doodt
insecten
Brabantsche brieven.
PUROL
PUROL
De Belastingdruk in het kanton Schagen.
Al oplichtende aan den kost gekomen.
Binnenlandsch Nieuws.
Handig bedachte oplichterstruc.
Door een trein overreden.
11335
12248
12787
13373
14160
14887
15927
16605
17045
17810
18370
19137
20241
20691
113Ö0
12463
12802
13433
14447
14918
16007
16655
17047
17948
18381
19195
20344
11632
12575
12854
13546
14456
15185
16044
16771
17096
17965
185%
19346
20347
20718
12591
12978
13590
14482
15373
16249
16913
17258
18010
19693
20394
20733
11700
12602
12982
13665
14554
15445
16292
16954
17308
18079
18623
19740
20421
20853
11824 12114
12685 12734
13020 13150
13919 13933
14623 14716
15454 15528
16321 16379
16967 16988
17315 17478
18122 18193
18779 18856
19741 19758
20520 20680
20925 20980
12124 12173
12735 12779
13210 13347
13988 14137
14722 14724
15841 15873
16521 16589
16900 17019
17580 17753
18291 18355
18914 19097
19967 20058
Ulvenhout, 6 Juni 1928.
Menier,
Guilie meug wel blij zijn
dat er 'n Olimpijade is,
want hoe of ge anders oew
Kranten allemaal vol moes
maken buiten de adverten-
sieskes, is mijn 'n raadsel!
Want, amico, zeggen zoo
't is, d'r is nle veul nieuws.
De komkommertijd in 't
krantenvak is van 't jaar
wel vroeg: 'nen komkom
mertijd zonder komkommers
zooas 't ok zomer is zonder
stroolenhoedjes: zooas me
tillefeneeren zonder draad;
sommigen d'r eigen aan-
kleejen zonder kleeren, anderen koopen zonder te beta
len en... gij dus oew eigen .troosten kunt in de mode
te zijn. Wa-d-ik ok mot doen.
Toch he 'k van den mergen stiekum lol gehad, amlco.
Keb gelijk gekregen en da's veur 'nen getrouwden
mensch: veul. Heel veul! Verleejen week schreef ik oew
over da stinkgas waar g*oew eigen aan doodasemt. En
dat die Duitsche krant de Vossiese Zaaitoeng
schreef, da dieën Hamburgschen vosgeen maar 'n flau
we kulleke was: 'n echt kinderachtig gaske.
Aan da flauwe kulleke, waar deur 'n toevallig onge-
lukske, 'n lekske, tien menschen stierven, emmen kun
nen zien hoe-et er rausen zal as 't oorlog is en 't nieuwe
gas over ons uitgelaten zal worren. Da kwaliteitsgas,
waar 'k van schreef, witte wel?
En ik schreef oew ok: „en zeg nouw nie, wa wit daar
zo'nen boer nouw van"... Want laat ik nouw vanden-
mergen In de krant lezen, dad'n Eerste Kamerlid, pre
fester van Emden, in denzelfden geest z'n eigen die din
gen afgevraagd heet en één week later die vragen aan
onze menister Lambooi, menister van Ruzie en Oorlog,
veurgelegen heet!
De prefester is al evenmin gerust op da stinkgas as
ikke: hij lust et ok nie en verwacht er ok niks gin
goeds van. En van 'nen anderen perfester, perfester
Cohen, die deur z'n vak gasspeesjallst is, he'k gelezen,
dat de volgende oorlog nie anders as mee gas gevoerd
zal worren en dat den één drukske op 'n knopske vol
doende zal zijn om 'n heele stad naar 't pierenland te
helpen. Overal wordt er aan da goed gewerkt," zee-t-le.
„ok In ons lan d!" 1
Zo hadden aan hum ok gevraagd hier, om van die
vuiligheid te willen brouwen, maar pref ester Cohen ee-
t-er veur bedankt. Da's schoon, amico! As da-d-alle pre
festers deejen en de ginneraals moesen zelf gas maken,
dan zou 't nog al losloopen: maar nouw? As Napoleon
nog 's op de wereld kon komen kijken en ze wouwen
'm 'n oorlogske opdragen, ik denk dat-ie dan zeggen
zou: „Mersie mesjeus, doe-g-et zelf maar en breng mijn
maar Ineens naar Sint Helena. Mijn vak ia vechten, nie
sluipmoorden."
Waaruit ge weer zien kunt, da ge dood, goed dood
mot zijn, om geprezen te worrentenzij... da ge voet
baller bent!
Daar hedde bevoorbeld Wullem Heydt. De mensch is
mee de Pinksteren gestorven en nouw leesde van 'm.
Van z'n vak was ie vischboer en veur z'n liefhebberij
deed ie in z'nen vrijen tijd aan meziek. En nouw ie dood
is, nouw komen ze 'r veur uit, dat dezen vischboer meer
meziek had zitten in z'nen pink, die naar zoute hè-
ring ruikte, dan veul bekende meziekers, die beter in
visch konden doen, aan heel d'r korpus.
Nog starker.
De gewijde menlek die Wullem ee gekompeneerd is
van zo'nen geweldigen aard, da z'xn vandaag nog maar
.half kunnen waardeeren!
Ge mot da nie uitvlakken, amlco! Hareene te hebben
om de schoonste Missen te kompeneeren, die zóó ver
veruit zijn in d'r samenstelling, da ze vandaag nie uit-
I gevoerd worren naar. behooren en dan visch af te
motte wegen veur oew klanten, die op oew neer zien
omda-d-oew vingers mee klieven en sneejen heelemaal
nie op „pianovingers" lijken. Wullem Heydt mot wel van
'n natuur gewiest zijn, die zóó boven het hedendaagsche
menschdom uitstak dat ie 'bija 'nen heilige mot zijn ge
wiest.
In ieder geval za! ie wel 'n handbridte boven 'nen
Zuld-Amerlkaanschen neger uitgestoken emmen, die we
reldberoemd ls omdat-ie... voetballen kan!
Vraag 's wie Heydt was?
Vraag 's wie Andrade is?
Ik ben maar 'nen boer, amico, maar laat ik oew zeg
gen as ik daarbij denk dan staai ik op barsten.
Over vijftig jaar zal 't veur 'n groote beroemdheid
'n eer zijn as z'n uitvaart gezongen wordt mee 'n Mis
van Heydt.
Heydt zelf is begraven as... vischboer! De ingewik
kelde stadhuiswoorden die ze noodig emmen om Wul
lem z'n kunst uit te leggen, zou Wullem zelf nle kun
nen lezen, maar meziek kompeneeren om ons op te
voeren tot de hemelsehe gedachten, kek, daar had Wul
lem kabeljauw van gegeten. Er zullen er nog genogt
zijn, die heel d'r leven kunnen bestaan en toegejuicht
worren, mee de maat te slaan bij Heydt's meziek. Wul
lem, rust in vrede da meen ik of ge m'n eigen broer
was.
En nog 'nen dooien Nederlander, amico, daar mot ik
't over emmen. 'nen Verver, zoast er nle veul gewiest
zijn. Eenen die hier in de konterijen thuis hoorde: Vin
cent van Gogh. Die is op d'n oogenblik vijf en zeuventlg
jaren gelejen geboren.
Hij is er al ruim veertig van dood, want hij is van
den èremoei, in Parijs gestorven. En nouw, na veertig
jaren dood te zijn, schrijven de kranten in Oostenrijk
dat de menschheid vandaag pas de geweldige beteeke-
nis van Vincente veur de Europeesche schilderkunst
beginnen te snappen.
Ge zouw wezenlijk veur oew lol gaan verven!
Ze laten oew eerst van den honger doodgaan en as
er dan van oew botjes gin beentje meer over is, dan be
ginnen ze oew te snappen in 't... Buitenland!!
Wel gatsamme-nog-toe, emmen wij dan zoveul be
roemdheden, da me ze rustig overlaten aan 't Buiten
land? De Buitenlandsche journalisten emmen hier ge
haald om te geuren mee de bollekes kèès uit Alkmaar
en de koeien in Friesland en de steenkolen in Lim
burg en de blommekes in Hollaand maar in Weenen
motten ze 'n tentoonstelling in mekaar schroeven om
Vincent te herdenken op z'nen 75sten verjaardag!
Wij zeivers emmen *t te druk om de kranten vol te
schrijven mee 't schot van Petrone, 't kiepen van
Mazali, de kleur van Andrade, de portretjes van Kalb,
Stoelfout en andere buitenlandsche sportjongens mee
veul vlegelmanieren!
Amico, we weten precies wa Mazali graag lust, hoe
Fernandez lacht, hoe Cea z'n meske hiet, welk merk
siegretjes Nasazzl rokt, maar in Weenen weten ze da-
d-op 't ogenblik 't tijdstip er is om Vlncert van Gogh te
eeren! 't Was daarom zo'n mooi, zo'n echt vorstelijk en
beschaafd gebaar van onzen goeien Prins, amico, toen
ie onderlest in Rotterdam op de Nenijto 'n potje bier of
zoo zat te drinken en 'n paar tafeltjes veur 'm 'nen be
kwamen acteur zag zitten. Lewie de Vries (die ok z'n
heil in 't buitenland mot zoeken altij) en Lewie bij 'm
liet komen.
Onze Prins mokte 'm z'n komplement over Lewie z'n
suuksès in Denemarken (nie in Holland, ziede wel) en
hee-d onzen Prins Hendrik ons allemaal 'n veurbeela
gegeven van Nederlandschen trots! Maar da zal wel
daar uit veurtkomen, da-d-onzen Prins in 'n groot Land
ls geboren! En dus wit, hoe 't hoort!
Amico, ik schei-d-er maar af, want as ik nouw ok
nog gaai foeteren op de Maatschappij tot Ekspletasie
van onbewaakte overwegen, in verband mee 'n kemisle
die nouw pas benoemd is omda-d-euvel te onderzoe
ken, dan zoude gaan denken mee 'nen oorwurm te doen
te hebben en daar kende mijn toch wel beter veur, nle-
waar?
Maar as Brabaander en as boer voel Ik te veul veur
ons Nederlandje, dan da 'k alles zoomaar over m'nen
kant lot gaan en daarom he 'k m'nen gal ls ultge-
spouwd, deze keer!
Maar amico, ontvang as altij veul groeten van Trui
en gin horke minder van oewen
toet a voe
DRé.
FL1T
Eigen tijd geleden gaven wij een overzicht van den
belastingdruk naar het belastingjaar 1927/1928 in de
gemeenten, gelegen in het Kanton Schagen, zoomede
ter vergelijking van enkele steden in onze om
geving. In dit overzicht werden de bed/agen ver
meld, welke naar een zuiver inkomen van f 1000.
f2000.—, f3000.— f4000.— en f5000.— betaald moes
ten worden aan gemeentelijke inkomstenbelasting.
Thans is bij het Centraal Bureau voor de Statistiek
verschenen de „Rangschikkingslijst Gemeenten naar
den belastingdruk over het jaar 1027/1928", Voor elke
gemeente zijin berekend de bedragen, die als inkom
stenbelasting ten behoeve van iRijk, Provincie en ge
meente tezamen betaald moeten worden door ge
huwden met twee kinderen hij zuivere inkomens
van f2000.en f5000.Volgens de aldus verkregen
cijfers heeft elke gemeente een rangnummer gekre
gen, dat zoodanig is genomien, dat de gemeente met
den laagsten belastingdruk op het inkomen no. 1 en
die met den hoogs-ten belastingdruk op het inkomen
no. 1079 heeft. Wij. laten hieronder voor dezelfde ge
meenten, waarop ons vorig overzicht betrekking had,
de rangnummers volgen. In de laatste kolom ia te
vens opgenomen het gemiddeld inkomen per aange
slagene in de Rijlksinkomstenlbelasting, belasting
jaar 1926/1927.
eenige vellen courante postzegel» tot een waarde van
60 gulden, welke de koper m de enveloppe »tak,
waarna deze in zijn binnenzak verdween.
Hierop verzocht de klant, de tabaksartikelen tot
een zoo klein mogelijk pakje te willen maken, dat
dicht te lakken en te zenden naar oen in de Waal-
haven aan de boeien liggend stoomschip, waarvan
hij kapitein was.
Toen het pakje bijna klaar was, haalde de kapt
tein, die zeide S. te heeten, een gele enveloppe uit
zijn zak en zei: Och, doet u de postzegels er maar
bij' in, dat is gemakkelijker, ze kunnen dan tegelijk
met de tabak verrekend worden.
De winkelier voldeed ook aan dit verzoek, doch
bemlerkte, toen hij de enveloppe in handen kreeg, di
rect, dat het niet dezelfde was als die, waarin de
postzegels zaten. Deze enveloppe toch bevatte geen
vellen postzegels, doch een hoopije papiertjes.
Hij hield daarom den klant aan de praat, stuurde
inmiddels zijn loopjongen de straat op om een agent
te halen en zeide tenslotte, dat hij toch liever het
pakje nog even wilde open maken om te zien. of de
postzegels wel alle in de enveloppe zaten.
De klant wilde toen wegloopen, doch de winkelier
hield hem tegen, opende de enveloppe en constateerde
dat deze slechts eengie stukjes krantenpapier ter
grootte van een postzegel inhield.
Even later kwam een ploitieagent den man arres
teeren.
Hiji bleek toen de koopman J. D. te zijn, het schip
in de Waalhaven bestond slechts in zijn fatasie. Dat
hij een poging tot oplichting ha d gepleegd, ontkende
de man ten stelligste. Er was slechts sprake van een
„noodlottige vergissing" zeide hij. De politie is zoo
vrij, dit niet te gelooven, en heeft den dommen ke
rel, die de slim bedachte truc zoo onhandig toepaste,
in verzekerde bewaring gesteld.
Als de winkelier werkelijk losse postzegels in de
enveloppe had gedaan, was er veel kans geweest,
dat het pakje met rookartikelen en waardeloos kran
tenpapier naar het gefingeerde schip zou zijn ge
bracht, terwijl de „kapitein" met een onbetaald bezit
aan zegels ter waarde van 60 gulden, vroolijk op
straat wandelde.
Gemeenten.
Rangnummers.
Gemidd.
EEN „DEFTIGE" DAME, DIE VEEL KOCHT, MAAR
NIETS BETAALDE.
f2000.-
f5000.-
inkomen.
Anna Paulowna
327
2
548
5
f1762.
Barsingerhorn
208
1
361
1
f 1767.
Callantsoog
1001
13
1032
14
f 1660.
Harenkarspel
338
3
389
2
f 1(304.
Sint Maarten
977
12
996
13
f 1638.
Nieuwe Niedorp
644
9
795
9
f 1601.
Oude Niedorp
655
10
763
8
f 1563.—
Oudkarspel
500
7
741
6
f 1628.—
Petten
1031
14
973
12
f 1538.—
Schagen
811
11
840
10
f2028.—
Warmenhuizen
400
6
402
3
f 1746.-
Wieringerwaard
343
4
429
4
f2146-
Winkel
375
5
853
11
f 1760.-
Zij'pe
602
8
746
7
f 1847.—
ALKMAAR
678
659
f2310.—
HELDER
1005
1022
f 1968.—
HOORN
795
747
f2010.—
PURMEREND
1022
1046
f1962.—
ZAANDAM
729
925
f2115.—
Rangnummers in het Kanton Schagen.
DOCH DOM UITGEVOERD.
In de mlaand Januari van dit jaar werden verschil
lende eerste klas winkelzaken in het centrum der
stad bezocht door een zeer deftig gekleede dame.
Hier kocht zij een paar gitbandjes ter waarde van
f 16.50,, daar legde zij beslag op een.paar schoenen
van ruim f 15 en weer op een andere plaats kocht
zij twee waardevolle damestasschen. Bij geen der
winkeliers gingen de koopen evenwel met betaling
gepaard; men werd verzocht de kwitantie te komen
presenteeren aan een bepaald adres.- En de dame gaf
natuurlijk haar naam op, di ezeer voornaam klonk,
doch overigens bij alle winkeliers een andere bleek
te zijn. Zoowel de namen als de adressen waren ge
fingeerd en'al spoedig kwamen dan ook de betrok
ken winkeliers tot de conclusie, dat ze er in waren
geloopen.
Deze dame nu is door de Arnhemsche politie ge
arresteerd en naar Tilburg overgebracht voor het
nadere onderzoek.
De desbetreffende bedienden van den winkeliers
hebben in haar degene herkend, die onlangs de arti
kelen kocht. Gebleken is intusschen ook, dat zij nog
een hotelhouder hier ter stede op al even sluwe wijze
heeft weten op te lichten. Eln bovendien schijnt ze
zoowat het heele land te zijn afgereisd, om al op
lichtende aan den kost te komten want dezelfde
trucjes heeft ze ook uitgehaald o.a. te Den Bosch,
Deventer, Zutphen, Enschedé, Arnhem en meer an
dere plaatsen.
Na verhoor is de vrouw, een zekere B. W. W., af
komstig uit Leeuwarden, op transport gesteld naar
Enschedé en daar ter beschikking gesteld van den
commtissaris van politie.
ii
Doorzitten
Stukloopen
Zonnebrand
en Smetten
Het hinderde haar geweldig, dat hij zich zooveel
moeite gaf zich hoffelijk tegenover haar te gedragen,
doch dit was hij steeds tegenover Europeesche dames.
Ze voelde evenwel Intuïtief, dat hij zich ten opzichte van
haar geweld aandeed.
„Ik heb van mijn „shikari" gehoord, dat er een tijger
in de buurt van Khantali gezien is," zei hij even later.
„U heeft zeker nog nooit een tijgerjacht meegemaakt,
nietwaar? Wij moeten er een dezer dagen eens op uit
trekken en ik hoop, dat kapitein Ratcliffe mij ook dé
eer wil aandoen mee te gaan."
Olga vertelde hem, dat zij nog nimmer geschoten had.
„Dat behoeft ook niet. U zult het misschien heel in
teressant vinden als toeschouwster mee te gaan," zei hij.
Ze aarzelde. „Ik ben bang dat ik er niet van houd
dieren te zien dooden."
„Werkelijk niet?" vroeg de Radjah beleefd.
Ze vroeg zich af, of ze het zich slechts verbeeldde of
dat er inderdaad een uitdrukking van minachting in
zijn donkere oogen lag.
„Heeft U nooit... ieta gedood?" vroeg hij vol belang
stelling.
„Nog nimmer iets, wat grooter was dan een kever,"
zei Olga.
„Is dat inderdaad zoo?" vroeg de Radjah.
Ze begreep, dat de man zich in baar gezelschap ver-
voelde, en ze verlangde er naar, dat Noel weer zou ver
schijnen om een andere wending aan het gesprek te ge
ven.
Als een onmiddellijk antwoord op haar verlangen
drong eensklaps het geluid van zijn banjo tot haar
door. Een mooie, diepe mannestem zong een lied... een
bekend liefdeslied.
De stom zweeg en de banjo liet nog eenige zachte
tonen hooron. Olga was doodsbleek geworden en ze
hield haar handen kr&mpaohtig tezamen gevouwen.
Ze was de aanwezigheid van den Radjah geheel en
al vergeten en hij verliet haar zwijgend om zich bij een
der andere gasten te voegen. Het Engelsche meisje was
een raadsel voor hem en hij voelde ook niet de minste
belangstelling voor haar. Volgens zijn opvattingen was
ze allerminst mooi, en hij kon over sohoonheid oordee-
len, daar er vele knappe vrouwen in zijn leven geweest
waren,
Olga had haar gezichtje in de handen verborgen. Oh,
kon 'het niet even stil om haar heen blijven, zoodat ze
dat droombeeld kon vasthouden... Nee, het scheen niet
te mogen. Naast haar werd een stem gehoord en Nick
stak zijn arm door den hare. Ze hief haar gelaat op
en het droombeeld was vervlogen...
„Ik geloof, dat het tijd wordt om nu naar huis te
gaan, Olga mia", zei hij. „Die jongen heeft volgens mijn
bescheiden meening een schitterend geluid. Ben je klaar
kindje?"
Ja, ze was gereed. Ze verlangde er naar die pratende,
opgewonden menigte achter zich te kunnen laten, zoo
dat ze in de stilte en eenzaamheid van haar kamer zou
kunnen nadenken.
Zonder een woord te zeggen, liep ze met hem mee
en samen namen ze afscheid van hun gastheer. Op l£t
laatste oogenblik kwam Noel op haar toeloopen om
haar de hand te drukken. Het speet hem ontzettend,
dat-ze al wegging, doch ze zei, dat ze erg moe was.
„Goedennacht, minstreel," riep Nick hem lachend toe.
„Vergeet vooral niet je speeltuig mee te brengen, wan
neer je op mijn Kerstmis-picknick Verschijnt"
„Dat beloof ik je," verzekerde Noel hem.
Toen ze wegreden, begon Nick zachtjes te lachen.
„De jonge man kan je er tenminste nooit van beschul
digen hem aangemoedigd te hebben, Olga mia. Wan
neer je op die manier doorgaat, dan zul je hem heel
gauw op het vriespunt krijgen."
Als eenig antwoord drukte Olga zich dicht tegen
Nick aan en zuchtte.
„Wat is er aan de hand?" fluisterde Nick.
Even zweeg ze om daarna te zeggen: „Soms zou ik
willen, dat Jij de eenige man op de heele wereld was,
Nick."
„Groote goedheid!" riep hij uit. „Breng me niet van
streek."
Ze glimlachte, doch er lag een bedroefde uitdruk
king in haar mooie oogen. „Mannen zijn dikwijls zoo
dwaas," zei ze.
„Wij zijn Idioten," beweerde Nick. „Wij zijn het geen
van allen waard, dat een vrouw zich verdrietig over
ons maakt."
„Wat bedoel Je daarmee, Nick?"
„Niets... niets", haastte Nick zich haar te verzekeren.
„Ik zeurde maar een beetje."
Na dit antwoord glimlachte Olga op een eenlgszins
eigenaardige wijze en vroeg hem niets meer.
HOOFDSTUK V.
DE ONVERSLIJTBARE KETTING.
Den volgenden morgen aan het ontbijt lag er nog
steeds een ernstige, bedroefde uitdrukking in Olga's
oogen. Nick gedroeg zich evenwel, alsif hij niets bij
zonders aan haar bemerkte en begroette haar op zijn
gewone, opgeruimde manier.
Het was Zondag en een stralende, mooie dag. De zon
bescheen de zacht-rose punten der tamarlskon op het
erf in de palmboomen achter de bungalow speelden en
flirtten de eekhoorntjes.
„Hoe luidt het programma voor vandaag?" vroeg Nick
na afloop van het ontbijt.
Olga leunde met haar kin op de hand en keek hem
aan.
j „Was Je van plan naar de kerk te gaan, Nick?"
Nick zag even peinzend voor zich uit en antwoordde
toen: „Nee, ik denk, dat ik vanmorgen maar bij jou sai
Een noodlottige „vergissing".
Dezer dagen heeft de 36-jarige koopman J. D. met
een nieuwe oplichterstruc getracht, een sigarenwin
kelier in de Hoofdst.eeg te Rotterdam op te lichten
voor een bedrag van 60 gulden.
Te ongeveer zes uur Woensdagavond, vervoegde
zich. bij dezen winkelier, S. genaamd, die tevens de
pothouder is van de Posterijen,, een meneer, die voor
ci^ca 30 gulden aan sigaren, sigaretten en tabak be
stelde en daarna vroeg of hij voor 60 gulden postze
gels kon krijgen., welke zegels kon hem. niet sche
len, doch liefst alle losse zogels, zoodat hij ze in een
géle enveloppe kon steken, welke hij uit zijn zak
haalde.
De winkelier had geen losse zegels en gaf daarom
EEN RANGEERDER DRIE TEENEN VAN ZIJN
RECHTERVOET VERBRIJZELD.
blijven."
„Hoe weet je dan, dat ik er niet heen wilde gaan?"
vroeg Olga.
Nick grinnikte. „Ik kan sommige dingen heel goed
raden, Olga mia."
Ze glimlachte vermoeid. „Nu ik dacht er dan ook
niet over om naar de kerk te gaan. Ik heb een afschu
welijken nacht gehad."
Nick knikte. „Als je maar weet, dat Ik je vooreerst
niet mee uit neem."
„Daardoor kwam het niet," zei ze. „Tenminste, dat
geloof iik niet. Het kwam door dat lied... Waarom
heeft Noel dat gezongen?"
„Ik denk, dat hij daarvoor zijn speciale redenen had,"
luidde het antwoord. Bij deze woorden haalde hij zijn
clgarettenkoker te voorschijn.
Olga stond op om een lucifer voor hem af te strijken,
doch toen ze bij hem was, knielde ze plotseling voor
zijn stoel neer en sloeg haar armen om hem heen.
„Nick," fluisterde ze. „Ik ben zoo bang."
Onmiddellijk boog hij zich tot haar over en vroeg
toeder: „Wat scheelt je, Olga mia?"
Ze verborg haar hoofdje tegen zijn schouder en toen
klonk het gesmoord:
„Dat Schotsche liefdeslied heeft me den geheelen
nacht in de ooren geklonken. Ik had het gevoel, alsof...
alsof iemand me riep en ik hoorde niet, wie het was...
Nick, waar is Violet?"
Ten slotte had het toch moeten komen. Ze had hem
reeds eenigen tijd geleden deze vraag gesteld en hij had
hierop een ontwijkend antwoord kunnen geven. Doch
hij begreep thans, dat hij dien dag den toestand onder
de oogen diende te zien en zich er niet met een praatje
kon afmaken.
Hij drukte haar hoofdje tegen zijn gezicht. „Olga,
lieveling, Ik vermoed, dat je het weet, maar niettemin
zal ik het je toch vertellen. Zij is.,, weggegaan."
Hij zei deze woorden op teederen toon en toen hij
uitgesproken had, heerschte er geruimen tijd stilte.
Nick bewoog zich niet. De rimpels kwamen dieper
dan ooit uit op zijn geelbleek gezicht, doch er lag niets
angstigs in zijif houding: integendeel, het leek, alsof hij
vol verwaohting was.
Eindolijk hief Olga haar hoofdje op en keek hem
aan. Ze zag doodsbleek, maar ze scheen zichzelf totaal
in haar macht te hebben.
„Dat was het gedeelte, wat ik me niet meer herin
neren kon," zei ze zachtjes.
Hij knikte. „Ja, Olga mia, dat was het."
Eensklaps stond het jonge meisje op en boog zich
aioht over Nick heen.
„Nick," begon ze haperend, „...wil je me alsjeblieft
vertellen, hoe het gebeurde. In ben nu sterk genoeg
om het te kunnen verdragen en... ik moet het wer
kelijk weten,"
„Ik heb er op gewacht om het je te kunnen zeggen,"
Woensdagavond, omstreeks 10 uur is op het empla
cement van het Staatsspoorstation een rangeerder,
de 50-jarigo S. uit de Wenschebachstraat te Den Haag
door een trein overreden.
Drie teenen van zijn rechtervoet werden verbrij
zeld.
De Geneeskundigen Dienst vervoerde den zwaar
gewonden man naar het ziekenhuis. Zijn toestand is
redelijk.
zei Nick. „Zet je hoed op, dan gaan we wat in den tuin
wandelen."
Ze deed onmiddellijk, hetgeen hij haar verzocht had.
Ze was op dat oogenblik totaal niet opgewonden of
angstig. Zelden had ze een gevoel van vrees in Nlck's
tegenwoordigheid.
Nick wachtte op haar in de veranda. Hij zag er vol
strekt niet uit als een (man, op wlen een zware last
rustte. Hij had het in zijn leven wel geleerd zijn gevoe
lens voor de buitenwereld te verbergen.
Toen Olga (bij hem kwam, stak hij zijn hand door
haar arm, alsof hij haar half wilde steunen. Ze liepen
door, totdat ze een cypressenboschje bereikt hadden en
daar aangekomen, begon Nick terstond:
„Het was eigenlijk niets nieuws voor je, is het wel,
Olga?"
Ze wreef met een kinderlijk gebaar met haar hand
over haar oogen. „Ik herinner het me niet," zei ze, ..en
toch was ik niet verbaasd het te hooren... Ik veronder-
stel, dat Ik heel vaag iets vermoed heb."
„Herinner je het je nu?" vroeg Nick.
Ze keek hem aan en er lag een verwarde blik in haaf
oogen. „Nee, beste Nick. Dat is juiBt het afschuwelijke I L
Ik... ik kan het me niet herinneren... Het maakt me zo< [W
angstig." Hij zag, hoe haar slanke vingers beefden.
„Je hoeft je nergens angstig over te maken," steldé
Nick haar gerust. „Je werd toen erg ziek na dien zon
nesteek en den schok. Menschen, die hersenkoorts heb-
ben gehad, kunnen zich dikwijls verschillende dingen
niet meer herinneren."
„Oh, ja, dat kan wel," zei ze droomerig. „Maar ge
leidelijk komt mijn denkvermogen terug... Ik zou alleen
graag willen hebben, dat je me wat hielp." Eensklaps
stond ze stil. „Nick, ik weet, dat jij nimmer bang voor
den Dood bent geweest? Noemde jij het Indertijd niet
het openen van een deur?"
j „Ja," zei Nick langzaam.
„Maar het lichaam dan? Het lichaam sterft toch
nietwaar?"
„Het lichaam,' 'antwoordde hij. „gelijkt op een pak
kleeren, dat men terzijde legt, totdat de tijd gekomen
is om deze te laten verstellen, waarna ze weer draag
baar worden."
„Oh, zij kon niet sterven, is het wel, Niok?" vroeg
Olga smeekend. „Ze was zoo levenslustig... Het wil
maar niet goed tot me doordringen... Ik kan het niet
begrijpen, Nick, Ik kan het niet. Vertel me, hoe het ge
beurde. Ik weet zeker, dat ik haar niet dood heb ge
zien, want onverschillig wat er ook daarna mocht ko
men, dat is Iets, wat ik nimmer had kunnen vergeten.
„Zeg me m hoeverre je je het verleden kunt herin
neren, Olga mia, dan zal ik de rest aanvullen.
Wordt vervolgd.