E BOTERLETTER.
ud* r
VOOR DE KINDEREN.
:reh
Zaterdag 3 December 1927.
70ste Jaargang. No. 8163
De „drooglegging" van Amerika.
WAT PIM EN PUK OVERKWAM.
sin b
ion, dti
om Jon
lager Courant
s Bob
itziet
w*gëbü St. Nicolaasvortelling door Sirolff.
6811 {Nadruk vorboden.)
10 7001 u, dat waa oen feit, hot hoolo kantoor woa ge-
ïisoixl van juffrouw Leontientje, de tweede ty-
Dc baas zolf was altijd even vriendelijk legon
de vier andere mannelijke 'bedienden volbard-
ijfje b]f'gj]e vier hardnekkig in den vrijgezellenstaat.
li zij alle vier vurig hoopten, een» de gunst van
40 va Leontientje te winnen. En zelfs de jongste
iade,, die sedert twee maanden zijn angstig
Bob aa te spillebeenen in een lange broek verborg,
een* een kleur, als juffrouw Leontientje hem een
de geki gaf om te posten en daarbij heel terloops hem
3 g&loa baar schitterende blauwe oogen aankeek. Er
vcc»! er niet één op het kantoor, die niert een uur
iou geloopen hebben, om dat vriendelijke knikje,
rftsfteH Juffrouw Leontientje met haar blonde krullen-
icquea allerliefst geven kon, te verdienen. Want
s al m e*1 16 altijd vriendelijk wa» voor iedereen, had
v' log nooit blijk gegeven van eenlge voorkeur
i een lid der mannelijke kantoorbevolking. Ge-
buleje naar huis, had ze na kantoortijd eteede be-
3011 1114 afgewezen. En dat maakte, dat de aanbidder#
r in hun gedachten op een nog hooger voet-
l«0*i Wb plaat» en. Voor het heele kantoor be»tond
jus maar één typiste in de wereld en dat was
•ouw Leontientje. En toch was er op dit kantoor
een andere typiste. Maar die werd door nie-
d meegeteld, omdat ze al tegen de veertig liep
lolsteeul twintig jaar op dit kantoor had gezeten en bar
ren; v |jurig was. Bovendien had ze een onaangena-
gewoonte. Ze 9noof namelijk bijna voortdurend
het j
iVOj Iruchtig met haar neus., hetgeen haar den bij-
m van „Snuif" had bezorgd. Snuif was dus niet
Q oo!lmlair. Het verschil met juffrouw Leontientje
|e gr^t, Snuif was moor zoo'n onaan-
st
door jaren iet of wat versleten en af-
ongeve ^8ch Keworden, doch toch onmisbaar kantoor-
g ze ds öhel. Dat er altijd geweest was en er ook wel al-
h ïzou blijven. Net een oude kopieerpers, waar ieder
ïtussohi itegen moppert, maar die toch eiken dag nog zijn
•ucijsja rk doet. Zoo ging het met Snuif ook. Omdat ze,
zoo humeurig was en nooit een grap kon ver-
mgte d(Nen> werd ze door de andere collega's meer be-
elka louwd, als een voorwerp, om je kwaad humeur
varmde bot te vieren. Als de baas kwaad was, en niet
tukken' it, op wie hij zijn boosheid moest koelen, dan
eens di r Lij uit tegen Snuif. Moest er overgewerkt wor-
zeathe i i0rnciat Let werk niet af was; dan foeterde het
leg tos
ele kantoor tegen Snuif, alsof het haar schuld
nee op; Sapperloot, nee maar, dan juffrouw Leontientje!
den
A#ent: JuHe mogen 'daal
niet zoo blijven staan. Als aUe
menschen op straat stil bleven
staan, hoe kan dan iemand voos*
bij komen?
Daarvoor gingen ze door het vuur. Geen wonder
dus, dat er tegen Sinterklaas druk gesnojoest werd,
tusschen den middag, als juffrouw Leontientje even
een luchtje was gaan scheppen. H(et heele kantoor
zou lappen. Dat wil zeggen, natuurlijk alleen de
mannelijke afdeeling. Ze zouden allemaal wat ge
ven, om een reuzenboterletter te koopen, om die op
St. Nicolaasmorgsn op haar plaat» neer te leggen.
En leder verkneukelde zich al vooruit, al» hij er
aan dacht, hoe juffrouw Leontientje ook hem, ja
zeker, óók hèh zou bedanken, hèm een hand zou
geveneen hand van Juffrouw Leontientje...... en
een lachjevan Juffrouw Leontientje
Daags voor St. Nicolaa» bleef Jan, de Jongste be
diende, wel een kwartier te lang weg, toen hij voor
den baas een boodschap moest doen. Hetgeen hem
een geweldige schrobbeering bezorgde. Die hij even
wel, met gelatenheid droegwant was het niet
voor juffrouw Leontientje? Hij had, in opdracht van
de andere mannelijke leden van het personeel, im
mers de boterletter besteld! Di^ hij om zes uur zou
komen afhalen, om hem op de plaat» van juffrouw
Leontientje te leggen, zoodat ze het smakelijke ge
schenk den volgenden morgen zou vinden.
Er werd ook nog een briefje b^ geschreven, dat
luidde: „Van St Nicolaas, op verzoek en voorspraak
van Jan, van Buffel, Dikmans, Pietersen en van
Klaveren". En zoo lag, toen den volgenden morgen
juffrouw Leontientje het eerste van ai het perso
neel het kantoor binnenkwam, de boterletter op
haar plaats.—..
Vijf harten, van vijf jongemannen, klopten dien
Sinterklaasmorgen —wol verwachting, toen zij zich
met haastige schreden naar kantoor spoedden. Toe
vallig kwamen ze tegelijk aan kantoor. Vlak voor
hen stevende juist Snuif met vervaarlijke stappen
naar binnen. Haastig hingen ze hun goed op en
drongen, dan, met tijm vijven, het kantoor binnen.
En toen slaakten ze bijna alle vijf een kreet van af
schuw. Want daar zagen ze, dat Snuif met een hef
tig gesnuif op haar plaat» toeliep. En op de plaats
van Snuiflag de reuzenboterletter
De letter van Juffrouw Leontientje! Daar, zoo da
delijk iou Snuif het pak zien, zou ze het open ma
ken, zou bet kostelijke gesohenk van Juffrouw Leon
tientje naar de maan zijnVan Buffel wilde
juist een schreeuw geven, oml Snuif» aandacht af te
leiden en zoo den boterletter voor de lieveling van
het kantoor te redden, toen hij juffrouw Leontientje
in het oog kreeg, die bij haar schrijfmachine stond
en hen wenkte, met een roso vingertje op twee
kersroode lippen, om stil te zijn. Dies bonkten vijf
harten in vijf jongemannenborsten en werden vijf
mondon gesnoerd, waarop vijf man op de teenen het
lokaal binnengingen en stilletjes hun plaatsen op
zochten. Op 'draadloos bevel van juffrouw Leon
tientje zetten vijf man zich, stil, doch met den dood
in het hart, aan hun lessenaars. Weg lief bedankje
van juffrouw Leontientjeweg...— zalig hand
drukjevan juffrouw Leontientje—
Een hevig gesnuif deed hen opzien. Dlaar kwam
Snuif aangestevend. Verroest, wat deed ze nou?
Wat was dat nu? Drommels, wat was er met
Snuif? Daar kwam ze nu aangebeend, harder snui
vend dan ooit, en er biggelde warempel een traan
over d'r bleek* gezicht. En daar tusschendoor scheen
het, alsof ze wilde glimlachen. Snuif, dit glimlach
teen die huilde.
Kijk, nu ging ze naar van Buffel toe en zei, ter
wijl haar grove stem beefde; „Welbedankt, meneer
van Buffel" (snuif van haar neus!) - „ik vind
Let" (snuif!) „verschrikkelijk aardig van U sn
van do anderen" (snuif!) „zoo'n heerlijke let
ter" (snuif)
Eh ze gaf van Buffel een klatttoe hand. Dun ging
z« naar Dikmans, en Pietersen en van Klavsren,
bedankte ze allemaal en gaf een koude, vochtige
hand. En Jan, de jongste bediende, vergat ze ook
niet. Toen ze die de hand wilde drukken, scheen
het alsof hy op het punt etond, iets te verraden.
Maar een gebiedende blik, gevolgd door een stralend
glimlachje, van Juffrouw Leontientje, snoerde zijn
StraatjongenHeb ie soms
oen paar leege cigarettenkisties
Winkelier (kortaf): Neen!
Straatjongen: "Verkoop je
dan niks, ouwe zwamneus?
Armoede is gezond.
Hoezoo?
Denk toch eens, hoeveel
bacteriën die geldstukjes moeten
overbrengen.
mond. En hij onderging de handdruk. Waarna
Snuif, heftig snuivend, en met een zakdoek over
haar oogen wrijvend, naar haar plaat» ging, en
Leontientje in het voorbijgaan toevoegde: W» zullen
hem eerlijk samen «doelen, hoor!
„Dat is erg lief van U", zei juffrouw Leontientje
en ze meende het.
Toen Snuif om twaalf uur naar huis ging om kof-
fit te drinken ze woonde vlakbij op een kamer
stond juffrouw Leontientje op en nog voordat één
van de vijf Jongemannen één woord van protest had
kunnen uien, zei «e: Het wa» erg aardig van Jelui
hoor, maar zóó vond lk het toch nog véél leuker,
vin jelui ook niet?
En vijf hoofden knikten levendig van ja Waarna
Juffrouw Leontientje één voor één, vijf handen
drukte en vijf harten onstuimig deed kloppen door
vijf verrukkelijks glimlachjes.
Zoodat ik dan maar zeggen wil, dat Sinterklaas
toch altijd een feest van verrassingen is.
EN DE VINDINGRIJKHEID DER AMERIKANEN,
OM TOGH EEN „SLOKKIE* TE STOKEN.
Do slimme on vindingrijke Amerikanen nemen
alle mogelijke middelen te baat, om de regoerlng,
die het genot van alcoholhoudend© dranken verbo
den heeft, om den tuin te leidon, en zich toch van
sterken drank te voorzien. Het volgende maniertje
dat in Noord-C alifornië ontdekt werd, is wel zeer
origineel. In 'den hollen stam van een reusachtigen
boom, van acht meter doorsnee, werd oen complete
jeneverstokerij ontdekt. In den boom vond men een
uitstekend werkend dl stilleerapparaat, dat heel han
dig gemaskeerd wa» door een zeildoek ln denzelfden
groenen tint als van den boom. Het apparaat werd
door petroleum verhit en de onnoodige stoom en de
onbruikbare gassen werden door een kachelpijp ver
wijderd. Daar de rook in het ondoordringbaar-dichte
gebladerte opsteeg, was hij voor iedereen onzicht
baar en het was dan ook door een toeval, dat deze
geheim distilleerderij ontdekt werd.
249. Langzaam maar zeker naderde de
ballon een stadje. Pim en Puk keken hun
oogen uit. Alles was hier zoo vreemd. Het
leek heelemaal niet op Wipstaartendorp
I en zelfs niet op Flapoorenstad. Alles was
veel grooter.
250. Hoor es, zei Ptm, ik zie konijnen
loopen, dus ik laat het anker zakken. Mis
schien komen we dan wel ergens aan land.
Ik heb van dit luchtreisje mijn buik vol.
En Puk was het volkomen met hem eens.
251. Het anker slingerde bijna over den
grond. Het zweefde langs een prikkel
draadversperring om een veld koolrapen.
Jammer, zei Pim, dat we niet beet
gekregen hebben. Maar er komen nog
meer kansjes.
252. Nu, het volgende kansje was ©en kip
penhok. Het anker botste ertegen en....
met een verschrikkelijk gekraak ging het
heele hok tilt elkaar. De luid kakelende
kippen stoven naar alle kanten weg.
253. Tegen een landhek geleund stond
hoeroboor Patriek Porc to geniotcn van
don heerlijken middag. Hij 'berekende dut
*'jn akkers dit jaar heel wat rapen en
knollen zouden opbrengen. En daar wa»
WJ esn- groot lisfhsbbsr van.
254. Het anker van de luchtballon greep
vlak naast hcan hot hek en trok het glad
onderstboven. Boor Patriek Porc wist niet
wat er aan 't handje was voor hij luid
schreeuwend op zijn dikke rug lag.
255. Hot anker liet het hok weor sohieton
en do ballon zoildo recht op eon spoor-
dijk aan, terwijl juist oen sneltrein kwam
aunsuizon. Wat zaten PJm en Puk in
angst Als de trein hun mond raakte, wa-
rsn ie verloren.
255. Maar de locomotief schoof juist langs
do ballon heen. Hot onkor dansto op hot
ijzor on vernielde enkele ruitjoe, maar ge
lukkig haakte hot zich niet vost Toen dit
gevaar voorbij waa dreef de ballon het
etadje in.....
