I De Wereld der Vrouw 'M S< J Mi Sc Berkley, een schaapsherder, die het Oude Jaar zou voorsiellen, kwam om hall twaalf prompt naar bin nen. Hij droeg een berenmuts en zijn lange zilveren j baard golfde over zijn pelsmantel, waaronder hij voor het bruidspaar en den kleinen Jongen verras singen verborgen hield. Rosita en haar eenigste broer stonden samen in 'n hoekje en keken gelukkig toe naar de gezellige groep. „Je zult nu toch zoo langzamerhand je vrees voor den dolenden cow-boy wel overwonnen hebben, niet Rosita?" vroeg haar broer 'terloops. „Of ben je altijd ..cg ^ang, uat jonnny avicRoy terug zal komen?" „Ik ben er bijna overheen", gaf Rosita glimlachend ten antwoord. „Maar soms maakt het mij nog wel eens angstig als ik denk aan dien vreeselijken Oudejaarsavond van ons trouwen, toen hij- ons bijna I gedood had." „Hij is de koelbloedigste misdadiger in bet land", zei haar broer. „A'lle cow-boys moesten eigenlijk samen op jacht gaan en hem neerschieten als een wolf." „Hij heeft afschuwelijke dingen gedaan", stemde Rosita ernstig in. „Maar.... en tochik weet niet....: Toch geloof ik dat er in ieder mensch een kern van goedheid is. John was zoo slecht niet.... Ik weet zeker, dat hij een goed mensch had kunnen worden als hij niet die teleurstelling had ondervon den." Rosita keerde zich om en ging het terras op: het Oudejaarsmannetje volgde haar. ,,Ik hoorde daar even wat u zei van den dolen den cow-boy, juffrouw Lane". sprak het mannetje met zijn zach'e stem. ,.Ik geloof, dat u de eenige bent, die John McRoy nog zoudt kunnen vergeven.... Wat ik zeggen wilde... ik had juist 't plan een aar digheidje voor tiw man neer te leggen in de gang- kamer, maar ik heb nu mijn plan veranderd en er ieis voor u achtergelateneen geschenk bij uw vijfjarig huwelijk." „Uh, dank u wel, Oudejaar!" lachte Rosita, kin. derlijk blij. „Mag ik gau-w gaan kijken?" Zij snelde weg naar de gangkamer, terwijl het Ou. dejaarsmanneije het terras afstapte in de heerlijke frissche buitenlucht. Zij vond niets in de kamer dan haar man, Madi- son. „Waar is het geschenk, dat. het Oudejaar voor mij heef-, neergelegd?" vroeg zij nieuwsgie/ig. „Ik heb-niets gezien, dat op een geschenk lijkt.. ,f Maar het Oudejaar bracht mij hierheen en zei dat ik moest wchten.... Misschien ben ik dat geschenk well" Den volgenden ochtend, Nieuwjaarsdag, stapte Gabriel Radd, de opziener der Ixo Ranch, het klei ne hoWen postkantoortje te Loma Alta binnen. „Heb je het gehoord? De dolende cow-boy 'heeft eindelek zijn portie gehad!" vertelde hij den post- vergaarder. „Wal zeg je, Radd? Johnny McRoy? Is hij dood Hoe komt dat zoo?" „Eén van de Mexicaansche fokkers vanSanches Ranch beeft hem geschoten, je weet wel, die kleine met dien éénen arm! McRoy reed voorbij zijn kamp kort na middernacht en de kleine Mexicaan maakte zich zoo bang. dat hij met één arm zijn geweer af schoot en hem een volle dosis toediende. Het gekste van het geval was, dat de dolende cow-boy een lan gen wi'ten baard aanhad en de bontmuts van oude Berkley op had! En Berkley werd vanmorgen be wusteloos in de- vallei gevonden Toen twee sheriffs er op uittrokken om hem te arresteeren, schoot hij hen beiden neer. Bij Scl ScT. MQ' S' was, erwijl hij lachte om de wei en> ,CI vS wi! Hij was zoo koelbloedig, zoo doode- ...e ..idg> z0° opmenschelijk bloeddorstig, dat, k yè dan vergeefsche pogingen konden wor- njet' »an om hem te vangen. Toen hij eindelijk rieden en gedood werd door 'n kiemen Mexicaan gdn arm, had „de dolende cow-boy" achttien .'den op zijn geweten. Meer dan de helft van de- waren gepleegd,, in eerlijken strijd, waarbij het .-.échts op vlugheid en zekerheid van schot was c aangekomen. De andere helft waren mannen, die hij had aangerand en vermoord uit louter wreedheid. Vele verhalen worden er zoo langs den weg verteld van zijn onvergelijkelijken moed. Maar hij was niet één dier wanhopigen, die tijden van ruwheid hebben, maar ook tijden van zachtheid en aandoening. Men zegt, dat hij nooit medelijden had met het onderwerp van zijn woede of wreedheidMaar bij elk eind» van een jaar, op eiken Oudejaarsavond, doet men goed een ieder te geven, den lof, die hem toekomt. En als „de dolende cow.boy" ooit een góede, vrien delijke daad gedaan heeft, dan is dat toch zeker de volgende geweest. Zij, die miskend zij in de liefde mogen nooit den geur der bloeiende prairiedennen ruiken, want dat sluwt hun herinnering tot gevaarlijke hoogte op. Zekeren winter, iii het landvan McMullen en zijn vrienden, stond een prairie-den nog in vollen bloei, want de winter was bijna even warm als de zomer geweest was. Daar reed voorbij de dolende cow.boy me; zijn helper en medemoordenaar. Mexicaansche Frank. De dolér hield de teugels van zijn mustang in en het half-wilde prairie-paard* bleef staan. Grim mig en nadenkend, zat hij in 't zadel en snoof den zoeten geur op. PARIJSCHE MODE. Mau,ve crêpe-de.chine is de stof waarvan de jum- Het zwart gedrukte plaatje stelt een korte ka- pér vervaardigd werd. De das is gemaakt van de- mermanlel voor, welke vervaardigd is van zwarte zelfde stof, maar van iets donkerder tint in dezelfde Hij richtte zich op in den zadel en ademde de zoete geur der prairie-dennen in. „Ik weet niet wat er met me aan de hand is, Mex", merkte hij op, ,',Maar ik ben zoowaar 'heelemaal ver- ge .en, dat ik nog eeh huwelijksgeschenk moet gaan .geven. Morgen is het Oudejaarsavond; dan rijd ik al leen naar Madison Lane's huis en schiet hem neer. Hij' nam mijn meisjeRosita zou de mijne ge weest zijn als hij er niet tusschen was gekomen. Ik vraag mij af hoe ik dat al die jaren sedert 'hun hu welijk heb kunnen vergeten „Ach kerel", antwoordde Mexicaansche Frank. „Laat dat heele zaakje toch vergeten zijn. Je be grijpt toch wel, dat je morgen op geen mijl afstand veilig bent in de buurt van Lane's huis? Al heb je nu viif jaar lang vergeten hem nog eens op Oude jaarsavond te bezoeken, toch is hij jou nog niet ver- ge'en. en geloof maar gerust dat hij eiken keer, als hii zijn trouwdag viert, heusch wel maatregelen voorgeval jij mocht komen." ..Tk ga erheen", herhaalde de doler, zonder zoch op te winden. ,.ïk gas naar het huwelijksfeest van Madi- c-r»ri Tane en Rosita McMullenik zal hem'dooden. "f :a«>r is hij met haar getrouwdvijf maal is Oudejaarsavond geweest.. vijf jaar heb ik ""doold door, de prairie.:.. Ik had het al veel eer der moeten doenHaha. nog geen twee weken eele^en droomde ik dat Rosita en ik gingen trou wen.... en wij woonden in een eigen .blokhut met een^ eigen kudde en gronden ik zag haaT lachen tegen mijen, oh rn^an, ik kan zoo giftig worden, als ik dan bedenk dat, hij haar gekregen heeft Maar ik zal hem krijgen! Op Oudejaars avond heeft de sheriff zijn huwelijk geregistreerd Op Oudejaarsavond zal de sheriff ook zijn dood registreeren Er ziin nog meer manieren om zelfmoord te ple- eenNoe veel betére ook", merkte Frank nuchter om .Waarom ga je je niet ineens aangeven bij den «heriff?" „Ik zal hem krijgen", zei de dolende cow-boy. Oudejaarsavond viel als lente. Misschien was er hier of daar wel heel ver weg een beetje vorst in de lucht, maar het was overal nog zulk zacht weer, dat de geliren der prairie-bloesems aanzweefden en den menschep bijna bedwelmden. Toen het avond geworden was, waren de vijf of zes kamers van de groote farm geheel verlicht Meer dan twaalf gasten werden er verwacht en tot zij kwa men mocht het driejarig zoontje van de Lane's op blijven. Weldra was zijp, uur* echter al gekomen, want vlug na elkaar kwamen de cow_boys der na bije j-anches aan en na hun paarden g«9tald te heb ben, kwamen zij1 binnep. Toen de "kleine jongen hoorde, dat hij nu naar bed moest, begon hij' te hui len en de stoere cow-boys namen het voor hem op. Laat hem maar opblijven, Madison, tot het Oude jaar geweest isl" riepen zij in koor. „Als hij het Oudejaarmannetje gezien heeft, tal hij wel in slaap vallen." Madison vond het allang goed, vertrouwds zijn inngen toe aan de zorgen van Rosita en ging met Jim Belcher, zijn besten vriend, even naar buiten. Drie andere cow-boys volgden hem nog op een wenk van Jim. „Jongens luister eens*', zei Lane. „Houden jullie allemaal je oogen open vanavond hoor! Loop gere- «"eM rond het huis en houdt den weg goed in de ga ten: Jullie kennen allemaal den dolendep caw-boy en als je hem ziet, open je vuur zonder te vragen. Ik ben nie* bang. dat hil zal komen, maar Rosita des te meer. Zij is altijd nog bang, dat hij op onzen troww dag terug zal komen." I De gasten hadden het zich binnen intusschen ge- 1 zpilig gemaakt. De avond ging vroolijk voorbij. De casten genoten en prezen. Rosita's keurig avondmaal en nadien spraken en lachten de mannen in de ka- 1 mers en op het terras. chifon-velvet en welke geborduurd is met dof goud op den kraag en op de manchetten. Het knip-patroon voor dit ontwerp kan men be stellen onder nummer 304a, in de nlaten 42, 44, 46 en 48. Kosten 70 cents kleur. Fijn geplooide strooken langs de beide zijden van het fron: geven een alleraardigste garneering. E-en knippatroon kan men aanvragen onde rnum- mer 305a, in de maten 42, 44, 46 en 48, Kosten 70 ct. MOEDERS EN HAAR KINDEREN. „FAMILIELNAATKRANiS". 1 Een moeder zegt: „Tijdens den winter houden wij in onze familie eiken Woensdagavond een naaikrans. De meisjes die oud genoeg zijn, leeren dan b.v. om zelf haar kousen te stoppen, helpen bij het aanzetten van knoopen-en bij het verstellen van de kleeren der kleinere broertjes en zusjes. AI de leden der krans blijven tot op het laatst dien avond en ik zorg altijd voor een bijzonder schoteltje in plaats van de ge wone boterham." Nuttige Wenken EEN GEHEIM VAN CAKE BAKKEN. Bij het vet maken van vormen of pannen, waar in men cake wil bakken, dient men ervoor te zor gen dat dH gezuiverd is of het anders vervangen door ander vet. De kwestie 'is namelijk, dat het zoutgehalte van de boter het metaal der pannen dermate beinvloed dat de cake aan de pan blijft plakken. OVER KINDEREN EN WINKELEN. Iedere moeder ziet verlangend den tijd tegemoet dat zij, haar kinderen hij de hand kan nemen om met hen te gaan kijken naar de moode winkels voor de December-feesten. Bet, doét iemand goed te zien hoe de kleintjes met groote, bewonderende oogen naar al 'het moois van speelgoedland staren en zelfs wanneer de- beurzen geen groote uitgaven toelaten en de vurigste wenschen juist noodt -tot vervulling kunnen komen, heeft de winkel-tcfcht toch zijn vele voord eelen. Door winkelen ontwikkelt 'het kind namelijk zijn waarnemingsvermorgen. Handige jongens en meis jes zullen in de winkel-ramen aardige dingen op merken, die zij met eenige moeite kunnen namaken. Biivoorbeeld het eenvoudige kunstje om stukken cartnn te beplakken met gekleurd papier, daarop een aardig plaatje van een prentbriefkaart te plak ken en voorts een klein kalendertje. Zulk een zelf gemaakte surprise is toch altijd een welkome ver gassing voor ouders, broers, zusters,', vriendinnetjes of vriendjes Zelfs de allerkleinste kinderen hebben dit waar nemingsvermogen reeds. Zij hechten veel meer waarde aan iets. dat zii zelf maakten (een kapot ge maakte speen desnoods!) als aan iets, dat gloed- nieuw en heel ui* een winkel kwam. Daarom doet men Broed, dit venhoren te versterken en te ontwik kelen want in het later leven zal de jongeman of hpt meisje ervan kunnen profiteeren in dagen van strijd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1925 | | pagina 10