Brabantsche brieven.
Schoonmaak.
Herinneringen aan een oude keizerin.
p.
Ulvrafaoufc 0 Maart 1968.
Mooier.
Ik sjou ginnen «eun em-
inen die den verfJcwairt
hanteert aa ik nie begon
over omen grooten Jan
Toorop. mee deuzen brief,
Toorop ia dua dood en
t la eigenaardig mee zuk-
ke groote Nederlander®,
maar da kun d'oew eigen
in 't begin nooit heelemaai
in leven, da zoo iemand
nouw veur altiji ia geëin
digd mee weiken. Want
amico. hij bee veul
schoons gemokt en w ge
van zo'nen menech op ge
regelde tijen weer nieuwe scheppingen «iet, dan
leeft ie net noo dicht en in oew of 't *n goei fa
milielid. is geworren dienouw en dan wa van z'n
eigen lot hoorenl En dè. kunde dan nie veurstellen,
da zooiets ophoudt.
Kesb purtretten van "nn gezien die waren boo
schoon gemokt da ge <Tr mee zou gaan praten. Ge
kon oew- dan nie veurstellen da zCnen kop eigenlijk
maar 'n stukske pepier w&a mee krljjon. En ge be
greep zukke menachen die er op stingen. 't Waren
..opengeslagen boeken". En as ge nouw ooo alles
leest van 'm. want ge kom van zukke menschep
adtd 't meeste te weten as ze dood zijn. dan
zoude zoo zeggen dat-ia nog al1 beroemd was en s'n
kunst erkendl En toch, amico, he'k nog nooit 'a
plaat van 'm gezien, waarvan ge nie wiat hoe da ge
z op moest hangen!
Want das aitij 't «rotste bezwaar dak heb mee
de schilderijen van m'nen izeun. Die noemt z'n eigen
„modern", maar ik zit mee de laat.
Lest ha'k zoo'n ding verkeerd opgehangen zooaa
ie zeet, en da kwam omdat er «in, schroeioogen in
den lijst z&tten zooda "k er toch niks aan kon doen.
Maar nijdig dat ie was, nijdig, nét of ik 't kon hel
pen. En toch geleuf ik nog stellig dat-ie ongelijk
had. Want mijn landerijen zijn gruun en de locht
erboven is blauw en aa hiji nouw. de boei omkeert,
en 't dus beter denkt te weten dan onzen Lieveneer,
dan kan ik 't nie helpen.
Ik denk dat-ie aanleg heet veur arejeiekit. Die
maken ok de tuinen op et dak en schilderen benee-
Jen oewen vloer blauw as ge se d'r gang lot gaan.
Toorop, die nouw toch wel verstand van de boel
heet, da zal m'nen izeun (en ai s'n moderne keieega's
nie teugen kunnen spreken); ee gezoet dat er in
deuzen tijd ginnen nieuwen stijl kan ontstaan, om
dat deze tijd ziek isl En stfj'l zee-t-ie, mot uit i'n
eigen opkomen, zooaa 'a morgen® den zon opkomt!
Mee zo'nen mensch. kan ik praten; jammer dat-ie
dood isl Heel jammer. £ukka mannen kunnen al®
laak genogt leven 4i
Maar ollee, webben nóg «in klagen. *n Menech die
op iz'n twintigste jaar ai is gaan sukkelen na 'n
broerte, as die 69 jaar wordt, ia 't ai 'n gave uit
d"n hemel .Toorop ruste in vrede l
Z'n werken blijven leven en da'e *nen hoop. Over
honderd jaar, a® wiji allemaal ons gat emmen dicht
geknepen, dan is zijn werk tenminste 'n goei teugen
wicht bijl onze nazaten veur de rechtelij'n-knoeierijen
van vandaag en worre me nie heelemAal gek
verklaard.
Maar ollee, laten me hopen dat de wereld gauw
geneest. (De opduuvei die ze van veertien tot acht
tien gehad heet is ten slotte wel' geschikt ok om ze
jaren aan 'n hersenschudding te laten sukkelen!
G"et zoo nog van die dingeeke® nou en dan. die
daarop wijzen. Zoo lopt er in den Bels weer eenen
rond, Koezijn hiet da ding, (neef, op z'n Hollandse,
van oew femdelje mot 't maar ennmen), en die
perbeort in België de kachel' aan te maken teugen
ons.
„Haai wil ebben, ieltonnèra asdat d'n Belze re
giering teug es OUaand (ah' ja, da sain waai, zulle)
'nen toon zal aanslagen die die kèèskoppen (aain
waail) dwiengen zal tot 'n ajuuster begrip van dv*
verpliechtingken aan den Belzjiek.4
Awel Koezijm, as gaai oewen zin kxaadgt op t leste
en waai komen in d'n oorlog getweeën, awel1 dan
zekkoew as da gaai oppassen mot mijn nie aa vaai-
and teugenovera oew te treffen, want allee koezijntje»
ikik, ik zou ine van m'n verplichtingken kwaaiten
teugen Jauw en oew seffens moe m'nen riek, m'nen
hooivork, bepieken aada gaai *n epondke gelaalk
wier, zulle!
Ge mot nie peinzen, menneke. a» da waal de
tüj doen kou. De Verzoeking en het verterend verlangen
doofden uit als een vlam. Hij was wederom «ichaelf
meester.
Hij boog zich tot haar over en sprak haar woorden
toe, die boven het rumoer uitklonken. „Help mij hem
te redden! Er bestaat nog één kans!"
Hij zag do plotselinge verandering in haar oogen. Zfj
bukte zich met een snelle beweging, en vóór hij het wist
had zij een kus gedrukt op zijn hand. Deze doortintelde
hem met een vreemde gewaarwording. De herinnering
aan dien kus zou hem bijblijven tot aan de Poorten des
Doods.
Het volgende oogenbllk stond hij naast Guy, dien hij
met stevige handen oplichtte. Hij zag den jongen man
een oogenblik in het door de kaars beschenen aschgrau
we gelaat, en wist dat er een taak voor hem lag, die
/uiterste krachtinspanning voor hem zou eischen. Hij
liet Guy op diens voeten staan en met behulp van Syl
via, sleepte hij hem half naar de deur. Hij bedacht dat
dit de laatste daad zou zijn, die zij ooit in compagnie
schap zouden verrichten. En het kwam bij hem op, dat
ook zij haar in dien geest zóu herdenken.
Zij bereikten den drempel. Guy strompelde blindelings
voort. Hij scheen zich nauwelijks bewust wat er met
hem gebeurde. Het gebrul van het water was ontzetten
der geworden en dapper baanden zij zich een weg tegen
den storm In.
Zij vonden Diamant angstig aan zijn vastgebonden
teugel rukken, doch na een paar woorden van Burke
en Sylvia stond hij stiL
„Stijg op!" zeide Burke tot het meisje.
Doch zij deed een schrede achterwaarts. „O, neen
neen!" schreeuwde zij terug. „Ik ga te voet"
Hij zeide niets meer, doch keerde zich eenvoudig om
en heesch Guy in den zadel. Hij belandde daar, kneep
werktuigelijk met zijn knieën, terwijl Burke aan de
eene en Sylvia aan de andere zijde, zijn voeten in de
stijgbeugels plaatsten.
In dat doodelijk stilzwijgen ging Burke naar Sylvia
terug. Vóór zij het wist had hij haar opgelicht en één
ademloos oogenblik hield hij haar in zijn armen. Het
volgende oogenblik zat ook zij op den rug van bet paard
Hij schoof haar handen van zich af en stak ze tusscben
den riem van Guy met een kracht die geen tegenstand
duldde.
„Zit niet te soezen!" riep hij Guy toe, dezen een slag
tegen de dij gevende, terwijl hij den teugel vierde. Ver
volgens gaf hij het paard een klap tegen de flank.
Diamant echoot als een ptfl uit den boog vooruit verzette
«leli niet tegen zijn dubbelen last en was het volgende
Beltin® non *sea Kier rnr tófc» fn d'n lro®t wo»
wen nemen en on® beste beddegoed rouwen afstaan.
En hoe emmen gvillle oew verplichtingen voldaant
Awel, gullie het ona oorlogdbrood weggegooid over
de keien zulle en ge het on® beddegoed begaaid en
hier en daar en ieveran® nog gestolen. Baaigot en
nouw emmen waai verplichtingken? Da ziede van
ier zulle l Ge zaait *n zot!
En witte waar dani-omgaat, amdco? Wijl meugen
in Zeeland gin polders in dijken! Mee t oog op d'n
eb en vloed van de Schelde. En dan, verdikkeme
te weten dat wij nie lévert kunnen zonder droog-
loggerijl!
De ZuJerzee dweilen me op: de Reeuwijksche plas
sen bijj Gouda drogen me strak op, Zeeland! gaan me
droog leggen enSchiedam!!
(Mieniater Slootemaker de Bruine wil' on® allemaal
di'kkereeren mee 'nen blauwen knoop!
Hljl ee gelijkt Allicht zijn d'r veul' menseden die
er weer 'nen boterham aan verdienen. Want on®
borreltje drinken me toch en nag nog veul' meer
en dan mot et aop *n andere manier gebrouwen
worren.
t Is ander® Jammer veur Nederland as die droog-
leewerij lukt, want zooveul wier hier nie meer gepim
peld en da zal dan weer erger worren. In Amerika
ia de krieminaliteit, de missdaad, gestegen mee d®,
drooglegging. In den (Bel® halen z'mi per Liter. Daar
drinken z'm niemeer uit borrelgloske® maar zoo uit
de fleeeH rauw! Daar blazen zlm nie, amico. daar
lussen z'n wel wënmi! En da krijgen me hier nouw
ok. denik ik. Maar, 't wetje-a-i» 'r nog nie en 't xoti
nie 't eerst® wetsveurstel zijn ok dat dit kabinet op
t kabinet mot hangen.
Ollee. amico, ilk schaad er af. Ontvang veul groe
ten van Trui en gin horke minder van oewen
toet a voe
DRA
SCHOONMAKENDE VROUWEN EN MOPPERENDE
MANNEN,
I
Het zal niet lang meer duren of in elk huisgezin
barst het veelgevreeade loe: de schoonmaak! Pa
loopt met een elachtofferig gezicht rond, klaagt zijn
I nood te pa» en te onpas en praat zichzelf en andere
huisvaders met ernst en overtuiging voor, dat de
schoonmaak een volkomen onnoodige bezoeking is,
en dat de eenige reden, waarom het ieder jaar weer
.plaat® heeft, is. dat ma er zoo dol op is.
De persoon in 'kwestie, ma, daarentegen voelt de
noodzaa!k< na een winter van stoken en bijl een on
barmhartige zon die alle ongerechtigheden aan het
licht brengt. Zijl snakt naar het einde, maar als zij-
goed aan den gang is, zijl niet meer te stuiten is en
krijgt er zeker en vast tenslotte -plezier in.
IDe kinderen houden weieens van een afwlsselin-
getje, hoewel zijl de overhoop gehaalde kamers ook
wel ongezellig vinden. Maar allerlei ongeweten schat
ten komen van den zolder en uit weinig gebruikte
kasten te voorschijn, die geheel nieuwe vergezichten
openen' voor hun spel. Alleen wanneer zijl hun eigen
kast moeten opruimen of, grooter geworden, dit
I geheel alleen moeten doen, worden zij ook opstandig
tegen het instituut, dat „schoonmaak" heet
En tenslotte slaakt iedereen een zucht van ver-
liching, wanneer het weer achter den rug is:
Zoo weten wij van een gezin, waar dit jaarlijks
weeikeerende ondersteboven zetten van het huis
glorierijk besloten werd met een pronkjuweel van
een rijstetaart, door de huisvrouw eigenhandig
klaar gemaakt. Wanneer die dus op tafel kwam,
was de schoonmaak ten einde. Twijfel was niet
mogelijk, daar de rijstetaart slechts eenmaal per
Jaar en wöl op dien gedenkwaardigen slotdag van
deze reinlgiogswoede werd opgediend.
En deze gewoonte vergroeide zoo met het gezin,
dat de kinderen later, volwassen geworden, in
eerst altijd iets als antipathie voelden tegen een
rijstetaart die niet besteand was om de schoonmaak
ui.t te lulden.
Dit opent echter, dunkt on®. nieuwe perspectieven
voor de huisvrouwen, die in deze weken gehukt
gaan onder het gemopper van haar echtvriend' -
i wanneer het huis rommelig is, om later weer des te
i schooner onder de emmers, dweilen, bezems, spon
zen en zeemlappen te voorschijn te komen.
Het is namelijk dit: is er een kamer klaar, dan
I maakt ge een lievelingskostje voor hem, dat brengt
hem vast weer in de gewenschte, goede stemming
om het mtbezemen van een volgend vertrek met
waren mannenmoed te kunnen doorstaan. Want ge
weet het: de weg naar 't hart.... enzoovoorts.
En zoo spreekt <?e hem met uw smakelijk bereide
kostjes lederen 'keer weer den noodigen moed in. Is
hij lastiger dan lastig, verwen hem dan ook tua-
schentijds, bijvoorbeeld' als er een verdieping afge
werkt ia, met iets waar hi| dol' op is, misschien
I helpt dat ook wel.
Dit doet ons weer denken aan de huisvrouw die
met de schoonmaak begon en wist dat haar eigen
man, zoo-als bijna alle nasamen hater vriendinnen
ook, zijn steeds weerkeerend gemopper zou doen
hooien. Het werk vorderde goed, maar de vrouw
begon er slecht uit te zien, at weinig, sliep weinig
en werd met den da» magerder. Teveel gezwoegd,
zult u zeggen. Maar dat was toch vreemd ze deed
niets meer dan andere jaren, en zij; overhaastte zich
evenmin. Het liep al tegen het einde met het ge
ploeter, toen de vrouw op een avond het niet langer
uithield, de deur uitrende haar den dokter, en hij'-
gend uitbracht: .Dokter, kom toch dadelijk mee, ik
maak me vreeselijk ongerust, mijn man moet dood
ziek zijn ihdjj heeft nog geen boos woord over de
schoonaak gezegd."
Intuaschen zijn wij vrouwen op t punt van de
schoonmaak dat ma» in deze speciale vrouwen-
I rubriek wol gezegd worden aardig tyranniek. Op
een enkele uitzondering na laten wij allemaal onze
lust tot schoonmaken den vrijen teugel, zonder ons
aan het overigens van tevoren vaak zwakke verweer
van den heer des huizes te storen. Rechtvaardig
heidshalve moet hier echter 'bijl gezegd; wonden, dat
't gemopper niet zoo ernstig gemeend ia ais het oi>
pervlakkig (beschouwd wel lijkt Ik heb ine zelfs
I laten vertellen, dat er mannen1 zijn, die wanneer
'hun vrouwen maar genoegelijiki haar gewone werk
door bUjtven doen, en het is tenslotte Ajprili geworden,
onrustig worden eni eindelijk vragen: hoe i® het
kamt er geen schoonmaak van 't jaar? En als de
vrouwen, die daarop gewacht hebben, dan met
koortsachtigen haast beginnen*» begint het jaarlijk-
sohe gemopper met frisschen moed;
Het is net als met de lentestormen: al die boos
heid lijkt wel erg. maar het is spoedig weer bedaard,
en 't hoort er zoo'n beetje bij. Erger zijn de huis
vrouwen er aan toe, die ook een najaarsuithaal
noodzakelijk vinden en aldus de boosheid van den
heer de® huizes opwekken. De herfststorm kan
niet zoo spoedig uitgeraasd; zijn.
Laten we nu dus met frisschen moed »s,ti den
„uithaal"' beginnen. OnbedriegeHJke kenteekenen
zooals dekens die over balconranden hangen, kon
digen de vluggerds al aan; de prlncipieelen bar
sten los op den eersten Maart, weer of geen weer.
Degenen, die er tamelijk kalm onder- zijn-, wachten
het goede weer in Maart af. wanneer het langer
licht blijft, en de laatkamers beginnen in April, zoo-
dat zijl tenslotte loopen te puffen te blazen en zich l
vast voornomen het volgend jaar minstens een
maand' eerder -te beginnen en dan wéér laat' zdjn.
„Htrl. Dblid."
sw
egen
°iege"
1 Bij Apoth.en Droqistéh Prijs 73.40 en
EUGENIE, DE WEDUWE VAN NAPOLEON TTT
Een voor haar pijnlijk incident bij een poging om Paus
Leo XXII te bezoeken.
De Pransche diplomaat, Maurice Paléolague, is In het
Fransche tijdschrift, de Revue des deux Mondes, begon-
nen herinneringen aan keizerin Eugenle, de weduwe
van Napoleon m, of te halen. In haar Jeugd was Euge
nle een schoone en weelderige, doch smaakvolle vrouw,
die zich bij voorkeur wijdde aan de letterkunde en de
schoone kunsten, zich evenzeer door een kloek verstand
als door een weldadlgen zin onderscheidde, maar zIch
bovenal oen getrouwe dochter betoonde van de R. Ka
tholieke Kerk.
Paléologue dan geeft nauwkeurig weer, wat de kei
zerin in gesprekken met hem, waarvan het eerBte in
den vóórzomer van 1901, het laatste In den winter van
1903 plaats vond, heeft gezegd. Hij vertelt over zijn
eerste ontmoeting met de oude keizerin het een en ander
omtrent haar persoonlijkheid, waaraan de N.R.Ct het
volgende ontleent:
Niettegenstaande haar vijf-en-zeventlg jaar bewaart
zij nog sporen van haar vroegere schoonheid. Het ge
zicht is fijn gebleven en onder het witte haar lijkt het
voorhoofd zeer hoog, een voorhoofd, dat duidelijk is
voorbestemd een diadeem te dragen. De levendige, dicht
bij elkaar geplaatste oogen hebben een sombere, harde
schittering, waarin men het kunstmiddel van het zwarte
krijt onderkent, dat den rand der verwelkte oogleden
onderstreept Het bovenlijf, dat zij stijf-rechtop houdt
raakt den rug van den fauteuil zelfs niet aan. De han-
1 den, die haar vorm hebben behouden, zijn amber-bleek,
alsof zij gebalsemd waren. Uit de gebeele persoon maakt
zich een vreemde indruk los van majesteit, hiëratisme,
verval.
In bet onderhoud, dat Paléologue den 18en Juli 1903
met de keizerin had, kwam de Romelnsche kwestie ter
sprake. Juist ln die dagen was paus Leo XTTT zeer ziek
en wij herinneren even eraan, dat Loubet toen presi
dent van de Republiek, Delcaseé minister van buiten-
landsche zaken was.
De keizerin ontving Paléologue met de mededeellng,
dat zij hem een geheim had toe te vertrouwen, een ge
heim betreffende paus Leo XTTT:
„Reeds lang had ik een groot verlangen die edele, die
Ideale pauselijke figuur, een der schoonste uit de anna
len der kerk, te leeren kennen. Welk een edelmoedig
heid van ziel, wat een diepte en fijnheid van verstand!
Leo XIH heeft alle deugden van Piua IX en alles wat
ontbrak aan Piua IX. Hoe dikwijls heb ik tot mezelf
gezegd: „als de Keizer met Leo XTTT te doen had gehad
en niet met Piua IX". Ik wilde niet, dat hij stierf zon
der dat ik voor hem had geknield. Dua heb lk aan het
oogenblik in de richting van het hooger gelegen terrein
verdwenen, met het nimmer falende instinct van een
dier.
Het gekletter van de ijlende hoeven ging door het
tumult van het water verloren; de beide gedaanten ver
dwenen in de duisternis, en de man die achterbleef be
gaf zich met loome schreden terug naar de hut
De kaars wierp een flikkerend licht over de tafel en
het bed. Hij stond met zijn rug naar den nacht en
staarde in het dansende licht Het werd door een foto
standaard tegen den tocht beschermd. Het portret zelf
was van hem afgekeerd. Na eenige oogenbllkken trok
dit zijn aandacht Hij liep om de tafel heen. Ofschoon
de Dood vast en zeker om hem heen waarde, werd hij
tot de foto aangetrokken als door een magneet Als een
stervende, reikhalsde hij naar een laataten dronk die zijn
dorst zou lessen, alvorens hij in vrede kon sterven. Hij
leunde tegen de tafel ,die onder zijn gewicht kraakte.
Hij strekte ter weerszijden van de kaars een arm uit
en trók de foto tot vlak bij de vlam. In het onzekere
geflikker lachte het gelaat van Sylvia hem toe. Hij ver
beeldde zich dat haar stem hem riep. En de liefde in
haar oogen die liefde, die straalde ln haar lach! Zij
betooverde hem al was het niet hem wien zij gold.
Hij staarde langen tijd op dit voorwerp, dat langen
tijd de schat had uitgemaakt van een anderen man, lang
vóór hij haar zelfs had gezien, en bij het aanschouwen
vergat hij al het andere. In zijn verheven zelfopoffering
had hij alles opgegeven, behalve zijn innige liefde voor
haar. De geest had de overwinning behaald over het
vleesch. De Onsterfelijke Liefde, waarbij vergeleken de
Dood slechts een kleinigheid la, hem tot boven de
wereld verheven
Door wat werd hij zoo plotseling getroffen, terwijl hij
daar over de tafel geleund stond? Boven dat oorverdoo-
vend lawaai uit, was geen geluld door hem vernomen.
Geen beweging, behalve die van de flikkerende vlam,
was voor hem zichtbaar geweest. Door niets werd hij
aangeraakt En toch had hij het bovenlijf stijf opgericht
terwijl iedere zenuw aan hem trilde en aanschouwde
hij haar!
Zij stond in de deuropening, naar adem snakkende,
zich aan den stijl vastklemmende, met den Dood achter
zich, doch geen vrees voor den Dood in de oogen. In
plaats daarvan lag er een hemelschen glans in, dien hij
er nog nimmer had opgemerkt
Hij stond stil en bleef haar aanstaren, bang een be
weging te maken. En als Iemand, die van uit de storm
naar een veilige plek springt, sprong Sylvia naar hem
Vóór hü het wist dat hij niet deeow4» had tij haar as-
men om hem heengeslagen.
Hij omarmde haar toen met zulk een zaligheld en
verrukking dat het hem bijna van de macht tot denken
beroofde. En ln dat oogenblik ontmoetten hun lippen
elkander in een kus, die innig en heilig was, die hen
onafscheidelijk aan elkander verbond een zielsgemeen
schap.
Burke beefde zooals hij niet dacht dat hij beven kon.
„Waarom ben je teruggekeerd?" vroeg hij zoodra hij
de spraak hervonden had.
Zij antwoordde hem gejaagd en hartstochtelijk, zich
vaster tegen hem aandrukkende: „Omdat God weet
het lk liever met jou wil sterven dan dan
zonder jou leven! Ik heb je zoo lief! O, begrijp je dat
niet?"
Ja, hij begreep het, hoewel al het andere ver boven
zijn begrip ging. Nooit weder zou hij twijfelen aan die
verrassende waarheid, die hem hier, aan de eigen Poor
ten des Doods geopenbaard werd en die de geheele we
reld voor hem een ander aanzien deed krijgen.
Terwijl hij haar vasthield zag hij op hakr neer, ter
wijl het licht van de kaars door ho^-r haren speelde,
terwijl baar stralende oogen alleen hem zagen. Neon,
hij had geen woorden noodig, om die waarheid bevestigd
te zien. e
En eensklaps vertiendubbelde het machtige geweld om
hen heen. Een huilende windvlaag loeide voorbij en in
een oogwenk woei de kaars uit Zij stonden in het pik
donker.
Haar armen omklemden hem vaster. Hij voelde haar
angst in haar knelling. Dit schudde hem wakker. Een
Titanische kracht was in hem gevaren. Waarom zouden
zij hier kalm den dood verbeiden? Zij zouden tenminste
een poging kunnen doen om te ontkomen, hoe gering
de kans ook was. Hij besefte plotseling dat het sterfe
lijk leven een onschatbare waarde voor hem had ge
kregen Iets waarvoor het de moeite waard is te strij
den een onwaardeerbare gift.
Hij bukte zich zooals hij dien eersten avond op de
farm gedaan had hoe lang reeds geleden! en nam
i haar in zijn armen op.
Toen hij, zich naar «de deur bewoog, spoelde het war
ter hem reeds rond de knieën. De oever was ingezakt.
Maar toch bood een verheffing van den bodem hem een
oogenblik vasten grond. Hij berekende zijn kans. Toen
strompelde hij naar de plek.
Hier kwam het water hem tot aan den middel Hij
zakte dieper ln den afbrokkel enden grond.
„Draag mij niet!" verzocht tij> »Jk kaai ook xtiwi
L**t ik j« h®hd vasthoud**!"
eind van de vorige maand mijn Jacht te Cap
ten komen en, onder voorwendsel van een toch£,
naar Civita-Veccia vertrokken. Van daar ben
nito naar Rome gegaan, waar lk een heel 1
hotel heb gekozen en zelfs bob lk, om mijn
maar stil te houden, mijn Jacht naar Napels
en ln de couranten laten melden, dat Ik niet
waa gegaan. Den volgenden dag heb lk een at
bij den Paus aangevraagd on ik ben in mijn hol
gesloten gebleven, totdat ik het antwoord van
kaan had.
Het is tot mij gekomen ln den vorm van een
schen kardinaal, die mij zeide: „Het bedroeft dei
ligen Vader maar hij kan Uwe Majesteit niet oi
gen."
„Waarom niet, la zijn toestand verergerd?"
„Neen, hij is eerder wat beter. Wat hem b
Majesteit te ontvangen la, dat zij ia 1876 de
het Quirinaal is binnengegaan om een bezoek
gen aan prins Humbert en prinses Margaretha
katholieke majesteit, die de poorten van het
is binnengegaan, wordt voor altijd buiten het Vi
gesloten."
Ik heb hem deze laatste woorden laten hei
toen ls mijn toorn mij de baas geworden:
„Men verbiedt mij den toegang tot het Vatikaa*
mij!... Na alles wat de Keizer en ik voor den
Stoel hebben gedaan... Weet Leo XHI dan niet d
IX peet over mijn zoon is geweest. Gaat U hem
mijn naam zeggen, dat Ik tegen zijn besluit pi
dat lk hem smeek dit ln te trekken, want het
mij een allersmartelijkst affront zijn." Maar de
naai was onvermurwbaar.
„Neen, mevrouw, het besluit van den Helllgeo
ls onherroepelijk; hij heeft mij opgedragen u dit
gen..."
Ik was niet langer vertoornd, lk was verslag^
doofd. Toen ik" weer meester van mijzelf was gew
heb ik getracht door redeneering invloed op dea
naai te hebben:
„Dat bezoek, dat ik zeven-en-twintig jaar geli
mijn zoon aan het Quirinaal heb gebracht,
twintig jaar geleden, kan mij waarlijk niet
weten. Wij zijn toch eerst nedergeknield aan de
van Plus IX, die ons met souvereine eerbewi.
ontvangen. Koning Victor Emanuel was niet tè
wij hebben hem te Florence in bet Pitti-palois oat
In het Quirinaal waren slechts prins Humbert en,,
ses Margaretha, wij konden hen toch moeilijk ov«
hoofd zien!
Maar de kardinaal antwoordde: „Neen,
Uwe Majesteit had de poorten van het Quirinaal!
moeten binnengaan.
Erken, monseigneur, dat, zoo lk een fout begaan i
zij vergeeflijk was. Heb ik, na al mijn rampspoaii
eenige aanspraak op de toegevendheid van den P*
De kardinaal: De Hoilige Vader heeft ernstigo u
tueele redenen om zich onbuigzaam jegens Uwe Ma;
telt te betoonen; hij heeft mij gemachtigd u die te a
hullen. Wij weten, dat Victor Emanuel m binnaai
naar Parijs zal gaan en dat de president van de ft
bliek hem zijn bezoek te Rome zal terugbrengt*
Heilige Vader zal de aanwezigheid van den heer Lm
op het Quirinaal als een onduldbare beleediglng bes
wen en hij zal weigeren hem te ontvangen. Daaroa
hij niet, dat er zelfs maar de schijn van een prtct
ontstaat, dat men hem in dit of ln elk ander ana2oi|
val zou kunnen voorhouden.
De keizerin: Het zal dus zeker een breuk word®
schen Frankrijk en den Heiligen Stoel? L
De kardinaal: Ja, mevrouw, hot zal een breuk
Er is toen, vervolgde de keizerin haar mededM
aan Paléologue, in mij iets buitengewoons gebeurd
wijl ik mij voorstelde, dat ik nog op den troon
ik de discussie voortgezet, als ik opdracht had dl
van Frankrijk te verdedigen. De keizerin deelde a
keurig aan Paléologue mede, wat zij den kardinail
toegevoegd en dat haar laatste woorden waren gwi
„Ik veronderstel, dat meneer Loubet, vóór hij Roa»
laat, sijn deferentie zal toonen aan het hoofd v®
kerk door te verzoeken hem zijn opwachting t»
maken. Blijven de deuren van het Vatikean voor
gesloten, dan zal alleen de Paus daarvoor do vwaife
delijkheid dragen. En hoe zult u de wereld doen N
pen, dat de Paus den toegang tot zijn paleis ais
hoofd van de Fransche natie oajtaegt terwijl
geenszins tegenstaat er heretische monarchen, gelijl ,Wï(
koning van Engeland en den keizer van Duit3chlMl
ontvangen. Zelfs in katholieke kringen zal men es
paradoxale houding niet begrijpen.
De arme kardinaal, zoo vervolgde de oude M
hoorde mij verbluft aan, zachtjes herhalend: „De
lige Vader heeft al deze argumenten gewogen; en sli
te vaster is zijn besluit, dat onherroepelijk is, osk
pelijk. Dit was zijn laatste woord.
Na een zucht hernam de keizerin: Het scl
toe, dat de president van de Republiek (Loubet)
minister (Delcassé) er belang bij hadden dit
dat voor mij zoo pijnlijk is geweest, te kennen.
V
».o.
(dat
Wo
Doch hij wilde haar niet uit zijn armen laten
Zijn kracht wa3 op dat oogenblik vertlendul"
wist, dat al mocht het water hem ook beap<
het niet zou opgeven.
Op deze wijze, plassend, strompelend en
baande hij zich een weg, evenals Diamant, geleidj
een nimmer falend instinct Dertig seconden
haar hadden verlaten, werd de hut op het zand
gen door de hongerige golven, doch deze dertig ti
den waren hun redding geweest. Zij hadden het
bereikt waar de bodem naar het kopje rees, «n 1»
het water hem met kracht bleef bespoelen, bas c
af naarmate zij stegen. yTJ
Bij den voet van het kopje zelf aangekomen.1
plotseling een stroom van maanlicht door de
gegoten, en vertoonde zich het overstroomde tart® b
een rolprent aan hun oogen. Pe:
De adem van Burke ging stokkend en zwaai.I -5'
toch sprak hij. „Wij zijn gered!" riep hij uit. 1
„Zet mij nu neer!" drong zij aan. „Zet mij tw11 8sei
Doch hij voldeed nog niet aan haar wensch, óa®
hij een droge plek bereikt had, en zette haar
den grond. En zelfs ln dat oogenblik bleef hij M®'
houden als vreesde hij haar te laten gaan.
Zij stonden zwijgend, elkander in het komen» J'Keril
verdwijnende maanlicht vasthoudende, tot bet ha"
Burke na dezen vreeselijken strijd weer regelaar Ctei
gon te kloppen.
Sylvia sloeg een arm om zijn hals. „Zullen til
recht doorgaan naar het kasteel?"
„Naar welk kasteel?" Hij keerde zich ten vo» Tl
Snel bukte zij zich tot hem over. Zij hield sÖ»l UI®
I tusschen haar handen en zag een oogenblik strw
zich uit. Toen kuste zij hem met een bevend lacW»
geloof dat je gelijk hebt partner. Wij behoetgfcff
der te gaan dan dit", zeide zij. „Wij zijn ree®
ons kasteel van graniet aangekomen."
Hij omvatte haar met een har tstoch tel ij kheid^,
op dat oogenblik veel liever was dan welke te*®
ook, en boog zich naar zijn wil. „Ja wij zijn *7
men!" zeide hij en kuste haar weer met ÜPP*0
inhouding trilden. „Maar bij mijn ziel wat ce«
Zij nestelde zich dichter tegen hem aan, J»
volledige overgave.' „En bij mijn ziel w
komst!" lachte zij terug. „j
Hierop lachten zij samen, zegevierend al»
wereld a&a hun voeten zien liggen. u
Wordtin*»]
