doodt insecten Brabantsche brieven. PUROL PUROL De Belastingdruk in het kanton Schagen. Al oplichtende aan den kost gekomen. Binnenlandsch Nieuws. Handig bedachte oplichterstruc. Door een trein overreden. 11335 12248 12787 13373 14160 14887 15927 16605 17045 17810 18370 19137 20241 20691 113Ö0 12463 12802 13433 14447 14918 16007 16655 17047 17948 18381 19195 20344 11632 12575 12854 13546 14456 15185 16044 16771 17096 17965 185% 19346 20347 20718 12591 12978 13590 14482 15373 16249 16913 17258 18010 19693 20394 20733 11700 12602 12982 13665 14554 15445 16292 16954 17308 18079 18623 19740 20421 20853 11824 12114 12685 12734 13020 13150 13919 13933 14623 14716 15454 15528 16321 16379 16967 16988 17315 17478 18122 18193 18779 18856 19741 19758 20520 20680 20925 20980 12124 12173 12735 12779 13210 13347 13988 14137 14722 14724 15841 15873 16521 16589 16900 17019 17580 17753 18291 18355 18914 19097 19967 20058 Ulvenhout, 6 Juni 1928. Menier, Guilie meug wel blij zijn dat er 'n Olimpijade is, want hoe of ge anders oew Kranten allemaal vol moes maken buiten de adverten- sieskes, is mijn 'n raadsel! Want, amico, zeggen zoo 't is, d'r is nle veul nieuws. De komkommertijd in 't krantenvak is van 't jaar wel vroeg: 'nen komkom mertijd zonder komkommers zooas 't ok zomer is zonder stroolenhoedjes: zooas me tillefeneeren zonder draad; sommigen d'r eigen aan- kleejen zonder kleeren, anderen koopen zonder te beta len en... gij dus oew eigen .troosten kunt in de mode te zijn. Wa-d-ik ok mot doen. Toch he 'k van den mergen stiekum lol gehad, amlco. Keb gelijk gekregen en da's veur 'nen getrouwden mensch: veul. Heel veul! Verleejen week schreef ik oew over da stinkgas waar g*oew eigen aan doodasemt. En dat die Duitsche krant de Vossiese Zaaitoeng schreef, da dieën Hamburgschen vosgeen maar 'n flau we kulleke was: 'n echt kinderachtig gaske. Aan da flauwe kulleke, waar deur 'n toevallig onge- lukske, 'n lekske, tien menschen stierven, emmen kun nen zien hoe-et er rausen zal as 't oorlog is en 't nieuwe gas over ons uitgelaten zal worren. Da kwaliteitsgas, waar 'k van schreef, witte wel? En ik schreef oew ok: „en zeg nouw nie, wa wit daar zo'nen boer nouw van"... Want laat ik nouw vanden- mergen In de krant lezen, dad'n Eerste Kamerlid, pre fester van Emden, in denzelfden geest z'n eigen die din gen afgevraagd heet en één week later die vragen aan onze menister Lambooi, menister van Ruzie en Oorlog, veurgelegen heet! De prefester is al evenmin gerust op da stinkgas as ikke: hij lust et ok nie en verwacht er ok niks gin goeds van. En van 'nen anderen perfester, perfester Cohen, die deur z'n vak gasspeesjallst is, he'k gelezen, dat de volgende oorlog nie anders as mee gas gevoerd zal worren en dat den één drukske op 'n knopske vol doende zal zijn om 'n heele stad naar 't pierenland te helpen. Overal wordt er aan da goed gewerkt," zee-t-le. „ok In ons lan d!" 1 Zo hadden aan hum ok gevraagd hier, om van die vuiligheid te willen brouwen, maar pref ester Cohen ee- t-er veur bedankt. Da's schoon, amico! As da-d-alle pre festers deejen en de ginneraals moesen zelf gas maken, dan zou 't nog al losloopen: maar nouw? As Napoleon nog 's op de wereld kon komen kijken en ze wouwen 'm 'n oorlogske opdragen, ik denk dat-ie dan zeggen zou: „Mersie mesjeus, doe-g-et zelf maar en breng mijn maar Ineens naar Sint Helena. Mijn vak ia vechten, nie sluipmoorden." Waaruit ge weer zien kunt, da ge dood, goed dood mot zijn, om geprezen te worrentenzij... da ge voet baller bent! Daar hedde bevoorbeld Wullem Heydt. De mensch is mee de Pinksteren gestorven en nouw leesde van 'm. Van z'n vak was ie vischboer en veur z'n liefhebberij deed ie in z'nen vrijen tijd aan meziek. En nouw ie dood is, nouw komen ze 'r veur uit, dat dezen vischboer meer meziek had zitten in z'nen pink, die naar zoute hè- ring ruikte, dan veul bekende meziekers, die beter in visch konden doen, aan heel d'r korpus. Nog starker. De gewijde menlek die Wullem ee gekompeneerd is van zo'nen geweldigen aard, da z'xn vandaag nog maar .half kunnen waardeeren! Ge mot da nie uitvlakken, amlco! Hareene te hebben om de schoonste Missen te kompeneeren, die zóó ver veruit zijn in d'r samenstelling, da ze vandaag nie uit- I gevoerd worren naar. behooren en dan visch af te motte wegen veur oew klanten, die op oew neer zien omda-d-oew vingers mee klieven en sneejen heelemaal nie op „pianovingers" lijken. Wullem Heydt mot wel van 'n natuur gewiest zijn, die zóó boven het hedendaagsche menschdom uitstak dat ie 'bija 'nen heilige mot zijn ge wiest. In ieder geval za! ie wel 'n handbridte boven 'nen Zuld-Amerlkaanschen neger uitgestoken emmen, die we reldberoemd ls omdat-ie... voetballen kan! Vraag 's wie Heydt was? Vraag 's wie Andrade is? Ik ben maar 'nen boer, amico, maar laat ik oew zeg gen as ik daarbij denk dan staai ik op barsten. Over vijftig jaar zal 't veur 'n groote beroemdheid 'n eer zijn as z'n uitvaart gezongen wordt mee 'n Mis van Heydt. Heydt zelf is begraven as... vischboer! De ingewik kelde stadhuiswoorden die ze noodig emmen om Wul lem z'n kunst uit te leggen, zou Wullem zelf nle kun nen lezen, maar meziek kompeneeren om ons op te voeren tot de hemelsehe gedachten, kek, daar had Wul lem kabeljauw van gegeten. Er zullen er nog genogt zijn, die heel d'r leven kunnen bestaan en toegejuicht worren, mee de maat te slaan bij Heydt's meziek. Wul lem, rust in vrede da meen ik of ge m'n eigen broer was. En nog 'nen dooien Nederlander, amico, daar mot ik 't over emmen. 'nen Verver, zoast er nle veul gewiest zijn. Eenen die hier in de konterijen thuis hoorde: Vin cent van Gogh. Die is op d'n oogenblik vijf en zeuventlg jaren gelejen geboren. Hij is er al ruim veertig van dood, want hij is van den èremoei, in Parijs gestorven. En nouw, na veertig jaren dood te zijn, schrijven de kranten in Oostenrijk dat de menschheid vandaag pas de geweldige beteeke- nis van Vincente veur de Europeesche schilderkunst beginnen te snappen. Ge zouw wezenlijk veur oew lol gaan verven! Ze laten oew eerst van den honger doodgaan en as er dan van oew botjes gin beentje meer over is, dan be ginnen ze oew te snappen in 't... Buitenland!! Wel gatsamme-nog-toe, emmen wij dan zoveul be roemdheden, da me ze rustig overlaten aan 't Buiten land? De Buitenlandsche journalisten emmen hier ge haald om te geuren mee de bollekes kèès uit Alkmaar en de koeien in Friesland en de steenkolen in Lim burg en de blommekes in Hollaand maar in Weenen motten ze 'n tentoonstelling in mekaar schroeven om Vincent te herdenken op z'nen 75sten verjaardag! Wij zeivers emmen *t te druk om de kranten vol te schrijven mee 't schot van Petrone, 't kiepen van Mazali, de kleur van Andrade, de portretjes van Kalb, Stoelfout en andere buitenlandsche sportjongens mee veul vlegelmanieren! Amico, we weten precies wa Mazali graag lust, hoe Fernandez lacht, hoe Cea z'n meske hiet, welk merk siegretjes Nasazzl rokt, maar in Weenen weten ze da- d-op 't ogenblik 't tijdstip er is om Vlncert van Gogh te eeren! 't Was daarom zo'n mooi, zo'n echt vorstelijk en beschaafd gebaar van onzen goeien Prins, amico, toen ie onderlest in Rotterdam op de Nenijto 'n potje bier of zoo zat te drinken en 'n paar tafeltjes veur 'm 'nen be kwamen acteur zag zitten. Lewie de Vries (die ok z'n heil in 't buitenland mot zoeken altij) en Lewie bij 'm liet komen. Onze Prins mokte 'm z'n komplement over Lewie z'n suuksès in Denemarken (nie in Holland, ziede wel) en hee-d onzen Prins Hendrik ons allemaal 'n veurbeela gegeven van Nederlandschen trots! Maar da zal wel daar uit veurtkomen, da-d-onzen Prins in 'n groot Land ls geboren! En dus wit, hoe 't hoort! Amico, ik schei-d-er maar af, want as ik nouw ok nog gaai foeteren op de Maatschappij tot Ekspletasie van onbewaakte overwegen, in verband mee 'n kemisle die nouw pas benoemd is omda-d-euvel te onderzoe ken, dan zoude gaan denken mee 'nen oorwurm te doen te hebben en daar kende mijn toch wel beter veur, nle- waar? Maar as Brabaander en as boer voel Ik te veul veur ons Nederlandje, dan da 'k alles zoomaar over m'nen kant lot gaan en daarom he 'k m'nen gal ls ultge- spouwd, deze keer! Maar amico, ontvang as altij veul groeten van Trui en gin horke minder van oewen toet a voe DRé. FL1T Eigen tijd geleden gaven wij een overzicht van den belastingdruk naar het belastingjaar 1927/1928 in de gemeenten, gelegen in het Kanton Schagen, zoomede ter vergelijking van enkele steden in onze om geving. In dit overzicht werden de bed/agen ver meld, welke naar een zuiver inkomen van f 1000. f2000.—, f3000.— f4000.— en f5000.— betaald moes ten worden aan gemeentelijke inkomstenbelasting. Thans is bij het Centraal Bureau voor de Statistiek verschenen de „Rangschikkingslijst Gemeenten naar den belastingdruk over het jaar 1027/1928", Voor elke gemeente zijin berekend de bedragen, die als inkom stenbelasting ten behoeve van iRijk, Provincie en ge meente tezamen betaald moeten worden door ge huwden met twee kinderen hij zuivere inkomens van f2000.en f5000.Volgens de aldus verkregen cijfers heeft elke gemeente een rangnummer gekre gen, dat zoodanig is genomien, dat de gemeente met den laagsten belastingdruk op het inkomen no. 1 en die met den hoogs-ten belastingdruk op het inkomen no. 1079 heeft. Wij. laten hieronder voor dezelfde ge meenten, waarop ons vorig overzicht betrekking had, de rangnummers volgen. In de laatste kolom ia te vens opgenomen het gemiddeld inkomen per aange slagene in de Rijlksinkomstenlbelasting, belasting jaar 1926/1927. eenige vellen courante postzegel» tot een waarde van 60 gulden, welke de koper m de enveloppe »tak, waarna deze in zijn binnenzak verdween. Hierop verzocht de klant, de tabaksartikelen tot een zoo klein mogelijk pakje te willen maken, dat dicht te lakken en te zenden naar oen in de Waal- haven aan de boeien liggend stoomschip, waarvan hij kapitein was. Toen het pakje bijna klaar was, haalde de kapt tein, die zeide S. te heeten, een gele enveloppe uit zijn zak en zei: Och, doet u de postzegels er maar bij' in, dat is gemakkelijker, ze kunnen dan tegelijk met de tabak verrekend worden. De winkelier voldeed ook aan dit verzoek, doch bemlerkte, toen hij de enveloppe in handen kreeg, di rect, dat het niet dezelfde was als die, waarin de postzegels zaten. Deze enveloppe toch bevatte geen vellen postzegels, doch een hoopije papiertjes. Hij hield daarom den klant aan de praat, stuurde inmiddels zijn loopjongen de straat op om een agent te halen en zeide tenslotte, dat hij toch liever het pakje nog even wilde open maken om te zien. of de postzegels wel alle in de enveloppe zaten. De klant wilde toen wegloopen, doch de winkelier hield hem tegen, opende de enveloppe en constateerde dat deze slechts eengie stukjes krantenpapier ter grootte van een postzegel inhield. Even later kwam een ploitieagent den man arres teeren. Hiji bleek toen de koopman J. D. te zijn, het schip in de Waalhaven bestond slechts in zijn fatasie. Dat hij een poging tot oplichting ha d gepleegd, ontkende de man ten stelligste. Er was slechts sprake van een „noodlottige vergissing" zeide hij. De politie is zoo vrij, dit niet te gelooven, en heeft den dommen ke rel, die de slim bedachte truc zoo onhandig toepaste, in verzekerde bewaring gesteld. Als de winkelier werkelijk losse postzegels in de enveloppe had gedaan, was er veel kans geweest, dat het pakje met rookartikelen en waardeloos kran tenpapier naar het gefingeerde schip zou zijn ge bracht, terwijl de „kapitein" met een onbetaald bezit aan zegels ter waarde van 60 gulden, vroolijk op straat wandelde. Gemeenten. Rangnummers. Gemidd. EEN „DEFTIGE" DAME, DIE VEEL KOCHT, MAAR NIETS BETAALDE. f2000.- f5000.- inkomen. Anna Paulowna 327 2 548 5 f1762. Barsingerhorn 208 1 361 1 f 1767. Callantsoog 1001 13 1032 14 f 1660. Harenkarspel 338 3 389 2 f 1(304. Sint Maarten 977 12 996 13 f 1638. Nieuwe Niedorp 644 9 795 9 f 1601. Oude Niedorp 655 10 763 8 f 1563.— Oudkarspel 500 7 741 6 f 1628.— Petten 1031 14 973 12 f 1538.— Schagen 811 11 840 10 f2028.— Warmenhuizen 400 6 402 3 f 1746.- Wieringerwaard 343 4 429 4 f2146- Winkel 375 5 853 11 f 1760.- Zij'pe 602 8 746 7 f 1847.— ALKMAAR 678 659 f2310.— HELDER 1005 1022 f 1968.— HOORN 795 747 f2010.— PURMEREND 1022 1046 f1962.— ZAANDAM 729 925 f2115.— Rangnummers in het Kanton Schagen. DOCH DOM UITGEVOERD. In de mlaand Januari van dit jaar werden verschil lende eerste klas winkelzaken in het centrum der stad bezocht door een zeer deftig gekleede dame. Hier kocht zij een paar gitbandjes ter waarde van f 16.50,, daar legde zij beslag op een.paar schoenen van ruim f 15 en weer op een andere plaats kocht zij twee waardevolle damestasschen. Bij geen der winkeliers gingen de koopen evenwel met betaling gepaard; men werd verzocht de kwitantie te komen presenteeren aan een bepaald adres.- En de dame gaf natuurlijk haar naam op, di ezeer voornaam klonk, doch overigens bij alle winkeliers een andere bleek te zijn. Zoowel de namen als de adressen waren ge fingeerd en'al spoedig kwamen dan ook de betrok ken winkeliers tot de conclusie, dat ze er in waren geloopen. Deze dame nu is door de Arnhemsche politie ge arresteerd en naar Tilburg overgebracht voor het nadere onderzoek. De desbetreffende bedienden van den winkeliers hebben in haar degene herkend, die onlangs de arti kelen kocht. Gebleken is intusschen ook, dat zij nog een hotelhouder hier ter stede op al even sluwe wijze heeft weten op te lichten. Eln bovendien schijnt ze zoowat het heele land te zijn afgereisd, om al op lichtende aan den kost te komten want dezelfde trucjes heeft ze ook uitgehaald o.a. te Den Bosch, Deventer, Zutphen, Enschedé, Arnhem en meer an dere plaatsen. Na verhoor is de vrouw, een zekere B. W. W., af komstig uit Leeuwarden, op transport gesteld naar Enschedé en daar ter beschikking gesteld van den commtissaris van politie. ii Doorzitten Stukloopen Zonnebrand en Smetten Het hinderde haar geweldig, dat hij zich zooveel moeite gaf zich hoffelijk tegenover haar te gedragen, doch dit was hij steeds tegenover Europeesche dames. Ze voelde evenwel Intuïtief, dat hij zich ten opzichte van haar geweld aandeed. „Ik heb van mijn „shikari" gehoord, dat er een tijger in de buurt van Khantali gezien is," zei hij even later. „U heeft zeker nog nooit een tijgerjacht meegemaakt, nietwaar? Wij moeten er een dezer dagen eens op uit trekken en ik hoop, dat kapitein Ratcliffe mij ook dé eer wil aandoen mee te gaan." Olga vertelde hem, dat zij nog nimmer geschoten had. „Dat behoeft ook niet. U zult het misschien heel in teressant vinden als toeschouwster mee te gaan," zei hij. Ze aarzelde. „Ik ben bang dat ik er niet van houd dieren te zien dooden." „Werkelijk niet?" vroeg de Radjah beleefd. Ze vroeg zich af, of ze het zich slechts verbeeldde of dat er inderdaad een uitdrukking van minachting in zijn donkere oogen lag. „Heeft U nooit... ieta gedood?" vroeg hij vol belang stelling. „Nog nimmer iets, wat grooter was dan een kever," zei Olga. „Is dat inderdaad zoo?" vroeg de Radjah. Ze begreep, dat de man zich in baar gezelschap ver- voelde, en ze verlangde er naar, dat Noel weer zou ver schijnen om een andere wending aan het gesprek te ge ven. Als een onmiddellijk antwoord op haar verlangen drong eensklaps het geluid van zijn banjo tot haar door. Een mooie, diepe mannestem zong een lied... een bekend liefdeslied. De stom zweeg en de banjo liet nog eenige zachte tonen hooron. Olga was doodsbleek geworden en ze hield haar handen kr&mpaohtig tezamen gevouwen. Ze was de aanwezigheid van den Radjah geheel en al vergeten en hij verliet haar zwijgend om zich bij een der andere gasten te voegen. Het Engelsche meisje was een raadsel voor hem en hij voelde ook niet de minste belangstelling voor haar. Volgens zijn opvattingen was ze allerminst mooi, en hij kon over sohoonheid oordee- len, daar er vele knappe vrouwen in zijn leven geweest waren, Olga had haar gezichtje in de handen verborgen. Oh, kon 'het niet even stil om haar heen blijven, zoodat ze dat droombeeld kon vasthouden... Nee, het scheen niet te mogen. Naast haar werd een stem gehoord en Nick stak zijn arm door den hare. Ze hief haar gelaat op en het droombeeld was vervlogen... „Ik geloof, dat het tijd wordt om nu naar huis te gaan, Olga mia", zei hij. „Die jongen heeft volgens mijn bescheiden meening een schitterend geluid. Ben je klaar kindje?" Ja, ze was gereed. Ze verlangde er naar die pratende, opgewonden menigte achter zich te kunnen laten, zoo dat ze in de stilte en eenzaamheid van haar kamer zou kunnen nadenken. Zonder een woord te zeggen, liep ze met hem mee en samen namen ze afscheid van hun gastheer. Op l£t laatste oogenblik kwam Noel op haar toeloopen om haar de hand te drukken. Het speet hem ontzettend, dat-ze al wegging, doch ze zei, dat ze erg moe was. „Goedennacht, minstreel," riep Nick hem lachend toe. „Vergeet vooral niet je speeltuig mee te brengen, wan neer je op mijn Kerstmis-picknick Verschijnt" „Dat beloof ik je," verzekerde Noel hem. Toen ze wegreden, begon Nick zachtjes te lachen. „De jonge man kan je er tenminste nooit van beschul digen hem aangemoedigd te hebben, Olga mia. Wan neer je op die manier doorgaat, dan zul je hem heel gauw op het vriespunt krijgen." Als eenig antwoord drukte Olga zich dicht tegen Nick aan en zuchtte. „Wat is er aan de hand?" fluisterde Nick. Even zweeg ze om daarna te zeggen: „Soms zou ik willen, dat Jij de eenige man op de heele wereld was, Nick." „Groote goedheid!" riep hij uit. „Breng me niet van streek." Ze glimlachte, doch er lag een bedroefde uitdruk king in haar mooie oogen. „Mannen zijn dikwijls zoo dwaas," zei ze. „Wij zijn Idioten," beweerde Nick. „Wij zijn het geen van allen waard, dat een vrouw zich verdrietig over ons maakt." „Wat bedoel Je daarmee, Nick?" „Niets... niets", haastte Nick zich haar te verzekeren. „Ik zeurde maar een beetje." Na dit antwoord glimlachte Olga op een eenlgszins eigenaardige wijze en vroeg hem niets meer. HOOFDSTUK V. DE ONVERSLIJTBARE KETTING. Den volgenden morgen aan het ontbijt lag er nog steeds een ernstige, bedroefde uitdrukking in Olga's oogen. Nick gedroeg zich evenwel, alsif hij niets bij zonders aan haar bemerkte en begroette haar op zijn gewone, opgeruimde manier. Het was Zondag en een stralende, mooie dag. De zon bescheen de zacht-rose punten der tamarlskon op het erf in de palmboomen achter de bungalow speelden en flirtten de eekhoorntjes. „Hoe luidt het programma voor vandaag?" vroeg Nick na afloop van het ontbijt. Olga leunde met haar kin op de hand en keek hem aan. j „Was Je van plan naar de kerk te gaan, Nick?" Nick zag even peinzend voor zich uit en antwoordde toen: „Nee, ik denk, dat ik vanmorgen maar bij jou sai Een noodlottige „vergissing". Dezer dagen heeft de 36-jarige koopman J. D. met een nieuwe oplichterstruc getracht, een sigarenwin kelier in de Hoofdst.eeg te Rotterdam op te lichten voor een bedrag van 60 gulden. Te ongeveer zes uur Woensdagavond, vervoegde zich. bij dezen winkelier, S. genaamd, die tevens de pothouder is van de Posterijen,, een meneer, die voor ci^ca 30 gulden aan sigaren, sigaretten en tabak be stelde en daarna vroeg of hij voor 60 gulden postze gels kon krijgen., welke zegels kon hem. niet sche len, doch liefst alle losse zogels, zoodat hij ze in een géle enveloppe kon steken, welke hij uit zijn zak haalde. De winkelier had geen losse zegels en gaf daarom EEN RANGEERDER DRIE TEENEN VAN ZIJN RECHTERVOET VERBRIJZELD. blijven." „Hoe weet je dan, dat ik er niet heen wilde gaan?" vroeg Olga. Nick grinnikte. „Ik kan sommige dingen heel goed raden, Olga mia." Ze glimlachte vermoeid. „Nu ik dacht er dan ook niet over om naar de kerk te gaan. Ik heb een afschu welijken nacht gehad." Nick knikte. „Als je maar weet, dat Ik je vooreerst niet mee uit neem." „Daardoor kwam het niet," zei ze. „Tenminste, dat geloof iik niet. Het kwam door dat lied... Waarom heeft Noel dat gezongen?" „Ik denk, dat hij daarvoor zijn speciale redenen had," luidde het antwoord. Bij deze woorden haalde hij zijn clgarettenkoker te voorschijn. Olga stond op om een lucifer voor hem af te strijken, doch toen ze bij hem was, knielde ze plotseling voor zijn stoel neer en sloeg haar armen om hem heen. „Nick," fluisterde ze. „Ik ben zoo bang." Onmiddellijk boog hij zich tot haar over en vroeg toeder: „Wat scheelt je, Olga mia?" Ze verborg haar hoofdje tegen zijn schouder en toen klonk het gesmoord: „Dat Schotsche liefdeslied heeft me den geheelen nacht in de ooren geklonken. Ik had het gevoel, alsof... alsof iemand me riep en ik hoorde niet, wie het was... Nick, waar is Violet?" Ten slotte had het toch moeten komen. Ze had hem reeds eenigen tijd geleden deze vraag gesteld en hij had hierop een ontwijkend antwoord kunnen geven. Doch hij begreep thans, dat hij dien dag den toestand onder de oogen diende te zien en zich er niet met een praatje kon afmaken. Hij drukte haar hoofdje tegen zijn gezicht. „Olga, lieveling, Ik vermoed, dat je het weet, maar niettemin zal ik het je toch vertellen. Zij is.,, weggegaan." Hij zei deze woorden op teederen toon en toen hij uitgesproken had, heerschte er geruimen tijd stilte. Nick bewoog zich niet. De rimpels kwamen dieper dan ooit uit op zijn geelbleek gezicht, doch er lag niets angstigs in zijif houding: integendeel, het leek, alsof hij vol verwaohting was. Eindolijk hief Olga haar hoofdje op en keek hem aan. Ze zag doodsbleek, maar ze scheen zichzelf totaal in haar macht te hebben. „Dat was het gedeelte, wat ik me niet meer herin neren kon," zei ze zachtjes. Hij knikte. „Ja, Olga mia, dat was het." Eensklaps stond het jonge meisje op en boog zich aioht over Nick heen. „Nick," begon ze haperend, „...wil je me alsjeblieft vertellen, hoe het gebeurde. In ben nu sterk genoeg om het te kunnen verdragen en... ik moet het wer kelijk weten," „Ik heb er op gewacht om het je te kunnen zeggen," Woensdagavond, omstreeks 10 uur is op het empla cement van het Staatsspoorstation een rangeerder, de 50-jarigo S. uit de Wenschebachstraat te Den Haag door een trein overreden. Drie teenen van zijn rechtervoet werden verbrij zeld. De Geneeskundigen Dienst vervoerde den zwaar gewonden man naar het ziekenhuis. Zijn toestand is redelijk. zei Nick. „Zet je hoed op, dan gaan we wat in den tuin wandelen." Ze deed onmiddellijk, hetgeen hij haar verzocht had. Ze was op dat oogenblik totaal niet opgewonden of angstig. Zelden had ze een gevoel van vrees in Nlck's tegenwoordigheid. Nick wachtte op haar in de veranda. Hij zag er vol strekt niet uit als een (man, op wlen een zware last rustte. Hij had het in zijn leven wel geleerd zijn gevoe lens voor de buitenwereld te verbergen. Toen Olga (bij hem kwam, stak hij zijn hand door haar arm, alsof hij haar half wilde steunen. Ze liepen door, totdat ze een cypressenboschje bereikt hadden en daar aangekomen, begon Nick terstond: „Het was eigenlijk niets nieuws voor je, is het wel, Olga?" Ze wreef met een kinderlijk gebaar met haar hand over haar oogen. „Ik herinner het me niet," zei ze, ..en toch was ik niet verbaasd het te hooren... Ik veronder- stel, dat Ik heel vaag iets vermoed heb." „Herinner je het je nu?" vroeg Nick. Ze keek hem aan en er lag een verwarde blik in haaf oogen. „Nee, beste Nick. Dat is juiBt het afschuwelijke I L Ik... ik kan het me niet herinneren... Het maakt me zo< [W angstig." Hij zag, hoe haar slanke vingers beefden. „Je hoeft je nergens angstig over te maken," steldé Nick haar gerust. „Je werd toen erg ziek na dien zon nesteek en den schok. Menschen, die hersenkoorts heb- ben gehad, kunnen zich dikwijls verschillende dingen niet meer herinneren." „Oh, ja, dat kan wel," zei ze droomerig. „Maar ge leidelijk komt mijn denkvermogen terug... Ik zou alleen graag willen hebben, dat je me wat hielp." Eensklaps stond ze stil. „Nick, ik weet, dat jij nimmer bang voor den Dood bent geweest? Noemde jij het Indertijd niet het openen van een deur?" j „Ja," zei Nick langzaam. „Maar het lichaam dan? Het lichaam sterft toch nietwaar?" „Het lichaam,' 'antwoordde hij. „gelijkt op een pak kleeren, dat men terzijde legt, totdat de tijd gekomen is om deze te laten verstellen, waarna ze weer draag baar worden." „Oh, zij kon niet sterven, is het wel, Niok?" vroeg Olga smeekend. „Ze was zoo levenslustig... Het wil maar niet goed tot me doordringen... Ik kan het niet begrijpen, Nick, Ik kan het niet. Vertel me, hoe het ge beurde. Ik weet zeker, dat ik haar niet dood heb ge zien, want onverschillig wat er ook daarna mocht ko men, dat is Iets, wat ik nimmer had kunnen vergeten. „Zeg me m hoeverre je je het verleden kunt herin neren, Olga mia, dan zal ik de rest aanvullen. Wordt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1928 | | pagina 6