lager Courant
ALS DORIS ONTWAAKT.
Geestelijk Leven.
Tweede Blad.
Feuilleton.
Papieren Rozen
Zaterdag 21 Mei 1927
70ste Jaargang. No. 8053.
Tn het afgeloopen jaargetijde heeft een Haagsche
dame in eenige bijeenkomsten in Alkmaar zeer ver
rassende dingen vertoond voor een in grooten ge
tale saamgestroomd publiek, waaronder zich ook
vele menschen van buiten de stad bevonden. Waar
het onbegrijpelijke en geheimzinnige altijd een zeer
groote aantrekkelijkheid voor de menschen bezit, is
het niet te verwonderen, dat het bezoek zoo talrijk
is geweest. Ik heb de bijeenkomsten niet meege
maakt. Er is mij echter veel daarvan verteld. Zoo
doende weet ik. dat wii hier hebben te doen met
wat wij. helderziendheid (Clairvoyance) plegen te
noemen. Deze gave bestaat hierin dat degene, die
haar bezit. o.a. menschen ziet. die voor de andere
aanwezigen onzichtbaar zijn. Men legt een of ander
voorwerp, dat aan een overledene beeft toebehoord
op de tafel bij; de helderziende en als zij1 dit in de
hand neemt, beschrijft ze nauwkeurig wie de over
ledene is geweest, vertelt van zijn ziekte enz. Dat
dit alles diepen indruk maakt op de aanwezigen is
verklaarbaar. Ik kan me goed voorstellen, dat men
zéér getroffen wordt, wanneer men door een on
bekende dan dingen hoort vertellen, waarvan men
weet, dat zij deze niet weten kan door de een of an
dere mededeeling van anderen en die toch geheel
juist blijken te zijn. Wanneer iemand, in de zaal
aanwezig, de helderziende hoort zeggen, dat zij
iemand ziet achter zijn stoel staande en wanneer zij
dan deze -persoon. welken zij' alléén waarneemt, be
schrijft zóó dat die iemand, daarin zijn moeder her
kent. welke reeds lang dood is, dan is dit inder
daad verbluffend.
Ik denk niet aan bedrog. Toch sta ik zeer kritisch
tegenover deze dingen. Ik ben er sterk van door
drongen dat er onnoemelijk veel is, dat we niet kun
nen verklaren. Maar juist daarom aanvaard ik niet
terstond de conclusies, welke vele menschen zoo
spoedig en gemakkelijk schijnen te trekken. Al direct
rijst bij mij het bezwaar, dat de helderziende de ge
storvene ziet in de kleedij, welke zij tijdens het leven
hebben gebruikt. Zijn dan de kïeeren ook al onster
felijk?
Een afdoende verklaring kan ik echter niet geven',
al heb ik wel eenige vermoedens daaromtrent.
Maar ik schrijf dit artikel niet om op die clair
voyance de aandacht* te vestigen.
Ik heb daarvoor een andere reden. Mij is gebleken,
dat velen, door wat zij in Alkmaar zien gebeuren,
versterkt worden in hun onsterfelijkheidsgeloof. En
dit te meer. omdat genoemde dame den menschen
verzekert, dat de dood niet bestaat.
En dit is het juist wat zij wenschen; zij kunnen
zich met den dood niet verzoenen; daar is iets in hen
dat huivert voor het niet-zijn en daarom wordt door
hen met groote hegeerigheid' alles aanvaardt, wat
ziidelings of direct schijnt te bewijzen, dat de doo-
den niet dood zijn, maar leven. En wanneer dan de
helderziende niet alleen zegt. dat zij de afgestorvenen
aanschouwt, maar deze zelfs nauwkeurig beschrijft,
dan is immers alle twijfel opgeheven 1
En men voelt zich verlost van het schrikbeeld
„dood".
Het is niet mijne bedoeling om over het onsterfe-
lijkheidsgevoel te schrijven. Ik laat de vraag naar het
goed recht daarvan dus onbeantwoord.
Er is iets anders, dat inii van het hart moet.
Welke waarde heeft dit voor den mensch?
Deze vraag klinkt misschien vreemd en men denkt
wellicht, dat voor mdji deze waarde een beslissende
factor is voor al of niet aanvaarding der onsterfelijk
heidsgedachte. Tegen deze opvatting waarschuw ik
echter met groote beslistheid. Wij hebben de onster
felijkheid te aanvaarden, indien ons denken daar
toe voert, m.a.w. wanneer onze waarheidszin er ons
too dwingt.
Maar indien wij dan ook gedwongen worden dit te
doen. dan moet dit een machtigen invloed uitoefenen
op onze levenshouding.
Want het is iets geweldigs te komen tot de stel-
lize overtuiging, dat. na den stoffelijken dood. een
nieuw en eeuwig leven ons wacht of nuuw. dat de
dood niet anders is dan een overgang. Dan wordt
het sterven een ontwaken! Als ik dit alles op 't
papier neerzet, is het nog slechts enkele uren gele
den. dat ik stond bij een lijk en ik heb gestaard
naar 't strak-bleek gelaat van den nog zoo jongen
doode. O! die heerlijke rust en vrede op het gezicht.
De roman van een Circusmeisje
uit het Enitelsch van
RYBY M. AYRES.
Vertaald door J. VAN DER SLUYS.
(Nadruk verboden.)
25.
Ze.viel met de deur in huis: Ben je niet
bln om me te aien, Rorie?
„„„O smeakaads in haar stem. Roderick
voelde het bloed, naar het hoofd stijgen. Hij sta-
mieiue wat... aan het asoo gauw was., dat de arme
Z?°, Maar hij' verbaasde zich
over zachzelf, dat hhi haar, na haar ondubbelZiiL-
0 eic"'Ilg' va?r...P?t gesprek niet terstond in
zun armen' nam. ïïijl kou er zich geen rekenschap
Van geven wat eigenlijk weeAield.
-Ijk moert je -wat vertellen, Rorie.
hartstocht of verlangen naar
haar, al was hu moh er vaas bewust hoaonitanwor
heid 8'ra"'16im ®9 vas. Maar haar sohoonr
neut sohean hem onontroerend te laten.
«ririSh/t"1.L hawisohoenen had uitgetrokken.
dm A 5 disanten ring-, dien zrij
vaneen Amerikaan had gekregen, niet meer
hm1™ïïM.derwa<,¥ Jh'd hiermede Rorie te kun-
iw, ^™®?er0n. had Be een misrekening gemaakt.
Hen gevoel van afkeer bekroop h<X /og ^en
donk-BTv e^8n o a m, nu had ze zelfs zijn aaiy
donken al nit h;ar leven weggevaagd.
verschrikt t i0j j.0'1 R*™'? vroeg Be orpertns
1Tw doet «vaardig... dat tteod
Wooïdte Ba£££.' me 800 aa,astaren
iuS? .onr?.9':i'# de kamer heen en woar.
hü eürmlWk .0Ju'aI anders dan vroeger. Bei
moost^V IV» ïlüL8 wetend wat hü zeggen
hST;een beetje «jd laten. Ik
'd".'k kunnen denken dit dit alles
gebouron Boa. Missohien Jafrr, Lilian....
j„ ^rup wiel wat ie denkt, Bei ze bitter.
arm was m dïï 'u- fe-®!0<OWOUhebb(m boen je
Tae' 0,1 dat ik bg ,e terugkom nu Bariet*
waar elke lijdenstrek1 ala door zachte. liefdevolle
hand is weggestreken, Is hü nu een nieuw leven in-
gegsan?...,
Ik buig het hoofd vol eerbied voor het groote mvste-
rie en zwijg. Eens.... eens zal 't mij geopenbaard
worden. Maargij, die u vastklampt aan het
geloof in eeuwig leven, die den dood niet wilt aan
vaarden als het onherroepelijk einde, voelt gij wat
dit beduidt?
Een waarachtig onsterfelükheidsgevoel moet
uwe levenshouding beheerschen! Dat is er de
waarde van, dat bewijst zijn echtheid.
Van die echtheid bespeur ik echter gewoonlijk
zeer weinig. Men wil o. zoo gaarne bliiven leven ook
n a den dood enmen leeft in grove zelfzucht
voort, men hecht aan stoffelijke dingen! Begrijpt
men dan niet. dat er een oogenblik komt. waarin
men alles moet loslaten waaraan het hart op aarde
heeft gehangen en dat dan de vraag is. wat men
zich heeft verworven aan geestelijken, aan innerlij-
ken rijkdomi?
Moet niet juist hij. die vast overtuigd is. dat de
dood niets anders is dan een óvergang, huiveren
voor het stervensuur, wanneer zijn aardsch bestaan
klein en zelfzuchtig is geweest, wanneer hij met een
ijskoud hart heeft gestaan in de wereld zijner mede-
menschen. onberoerd door hun ellende, wanneer hij
zijn geluk gebouwd heeft op het ongeluk van ande
ren?
Wie waarachtig in het voortbestaan gelooft, zal
maar één begeerte kennen, n.1. die om zijn leven te
louteren, zijn ziel rein te houden en bovenal haar
te vervullen van dat ééne. hetwelk eeuwig is: de
liefde, de groote zuivere liefde voor den medemensch.
dien hij wil helpen, steunen, vergeven, dienen.
Getuigt het niet van grove zelfzucht, wanneer men
't hier op aarde liefst zoo goed mogelijk wil hebben
en daarom zijn ziel verpandt aan het stoffelijke en
dan de eeuwigheid wil beërven om het nog heter
te krijgen? Immers d'at is de geheime hoop. die
steeds aanwezig, is.
Hoe vreeselijk' echter moet het ontwaken wezen
voor hen. wanneer zij; komen tot het inzicht, dat
hun aardsche leven niet goed is geweest, dat hun
ziel niet is gegroeid, maar in zelfzucht verschrom
peld. verkild, verbad!
Ik haast mdj hierop terstond iets anders te laten
volgen. Ik ken menschen en ik heb er gekend van
zeer nabij, die innig geloofden in een leven na den
dood en die dit openbaarden in hun gansche zijn.
Hun bestaan was een zegen voor anderen, hun
streven was wéldoen, hun gemoed zacht en hun hart
warm en zij hebben niet gezocht naar grootheid en
rijkdom. EU zij hebben den dood zien naderen rustig
en kalm. omdat zij het eeuwige en onvergankelijke
reeds hadden gegrepen hier op aarde, want hun ziel
d.i. hun eigenste wezen was hun in werkelijkheid
het hoogste!
Dat zijn de menschen. die de consequentie der on
sterfelijkheidsidee ten volle hebben aanvaard. En
dan gevoelen wij de zeer bijzondere waarde daar
van.
Daar verheft zij den mensch boven het kleine, het
zelfzuchtige.
Waar dit niet het geval is. daar is zij waardeloos
en te beschouwen als een uiting van vrees, welke
men wil wegsuggereeren dooi' zich zelf v OGZ t» pr&bwA,
dat men met zijn verengde ziel ca den dood een
beter leven zou ingaan.
Indien wU onsterfelijk zijn. dan kan de dood
niet anders zijn dan een ontwaken tot een nieuw
leven, waarin de ziel moet groeien; blerin ligt de
scherpste veroordeeling van alle zelfzucht in ons
aardsch bestaan.
ASTOR.
(Nadruk verboden).
Uit het leven van een mlllionalrt-
dochter.
Het volgende artikel van de hand van een
Amerikaan&che journaliste, geeft een kijk op
het dagelijksche leven van een vijftienjarige
dochter van een dollar-millionair met alle bij
zonderheden. die de Amerikaansche lezer over
dergelijke gelukskinderen wenscht te vernemen.
James iB. Duke. de tabakskoning, had (meer milli-
oenen dan hij ooit had kunnen uitgeven, meer huizen
dan hij tijd had te bewonen, doch hij had maar één
kind.
Niets dat tot de gezondheid, het gemak, het geluk
van de kleine Doris had kunnen bijdragen, was te
gering om over bet hoofd gezien, te duur. om aan
geschaft te worden.
Hij wist. hoe een paniek op de beurs, hoe verlie
zen door een mislukking van den tabaksoogst te
vermijden waren, hij kende vele uitwegen; tegen
ziekte kiemen vond hij niets beters, dan zijn huis
in de Bellevue Avenue te Newport met wachtposten
te omringen, om vreemdelingen te verhinderen, den
bodem te betreden. Een deel van het strand huurde
hij, dat alleen zij mocht betreden; een corps van
geoefende verpleegsters had op ziekteverschijnselen
in haar omgeving en bij het personeel te letten. Ja,
een wagon liet hij bouwen, noemde hem ..Doris" en
wanneer een. reis ziektegevaar kon opleveren, werd
zij gemaakt in de beslotenheid van den particulieren
wagon, waar zelfs de conducteur of de kellner niet
met het kind in aanraking kon komen. D'e wagon
kostte 35.000 dollar en Mr. Duke vond dat een zeer
goede belegging.
Toen James B. Duke onlangs stierf, liet hij zijn
kind 53.000.000 dollar na. die een jaarlijksch inkomen
van 3.000.000 of meer dan 80oo dollar per dag af
wierpen. Vermoedelijk niet §eel meisjes van 15 jaar
vallen iederen dag 8000 in de kinderhanden; niette
min beleeft zij de dagelijksche tragedie, die zij allen
rijkdom ten spijt vele kinderen deelt: de huisknecht
in livrei brengt haar iederen ochtend op een gouden
De zon lokt naar buiten, doch - tel I»
waschdag. En de waschdag stelt zijn eischen. DB
(tufsurouw kan het goed niet in den steek laten.
Toch kan zij vlug klaar zijn, door Rinso te gebruiken,
Nachts weekt dan al het vuil los, hetwelk 's mor»
gens al het zware werk bespaart. Nog vóór den
middag kan het goed al buiten hangen, klaar om
te strijken. Koop nog heden een pakl
DE LEVER'S ZEEP Ml). VLAARDINQEN
dood is en het blijkt dat jij! toch fortuin hebt.
Maar dab is niet zoo; ikl heb altijd van jon g^
houden... dien avond diat je Zoo boos bent weg<~
geloopen heb ikl aan één stuk zitten schreien.
Vraag maar aan moeder. Maar ik was Zoo bang
om arm te Zjjh.
En nu die vrees niet meer behoeft te be
staan?.... klonk heb scherp.
Dat is heel onvriendelijk van je, zai ze, ter
wijl 2}q vuurrood werd.
Ooh ja; misschien heb ik het je eigenlijk
wel nooit echt kwalijk genomen, Zei hij' vergod
delijkend.
Lilian 'kreeg tranen in de oogen:
Wat ben je toch goed, Rorie. Ja, ik ben
slecht en zelfzuchtig geweest, dat weet ik., maar
nu is alles veranderd, nu Zullen we echt gelukkig
worden, nietwaar?
Ze keek hem warm aan en wilde het antwoord
dab ze verwachtte, wel van zijin lippen aflezen,
maar het scheen of zijn tong verlamd was. Hij kon
'met zeggen1 wat ze verlangde te hooren: het zou
een hoon zijn.
Wat scheelt je toch Rorie? vroeg zij ein
delijk- Ik dacht dat je blij; zou zijn, heel blij-
Ik was het die er op aandrong om hier langs te
rijden en je op te Zoeken. Ik kon heb niet langer
uithouden, toen ik hoorde dat je uit Londen was
weggegaan. Waarom kyk je me niet aan? Waarom
wil je me geen kus geven? Er staat nu immers
niets of niemand meer tusschen ons.
„Niemand^ tussohen ons". Hij dacht aan het
kleine meisje met de droefgeestige oogen.
Een sombere trek kwam op Zij'n knap gezicht.
Lilian legde haar handen zacht op zijn schouaers.
Ze was heel ernstig en aangedaan nu. Het was waar
wat ze zei. dat ze zei. dat ze van hem alleen altijd
behouden had.... voor zoover haar zelfzuch'g
hart. aan weelde verslaafd, tot werkelijk liefhebben
in staat was.
Waarom hen je toch zoo vreemd en gereserveerd
tegen me?, drong ze opnieuw aan.. Of denk je
noz altijd dat het me om Ie geld te doen is?
Daarvoor behoef je niet meer bane ie zijnhet
zou me niets kunnen schelen al bezat je geen shil
ling. Ik zal het je maar meteen vertellen: ik ben
rijk. Rorie. rijker waarschijnlijk dan jijzelfBar-
lot heeft mij zijn halve vermogen vermaakt
Rorie heeft nooit geweten wat er in de volgende
oogenblikkcn precies met hem gebeurde. Hit moest
in een soort verdooving vervallen zijn en zijn koel
oordeel en nuchteren kijk geheel verloren hebben.
De bevende stem van het mooie meisje, de zware
geur van de bloemen op haar kleed, de zachte druk
van haar handen op zijn schouders, haar gejaagde,
hartstochtelijke ademhalinghet was alsof dit al
les hem benevelde. Toen hij weer van het besef
van de dingen om hem heenkwam. rustte Lilians
hoofd tegen zijn schouder enBanshell ^rle^en
gezicht grinnikte hun tegen uit de deuropening van
de schilderijengalerij.
Neem me niet kwalijk, dat ik stoor. Briton,
maar mrs. Fane zegt dat ze gaan moet; het begint
weer te regenen en ze wil niet te laat komen.
Rorie nam met een linksche beweging zijn arm
weg. die hij om Lilians middel geslagen had.... hij
kon zich niet herinneren hoe die daar gekomen was.
We wilden juist gaan. zei hij toonloos.
Hij was boos dat Banshell ze overrompeld had.
woedend op Lilian, die hem zijn hoofd had doen
verliezeh. ziedend op zichzelf dat hij zich 't hoofd op
hol had laten brengen.
Ze gingen met z'n drieën zwijgend naar beneden.
Lilian was overtuigd van haar triomf; ze straalde.
Mrs. Fane keek onderzoekend naar het gezicht van
haar dochter; de rit van Londen wa9 tengevolge van
het meer-dan-slechte humeur van de jongedame,
een ware kwelling voor de arme vrouw geweest. Ze
hoopte nu maar. dat de gebeurtenissen in de schil
derijengalerij zich zoodanig ontwikkeld mochten
hebben, dat het tweede deel van den tocht wat ple
zieriger mocht uitvallen. Eén blik op het lachende
en voldane gezicht van haar dochter stelde haar
aanvankelijk gerust. Maar ze schrok toen ze naar
Roderick keek: er was een grimmige, toornige trek
om zijn mond; hij zag er eerder uit als iemand die
betrapt is op een misdrijf waar zware straf op
staat, dan als een jong gelukkig minnaar.
Toen de groote auto weggereden was in de nu
weer hevig-neerkletterende regen, trok Rorie Bans
hell bij den arm.
Geen woord tegen de anderen. Nick.
Banshell keek zijn vriend verbaasd aan.
In orde, hoor. zei hij lakoniek.
HOOFDSTUK XIX.
E-ustace Myers zat in zijn studeerkamer en staar
de over de met papieren bedekte schrijftafel voor
zich uit in den tuin. De trieste herfstavond viel
snel. Op zijn gezicht was een sombere uitdrukking:
het was alsof de grijze, .weemoedige herfstmiddag
iets van zijn troosteloosheid aan hem had meege
N.V.Douwe fcteberrs
we tyberrs
•Tabaksfabrieken.
bord havermout, die zij haat als nieta anders ter
wereld*
Ontwaken met muziek.
Al zijn de plagen van de school voor mrs. Dorie
zeer verminderd, toch moet zij. om naar school te
geraken, in de eerste plaats gewekt worden. Geen
wekker mag in haar vertrek lawaai maken, geen
dienstbode haar sluimering onderbreken. Vroolijk
en zacht maakt de streelende klank van klokkespel
een einde aan de sluimering van het meisje. Lang
zaam ontwaakt het een glimlach om den mond.
De klok met 'het speelwerk liet haar vader speciaal
ih Zwitserland vervaardigen, toen hij eens de ver
schrikte oogen zag. waarmede Doris, door een astfr-
matisch draaiorgel ruw uit den slaap gewekt, op
rees. Fanny Renaude, Doris' Franscihe kamerdiena
res. of Jean Mc Pherson, de Schotsche, zit hij het
bed van het sluimerende meisje en drukt op den
eenen knop na den anderen; zeer zacht begint de
muziek, dan zwellen de tonen zacht aan, die uit
de voorhal komen, waar de speelklok, een hoog ge
voel van marmer en goud. een plaats heeft gevonden.
Nu is zij wakker.
En toch havermout
Doris heeft beslist, het ontbijt in bed te zullen
gebruiken en reeds snelt Fanny naar de badkamer,
om terug te keeren met het ovale bassin van glas-
amethyst. dat uit het bezit van een Italiaansche
prinses afkomstig is en dat met warm, licht gepar
fumeerd water is gevuld. Na het handenwasschen
wordt de kleine Lady op kussens van zijde en kant
gezet en het ontbijt kan beginnen.
Zelfs de erfgename van millioenen kan bij het ont
bijt niet meer eten dan één ei, of één cotelet >-<
bovendien moet zlji op voorschrift van den dokter
havermout eten.
Het is natuurlijk geen gewoon ei, zij kennen nar-
tuurlijk allen de kip. die het gelegd heeft, en weten
wanneer dit geschiedde maar tenslotte is het
toch maar een versch et ook al wordt het uit een
gouden eierdop geconsumeerd. Niemand eet een
betere cotelet. drinkt kostelijker sinaasappelsap,
maar velen hebben het even goecL Miss Doris zou
alle sinaasappelen van Florida en Californië kunnen
koopen, drinken kan zij toch maar het sap van één
enkelen.
Eén dienaar in livrei brengt, geholpen door zijn
ondergeschikten, de borden en koppen tot der»
drempel, waar de meisjes ze in ontvangst nemen en
Miss Doris overhandigen. Nu is. met begeleiding
en bemoedigende knikjes van de Schotsche freule,
ook de verschrikkelijke havermout genuttigd.
Baden bi] gekleurd licht geeft
schoonheid.
Dan neemt Fanny haar functie in de badkamer
waar. een groote zaal. bedekt met tapijten en hui
den. In het water van het marmeren bassin werd
15 pond rosé kristalzout qpgelost. Eén fontein ver
spreidt geparfumeerd water en van de regenboog-
kleurige glazen bollen druppelt water, dat in een
van onder verlicht Italiaansche put samenvloeit. Een
druk op een van de knoppen en in geel. groen,
oranje Stralen de parelende druppels.
En na het verfrisschende bad overhandigt haar
kamenier haar een van de 38 badgewaden, die uit
allerei landen afkomstig zijn en van de kostbaarste
materialen vervaardigd werden.
I
Kleerenkenzo volgen* den eato-A
logns.
Terwijl nu Fanny het gouden haar van het meisje
tot een eenvoudig kapsel schikt, legt Jean den cata
logus met foto's van de 60 Japonnen, van alle schoe
nen en verdere kleedingstukken voor Doris neer, die
met een potlood de stukken aanstipt, die zij vandaag
wenscht te gebruiken. De gekozen dingen worden in
een register aangeteekend, om herhalingen in een
kort tijdsverloop te vermijden. Geen stof van de
kunstweverij, geen materiaal ter wereld, dat niet ge
bruikt zou zijn voor een kleedingstuk van de jeug
dige millionaire. En uit alle landen ter wereld ko
men wekelijks zendingen met nouveautè's aan.
Wanneer het toilet des morgens in zijn exquisen
eenvoud is voltooid, verschijnt de gouvernante met
de schoolboeken in een tasch van oud-Italiaansch
leer met het groote gouden monogram, en nu be
ginnen de oefeningen voor de school, die tegen half
négen zijn afgeloopen.
deeld: hij steunde zijn hoofd in zijn handen en
zuchtte een paar maal.
Door de hall dronj? het geluid van pianomuziek tot
hem door en het zingen van een dunne, een beetje
schrille vrouwenstem
Br en da was daarnet boos de studeerkamer uit-
>pen en had de deur achter zich diohtge-
Ze had tweemaal iets tegiera haar man ge
zegd, maar hij was zóó in zijn correspondentie
verdiept geweest da/t hij haar niet gehoord had
en zij was heengegaan met de verzekering dab ze
hem tien akeligecni man vond en niet begreep .dat
er zooveel menschen waren die hem roemden om
Zij'n vrooljjkheid en opgewekte hulpvaardigheid.
Verontwaardigd had. ze haar troost gezocht bij
de piano... terwijl haar mam juist had1 te kennen
geven dat hij behoefte had aan rust en Btilte.
•vendien had hij een heikel aan klassieke muziek,
vooral, aan die welke zij1 aan haar keel en haar
klavier ontlokte... hij vergeleek Zo weemoedig met
de jolige concerten, die nij in zijn studententijd!
op Zijn kamers had gearrangeerd.
Da klok in de hall sloeg vijf uur. Hij stond op.
Hij had beloofd om zes uur in Bedmund te rijn-
Morgen Zou de groote Iddler komen om Roealie
Dean te orpereereni.
Eerst had deze een mar dagen geledon de pa
tiënte nauwkeurig onderzocht en goede hoop op
volledig herstel getoond. RoeaJie had merb ernstige
oogen naar het gericht van den specialist gekeken.
Word ik beter? had ze in koortsachtige span
ning gevra-igd en de beide doktoren waren cstrb-
jbeld geweest door# de hovige huilbui die op hun
hoopvolle voorspelling was gevolgd. Myers dacht
weer aan terwijlhij «ijtai jas aantrok; hij wist
dat Be wanhopig verlangde naar den dood.
- klonk het geluid van de bel door heit
huis. Myers frmste de wenkbrauwen; hij had
op heb oogenblik tijd Moch lust on menschen te
woord te staan.
Hij wilde juist bet dienstmeisje in de gang op
vangen en h-^ar z-ggen dat hij niet te spreken
was, toen de deur openging en aangediend werd
Roderiak Briton.
- Uitstekend, laat mijnheer binnenkomen-
Itone kwam e jn beetje verlegen' de kamer in.
ITij was tmg norit bij' Myers geweest en had ook
nu g^en bepaolde reden voor Z'j'n betook. Alleen
was hij 'beu v°n het eeuw'go poker spelen met
Itifn gasten en had hij een afspraak gefantaseerd
om eens een poosje aan hun gezelschap te ont
