ROMMELKRUID.
DE JONGENS VAN DEN MOLEN.
mot op kunne!* geven, haal straks die jonge
planten hij <le oude vandaan, dat is alles wat
ik or van zeggen kan. U verzorgt de planten
op de aangegeven wijze, niet te voel en niet te
weinig water en niet verplaatsen. Moecr kunt
U er zeker niet aan doen. U weet d!at Clivia's
Vi winters niet veel water noodig hebben, zoo
lang ze nog niet bloeien?
S iergras.
(Vraag 23 van R. J. P. te Schoor 1 dam.)
Vraag: In de rubriek „Planten in Kamer en
Tuin" las ik onlangs dat Thalictrum adianti.
Jolium-bladeren geschikt zijn voor bouquetten
«n Gypsophila ter aanvulling voor bouquetten.
Zoudt'U misschien een of ander soort aiergraa
of zoo weten voor aanvulling van bloemibou-
quetten?
AJs siorgms voor bouquetten laat zich goed
gebruiken Phalaris arundinacea variegata.
Uitgebloeide Hyacinthea.
Vraag 33: Mej. D. H. D. te Oostwoud heeft
uitgebloeide hyacinthen, en wil deze het vol
gend jaar weer in bloei hebben. Hoe ze nu te
behandelen:?
Antwoordt: Het gaat over het algemeen héél
slecht om getrokken, dat is geforceerde, bollen
weer het volgend' jaar in bloei te hebben, voor
al gaat dit slecht met hyacinthen. Andere bol
len Vftn men in den tuin zetten, als crocus,
narcis en tulp, maar hyacinthen: tieren niet
welig in gewonen tuingrond, dfie eischen meer
zandgrond. U moet rekenen de bollen zijn
eigenlijk mishandeld; door ze zoo vroeg in
bloei te brengen en ze moeten het dan ook
heel goed hebben willen ze weer goed worden.
Zet ze dan nu in d'en vollen- grand in zand.
K. VAN KEULEN.
OOSTERS CHE SPREUKEN.
De raaf spreekt gaarne over de wolken, maar
de adelaar woont er in_
De bloem van den roem groeit alleen op den
akker der verdienste.
Plant den distel in een paradijs, hij zal toch
nimmer -rozen dragen.
De wijsheid' is kostelijkdr dam robijnen, niets
Kleutertje op den langen weg,
Waar ga je toch wel heen?
Het ds zoo stil hier. Je ziet geen mcnsch
Dan jou, kleine kleuter alleen!
Kleutertje op den langen weg,
Wat is toch het doel van je tocht?
Je kijkt zoo gejaagd en je ziet zoo roodil
H Lijkt, of je van moeder niet mocht.
Kloutertje op den langen weg,
Wat zie ik daar in je handje?
O kleutertje, kleuter, wat ben je nu stout,
t Is moeders boodschappenmand je.
Kleutertje op den- langen weg,
Toe, loop asjeblieft niet zoo snel!
Je hoeft niet te zeggen, waarheen je gfca*,
Je mandje verraadde t me wel!
Kleutertje op den langen weg,
Toe, wacht eens, dan gaan we tezamen,
We zullen je mandje vullen gaan,
Met heerlijke sappige bramen!
Kleutertje op cfen langen weg,
Zeg, ben je niet vreeeelijk blij?
Want als ik niet met je was meegegaan*,
Ilad moeder geen bramengelei! J. EL
van wat u ook lusten- mag is met haar te ver
gelijken.
Die zes dagen in de oase leeft, verlangt den
zevenden dog naar de woestijn.
Het oog, dat den vader bespot of de gehoor
zaamheid aan de moeder veracht /dat oog zul
len de raven der beek uitpikken en des arend»
jongen zulle» het eten.
Het oor is schoon door gehoorzaamheid en
niet door zijn versierselen, de hand is schoon
door geven, en niet door de prachtige ringen.
Liefelijke reden zijn een honigraat, zoet voor
de zieL \C.
AANMOEDIGING VAN HET HUWELIJK.
In Frankrijk) heeft men ^ach reeds langen
tijd ongerust gemaakt over het afkomend aan
tal geboorten-, ook voor den- wereldoorlog. TVt
het er dbor den oorlog niet beter op is geww-
den, spreekt vanzelf. Over 't algemeen is men
van oordeel, dat een minder snelle aanwas of
nog erger: een aanwas die geen gelijken tred
houdt met de sterfte, een ramp is voor H be
trokken land. Vandaar.dat in die landen, waar
't zoo gesteld is, het huwelijk sterk woendt aan
gemoedigd, ook door de overheid.
In de laatste jaren propageert men ook in
Italië zeer sterk voor het huwelijk. Er schij
nen daar heel wat rijk personen, die een deel of
soms hun geheel e vermogen bij testament be
schikbaar stellen voor die propaganda Het
aantal legaten met bestemming om op een of
andere wijfce het huwelijk aan te moedigen,
schijnt daar tamelijk groot te zijn. Dit heeft *.t
gemeentebestuur van Milaan op het denkbeeld
gebracht een boek uit te geven, waarin de ver-
sohillendle legaten van bovengenoemde strek
king zijn verzameld uit de steden en dorpen
van Lombardije.
Het boek is getiteld: „Het boek der welda
digheid" en is 1400 pagina's dik. We zullen uit
dit boek eens wnt voorbeelden aanhalen, op
welke wijze de erflaters bij laatste wilsbeschik
king de propaganda voor het huwelijk bewerk
stelligen.
Henk leert voor: de historie van
Reinaert de Vos*
Vervolg.
„Neen, neen, ga heen! Gij drijft de spot inet
mij", zei Reinaert.
„Gansch zeer niet, ik ben doodernstig", ant
woordde Bruun.
„Doodernstig? Welaan dan, als gij dlan waar.
lijk honing wilt eten, dan zal ik U meer geven
dan gij met Uw heele familie kunt opeten",
zei Reinaert weer.
„Haha", lachte Bruun, zoodat de bijen ver
schrikt van de bloemen wegvlogen, „haha! Ik
alleen kan wol opeten alle honing, drie er kan
liggen tusschen Sinte Maarten en de Stnoet!"
„Neen neen, Bruun, luister eens: een timmer
man in de buurt, Lam fret is zijn naam, woont
•hier dichtbij. ITij heeft zooveel honing, dat die
fcn geen zeven jaar kan worden opgegeten! Dat
geef ik U alles, als gij mijn voorspraak bij
den koning zult willen zijn!"
„Bylo! Ik zal! En mijn' ganscho leven zal *k
U terwille zijn. goede neve Reinaert! Maar nu
de honing!"
„Zeven tonnen", zei Reinaert listig, „geef Ik
U."
Toen begon Bruun zoo luidkeels te lachen,
dat de hooge Dierenvergadering - bij Koning
Nobel het kon hoonen, en naar do lucht keek!
Ze dachten, dat het begon te onweeren. Onder-
tusschen spraJk Reinaert:
„Volg mij, oomlief. Wij "verlaten Mhuper.
tuus en volgen dit pad, dat naar Lamfrets
woning voert.""
Zoo deden ze. Lam fret had in' zijn -tuin oen
boomstam liggen, die door middel van wiggen
lm Beviste is een legaat, waaruit alle huwen
de meisjes jaarlijks een aantal zakdoeken ca
deau krijgen. Wij vonden er niet bij vermeld of
er achter deze gift ©enige symboliek gezocht
moet worden. Do aard van het geschenk geeft
wel aanleiding het te denken. Maar dan moet
do erflater wel zeer ongelukkig gehuwd; geweest
zijn, dat hij aldus de jonge bruidjes met zak.
doeken begiftigde, opdat zij in haar huwelijk
de vefle tranen konden drogen.
Te CasaJetto Lodffgjand ontvangt ieder meisje
bij haar huwelijk twee wollen dekens. Te Mar-
sinto krijgt het meisje oen wit corset, de jonge
man een nieuw pak kleeren. Te Vareéo ont
vangt ietter meisje bij haar éerste communie
dertig el rood laken en iedere jongen twaalf el
bombazijn.
Het aantal dorpen, waar uit dergelijke lega
ten bij huwelijk een cadeau gegeven wordt ia
legio. En als de voorwaarde, waarop men. het
cadeau ontvangen kan, slechts is het aangaan
van een huwdlijk, dan is het niet zoo heel
moeilijk, aan die voorwaarde te voldoen. Maar
er zijn ook legaten, waar nog extra bepalingen
bij gemaakt zijn.
In Arcore b.v. kan een huwend meisje ook
een gift ontvangen uit het lkaat van wijlen
sigmora Soncimo del C-ente, maar dan moet zij
bovendien de verplichting op zich nemen alle
Zon- en feestdagen in de parochiekerk met lui
der stemme een smeekbede tot den Allerhoog
ste te richten voor het heil van de ziel der erf
laatster.
En evenzoo kan td Desio ieder huwend meis
je oen cadeau krijgen uit een legaat, als z!)
in de kerk den innig gebed, doet. Ook zijn er
legaten, waaruit trouwende meisjes het een of
ander ontvangen, wanneer zij lantaarndraag
ster in een openbare processie geweest zijn.
Er bestaat ergens ook een testament, waarin
bepaald ia, dat een uitkeering kan worden ge
daan tot een bepaald bedrag, bij het huwelijk
van.ieder vrijgezel, die tot inkeer gekomen
is.
Bij deze voorbeelden zullen we het laten.
•in tweeën gespleten zou worden. Bij de wiggen
barstte het hout alreeds vaneen. Reinaert zei-
de: „Zie deze boom! In de spleten zit overvloed
van honing. Eet hiervan, lieve oom, msuir
denk om uw maag en eet nieft te veel!"
„Haha!" lachte Bruun, „zij niet ongerust,
Reinaert, 't komt voor elkaar". En dit zeggen
de, stak hij zijn groote kop diep in die spleet,
de oogen gesloten, de bek wijd open.
Toen de Vos dat zag, rukte hij de wiggen
uit den boomstam. De spleet sloot zich en het
hout klemde zich vast om Bruun's kop
„Aaooh", brulde Bruun, „die honing smaakt
niet zeer, aaauwf
Daar kwam Lam fret aanloopen met een hooi
vork, en zijne knechten waren gewapend met
vlegels, zeisen en één droeg zelfs een blaasbalg.
„Smaakt de honing U zoet, Oomke?" spotte
Reinaert, „Neean niet al te veel, oomlief! Zie,
daar is Lamfret, van hem ontvangt U ook wat
drinken! Vaarwel, oomke, groot Uwen Heer
Nobel van mij!"
En toen ging Reinaert weer naar Mauper-
tuus.
Daar kwamen ale menschen uit -het dorp,
door Lamfret gewaarschuwd, aanloopen, Lam
fret voorop. Door een gaatje zag Bruun ze. Hij
rukte zich krachtig los, maar o wee,het vel
scheurde hem van zijn kop, zoodat hot bloed
hem in de oogen liep. Daar waren de menschen
al! Allen sloegen den armen Bruun, dat deze
bijna niet meer vooruit kon komen. Razend
van woede sprong Bruun eindelijk in een ri
vier, die daar langs stroomde, en liet zich met
den stroom meevoeren, tot hij eindelijk aan
den oever terecht kwam en vermoeid en afge
mat, kreunend- van pijn en Bchaamte, bleef
liggen.
Wordt vervolgd
Natuurlijk is de verscheidenheid veel en veel
grooter in oen boek van 1400 bladzijden.
Wij stellen ons zoo voor, dat menigeen voor
tot oen huwelijk besloten wordt het „Boek der
weldadigheid" eens opslaat om te zien, waar
zij of hij het voordeeligst terecht kan. M.
STRENGE ZEDEN.
Strenge zeden brengen vaak strenge ver
bodsbepalingen. Ligt het niet nog in ons aller
geheugen we meereen dat het te Schiedam
was dat de gemeenteraad in de politiever
ordening een bepaling opnam, waarbij het ver
boden werd aan personen van verschillend ge
slacht naast elkaar plaats -te nemen in 'het gras
langs de bermen der wegen! Er zijn toten tai de
pers heel wat grappen over deze bepaling ge
maakt. Men stak er den draak mee en wees op
de consequentie, dat ö'us een moeder niet met
haar zoontje op de bermen mocht plaats ne
men en een vader niet met zijn dochtertje.
Ook in het buitenland zijn hier en daar
strengo verbodsbepalingen uitgevaardigd. Zoo
heoft de gouverneur-generaal van een der
eilanden van den LadJronen-Archipel in zijn
gebied ten strengste verboden, in het openbaar
te fluiten. Een soortgelijke verbodsbepaling
heeft men ook in verschillende Engelsche ste
den uitgevaardigd. In Huil b.v. werd vroeger
het fluiten op Zondag strafbaar gesteld. Of 't
nu nog zoo is, weten we niet, maar Bismarck
heeft het er over in. een van zijtn jeugdbrieven.
Hij vertelt daarin, dat hij als jongeling te Huil
was en daar in onaangename aanraking kwam
mot een politieagent, die hem op -minder vrien
delijke wijze er op attent maakte, dat hij niet
fluiten mocht in het openbaar.
In de Amerikaansche stad Philodelphia mag
men ook niet fluiten in het openbaar, In deze
stad trouwens tracht men tot in het ovarcfire-
veno toe d*e straatstille te bevorderen. Er wordt
zelfs verhaald van een vreemdeling, die een
boete opliep, otmdat hij er niet voor zorgde, dat
zijn horloge-ketting geluidloos tegen den knoop
van zijn vest bengelde.
In verscheidene Amerikaansche steden is het
voor vrouwen verboden met lippenzalf of be
poederd gelaat i-n het openbaar te verschijnen.
Ook bestaat hier en daar het verbod om oor
bellen te dragen. In Massachuoett» is het kaart
spelen verboden, «elfs onder vrienden en ken
nissen, en in de woning van een.particulier. En
in Kansas mag men niet rooken in het open
baar.
Ondanks dergelijke strenge bepalingen, uit
vloeisels van strenge zeden, staan de Vereenig-
de Staten boven aan, wat criminaliteit betrefL
En in Chicago worden jaarlijks meer moorden
bedreven dan in geheel Engeland. M.
DE MENSCHELJJKE SEISMOGRAAF.
In Engeland bestaat sinds kort, naar het
„Berliner Tageblatt" weel te vertellen een
menschel ijk e seismograaf, een wezen met bui
tengewone eigenschappen', hetgeen reeds hier
uit blijkt, dat er veel artikelen over worden
geschreven.
Een seismograaf is, zooals men weet, een in
strument tot het registreeren van aardbevin
gen. Die menschelijke seismograaf is een jonge
dame, die de eigenschap heeft, iedere aard
beving op het moment dat ze plaats vindt,
svaar te nemen. Of dat nu gebeurt in Europa,
in. Azië of in Amerika, is onverschillig. De «aak
werd zóó ontdekt: van tijd tot tijd bespeurde
de jongedame vreemde zenuwspenningen bij
zichzeTf. In 't algemeen beweren vele jonge
dames van den tegen woord igen tijd, erg prik
kelbaar te zijtn. En do doktoren, die aan een
onschuldig geval geloofden, schreven dSo jonge
dame de gewone koude baden voor, en toen die
niet hielpen, hoogt ozon. Maar ook de hoogte-
zon bracht de buitengewone kwaliteiten van
de jonkvrouw niet aan den dag. Daarentegen
waren het de kranten, die cfe ontdekking be
spoedigden, doordien ae regelmatig den dog oa
zulk een zenuwspanning bij de jongedame, een
aardbeving te melden kregen. Het meisje ver
moedde toen» langzamerhand' den vreeeel ijken
samenhang tusschen haar zenuwellende en de
rtaringen in de natuurlijke gesteldheid der
aardkorst, en de doktoren hielden dOdélijk op,
haar ko-udle boden en hoogtezoai voor te schrij
ven. En zelfs verlangden ze geen honorarium
meer van haar, maar wilden haar zelfs geld
toe betalen, wanneer ze hun experimenten op
haar mochten voortzetten.
Daarop schreven ze lange opstellen over de
menschel ijk© seismograaf in de medische (week
bladen. Do zaak was dus blijkbaar wel Juist.
De juffrouw werd onderzocht, gefotografeerd,
gefilmd en geïnterviewd. En benijd, natuurlijk.
Want ze kreeg geweldige aanbiedingen. Niet
juist om een huwelijk was het den Luidjes te
doen. Maar die aanzoeken waren van weten
schappelijke en zakelijke waarde. Een obser
vatorium wilde haar zenuwspanningen met den
loop van zijn instrumenten vergelijken. Medi
sche instellingen vroegen haar, bij haar eerste
nieuwe nerveuze symptomen in een auto te
stappen en zich aan observatie van specialisten
te onderwerpen. Een krant vroeg bij de eerst
volgende zenuwspanning om een telefoontje,
opdat het blad de „primeur" van. de aardbeving
zou hebben. Er is niet vast te stellen welke
aanbiedingen de jongedame heeft afgeslagen
en welke ze heeft aangenomen. Zeker is, dat
ze voor haar leven is „uitgezorgd."
Er zijn zoo een massa menschen, prikkel
baar genoeg, dat ze de komst van een onweer
vooraf voelen. Als die menschen zichzelf eens
goed observeerden wie weet, welke eigen
schappen ze bij zich ontdekten. Alleen ia te
hopen, dat er niet te veel eeismogirafen rond-
ioopen, want veel seism-ografen zijin als veel
varkens: ze maken de spoeling dun.
DE STRIJD TEGEN DE SPRINKHANEN.
Nog altijd' is de sprinkhaan in veie streken
der wereld een plaag van zoo grobten omvang,
d!at ze werkelijk een gevaar oplevert voor het
voortbestaan van een vrij groote bevolking. Ge
lukkig dat in de' laatste jaren do strijd ertegen
door het systematiseer©n der bestrijding en
door bet samenwerken tusschen staten, die aan
elkaar grenzen, meer effect begint te krijgen,
omdat men inziet, dat bij regelmatig voortge
zette actie en door een goedlcn informatiedienst
dit groote kwaad beteugeld kan worden, al zijn
ook de kansen van geheel uitroeien ervan
zeer gering.
Men heeft geprobeerd, de eitjes, die in bui
tengewoon groot aantal vrij dicht bij elkaar ge
legd worden, te vernietigen, hetgeen b.v. met
een soort van vlammenwerpers mogelijk ia
Deze spuiten een straal petroleum, die aange
stoken wordt, tegen den grond en kunnen dus
alle leven aan de oppervlakte vernietigen. Ze
worden ook tegen de larven (de niet vliegende
sprinkhanen) gebruikt en zijn vermoedelijk de
voorloopera van het zoo gevreesde oorlogsin
strument. De moeilijkheid zdtrechter vooral in
het vinden dier eierdepots en dit gaat in vele
gevallen al zeer bezwaarlijk.
Meer succes heeft de strijd tegen den eigen
lijken sprinkhaan, voordat deze vleugels heeft
gekregen en die in enorme aantallen met vrij
groote snolheid voortbeweegt en dOn. ook groo
te schade aanricht In de eerste plaats is zoo'n
zwerm te bestrijden op de aangegeven manier
mot vlammen. Verder probeert men het te
doen met sterk vergiftigde melasse, welke zoe
tigheid gelegd wordt in lange 6treepen om de
plaatsen, waar men eierdepots vermoeden kan,
en waarvan de zoete smaak door de sprinkha
nen zeer op prijs gesteld schijnt ,te worden. Ook
heeft men getracht de plaag te bestrijden langs
biologischen weg door bacteriën en schimmels
te kweeken, die epidomieën onder de sprinkha
nen verwekken. Ook dit is echteir niet ten vol
le gelukt. Zijn. de springende zwermen gesigna
leerd, dan wordt dikwijls de bevolking van- die
streek opgeroepen qm greppels te graven, die
aan den kant, waarheen de diertjes zich bege
ven, met platen zink of blik bedekt worden,
zoodat de sprinkhanen wel in dien greppel
kunnen komen, maar tegen hot gladde zink
niet op kunnen kruipen of springen, zoodat de
grootendeels gevulde greppel weer dichtgewor-
pen kan worden en een ontelbaar aantal erin
begraven wordt. Alleen snel optreden in groot
aantal van de omwonenden is in staat oom
dan- groote schade te voorkomen.
Die schade moet men niet licht achten. Zoo
wordt op het oogenbliki in' Z—Afrika een; uit
voerverbod van mais overwogen, omdat ml. on
danks een goed georganiseerd en strijd, in be
paalde streken groote zwermen zijn uitgeko
men, die nu zoo'n zware bedreiging vormen,
dat alle overtollige mais wel voor die streken
noodig zal zijtn Daar de uitvoer van mais uit
de Unie van Z—Afrika in 1022 ongeveer 250.000
ton (van 1000 Kg.) bedroeg, kan de schade zoo
ongeveer geraamd wordfen ere krijgt men eend ga
zins een indruk van den omvang ervan.
Enkele maten heeft men getracht dit kwaad
tot een zegen te doen verkeeren: Men heeft iiL
d» sprinkhanen, die In greppels gevangen en
opgesloten waren, gedroogd om ze, vermengd
met andere stoffen, te gebruiken voor veevoer,
daar ze een uitstekend voedsel vormen. Dit
kan natuurlijk eeö enkele maal wel eens geluk
ken, maar in' het algemeen zal' het niet zoo ga-
makkelijk zijtn om voldoende hoeveelheden op
de daarvoor geschikte plaats te verkrijgen,
zoodat de onzekerheid' van dien aanvoer een
tïorgelijke methode vrij riskant maakt
Do bestrijding kort in een: enkel land dik
wijls een millioen of meer guldens per jaar,
maar in het algemeen is het wel gebleken, dat
dit geld goed besteed is, daar het een klein on
derdeel is van d!e schade, die anders in enkele
dagen toegebracht kon worden. Juist wanneer
een geheele groep van staten zich verbindt op
het eigen gebied* krachtig de eierdepots en de
eigenlijke sprinkhanen te bestrijden en om
van de aanwezigheid ervan aan de naburige
staten bericht te geven, is het mogelijk hef
kwaad zeer sterk te beperken. De bestrijding in
een enkel land alleen geeft meestal niet veel,
omdat men dan kans heeft zwermen uit eeui
naburig gebied te krijgen, die door d'en wind
voortgedreven worden.
In allerlei doelen van Afrika hebben de In
landers ook reeds geprobeerd sprinkhanen
zwermen te verdrijven door het maken van een
oorverdoovend spektakel. Het is echter wel ge
bleken, dat de moderne middelen, die het
kwaad dichter bij die bron trachten te koeren,
heel wat meer invloed hebben, al is het er nog
verre vandaan, dat een zoo groote uitgestrekt
heid1 als Afrika, of een deel ervan, voor de
schadelijke gevolgen van do groote vruchtbaar
heid van dit insect behoed kan worden.
Hdbid.
LOTERIJ-PASSIE IN SPANJE
Men heeft irï Nederland d'en laatsten tijd nog
al eens gelegenheid gehad te oonstateeren, dat
loterijen al dan niet gecamoufleerd zich in een
buitengewone populariteit verheugen en het is
nog duidelijker gebleken toen er stemmen op
gingen, o md» Staatsloterij af te schaffen. Maar
het Nedertandsche enthousiasme voor loterijen
is kinderspel in vergelijking met dat in de Rol.
maansche landen. In het bijzonder in Spanje
bezit de loterij voor de massa een ongeloofelij-
ke aantrekkingskracht. De groote prijzen, die
sommigen trekken, worden in het geheele land
levendig bespronen en men moet toegeven, dat
het <te moeite waard is, hij de Spaansche staats
loterij zijn geluk' te beproeven, want zij biedt
enorme kansen en het is merkwaardig dat de
groote prijzen veelal juist rallen op de num
mers van degenen, dlie het het meest noodig
hebben. Do Engelsche journalist G. Wand Pri_
ce, die op het oogenblür in Spanje vertoeft, doet
allerlei wonderlijke verhalen over deze Spaan-
