VAN DIT EN VAN DAT
ÊN VAN ALLES WAT
Mislukkeling
DAMRUBRIEK
s
x
x
m
0
si
0
0
mi
8
Bijvoegsel der Schager Courant van. Zaterdag 19 Februari 1927. No. 8002.
RADIO
en.$
PANTOMIME.
m
IP^
NN
8
lf
ut
H
HÉ
fl
8
mt
gf
w
B
St
tü
1!
nm
a
'w
8
ÉSÜ
8
fH
fi
IS
fi
Ifl
lü
H
IS
Hf
Sf
ff!
m
Ned,
loor de
Tehuis v
leoding
Gclgevond'
hierna
dat het
werk^
ïméruoreei
evreta
jrufeniito
ragen fli
033.U a,
1 ee®%,
3e»%!
r «V
lt duiw
i haai.,
w i«H
it da te
DB REINARTZ-ONTVANGER.
Voor de korte-golf-ontvangst alleen echter voor
itJtos tusschen 250 en 600 metei>— is een gewild
ontvangtoestel de z.g. Reinartz-ontvanger waarva?
hieronder een veelgebruikt schema gegeven wordt.
Wil men echter onder de 10 M.. golflengte ontvangen,
dan zal men dit schema slechts in uitzonderingsge-
balaflT vallen goede resultaten kunnen bereiken. Vooral de
gmoorspoel kan hierbij1 parten spelen. Men zal dan
over moeten gaan tot speciaal voor de „zeer korte
jgolf" geïffUWde ontvangers,
hewoi
htrktH
at Mm
d« Hui
IB.
li« lm
'rdt.1
i« nus
Ik*
'goedig
vaa II,
iude>t
vlot*
ging»!
rdiwtl
nsteed.!
r dokü
en hta
'as «ma
vorijtii
i. Toci
rder.
)e vet»
Het opmerkelijke in dit scbema is wel, dat de te
rugkoppeling niet geschiedt door middel van een te
rugkoppel spoel, zooals dat in normale schema's het
geval is maar door een „terugkoppel variabelen con
densator", V CT, welke daartoe tusschen de plaat
van de detectorlamp en de aptenne is geschakeld.
Anderzijds is tusschen deze'plaat en de telefoon, de
reeds genoemde smoorspoel S geschakeld. Normaal is
°I> verder opgenomen een antennespoel AS1 (dus niet te-
rugkoppelhaar) en een roosterspoel RS een condensa
tor RC, een vaste roostercondensator C, in combinatie
met den lekweerstand UW, den regelweer stand W en
de heide stroombronnen.
De beide „korte golf^spoelen AS' en RS moeten
weer in verband met de te ontvangen golflengte ge-
kom worden. Het aantal windingen zalzioh normaal
van 1 op 3 verhouden.
I)& roostercondensator R'C.(5ÖÖ ccM) moet van een
;eling voorzien1 zijn; het beste is van 1 op 80;'
jde terugkoppel condensator VCT eveneens voorzien
ivan fijnregeling, kan belangrijk kleiner zijn, dan de
roostercondensator; hoe 'kleiner hoe beter zelfs, maar
leker niet grooter dan 100 c.'M.
Voor de smoorspoel S kan heel goed een niet te
nummer honingraatspoel gekozen worden (no.
b tem 250 of 300) Door den plaatkring zullen door de ge-
Wkrichting wel voornamelijk laag-frequente wis-
ielstroompjos vloeien. Toch zijn er nog h.f. stroompjes
|ln aanwezig. De laatsten worden nu door de smoor-
•poel tegengehouden, terwijl de l.f. stroompjes, die
do telefoon doen aanspreken, hiervan geen hinder
;ondervinden.
Er zijn uitvoeringen van dit schema, waarhij de
«poelen AS en RS naast elkaar op een koker zijn ge-'
wikkeld, op dezelfde manier als vroeger wel de groo-
to glijspoelen gemaakt werden, ten tijde dat er nog
fcwn honingraatspoelen in den handel waren. Beide*
«poolon ii]n dan voorzien van aftakkingen.
NJX Volgende week een hoogst belangwekkend ar
tikel: LUTOSPREKERfcEVEÏLIGïNG1!!!
iét h(
e kapi
llen
kaatd
jor ha
binna
:al b«f
te vqii
hel
hum
z het
aer
te b
iisje
lens
rdwi
ht,
oestell
teid
ildj
ct
v<
•Ai
)olor#
de
baretkl
dro
ie zij®
in
rbank
va»
M
i mei;
P. &u
deH
<rW>
i9m
1W0
M*
Oorspronkelijk verhaal door SIROLF.-
{Nadruk verboden).
Alle rechten voorbehouden.
ia het rossige schemerlicht van den lente-avond
liep de man slenterend langs de geurende, bloeiende
hdnen der villa,s, met hun keurig onderhouden
g vW b.anke kiezelpaden, hun 'vroolijke witte muren en
lp'" rode daken. Hij liep met zijn handen in zijn
tukken, de kraag van zijn versleten colbert opgezet,
•1 een pet diep over zijn oogen getrokken. Schichtig
k^k hij af en toe op of om. Het was duidelijk, dat
'■il zich hier niet op zijn gemak voelde. Er was iets
gejaagds, iets schrikachtigs in die onrustige oogen
11 dat bleeke, in-bleeke gezicht.
«ij keek eens naar de nummering der huizen, be-
)n nog langzamer te loopen. Hier in de huurt moest
&t dus zijn. het huis van zijn! ouden schoolkameraad
®t wien hij samen gestudeerd had, Maar hoe meer
jI het huis van den,' ouden vriend naderde, hoe moei-
|>Jker scheen het hem te vallen, voort te gaan. Ja ze-
ter. hij voelde et, hij wist het, het zou natuurt ijk
weer het zelfde liedje worden. Ook Tom Braddle zou
RGjjj em niet meer kennen. Hem, den mislukkeling. Zou
aa_ Pm op een ijskouden toon de deur wijzen, zou hem
^TaPPen in het moeras, zooals ze al-lemaal had-
-t ei1 ,e" gedaan.... allemaal....
_^°u ^a' 8°e<d, hij had gestolen, Dat wist de heele
JÏÏIvw^cl Jim Abbot was een ordinaire dief. De kran
en had^n er vol van gestaan. Er was niets voor zijn
te ze?8cn> had gewoon in een
a* oogenblik zijn handen niet thuis kunnen hou-
HET OPEN RAAM.
Momentopnamen van een man, die niet slapen kon, omdat het raam een klein kiertje open stond
en daarom klepperde.
den, had misbruik gemaakt van zijn vertrouwenspo
sitie bij de groote bankiersfirma en had1 gestolen
gewoon geld' gestolen. Daarvoor had hij drie jaar ge
kregen. Drie vreeselljke jaren, Maar, daarmede was
de schuld niet afgedaan. O, nee, d? wereld vergeeft
zoo ganw niet. De grootste pijniging kwam nog. Toen
hij uit de gevangenis kwam. Eh hij zich, schuchter,
o zoo kleintjes, tot een van zijn beste oude vrienden
wendde om hulp. Nooit, nooit zou hij de brandende
schaamte kunnen vergeten, toen die oude vriend hem
op een vreemde koude manier alle hulp weigerde, hoe
hij hem zonder een woord van opbeuring of troost,
de deur wees, hem verweet, dat hij zijn huis durfde
bezoedelen, hij, een dief 1 «O, zeker, die vriend was een
braaf man en een goed huisvader. Hij was bang ge
weest dat die dief de atmosfeer van zijn huis zou be-
smotten met zijn gevarlijke gedachten, hij had zijn
kinderen willen beschermen tegen de slechte (invloe
den, die zeker van zoo^x maatschappelijke mislukke
ling moesten uitgaan. En zoo was het met allemaal
gegaan. Ze draaiden hun hoofd om, als ze hem ont
moetten, en hij met een vragende blik, als van een
geslagen hond, hen aankeek, al9 wilde hij. zeggen:
„Kom, oude jongen wil je mij niet meer kennen wil
je me niet een enkel warm woord van bemoediging
geven?"
Maar die brave, eerlijke burgers wilden natuurlijk
den mislukkeling niet zien. Met een niets-zienden blik
en hoog opgeheven hoofden, liepen ze hem voorbij.
Daarom merkten ze ook niet, dat ze boven op het
hart van dien vermaledijden dief trapten, Ja, want
hoe berooid en verloopen hij ook 'was, een hart had
hij waarachtig toch nog.
O ja, geschreven had hij ook. Maar zijn brieven kwa
men ongeopend terug of er kwam een botte weige
ring in twee regels of een verontwaardigde brief van
een eerlijk mensch: hoe hij durfde wagen
Nu, in zijn uitersten nood, had hij het nog eens ge
waagd. Tom Braddle, ook een oud kameraad uit ge
lukkiger dagen, was teruggekomen uit het buiten
land. Dat zou den laatsten man zijn, dien hij om
hulp zou vragen. De laatste man.... en als die wei
gerde, dan...
Hier moet het zijn. Hij; stond nu. in het halfduis
ter van den lente-avond en keek, tusschen bloeiende
struiken door, naar een tafereeltje in den tuin voor
de groote villa. Bij een klein tafeltje, waarop het
theeservies stond, zat een jonge vrouw te lezen, hij
het licht van een schemerlamp. Een paar vroolijke.
joelende kinderen (ravotten door den tuin. Uit de verte
klonk een mannenstem.... de stem van Tom Braddle...
En de moed zonk hem in de schoenen. Zou hij hier.
als een uiteewonpen onrein dier, in dien kring komen
vallen? Met zijn atmosfeer van mislukte op de le
venszee? Zou hij het moeten verdragen, dat de oogen
van die vrouw angstig, verwijtend, verschrikt op hem
zouden rusten? Zou ij de groote verschrikte oogen
van die kinderen moeten verdragen, die bang zouden
worden' van dien somberen onheilspellenden man?
Zou hij'de 'stem, de ijzige stem van Tom Braddle moe
ten hooTen. als 'hij o zeker, hij ook, hem zou
zeggen, dat hij dergelijke individuen als hij. Abbot.
er een was, niet wenschte te ontvangen? Zou hij de
afkeurende blikken van die gelukkige menschen moe
ten voelen, nog eens in al zijn afgrijselijke diepten
moeten ervaren, wat hetzeggen wil, een uitgewor-
pene, .een mislukkeling te zijn!
Destem van Tom Braddle kwam nader. Nu kreeg
hij de gestalte van den man Jn het oog, die bewe
gingloos keek naar het tafereel in den tuin. Eén
oogenblik ontmoetten hun oogen elkaar. Dan wend
de zie'de man voor hot tuinhek om. Hij kon niet
nogmaals dien smaad' verdragen. Een droge snik
snoerde zijn keel dicht. Er trok een waas voor zijn
oogen'en werktuigelijk liep hij heen.
Er piepte een tuinhek. Vlugge schreden klonken
over het grind van het trottoir langs de deftige vil
la's, Eenhand werd op den schouder van den misluk
keling gelegd en een warme, hartelijke stem zei:
„Wel Jlmmie, kerel; loop je zoo mijn huis voorbij?
Wil jij me niet meer kennen?1'
En Tom Braddle's gelaat straalde van vriendelijk
heid, terwijl hij Jim Abbót de hand toestak. Werk
tuigelijk drukte Jim Abbot de em toegestoken hand.
Do eerste vrienndenhand', sedert oneer dan drie jaren.
Maar nu, nu moest hij toch weggaan. Tom Braddle
wist natuurlijk niet wat er met hem gebeurd was.
En hij zei zacht, „Dank je wel, Tom dat Je me nog
niet heelemaal verget'en hebt. Maar... Je weet zeker
niet... wat er met mij gebeurd is.... hè? Die.... dief
stal hij de bank..."
Zoo. Het hooge woord wa$ er uit. Nu zou ook Tom
Braddle natuurlijk zijn hand terugtrekken en zeg
gen: o.was jij dat?
Maar Tom Braddle trok zijn hand, niet terug. Hij
drukte Jim Abbot,s hand nog steviger, klopte hem
met de andere op den schouder en zei zacht, maar
heel hartelijk: Kom, Jimmie daar spreken we niet
meer over, hè? Ik heb natuurlijk die historie uit de
kranten vernomen. We hadden het juist vanavond
nog jDver je, mijn vrouw en ik. Ik had je al lang
eens willen opzoeken om te zien of ik wat voor je
doen, kon. Maar ik wist je niet te vinden. 'Dat is ook
een gelukkig toeval, dat we elkaar hier moeten ont
dekken? Nu, morgen kom je natuurlijk bij me op kan
toor, dan zullen we over zaken spreken en dan -kun
nen we zien, wat we 'samen voor je toekomst kunnen
doen. Eh nu kom je met mij mee, dan zal ik je aan
mijn vrouw voorstellen en dan kunnen we onder een
kopje thee onze oude herinneringen ophalen, wat?'*
Tom Braddle nam dén weerstrevenden -man bij een
erm en trok hem het tuinhek binnen. Jim Abbot nam
zijn pet af en boog voor de vrouw die bij de thee
tafel zat en hem nu met een vriendelijken glimlach
de hand bood.
..Mijn oude vriend Jimmie Abbot," stelde Tom
Braddle voor.
Toen schoten Jim's oogen vol. Maar de jonge vrouw
met den vriendelijken ;blden glimlach, veinsde niets
te zien en schonk zwijgend thee. En Tom Braddle zag
ook niets, snoot eens vervaarlijk zijn rieus. stond dan
op en riep tegen de spelende kinderen: Hedaar, rak
kers. Miep. Boebie, kom eens gauw hier hier is jelui
rieuwe oom Jimmie!
onder redactie van GEO VAN DAM.
WEDSTRIJD-PROBLEEM No. 10.
van M. J. Kuipers, te Groningen.
Zwrt: 13.
m
W,
9.
9
9.
9
9
m
m
9,
m
m
M
M
m
m
Wit: 13.
De diagramstand Jn cijfers moet zijn:
Zwart 13 schijven op: 7—10, 12 13 17 19 22 25 27
28 en 30.
Wit 13 schijven op 29 30 31 34 35 37—39, 42 43
40 47 en 50.
De vraag luidt: „Mag zwart, die aan den zet is, in
dezen stand 19—23 spelen?" Het antwoord moet na
tuurlijk volledig gemotiveerd worden.
EEN AARDIGE STUDIE
van J. de Haas, te BrusseL
Zwart: 10.
m
B
W
m
m
Wit: 10.
Wit lokt in deze stelling een zet uit, die zeer na
tuurlijk en positioneel sterk lijkt, maar inderdaad 'n
foutzet van zwart is.
Daartoe .speelt wit 44—39, zwart antwoordt nu
12—18 dreigende door 18—23 een schijf te win
nen. Wit 29—23, zwart 18X29, wit 27—22! Een
prachtige zet, want, als zwart schijf 17- niet wil ge
ven en dus 17—21 speelt, dan haalt wit dam door
22—18, 28X17, 85—30 en 33X4.
In plaats van 29—23 zou 27—21 geen voordeel op-
1 o veren, want zwart kan in dit geval mt 18—22 ant
woorden, wit 21X12, zwart 914, wit 28X17, zwart
13—18, witl2X23, zwart 19X28, wit 33X22, zwart
24X31, met betere stelling voor zwart, want de schij
ven 20 en 31 komen ongehinderd tot dam, terwijl
wit bij 't damnemen nog vele moeilijkheden te over
winnen heeft. Op 38 en 20—25 van zwart is het
damnemen gevaarlijk.
Een zeer leerzaam partij-fragment!
DAM-SéANCE VAN W.VIJN.
De heer Kleen, te Winkel, de welbekende dammer
en problemist, meldt ons het volgende:
Zondag 0 Maart a.s. zal .de veteraan W. Vijn van
Hoogwoud, te Winkel een simultaan-séance geven
Vijn was 20 jaar geleden na de Haas en Battefeld
de sterkste speler van Nederland.
Er wordt verwacht, dat er zeer veel belangstelling
voor zal bestaan, met het oog op zijn roemrijk verle
den als dammer".
Ongetwijfeld zal de heer Kleen iedereen met ge
noegen alle gewenschte nadere inlichtingen om
trent plaats en uur etc. willen verstrekken, mits
postzegel#voor antwoord wordt bijgevoegd.
Op veler aanvraag doelen we mede, dat het werkje
de „Nieuwe Speelwijze" gemakshalve bij ons (Geo
van Dam, te Baarn) kan worden besteld. Toezending
van een eexmpiaar volgt na ontvangst van 90 ets.
in postzegels, plus 6 ct. voor porti.
WETENSWAARDIGHEDEN.
Is het U bekend:
dat men in het sap van bijna 200 planten en
boomen suiker aantreft?
dat men om vele meteorologische stations de
hoogte van wolken meet met krachtige zoeklichten
van ongeveer 50 millioen kaars?
