GERO
:n.
gouden ketenen
gas.
ZILVER
Eerste Blad.
Binnenlandseh Nieuws.
De moordaanslag te Rotterdam.
Feuilleton.
Wegenbelasting.
e li
en,
1EN,k
)«m
iden Ti
r
ere Vee
tater
'en voor
pracht
Poppen-
Donderdag 17 November 1927.
luis.
aillustm
C. vaa
in drii
per deel
boek
Avon-
oeder
70sle Jaargang No. 8154.
COURANT
it blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woenpriag, Donder
en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, vorden Adver-
entiën nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer gëplaatst.
UitgeversN.V. v.h. TRAPMAN 3 Co., Schagen.
POSTREKENING No. 23330. INT. TELEF. No. 20.
Prijs por 8 rdaanden f 1.05. Lorree nummers 0 eont. ADVERTEN»
TIöN van 1 tot B regels f 1.10, iedere regel meer 20 cent (bowijsna
inbegrepen). Groote lettors worden naar plaatsruimte berekend.
dit nummer bestaat uit twee bladen.
EEN LXE F DES TRAGEDIE;
In ons nummer van gisten1 hebben wiji reeds
melding! gemaakt van, die moordaanslag, welke 'Op| bet
ee. 29-jarige keukenmeisje Frieda Hanssen beeft plaats
1Tv *- 0 N.R.Crt. weet daarover nog die volgende
Dotje ■fcijjondeibedeni mede te dooien.
I" Sedert eenlgen tijd, aldus de N.R.CrL, is de 29-
,Kej jjrige vrouw F. T., een Duitsche van origine, werk-
geweest als keuksn-weflkmeiaje in het Maas-
aan de Boompje? alnier. Zij was daar niet
i?rn, maar woonde in de Frederikstraat op ko
ers. Zij is gehuwd en heeft een kind, omstandig^-
|ion, welke hier vrijwel geheel onbekend waren,
alli
CS.
Zwat
I?1 Idat zij van haar man, met wien zij: ongeveer, een
de Too-
oudvi!
iscl
ruzi
Prentje»
Alï
De
!N.
deéü
)ekje!l
i Zwart
°R °C J?
Temt
alle
ir ^ele^en *s gehuwd, gescheiden leefde. D'e
1 vc5 louw heeft hier kennis gekregen met den 33-jarigen
jperman H. P. N. uit Nijmegen. Tusschen deze
iree ging- het don laatsten tijd. niet al' te best en
Driesie ^arom was kü; de vrouw het plan gerijpt de relatie
1 ie nog te verbreken; De man voelde daar evenwel niet voor.
- - 8 Zaterdagavond zijn N. en de vrouw in een café
m de Weste Wagenstraat geweest. Zij hebben daar
;ie gekregen en de vrouw zei, den omgang te wil-
aekl 'iU verbreken. 'Zondagavond hebben beiden weer
Tizie gehad en daarbij' beeft N. haar geslagen. Den
)lgenjden -morgen heeft de vrouw tegen haar vrien-
gezegd, dat het nu zeker uit was, want dat zij,
eslist niet langer om wilde gaan met een man,
haar sloeg,
D&enzelfden avond- hebben de man en de vrouw
md eer ruzie gehad. Opnieuw heeft de man toen aan-
per drongen op oen voortzetting van den omgang,
maar opnieuw heeft do vrouw geweigerd. Toen
en Soe üjnt bii den man hot pflan gerijpt te zijn. de
rind. rouw to vermoorden.
Maandagmiddag omstreeks 5 uur heeft hdjl een dolk
;EN 0103 gekocht. Het is een geducht wapen, waarvan
ie en Ik; bet lemmet ongeveer 15 c.M. lang is. Het heeft een
kige Uil houten heft en een stootplaat. Het is een mes, zoo-
*j de slagers veel gebruiken, maar iets kleiner.
Met dit mos is N. dien avond tegen 7 uur naar
KELL den oprit van de Willemsbrug gegaan en daar heeft
hij de vrouw, die omstreek© dien tijd het hotel
mu verlaten, opgewacht.
Inderdaad is de vrouw kort na zevenen buiten
Anneke [8komen, Het schijnt, dat ziji al een voorgevoel heeft
ehad. dat V. iets ernstigs in den zin had, want zij
had tegen haar vriendin, die ook in het Maashotel
werkzaam is, gezegd: „Ik ben zoo bang. laat mijl
ïhoentji met alleen gaan. Ga met mij. mee.'
etje taf Deze vriendin heeft de vrouw dan ook vergezeld.
Nauwelijks waren beide vrouwen buiten of N. kwam
KGB Efran, achteren toeloopen. Hij greep vrouw H. beet en
racht haar met het dolkmes twee krachtige stoo-
m toe.
De vrouw piep: „M-ijin hart, o, mijn hart en zakte
_j een. Toen zij' op den- grond: lag heeft N. haar nog
HANS, eens tot tweemaal toe gestoken.
>ksendi Van alle kanten kwam dadelijk publiek opdril
door E. PHILIPS OPPENHEIM,
Schrijver van: „Rijk en geen Geld,
Millionair tegen wil en dank", e.a.
Geautoriseerde vertaling d. DICKY WAFELBAKKER.
Even later werd niets anders dan een dof gegons
srnomen, en daarna liet een mannestem zich hóoren.
nHet spijt me, mijnheer," antwoordde hij, „de juffrouw
*elke het toestel bediende, kan zich onmogelijk pre
es het nummer herinneren, waardoor U werd op
geroepen. Het schijnt echter een huisin Red Lion
quare te zijn: daarvan is ze beslist zeker."
L nHoeveel abonne's heeft U daar in de buurt?" vroeg
ane vlug.
»Vier of vijf en twintig, mijnheer," antwoordde de
„Het spijt ons ontzettend, dat wij niet met
ire inlichtingen van dienst kunnen zijn."
ane verliet zijn kantoor met zulk een haast, dat
.bedienden er van in de war waren. Hij liet zich
Jde grootste snelheid naar Red Lion Square bren
gen. Hij hield het telefoonboek op zijn knieën en
schreef daaruit verschillende adressen op. Hij liet zijn
auto bij den hoek van Red Lion Spuare wachten en
liep met 'bet papier in zijn handi de straat in. Hij was
fo het bezit van adht en twintig adressen, en hij had
geenflauw idee van, waar hij moest beginnen.
Een zevental -waren de adressen van zakenmenschen,
welke hij liet vervallen. Toen- begon bij met de ove
rige namen. Zonder het minste succes ondervroeg hij
alle mogelijke menschep. en het yiel hem op, dat ieder
een hem met achterdochtige blikken opnam. Het mee-
indeel der huizen bestond uit flats of goedkoop© pen-
ilwf «ons. Half gekleede vrouwen namen hem over de trap-
g op, en armoedig uitziende mannen aasden er
°P een fooitje van hem te kunnen verdienen.
Geleidelijk moest hij zichzelf bekennen, dat dit een
wanhopige, vergeefsche tocht was. Hij bemerkte al
Kauw, dat hij in een verdachte buurt terecht was ge-
wmen. Vrouwen hingen uit de ramen en riepen hem
°P gore manier uitnoodigingen toe om -binnen te ko
toen. Zijn zenuwen waren tót het uiterste gespap:-on
eD hij kookte inwendig van woede.
Wellidht was op slechts enkele meters van hém ver-
Injderd het meisje, dat hem opgnh-ald had n werd zij
Mishandeld of misschien vermoord. Er had een wan-
R1.?6 ^s^t in haar stem geklohkeu...
Hij bereikte het laatste huis dat op rijn lijstje voor-
ara* Set lag aan het einde der straat en zag er
KEK
kjw,
ÏEK,
.65.
ist,
58.
,en, 1
n.
JE,
*ljd
IJ si
gen en terstond is de zwaar gewonde vrouw het pak
huis van de firma J. 0. D. binnengedragen, waar
dr. J. M. Dulith, die onmiddellijk was ontboden,
'haar heeft onderzocht en haar de eerste hulp heeft
verleend1. Het bleek, dat de toestand van de vrouw
zeer ernstig was.
Het schijlnt, dat de dader, dadelijk' na het -plegen
van zijn misdrijf, tot bezinning is gekomen. Hij; liet
het mes, waarmede hiji den aanslag hadi gepleegd,
vallen, en liep klaarhlijkeijik zeer onder den indruk,
langzaam weg.
Eén van de voorbijgangers, de heer ZL, dis den
dader op den voet gevolgd, N. is langs het Bolwerk
naar de Koningsbrug gegaan eni zoo naar het Oude
Hoofdplein. De heer Z., die gezorgd had, steeds in
zijn nabijheid'to blijven, hoorde -hem een paar maal
zeggen: „Wat heb jei gedaan? Wat heb jé gedaan?"
Toen heeft de heer Z. zijn hand -op dén arm van
N. gélegd en hem rustig gevraagd', liever (met hem
mee terug te gaan, dan zoo (maar door te looipen.
N. gaf aan dit vorzoek dadelijk gevolg en samen zijn
zij teruggeloopen, naar hot pakhuis - van de firma
D. Toen N. de vrouw terug zag en getuige was van
wat hij gedaan had, barstte hij in snikken uit. De
vrouw, die hem nog heeft -herkend, heeft kort daar
na het bewustzijn verloren.
Even later kwamen de geneeskundige dienst en de
politie ter plaatse. De vrouw is naar het ziekenhuis
aan den Coolsingel vervoerd, waar zif ter verpleging
is opgenomen. Nog dien avond is de vrouw geope
reerd. Haar toestand is zorgelijk; zij is nog niet ge
hoord kunnen worden. De man is naar het politie-
bueau aan de Groote Paauwensteeg overgebracht.
Hij heeft een volledige bekentenis afgelegd.
Gistermorgen heeft het slachtoffer in het ziekenhuis
het bewustzijn teruggekregen.
Hoewel haar toestand nog levensgevaarlijk is,
stonden de doktoren aan de politie toe, de vrouw
een verhoor af te nemen.
EEN VEILIGE UITWEG.
Het Volk schrijft.
Toen wiji met onze ipublikaties omtrent de kor
ruptie in de gaswer.eld een aanvang maakten, heb
ben wijl van verschillende zijden ietwat angstige
vragen en vermaningen ontvangen, waaruit de vrees
sprak, dat wij! ons op al te glad ijs gewaagd hebben
en er in zouden zijn gevlogen.
Wat tot dusver gebleken is, heeft wel voldoende
aangetoond, dat wiji terecht zeker waren van onze
zaak en het mes gezet hebben in een etterbuil, die
noodzakelijk' geopereerd moest worden. Niets van
wat in ons blad gepubliceerd is. is nog onjuist geble
ken, en van een belangrijk deel er van is de waar
heid reeds afdoende komen vast te staan. Kr volgt
nog wel meer.
Menschelijk meegevoel met de personen, die van
onze publikaties het slachtoffer zouden worden, kon
ons niet weerhouden. Meermalen is op dit medege
voel een- beroep bij: ons gedaan om mededeelingen
omtrent de heerschende korruptie te voorkomen.
Wiji mochten daaraan echter geen gevolg geven,
wilden wij niet, door. verzwijging van wat ons aan
bederf bekend was, medeschuldig worden aan het
voortduren- van de stelsel-matige benadeeling. der ge-
meentefinanciën die werd toegepast. Ook verplichte
ons onze voorkeur voor het overheidsbedrijf boven
het particulier bedrijf, voor zuivering in dat over
heidsbedrijf naar krachten zorg te dragen. Daar
enboven was een zediellijk belang bij uitroeiing van
vrij behoorlijk uit. De voordeur was echter niet zoo
als bij andere woningen in die omgeving, geopend,
en er-waren luiken voor de vensters. Er was nergens
eenig teeken van leven te bekennen, toen hjj aanbelde.
Na eenig wachten werd: de voordeur geopend en een
keurig dienstmeisje verscheen.
Deane besloot thans een andere tactiek to^ volgen.
HU' haalde een barkbiljet van een pond uit zijn vest-'
jeszakje te voorscidjn en hield dit tusschen zijn vin
gers. „Ik geloof, dat Uw telefoonnummer 198 is, niet
waar? Ongeveer een uur geleden werd ik vanuit dit
huis opgescheld. Ik herkende de stem, maar hetgeen
gezegd werd klonk heel onduidelijk. Wilt U zoo goed
zijn juffrouw Rowan te vertellen, dat ik hier ben?"
Het dienstmeisje schudde met het hoofd. „Er woont
niemand van dezen naam hier in huis," antwoordde
ze.
„Het is een tamelijk bleeke jonge dame, groot en
slank*, die kort geleden is aangekomen," bleef Deane
volhouden. ,Jk moet haar onmiddellijk spreken. Kunt
U mij hierbij niet van dienst zijn?"
TTjj haalde nog eenige goudstukken voor den dag en
er kwam een glinstering in haar oogen. Ze zuchtte
nogmaals en maakte een ontkennend gebaar met het
hoofd.
„Er woont hier niemand, die zoo heet, mijnheer,"
herhaalde ze.
„Weet U het heel zeker?" vroeg Deane, terwijl de
moed hem in de schoenen begon te zinken.
„Ja, mijnheer," zei ze op vertrouwelijken toon.
Ze maakte een gebaar alsof ze de deur wilde slui
ten- Deane wierp haar echter voordat hij zich om
wendde nog een laatste onderzoekenden blik toe. Hij
zette zijn voet tusschen de deur en bleef weer op den
drempel staan. Toen nam hij haar nauwkeurig op. Er
zaten sporen van poeder op haar wangen en de tint
van haar wenkbrauwen en wimpers was stellig niet
natuurlijk. Ze droeg bruine schoentjes en opengewerk
te kousen en Deane begreep intuitief, dat een ge
woon dienstmeisje zich niet op een dergelijke manier
zou durven kleeden.
„Ik zou graag even Uw meesteres willen spreken,
voordat ik vertrek," gaf Deane op beslisten toon te
kennen. „Wilt U zoo goed zijn haar dit mede te dee-
len. Ik zal haar niet langer dan een paar minuten
ophouden."
„Mevrouw j niet thuis," antwoordde het meisje op
een geheel andereu toon dan tevoren. „Ik verzoek U
heen te gaan, daar ik anders moeilijkheden zal krij
gen."
„Dat spijt me," zei Deane, „maar als mevrouw niet
thuis is, dan blijf ik hier op haar wachten."
HU cv thans in den corridor, welke een aller-
aimzaligsce indruk maakte. De trap bevond zich vlak
bij den ingang en Deane zag onwillekeurig naar bo
bederf betrokken. Aan humane gevoelens jegens sa
men knoeiende gemeente-ambtenaren en leveran
cier© moest wij dus ter wille van hoogere belangen
het zwijgen opleggen.
ïntnssohen heeft onze publicatie ook één zeer on-
gewenischt, hoewel begrijpelijk gevolg ge-had. Uit
den aard der zaak moesten wij: groo-tendeels aan
dacht wijden aan korruptieve betrekkingen tus
schen gemeente-ambtenaren en- NedeiHandsche leve
ranciers. Gelijke betrekkingen tot buitenlandsche le
veranciers waren veel moeilijker vast te stellen-. Dip
justitie staat bij, haar onderzoek voor dezelfde moei
lijkheid1. Het gevolg is nu; 'dat sedert dien bij bestel
lingen van gasfabrieken veelvuldig Néderlandache
leveranciers worden gepasseerd en buitenlandsche
leveranciers, wellicht even sehudig, worden bevoor
deeld. Men heeft reeds gelezen, dat aldus aan de
Haagscbe gasmeterfabriek van IWïison groote werk
loosheid is komen te heerschen en opi belangrijke
schaal aan personeel ontslag is verleend.
Bij onze bekende voorliefde voor het betrekken
van NoderJandsch fabrikaat zal men1 begrljlpen. dat
dit zijdolingsch gevolg, van onze publikaties ons al
lerminst naar den zin is. Wij laten nu daar, of het
thans passeeren van Nederlandsche leveranciers
steeds op de allerzuiverste motieven geschiedt. Het
zal zeker voorkomen, dat men met de bekende
knoeiers onder hen niet meer te maken wil hebben
en dan is dat een achtenswaardige beweegreden,
waarvan echter Nejierlandscbe arbeiders de dupen
worden. Het is echter ook allerminst uitgesloten,
4'deellg Theeservies
fl 40.—
inenschenleeftijd
garantie
Door model en kwaliteit
een welkom qevhtak.
ven. Toen keek hjj in het gelaat van een vrouw, die
zich ver over de trapleuning had heengebogen.
Onmiddellijk trok zij haar hoofd terug en kwam kort
daarop naar (beneden/ Ze was in het zwart gekleed,
zag heel bleek en droeg groote oorbellen. Ze, bezat
een zekere verwelkte schoonheid.
„U wenschte me te spreken?" vroeg ze een weinig
aarzelend. „Ik meende U tot mjjn dienstmeisje té hoe
ren zeggen, dat U mjj iets te vragen had?"
,Dat is ook zoo, mevrouw," antwoordde Deane.
„En waarmede kan ik U van dienst zijn?"
„Met iets, waarvoor ik U rijkelijk wil betalen," gaf
Deane te kennen. „Ik ben aan het zoeken naar een
jonge dame die mij ongeveer 'n uur geleden van hier
uit opschelde... Ik biedt een belooning van twee hon
derd pond voor deéene, die me behulpzaam wil zijn
haar op het spoor te komen."
Hjj verhief zjjn stem, daar het in zijn bedoeling lag,
dat de gedienstige, of degene die zich hiervoor uitgaf,
hem goed zou verstaan.
„Ik vrees, dat U naar het verkeerde huis is geko
men," zei de dame op vriendelijken toon. „Ik weet wel
iswaar maar al te goed, dat ik in een niet bepaald
fatsoenlijke buurt woon, dodh ik behoor tot een nette
familie, en daarenboven zijn wij ook niet telefonisch
aangesloten."
„Niet telefonisch aangesloten?" herhaalde Deane.
„Maar het telefoonbureau heeft my zelf Uw nummer
opgegeven mevrouw Carvice."
^Mevrouw Carvice woont hier niet meer," verklaar
de ze. Ik heb het huis van haar overgenomen, doch
daar ik een telefoon niet noodig had, heb ik het toe
stel laten wegnemen."
„Mag ik dan misschien de plaats zien, waar het in
strument-vroeger was?" vroeg Deane. „Ik heb een bij
zondere reden om U dit te vragen."
„Zeer zeker niet," antwoordde de dame scherp. „Open
de deur, Hilda. Ik heb verder niets te zeggen, mijn
heer."
Het meisje gehoorzaamde en Deane zette zijn hoed
op. Hij stond reeds op den drempel, toen hij plotse
ling aarzelde. Er had eensklaps een eigenaardige ver
andering met hem plaats gevonden. Vlug deed hij eeni
ge stappen achteruit. De vrouw was doodsbleek ge
worden. Vanaf de bovenverdieping was het schrille
geluid van een telefoonbel tot hem doorgedrongen, het
welk zich vermengde met het slaan van een koekoeks
klok.
„Sluit onmiddellijk de deur," gaf Deane op bevelen
den toon te kennen. „Mevrouw," vervolgde hij, ter
wijl hjj zich wederom tot de verwelkte schoonheid
richtte, „het ligt nog in Uw macht die twee honderd
pond te verdienen."
De vrouw wierp hem een eigenaardigen blik toe.
„Twee honderd pond is veel geld" zei ze peinzend.
dat andere drijfveeren zich doen gelden. Het is mo
gelijk dat er gasdirecteuren zijn, die het den Neder-
landschen leveranciers, die zich op korruptieve be
trekkingen met hen hebben laten snappen, eens
willen inpeperen. En het is evenzeer denkbaar, dat
voortaan voorkeur wordt verleend aan buitenland
sche leveranciers, omdat tot de boeken van dezen
■de justitie minder gemakkelijk toegang heeft dan tot
die van binnenlanders, terwijl zij hen ook minder
gemakkelijk tot getuigenis kan nopen, waardoor korN-
ruptie komt vast te staan.
Inmiddels is het zaak. dit ongewenscht gevolg van
Nederlandsche werkloosheid to voorkomen. Wij1 mee
nen dat hiertoe een aangewezen weg bestaat, die te-
veiis zekerheid hiedt, dat niet, als de thans aange
taste korruptie uitgesneden is. zich allengs een
een niéuwe inburgert, wanneer het openbaar ge
rucht weer geluwd is. Dé weg, dien wij! bedoelen,
bestaat hierin, dat het recbtstreeksche kontakt tus
schen de gasfabrieken en de smorende leveranciers
vorbrokon en daarmede de gelegenheid tot korup-
tie opgeheven wordt. Wat wij' op het oog hebben
en hiermede in overweging geven is, dat de Ver-
eeniging van Nederlandsch Gemeenten een centraal
inkoopbureau sticht, en slechts over de schijf van
dat bureau leveranties, die zich volstrekt niet uit
sluitend tot de gasfabrieken behoeven of behooren
te beperken, gedaan zouden worden. Dan is elke be
nadeeling der gemeenten uitgesloten en is zelfs te
vens het uitzicht geopend op nieuwe voordeelen):
verdere prijsverlaging bij massa-bestelling, stelsel
matige meerdere voorkeur voor Nederlandsch pro-
dukt enz. Met name wat de gasfabrieken beteft, loo-
pen de behoeften der verschillende fabrieken, wat
den aard der gasmeters, buizen, machines, ovens,
kolen, enz. betreft, elkaar zoo weinig uiteen, dat uit
dat oogpunt geen bezwaar tegen den aanbevolene
maatregel kan rij'zen. Natuurlijk zullen' zoodanige
bezwaren tegen een maatregel' .dat een stokje voor
alle korruptie zou steken; ijverig en vindingrijk ge
opperd worden en zal ook de waardigheid1 en het
technisch! oppergezag der gasdirekteuren wel druk
in het geding, gebracht worden. Maar daarvoor zal
men niet uit den weg moeten gaan als men ernstig
het ontoelaatbare bederf te lijf wil en dat dJoel het
hoogst stelt.
Wijl bevelen hét denkbeeld dringend in de aap-
dacht der betrokkenen aan'.
VRACHTAUTO'S-MET PERSONENVERVOER.
De Minister van Binnenlandsche Zaken en Land
bouw heeft het volgende schrijVen aan de burge
meesters gezonden:
Ik heb de eer U mede te deelen, dat de Minister
van Financiën mij in kennis heeft gestéld met de
volgende tot de ambtenaren der directe belastin
gen enz, gerichte circulaire:
Eén vachtauto. waarop tijdelijk banken of stoelen
worden' geplaatst, om in bijzondere gevallen te wor
den gebezigd' tot het vervoeren van personen, is
naar mijne meening niet ingericht voor personen
vervoer en behoorte derhalve te worden belast als
een motorijtuig, vallende onder de omschrijving
van artikel 3, eerste lid, letter d, der Wegenbelas
tingwet".
U, gelieve in voorkomende gevallen! met boven-
verme'ldé interpretatie 'tekening te houden.
CONTROLE BELASTINGKAART.
D'aar gebleken was. dat automobilisten op dén-
zelfden dag meermalen gecontroleerd worden voor
„Be geloof echter niet, dat er iemand bestaat, 'dié een
dergelijk bedrag zoo maar in zijn portefeuille bij zich
draagt."
Deane stak zijn hand in zijn borstzak en haalde een
rolletje bankbiljetten te. voorschijn. „Be heb hier twaalf
bankbiljetten van tien pond in mijn hand, en voor de
rest van de som zal ik een cheque uitschrijven. U
weet heel goed, wat mijn bedoeling is. Wanneer U
mij durft wegjagen, dan ben ük binnen een half uur
hier terug met iemand van de politie."
Ze hield haar hand op om het geld in ontvangst te
nemen. „Volg me," zei ze. „U begrijpt zeker wel, dat
ik slechts een pensionhoudster ben en niet aanspra
kelijk kan worden gesteld voor de daden van mijn
huurders."
„Dat begrijp ik ten volle," antwoordde Deane gre
tig, „Vlugl Breng me naar boven!"
HOOFDSTUK XVHL
Winifred loopt in de val.
Deane volgde de vrouw twee hooge^ trappen op.
Voordat ze de derde besteeg, stond zij even stil en
wendde zich tot hem.
„Het is mijn gewoonte niet me te bemoeien met
hetgeen mijn gasten doen," zei ze. „Zo 'betalen hun
kamers, en dat is het eenige, wat ik vraag. Ziet U
die deur hier tegenover?"
„Ja'„ antwoordde Deane vlug.
„Dat vertrek is verhuurd aan een jonge vrouw, die
zidh Montague noemde, dodh brieven ontving, welke
geadresseerd waren aan een zékere juffrouw Sinc air.
Ze kreeg vanmiddag 'bezoek van een jonge dame, wel
ke vermoedelijk degene zal rijn, die U zoekt. Het lijkt
me het beste, dat U onmiddellijk naar binnen gaat."
Met een paar groote passen had Deane de deur be
reikt. Hij klopte hard aan, doch er werd geen antwoord
gehoord. Hij draalde de kruk om en bemerkte, dat de
deur op slot was.
„Doe open," riep hij uit, terwijl hij hard bonsde.
Geen antwoord. De stilte kwam Deane angstwekkend
voor. Hij richtte zich tot de vrouw, die zwijgend naast
hem stond. „Waar is de telefoon?" vroeg hij.
„In die kamer," antwoordde ze. „Vroeger was het
toestel beneden."
„De deur is op slot," herhaalde hij op wanhopigen
toon.
„Ik begrijp het niet," verzekerde de eigenares van
het huin hem.
„Heeft U niet een tweeden sleutel?"
„Nee."
Wordt vervolgd.
