Alieiein Ritus- Uitgevers i N.V, v.b. TRAPMAN Co., Scbagen EERSTE BLAD. De Vijfde Algemeene Vergadering van den Volkenbond te Genève. Binnenlandscb Nieuws Woensdag 17 September 1924. SCHA 67ste Jaargang. No. 75®>S. Dit blad verschijnt viermaal por wook: Dinsdag, Woensdag, Donder- 1 dag on Zaterdag. Bij inzonding tot 's morgens 8 uur, worden Adver- tentiSn nog zooveel "mogelijk in het oojcatuitkomend nummer geplaatst. I POSTREKENING No. 23330. Prlj9 por 8 mnandon fl.65. Losse nummors O cont ADVERTEN- TIöN van 1 tot 5 rogols fl.10, iodoro sogol moor 20 cent (bowljsno» INT. TOL Ff rnv 20 inhegzopen). Grooto lettors wordon naar plaatsruimte borokond. DIT NUMI2ER BESTAAT UIT TWEE BLADEN. IV. Terwijl de Algemeene Vergadering „in pleno haar beraadslagingen over het jaarlijksch rapport van den Raad van den Volkenbond voortzet, zijn inmiddels de commiesiën aan het werk getogen. Uteraard is de be langstelling voor de z.n. algemeene beschouwingen, nadat MacDonald en Herriot weer zijn vertrokken, gedaald; de grooten hebben gesproken, bet belang rijkste vraagstuk is aangeroerd, en wat er n u nog komt, betreft vraagstukken van ongetwijfeld niet geringe beteekenis, maar toch niet van zoodanige strekking en omvang, dat zij er in kunnen slagen om de aandacht strak gespannen te houden. De Bulgaar- sche gedelegeerde Kalfof heeft het probleem der na tionale minderheden aangeroerd, hetzelfde probleem waarover Gilhert Murray op den eersten dag, toen hij de Fransche en Engelsche premiers onder zijn toe hoorders had, een gedocumenteerde uiteenzetting als van hem niet anders kon worden verwacht, gaf. Henderson, de tegenwoordige Engelsche Staatssecre taris, van Binnen!andsche Zaken, leverde een uitvoe rig pleidooi voor de beteekenis van het Internatio.- naal Arbeidsbureau, en drong erop aan, dat de Vol kenbond hiermede nog krachtiger samenwerking zou zoeken teneinde de overtuiging ingang te doen vinden, dat hij het van groot belang rekent, -dat de sociale vrede in alle bij den Volkenbond aangesloten landen zoo goed mogelijk zij verzekerd. De heer Hij- mans, die als president van den Raad op de gemaak-' te 'opmerkingen antwoordde, deed terecht uitkomen, dat de samenwerking met het Arbeidsbureau inder daad reeds in groote mate bestaat Jen nog uitgebreid zal worden. 1-Iij voegde er niet bij, wat ook niet op zijn weg kon liggen, om even aan te stippen, dat het Arbeidsbureau, dat in den aanvang van zijn bestaan voor niets meer vrees scheen te koesteren dan voor een onderdeel van <i©n Volkenbond te worden gehou den, in de practijk blijkbaar heeft ingezien hoe nut tig en noodig die samenwerking met den Volkenbond is, zoodat deze thans juist van zijn zijde zooveel mo gelijk wordt gepousseerde Voor hetl Arbeidsbureau waren het ook om een andere reden thans belang rijke dagen, wijil met medewerking van zijn Direc teur, ALbert Thomas, te Bern besprekingen plaats hadde'n, waaraan de Arbeidsministers van Frank rijk, Engeland Duitschland en België deelnamen, welke besprekingen betrekking hadden op een ver snelde invoering van het achturenvèrdrag van Was hington. Mag men de verklaringen, die Albert Tho mas jegens de pers'aflegde, gelooven, dan zijn daar inderdaad resultaten bereikt, die bij hem verheuging wekken. Dat wil dus zeggen, dat'de ratificatie door de belangrijke industrieele Staten van het bedoelde tractaat van Washington mogelijk wordt geacht. Ze- ker niemand zal dit met meer genoegen vernemen dan de eerste Nederlandsch© afgevaardigde op <£e •t laatstgehouden Arbeidsconferentie, Mgr. Nolens. die op dergelijke onderlinge besprekingen met kracht aandrong, en die er terecht voor Nederland, dat den achturigen arbeidsdag heeft ingevoerd en nauwkeu rig naleeft, een voordeel in zag, dat dit door andere landen insgelijks zal geschieden. Heel wat klanken van verschillenden aard zijn bij de algemeene beschouwingen nog vernomen. De Poolschè afgevaardigde wees er op, dat Polen zich in het) geschil over de Duitscho pachters aan de ar bitrale uitspraak heeft onderworpen, en inzake de minderheden verder is gegaan dan het verdrag, hem destijds door de Geallieerde Mogendheden opgelegd, eischt. Zou deze verklaring wellicht bedoeld zijn als een tegenwicht van wat wij dezer dagen uit Servië vernemen, waar men ontsteld is over 't laatste ad vies van het Haagsche Hof van den Volkenbond, dat het bestreden klooster van Naoem aan Albanië heeft toegekend; een uitspraak, waarvan het voor de zoo- veelste maal weef- eens heet, dat het in het ongelijk gestelde land er zich niet bij „kan" neerleggen. Wat net aan 't eind toch altijd doet. De Albaneesone af ge- vaardigde sprak van de onvruchtbaarheid van 't werk van den Bönd. maar acht zijn bestaan niettemin voor den wereldvrede noodzakelijk; klagende over het feit, dat de leening van f 600 millioen. die aan AJba- Eië onder auspiciën van den Volkenbond is toege zegd, niet doorging,,scheen hij uit het oog te verlie zen, dat Albanië den hem door den Volkenbond ge geven adviseur, den Nederlandschcn oud-pvosident Hunger, zoo^weinig behoorlijk heeft gehandeld, dat vertrouwen in 't bezuinigingsbelaid der Albaneescho Regeering voorloopig wel wat erg misplaatst is. Po- litis, de knappe Griekscho afgevaardigde, die zich in korten tijd in den Volkenbondskring groote autoriteit heeft verworven, bracht de beraadslaging op hooger peil, toen hij! het advies dor rechtsgeleerden, speciaal benoemd om de een vorig jaar bestreden bevoegdheid van den Volkenbond uit juridisch oogpunt te onder zoeken, niet geheel bevredigend noemde, en betreur de, dat dit advies niet duidelijk genoeg is geweest. Hij achtte het daarom wenschelijk* dat d© vergade ring de door deze commissie geformuleerde conclu- siën niet in haar geheel aanvaardt, doch er zich voorloopig toe bepaalt om ze voor kennisgeving aan te nemen, teneinde te golegenertijd op die zaak te rug te komen. De Nederlandsche gedelegeerde, Jhr. Loudon, die thans -- nu Minister van Karnebeek is vertrokken de leiding der delegatie op zich heeft genomen, sloot zich bij dit standpunt aan. Hij drong.| er bovendien op aan, dat het advies der rechtsgeleer den door de eerste commissie nader zal worden om schreven. Dit voorstel, want een zoodanig is het, moet nu door de dusgenaamde agenda-commissie nader worden onderzocht, en zal vermoedelijk naar de vergadering van een volgend jaar worden verwe zen, omdat de agenda thans terecht overvuld wordt gerekend. Inderdhad. Er is heel wat werk te doen. Wellicht is het aantal vraagstukken, dat thans voor oplos sing aanhang! is, minder dan in vorige jaren, maar de beteekenis dier vraagstukken wint het verre van toen. De eerste commissie, die, welke de juridische vraagstukken behandelt, heeft dan ook onmiddellijk drie sub-commissies benoemd. Een dezer onder zoekt bet Nederlandsch voorstel om in de commis- siën geen eenstemmigheid meer te eischen, waarbij Spanje het sub-voorstel heeft aanhangig gemaakt, datd an de minderheid in zoodanig geval gerechtigd is om een eigen rapport aan de vergadering in pleno uit te brengen. Een tweedo zoodanige sub-commissie onderzoekt een betrekkelijk onbelangrijke wijziging, van Engelsche zijde in. art. 16 voorgesteld, terwijl oen derde sub-'commissie is benoemd om het Zweedscho voorstel tot methodische ontwikkeling van het vol kenrecht door den Volkenbond te onderzoeken- Van alle drie deze commissiën is Mr. Limburg, de Ne derlandsche gedelegeerde en onder-voorzitter der commissie, lid, maar. tot aller pijnlijke verrassing en verbazing, is noch een Nederlandsch, noch'n Zwit- sersch, noch een Scandinavisch gedelegeerde be noemd in de veel belangrijker sub-commissie, die de taak zal hebben, voor te bereiden, welke de Engel sche en Fransche premiers aan de eerste commissie hebben nagelaten. De taak nl. om het geheele vraag stuk der verplichte arbitrage in vollen omvang te beschouwen, en in dit) verband zoowël de artikelen yan het Pact van den Volkenbond te bezien als het bekende art. 36 van het statuut van het Hoi van den Volkenbond, dat slechts een gedeeltelijk verplichte bevoegdheid van dit Hof voorschrijft. Toen men in 1920 het statuut van he.t Haagsche Hof voorbereidde, wilde de commissie van rechtsgeleerden, dat voor een groot deel van voorkomende internationale ge schillen de bevoegdheid van dit Hof verplichtend zou zijn. De Raad en de Algemeene Vergadering van den Volkenbond rekenden dit, mede in verband met het Pact van een Volkenbond, te ver te gaan, en schrapten die bevoegdheid. Maar daarvoor in de plaats kwam art. 36, dat een afzonderlijk protocol mogelijk maakt krachtens hetwelk een Staat kan ver klaren vrijwillig de verplichte bevoegdheid van het Hof te aanvaarden jegens die Staten, welke insge lijks doen. Dit' protocol is tot dusverre door een zes tiental Staten onderteekend; bijna zonder uitzonde ring zijn het kleine Staten en daaronder nemen Scandinavië, Nederland en Zwitserland een eerste plaats in. Ai deze landen trouwens hebben zich in den loop der jaren warme voorstanders van het be ginsel van arbitrage in verplichten zin getoond, en waar nu een sub-commissie tot taak krijgt om voor stellen te formuleereu ,die voor de verdere ontwikke ling van den Volkenbond van zoo groote beteekenis zijn, treft het zeker pijnlijk, dat daaronder geen ge delegeerden uit deze Staten zijn benoemd, Niet, dat de sub-commissie niet uit bekwame rechtsgeleerden is samengesteld; een Hurst (Engeland), een Scaloja (Italië), een Adatci (Japan), een Politis (Griekenland) een Appony (Hongarije), en een Rolin (België, kun nen ongetwijfeld in staat worden gerekend om deze moeilijke vraagstukken volkomen te overzien Maar de onpartijdigheid zegt ook wat, en het is dus nog geenszins zeker, dat die sub-commissie niet nader zal worden aangevuld. 1) Ter zijde van de eerste commissie werkte vooral de derde commissie, die bet ontwapeningsprobleem op haar programma heeft,. Men weet dat het bij het stelsel van garantietractaten en ontwapening voor een deel gaat om de vraag of een. algemeen trac taat gewenscht en noodig is dan wel, dat daarne, vens of in plaats daarvan gedeeltelijke overeenkom sten, dus tusschen enkele landen gesloten, reden van bestaan hebben. Van de zijde van Servië is nu verklaard, dat men het arbitragestelsel aanvaardt, doch van oordeel ise. dat afzonderlijke overeenkom. Bten wettig zijn, mits gesloten onder auspiciën van den Volkenbond. Van geheel andere meening bleek Lord Parmoor (Engeland), die geheel een afzonder- i lijke regeling verwerpt. Volgens hem, in dat opzicht I dus aanhanger van Van Karnebeek en den Italiaan Schanzer, ligt do oplossing van het) gestelde vraag stuk van veiligheid en ontwapening in het Pact van den Volkenbond en het statuut van het Hof te s-Gra- venhage opgesloten. De redevoeringen van MacDonald I en Herriot hebben, nevens het) veelbesproken Ame- I rikaanseh ontwerp, reeds dit voordeel gehad, dat zij een criterium voor het begrip aanvaller hebben ge schapen; waar dit mogelijk is; waar aanvaller gere kend wordt te zijn het land, dat zich niet aan arbi- j trage wenscht te onderwerpen, is Engeland van oor- i deel, dat er geen behoefte bestaat aan een verdrag van bijstand, en nog minder aan militaire strafbe palingen. De ontwapening zal noodzakelijkerwijze voortvloeien zoo zij er niet mede gepaard gaat I uit de instelling van arbitrage. Met welke opvatting van Lord Parmoor wij weer tot een vroegeren tijd zijn teruggekeerd, toen men ook betoogde, dat de vraagstukken^ van arbitrage en beperking van bewa peningen niet vielen te scheiden, ^ijl de landen een hooge bewapening slechts on derhouden ter wille van nun veiligheid) en deze veiligheid automatisch toeneemt, naar mate de arbitrage over geheel de wereld wordt er kend. De uitkomst heeft het helaas anders geleerd, en het is dan ook de vraag of het ietwat formeele Engelsche standpunt in Genève de overwinning zal J kunnen behalen. Van Fransche zijde is door den weisprekenden Paul Boncour, ook al een nieuwe verschijning te I Genève, uiteengezet, dat Frankrijk de arbitrage wil vooropstellen. Reeds dadelijk een wijziging van de houding van voorgaande jaren, toen men eerst het I garantietractaat eischte en alleen daarna ontwape ning mogelijk achtte. Maar Boncour bleek toen van oordeel, dt de landen, aie in het bijzonder bedreigd worden, nu strijdkrachten dienen te vereenigen door I middel van afzonderlijke overeenkomsten, welke openbaar gemaakt moeten worden en gecontroleerd door den Volkenbond, en die ook steeds dienen open i te staan voor andere Staten. Andere landen, die niet aan de groote invalspoorten gelegen zijn, dienen dan te zorgen voor het handhaven van de verbindingen ter zee en tenslotte zullen de landen, die geen strijd- i krachten hebben of besloten zijn deze in te krim pen, economischen steun dienen te verleenen in den vorm van een boycot van den aanvaller, zoo zij geen daadwerkelijken steun verleenen. Zoo is dus ook hier een nadering tot het denkbeeld1 der internatio nale arbitrage, hetwelk ook van Japansche zijde principieele instemming vond. De Japansche gedele geerde betoogde, dat arbitrage slechts bestaanbaar is als de Regeering de uitsluitende bevoegdheid van het internationaal gerechtshof aanvaardt voor alle geschillen, zelfs als deze de levensbelangen en de eer van het land betreffen. Het feit op zichzelf, dat men een dergelijke gedachte in een internationale vergadering als die van don Volkenbond* waarbij een zoo groot deel van de volkerengemeenschap is betrokken, durft uitspreken, beteékent zeker een vooruitgang. Het is nog maar dertig jaar geleden, dat ter conferentie van de Interparlementaire Unie, in 1894 in de Eerste Kamer te s Gravenhage gehou den, een Duitsch parlementslid, de heer Hirsch, zei- de, dat men niet van een gerechtshof tusschen de Staten moest spreken, omdat de souvereiniteitsge- daehte dit nooit zou toelaten. Waarop de Fransche vredesapostel Frëdéric Passy zich verhief om te zeg gen, dat men in dergelijke zaken nooit van „nooit" moet spreken. De juistheid van zijn stelling bleek vijl jaar-later, toen men te 's Gravenhage het Perma nente Hof van Arbitrage vestigde. Een hof echter zonder verplichte en verplichtende bevoegdheid, waarnaast in 1920 kwam het Hof van den Volken bond met veol uitgestrekter beteekenis, dat thans, zou 't denkbeeld van den Japanschen gedelegeerde in stemming kunnen vinden, tot een werkelijk wereld- gerechtshof wordt uitgebreid. Zooveel staat wel vast, wil men werkelijk tot ont wapening komen, dan moet men het niet in de ge- leidelijke, gelijktijdige en evenredige beperking der i bewapening zoeken. Sedert het stelsel van gewa- j penden vrede een voortdurend toenemende vloed- 1 golf van bewapeningen over Europa heeft laten gaan scheen men de meening toegedaan, dat langs dien geleidelijken, gelijktijdigen en evenredigen weg de beste, ja de eenige oplossing was te vinden. Met allo mogelijke stelsels heeft men bet geprobeerd; op el- ken denkbaren grondslag heeft men het denkbeeld uitgewerkt, maar vergeefs. Omdat de Staten elkan der wantrouwden, en omdat geen enkele noch moree- le noch materieele waarborg bestond voor degenen, die bet slachtoffer van overtreders van de afspraak zouden worden. Dank zij Cecil's ontwerpen heeft i men dezen geleidelijken, gelijktijdigen en evenredigen weg verlaten, en zich gericht op een stelsel, dat toe- staat stap voor stap bet doel te naderen. Noch de i derde, noch de vierde verg&dering van den Volken bond) slaagde erin iets meer te doen dan dit doel te benedaren en te belichten. Bedriegen de voorteeke nen niet geheel, en verkrijgen Herriot en MacDotnald wat zij willen, dan zal deze vergadering een uit spraak moeten doen, waarop in elk geval is voort i te bouwen. Men verwachte dan niet. dat vanaf den volgenden dag alle legers zullen kunnen worden ontbonden, en geen internationale geschillen meer tot oorlog kunnen aanleiding geven hervormin gen, die geheel de wereld betreffen, gaan. niet zoo snel in hun werk. Maar, als deze Algemeene Verga-, dering van den Volkenbond in den gestelden opzet slaagt, legt' zij het volkenrechtelijk beginsel vast. dat oorlog misdaad is, en»elke Staat, die weigert een ge schil aan arbitrage te onderwerpen, als aanvaller wordt beschouwden dus zoodanige misdaad ge- gaat. Woorden wellicht naar de meening van velen, maar vormende een begrip dat als alle andere be grippen tenslotte deze materieele wereld aan zijn voeten zal krijgen 1 M. 1) Het geen inmiddels door de benoeming van mr. Limburg en van een Zweedsch lid is geschied. ONTWAPENING. Mr. Marchant, vurig voorstander der weerloos heid. ofschoon het "huidige program, van zijn Vry- zinnig-Democrati sehen Bond met die weerloosheid in strijd is, houdt in „De Vriirinnig-Democraat5' een beschouwing over do Volkenbona^vergadeiing. In de vergadering vAn den Volkenbond: is men, dank# zii den nieuwen geest, door MacDonald en Herriot in den Bond gebracht, een eind1 op den goeden weg gevorderd. Het denkbeeld om naast het statuut van den Volkenbond een iiieuwe organisatie te scheppen, welke binnen do grenzen van het pact is te -ver wezenlijken, is nog wel niet geheel van de baan, doch aan het gevaar, dat in don vorm van garantie tractaten hot vasteland van Europa ondier de mi- bezweken. De beveiliging van Frankrijk zal langs een anderen weg zijn te verzekeren. Het is een groote vooruitgang:, dat de verplichte arbitraget zonder beperking, niet alleen onder al gemeene instemming weid aanvaard, doch dat daar aan tegelijkertijd de sanctie werd vastgekoppeld: wie de arbitrage weigert, zal ais aanvaller worden beschouwd en do aanval is misdaad. De ledder van onze delegatie verdient in .zoo ver onzen dank. r Daarnaast had van de Nederlandsche delegatie 1 een verder ingrijpend initiatief kunnen uitgaan, dat echter van vcytegcnwoordjigers van onze regeering in hare huidigo bezetting niet kon worden ver- I wacht. Do eerste ministers van Groot-Bri ttannië en van Frankrijk hebben zonder tegonspraakj méér ge- I constateord wat van bijzonder gewicht is inzonder heid voor do kleine mogendheden. De Britsche# regeering, zoo zeide MacDonald, wil hare oogen niet sluiten voor de gevaren, aie de kleine naties bedreigen. Zij verzet ach niet togen hare inzichten op het stuk van ontwapening; en zii j eerbiedigt hare vrijheid. TTerriot heeft in hét licht gesteld, dat het vraagstuk van do beperking der bewapening do groote mogendheden betreft^en dat woderkeerighcid een eisch is, d o inzon<lorheid voor de grooten geldt. Hiermede is vastgesteld, dat do kleine naties in volle vrijheid buiten het internationale militaire vraagstuk zijn gesteld. Onze Nederlandsche mi litairen, die dit liebben zien aankomen, trachten wel door do vijftig millioen Indiërs bij de zeven millioen Nederlanders op te tollen, Nederland on der de groote mogendheden te rangschikken, doch indien de Raad van den Volkenbond de groote mogendheden onder de leden bijeenriep tot een afzonderlijke vergadering, zou de hoer Van Karne bock in die bijeenkomst niet verschijnen. Deze gelegenheid om de -p sitie der- kleine mo- f endheden ter zake van de ontwapening te verster en. laat onze delegatie voorbijgaan. Er is telkens tegen de pogingen om de Neder landsche weermacht te beperken tot een orgaan voor militairen politiedienst aangevoerd, dat ook op de kleine mogendheden de verplichting zou rusten om haar gebied ontoegankelijk te houden, door militair verweer, van beteekenis in een oorlog'tus schen de grooten, voor één van die grooten. Lieten' zij ket na, dan zouden de grooten het rechti hebben om dat gebied) ie bezetten, teneinde voor de kleine mogendheid haar verzuimden plidht waar te nemen. Resultaat: verlies van de onafhankelijkheid, de oor log in het land, de dienstplicht voor vreemde hoe ren^ enzoovoort. Hier werd thans door de grooton, zonder tegen spraak, uitdrukkelijk geconstateerd: de kleinen zijn vrij: het is hun niet mogelijk om mee te doen; de wederkeerigheid geldt voor hen niet; zij kunnen ontwapenen. Wij zonden in Nederland bii dpze gelegenheid een onschatbare winst hebben kunnen behalen. Ware de hier neergeschreven stelling uitdrukkelijk van de woordvoerders der grooten overgenomen, en met nadruk in-het volle daglicht gesteld, geen van de grooten zou 'zich aan deze besti*ijding héb ben gewaagd. Doch men zweeg. Men zweek omdat men het zelf beter meende te weten; omdat men van zijn pose als óók gewapend, als óók vocaal, geen afstand wil doen; omdat men zijn gezag ver hoogd waant door Zijn gewaande macht. Het is zeker oen groote verdienste,van de leiders, dat zij ons in den strijd tegen herhaling van de oor logsgruwelen thans een eind verder hebben ge bracht. Doch MacDonald on Herriot zouden dit niet hebben kunnen doen, zoo^ zij zich niet ge steund wisten door den geest,, die leeft in de meel* derheid van hun volk. Zij hebben den moed en d« vaardigheid getoond, dien eest te vertolken. Dat ia het ,wat wij in de Nederlandsche delegatie hebben gemist. Dat is de teleurstelling, waaraan wij vurig hopen dat ons volk het volgend jaar ondubfbel- zinnig uiting zal geven. DOOR EEN PISTOOLSCHOT GETROFFEN. Zondagavond werd te Deventer de hulp der poli tie ingeroepen, daar eenige jongelieden, waarvan er een in- het bezit was van een flobertpostool, na het verlaten van een café daarmede hadden geschoten, tengevolge waarvan zekere G. H. in het achterhoofd werd getroffen en zoodanig verwond, dat hij in het ziekenhuis moest worden opgenomen. De dader, de 23-jarige E., nam bij de komst der politie de vlucht, doch werd later aangehouden. Het pistool, dat hij inmiddels had weggeworpen, werd in een bloemperk teruggevonden. NAAR DE GROOTE MANOEUVRES. Den geheelen dag waren gisteren te Utrecht langs de lijnen, die het Centraal Station passeeren, solda ten vervoerd op weg naar de groote manoeuvres. Aanvankelijk ging dit zonder stoornis. Tegen den laten namiddag echter, toen een afdeeling zich op het perron voor het vertrek naar Harderwijk gereed moest maken, word het plotseling mis. Onder dezen waren er velen, die wat diep in het glaasje hadden gekeken. Zij roerden zier zoodanig, dat plotseling een formeel relletjê ontstond, waarbij do op het station aanwezige vrij sterke macht van politietroepen he vig bedreigd werd. Het kwam spoedig tot handtaste lijkheden en er werden harde klappen uitgedeeld. De politie-troep greep krachtig in cn arresteerde twee belhamels. Dit bracht den sohriki er een beetje in, de troepen voor Harderwijk werden in allerijl in de wagons geduwd en voort ging het, terwijl me nige dreigende, vuist uit de coupé-ramen werd opge heven. De op het perron voor oen anderen trein ach terblijvende troep werd naar de wachtkamers ge leid, waar de politie hen bleef bewaken. WEERSGESTELDHEID EN SPIERING. Men meldt uit Huisen: De koude Weersgesteldheid is toch niet allemaal schade: de Zuiderzeespierimg. het wintervischje bij uitnemendheid, vertoont zich al vroeg en in flinken getale op de vaDgstplaatsen van het Zuiderbekken. Sommige kustplaatsen hebben al een weekomzet van pl.m. 10.000 pond die prijs is zonder export voor de binnenlandsche consumptie laag: 2—6 cents per pond; in het begin dezer maand i9 o.a. uit Volendam (Westwal) het vischje geëxporteerd naar de PariJ- sche vischmarkt; thans hebben ook van den Zuid- wal de bekende blikverzendingen naar Brussel Ostende plaats. BROEK OP LANGENDIJK. Bijzonder naar wensch is het gedurende de laat- ste week aan onze veiling niet gegaan. Wat daar van de oorzaak is, is moeilijk te zegden. Er werkea vaak zooveel factoren samen dat met met besliste zekerheid aan bepaalde omstandigheden een meer of minder gunstig verloop kan worden toegeschre ven. Om met de bloemkool te beginnen Was de gemiddelde prijs van de vorige week ongeveer f48, we begonnen Maandag inet een noteering van f 16 tot f 28.20, en al steeg deze Woensdag nog even tot f38.30 als hoogste markt, de volgende dagen ging het gestadig naar beneden, zoodat men Za terdag met f 10.40f21 tevreden moest zijn voor do le kwaliteit. In 't geheel werden er ruim 100.000 stuks aangevoerd De poen zakt ook gestadig in, in vergelijking met den eersten dag der week. toon men nog f 2.20 be stelde, dien Zaterdag tot fl.50 was ingezakt. De vorige week werden echter nog laere prijzen be- steec. Er werd ruim 20.000 Kg. aangevoerd. Met de verschillende koolsoorten wou het al evenmin vlotten. Do roode kon geen enkelen dag de f 5 halen; vorige week maakte men nog f6. Don derdag daalde denoogste prijs zelfs tot r3.50. Gele kool. hoewel Zaterdag weer wat ophalend, tot f 5.30 bleef ook beneden de verleden weck ge maakte prijzen. De witte kool scheen al weer wat minder in trok te zijn. Noteerden we jn 't vorige overzicht nog yaak een prijs van f2.50, deze keer zochten we vergeefs naar f2: in 't begin fl.90, inzakkende tot fl.50. De aanvoer was vrij groot, nl. meer dan 90 spoorwagens. Uien van hetzelfde laken een ps&. een 20^ pet. lager in doorsnee dan de afjjeloopen week. Drielin gen brachten 't b.v. eind vorige week nog tot f1670. verleden Zaterdag slechts tof f4.50. Nep deed bet nog slechter: Zaterdag 6 September tot f 15.20 7terdag 1 Septer~ber f 7.20. Men ziet, dat dit aanmerkelijke verschillen zijn, diweer spoed g in 'gengest-1<1 en zin moeten dmslaan. wil de Langen- dijker tuinbouwerer den moed in houden. Hij is echter niet verwend, zoodat hij in dat opzicht het klappen van de zweep kent. Hij hoopt echter ver schoond tc blijven van het oude baantje, om zich

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1924 | | pagina 1