SchagerCourant
GOUDEN KETENEN
Tweede Blad.
£01
Reclames.
Binnenlandsch Nieuws.
Feuilleton.
Luchtpost Holland—Indië.
Donderdag 29 September 1927
70ste Jaargang. No. 8126.
24 September 1027.
1927 schrijven we. Het la dit jaar een eeuw ce
leden dat een inwoner van Londen. John Bentley,
een werktuig uitvond om schoorsteenen mee te ve
gen. WD kennen het allemaal!: de ronde bezem aan
het eind van een langen stok., die. evenals een bam
boe-hengel langer en korter gemaakt kan worden.
Doodeenvoudig niet waar? Als wij in 1827 geleefd
hadden. zouden we het allen aJl lang vóór Bentley
hebben uitgevonden. Of zouden we. evenals ieder
ander, die in die dagen zijn schoorsteen liet veigen,
het schouwspel hebben aangezien, dat de schoor
steenveger kwam1 met een klein jochie, van vier
Jaar soms en zeker niet ouder dan tien. dien hiji
dwong het akelige, donkere gat in te kruipen, en,
zich langzaam naar boven werkend, den schoor
steen te vegen?
Vier jaar! Ik heb zelf een jongetje van vier. Hoe
kreeg men zoo'n kind den schoorsteen in? Dat was
eenvoudig genoeg, met slagen. Met slagen werd 't
arme. schreeuwende jochie naar den schoorsteen, ge
bracht, en met slagen de eerste paar meters om
hoog gedreven. Maar daarna kon de baas zijn
..knecht" niet meer (bereiken. En niet altijd waa
de jongen bereid om zonder slaag door te gaan.
Meestal was zijn angst voor die nauwe, zwarte
ruimte zóó groot, dat hij geen vin meer verroerde.
Maar ook daar wist de schoorsteenveger raad op.
Voor een dergelijk geval had hij stroo bij zich. dat
nu in den haard werd aangestoken, en zoodra het
becon te branden, en te rooken. een nog veel snel
lere uitwerking had op de werklust van den klei
nen jongen, dan eenige oogenblikken geleden de
stok of de handen van de baas.
Misschien herinnert men zich de volgende .pas
sage uit Oliver Twist, van Dickens:
,,'t lis een akelig vak," zei Mijnheer Limbklna,
toen Gamfield. opnieuw zijn wensen te kennen had
gegeven.
,.'t Zou niet voor de eerste maal zijn. dat een kind
in een schoorsteen gestikt is." zei een andere heer.
.Dat komt",, zei Gamfield. omdat ze het stroo nat
maakte, voor ze het aanstaken: dat geeft maar
allemaal rook en geen vlam. en rook geeft niks om
een jongen naar beneden te krijgen. Rook maakt
hem slaperig, en daar houdt ie van. Jongens zijn
koppig en lui. heeren. en er Is niets wat zoo op ze
Werkt als een flink vuurtje. Bovendien Is het
inenschlievend. heeren, want als de jongens vast
zitten in den schoonsteen, doen ze hun best wel, om
zoo gauw mogelijk flos te komen, ala ze het vuur
aan hun voeten voeden."
Uit bovenstaande regela zouden we kunnen op
mak dat de kinderen wel eens niet voor of
achteruit konden komen, als ze eenmaal tot op
zekere hoogte in den schoorsteen waren gekomen,
en. erger nog. dat ze wel eens stikten in de nauwe
ruimte. Maar Dickens overdreef misschien, zal men
zeggen. Neen. Dickens overdreef volstrekt niet.
Ruim vijftig jaren geleden, in 1875, werd een
schoorstenv-eger in Engelland tot zes maanden
dwangarbeid veroordeeld, omdat het kind. dat hij
den' schoorsteen had ingedreven, daar gestikt was.
En wie aanstaanden zomer een uitstapje maakt
naar het eiland Wigfht. kan op het keikhof van
Church Ldtten, Newport, het graf zien van eon jon
gentje van negen jaar, Valentine Gray. wien het
zelfde lot was overkomen. Dit was in 1822. en de
inwoners richtten tezamen een monument op zijn
graf op. Medelijden dat te laat kwam.
Dit was in 1822, vóór (Bentley met zijn vinding
kwam. Schoorsteenen moesten geveegd worden en,
wreed als het was. men wist gen andere maaier.
Maar hoe dan het gevall van 1875 te verklaren?
Eenvoudig omdat de schoorsteenvegers de nieu
wigheid niet wilden toepassen. Waarschijnlijk wa
ren de kleine Jongens goedkooper dan de nieuwe
bezems. In elk geval, ooki lang na 1827 gingen zij
door hun reclamehdfljetten rond te zenden met den
veelzeggenden zin: Kleine jongens voor nauwe
schoorsteenen.
Het voorgaande (klinkt hard genoeg,
ïnaar het is nog maar een kleinigheid bi} het vol
gende vergeleken. Vaak toch gebeurde het, dat een
schoorsteen in brand geraakt Iets heel gewoons in
oneen tijd ook. en de brandweer heeft het schoor
steenbrandje In minder dan geen tijd uitgedoofd.
Honderd jaar geleden dus. werd ook hiervoor het
kleine jongetje gebruikt. Of hij schreeuwde of
niet, hij werd den brandenden schoorsteen ingedre
ven. om de vlammen te dooven.
Maar na 1827 begon in Engeland langzaam de
beweging om aan deze praktijken een eind te ma
ken. De Vereeniglng tot het Overbodig-maken van
de Noodzakelijkheid van Klimmende Jongens, roer
de zich steeds meer. tot eindelijk de oogen van het
publiek open gingen, en de schoorsteenvegers, die
kleine jongens gebruikten, zich voorbij zagen gaan.
terwijl concurrentie, die den bezem van Bentley had
den aangeschaft, ruimschoots werk vonden. Daar
mee kwam de zaak tot een eind.
Maar heel wat werk had de bovengenoemde ver-
eeniging moeten verrichten, eer het zoover was.
Wetsontwerpen werden ingediend, en weer ver
worpen. Eerst in 1864 werd bijl de wet verboden
jongens in een schoorsteen omhoog te laten klim
men, om detze te laten vegen, of een brand te blus-
schen. Dat ook hiermee de zaak niet geëindigd was,
blijkt wel uit het bovenvermelde geval van 1875.
Herhaalde mallen waren voor dien tijd aan
achoorstenvegera en hun knechts verhooren afgeno
men. die men in de notulen van het Hoogerhuis on
der andere kan lezen. 7ü waren als volgt":
„Heb je ooit een jongen gekend, die zich brand
de in een schoorsteen? Ja.
Ia dat een gewoon verschijnsel? Ja. ik heb mij
zelf gebrand, en heb de litteekens op mijn beenen;
ik ben in meer dan veertig schoorsteenen geweest,
waar ik me heb gebrand.
Heeft je baas je ooit gezegd in een schoorsteen
te klimmen, die in brand stond? Ja, dat is een ge
woon geval.
i Dwingen ze je» zoo'n schoorsteen in te gaan? O
ja. het is de gewoonte, dat twee van ons Zondags
i thuis blijven om klaar te staan als en een schoor
steenbrand is."
Branden was wel het ergste, maar niet het eeni
ge, dat de jongens te verduren hadden. In de ver
slagen van het Hoogerhuis lezen we. dat in een
nauwen schoórsteen knieën en ellebogen zoo ont
veld werden, dat de jongens huilend van pijn na
hun tocht te voorschijn kwamen. Ook wsa hun leven
alles beha'lve aangenaam, alis het werk achter den
rug was. 't Isalweer in de notulen van het Hoo
gerhuia, dat we lezen, dat de kinderen, die overdag
met gevaar voor hun leven moesten klimmen, 's
nachts moesten slapen op roet en zich konden
dekken met de zakken van den baas. Zij hadden
kousen noch schoenen, en waschten zich nooit.
„Ik kan zweren op den Bijbel", verklaarde een
jongen. ...dat mijn baas me nooit een enkel stukje
zeep heeft gegeven."
Men zou denken, dat na een dergelijk onderzoek,
en het aan den dag komen van zulke toestanden
het gebruiken van kleine jongens als schoorsteen
vegers terstond verboden was. Volstrekt niet. Daar
voor had het Hoogerhuis nog eenige tientallen ja
ren noodig. „Wiji zouden het verbod graag tot wet
gemaakt hebben," lezen we. „als we dit consciën
tieus hadden kunnen doen. Maar het zou groots
schade hebben toegebracht aan eigendommen, er
het. brandgevaar verhoogd hebben Tot
1864 bleef het wettig kinderen van vier jaar en
ouder te roosteren.
Me® soh.cn, die voel op reis zijn, beboeren Fos-
ter's Zalf bij zich ta hebben. Zijl is uitstekend
tegen uitslag^ doorloope®, kneuzingen, brandwond
S den en jeukende huidziekten. De lmibetngowonè
verzachtende, heelendie en antiseptische eigenschap
pen van Fosteris Zalf maakten naar over de heele
wereld beroemd. Gij hebt haan het meest noodig,
als gij ar het minst op verdacht zijt.
Foster's Zalf is alom verkrijgbaar k f 1.75 per
Üoos, f 1.per tuba.
ST. MAARTENSBRUG.
In hielt café van den heer Veuger had' WoetnsH
dag 28 September ten overstaan van Notaris Vrij
burg' dé emdtoewij zing plaats van de twee boer- j
derhen met verdere getimmerten, erven, tuin,
bosch, weiland en bouwland, genaamd „De Groote,
Vos", aan den Belkmerweg en St. Maartensweg.
De uitslag was als volgt: perceel 1, huismans-1
woning met erftuin en bosch, en perceelen 5, J
6, 8 en 9, zijnde 17.00.10 H-A. bouwland en wei-
land voor f 23151, aan O. Smit, Healoo; perceel
2, 1.74.70 H.A. weiland voor f 3494. aan K,. Boers i
ö.s., Heerhugowaardi; perceel 3, 7.78,30 H.A. wei
land' voor t '14943.36, aan T Boon os. 'Wieringotd
waard; perceel 4, 3.59.20 iT..A weiTand voor
r '6896.64, aan P. Del ver, St. Maarte® ^Wjfrfcbrug;
perceel T. '3.15 H.A. weiland vour f 5050 aan P,
Hoogland, Winkel; peroeelen 10, 12 en 13, huis-1
manswoning met erf, tuin en boaoh en 9.31.40 H.A. j
bouw- en weiland voor f 17306 aan G. Boontjes, j
door E. PHILIPS OPPENHEIM,
Schrijver van: „Rijk en geen Geld,
Millionair tegen wil en dank", e.a.
Geautoriseerde vertaling d. DICKY WAFELBAKKER.
U.
Ze liepen langs den corridor, welke naar de
stalles voerde. Deane hield zijn metgezel oven te
rug, totdat verschillende mensohen, die zich naar
hun zitplaat-en begaven, gepasseerd waren.
„Luostor, Hardaway," zei hij, „ik .praat met jou,
zoaalsiemand zich tot oen dood» wendt, omdat jij
dé geheime® van je beroep maar al te zeer keent
en ik je volkomen vertrouw. Is er een manier,
waarop een man van groote rijkdommen, die geld
- laten wa zeggan oiroa vijftig duizend pand
tot zijn beschikking heeft iets zou kunnen
helpen om een in vrijheids telling te verkrijgen?"
Hardaway aarzelde een ocgmblik. ..Natuurlijk"
gaf hij toe, „invloed is altijd iets heel nuttigs.
Mensohen, die in deze dingen» iets te zeggen heb
ben, aarzelen dikwijls tusscban twee dingen. EVm
strootje zou dJa balans kunnen doen overhellen.v
Deane knikte. Hö keek even achter ,ziah. Zijn
hand rustte op het gotrdyh, dat toegang gaf tot ae
stalles. Er was geen mensob te bekennen. Het
scherm was reeds op.
„Hardaway," zei hij, „ik zal vijftig duizend pand
geven als het noodlig is om' aien ma-u vrij te
krijgen. Ik ben er van overtuigd, dat de. beklaagde
slechts voor manslag veroordeeld had moeten wor
den. Ik Was in dia rechtzaal en hoorde de uitP
spraak.... Ik zag den reahter de zwarte kap opw
setten en ik hoorde die afschuwelijke woorden,
Jelke hij toen uitsprak. Je kunt gaan tot vijftig
duizend pand, hoor je, Hardaway, en ik zal geen
aanmierk n^ maken' op je onkostentekieraingA
Lady OJivo was bijna boos. «Wlat ban je lang»
*teg geweest, SitLrlingv" zei zo.
«Vergeef het me," zei hij' op smeekenden toom.
«Ik heb een man ontmoet, dJie me alle mogelijke
dingen vertelde en van wien ik haast niet kon
afkomen. Zegt denk je, dat wij' jé moeder kunnen
overhalen om ergens met oma te soupaerenP"
«Misschien web want we hoeven uergenfl aödérs
81. (XbaaAsKvtoftbtttiL mwswl 11, 8.44.50 H.A. wtti-
land voor f 7579 aan A. Eens, Oudoaluis; per-'
ceel 14, 2,67,60 H.A. weiland voor f 2140 aan C.
Heiloo; perceel 15, 3.75.70 H.A. weiland
voor f 8882.14, aan H. Rezelman, Schager brug;
ceel lö, 8.88 H-A. weiland, voor t 4657, aan
van Buuren, Sb. Maarbensvlotbrug.
D© getale massa bracht op f 89046.
De Holland-Indië vluchten van de laatste jaren
hebben de mogelijkheid tob een geregelde ver
binding door de lucht van Indië met het moeder
land. althans voor het postvervoer tot een zeer
nabije werkelijkheid gemeekt.
Op 1 Octüber a.s. zal luit. Koppeen starten om
deze mogelijkheid in recordtijd te oevestigen. Het
belang van een snel postvervoer naar Indië is
zeker ook uw belang.
Steunt daarom deze laatste proefvlucht Holland-
Indië door cooniespomdeaitie mede te» geven, voor
uw zaken- en familierelaties.
Verzonden kunnen worden gewone en aangeteq-
kende stukken. Boven en behalve het gewone rrank-
keerreolit is vcor deze correspondentie een lucht
recht verschuldigd van f 2.50 per briefkaart en
f 10 per 20 gram, voor de overige stokken.
De frankkeerzegols op de stukken worden mat
een bij zonderen dagteekeningstempal onbruikbaar
gemaakt.
De afzender moet de stukken in een 2den oiv
gefrankeerde® omslag sluiten, welke moet Worr
den gezonden aan dein Directeur van hét postkans
toor te Amsterdam, bureel Mail.
RECLAME IN DE LUCHT.
Men schrijft uit Amsterdam aan dé N.Rt.Qrt
De n'euwe wh'ze van reolamem aken in de lucht
is gister voocr de verbaasde oogen van duizenden
Amstordammers voor het eerst vertoond. Een aviac*
teur vloog over Amsterdam en schreef, op pl.m.
4000 Meter hoogte, door middel van het ontsnapt
penei gas zijner machine, waaraan door middel
van chemicaliën een bijzondere samenstelling was
gegeven, aan de lucht den naam van een nieuw
waschmiddel. Hedne doopte in gedachten een
pijnboom in de Vesuvius, om met deze gloeiende
reu zenpen aan den hemel te schrijven: „Agnes, ik
min UWij practiïéhe en nuchtere 20ste eeuwiers
gebruiken het hemelgewelf voor reclame.
TEGEN EEN BOOM.
Gisterocfoend Is te Alkmaar op den Westerweg de
motorberijder Zwartendijk uit Bergen bij het uit
wijken geslipt en tegen een boom gereden. Hij is
in bewusteloozen toestand naar het ziekenhuis ver
voerd. Vermoedelijk heeft 'hij een schedelbreuk ge
kregen.
IN DEN VAL.
Uit Schipluiden werd gisteravond aan de Delftsche
politie getelefoneerd, dat er een fiets was gestolen.
Twee rechercheurs begaven zich naar den Schip-
luidenschen weg en toen een wielrijder naderde
sommeerden zij dezen halt te houden. Aanvankelijk
trachtte hij snel door te rijden, doch toen een re
chercheur zijn flets voor hem op den grond wierp,
sprong hij eraf, sprong een sloot over en vluchtte
een weiland in. De andere rechercheur sprong hem
na en wist hem te grijpen. Na een langdurige wor
steling werd hij overmand en naar het politiebureau
gébracht. Hij bleek te zijn de 82-jraige J. H. K. uit
Leiden, een oude bekende van de Justitie, die reeds
vele vonnissen achter den rug heeft. De fiets bleek
niet te Schipluiden, doch dienzelfden avond te Delft
te zijn ontvreemd. K. was n.1. van plan geweest
naar Leiden te rijden, doch had zich in de rich
ting vergist en was teruggekeerd.
ONGELUK MET EEN REVOLVER.
Gisteravond is het in de omgeving van de Wa.
genbrug en de Faber van Rlemadijlkstraat in Den
Haag. nogal rumoerig geweest. Eenige personen,
die den geheelen avond in café's hadden vertoefd,
(kregen op de Wagenstraat ruzie met elkaar. Het
werd een vechtpartijtje. Een der omstanders, B. B.
zag, dat een der vechtenden een revolver trok. B,
sprong op den man toe en nam hem het wapen uit
de handen. Nadat de vechtenden gescheiden waren
ging B. B. met twee kennissen van hem verder
Op den hoek van de FaJber van Riemsdijkstraat en
de S'pinozastraat Weven zij' een oogenWik staan en
liet B. B. de revolver aan zijn metgezellen zien. Hij'
vertelde, dat hij voor alle zekerheid den houder uit
het wapen genomen had, zoodat het ongevaarlijk
was. Onder het praten trok hij met een vinger aan
den trekker, en tot zijn groote ontsteltenis ging de
revolvur «naklap» &t H&t Heek, dat zich nog een
kogel- in de kamer bevond. Zijn metgezel, de 32-
jarige B., werd door den kogel in de ingewanden
getroffen. Hij waggelde 'n café binnen, vanwaar hij
na eenigen tijd door den geneeskundigen dienst
naar het ziekenhuis is vervoerd. D'e toestand van
het slachtoffer is levensgevaarlijke
De dader liep aanvankelijk weg, toen hij bemerk
te, welke gevolgen zijn onvoorzichtigheid had ge
had, (Later kwam hij echter weer terug, en toen de
politie hem verzocht mee te gaan, ging hij gewil
lig mee. Na verhoor is hij door de politie heenge
zonden.
TARIEVEN VOOR KDLEiNUrrVOER.
In ons blad van Dinsdag kwam eeen berichtje voor
over verlaging van de doorvoertarieven door de
"Belgische spoorwegen voor Engelsche kolen, die
naar Duitschland vervoerd worden. De transport
kosten zullen niet hooger zijn dan die van kolen
welke via Rotterdam te water worden vervoerd. Dit
tarief is waarlijk niet het ergste van de doorvoerta
rieven die onze Nederlandsche havens bedreigen,
scbrijft het Hbld.
Men weet dat Duitschland den invoer van buiten -
iandsche steenkolen sterk beperkté En waar nu ook
de Duitsche spoorwegen uitzonderingstarieven voor
maken, niet voor Engelsche of andere vreemde stoen
kolen, die hun eindbestemming in Duitschland vin-
den. Het is slechts mogelijk Engelsche kolen in te
l voeren in de Noord- en Oostzeehavens en in het go-
bied van den Boven-Rijn. Zoodra het transport te
water door transport per rail moet worden vervan
gen verliest het Engelsche product de mogelijkheid
om te concurreeren. Veel garen kunnen de Belgi
sche spoorwegen dan ook niet spinnen bij hun tarief.
Overigens verdient de activiteit van dien kant wel
eenige belangstelling. Er gaan ook Nederlandsche
•kolen naar Duitsichfland. Het quantum kolen van Ne
derlandsche herkomst, dat in Duitschland mag wor
den ingevoerd, bedraagt op het oogenblik 60.000 ton
per maand. Deze kolen worden voor een groot deel
wij meenen, dat de verhouding ongeveer als 1/3 en
2/3 is per spoor naar Amsterdam en Rotterdam
vervoerd en dan overgeladen om verder te water naar
c.e p.aats van bestemming te worden gebracht.
Van Belgische zijde zijn reeds pogingen aangewen 1
om een deel van deze transporten te bemachtigen,
i Tot nu toe zonder succes.
De Nederlandsche spoorwegen hebben, naar be
kend is, een tijd geleden een uniform tarief inge
voerd voor vervoer van kolen van de Limburgsche
mijnen naar onverschillig welk station in het land.
De toepassing van dit tarief opent niet alleen Je
mogelijkheid om Amsterdam, hoewel het verder van
j Limburg verwijderd is dan Rotterdam, als overlaad-
haven te gebruiken voor kolen die den Rijn op ver-
voerd worden, zij belet eveneens den buitenland-
9chen spoorwegen uitzonderingstarieven in te voe
ren die lager zijn dan de Nederlandsche. Het uni-
I forme tarief is oorzaak dat voor een wagon, die
I naar de grens gereden wordt, evenveel vracht bo-
taald moet worden als voor één die naar Harlingon
v u. t vervoerd. Derhalve zal, welk uitzonderingsta
rief ook wordt toegepast, dit, wat België betreft, al
tijd hooger moeten zijn dan het Nederlandsche, daar
er toch altijd iet9 gelegd moet worden op den grond
prijs, die gevormd wordt door de kosten van het
vervoer naar de grens.
Ten opzichte van Duitschland staat de zaak an
ders, maar de Duitsche spoorwegen hebben nu een
maal niet de vrijheid om voordeelige aanbiedingen
te doen voor het vervoer van buitenlandsche kolen
zoolang het geen vervoer van het eene vreemde land
naar het andere vreemde land betreft. Voor mijn-
hout, dat uit Polen betrokken wordt en dat ook over
zee ons land zou kunnen bereiken, hebben de Staats
mijnen wel een uitzonderingstarief op de Duitsche
spoorwegen kunnen verkrijgen.
Voor Nederlandsche kolen, waarvoor in Duitsch
land afzet gezocht wordt, geldt dezelfde regel als
voor de Engelsche, dat zij slechts eon markt kunnen
vinden in streken, die aan het water en dan boven
dien nog vrij ver van de Ruihr gelegen zijn. Wat don
Rijn betreft komt daarvoor in aanmerking het ge
bied van der 'Boven-Rijn in de streek van Mann-
heim.
meer hoen," antwoordde herti meisje. „Probeer of
je het gedaan kunt krijgen; ik zou het heel preV
tig vinden."
zal mijn beist doen/' beloofde hfiji,
HOOFDSTUK XI.
Een beroep.
Een ochtendblad'dat blijkbaar behoefte had aan
een nieuwe sensatie/ nam het plotseling voot
Basil Rowan op. Een avondblad dat onder de
zelfde leiding stond, volgde onmiddellijk. Beide
beweerden dat het een heel duidelijk geval van
manslag was. Uit het bewijsmateriaal was glas
helder op te maken, dat er twist tusschen de
(twee mannen was anitstaami. Een bekend advocaat
voor strafzaken stond toe, dat zijn naam. verbant*
den werd aan dit denkbeeld en snel groeide deze
beweging .aan tjt een abiampagme ten: gunste van
dén veroordeelde.
Verzoekschriften werdén ingediend. De Minis-
ter van Justitie werd met alle mogelijke geïolirii>
ten gebombardeerd. Overal beweerde men thans,
dat de man noodt voor moord had mogen terechte
staan. De Jury was overbluft geworden: het was
leenvoudig niets anders dan zuiver een geval van
manslag.
Drie dagen na haar eerste bezoek zat Winifred
Rowan wederom in Deameé kantoor. Er lagen,
diepe kringen onder haar oogen, en het leek
alsof ze magerder was geworden. Behalve dat
Deane een weinig bleek zag, was hlj: onveranderd!,
even zorgvuldg gekleed als gewoonlijk en er lag
oen kéele blik in zijn oogen. Hij1 zat op zijln go*
wome plaats achter de tafel en regelde de zaken
van dé groota onderneming, waaraan hij verban^
dén was. Voor een kort oogenblik was hij uit
de plooi gevallen. Hij deed zijh best het meisje
dat in een plotselinge opwelling van angst bij
hem gekomen was, te troosten.
Mijn beste juffrouw Rowan," zei h!ijf „ik heb
een'ge belangrijke berichten van mijtn1 ya»endan ge
kregen. Ik ben in1 deze kwestie heel* ver gegaan
en Jk kan u verzekeren, dat er niet dé mmsté
twijfel beetaat, of binnenkort kan dé invrijheid
stelling van uw broer verwacht wérden."
Zo wierp een blik op» dén kalender. „Maar is
het al niét afschuwelijk genoeg- dat hij' daar nu
drie dagen zit, wetende, dat hij ter dood veroor
deeld is. Bedenk eens hoe hij lijdt. Oh, het .is
verschrikkelijk.Het gaat niet alleen om het feit,
dat hü moet sterven, doch de manier waaropA
De ontzettende schande... Oh, als het zoover...A
Hij stak zijn hand op. Zé was op het punt in
tranen uit te barsten. „Zoover zal het niet komen,"'
verklaarde hij' beslist. „Ik heb u dat beloofd."
„Als zij hem weer op vrije voeten stellen,"
ging ze voort, „waarom laten ze hem dan/ al
dien tijd in onzekerheid Waarom vertellen ze
het hem dan niet dadelijk? Ik heb hem vanmorgen
gesproken, en hij zegt niets. Hij is zco moedig
als een man slechts kan zijn, maar zijln oogen
zijn vreeselijk en als hij! tracht te spreken, sterft
zijn stem weg.... 0(h, mijnheer Deane, doeb u alsh*
jeblieft t^ch iets."
Zij legde eensklaps haar handen op zijn schou
ders en hij nam deze zachtjes in de zijne.
„Mijn beste j'uffrouw Rowan, ik ben bezig alles
to doen wat in mijn macht is. Geloof me, dat is
zoo. Ik wildei, dat uw broer gedaan had, waarH
mede hij 'dreigde en het water was ingelaopm,
voordat hij hier kwam."
Ten slotte ging ze heen. Deane leunde achterover
in zijn stoel, zich totaal ongeschikt voor werken
voelende. Tweemaal stak Jbij zijn hand uit naar
do telefoon en tweemaal trok Inj de weer terug.
Daarna wendde hij zich tob zijn secretaris, die
juist de kamer was binnengekomen.
„Bol. den heer Hardaway op," beval hij, „ik
moet hem spreken."
Binnen een paar minuten weerklonk dé schel
van het toestel naast hem, Hij' drukte deni hoorn
tegen zijn oor.
„Ben jij daar, Hardaway?" vroeg hij1.
„Ja," luidde het antwoord.
„Je spreekt _met Stirling Deane. Herinner ie
je waarover wn een paar dagen geleden' 's avonds
in den schouwburg spraken? Ik oedoel die docu
menten^ waaraan jij refereerde?"
„Ja, ja, dat herinner ik mé," antwoordde Haiv
daway. „Bedoel je...."
,Jk bedoel of ze naar Sootland Yard zijn ge
zonden of zich nog steeds in de afgesloten; kamer
in het Universal hotel bevinden?"
Er was een oogenblik stilte. Daarna antwoordde
Hardaway: „Voor - zoovermij bekend is2 zijïi ze
nog steeds in die kamer in nét hotel. Ziijl kunnen»
echter elk oogenblik naar S'oojUland Yard gezon
den worden."
„Niemand heeft dus tot nu to® Sinclairis be
zittingen oügeëisohtP". vroeg Deane.
«Niemand, klonk het antwoord.
Deane was op hét punt af te bellen, doch
Hardaway stelde hem plotseling een vraag.
„Denk ia over tien minuten nog op jé kantoor
Be zijn r
„Oh, ja, langer dan dat." antwoordde Deane.
„lk^ kom bij je zei de advocaat. „Ik hoop,
dat je een oogenbliktfe voor mij zult hebbenA
Deane legde den hoorn neer eh fronste ^ijn
voorhoofd. Misschien was zijn vraag een beetje
te o^andlg geweest, of was Hardaway al reeds
wantrouwend? Hn begroette den advocaat, toen
^—?-ven la®er kwam, eenigszins koud.
„Vut minuten alsjeblieft" zei hij'. „Ik heb een
sroote post te beantwoorden en moet vanavond
vroeg uit eten."
De advocaat knikte. „Ik zal je niet ophouden,
I>eane. bfcuur je secretaris een oogenblik weg-, wil
je? rietgeen ik te vertellen heb kan in een half
dozijn woorden gezegd worden."
uv °ïV ,c% <iéiir. „Eien moment, alsje
blieft, Ellison. Maak zooveel je kunt voor me
klaar.
De twee mannen,' wanen alleen. Hardaway, die
met was gaan zitten trok langzaam zijn hand
schoenen uit en trommelde met zijn vingertoppen
op de tafel.
„Deane," zei hfj, „ben je soms van plan een
bezoek aan het Universal hotel te brengen?"
Deana was even openhartig als hij en anb-
■wnarode koel en met volmaakte zelfbehewrscliing
„Ik heb neg geen besluit genomen. Heb kan' ©oh-
ter de moeite waard zijh er héeai te gaan."
„Diat zou het niet wezen," zed de advocaat. „Der
gelijke dingen worden nimmer op een halve nw
nier behandeld, er is een detectieve, die dag en
nacht kamer 27 bewaakt."
„Ik veronderstelde, dat nu er niels geheimzin
nigs m deze kwestie is, Sootland Yard dit niet
nood g geoordeeld zou hebben."
„Maar zooals ik je al zei, vond men dat wel/
merkte Hardaway op. „Tenzij een en ander op-
geëischt wordt, kunnen op elk unr van den dag
morgen de kleeren, papieren en alles wat den maö
toobchcnrde, weggehaald worden. Zoo'ang" dit miefc
geschiedt, worden ze bewaakt. Ileb zcvu niet goed
zijn, Deane, als een man in jouw positie in die
inrichting gezien' werd en speciaal nieti nu écu
van <Eie papderen dén (naam1 draagt van jou cm
Sinclair juist vermoord werd door iemand, wiens
verdediging jij betaald hebt"
Wordt vervolgd.
