Zaterdag 7 Maart 1925.
68ste Jaargang. No. 7600.
DERDE BLAD.
Brieven uit Kome.
FEUILLETON.
ALS EEN ADELAA8?
De dingen om ons heen.
tfimtenlandsch Nisuwsu
i na
Tegaa slapeloosheid, Overspanning, Gejaagdheid, Prikkelbaarheid en Examenvrees,
gebruikt men de Zenuwstillende en Zenuwsterkende Mijnhafdt's Zenuwtabletten.
Terwijl Rome langzamerhand1 overstroomd wordt
oor vreemdelingen, en er heel kosmopolitisch begint
it te zien, gaat de groote dag van karnaval, die eer-
<ls vol dolle vroolijkheid placht gevierd te worden,
ina onopgemerkt voorbij. Geen maskers loopen er
eer door de straten, geen elegante vrouwen wer-
0 meer van af de balkons hun confetti op de woe-
je, bonte menigte. De kleine wilde paarden worden
et meer in razende galop door het corso gejaagd
1 de joden, die in vroeger eeuwen die pretmaker:j
»r Romeinen moesten betalen, omdat er voor de
Igedoopten geen vastentijd a&nbrak, zij houden ook
in geld. in den zak, trouwens de tijden zijn wel
er veranderd sinds zij het in de Tïbersad zoo duur
I verantwoorden haddeil!
Maar wat verandert er niet in de dagen van den
ectrischen motor en draadlooze telegrafie? en hoe
iel.
We leven tegenwoordig in een groote cinema, waar
film met koortsachtigen spoed afgedraaid wordt....
nkele jaren bestond er bijvoorbeeld hier nog een
irn&val, al was ze wat tam en kleurloos geworden,
irgelekekn met die in Goethe's tijd, die hij in zijn
aJiaansche reis zoo levendig beschrijft; maar we
innen zeggen, dat nude eens zoo beroemde Prins
arnaval in Rome dood en begraven is, want de
>gewekte, onschuldige vreugde is een kostbaar goed
il opgebruikt is; de betere standen zijn levenszat
i materialistisch, en het volk mist de levendigheid
m geest en kinderlijke blijheid van vroeger.
Als we nu in de week van karnaval door de volks-
ijk loopen, zien we alleen wat snippers van kleu-
g papier in de modder vertrapt liggen, die we daar
iders niet vinden; met een onverschillig gezicht
aat de winkelier tegen de deurpost van zijn don-
jr winkeltje sreleund, loerend of er niet een klant
I zal dagen. De dikke vrouwen, met hun schommel-
ven, klagen tegen elkaar met krijschende stem over
duurte van het brood en de macaroni, die maar
ïds toeneemt; ze betuigen met drukke arm- en
mdbewegingen niet te weten hoe hun talrijk kroost
voeden, zoo moeilijk als nu was het materieels
ven nooit voor hen, daarover zijn ze het eens! In
smerige uitdragerswinkels hangen wat hol-oogige
askers en een. paar morsige maskerade pakken;
emand denkt èr aan zich met zulke dingen aan
todden, niet omdat de tijden wat slecht zijn, maar
ndat ze de levensblijheid zijn gaan missen en om-
it de volksgeest genivelleerd wordt door het ver
ier; door het legio nuttige en onnuttige uitvindin
>n, die de mensch al nuchterder en geblaseërder
aakt door 't immoreele geschetter in de kranten,
e tot eiken prijs vol moeten staan al is er dan ook
ien letter waar van alles wat er verteld wordt; en
•or al die euvels wordt in de groote steden vooral
et leven al kleurloozer en sterven de volksfeesten,
ie hier vroeger zulk een gloed aan het dagbestaan
aven, geleidelijk uit. Wie nu nog iets van karnaval
il zien, moet naar de kleine stadjes in de pro-
incie gaan en in de campagna leeft de traditie van
et aloude karnaval nog het meest ongeschonden
oort. vooral in het schilderachtige Marino, dat in
e Albaner bergen 300 M. hoog ligt en van waar men
inziet over heel het land, over het meer van
bano en de glooiende heuvelen, die er zich in weer- j
rfegelen.
Marino bestond al in de middeleeuwen, het was een 1
rgeerlijk bezit met zijn sterke walley. De adellijke
tmilies van Colonna en Orsini, die elkaar toch altijd j
i het haar zaten, vochten er verwoed om en alsof
ïts van die strijdlust de bevolking in het bloed is blij-
en zitten, de bevolking van Marino is befaamd
zijn twistziek en oploopend karakter, terwijl zijn
wijn de geurig8te en meest opwindende van de pro
vincie is!
Marino, waarvan de half ineengezakte huizen met
hun donker grijze muren en gehavende daken zoo
slordig, tegen de rotsen aangesmeten zijn, ziet er uit
de verte als een stad uit een sprookjeswereld uit; tus-
schen de ijle boomstammen van het bosch, dat van
de oude veste naar Castelcandolfo loopt, rijst het om
hoog als een kasteel met torens en wallen; in de val
lei aan zijn voet wringt zich een wild stroomend
water door bloeiende heesters en een bed van veel
kleurige bloemen; het is een landschap zóó roman
tisch en schilderachtig als we er weinig in Italië ken
nen en ook het oude stadje zelf is vol bekoring. En
hier in die half landelijke, half middeleeuwsche om
geving was de karnavals-uitgelatenheid nog volko
men op zijn plaats beter dan in de gemoderniseer
de straten van Rome. Daar was onder meer een op
tocht van zeven hooge wagens fantastisch versierd en
opgebouwd, vol grillige verbeelding. Eén als een boom
met vogelnesten, waaruit kinderhoofdjes piepten; in
den top stond de moedervogel met een kind in de
armen; op een andere wagen zat God Bacchus met
zijn trawanten; hij zwaaide de gouden beker vreug
de-dronken en galmde zijn loflied op den edelen wijn
uit, daartusschen liepen de mandoline-spelers in
bonte kleeren en andere, die zich als duivels toege
takeld hadden en dwaze sprongen maakten; de wind
joeg heele wolken van confetti en kleurige slier
ten papier in de lucht; er hing in de oude kromme
straten, die vol menschen en juichende kinderen wa
ren, een echte onschuldige pret-stemming, want op
den avond van „Carnevalone" (groote karnaval) be
drinken de Marineezen zich niet zooals gewoonlijk;
zij hebben de eer fan hun „Paese" op te houden,
men moet kunnen zeggen, dat hun karevlone het
mooiste feest is van de heele provincie, dat het
vóorbij gaat zonder vechtpartijen en doodslag en
waar alleen de uitgelaten vroolijkheid hoogtij viert!
Duizenden Romeinen waren in hun auto's gekomen
om het hlije gedoe in het stadje te zien en er mógen
wel onder die geblaseerde heertjes en dames geweest
zijn, wie het in stilte speet ,dat ze niet meer de kunst
verstonden als kinderen wat mal-dartel te wezen,
zooals deze menschen van het land, die in hun moei
lijk begaanbare straten en stegen, nog een eenvoud en
naiviteit behouden hebben die in de giftige atmosfeer
der groote stad verloren is gegaan.
E. F.
door ETHEL M. DELL, uit het Eugelsch door
W. J. A. RQLDANUS Jr..
31.
Opeens toen ze halverwege de stoep was,
oorde ze een rauwen gil' en dadelijk daarna een
nannenstem, die schor van woede uitriep:
Jij vervloekte hond. Jij verdomde sluiptmoordel
aar."
En als een panter sprong de oude bedelaar uit
ii'n gekromde houding op en wierp zich met volle
raoht op iemand, die zich in de schaduw verborgen
\ield.
De wonderlijke vlugheid van beweging, de zek
erheid, waarmee hij' op zijn prooi aanvloog, boveiv
il de stem, waarmee hij1 zijn vloeken had uitgc
raakt, gaven Muriel zulk een schok van verbazing,
at ze een oogenblik als verlamd bleef staan.
Daarna werd ze uit haar verdooving gewekt door
en revolverschot, gevolgd door een tweede en
en derde. En ze zag twee mann^u, alö inboort
ingen gekleed, als panters vechtend aan haar
beten, rukkend, zwaaiend en elkaar hedn en weei
rekkend.
Later heeft ze zich nooit goed kunnen herinneren,
ranneerjhet voor het eerst tot haar doordrong dat
hok Nick zeifin levenden liiVe, voor haar stond,
'ochtend al's< een duivel, zooals- ze hem eens te
foren had zien vechten, lang geleden* toen elke
isnuw van haar lichaam zich had samengetrokken
ran afschuw. f i
Nu voelde ze geen afkeer alleen een wilden
fflgst voor hem, die haa rals waanzinnig vafli de
teop deed hollen, om zich te werpen vtus6ohen hem
in zijn tegenstander; én. die er haar toe dreef het
dl tooi te rukken uit de moorddadige hand, die het
«nklcmd hield, blindelings gehoorzamend aan de
raoht, die haar instinctmatig dwong om haar
«gendom te beschermen. Het was slechts een strijd
fan enkele seconden, maar zoola(ng hijjl aanhield,
,7ip>nde ze geen twijfel of aarzeling.
Toen het afgeloopen was, en de menscheen zich
om haar heen verdrongen en haar vyiafnd wegl-
ieurde, ontzonk haar de moed. Ze viel bevena
in >P de stoep neer, uitgeput van zenuwachtigheid,
gemand boog zich over haar heen, fluisterde haar
almeerende woordjes in het oor, nam haar de
bvolver uit de hand. En opziende zag zo den
>uden bedelaar, dien ze van plan was geweest eefa
lalmoes te gevetn.
.„Nick," hijgde ze, „Nick." Maar verder kwam Ze
riet. Kon deze belachelijke figuur inderdaad Nick
ïirnf Haar hoofd begon te duizelen. „Spreek met
bij1," smeekte ze. „O, Spreek met mij/'. Maar eer
Ai antwoorden kon, kwam Bobby Traser aan
snellen en beurde haar voorzichtig op.
„U is toch niet gewond, juffrouw Rosooe? Die
vervloekte inboorling heeft u fcooh niet geraakt?"
vroeg hü bezorgd. „Kom mee in het paleis terug."
Hij "begon haar ae stoep op te helpen, maar zij
verzette zich daartegen.
„Die^map," ^stamelde ze „Iaat dien niet wegt-
den bedelaar;
In Biet centrum der opmerkzaamheid staat nair
tuurlyk in deze dagen Duitschland.
Niet zoo zeer wegens het overlijden des heeren
Ebert, als wel wegens de onzekerheid wie zijn
opvolger zal worden. Van Ebert zelf weet vriend
noch vijand iets bijzonders te vertellen, behalve zijn
(levensloop. Bijzondere daden vertelt niemand vain
hem. Tijdens zijn presidentschap was hij na
tuurlijk nog steeds sociaal democraat, doch zon
der dat het iemand opviel en tijdens den oorlog was
hü' sociaal patriot, zooals $1 zijn partijgenooiten.
President Ebert had evengoed oentrunu-man of
democraat zonder meer kunnen'rijn geweest. Eln
als 'het waar is, dat de taak van een staatshoofd
hierin bestaat, dat hij zichzelf constitutioneel zoo
camoefleert, dat niemand van zyn bestaan iets
merkt, heeft Ebert zeer zeker in de perfectie rijn
plicht gedaan.
Het zal de vraag zijn wie als zijn opvolger deze
taak verder zal' hebben te vervullen en of die op
volger er eveneens in zal slagen zichzelf zoo vol
komen te effaceeren alis dit Ebert gelukte. Natuur
lijk zijn er vele gegadigden. Daar ia Marx, Luther,
Gossier (de drie historische namen). Daar is JLoebe,
Stresemann, de ex-kroonprins. Dit zna de lieden,
die in de eerste plaats worden genoemd en die alle.-
inaal een kans hebben. Ludendorff is vrijwel uitge
schakeld, de leidende figuren in de sociaal demo
oratie zijn ongeveer allemaal, zoo niet persoonlijk
gecompromitteerd door, dan toch onder den scha
duw van het geval-Barmat en wat dies meer rij
Wel' Zü'n de sociaal democraten in naam de sterkste
partij en zouden zij dus pen goeden gooi kunnen
doen naar den presidentszetei', doch de onthul
lingen van de laatste weken zjjln hier niet bijster ge
schikt, om hun de kans te geven een der bekende
gaan. Hij heeft mij het leven gered."
„Goed, rei Bobby dadelijk en tot
„Hier jü oude vogelverschrikker. Help mij eens
een handje."
Maar inplaats van aan dit verzoek te voldoen,
zette hij het op aen Jbopan, zoo snel zijn beenen
het hem toelieten.
„O," jammerde Muriel) „nu is hij' weg. Waarom
heeft u hem laten gaan, 'ik had u nog zóó Igevraagd
te zorgen, dat dit niet gebeurde.
„Hij zal' wel weer terugkomen," troostte Bobby
haar. „Daar passen die soort lui wel voor op. Ha!
daar is kolonel Cathoart. Juffrouw Roscoe is niet
gewand, kolonel, alleen maar vreeselijk verschrikt.
Kunnen wij haar niet in het paleis terugbrengen?"
Ze droegen haar met vereende krachten naar bin
nen en legden haar voorzichtig op een* rustbank
neer.
Niemand scheen recht te weten, wat er precies
gebeurd was. En Muriel was te uitgeput om het te
vertellen. M©11 wist alleen, dat er een aanslag
gepleegd was op het leven van den Britschen Resid
uen t, Sir Reginald Bassett, en men veronderstelde,
dat MurieT liet moorddadige opzet ontdekt en veiv
ydeld had, daarin bijgestaan door een inboorling,
maar aangezien die inboorling verdwenen was,
werd er aan zijn aandeel in don strijd weinig be-
teekenis gehecht.
HOOFDSTUK XLIX.
De laatste schermutseling.
Waar was hij' heengegaan Dat was de vraag,
waarmee Muriel slapeloos liggend in haar bed, haar
vermoeide hersens py'nigde, zonder de oplossing vafcv
htet raadsel te kunnen vindein. Hü' wist toöh, dat
ze (hem liefhad, dat zyi haar trots had laten varen,
om hem dit te laten weten. Waarom kwelde hü haar
dan zoo speelde hij' met haar als-de kat toet de
muis? Wilde hü" zioh misschien op haar wreken
voor al de minachtende woorden, die ze hem naar
het hoofd had geslingerd? Of wilde hij' 'haar dwin
gen zich nog nader te verklaren? Ja, dat zou het;
Zijn. Als een bliksemstraal schoot haar de gelofte
door hot hoofd, die ze hem gedaan en ae eed,
waarmee hij die beantwoord had. En ze wist,
dat hü' haar daaraan zou houden, het uiterste offer
van haar zou vergen, om haar dan misschien ze
rilde bij' het idee uit te lachen, en voor (goed te
verdwijnen.
Deze gedachte was ondraaglijk ze won liever
sterven dan zich daar aan blootstellen. I
Traag kropen de uren* voorbij'. Ten slótte kon ze
het in oed niet langer uithouden. Ze kleedde zich
aan en ging aan (het raam zitten, diep in gedach
ten, in dezelfde houding, tot de zon opgüng. Toen
schrikte ze op door een zaoht, Jokkend gefluit in
den tuin, als van een meerei, die dón dag begroet.
Ze luisterde aandachtig. Plotseling voer jje ovefi-
eind; de afgebroken tonen gingen over m een
melodie een wals, die ze kende, die ze gehoord
had op dien vreeselüken avond, lang geledóh, toen
ze zoo wanhopig Jiaa gestreden voor haar vrijheid.
Ingespannen, ademloos luisterde ze. Het refrein
ging steeds door, nu eens dichtbij) daim weer ver
weg, nu opgewekt, dan klagend. Zonder er verder
over na te denken, yide ze. naar beneden en ging
door de verandadeur den tuin in.
Hef gefluit hield plotseling op. Maar ze wilde nu
niet weer teruggaan. Ze liep door tot aan het
leiders naar het .paleis in de Wilhelmatrasse te
zenden.
Het i'ykt trouwens vrij onwaarschijnlijk, ook op
grond van den uitslag der jongste verkiezingen* dat;
het Duitsche volk verder naar rechts is gesolicr-
ven, dan in 1918,19 'het geval was. Dientengevolge
zou men terecht komen bij1 de (kieine) democratie
sche groep, die feitedjk de brug is tosso.ien rechts
en links, by het centrum, bij de volkspartij. Veel
verder naar rechts dan het centrum, gemoven wij
echter miet, dat de meerderheid zich heeft ven-
schoven.
Gold het een keuze, te doen door den Rü'ksdag,
dan zou het niet mogelyk zijn, dat uit pure pikan
terie over en weer een man van een der nevenpan.
tijen werd gekozen.
Doch voor het presidentschap stemt eik Duitsoher,
man of' vrouw, boven 20 jaar. Een ^directe meerder
heid is uitgesloten en derhalve zal er oen harsfcenu,-
niing moeten puaats hebben.
Herstemming tusscken de twee mannan, die het
grootst aantal stemmen verkregen.
Men kan mot viy groote zekerneid zeggen, dat de
'stommencüfers voor de volkspartij en voor de
sociaal1 democraten het hoogst zullen zijn, met het
centrum als goede derde.
iBy de herstemming beteekent dit, dat alles wat
©enigszins rechts georiënteerd is, alleen al om
den sociaal' democraat te weren, den man dor
volkspartij zal steunen, terwijl de stemmen
(der communisten bü' de .herstemming vermoedelijk
wel' niet zullen worden uitgebracht. Wat de coxir
servatieven zullen doen, of zij' even oonseQuent als
de communisten zullen verklaren „geen keus' te
hebben tusschen de twee „topscorers", staat te be
zien. Zoo zü stemmen, zullen zij zekerden socialist
niet nemen, die dus behalve de stemman zyner
eigen partij gen oo ten, alleen vrij zeker is van die
der democraten en misschien van die van het
centrum. Misschien, want het is lang niet zeker,
dat de katholieken metterdaad de -constitutie van
Weiman zoo bijster belangrijk vinden, dat zij, ter
bescherming daarvan tegen een eventueele reactie,
zich bereid zullen toonen om den invloed der soci
aal' democraten te versberken. De vriendelijkheden
tusschen de swdalisten in Frankrijk en Duitsohland
en de antireligieuze beweging in het eersbgenoemj-
de land, door den druk der socialisten ontstaan, irijtn
niet bepaald moedgevend en vertrouwenwekkend
voor het Centrum.
Op grond dezer argumenten verwachten wy dus,
dat eerlang een lid der Duitsche Volkspartij! als
president van het Duitsche Ryk zal optreden.
wie dit zal' zal rijn is een tweede kwestie.
Zeer dik gezaaid zijn de groote figuren niet in
deze groep en de werkelijk eerste -klasse lieden,
die zy telt, kunnen met veel grooter profijt .in
den Ryksdag of in het Kabinet werkzaam zijn, dan
als passief alleen onderteekenend ornamófrt
in de Wilhemstrasse te worden gedeponeerd, zonder
«enigen reiteiyKen invloed op den gahg vaai zaken.
Het lükt ons zelfs vrij^ onwaarschijnlijk, dat de
Strebemann- S tresemann zich beschikbaar zou willen
stellen, aangezien het vrijwel bekend is, dat deze
politicus vóór alles het kanselierschap begeert.
Waar mee hjj ook trouwens veel meer kan berei*-
ken dan door het bezetten van het eereambt van
S taatspresident.
Uitgesloten liykt ons .verder een succes van den
ex^kroonprins van Pruisen of van Beierein. Buiten
hun eigenlijke landen hebben zij weinig steun eu
in die landen staan zü tegenover eeft. sterke oppa-
sitie, die zeer zeker op de moreeie ondersteuning
van het antii-Duitsche buitenland zou kuitoen
rekenen.
Want het is niet aan te nemen het bMkt trou
wens telkens uit de Fransohe pers- dat mait
daar eeai verkiezing Van Jden HoheiizoJer <of YV'ittels-
baeher tot staatspresident anders dan met groot
leedwezen zou aanzien. Het is zeker, dat het wan
trouwen ten opzichte van Duitsoh.aiid en de twijfel
aan de goede trouw der repubaek, enorm zouden
toenemen ais een der gewezen vorsten tot president
werd gekt zen.
Vermoedoiyk zou zulk een een keuze de aanleiding
zyn voor een veel strammer .houding tegenover de
DuitscLeis, dan men .in den iaatsteu tijd ia Enge
land en lt°Jië en zelfs in Frankrijk ketti waarnemen.
einde van het pad en bleef büT de schutting stadn,
die den tuin van den weg scheidde. Ze z&g
mand. Hoe raadselachtig. Geheel verbystexa keek
ze om zich heen. Op hetzelfde oogenblik begon
aan den andereh, kant van de schutting een stem
te zingen, een schoone weiluideft.de stem, waarin
ze zich onmogelijk kon vergissen. Ze drukte haar
hand tegen haar hart als om het onstuimige klop(-
pen to bedwingen en riep zacht:
„Nick. Ben jij daarr'
Blükbaar hoorde hij haar niet; althans hij ging
door met zingen.
„Nick," riep ze weer
Geen antwoord. t
„Nick, Nick," zei ze smeek end, met zenuwachtige
vingers op de schutting kloppend. „Kom. wat ik je
bidden mag hier en zeg iets tegen myV'
„Ben jü' het, Muriel?" klonk zijn stem haar
vroolijk tegen.
„Ja, waarom kom je niet bij! mij?"
„Miin beste kind op dit uur? WaaromP
„Omdat omdat" Ze wachtte even en nep
geprikkeld: „Toe, wees.nu niet zoo varvelend. Zóó
kan ik immers niet met je praten."
,Dat hangt er van af, wat je «mü'f te zeggen hebt.
Als het iets heel gewiontigs is, moet je maar hier
bü mij komen."
Muriel zei niets meer. Ze zonk op een tuinbank
neer, de kracht missend om weg te graan. Dit was
precies, wat ze verwacht had. Hü' wüde wraak op
haar nemen, voor al den smaad, dien ze hem had
aangedaan. O, hoe had Z ezoo dwaas zoo dwaas
kunnen rij'n, om hem bij zich terug te roepefft.
„Zieg eens, Muriel schrei je?" klonk zyn stem
haar opnieuw in de oor en.
„Schreien, Weineen, waarom zou ikP vroeg
zoo bedaard mogeüjk-
„Ik weet het niet, en ik zou het je ook iniet raden.
Het tzou je teint voor den geheolen ,dag kun'n,an bet-
derven."
„Och houd toch je mond. Ik schrei immers niet,"
zei ze woest.
„Dan is het goed. Maar ik komi zelf even b^jT je,
om fuij van de waarheid te overtuigen."
En 'met een sprong waa hü*! over de schutting.
HOOFDSTUK L.
Overgave.
Ze bleef stil op de bank zitten .om' ham af (te
wachten, haar hart bonzend van schrik. Br\ zoo
naderde Nick haar een lenige, vlugge 'gedaante,
blootshoofd in een licht zomerpak.
Hij boog zich over haar heen en keek haar in
het bleeke, neergeslagen gelaat.
„Maar Muriel zei hij.
Dat was alles. Maar toch bedekte te de oogen
met haar handen en schreide.
Hij' legde zacht de hand op haar schouder. Ze
greep 'die stevig vast en dit scheen kalmeerend op
haar to 'werken. i
„Ik begrüp niet hoe ik zóó kan rijn, Nick", fluis
terde ze. „Je moet wat geduld met mij hebben."
„Heb ik dat niet lang genoeg gehad?" barstte hij
uit. „Kun je daar geen einde aaln maken?"
Ze schudde even het hoofd. Ze was nog niet
geheel zeker van hem.
3en je bang?", vroeg hij)
Van oen ontruiming der Keulache zone zou dóo-
keitflc fee F weinig komen als de kroonprins bijv.
Staatspresident werd.
Het is echter de, grooe vag aof Wilhem Jr. en
zijn aanhangers niet wijzer zuilen zijn en niet
liever nog een paar jaar wadhten, alvorens hun
slag ie slaan.
Dit staat, inmiddels vast, dat de eerste en derde
Zondag van Mei', de dag der stemming, en herstem*-
n.ing, van groot belang zullen zym voor het Duiti-
sche volk tn voor de internationale verhoucLnge«i
Vooral ook wegens het veiligheidspact, dat nog
steeds aan de orde b4jft ©n wegens de mogelijkheid,
dat Duit.sebland zal optreden als medegarant voor
de onschendbaarheid der tegenwoordige grenzen.
Wü hebben over de mogelijkheden van zulk een
wedei ki t rig garantiotract^at nier tor puaatse reeds
een en ander gezegd. Wü" .wezen pr op, dat men to
Parijs, vooral nu de militaire bepalingen van Ven-
sa i/ies gezegd wordep .niet behoorlyk te zijn na
geleefd, slechts een zeer matig vertrouwen heeft
ui een garantie van Duitsche zyde.
Dit is natuurlyk wel eenigszins te verklaren in
een land, waar raen sedert ICM/2 iaar dag in dag uit
Duitschland heeft zien voorstellen als de ©enige
schuldige aan den oorlog.
Ais nu een der menschen, die als de ergste bet-
dripers van den overval van België en Frankrijk
worden beschouwd, zou worden gekozen tot Staatsl-
president, behoeft het geen betoog, dat dit wan
trouwen nog belangrijk zal worden gestijfd en dat
'er van dit pact al (fevenmin iets 'zou komen, alsj
van heo Proloool van Genève.
Waardoor de onrust in Europa nog geruim en tijd
zou voortduren. UITKIJK.
BOEFJE.
Een 14-jarlge jongen trachtte op de eiermarkt te
Oldebroek een winkelier te benadeelen, door het
vcrvalschen van het z.g. eierbriefje. Bij het verkoo
lden der eieren kreeg hij een 'briefje, waarop vermeld
20 eieren, voor een bedrag van fl.20. Vóór de uit
betaling veranderde hij hierop de 20 in 200 en maakte
het bedrag op f 12. Later, kwam de vervalsching aan
het licht en bekende de jongen aan de politi^ de ge
pleegde fraude, waarbij hij te kennen gaf, zich reeds
eerder aan een dergelijk feit te hebben schuldig ge
maakt.
BROEKHUIJS IN HET POLITIEBLAD.
Broekhuijs, die wegens overtreding van de Loterij-
wet is veroordeeld tot 4 maanden hechtenis en wiens
verzoek om gratie is atoewezen, staat in het Alge
meen Politieblad gesignaleerd, omdat de officier van
\an justitie te Rotterdam ten uitvoer legging van de
opgelegde straf verzoekt.
N.V. CIRCUS CARRé FAILLIET.
Door de rechtbank is in staat van faillissement
verklaart de N.V. Oscar Carré Nederlandsch Circus.
Tot curator is benoemd mr. S. van Royen en tot
rechter-commnssaris mr. dr. de Geer. Naar wij ver
nemen is het faillissement aangevraagd door den
heer W. Garland, de leider van het Engelsch artis-
tongezelschap, dat van 7 tot 22 Februari j.1. door de
N.V. werd gearrangeerd, de gages werden slechts ge
deeltelijk uitbetaald.
WATERFEEST OP HET NOORB-HOLLANDSCH
KANAAL.
Zooals bekend, is bij de in December gemaakte
plannen tot een officieele en feestelijke herdenking
van het eeuwfeest van het Groot Noord-Hollandsch
Kanaal niet alleen besloten de/op 13 December plaats
gevonden hebbende officieele herdenkingsbijeenkomst
te houden en een Gedenkboek uit te geven, maar te
vens na te gaan in hoeverre dezen zomer een water
feest op het Kanaal zou kunnen georganiseerd wor
den.
Te dien einde Js Woensdagmiddag in het stadhuis
to Alkmaar een bijeenkomst gehouden van de leden
van het reeds vroeger benoemde feestcomité met di-
vorse vertegenwoordigers van roei- en zeilsportver-
eenigingen.
In deze vergadering, die gehouden werd' onder
voorzitterschap van den heer W. Houwing, burge
meester van Den Helder, is in principe besloten op
„Ja". i. -
Zyn stem klonk keel dichtbij. Ze meende zelfs
zü'n adem op ihaar wang te voelen.
„Waarvoor? Je was toch niet bang om myf eeri
boodschap te sturen."
Ze kon het hem niet zeggen- Haar 'liefde en haar
vrees voerden zulk een hevigein strijd met elkaar,
dat ze meende er gek van te zullen worden. Todh
bleef ze zü'n hand vasthouden.
Hy wachtte nog even. Toen richtte hij rich met
Óen diepen zuoht op.
„Je weet nóg niet, wat 'je wilt. En ik kan je in,
deze niet helpen. Het beete is, dat ik maar weer
wegga".
Hy.wilde zijn hajad wegrtrekken, maar zij liet
die niet los.
„Neen, Nick, neen. Dat is het niet," zei ze
bevend. „Ik weet heef goed, wat ik wil, maar
maar ik kan (ik H'urr het niet zeggen."
„Is'dat de reden?" zei Nick. Hyi boog zich over
haar heen en in Zyn stem was eefn teeaerheid, als
tze ffln og nooit te voren in. gehoord had. „Laat het
ntij dan op een andere wijze zonder woorden we
ten. Woorden zü'n voor dergelijke gelegenheden ook
niet geschikt." v
Een oogenblik werd ze geheel door aandoening
overheersoht. Ze wist dat de strijd voorbij was.
Bevend van geluk stond ze op ón drukte haar lippen
hartstochtelijk op rijn hand.
Muriel'," riep hü' en hij wierp rich op rijn
knieën voor haar en hield haar omvat in een zoo
diepe stilt* dat zyf er van duizelde. 'Na een poosje,
toen zy n gezicht tegen haar aangedrukt was, zoodat
ze (het niet kon zien, fluisterde ze:
„Nu kan ik het j'e zeggen, NickP Zal ik het je
vertellen? Ik wil graag gauw heel gauw met je
trouwen. En dan wil ik met je naar Nepal gaan,
zooals je lang geleden van plan was, en alléöh
met jou een tyd in de bergen doorbrengen, geheel'
alleen, zooals vroeger. Wil je Nick? Wil je?
Hij was niet in staat haar te antwoorden- Zijn
hoofd rustte nog tegen haar schouder; zijn arm was
nog om haar heen. Na een poos haalde hy diep
adem en richtte met een ruk rijn gezicht op.
„My'n (hemeL Of ik wil?" bracht hij met moeite
uit. „Weet je wel, wat je zegt? Ben je zeker. Idat je
morgen niet terug zult schrikken, voor het idee met
my te zullen trouwen?"
„Ja, heel' zieker," zei ze op vasten toon.
„Ik waarschuw je, Muriel': je stelt je onherroepe
lijk in mijn macht. Al mocht je mij later leereu
verafschuwen, ik zal je niet weer laten gaan- Zie
je dat goed in? Als ik ij0 nu neenvneom 5k jfe
voor eeuwig."
Hij trok haar met geweld naar rich toe. Maar
hy kon haar nu geen schrik meer afjagen. Ze
had haar laatsten strijd gestreden en rich 1 eindelijk
overgegeven: En de armen om rijd hala slaande,
zei ze: „Neem my dan, Nick."
Hflj' ham haar handen eh legde die op zijn schou
der».
„Kijk mii eens aan, Muriel" En todh ze haar
oogen neersloeg, vatte hü haar bij de kin eh dwong
haar op te kykem
„Ja, nu zie ik, dat je mif-feiet meer bedriegt. Efl
als je mü werkelijk wilt hebben, ben ik van j'ou,"
En met een snik trok hy haar aafa rijn borst.
Slot volgt.
