Schap Courant
De Politiek van Mr. Baldwin.
Zaterdag 3 November 1923.
66ste Jaargang. No. 7327.
TWEEDE BLAD
Geestelijk Leven.
FEUILLETON.
De Man op den Dok
Ik kom nu tot de bespreking van het stuk van Dr.
Snethlage. Het doet me werkelijk genoegen, dat een
predikant op wat ik schreef, heeft gereageerd. Het
verheugt me dat hij in hoofdzaak het met mij eens
is. Op één punt meent hij echter zich beslist tegen
over mij te moeten stellen. Hij heeft geen bezwaar
tegen de toetreding tot de kerk uit sleur, gewoonte
en fatsoen. Ik heb een paar maal zijn stuk gelezen;
ik heb 't overdacht enik ben niet door hem over
tuigd en blijf bij de meening, welke ik in 't vorige
„Geestelijk Leven" uitsprak en waar ik nu nader op
in zal gaan.
De kracht eener vereendging, welke een ideeel doel
heeft., ligt in de eerste plaats niet in het aantal van
hare leden, maar in hun gehalte.
Aantallen hebben hunne waarde voor de contri
butie, voor machtsformateie, waar 't ou stemmen
aankomt, maar zij beteekenen als zoodanig niets,
wanneei er gestreden moet worden voor geestelijke
doeleinden.
En nu behoort de kerk m.i. een ideëel doel na te
streven. Zij moet het geestelijk leven (genomen
in den ruimsten zin) bevorderen en met name het
religieuse leven tot zoo groot mogelijken bloei
brengen..
Derhalve zal ieder, die dit ala noodzakelijk gevoelt
en d>e mee wil werken om het religieuse leven, en
het geestelijk leven te bevorderen, zich tot de kerk
aangetrokken gevoelen en haar in dit streven willen
steunen en dus zich bij haar aansluiten. En hij zal
een groote of kleine kracht zijn in die kerk en haar
goeden invloed versterken.
In «dit opzicht ben ik met dT. S. eens, dat de toe
treding gemakkelijker en eenvoudiger moet worden
gemaakt. Prachtig! Ik zou graag héél radikaal wil
len optreden met betrekking tot het zoogenaamde
belijdenis-afleggen en bevestigd-worden van de nieu
we leden. Maar één eisch zou ikonverbiddelijk
willen stellen. De eisch nl. dat zij, die toetreden de
waarde van het geestelijken religieuse le
ven ten volle erkennen. Doen ze dit niet, dan belmo
ren ze niet in de kerk thuis en maken haar tot een
krachtelooze, futlooze instelling, waarvan niets uit
gaat.
En daar komt 't juist op aan, dat in de kerk iets
gaat leven, omdat het in de loden leeft.
Maar als men nu maar steeds blijft voortgaan met
de oude gewoonte om lid te worden der kerk uit tra
ditie, enz., dan kan toch de kerk niet aan hare roer
ping beantwoorden. Dr. Snethlage moet toch óók
weten, hoe 'talrijk het aantal is dergenen die lid zijn
van de kerk, haar nooit bezoeken en spotten met
het religieuse leven. Wil hij dien leugen bestendi
gen? Of zal hij misschien zeggen, dat die mensehen
dan toch tot de kerk behooren en dus binnen een be
paalden sfeer blijven en daarvan den invloed onder
gaan?
Laat hij dan één ding niet uit het oog verliezen;
één ding van buitengewoon groote beteekenisl Ik
bedoel dit: door maar ieder toe te laten tot de kerk,
dringt er een aantal menschen de kerk binnen, die
haar verlammen. Want al die menschen hebben iets
te zeggen krachtens hun lidmaatschap; ze ambieeren
zelfs baantjes; ze aanvaarden b.v. beheersfuncties en
worden daardoor vaak een rem, welke veel tegen
houdt van wat een man als Dr. Snethlage juist
graag zou willen
Ik meen, dat de vrees van Dr. S., welke ik achter
zijn stukje gevoel, de vrees nl., dat zeer velen, die
niet meer toetreden zullen uit fatsoen enz. buiten
den invloed (bedoeld wordt hier dan de goede in
vloed') der kerk zullen bWjven, ongegrond ia
Wie behoefte heeft aan geestelijk leven, zal dit
zoeken en wanneer hij bemerkt, dat dit hem in de
kerk geboden wordt, dan zal hij 't daar ook willen
ontvangen, ook als hij geen lid is. En wanneer hem
dan blijkt, dat die kerk werkelijk beteekenis voor
hem verkrijgt, zal hij ook gaarne die kerk steunen
door zijn lidmaatschap en tot haar toetreden en met
liefde wat voor haar offeren.
Hier moet ik tevens .wijzen op een zeer groote
fout in de kerk als organisatie. Deze fout is dal er
geen verplichte contributie bestaat.
Duizenden zijn jeden der kerk en betalen geen
cent om haar te steunen. Dat is ongerijmd. Elk lid
maatschap brengt met zich mede de zedelijke ver
plichting om de organisatie waarbij men zich aan
sluit te steunen. Wie lid wordt van een dansclub,
van een voetbalvereniging, van een zanggezelschap,
enz. enz., contribueert. Hij doet dit vrijwillig, om
dat hij voor de vereeniging, waarbij hij zich aansluit,
iets gevoelt. Zal men dan niets willen bijdragen
voor de instandhouding van een organisatie als de
xerk? AU men or niets voor ovor boeft, behoort men
crvcor te bedanken, dan U men tenminste eerlijk.
Dr. S. zegt aan het einde van zijn betoog, dat de
weg ter verbetering (bedoeld wordt dat de kerk meer
beantwoordt aan haar ideëele roeping om krachtig
geestelijk en religieus leven te bevorderen) hierin
ligt, dat mei» er tezamen naar streeft om de kerk
weer tof een organisme te maken, waarvoor het mo
gelijk is, warm en blijvend te voelen, omdat het in
derdaad aan een sociale levensbehoefte voldoet
Hij heeft gelijk, maar juist daarom moet mi' ge
broken worden met den sleur, met het uit fatsoen
toetreden i
Die verandering der kerk. kan alleen bewerkstel
ligd worden door overtuigde, levende, belangstellen
de leden en niet door de geestelijk-onverschilligen
en impotenten. Wat kan hun de kerk scheleu?
Als die kerk rijk is, willen, zij wel over de fondsen
heerschen,; misschien ook denken velen aan de
voordcelen van diaconalen zorg maar voor de
rest geven zij om haar niets!
En nu wil ik, als aanvulling Van wat ik in mijn
vorig geestelijk leven schreef, hier nog iets aan toe
voegen. Over 't algemeon zijn de kerkdienstpn saai en
eentonig. Dit komt niet uitsluitend dodr do predi
kanten die als ze ernstige menschen zijn en wat te
zeggen hebben, dit gewoonlijk zoo goed' noge'ijk
trachten te doen. Maar 't komt omdat de kerkdien
sten sedert jaren dezelfde zijn gebleven, terwijl de
smaak der menschen veranderd is. Zeer begrijpelijk.
Niemand ontkomt aan de evolutie, welke op elk le
vensterrein zich openbaart De mensch van het be
den is niet meer tevreden met datgene wat hem
vroeger voldeed. Hij is b.v. kunstzinniger geworden.
Ik sprak verleden week een Amsterdamsche arbei
dersvrouw, welke mij deze opmerking maakte: Wat
een verandering heeft er plaats ook in de aibeiders-
kringen. Do meeste proletariërs hebben tegenwoor-j
dig behoefte aan bloen^n en Zaterdagsavonds is 't
gewoonte dat ze tenminste voor den Zondag wat!
bloemen koopenl Is dit niet teekenend? Dit enkele
feit wijst op een verandering, die mi. van belang is.
En ditzelfde kunnen we op elk gebied opmerken.
Zou dan de kerkdienst in zijn ouden vorm kunnen
blijven voldoen? Onmogelijk! Er is verandering, ver-
frissching noodig.
Er is noodig een nieuw lied,, waarin het modern
bewustzijn tot uiting komt; een nieuw woord, waar
in de behoefte van den nieuwen mensch wordt ver
tolkt.
Ik zou ook de kerken mooier, gezelliger willen
maken. Weg met de kale witte muren, die zoo koud
aandoen! Wie zou in zijn eigen huis tusscnen vier
kale, witte muren willen zitten? Ik zou in elke kerk
een mooi Christus-beeld willen hebben, b.v. dat
heerlijke beeld van Thorwaldsen en beelden of schil
derijen van groote mannen en vrouwen, die voor
beelden zijn geweest van krachtig geestelijk leven.
Eu dan bovenal: weg met die akelige preekstoe
len! Een podium, liefst met palmen en bloomen. ko-
me 'er voor in de plaats. En daar spreke vrij en
onbelemmerd de predikant en ook de leek, als hij
wat te zeggen heeft. Geregeld moeten in die kerk
cursussen worden gegeven over kunst, litteratuur,
geschiedenis. Kunstavonden mogen niet ontbreken,
kortom: de kerk behoort productief gemaakt te wor
den voor de ontwikkeling van het geestelijk leven
in a 1 zijn uitingen. Dim zal die kerk tot rijken ze
gen Kunnen worden.
En wanneer zij dezen weg niet opgaat voortge
stuwd door de werkelijk diep-levende leden dan
zal zij nog veel meer dan thans een invloedlooze in
stelling worden, welke geheel en al komt te staan
buiten het leven der menschen.
ASTOR.
raai Smuts wel het eerst het woord heeft gevoerd, i om schadevergoeding te kunnen betalen, moet
Men moet niet vergeten, dat Mr. B&ldwin betrek-Duitse hl and ook in de gelegenheid gesteld worden,
keiijk een nieuweling in de politiek was en dus dit to kunnen doen.
niet de gelegenheid had gehad by vorige gelegen- Haar wisselkoers moet weer worden hersteld,
heden de Premiers te ontmoeten. haar finantiëy. worden gecontroleerd en behoorlijke
Wat hy wist omtrent hun buitanlandaohe politiek, garantie voor richtige betaling worden verstrop
was vry negatief. Mot inachtneming van do gebeur temden do»
Hij wist nX dat Australië en Zuid-Afrika inder- beide laatste Jaren, roa bet bedrag kunnen worden
tijd aan Lloyd .Goorgo haddon laten weten, dat,vastgesteld van heden en tookomst.
indien dozo ïioh door eene scherpe anti-Turksche Do Britoche Kegeeriiig kon onmogelijk ^oodkou-
politick tot oen oorlogsavontuur zou laten vorloi- ren dat het Duitooho Ryk in een economische cnooi
aen, die beide Dominions niet bereid waren manno- werd gestort, die de cuaestie van schadevergoeding
tjes en geld aan «oo'n avontuur te offeren.tot een ntopie zou maken, evenmin kon zy goedkeu
ren dat Duitschland uiteengescheurd zou worden
Er moest vrede komen.
r
Heel mooi, maar Frankrijk wilde niet naar En- in verschillende kleine staten, want daardoor zou
geland luisteren,' dreigde Engeland zelfs met een het Vredesverdrag van Versailles worden verkracht,
luchtaanval met een zoo sterke luphtvloot, dat Men ziet dat Mr. Baldwin nog ééns onderstreept
men met methematische zekerheid kon aannemen, heeft in zijne kwaliteit van Eerste Minister van het
dat die vloot door de enkele Britsche vliegmachines
en afweerkanonnen niot tegen gehouden kon wor
den en .Londen dus ten doode gedoemd zou wezen.
Onder het motto :„Van je vrienden moet je hot
hebben."
Dus wachtte Baldwin de British Imperial Confe-
renco af, terwijl hij iedereen zoo'n beetje zoet
hield, hetgeen des< te gemakkelijker was omdat het
Parlement vacantio heeft en er dus geen lastige
vragen gedaan kunnen worden.
De Conferentie had plaats, de loden besloten om
de beraadslagingen omtrent de buitenlandsche po
litiek van het Britsche wereldrijk geheim to houden.
Toen kwam de historische reae van Smuts, waar
uit bleek, dat de versohilllende deelen van het
Wereldrijk het eens waren geworden over een po-.
Britsche \Verddrnk, hetgeen Generaal Smuts als
oon der Dominion-Premiers reeds had wereldkundig
gemaakt.
Het werd nn voor den heer Poincaré bittere^
ernst. In Januari had hij nog brutaal kunnen zijn
tegen Bonar Law, later hoovaardig tegen Curzon
en Baldwin, nog later als een geslepen advocaat,
Baldwin op zijn terugreis van Aix los Bains in hot
ootje kunnen nemen, maar nu begon hot or uit to
zion alsof do goedige Engelschp bulldog weer een
leeuw was geworden.
Wat gaf het nu, of het Journal dos Débat» al
to velde was getrokken tegen den Bodron-gonoraal
Smuts, die zijn ervaring opdeed onder halfbeschaaf
de en onbeschaafde lieaen in Zuid-Afrika, die altijd
pro-Duitsehe neigingen getoond zou hebben met
i litiek', die stond in het teeken van Vrede en ver- zijn protesteeren tegen drastische bepalingen in
draagzaamheid. het Vredesverdrag.
Het bleek ook uit een redevoering van den Arno- Het was toch maar waar. dat het uitgekomen was
rikaanschen Gezant te Londen, van Mr. Harverg, zooals die Zuid-Afrikaansche voorspeld had: „Geen
dat hangende de beraadslagingen ter conferentie geld en veel last, kosten en strijd."
de Britsche Regeering de Amenkaansche Regeering j Die Boerengeneraal sprak nu toch blijkbaar na-
i gepolst had over oon gewyzigdo*houding van deze mens alle Gewesten van het machtige Britsohe
i laatste ten opzichte van de Europeesche jpolitiok. Rijk, want Baldwin, de BritschePremior herhaalt
Mr. Baldwin, die met stormachtige toejuichingen vrijwel, hetgeen Smuts hoeft gezegd,
begroet werd, toen hij opstond om zijn rede te De heer Baldwin, Premier van oen eensgezind
i houden, bracht allereerst nulde aan zijn voorgan- machtig wereldrijk, smeekt nog, smeekt hem, Poin-
1 ger. aan Mr. Bonar Law, die zijn leven geofferd 1 caré, om toch aandacht te schenken aan hetgeen
had, ten einde zijn Koning, volk en land te dienen, hot Britsch Wereldrijk unaniem wil.
Vervolgens wees hij er op, hoe hy zyn beet deed Poincaré heeft zien bedacht en heeft gehoor
de vele moeilijkheden te overwinnen en wees daar- gegeven aan den roepstem van het bevriende volk
bh in de eerste plaats op de buitenlandsche politiek en heeft de conferentie aanvaard
De afgebakende buitenlandsche politiek der Brit- Doch evenals Amerika met eene bepaalde voor-
sche Regeering was bekend zoowel op het Conti- waarde. De voorwaarde dat de Commissie van
Toen Generaal Smuts, de Zuid-Afrikaansche
Staatsman, een merkwaardige redevoering had ge
houden over de houding van Frankrijk tegencwer
Duitschland, rees onwillekeurig de vraag: Wat zal
de Britsche Premier, Mr. Stanley Baldwin nu
Donderdag te Plymouth zeggen?
Die vraag was zeer verklaarbaar, want te Ply-
mouthh zou de Britsohe Premier eene redevoering
houden voor zijne geestverwanten, de Unionisten,
die daar hun partij verg adering hielden.
Er is Baldwin dikwyls een verwijt gqmaakt dat
hy niets deed, dat hij geen kleur beleende in de
Buitenlandsche politiek.
De lezers en lezeressen van de Sohager Courant
zullen bij lezing mijner artikelen bevonden hebben,
dat naar mijne meening Baldwin niet veel kon zeg
gen alvorens hy de Premiers van de Dominions ge
raadpleegd zou hebben en van daar ook, dat gene-
6.
vrij bewerkt naar het Engelsch van
HAROLD MAC GRATH
door TITIA EASTON.
„Die is goed. Het lijkt wel, alsof de meisjes ook
haar grapjes zullen krijgen!" Hij lachte, maar was
toch wat zenuwachtig. Ilij had er niet op gerekend
dat de politie mee zou spelen in zijn comedietje. „Wat
drommel, waar is dan toch Scott Circle?" Hij trok
de teugels aan. „Ik zal straks dien hoek maar om
slaan. Ik weet absoluut niet waar ik ben!"
Hij rukte en trok uit alle macht, aan de teugels
en eindelijk vervielen de vermoeide paarden in een
draf, toen in een kalmer paa Een laafste ruk en zij
stonde») stil. Het was moeilijkste zeggen wie er har
der hijgde, do man of de diei'en.
Warburton sprong van den bok, opende hot por
tier en wachtte af. Hij zag hot noodzakelijke ervan
in, het spelletje uit te spelen vóór de bereden poli
tie er aan te pas kwam.
Er was nog eenige beroering in het rijtuig, toen
stapte een dame in een rooden avondmantel uit,
Stapte niet, sprong. Robert sloeg zijn armen om
haar heen en kuste haar op den wang.
„Jou gemeene ellendeling."
Warburton sprong terug en bracht zijn handen
aan zijn tintelend gelaat.
„Jou dronken schavuit, hoe durf je toch.'
"feanp> -^en maar-" stamelde hij.
„Naji. nep de jonge vrouw, terwijl de tweed*
aame zich by haar voegdo. Het licht van een l.?.n-
tofrn scheen op hacr vertoornd gelaat, haér oogen
schitterden. „Nan! Denk j'e soms. kerel, dat je oen
paar keukenmeiden naar huis heb gebracht?"
„Groote genade!" Warburton stapte achteruit,
steeds verder, sprfkeloos. verlamd van ontzetting.
De vrouw, die daw vóór hem stond, was in t
geheel niet zyn zi ster Nancy!
HOOFDSTUK VIL
Een politiezaak.
„Agenten, arresteert dezen man!" commandeer-
t\ ion?n vrouw mek het gebaar van een keizerin.
j>Dat zullen we zeker, dame, riep één van hen,
zich van zyn paard zwaaiend. „Zoo, ben jy het dus
weer? Daar zit minstens een maand voor je op.
Ik had daar straks al niet veel met de manieren
op. Wat is uw aanklacht, dame?'
„Dronkenschap en een poging tot ontvoering,"
j en zy wreef een roode piek op haar wang. B
I „Dat is nogal een zware beschuldiging, dame,
I dan zult u die morgen persoonlijk moeten komen
herhalen."
„En dat zal ik doen ook." Zij gaf hem snel haar
naam, adres en telefoonnummer op.
„Bill, ryd jy de dames evdh naar huis, dan zal
ik dit kereltje naar het politiebureau brengen.
Vooruit jij," vervolgde hy tot Warburton, die nog
steeds verstomd was over de ontknooping van zijn
onschuldige grap. „Op dat paard en vlug wat,
of ik zal jo mijn stok eens laten voelen."
„liet was een vergissing, agent."
„Houd jo mond en klim op dat paard. Je kunt
je morgen verdedigen by den commissaris, ik heb
geen tyd om naar jo te luisteren. Bill, rapporteer
ïij het geval even. als je de dames hebt thuisge
bracht. Kom, vlug wat. De dames zullen wel een
middeltje noodig hebben voor de zenuwen. Kom.
vroolyk koetsiertje, ben jo van plan op dat paard
te klimmen of niet?"
Warburton klom automatisch in het zadel. Het
kwam in 't geheel niet by hem op uitvluchten te
j zoeken, te zeggen dat hy niet kon paardrijden. Zijn
verbeelding, anders levendig genoeg, was g*heef
passief. „En nu," vervolgde de agent, zijn eigen
ros beklimmend, „ben je van plan kalm mee te gaan.
of niet? Als je 't niet doet azl ik een stuk lood in ie
beenen jagen. Ik verwacht nu geen grapjes meer."
„Wat gaan jullie met me doen?" vroeg War
burton, met een wanhopige poging om zyn energie
terug te krygen.
„Je> voor een poosje achter slot en grendel zetten
en misschien nog wel een emmertje water over die
verhitte kokosnoot van je gooien."
„Maar als je me toch maar wilde laten uit
spreken. Het was niets dan een grap: ik had
alleen het verkeerde rijtuig te pakken."
„Malligheid. Ik ben ook niet van gisteren, hoor.
Je wou zeker de juweelen van de dames stelen. In
elk geval, je kunt hier niet ongestraft met zoo'n
vaart daar de stad ryden.
„Maar ik zeg je toch „Warburton, een voorge
voel hebbend van wat hy allemaal nog to verduren
zou krijgen, werd wanhopig. Het was zoo oneervol.
Hy zou morgen iu* alle couranten staan en heel
Washington zou hem uitlachen. „Je zult later
wel zien dat je je vergist. Als ie me maar even
naar Scott Circle wou brengen.'
,Daar staat zeker een kameraad van je met een
Herstel de leden der conferentie zal aanwijzen.
Dat beteekent dus niet, zooals Smuts dat kern
achtig uitdrukte een vergadering van „principals",
doch een van „agents". Met andere woorden, niet
de werkelijke regeerders, de verantwoordelijke lei
ders der Grootmachten, doch ondergeschikten, aan
gewezen door de leden van de Commissie van Her
stel, zullen rondom de tafel komen fitten, om over
do meest ontzaglijke quaestie die zich in eeuwen
voor Europa voorgedaan, heeft, te beraadslagen.
„That is no crickef'. zeggen wy hier in Enge
land. Poincaré is en blijft geen „sportsman". Het is
on blyft een advocaat!
Wy moeten voor den vrede ïn Europa juist aller
minst advocaten hebben, wy moeten menschen heb
ben met humane begrippen, gezond verstand en
koopm ansgeest.
Lieden, die eene beslissing weten te nemen om
trent wat Duitschland betalen moet, hoe het be
talen moet en welke garantie hot stollen moet.
Wat zal nu gebeuren?
Er word reeds met Poincaré onderhandeld vóór
dezo de rede van Smuts en daarna van Baldwin las.
Men zal nu wol opnieuw onderhandelen.
Indien die onderhandelingen niet daarheen zullen
«JU- leiden dat principals aan de Conferentie zullen
gegeven zou worden, dat het nu van betaling en deelnemen, dan kan men de conferentie net zoo
nakoming zijner verplichtingen zou worden vryge- goed achterwege laten.
steld. Ondergeschikten kunnen de crisis van Europa
Wanneer men dus eenerzjjds begrijpen kan, dat niet overwinnen., dat kunnen slechts principalen!
Baldwin hulde bracht aan den nieuwen Amcri- Hn dan is het nog niet zeker!
kaanschen President, aan Mr. Coolidge, vöor diens j Weer herhaal ik mijne meening. Vrede kan men
b; ^eid willigheid, mede te werken tot het Herstel slechts verwachten, indien Frankrijk zal opgohou-
van Europa, kan men tevens begrijpen, dat Mr. den hebben de leiding der Buitenlandsche wereld
Baldwin m zijn redevoering nog eens met klem politiek te bezitten en zonder reserves'de
nent als in Amerika en elders in de wereld.
Doch het hoofdpunt dier politiek was samenwer
king deT verschillende by ae internationale moei
lijkheden betrokken regeoringen.
Hij Jbracht dank aan de Regeering te Washington
die zich bereid verklaard had al was het dan
onder bepaalde voorwaarden om doel te nemen
aan een conferentie, die ten doel had de schade-
vergoedingsquaestie te regelen.
De Minister gaf toe, aat de schy'n tegen de
Britsche Regeering was, dat toen het lydelyk verzet
aan de Ruhr had opgehouden, zij nog niet krachtig
ingreep. Doch men voelde, dat het beter was do
British Imperial Conference af te wachten en dan
te spreken namens het geheele Britsche Rijk.
Ik wil hier even wyzen op de houding van Ame
rika.
Amerika heeft sedert Wilson's echec het stand
punt ingenomen: Wat gaat ons Europa aan?
Het Is dus ontegenzeggelijk een groote politieke
overwinning voor de Britsche Regeering dat zy de
heeren in Washington heeft kunnen bewegen om
die afwijzende houding te laten varen en zich
bereid te t verklaren mee te doen aan eene confe
rentie, mits alle belanghebbenden mee zouden
doen en mits aan Duitschland niet den indruk
leiding van Engeland zal volg.e.n.
Zal dit echter goedschiks gaan?
Weliswaar zyn wy een stapje nader gekomen tot
den goeden weg, maar we zün er nog iancr niet.
Die reserves omtrent de Commissie van Herstel
zet alles weer op losse# schroeven.
Want in de Commissie van Herstel ontmoet
Frankryk onmiddellijk haar vazal België, tot. nog
toe steeds bereid geweest Frankrijk door dik en
dun te volgen.
en niet zonder hartstocht on pathos oen beroep
deed op Monsieur Poinoaré. Frankryk's Premier.
Laat de heer Poincaré zich toch één, twee, drie
maal bedenken, voor hy ons aanbod om gezamonlyk
over de betalingscapaciteiten van Duitschland eey
enderzoek in te stellen en te confereeren, weer
afwyst. Gy Poincaré hebt geheel Frankrijk achter
U en hebt dus de grootst mogelijke verantwoorde
lijkheid voor het wel en wee van Europa.
Want. had Baldwin reeds gezegd, het is gelijk
Punch het op de laatste plaat weergeeft, Europa B De Belgisch* bladen hebben op de red'
asffc in een vliegmachine en indien geen veilige lan- "muts heel eigenaardig gereageerd. Zn h
dingsplaats gevonden wordt, dan gaat alles aan Smuts verweten niet over Bel<tië te h*bb*n ar<yjT>ro-
gruzelementen. ken. terwijl Belgi" toch ook een belanghebbend" R
De Britsche Premier heeft nosr eens duidelijk e'- neeren Belgen! Hebt ge niet gelezen dat
gezegd wat steeds de Britsche politiek ten opzichte Smuts uitdrukkelijk slechts heil zocht by prin-
van Duitschland was en is. dpals, no agents.
Schadevergoeding moet betaald worden, dat is Gy Belgen zyt agents, agents van Frankrijk. For
de gerechte straf voor Duitschland's oorlog. Maar j better or for worse!
van
hebban
geweer hè? Kom. green praatjes meer." En het
tweetal reed weg.
De agent kon niet nalaten, zoo nu en dan een
blik van vcrwondprinar te wernen op zün arres
tant. die zoo tier in het zadel zati"
Meer dan eens kreeg Warburton lust er van door
te gaan, maar hy durfde niet, omdat iiy het paard j
niet kende en bovendien geen weg wist Hy had
nu .al. twee klachten- tegen zich hooren inbrengen
en wilde er niet graag een derde by krijgen en
dat nog wol weorspanniglieid tegen de politie, wat
een van de zwaarste misdrijven schijnt te zyn, die
men begaan kan. Maar, naar het politiebureau,
jiomei wat moest hy beginnen; en zyn arme broer
en zustor, wat zouden die het afschuwelijk vinden.
Wat was hy toch dom geweest. En hoeveel boete
zou hem dit wei kosten. Up hetzelfde oogen biik i
bedacht hii, dat hy in 't geheel geen geld op zak
had. Het koude zweet parelde op zijn voorhoofd.
„Wat was je toch van plan uit to halen?", vroeg
de agent plotseling.
„Ik heb niets meer te zeggen."
„Je spreekt anders nogal samenhangend. Het ziet
er niet beter voor je uit als je niet eens dronken
was. Je leek wei gek. Je had wel wegens moord
aanslag gearresteerd kunnen worden vis 't oens
slecht was afgeloopen was met die vrouwen."
„Ik hob niets te zeggen, behalve dat het er-u
vergissing was. Ik dacht dat dit mijn nummer wa
en had het verkeerde rijtuig."
„Dat was al stom genoeg van je. En waar ging
je uan met dat verkeerde rijtuig in zoo'n doilt:
»aart heen? Het geeft je allemaal niets. De com
missaris zal er je niet vriendelijker om aankijken.
Je bent dronken, of bent het geweest."
„Ik ben wel eens iro/iken geweest, maar niet
vannacht."
„Ik moet zeggen dat ik niet begrijp wat je man
keerde. Weet je dan niets van de wet of van rij-
verordeningen af? En jo hebt me bovendien niet
erbij verteld, dat je die eene dame nog gezoend
hebt ook", eindigde hy sluw.
Warburton kreeg een schok. Dat was hy heelo-
roaal vergeten. Zyn wangen begonnen te gloeien
en het bloed stroomde hem sneller door de aderen.
Hij had haar gekust, en stevig gekust ook, de
mooiste vrouw ter wereld. Wel, bij verder naden
ken was dat eigenlijk wel een nacnt in hot cachot
waard, Ja, hij had haar blozende wang gekust en
zonder dien agent zou hij er niet meer aan gedacht
hebben. Nu, in ell$ geval, zij zou het zoo gauw niet
vergeten. Hij lachte. De agent keek hem verbaasd
aan.
„Zoo, je schijnt het nogal luchtig op te nemen."
„Als je er den humor maar van inzag, besta
vriend, zou je ook lachen."
„Zoo, zou ik dat? Jjj hebt flinke zenuwen, hoor.
Het is niet zoo plezierig voor dertig dagen de kast
in to gaan. Nu, je hebt een grapje uitgehaald, jo
moet er dan ook maar voor boeten."
Do rest van hun rit werd zwijgend afgelegd. War
burton staarde strak voor zich uit en de agent hield
hem achterdochtig in 't oog, vreezend dat hij er nog
wel van doorging. Hij begreep niets van dezen jon
gen kerel. Daar stak wat achter. Een kwartier later
kwamen zij aan het bureau van de wijk, waar onze
koetsier voor den nacht werd ingeschreven onder
den naam James Osborne. Hij werd naar oen klein
hokje gebracht en aan zijn lot overgelaten.
Ilij had haar gekust.! Zaligste aller zaligheden!
Ilij had haar bovendien-..nog aan zijn hart gedrukt
ook. Och, alles bijeengenomen, konden ze hem toch
niet veel maken. Ze konden niet bewijzen, dat heit
eene poging tot ontvoering geweest was. Hij strek
te zich uit op zijn krib, peinsde erover waar zij op
dit oogenblik aan denken zou en viel in slaap. Dit
was wel hot teeken yan gezondheid en zuiver gewe
ten. i
1 En zóó vonden ze hem den volgenden morgen nog.
|Zij i'aakten zijn arm aan en hij ontwaakte meteen
glimlach, het beste bewijs van een beminnelijk ka
rakter. Eerst was hij verbaasd en keek in het rond,
va© zijn omgeving naar zijn bewakers en van zijn
bewakers naar zijn omgeving. Toen begon hij te la
chen; hij herinnerde zich alles weer. Nu gedoogt de
waardigheid van de dienaars der wet niet. dat een
gevangene in hun bijzijn vroolijk is en dus kreeg
Robert, op grovcn toon het bevel, zich kalm te hou
den, want dat hij binnenkort wel anders lachen zou.
„Beste vriend, ^t is goed: maar heb een beetje ge
duld met een man, die de koddige zijde van het le
ven weet te waardeeren.'
Warburton stond op en greep naar zijn witten
hoed. Zij bekeken hem scherp. In het morgenlicht
leek hij in geheel zulk een booswicht niet. Blijk
baar was hij niet dronken geweest, den vorigen
avond, want zijn oogen waren niet met bloed beloo-
pen en zijn lippen zagen er frisch uit. De agent, die
hem gearresteerd had en een scherp opmerker was,
bekeek zijn blanke, goed onderhouden handen. Hij
schudde het hoofd.
„Beste jongen, jij bent geen koetsier van je beroep,
dat maak je mij niet wijs. Wat bezielde je toch om
zoo gek te doen!"
„Ik verkies nieL hierop te antwoorden," glimlach
te Warburton. „Maar wat ik graag weten wil is of
