de orde to
handhaven, waar die woiden bedreigd.
Dit machtsmiddel lieeft men hun destijds onthou
den omdat sommige landen vooral Amerika
bang waren voor een superstaat voor een bond, die
gezag zou kunnen doen geiden waar dit in botsing
zou kunnen komen mot de souveretlne rechten] dier
afzonderlijke landen.
Nu echter Amerika toch niet blijkt te willen toe
treden, zou het zeer zeker overweging verdienen als
de Bond dit machtsmiddel kreeg en zich zoodoende
heter zou kunnen doen golden.
Had dat politieleger bestaan, dan zou Corfu, als
Italië zich ongerust maakte, dat Griekenland nalatig
zou kunnen blijven in do uitvoering der etscheri' van
den Gozantenraad, door die internationale vloot kun
nen zijn bezet.
Evenals Frame, evenals desnoods wellicht ook het
Roergebied als pand had kunnen worden genomen
door den Volkenbond om het nakomen af te dwingen
van overeengekomen verplichtingen.
Een bezetting van wege den Bond zou een geheel
andore uitwerking hebben dan. drie door een of twee
der schuldeischers die als rcebter, deurwaarder en be
waker tegelijk optreden.
Doch zoover dat die Volkenbond zich mag bemoeien
met de uitvoering van het Verdrag van Versailles, is
het nog lang niet.
We vreezen zelfs, dat de kans, dat het daar ooit
toe zal komen, nog veel verkleind is door de slappe
houding, die men te Geneve «heeft laten zien.
Een algemeene bond, die zich door een zijner leden
in een hoekje laat duwen, kan natuurlijk geen aan
spraak maken op het noodige prestige om de zaken
van een geheel werelddeel teregelen.
Vooral niet als een reeks groote leden1 van te voren
reeds hadden uitgemaakt dat dit niet mocht.
Een sterke Bond had de uitvoering van Versaillea,
niettegenstaande die afspraak, aan zich kunnen trek
ken Een zwakke Bond kan het niet, al zou hij er het
volkomenste recht toe bezitten.
UITKIJK.
HOE DE SCHOOLJEUGD IN DUITSCHLAND
DOOR DE MARKDALING BEDORVEN WORDT.
Een dier correspondenten van de N. R.Ct. in Duitseh
land schrijft d.d. 18 September:
Overal wordt er hier over de prijzen gesproken.
In de tramsi, in de treinen, in de café's, in de bu-
reau's, overal, maar het allermeeste nog in den hui-
selijken kring. De prijzen van heden worden met
die van gisteren vergeleken, met die van. eergiste
ren en steeds ook met die van voor den oorlog.
Defe laatste prijzen worden dan steods niet een
weemoedigen klank genoemd, het zijn herinnerin
gen aan lang vervlogen sprookjesachtige tijden. De
wedloop der binnenlandsche prijzen met de stijging
der valuta en het vooruithollen der prijzen tegen
over de langzaam volgende stijging der inkomsten
maakt bijna zonder uitzondering een inkrimping
v. d. vroegeren en tegenwoordigen levensstandaard
noodzakelijk. 'Daarom is de stijging der prijzen een
factor, welke voor het geheeie gezin van een zoo
groote betoekenis is, dat het niet meer te vermij
den is, dat er ook in tegenwoordigheid der kinderen
in den hulselijken kring over gesproken wordt. Maar
ook als dit niet gebeurde; dan zouden do kinderen
toch niet aan don invloed, van den getallen-dans ont
komen, omdat, ze lederen dag aan den lijve voelen,
wat er op dit gebied gebeurt. Het schoolgeld, d'a.l de
kinderen hier mee naar school nemen stijgt van
maand tot maand, een cahier voor school, een boek,
een potlood, een stuk schocolade en al dergelijke
dingen meer, die een kinderhart begeert, ze stijgen
van dag tot dag In prijs en worden daardoor steeds
onbereikbaaider. GeM' en prijzen] hebben bezit geno
men van vele, ve elte jongo hersens. Benige heel gewo
ne verhalen mogen, de gevolgen daarvan illustreeren.
Een van mijn, jongens zit met zijn 13, M en 15
jarige kornuiten in de „Obertia", dat is dus te ver
gelijken met de eerste klos van Gymnasium of Hoo-
gere Burgerschool in Nederland. Gisteren hadden de
heeren met hun leeraar een grooten wandeltocht ge
maakt en daarbij ook een vossenjacht geënsceneerd.
Toen ze echter bemerkten, dat ze niet genoeg papier
hadden om tot een voldoend aantal papiertjes voor
den vos te komen, hadden de jongeheeren maar een
voudig de bankbiljetten van 1000, 5000, 10.000 en
waarachtig ook die van 20.000 mark tot papiersnip
pers verscheurd
Toen ik mijn jongen vertelde, hoe ongepast ik dit
vond, waar zooveel menschen in den grootsten nood
levend, dankbaar voor zulk geld geweest zouden zijn,
zeide hij heel rustig, da.t ze met zulk geld toch niets
hadden kunnen beginnen. „Wat zijn nu 20.000 mark?"
in stof ineenzakte, wanneer zij' haar mogelijke werk
gevers terugzag. Geen bergen zijn makkelijker in te
storten dan die van hoop, welke van het eene einde
van onzen geestelijken horizont naar het andere rei-
ken.
Toch waren haar levensomstandigheden' niet zoo
onmogelijk ais hij Mrs. Hudson, aan wie ziji nog acht
pond kostgeld schuldig was. Ontegenzeggelijk hing
zij geheel af van Miss. Shand, maar zij werkte ten
minste voor haar en verminderde daardoor gedeelte
lijk de uitgaven, die zij veroorzaakte. Dit deed echter
niets af aan haar gevoel van verplichting, waaraan
Miss Shand. als de verhouding minder vriendschap
pelijk was, haar steeds weer hinderde. Dientengevol
ge deed zij haar uiterste best om zich weer vrij te
maken. Zij snakte naar de onafhankelijkheid, die zij
gekend had, toen zij in het restaurant was. Maar drie
weken verliepen en nog had zij1 die onafhankelijk
heid niet gevonden. Zij deed' in dien tijd haar uiter
ste best om de kosten voor haar levensonderhoud te
vermindëren en als gevolg daarvan leed het knaap
je. Zij zelf ook. Haar wangen, vol en frisch door de
open lucht, .toen Jerningham haar het eerst gezien
had. werden met den dag magerder en bleeker. Haar
diepe oogen 'schitterden nog even helder, maar er la
gen diepe kringen onder. Haar lippen waren nog
even mooi, ja, zij leken donkerder rood tegen de ivo
ren bleekheid van haar gezicht
•Zij scheen teerder dan ooit. De noodlotsuitdruk
king was sterker geworden. Iedereen, die haar iets
meer dan oppervlakkig beschouwde, moo9it zien, dat
zij in het leven van een man de hemel van oen groo
ten hartstocht of de hel van een rade'looze wanhoop
zijn moest. Dat ontging ook Miss Shand niet Dik
wijls vroeg zij zich, wanneer zij 's avonds bij haar
thuiskomst stil naar haar keek1, af waarom Nanno
haar leven zoo bedorven had. Of dat, zooals zij nog
steeds geloofde, de schuld van Jerningham was of,
zooals Nanno haar wilde doen gelooven, het bestaan
van dien onbekenden echtgenoot, het feit, dat haar
leven bedorven was, bleef bestaan, en' Miss Shand
besefte ten volle, dat met de onloochenbare schoon
heid van haar gelaat haar levensomstandighodon
heel anders hadden kunnen zijn.
Zij gaf nooit uiting aan dio godachto. Eon vrouw
rnoet een andere vrouw meer liefhebben, dan Miss
Shand Nanno liefhad, om haar te zeggen, dat zij
móói was. En Nanno behoorde niet tot dat type vrou
wen, dat zelf zijn schoonheid kent. Wanneer zij bij
het naar bed gaan in den spiegel keek, besefte zij al
leen, dat zij er moe uitzag. Nooit, zelfs met Jerningr
Herbert, een vriendje van nauwelijks 13 jaar, krijgt
van zijn moeder iedere week eor.ige mlllioenen. I-lij
heeft een echte portefeuille met wel 7 millioen mark
er in! Verleden week heeft hij Kurt, dat ia weer een
ander vrindje in de banketbakkerij meegenomen en
hem daar op taartjes getracteercl, wat hem meer dan
een millioen gekost heeft.
Verder spelen dan deze dertien jarigen heel genoe-
gelijk om geld, waarbij de heeren het volstrekt niet
erg vinden, als de één van den ander een millioen
of meer wint. Wat is een millioen?
Dezelfde geringschattende vraag kan men van. deze
jeugdige bengels ook vaak hooroti als de ouderen,
met zorg in het hart, weer eens over de stijgende
prijzen praten. De aller-oudaten, grootvador en groot
moeder. voor wie deze tijden het verschrikkelijkst
zijn, omdat zij zich heelemaal niet aan de millioenen-
getallbn kunnen wennen, deze oudsten slaan steeds
weer de handen in elkaar van ontzetting, als er der
gelijke, minachtende uitroepen dor jongsten over de
millioenen weerklinken. Niet veel? je moet ze dan
toch maar hebben, is hun sterotype antwoord. Maar
ook voor de ouders, die in zeer vele gevallen hard te
strijden hebben om het bestaan, cn de onzekerheid der
toekomst voor oogen hebben, zijn dergelijke uitspra
ken der 13-jarigen zeer onaangenaam. Ze willen den
dreigenden nood niet aan de kinderen laten blijken.
Ze hopen nog op dé een of andero mysterieuze ver
betering en willen de jonge kinderen, zooveel moge
lijk sparen. In vele gevallen hebben ze dat echter
reeds door den nood gedwongen moeten opgeven.
Daar weten ook de jongsten heel goed wat het geld
waard' is; veel te goed voor hun jeugd. Door den nood
dezer tijden wordt hier in Duitschland veel vroeger
dan in andere landen aan de onbezorgde jeugd een
eind gemaakt.
AARDBEVING IN PERZIë.
Blijkens eert bericht uit AUahabad zijn dlaar tijdin
gen ontvangen uit Mesjed over een hevige aardbe
ving in de Perzische provincie Khorasson. in den
ochtend van 17 dezer. Nadere bijzonderheden ontbre1-
ken nog. Te Mesjed ?-elf zijd licht' schokken gevoeld,
die echter geen schade hebben teweeggebracht.
OPSTAND IN BULGARIJE.
De Matin maakt onder alle voorbehoud telegram
men uit Belgrado openbaar, volgens welke uit Tza-
ribrod wordt gemeld, dat in verschillende districten
in Noord-Bulgarije de boeren; geholpen1 door-de com
munisten, in opstand zijn gekomen.
O.a. zouden onlusten zijn uitgebroken nabij Tirno-
vo en Sliven, welke geheel het karakter van een re
volutie dragen. Er zouden troepen1 naar deze plaats
sen zijn gezonden. ïn verscheidene steden zou reeds
de staat van beleg zijn afgekondigd. Volgens andere
telegrammen, afkomstig uit het Bulgaarsche grond
gebied, zouden de opstandelingen] de stad Sliven
hebben bestormd] en genomen. In Sofia is de staat
van beleg afgekondigd.
Do vreemdeling die Italië bezoekt, kiest daarvoor
de maanden uit, die tusschen September en Mei lig
gen, in den zomer denkt hij dat deze contrijen onge
nietbaar zijn, en meent dit land te kennen, als hij
er alle kerken, paleizen en musea aigeloopen heeft.
Vele nijvere werkbijen uit de germaansche gouwen
steken hier hun licht op, in de centra eener vroe
gere beschavingsperiode; zij verkwikken huu geest
aan de overblijfselen eener oude kuituur, dragen de
honing naar hun korf en vermeerderen het aantal
werken, dat over Italië en zijn kunst geschreven
weid, zonder dat zij iets begrepen hebben van de
kern van het Italië onzer dagen, zonder de geest
van het volk te begrijpen, waaruit toch overal en
ten allen tijde de krachtigsto individuën voortkomen
die er den ondergrond van den staat vormen.
Hqt echte volk, de „Popolani" zooals de gegoe
den zeggen, de primitieve proletariër in zijn na
tuurlijke uitingen, leert ge liet best kennen déér
waar weinig is wat den kunstlievonden toerist boeit,
tien zomorsche dag tusschen het plebs van Italië
opent een heel nieuwe wereld voor ons. Het zuiden
van Italië wordt in de warme maanden angstval
lig door den vreemdeling gemeden en daardoor wint
het aan schoonheid en bekoring. Het is waar dat er
de wegen buiten de steden en in de dorpen nauwe
lijks begaanbaar zijn omdat de stof er een kwart
meter hoog ligt, maar als we 's avonds aan een land
weg onder het lcoel-groene dak van een wingerd
voor de deur van een „Trattoria" onze geurige wijn
drinken, dan vergeten we de hitte van den dag en
zijn ongemakken. In de noordelijke provinciën is de
vochtige warmte onverdragelijk, drukt ons neer, hier
komt tegen zonsondergang een verfrisschende wind
uit de zee op. Iets bezielends voert die dartelende
luchtstroom met zich iets «dat in dit droge klimaat
tot vroolijkheid prikkelt en we begrijpen beter de
luchtige geest van dit volk, zijn sprankelende over
moed en spontaniteit, al de eigenschappen, die ons
zoo verkwikkend tegen stroomen uit de muziek van
Sc.arlatti, den grooten Siciliaanschen toondichter!
Wie van Scarlatti's muziek houdt zal ook de geest
van het Zuid-Italiaansche volk begrijpen en lief
hebben.
We zitten voor de herberg; uit een jolig troepje
..Popolani" naast ons staat een jongen op* en impro
viseert een gedicht, waarin hij' ons, vreemdelingen'
ham niet, had zij gerekend op haar uiterlijk. Zij had
zich dikwijls afgevraagd waarom hij haar liefhad,
zocals hij beweerde. Hij had baar nooit gezegd, dat
zij mooi was. Had «hij- het gezegd, dan zou zij mis
schien geloofd hebben, dat het alleen in zijn oogen
was. Vrouwen, die knap zijn, kennen haar eigen gra
tie en vinden zich mooi. De schoonheid der mooie
vrouw wordt niet door haar zelf gevonden, wanneer
zij haar beeld in den spiegel ziet; de helft daarvan
ligt. in den geest van hen, die haar mooi vinden.
Drie weken na haar komst in Miss Shand's wo
ning kwam deze op een avond vroeg thuis met de me-
dedeeling, dat zij een fijnen maaltijd wilde klaar
maken
,.lk krijg een paar vriendenleuke kerels van
avond op bezoek, zié je!"
Zij maakten het zich erg druk om «de kamer nog
wat op te knappen, wat voor eèn vrouw zoo veel en
voor een man zoo weinig boteekent. Het denkbeeld,
dat er gasten komen zouden, bracht een kleur van
opwinding op Nanno's wangen. Zij had nooit een van
Miss Shand's vrienden ontmoet en in de onschuld
van haar hart hoopte zij: op een prettige afwisseling
in de eentonigheid van het luisteren naar het ge
babbel van haar vriendin.
„Fn ga nu den besten japon, dierï je hebt, aan
trekken", raadde Miss Shand aan, toen de tafel ge
dekt was. „Ik trok het lage keurslijfje aan, dat por
der meisjes van Maynard goedkoop voor me heeft
kunnen krijgen. Ik heb er een precies eender bij
Robinson in de Rogent Street zien liggen."
Mei een lichteren stap ging Nanno naar haar ka-
mer.
„Ik hoop maar, dat de baby vanavond niet te hard
huilt", riep Miss Shand haar na. „Het zou zoo verve
lend zijn, als zij' het hoorden."
Nanno bleef staan. Zij hoorde heel duidelijk den
toon van bezwaar in de stem van haar vriendin Die
eerste extase van Miss Shand was, toen zij met het
kind leven moest, al heel gauw verdwenen. Nanno
lmd hot reeds meer gemerkt. Maar nu was het nog
duidelijker en nogmaals fluisterde zij een snelle
smeekbede aan do Macht boven haar, dat zij gauw
werk zou mogen vinden
,jk zal zorgen, dat hij gauw gaat slapen", riep zij.
terug.
Wat het geloof ook-mogö zijn, het gebed is de
quintessence van don godsdienst. Het is oen. grootere
en diepere en waarachtige erkentenis van God'» be
staan en genade dan een gekochte plaats in de kerk.
Nanno's vast geloof in de leerstellingen van haar ge
in hun midden wolkom hoet. Natuurlijk haasten we
ons aan te schuiven en de noodige wijn voor hot
gezelschap t© bestellen; nu worden guitaar en cither
voor den dag gehaald en met hun \Veelderige natuur
stemmen zingen ze hun populaire liedjes; dan
springt een magere vrouw mot hooggekapt grijs haar
overeind en begint te dansen, langzaam eerst dan
al sneller en wilder. De spelers begrijpen hare be
doelingen, zij gaat eon dolle Taranteila voor ons
dansen 1 De vrouw draagt een wijden, zijden rok van
licht zeegroene kleur, die zwiert om haar dunne bee-
nen; soms slaat ze hem over haar hoofd, dan weer
schijnt ze ineen te zakken en begraaft zich in haar
plooien, alsof ze wogzinkt in de golven van een wa
ter, maar dan sohiot ze weer woest omhoog on draait
met geweldige snelheid in het rond. De maan staat
nu boven het groote priëel van wijnranken en tee
kent grillige schaduwen over den lichten zandgrond,
de vrouw zelf ziet er nu en dan wonderlijk gevlekt
uit
Krachtig is dit volk als het zich geeft in al zijn na
tuurlijke primitieve hevigheid, we voelen het op zoo'n
moment als een product van dezen vruchtbaren bo
dem, „waar de heet© zonnestralen leven en kleur als
met een tooverslag uit den bodem, to voorschijn roe
pen;
„Qu il soit rusé, simpte ou moqueur?
Nesfc-ce pas qu 'il vous laisse au coeur
Un charme étrange,
Ce peuple ami de Ia gaité,
Qui donnerait gloire et beauté
Pour une orange?
Zooals de dichter zingt!
Maar niet alleen in zijn vroolijkheid is het volk
uitgelaten, het is hartstochtelijk ih al zijn uitingen
en handelingen. Bij ons in de buurt woonde een mooi
meisje, zij had te veel gepraat en gelachen met een
anderen jongen, haar minnaar slijpt zijn scheermes,
schiet in de donkere straat op haar toe en kerft zon
der erbarmen de wang van het mooie kind; dat zal
haar leeren de volgende keer voorzichtiger te zijn.
Een dergelijke strafoefening komt in Napels veel
voor en doodslag uit minnenijd zijn in Zuid-Italië
schering en inslag, maar er gebeuren hier minder
misdaden dan in Londen en Parijs.
De uitingen van fanatisme en bijgeloof, zijn niet
minder sterk. Al noemt het volk zich katholiek., in
den grond is het nog volop heidensch. Zijl roepen de
hulp der Madonna en heiligen aan bi| hun gauwdie
verijen, gelooven aan het z.g. „molocchio" (het kwa
de oog) en vree zen het zweeti van een roodharig meis
je als het zwaarste vergif. Als ze een gebochelde zien
doen ze een wensch. want die brengt hen geluk en
als ze onder het uitspreken van hun verlangen de
buit aan kunnen raken, achten ze dit het gunstigste
voorteeken. Willen ze een proces winnen, dan kunnen
ze de tong van de tegenpartij snoeren door in een
touw vijftien knoopen ,te leggen en dit den Booze te
wijden. Als een vrouw zien van haar mededingster
wil ontdoen, dan doorsteekt z© een citroen met spel
den en gooit die in een put, Die lijst van deze bijgel oo-
vige manipulaties is oneindig lang. De meer gods
dienstige ziel, neemt haar toevlucht tot een der paar
honderd Madonna's, die ze hier aanbidden; is er een
familielid ziek, dan doet ze aan de door hen uitver
korene maagd de gelofte, dat zij1 het nieuwe klee-
dingstuk, dat ze heden voor het eerst draagt, niet af
zal leggen zoolang er nog een rafel heel aan is.
De meeste „Popolani" kunnen lezen nooh schrijven,
want hoewel ook hier de leerplicht is ingevoerd',
wordt daar volstrekt nieit de hand aan gehouden; de
schoollokalen zijn dan ook zoo klein dat ze niet het
tiende gedeelte van de kinderen zou kunnen bevat
ten, die er volgens de wet onderwijs moeten ontvan
gen. Maar wat ze niet uit de boeken leeren, dat lezen
zo op de gezichten der menschen, dat snappen ze
met hun natuurlijke intelligentie op overal waar
ze komen. Bij de Porta S. Cario in Napels, zit een
oude man aan een tafeltje, die brieven voor drv lctw
mende en gaande schrijft. Wat dit volk aan schoolwijs
held mist wordt meer dan goed' gemaakt door hun
intuïtie, zij' begrijpen met één woord waar do noorde
lijken lange explicaties voor noodig hebben.
We hadden hier een roos die weelderig bloeide;
een maand later vielen al de blaadjes af. We meen
den dat ei* niets meer van de plant terecht zou ko
men eD zetten haar buiten. Hoe groot was onze ver
wondering, toen we haar nog geen week later even
frisch in blad vonden als den dag da twij ze kochten!
Snel en hevig verricht de zon hier hare wonderen
op alles was zich baadt in hare stralen, ook op den
ruemsch, voor wie hier denken en handelen een is.
Met enthousiasme zijn de Zuid-Italianen in den
oorlog gegaan, onversaagde soldaten, jongens afkee-
rig van wachten en' werken, van de studie vooral,
maar altijd klaar om te handelen. Vol edelmoedige
opwellingen kunnen zij zich soms alles ontzeggen en
leven van bijna niets, hopend, dat de dag van mor
gen ze schadeloos zal stellen voor alle ontberingen»...
„Qu' importe èi ces humains, doixt le coeur est fa-
rouche,
La chétive privation!
Hs ont leurs corps dansants, leurs bras ambrès,
leur bouche.
Ils ont la sainite passion!" E. F.
loof was niet minder wonderbaar dan haar dieper
geworteld gevoel van vereering voor en afhankelijk
heid van dien God, dien zij' aanbad. Zelden ging er
een dag voorbij, dat zij' niet, afgezien van de gewone
ochtend- en avondgebeden, een smeekbede richtte
tot deni Troon van haar Schepper. Zij' deed het on
der het werken. Zij deed het als zij op straat liep.
Maar niemand lette scherp genoeg op, om te zien hoe
haar vinger zich heimelijk bewoog, als zij' vóór haar
gebedi het teeken des Kruises 'maakte.
zEn nauwelijks had zij' dien avond de deur van
haar slaapkamer gesloten, of zij ging naar haar bed,
knielde er voor, vroeg en bad om geduld, badi om
hulp in welken vorm dan ook.
Toen zij in de zitkamer terugkwam, was Miss
Shand' reeds gekleed. Het „koopje" dat zij droeg,
stond' haar zeker, ook al vervulde het letterlijk het
fedt, dat het laag was. Ziji keek' op met de verwach
ting van een loftuiting in haar oogen; maar toen zij
Nanno, die de laatste weken alleen, haar oudste klee-
ren gedragen had, in een mooi, maar eenvoudig mou-
selinen japonnetje zag, daü zij indertijd voor den zo
mer gekocht had; verdween die uitdrukking uit
haar oogen.
„Lieve hemel", riep zij uit. „Ik wist niet, dat je dat
japonnetje hadt." Kritisch deedi zij 'half haar oogen
dicht. „Ja ik geloof wel, dat het je staat", voegde
zij eraan toe. Een buitenstaander zou de leugen on
middellijk opgemerkt hebben. Miss Shand wist, dat
Nanno er heel wat bekoorlijker uitzag dan, zij1 zolf.
Maar dit was geen' oogenblik voor lof.
Om half acht kwamen de gasten'; Stanley Puckle
en Wilfrid Aimes. De eerste, een odvocatenklerk, was
zeer ontevreden' met zijn salaris van. honderd vijf on
zeventig pond in« het jaar. Hij' woonde dicht bij: het
uiteinde van de Twopenny Tube en wanneer hij '9
morgens naar zijn kantoor ging, versierde gewoon
lijk een bloem, oen herinnering aan' een pretje van
den vorigen avond,1 zijn knoopsgat. Wilfrid Aimes
daarentegen was een diametraal tegenovergesteld ty
pe. Wanneer Stanley Puckle «op luiden toon ovor opjv
rotten-artisten praatte of grappen oververtelde, die
hij' in den schouwburg gehoord had, bewaarde zijn
vriend een diep stilzwijgen. Doch wanneer Wilfna
Aimes redeneerde over de schoonheden van Shoiloy-
of de begrijpelijke gedeelten van Goorgo Meredith,
zweeg Stanley Puckle.
Wordt vervolgd.
