llisitsi Ititm- WOUDA's Belangrijke Memoires. Eenmaal voet aan boord sts d^fafcHa^-18 zy Dinsdag 13 Juli 1926. 69ste Jaargang. No. 7875. Uitgevers i N.V. v.h. TEAPMAN Co., Sabagcn. Eerste Blad. Feuilleton. Blanke Boekweitgort Op Reis PUROL j .Benauwd door den beenigen schouder, die tegen 'zijn gezicht drukte, werd Mr. Marrapit blauw. Hjj lukte zijn hoofd vrij, hief fijn gericht op etn gilde SCHAOER EIIKAIT. Dit blad vorschljnt viermaal por wook: Dinsdag, Woensdag, Donder dag uii Zutordag. Bij inzonding tot 's morgens 8 uur, worden Actoor- tontiön nog zoovool mogelijk in hot ooratultkomond nummer geplaatst. POSTREKENING No. 88830. INT. TELEF. no. 80. Prijs p er 8 maandon fi.65. Losso nummoss 0 cout. AD VERTEN- TIóN van 1 tot 5 rogols £1.10, iodoro rogcl moor 80 cont (bowljaao, inbogropon). Grooto lottors wordon naar plaatsruimto borokond. DIT KUTHRB BESTAAT UIT tfWKB BLADEN. Lord Gronfell' vertelt ons verschillende episodes uit zijn luitenantsthd. Den eersten avond den bestem bad bij1 't niet gemak- kol ijle aan de" officierstafel. Ieder der aanwezigen dronk op fijn beurt fijne gezomdbaid ön 'bijl bad! niet alleen ieder keer behoorlijk ziijn glos te ledi gen, maar moest later beurt om beurt de beereaj toedrink ön. Toch moest bij den volgenden morden om 5 uur op parade zijn en zijn eerste kennismalang* met bet militaire leven was, bet toezien hoe een soldaat de ijfstraf onderging. De man bad ten nadeele van een kameraad gestolen, hetgeen als een g-roote misdaad gold, zoo- dat bij 50 stokslagen toegediend kreeg. Mem gaf den man een kogel in dén mond om op te kauwen gedurende de kastijding. Al vind Jk bet misdrijf door aen man gepleegd, y oral uit militair oog punt bezien, groot, tocb vind ik ?0 stokslagen een harde straf. Men kent in Engeland ook heden nog de lijfstraffen en rechters vertellen mij, dat een vent, die een goed pak met bet rietje gehad heeft, moest al voor goed genezen is en geen mif drijf meer begaat. Een prachtige anecdote ia de volgende, .van Sir John Jones, oon oude ijzervreter, die gedurende de Mutrny (do vree;olijke muiterij der Mohame- daansche soldaten onder leiding van Nana Sahib, in Britscb-Indië, welke aam duizenden onschuldig© vrouwen en kinderen bet leven kostte) gediend bad. Hij bad door zijn hardhandig optreden geduren de het'onderdrukken vam de muiterij den bijnaam „den Wreker" gekregen. Öir J'ohu ging mot pensioen, maar wilde eerst nog plechtig afscheid nemen vam 't. regiment waar bij b\i steeds gediend bad:, tem slotte als comman dant. De parade was aam den gang, bet carré werd gevormd, de ban geopend, Sir John sprak de soMaboi). too, prooi hum moed en. goed: gedrag, wen er plotseling een kaï' door den troop jpood en den gchoelion bofi in do war bracht. De regiments commandant veranderde onmiddellijk van togm, al! zijn vriendelijklieid was gedaan en na oemige min der vleiende woorden aan het adrtó van voerman en soldaten geuit te hebben, liet bij den troep inruk ken. Het laatste wat de soldaten van hun schei denden commandant vernamen, waren een paar hartgrondige vloeken. In de dagen, dat Grenfell: luitenant was, bestond er in hot JËngelsche léger nog een oud gebruik: het koopen van officiersplaatsen. Grenfell behoor de tot de allerlaatsten, die nog van dat oude recht gebruik maakten. Hij kocht in 1871 voor 600 Pond zijn eerste-luitenants-epaulêtten. Twee maanden la ter was het oude gebruik afgeschaft. Voor Grenfell had liet nog juist goed gezorgd, want hij was door het koopen van Zijne promotie zijn tijdgenooten over het hoofd gesprongen en kreeg daardoor een veel betere kans voor de toekomst. Men kan be grijpen, dat het Emgelsche officierscorps van die dagen niet bijzonder goed onderlegd was. Men sprak onderling nooit over diens tzakon, dat was mot behoorlijk vond men en er waren maar weini gen, zooals WoTsdLey en Grenfell, die zich. moeite gaven strategie en verdere krijgswetenschap te ba- jstudeerem. Dit verklaart natuurlijk pok de grooto blunders bh' eiken oorlog door het Emgelsche leger gemaakt en men1 moet zich feitelijk nog .verwon deren, dat het soms nog zoo goed afliep en dat er altijd nog officieren waren, die door hun inzicht en moed de zaak wisten te redden. De Engelsche officieren vormden een kaste] die vooral door sport uitmuntte. Men zag hen nooit in uniform behalve wanneer zij in dienst waren en het is typisch; dat ook heden nog een Ln- gdsch officier het liefste in civiel gekleed gaat. Natuurlijk was paardensport een groot genoegen en waren de luieren niet arkeerig om een wedden schap aan te gaan. Grenfell' zat als jong luitenant met een vriend te eten. toon die een telegram kreeg van den eigenaar van het paard Blair Afchoi, om op dat paard voor den groeten wedstrijd, de Derlby, te wedden. Zij volgden den raad op en^G-renfebJ won ruim twaalfduizend grulden. Daar hij juist naar Ierland werd 'Overgeplaatst, kwam dit buitenkanaje hom goed te pas, want nu kon hij een paar hun- ters, de jachtpaarden bij uitnemendheid, koopen. Een officier wied natuurlijk do vossenjachten moe, en daar nergens in de wereld de vossenjachten zoo mooi zijn als in! Ierland, profiteerden de officieren er goed van. Verder deden: zij mee aan wedrennen. Grenfell natuurlijk ook. In Ierland maakte Gren fell het laatste duel tusScben twee Engelsche offi cieren mee. Van Igrland ging GrenféP naar Malta en vond daar bijna den dood._ Hij was .aan het trainen voor een zwemwedstrijd toen hij opeens door een octopus (achtarmige poliep) gegrepen werd. De boot, die hem escorteerde, kwam juist op tijd, 't monster liet hem lég, maar Grenfell was dagen lang ziek tengevolge der verwondingen en VAN RIJSWUK'S SCHOEN HANDEL. SCHOENMAKERIJ. UITGEBREIDE KEUZE. PRIJZEN UITERST BILLIJK. 28. door A. S. M. HUTCHINSON, Voor Nederland bewerkt door W. J. A. ROLDANUS Jr. VIII. Eetn jaar later vertrok het batafflon waar Gren fell bdj diende, naar Canada: Men ziet, dat de En- gelsohe militairen heel wat van de wereld zien. Dat komt' omdat het Engelsohe- lager uit vrij willigere bestaat, die overal moeten dianon. Men kan hen naar Indië en Canada sturen. Dat ia ge heel anders -dan bij ons, waar wij dienstplicht hebben. Men kan de dienstplichtigen niet naar Indië sturen, vandaar dat wij voor Oost- en West- Indië een speciaal leger van vrijwilligers hebben. Toen Grenfell' in Canada was, ging hjj gedurende zijn verlof naar Amerika en bezocht de kolonie van een speciale secte, de Shakers genaamd. Hij ver telt ,hoe keurig hun boomgaarden en akkers in orde waren 'en hoe eigenaardig hun godsdienst. Een kreeg de geest en dan dansten vrouwen en man nen onder hot uitatooton van kreten rond-. Dit do geest krijgen' doet mij aam Gelderland donken, waar ik vei'schaidene plaatben leen, waar geen dominee do godsdieoostoofeiiimg leidt, maar een der aanwezigen de geest krijgt. Spmnifleidt dit wol' eens tot uiter sten; ik herinner in dit verband aan hetgeen jam© geleden te A pel term gebeurde, waar een ongelukkig slachtoffer wérd gedood, nadat men gedurende een godsdienstige bijeenkomst in een toestand van gods dienstwaanzin gekomen was. Grenfell moest New-York vrij spoedig verlaten, daar .er juist betoogingen tegen de Engelschen plaats vonden en er een soort vrijwilligers naar de Canadeesche grens trokken, zoodat hij beter vond op zijn potst te zijn. Twee jaar later ging Grenfell met zijn regiment naar Indië. Hij troi het al dadelijk, dat de Hertog Voor Winkeliers bij Gross. v.h. M. DE HAAÜ te Alkmaar, wan Edinburgh Bonares bezocht, terwijl hij daar gestationneerd was en allerlei feesten ter eere van den prins meemaakte. Bij die feestelijkheden wer den allerlei tooverkunsten vertoond, o.a. het „Ver dwijnende Kind". Twee halfnaakte, oude inlanders plaatsten een mand midden in den door de vela toeschouwera -gevormden kring,. Vervolgens greep een van hen een kind, stapte dat in de mand en sloot het deksel. Het kind gilde, hij! gehood 't stil ito zijn, doch toeini het kind steeds harder gilde, nam hij een zwaard ,en stak het door da mand- Het kind ,riep om erbaren en oen dunne straal bloed liep •uit de mand. Do toeschouwers waren diep onder den indruk en vol medelijden voor het arme kind, w aarvan men steeds zwakker gillen vernam. Einde lijk hield het geluid geheel op en was de menigte diep onder den indruk. Juist op dab oogenblik schopte de man de mand om, .er bleek geen kind te zijn, maar even later sprong: hetzelfde kind, dat in de mand gestopt was, achter uit de rij van het publiek vandaan, huppelde terwijl lotusbloemen het kopje versierden, op den hertog, af en maakte een diepe buiging. Men weet trouwens hoe fakirs, zich levend laten begraven, hoe zij een maand onder de aarde blij- ven, hoe rijst- groeit boven hun graf en hoe zaj een maand later opgegraven en tot het leven terug- j gebracht worden. Het is waar, dat de man er eenigszins voor geprepareerd wordt, dat neus en ooren met watten gevuld en er een plankje boven zijn gelaat gelegd wordt, maar het fedt, dab hij een maand lang levend begraven is» blijft bestaan, j Meestal gaat een dergelijke begraaf- en opgraaf-1 geschiedenis gepaard met festiviteiten. De fakir en zijn kornuiten maken in tegenwoordigheid van een doctor en een soort commissie eerst allé toebereid- I selen voor het begraven en een maand later voor het opgraven. Grenieli is met drie vrienden op jacht geweest van grof wild. Zij schoten geen tijger, maar acht riiinocerossen'. Op ©en goede keer viel een aango- schoten rhinoceiw de -jager®, die op olifanten go i zebcn waren, ,aam. De olifanten. gingen op de vlhcht. De olifant van Grenfell'' slierde ©en tak met wilde bijen, deze dieren werden woedend en vielen aan. I)e inlandsche berijder liet zich vaJIidn. Grenfell! wierp een doek over hot hoofd, de olifunt liep op een vaart naiar de rivier on ging voortdurend onder water, totdat eindelijk de bijen verdwenen waren. Grenfell1 was zoo hevig gestoken, dat hn drie maanden ziek ;was. Daarbij kwam nog het vree-olijk ongezonde klimaat van het jachtterrein, eoodat hij tenslotte naar Engeland moest evacu- earen. Op zijn thuisreis, het was in 1871 be zocht hij Parijs en zag hoe de communisten huis gehouden hadden. De Commune was juist over, ver- i scheiden© lijken werden door de rifier meegevoerd, Ide mooie zuil op de Place Vendome lag in stukken op den grond, de Tuileriën waren in den asch ge-1 Iegd, verscheidene straten hadden door het ge- schutvuur .geleden, het was een treurige aanblik, i De Duitsche soldaten, die de stad bezet hadden, keken kalm toe, de burgeroorlog der Franschen nhen_ niet aan. Zij zouden vertrekken, zoodra milllard schadeloosstelling betaald zou zijn. Tweo jaar later in 1873 wilde Grenfell den dienst verlaten, maar werd juist nadat hij zijne stukken had ingezonden, door Sir Arthur Cu-1 nyinghame aangezocht om hem als adjudant naar l Zuid-Afrika te vergezellen. Dit^ voorstel lokte hem I zeer aan ien Grenfell spoedde zich naar liet .Minis- terie van Oorlog. De stukken waren reeds gereed giüoniaakt eii in den zak, bestemd om naar Baïm.<fral i iin Schotland gezonden te worden. Koningin Vict- tovia vertoefde daar en kreeg geregeld stukken tem i teekening. Gelukkig was de koerier nog niet ver- j trekkeen, de zak werd opengemaakt ea do stukken, op jiefc ontslag betrekking hebbende, er uit gehaald en verscheurd. Dit was meer geluk daa l wnahedd voor Grenfell. In Mei van het jaar 1874 zon Sir Arthur Ca- nynghamo een officieel bezoek aan Bloemfontein maken. Men passeerde een natuurlijkezwavelbron en kon den lust niet weerstaan om een bad te nemen, Sir Arthur, Colonel Walker en Grenfell waren juist Jekker aan het baden, toen plotseling een de putatie, gezonden door den President van d© Vrij staat verscheen. De Engelschen waren nu sjiiet bepaald in een oostuum om eert welkotnstrede van den Landdrost ;aan te hoeren en verzochten de hoe ren dus even! om 'te rijden, aan welk verzoek de HoU'anderis met stalen gezichten voldeden. Ter verzachting en genezing van stuk» geloopen voeten, zadelpijn, schrijnen en smetten der huid, muggebeten en zonnebrand, moet men op reis voorzien zijn van Doos 30, Tube 80 ct. Geen rilling van angst of opwinding ontsierde de zen merkwaardigen man. Zich van de deur afwen dend, liep hij met vaste schreden door den hall naar de trap om George te wekken. Bij de onderste trede deed e enbeweging op het portaal boven hem stilstaan. Hij kon zich zeker de moeite besparen. Hij zette de kaars op een tafeltje en keek op. „George!" zeide hij. „Wat is er?" zeide een stem. „Wat is eri" „Er is niets", zeide Mr. Marrapit. „Wie is daar?" Het antwoord, in lagen toonaard ingezet,.werd hoe langer hoe scheller: „Wat isjer? Wat isjer? Wat ïsjer?" HU rekte zijn hals uit. Het pavillottenhoofd van Mrs. Major staarde naar hem over de leuning. hümrVelin8'' fluistercle Mrs- Major. „Lieveling „Mrs. Major! Was u dat?" „„'Ate8 l**1 ik weten wou"> 2eide Mrs. Major coquet. „Wat Isjor? Wat isjer?" „U bent onthutst, Mrs. Major. Heb geen vrees. Naar uw kamer." Hot pavillottenhoofd schudde. Mrs. Major straalde: „Lieveling. Lieveling hum!" „Houd u in bedwang", zeide Mr. Marrapit. „Ver- hoede""608' Zl)n dieven' maar wlJ zIin °P onze H0'h°ofd teok riqh terug; Mrs. Major liet een gil letje hooren: „Dieven!" Zij liep plotseling naar de trap; kwam tegen den muur terecht; duwde zich daar voorzichtig van af: stond boven aan de trap naar Mr. Marrapit te staren. v °P- iJk ben bang, dat u geslaapwandeld hebt, Mrs. Major." Mrs. Major antwoordde niet. Zij wee? met een bepantoffelde teen naar de trap beneden zich; zwaaide op eén Been; liet zich vallen op de teen, straalde tegen Mi. Marrapit en zeide in hoogon toonaard ooqaet: „Een!" Mr. Marrapit keek boos: „Ga terug, Mrs. Ma jor r Mrs. Major doed nog een stap, straalde „Tweol" „U droomt. Ga terug." Mrs. Major liohtte haar rok op, ging wee» op dén "been staan. De vooruitgestoken pantoffel 'be schreef een gevaarlijken cirkel. Al ra Major sohom- melde onheilspellend. Die gemeene Old Tom Eet haar drie leuningen als steunpunten zienzij greep er naar een greep mis, ,;Drie, vier vijf zee zeven acht negen tien beveling!" riep zij; vloog met halsbrekende vaart naar beneden en sloeg mét 'het „Lieveling!" haar armen om Mr. Marrapifs hals. Maar Mr. Marrapit kon den schok en het zware gewicht met weerstaan. Met een doffen smak viel hij languit op den vïoer; Mre. Major drukte hem j tegen den grond. Maar die schok was eem slag op het. hoofd van Old Tom, die hem tijdelnk kalmeerde. „Wat is er gebeurdP" vroeg Mrs. Major, zich stevig vast- .klampend. „Laat mijn hals los. Neem j'e armen weg"," hijV- d© Mr.Marrapit. „Waar fijn we?" %t op mijn borst. Ik K# onder u. Laat los!" -Het is heelemaal donker," riep Mrs. Major; zich steviger vast. greep „Het is niet donker. Ik smeek om beweging. Onze houding compromitteert ons. Het is afschuwelijk." Mrs. Major sloeg haar oogen open, welke fij gedurende dien waggelenden tocht en dien hal'sbre- kenden val stijf gesloten had. Zij liet hem los; richtte zich op haar knieën; strompelde dan naar een stoel. Die gemeene Old Tom stak zijn hoofd weer op; kietelde haar bredn met duistere fingerrs. Mr. Marrapit stand pijnlijk op. Hij legde mede- PLANTENZIEKTENLEER, 208. Daar ik voorloopig afwezig zal zijn, raad ik de le zers van mijn rubriek aan, als zij zieke planten heb ben op te sturen of vragen te stellen, zich te wen- dep tot den plaatselijkon correspondent of regelrecht tot den Inspecteur Iloofd van den Plantenziekten- kundigen dienst te Wageningem ONVOLDOENDE AFWATERING. Hoe 'n onontbeerlijke levensvoorwaarde het water ook is, voor al wat leeft, 't kan voor onze gewassen ook aanleiding geven tot lijden en kwijnen, wanneer niet dor delmatige afwatering van het teveel, gezorgd is. Ik heb hier dus op 't oog het water van don bo dem, dat, óf door slechte bodemstructuur óf door geen of onvoldoende drooglegging in onzen cultuurgrond achterblijft. ,De gevolgen zijn niet alleen het verzu ren van don griend, maar ook het verkleinon van de të becultiveeron grondlhag, En hot spreekt wel van zelf, dat hoe verder wij onze teeltlaog naar bonedon vergrooton, hoe beter het voor onze gewassen is. Dat zijn allemaal zaken, die bij het vak „Grondbewerking cn drainage" ter sprake komen en ook thuis behoo- ren. Maar wanneer die bewerkingen niet naar be-- hooren plaats vinden, kunnen wij' met beschadigingen aan onze gewassen te kampen hebben, .die ons van zelf op het gebied der plantenziekten brengen. Wan neer wij te maken hebben met .terreih, dat vóór de beplanting slechts is ontwaterd, dan zullen d© boomen en struiken zich daar óf niet flink kunnen ontwikke len, óf ten gevolge van de vrij oppervlakkige beworte- ling spoedig scheef gaan staan. Kneuzing en scheu ring der wartels gaan daarmede vaak gepaard, wat weer aanleiding geeft tot rotte en doode wortels en de daarmee gepaard gaande verschijnselen in de kroon- gedeelten. Worden zulke terreinen ontwaterd, een 20 a 30 jaar na den aanplant, dan kunnen vele boomen zich moeilijk bij den nieuwen toestand aanpassen en een langzaam verkwijnen is 'het gevolg, Dat neemt niet weg. dat het toch gewenscht is, zulke terreinen, wat betreft de ontwatering, in orde te brengen, want we kunnen dan met meer voordeel de kwijnende exemplaren door nieuwe vervangen. Een enkele maal zagen w.e, dat in een boomgaard met1 onderbeplanting de bestaande greppels weer ge-» woon met grond werdón 'dicht gemaakt. Het spreekt wel vanzelf dat zulks niet anders dan door zeer on- deakundigen wordt gedaan,, die in de meening van met meer voordeel de greppeloppervlakte ook te kun- yaster - Mr^SaMt ..HanawMrtl" tóle Mr. Marrapit, „Weg met ^.rSdYad^ mC05to'r ïemaakt' Mra Maior bereikte do mat. Old iMm gaf oon Srfre^^^de^obribw dTdSqS^0 h"** 1,6611011 011 hOSt° Mr' M^raMt? blkuwe™ ^?reuwdo: .na^OT8t!' Met Srwetscbe hoffebkeid rij tegon.de AW?rW poet. „O, pardon, prenteldo aj; stond te zwaaien, .reageerde absoluut niet op fijn aamakmsr. „Je loopt maar heen en weer en grinnikt als een hond," zeide Mr. Marrapit tegen "hem. „lederen do lafffl vrte dio tom bekomend van zich tig te werk. Voeg aan mijn vorzekering, dat tn lL™ iteLrw de &T •bu)te? ri) ™flig is, de jouwe toe. Zij is zichzelf niet?' %^M.^Vs"6L!^. daMOmte6n; i Mrs. Major. Driemaal Beschreef de loop van zijn geweer* "Ais een kar'(onw oen even on cirkel; ^fijf kneep hjj fijn oogen Scherpe woorden plegen beweging te brengen waar 'smeekbeden roerloos laten, Mrs. Major liet los, keerde zich om. „Monster" en „Meineedige" rolden hals over kop over haar lippen. ..Monster!" gilde zij; waggelde terug tegen de sopha, werd daardoor in de buiging' van haar knieën getrof fen; viel erop neer. Haar hoofd zonk zijwaarts weg; zij sloot haar oogen. .Nu kunt u het zelf zien", zeide George, Mr. Marrapit snoof. „Mijn neus bevestigt het." SMonster!" jammerde Mrs. Major. Tr. Marrapit riep: „Mrs:. Major!" IX. toe haalde den trekker over. Bang! Mr. Marrapit sprong zes inches hoog*; was nauwelijks weer op den grond, of met ©en kreeb van schrik had Mrs. Major weer haar -armen om hem heen geslagen. volgde gil op gil, die zjj' door haar keel uitstiet. nunï? iteb?n?: George!" zij sloeg: Haar «Slopen. .Xoem mij Enoy- Met lawaai drong door tot Goorge,. .toen h« uit Lieveling hum!"Zij beron te snurken. fijn raam leunde en Abirhm in zijn mensohe- üjken jacht aanhitste. Hij trok zijn hoofd naar lippen, hmnen. sprong de trap af. Over Mrs. Major's rug, rL-mL-. hr °ph?" r\vïJ «n^wSn!;gei^SPvan dë t^en n^de8 tan nam m ander de kaars. Hij keek Mrs. Ma or waaraan rii zich vastkïamnta. staarde Mr. Marra- Wo-. v.jdm Afschuwelijk I" bracht Mr. Marrapit over zijn nen. Gefluister buiten deed hen naar de deur gaan.. aan;snoof argwanend de lucht op, bezwangerd met vreemde geuren; keek dan naar zijn voormalige last. On haar gelaat bracht die gemeene Old Tom een stralenden glimlach. „Volg mij. Mrs. Ma.jar" beval Mr. Marrapit; liep naar de eetkamer; keek vandaar om naar haar. Met zeldzame waardigheid stond de kranige vrouw langzaam op; krijgshaftig hield fij zich in waarin fij rich vastklampte, staarde Mr. Marra- ,,Naa5 j^e Mden!" Hep bh* P tePr-ISe''g 'i0™ ïïnL ..O; wat gebeurt er toeh sir?" hijgde Mis. üp Georges gelaat bracht het schouwspel e°n \rmitagc breeden^ grijns: zijn beenen weigerden hem ogenblik den dienst. een „Weg! Jullie beleedigt het fatsoen." Mr. Marra- AlM Arqi^'o T i.7 T>it zette een voet op de trap. De verschrikte ge- we5 t>t weeklachten, dannten vluchtten voor hem H"nd°l!" hijgde Mr. Marrapit. „Verwijder dat schepsel!" George legde een hand op haar rug. Dat ont- dannten vluchtten voor hem. Toen zijn oom weer terugkwam, stond Gëbrge door het lufk te kijken. „Wie voor den duivel heeft dat

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1926 | | pagina 1