I
De Wereld der Vrouw
'M
S<
J
Mi
Sc
Berkley, een schaapsherder, die het Oude Jaar zou
voorsiellen, kwam om hall twaalf prompt naar bin
nen. Hij droeg een berenmuts en zijn lange zilveren j
baard golfde over zijn pelsmantel, waaronder hij
voor het bruidspaar en den kleinen Jongen verras
singen verborgen hield.
Rosita en haar eenigste broer stonden samen in 'n
hoekje en keken gelukkig toe naar de gezellige groep.
„Je zult nu toch zoo langzamerhand je vrees voor
den dolenden cow-boy wel overwonnen hebben, niet
Rosita?" vroeg haar broer 'terloops. „Of ben je altijd
..cg ^ang, uat jonnny avicRoy terug zal komen?"
„Ik ben er bijna overheen", gaf Rosita glimlachend
ten antwoord. „Maar soms maakt het mij nog wel
eens angstig als ik denk aan dien vreeselijken
Oudejaarsavond van ons trouwen, toen hij- ons bijna
I gedood had."
„Hij is de koelbloedigste misdadiger in bet land",
zei haar broer. „A'lle cow-boys moesten eigenlijk
samen op jacht gaan en hem neerschieten als een
wolf."
„Hij heeft afschuwelijke dingen gedaan", stemde
Rosita ernstig in. „Maar.... en tochik weet
niet....: Toch geloof ik dat er in ieder mensch een
kern van goedheid is. John was zoo slecht niet....
Ik weet zeker, dat hij een goed mensch had kunnen
worden als hij niet die teleurstelling had ondervon
den."
Rosita keerde zich om en ging het terras op: het
Oudejaarsmannetje volgde haar.
,,Ik hoorde daar even wat u zei van den dolen
den cow-boy, juffrouw Lane". sprak het mannetje
met zijn zach'e stem. ,.Ik geloof, dat u de eenige
bent, die John McRoy nog zoudt kunnen vergeven....
Wat ik zeggen wilde... ik had juist 't plan een aar
digheidje voor tiw man neer te leggen in de gang-
kamer, maar ik heb nu mijn plan veranderd en er
ieis voor u achtergelateneen geschenk bij uw
vijfjarig huwelijk."
„Uh, dank u wel, Oudejaar!" lachte Rosita, kin.
derlijk blij. „Mag ik gau-w gaan kijken?"
Zij snelde weg naar de gangkamer, terwijl het Ou.
dejaarsmanneije het terras afstapte in de heerlijke
frissche buitenlucht.
Zij vond niets in de kamer dan haar man, Madi-
son.
„Waar is het geschenk, dat. het Oudejaar voor mij
heef-, neergelegd?" vroeg zij nieuwsgie/ig.
„Ik heb-niets gezien, dat op een geschenk lijkt.. ,f
Maar het Oudejaar bracht mij hierheen en zei dat
ik moest wchten.... Misschien ben ik dat geschenk
well"
Den volgenden ochtend, Nieuwjaarsdag, stapte
Gabriel Radd, de opziener der Ixo Ranch, het klei
ne hoWen postkantoortje te Loma Alta binnen.
„Heb je het gehoord? De dolende cow-boy 'heeft
eindelek zijn portie gehad!" vertelde hij den post-
vergaarder.
„Wal zeg je, Radd? Johnny McRoy? Is hij dood
Hoe komt dat zoo?"
„Eén van de Mexicaansche fokkers vanSanches
Ranch beeft hem geschoten, je weet wel, die kleine
met dien éénen arm! McRoy reed voorbij zijn kamp
kort na middernacht en de kleine Mexicaan maakte
zich zoo bang. dat hij met één arm zijn geweer af
schoot en hem een volle dosis toediende. Het gekste
van het geval was, dat de dolende cow-boy een lan
gen wi'ten baard aanhad en de bontmuts van oude
Berkley op had! En Berkley werd vanmorgen be
wusteloos in de- vallei gevonden
Toen twee sheriffs er op uittrokken om hem te
arresteeren, schoot hij hen beiden neer.
Bij
Scl
ScT.
MQ'
S'
was, erwijl hij lachte om de wei en>
,CI vS wi! Hij was zoo koelbloedig, zoo doode-
...e ..idg> z0° opmenschelijk bloeddorstig, dat,
k yè dan vergeefsche pogingen konden wor-
njet' »an om hem te vangen. Toen hij eindelijk
rieden en gedood werd door 'n kiemen Mexicaan
gdn arm, had „de dolende cow-boy" achttien
.'den op zijn geweten. Meer dan de helft van de-
waren gepleegd,, in eerlijken strijd, waarbij het
.-.échts op vlugheid en zekerheid van schot was
c aangekomen. De andere helft waren mannen, die hij
had aangerand en vermoord uit louter wreedheid.
Vele verhalen worden er zoo langs den weg verteld
van zijn onvergelijkelijken moed. Maar hij was niet
één dier wanhopigen, die tijden van ruwheid hebben,
maar ook tijden van zachtheid en aandoening. Men
zegt, dat hij nooit medelijden had met het onderwerp
van zijn woede of wreedheidMaar bij elk eind»
van een jaar, op eiken Oudejaarsavond, doet men
goed een ieder te geven, den lof, die hem toekomt.
En als „de dolende cow.boy" ooit een góede, vrien
delijke daad gedaan heeft, dan is dat toch zeker de
volgende geweest.
Zij, die miskend zij in de liefde mogen nooit den
geur der bloeiende prairiedennen ruiken, want dat
sluwt hun herinnering tot gevaarlijke hoogte op.
Zekeren winter, iii het landvan McMullen en zijn
vrienden, stond een prairie-den nog in vollen bloei,
want de winter was bijna even warm als de zomer
geweest was. Daar reed voorbij de dolende cow.boy
me; zijn helper en medemoordenaar. Mexicaansche
Frank. De dolér hield de teugels van zijn mustang
in en het half-wilde prairie-paard* bleef staan. Grim
mig en nadenkend, zat hij in 't zadel en snoof den
zoeten geur op.
PARIJSCHE MODE. Mau,ve crêpe-de.chine is de stof waarvan de jum-
Het zwart gedrukte plaatje stelt een korte ka- pér vervaardigd werd. De das is gemaakt van de-
mermanlel voor, welke vervaardigd is van zwarte zelfde stof, maar van iets donkerder tint in dezelfde
Hij richtte zich op in den zadel en ademde de zoete
geur der prairie-dennen in.
„Ik weet niet wat er met me aan de hand is, Mex",
merkte hij op, ,',Maar ik ben zoowaar 'heelemaal ver-
ge .en, dat ik nog eeh huwelijksgeschenk moet gaan
.geven. Morgen is het Oudejaarsavond; dan rijd ik al
leen naar Madison Lane's huis en schiet hem neer.
Hij' nam mijn meisjeRosita zou de mijne ge
weest zijn als hij er niet tusschen was gekomen. Ik
vraag mij af hoe ik dat al die jaren sedert 'hun hu
welijk heb kunnen vergeten
„Ach kerel", antwoordde Mexicaansche Frank.
„Laat dat heele zaakje toch vergeten zijn. Je be
grijpt toch wel, dat je morgen op geen mijl afstand
veilig bent in de buurt van Lane's huis? Al heb je
nu viif jaar lang vergeten hem nog eens op Oude
jaarsavond te bezoeken, toch is hij jou nog niet ver-
ge'en. en geloof maar gerust dat hij eiken keer, als
hii zijn trouwdag viert, heusch wel maatregelen
voorgeval jij mocht komen."
..Tk ga erheen", herhaalde de doler, zonder zoch op
te winden. ,.ïk gas naar het huwelijksfeest van Madi-
c-r»ri Tane en Rosita McMullenik zal hem'dooden.
"f :a«>r is hij met haar getrouwdvijf maal is
Oudejaarsavond geweest.. vijf jaar heb ik
""doold door, de prairie.:.. Ik had het al veel eer
der moeten doenHaha. nog geen twee weken
eele^en droomde ik dat Rosita en ik gingen trou
wen.... en wij woonden in een eigen .blokhut met
een^ eigen kudde en gronden ik zag haaT lachen
tegen mijen, oh rn^an, ik kan zoo giftig worden,
als ik dan bedenk dat, hij haar gekregen heeft
Maar ik zal hem krijgen! Op Oudejaars
avond heeft de sheriff zijn huwelijk geregistreerd
Op Oudejaarsavond zal de sheriff ook zijn dood
registreeren
Er ziin nog meer manieren om zelfmoord te ple-
eenNoe veel betére ook", merkte Frank nuchter
om .Waarom ga je je niet ineens aangeven bij den
«heriff?"
„Ik zal hem krijgen", zei de dolende cow-boy.
Oudejaarsavond viel als lente. Misschien was er
hier of daar wel heel ver weg een beetje vorst in de
lucht, maar het was overal nog zulk zacht weer, dat
de geliren der prairie-bloesems aanzweefden en den
menschep bijna bedwelmden.
Toen het avond geworden was, waren de vijf of
zes kamers van de groote farm geheel verlicht Meer
dan twaalf gasten werden er verwacht en tot zij kwa
men mocht het driejarig zoontje van de Lane's op
blijven. Weldra was zijp, uur* echter al gekomen,
want vlug na elkaar kwamen de cow_boys der na
bije j-anches aan en na hun paarden g«9tald te heb
ben, kwamen zij1 binnep. Toen de "kleine jongen
hoorde, dat hij nu naar bed moest, begon hij' te hui
len en de stoere cow-boys namen het voor hem op.
Laat hem maar opblijven, Madison, tot het Oude
jaar geweest isl" riepen zij in koor. „Als hij het
Oudejaarmannetje gezien heeft, tal hij wel in slaap
vallen."
Madison vond het allang goed, vertrouwds zijn
inngen toe aan de zorgen van Rosita en ging met
Jim Belcher, zijn besten vriend, even naar buiten.
Drie andere cow-boys volgden hem nog op een wenk
van Jim.
„Jongens luister eens*', zei Lane. „Houden jullie
allemaal je oogen open vanavond hoor! Loop gere-
«"eM rond het huis en houdt den weg goed in de ga
ten: Jullie kennen allemaal den dolendep caw-boy en
als je hem ziet, open je vuur zonder te vragen. Ik
ben nie* bang. dat hil zal komen, maar Rosita des te
meer. Zij is altijd nog bang, dat hij op onzen troww
dag terug zal komen."
I De gasten hadden het zich binnen intusschen ge-
1 zpilig gemaakt. De avond ging vroolijk voorbij. De
casten genoten en prezen. Rosita's keurig avondmaal
en nadien spraken en lachten de mannen in de ka-
1 mers en op het terras.
chifon-velvet en welke geborduurd is met dof goud
op den kraag en op de manchetten.
Het knip-patroon voor dit ontwerp kan men be
stellen onder nummer 304a, in de nlaten 42, 44, 46 en
48. Kosten 70 cents
kleur. Fijn geplooide strooken langs de beide zijden
van het fron: geven een alleraardigste garneering.
E-en knippatroon kan men aanvragen onde rnum-
mer 305a, in de maten 42, 44, 46 en 48, Kosten 70 ct.
MOEDERS EN HAAR KINDEREN.
„FAMILIELNAATKRANiS". 1
Een moeder zegt:
„Tijdens den winter houden wij in onze familie
eiken Woensdagavond een naaikrans. De meisjes
die oud genoeg zijn, leeren dan b.v. om zelf haar
kousen te stoppen, helpen bij het aanzetten van
knoopen-en bij het verstellen van de kleeren der
kleinere broertjes en zusjes. AI de leden der krans
blijven tot op het laatst dien avond en ik zorg altijd
voor een bijzonder schoteltje in plaats van de ge
wone boterham."
Nuttige Wenken
EEN GEHEIM VAN CAKE BAKKEN.
Bij het vet maken van vormen of pannen, waar
in men cake wil bakken, dient men ervoor te zor
gen dat dH gezuiverd is of het anders vervangen
door ander vet. De kwestie 'is namelijk, dat het
zoutgehalte van de boter het metaal der pannen
dermate beinvloed dat de cake aan de pan blijft
plakken.
OVER KINDEREN EN WINKELEN.
Iedere moeder ziet verlangend den tijd tegemoet
dat zij, haar kinderen hij de hand kan nemen om
met hen te gaan kijken naar de moode winkels voor
de December-feesten. Bet, doét iemand goed te zien
hoe de kleintjes met groote, bewonderende oogen
naar al 'het moois van speelgoedland staren en zelfs
wanneer de- beurzen geen groote uitgaven toelaten
en de vurigste wenschen juist noodt -tot vervulling
kunnen komen, heeft de winkel-tcfcht toch zijn vele
voord eelen.
Door winkelen ontwikkelt 'het kind namelijk zijn
waarnemingsvermorgen. Handige jongens en meis
jes zullen in de winkel-ramen aardige dingen op
merken, die zij met eenige moeite kunnen namaken.
Biivoorbeeld het eenvoudige kunstje om stukken
cartnn te beplakken met gekleurd papier, daarop
een aardig plaatje van een prentbriefkaart te plak
ken en voorts een klein kalendertje. Zulk een zelf
gemaakte surprise is toch altijd een welkome ver
gassing voor ouders, broers, zusters,', vriendinnetjes of
vriendjes
Zelfs de allerkleinste kinderen hebben dit waar
nemingsvermogen reeds. Zij hechten veel meer
waarde aan iets. dat zii zelf maakten (een kapot ge
maakte speen desnoods!) als aan iets, dat gloed-
nieuw en heel ui* een winkel kwam. Daarom doet
men Broed, dit venhoren te versterken en te ontwik
kelen want in het later leven zal de jongeman of
hpt meisje ervan kunnen profiteeren in dagen van
strijd.