Tutti Frutti.
DE KERK IN DE GETUIGENBANK.
Het restaurant van de natte voeten.
DE CRISIS IN DE RUSSISCHE
LANDBOUWPOLITIEK.
Een ontdekkingsreis door Tibet.
Amerika krijgt zijn eigen „Zwitserland".
Xet ontwerp dat Ia Mei JA werd Ingediend, i® than»
&og alet een* ts tweede lesing behandeld. Vandaar dat
de bewonderaar» van de natuur in Derbyehlre in eport*
eoetuum met bergstokken en rugsakken ln de vallei
waren versohenen om door hun aantal en woord hun
afkeuring over het dralen van het Huls bij de behande
ling van het ontwerp kenbaar te maken.
DU HOUDING VAN DE KERK TEGENOVER DEN
OORLOG.
WAT DOET DE KERKf
Een Kngelseho Hinateman verwijt de kerk werkeloos
heid tegenover het oorlogsgevaar.
Lloyd George, de beltendo, Engelsche staatsman, heeft
Zondag in de Weleh Baptist Churoh te Londen een
olgenaardige rede gohouden over do houding van de kerk
tegenover den oorlog. Aan het „Hsbl." wordt hierover
het volgende geschreven:
Als lomand, die minister was bSj hot uitbreken van
den oorlog, kon hij verklaren dat Indien allo korken
toen eensklaps hadden gezegd: „Halt, deze moord mag
niet beginnen", er geen minister of monarch zou zijn
geweest, die het zou hebben gewaagd het toch te doen.
Hij (Lloyd George) was destijds advocaat, ©n als ad
vocaat sou hü nooit een getuige op de getuigenbank
willen hebben wanneer dese niet een kruisverhoor sou
kunnen doorstaan. Kan de ksrk een kruisverhoor door
staan T Er zijn eenige netelige quaestles, welke rij niet
zou kunnen beantwoorden, tenminste nu nog niet. Hoe
stond het Christendom ten opzichte van de Boodaohap
der Engelen: „Vrede op aarde en in menschon een wel
behagen." De kerk ln de getuigenbank zou hierop geen
antwoord kunnen geven. De jongste oorlog werd go-
maakt door monarchen, staatslieden, mllltairon, die al
len Christenen waren, en niet door athëlsten of trouwe-
loozen.
In een vergelijking tusschen het begin der negentien
de en twintigste eeuw, zelde Lloyd George: De kerk
heeft niet alleen geen vorderingen gemaakt met haar
missie van vrede op aarde en ln menschon een welbe
hagen, doch zij Is er nog op achteruitgegaan. Kijk naar
het Europa van thans. Na de sohrlkkelijko les zijn er
heden meer jonge mannen ln de bloei van hun leven,
die worden afgericht om elkaar te dooden dan ooit sedert
de grondslagen der aarde werden gelegd... En de kerk
zit nog steods ln de getuigenbank! Wat ls haar ant
woord? Dat zij niet verantwoordelijk ls. Edoch, Lloyd
George meent dat zij dit wèl ls. Indien de Kerk niet
de meerderheid bezit onder het volk, dan heeft zij die
toch onder degenen, die regeeren, die heerschen. Wan
neer de kerken allen opkwamen voor den Vredesvorst
dan zou Zijn zaak onweerstaanbaar zijn ln de wereld.
Op het oogenbllk bestaat er een belangwekkende ver
klaring, van het eene Christelijke land naar het andere
gaande, om den oorlog ln de ban te doen, en dezelfde
lieden, die deze verklaring teekenen, zullen kabinets
raden ln Amerika, Engeland, Frankrijk en over de ge-
heele wereld bijwonen om te beraadslagen hoe zij krui
sers kunnen bouwen en hoe zij millloenen kunnen be-
Btedon voor werktuigen om te dooden!
Is hot te verwonderen dat de jonge menschen vra
gen stellen? Dat ze zeggen: Wat doet de Kerk?.,. D®
Kerk zal ten Blotte worden beoordeeld niet naar haar
leerstellingen, maar naar haar daden.
Lloyd George ls overtuigd dat als de Christelijke
Kerken vereenigd zouden zijn, zij de ontwapening over
de geheele wereld zouden kunnen afdwingen. „Men zal
nooit vrede krijgen door verklaringen, waarbij de oor
log wordt afgeschaft. Wat ls er beter verklaring dan die
op Kerstmorgen: „Vrede op aarde en in menschen een
welbehagen"... Zij is beter dan alles wat Kellogg of
Slr Austen Chamberlaln ooit kunnen verkondigen."
Toch wanhoopt Lloyd George niet. „Er wordt ge
zegd," zoó besloot hij, „dat de Kerk niet modern genoeg
is. Zij is echter te modern en niet ouderwetsch genoeg.
Zij moet teruggaan.
Fed«r«tIoa of Wonaso's Clubs, de*® rullen het plan tot
het aanleggen steunen en bewerken, dat alle Ameri-
kaansche schoolkinderen enkele pennles zullen offeren,
om het te kunnen verwezenlijken.
Na 1910 was het plan opgovat, om een van de glets
jers door een weg te verbinden met een andere grooten
verkeersweg en met het Denver Bergpark gebied. De
United States Foreat Service, do staat Colorado en het
district Boulder hebben 780.000 uitgegeven om dezen
weg en een voetpad aan te leggen, die dan drie natuur
parken zou verbinden, Dit plan, waar de weg nuar den
Arapnhoe gletsjer wordt geleid, ls verwezenlijkt en zeö
mijl zijn aangelegd, wat 86.000 kostte.
Nu Llndbergh-top toegankelijk gemaakt moet worden,
ls er een wijziging ln de plannen ontstaan: men zal
zooveel mogelijk trachten om van den roede bostaanden
weg parten te trekken. De nieuwe weg zal 6 meter breed
worden en hot uitzicht op verschillende punten zal schit
terend zijn; ook de uitgestrekte vlakten van Kansas en
Nebraska zullen to zien zijn. Hot heele gebied ls sinds
don vroegen Ijstijd, naar schatting 200.000 jaar geledon,
niet van het Ijs vrij geweest. Van een ander punt heeft
men het uitzicht op 1600 mijl beenoeuwde toppen van
de continentale waterscheiding en wat verder zal men
de ïsubol vallei zien mot veel groote en klolne meeron.
I Het doel Is om de Amerikanen, die anders 's zomers
naar Zwitserland gaan, ln hun oigon land te houden en
daarom wordt er nadrukkelijk vermeld, dat. deze glets
jers on top nlot minder grootsch zijn, dan dio ln Zwit
serland of ln hot Hlmalajageborgte, terwijl hier do wo
gen absolute veiligheid waarborgen en tot dicht aan de
gletsjers lelden, zelfs ls er ene geldeeltn van den weg, dat
dwars over een ijsveld heen voert. Aan de exploitatlo
van dit woeste gebied kon worden gedacht, omdat het
zich op nog geen halve dagreis per auto, 80 mijl, van
Denver, de hoofdplaats van Colorado, bevindt In 1922
werden pas de eerste tochten ln deze streek onderno
men, om opnamen voor de film te verkrijgen, wat met
de grootste moeilijkheden gepaard ging. De berg, waar
aan officieel de naam van Lindbergh ls verbonden, reikt
tot 13.000 voet, ongeveer 4833 meter boven don zeespie
gel.
PARIJS' KLEINSTE RESTAURANT.
Parijs is rijk voorzien van eethulzon voor elke beurs.
Hot kleinste restaurant ls er sinds onheugelijke tijden
populair als schijnt het den laatsten tijd grond te ver-
liozcn. Er zijn echter, naar do Daily Mali (Parljsche
editie) opmerkt nog altijd enkele merkwaardige kleine
eotgelegenheden en een van do grappigste daarvan vindt
men ln de Ruo Hlppllyte-Lebes. Het bevat slechts een
tafel voor vier of vijf gasten, de rest van het lokaal
wordt Ingenomen door de eigenares en haar kookgerei.
Het restaurant ls alleen op het middaguur geopend en
de bezoeksters zijn in hoofdzaak winkelmeisjes. Zij, die
geen plaats kunnen vinden, koopen hun schotel en eten
hun maal op ln een klein koffiehuis ln de nabijheid
Het restaurant heeft nog een klein gangetje en „ma
dame" maakt dit van tijd tot tijd schoon door er een
paar emmers water over uit te gieten. De meisjes heb
ben daarom haar restaurant dat van do natte voeten
gedoopt. Het ls ongetwijfeld het kleinste restaurant van
de stad.
toea Fr*ssche ndsslonarissaa door Tibetsuacsche prle*
ter» om het leven gebracht.
Buiten de magnetische opmeting»» heeft Fiichner het
geheele reisgebled ln kaart gebracht en 23000 meter film
voor de Ufa opgenomen.
ERNSTIGE BEZORGDHEID TE MOSKOU OVER
DEN TOENEMENDEN ACHTERUITGANG VAN HET
LANDBOUWBEDRIJF MN DE GHAANVOOtt-
ZIENINO.
Averwbtsohe uitwerking vnn de politiek met de IJzeren
vuist
EEN TOCHT VOL GEVAREN EN ONTBERINGEN.
Onverwoestbaar doorzettingsvermogen van dr. Fiichner.
VIER GLETSJERS ONTDEKT IN DE ROCKY
MOUNTAINS.
Welke voor het toerisme toegankelijk zullen worden
gemaakt
In 1902, aldus wordt uit Cambridge en Massachusetts
aan de N.R.Ct. geschreven, werden in het Heil Hole
district van de Rocky mountains in Colorado vier glets-
sjers ontdekt door Fred A. Fair, wegbouwkundig in
genieur. Te midden van deze gletsjers rijst een top om
hoog, die, volgens een bericht in de Christian Science
Monitor, naar kolonel Lindbergh is genoemd. De top
en de ijsvelden zijn vrijwel ontoegankelijk, maar er zal
een weg aangelegd worden, waardoor het mogelijk wordt
de gletsjers gemakkelijk te naderen. Deze weg zal de
naam dragen van „Evangeline road", naar de moeder
van den vlieger. Het voorstel gaat uit van de General
Dezer dagen is te Berlijn teruggekeerd de ontdek
kingsreiziger Dr. Wilhelm Fiichner, die voor 2% jaar
terug een reis was begonnen naar Tibet, het uitgestrekte
hoogland in Centraal Azië. Door zijn lange wegblijven
had men hem reeds lang dood gewaand en alleen aan
zijn onverwoestbaar doorzettingsvermogen is het te
danken geweest, dat deze veronderstelling niet is uit
gekomen. In de „Munchener Telegramzeitung" vertelt hij
van zijn wetenswaardigheden, tijdens de expeditie op
gedaan.
Het doel van zijn reis was het doen van magnetische
opmetingen. Eerst trok Fiichner door Rusland, waar hij
in den winter van 1926 op 1927 volkomen zonder mid
delen was. Hij had zoo goed als niets te eten en moest
barrevoets gaan.
Des ondanks heeft hij zijn werk onafgebroken voort
gezet. Vaak was hij 12 tot 14 uur per dag met zijn op
metingen bezig en op weg naar Lhasa ging Fiichner
onder buitengewone moeilijkheden met zijn opmetingen
in het hoogland van Tibet voort. Zijn handen en voeten
waren bevroren. Hij liep een breuk aan de rechterhand
op en bekwam later nog verschillende kwetsuren, een
gebroken rib en een breuk aan den rechtervoet.
Niettegenstaande dit alles slaagde hij er in zijn voor
genomen werkzaamheden te beëndigen.
Van de dolai-lama kreeg Fiichner, vermoedelijk op
verzoek van Engelsche zijde, ruimschoots hulp. In Maart
1928 stak de onderzoeker de Himalaya over.
Het was aan een misverstand te wijten, dat men hem
eenigen tijd voor vermoord hield; toen ter tijd werden
Do Balkanoorrespondent van de N.R.Ct. geoft het vol
gende relaas van den toestand ln hot Russische land
bouwbedrijf, waaruit moge blijken, dat Indien niet tij
dig maatregelen worden getroffen, ons do boeron wat
milder te stemmen, en men niet voorkomt, dat terug
gekeerd wordt tot den ouden toestand, van het groote
landbouwbedrijf, waarop de boer niets anders is dan
een arbeider, ten hoogste een van den landheer afhan
kelijke pachter, er een crisis «al uitbreken, die het
Sowjefc-bewind langer onmogelijk «al maken.
Moer en meer treedt het aan den dag, aldus meer
genoemde oorrespondent, dat do machthebbers te Mos
kou ernstig ongerust beginnen te \vorden over den too-
nomendon achteruitgang van het 'landbouwbedrijf. ZIJ
zien zeer wel ln, dat, zoodra de steden niet meer vnn
voldoende graan, «n dus van brood, voorzien sullen wor
den, het met hun macht on mot het Bowjet-stelstel uit
zal zijn. Het beste, ja wellicht op het oogenbllk eenige
middel tegon het voortduren van het Bowjet-bewlnd ls
hongerenood ln do steden en onvoldoende verzorging van
leger en vloot; on daar loopt het werkelijk sedert eonlgo
maanden hard op aan, sedert het steeds moeilijker wordt
van do boeren op het platteland het noodlge graan voor
de stadsbevolking en de gewapende macht los te krij
gen; terwijl ton gevolge van den bultenwoon strengen
on langdurlgen wlntor do graanoogst dit jaar ovor het
algemeen waarsohijnlijk onder het middelmatige zal
blijven.
Ovor do zorgen, welke dientengevolge het bewind te
Moskou drukken, hooft Stalin voor eenige-dngen ln oen
lange rede ln de communistische Alcademle openhartig
gesproken.
Het was ln Januari van dit Jaar al duidelijk, dat de
verplichte graanleveringen ln alle deelen van de sow-
jet-federatle onbevredigend werden. In den raad der
volkscommissarissen kwam het tot heftige uiteenzettin
gen tusschen de» volkscommissaris van landbouw,
Smirnof en diens aanhangers en de anderen, die hem
daarvan de schuld gaven. Dat optreden tegen Smirnof
hield echter voet bij het stuk van zijn meening, dat men,
om de boeren tot het voortbrengen van meer graan, en
tot do aflevering ervan voor het algemeen verbruik te
brengen, hun zooveel mdgelljk tegemoet moest komen.
Dat wil zoggen, dat men hun die aflevering moest ver
gemakkelijken, ze behoorlijk en dadelijk voor het Inge
leverde graan do door hen behoefde en aangevraagde
berbrulksartlkelen, werktuigen, Stoffen ed.m. moest le
veren, en zich vooral moest onthouden van maatregelen
van geweld.
Stalin ging toen met eenige andere leden van het
„Colltburo" den boer op om den toestand met eigen
oogen na te gaan, en de propaganda onder de boeren
bevolking nieuw leven ln te blazen. Hij kwam van die
reis zeer ontevreden terug, en ln het rapport over hare
bevindingen aan den Raad van volkscommissarissen,
vorderde de enquête-commissie, dat, zonder verder ver
wijl, de strafste maatregelen zouden worden genomen
om een voldoende graanbezorglng te verzekeren.
Smirnof bleef er bij, dat zulke maatregelen niet alleen
ondoeltreffend waren, maar dat zij, zooals bij vorige ge
legenheden reeds wasgebleken, veeleer een tegengestel
de uitwerking zouden hebben, daar' de boeren nog min
der zouden gaan produceeren en zelfs zich van de ver
plichte aflevering geheel zouden gaan onthouden. Hij
kon echter Stalin niet overtuigen, die voor alles een vol
doende verzorging van leger en vloot met levensmidde
len vorderde, Smirnof nam daarop zijn ontslag en werd
vervangen door Koebjak, die tot de groep der homines
novi in de communistische partij behoort. Hij heeft zeer
krachtig deelgenomen aan het bestrijden van de op
positie van Trotskl en heeft zich als commissaris bij het
Roode leger in Turkestan bijzondere verdiensten ver
worven bij de onderdrukking van den opstand der in-
heemsche bevolking aldaar. De man met de ijzeren vuist,
dien Stalin en de zijnen noodig meenden om het lijde
lijke verzet der boeren te breken.
Het centrale uitvoerende comité der Sowjet-Unle
het dagelijksch bestuur benoemde daarop begin Maart
den ondervoorzitter van den raad van volkscommissa
rissen Tsoeroepa tot bijzondere gevolmachtigde voor het
toezicht over en de uitvoering van de maatregelen der
regeering tot uitbreiding van den graanverbouw.
Koebjak is een „wederopbouw van het landbouwbe-
SrSJf op clouwa 90«teliet!*e&» grondslagen" begonn*
weiken hij wil verkrijgen door meer dan tot dusver»
de „collectieve bedrijven een eoort van coöperatie», v«
arme en minder welgesteld® boeren te bevorderen. T»
gelijkertijd verhoogt hij den belastingdruk op de bedrl
ven der groote boeren, de koelakl. Op die wijze, zulln
volgens hem, alleen de welgestelden ln de dorpen wordo
getroffen: terwijl het grootste doel dor plattolandeb»
volklng wordt ontlaat, /elf» 88 pot. van d« bowderljei
welke op het oogenbllk noodlijdende zijn, van alle bi
lastlngen worden bevrijd. „Tor betere verdoellng
don belastingdruk over de verschillende soul» Ie gr.»«p«n
heeft het landbouwoommlsaarlaat oen gecombineerd» m
thode ingevoerd van oon progressieve belustlngschai
op het inkomen van het bedrijf, niet Inachtneming vit
het aantal daarop worksamn arbeiders.
De collectieve bedrijven genieten daarbij blondere bi
gunatlglngon. Het merkwaardige bij dn nleuwlghoden li
dat dio juist tot du voornaamst» eteohon op het pro
gramma der verfoeide oppositie van Trotakl behoorden
hetgeen natuurlijk niet weinig de aandacht heeft
trokkon.
Tot dusvorr© hebben do ooUêOtieve bedrijven van di
Sowjetlandbouwpolltlek geen groote bat.oekeni» gehad
Trouwens ook nu verwacht men van d« nieuwe houdlni
van het bewind to hunnen opzichte nlot veel, ton min
sto voor dit Jaar en do komende oogstoampagnu, omdfl
geen dier bedrijven over een voldoenden inventaris b»
schikt. Zoo zijn nog niet. do helft dar benöodlgde land
bouwmachlnos voor hot behoorlijke functlonnuoren
een groot landbouwbedrijf aanwezig. Credleten voor h«
aansohaffen van de hoogst noodlge werktuigen, voor he
verbeteren van het zaaizaad, enz. konden niet tijdl]
worden verstrekt. En dan mengelt het de meeste de
nieuwe bedrijven aan voldoende bekwam® en ervarei
leider».
Daarentegen heeft het handhandige optroden tegen 4
groote boeren het bewind te Moskou nieuwe ernstig
moeilijkheden berokkend, wolko hot, naar hot schijnt
nlot heeft voorzien.
Al die zorgen en zwarigheden heeft Stalin ln zy»
groote red© ln de Communistische Academie te Moskoi
onbewimpeld blootgelegd.
HIJ verklaarde echter, dat men groot ongelijk zoi
hebben, die moeilijkheden toe te schrijven aan de onbe
vredigende leiding van do landbouwpolitiek. Volgenl
hem zijn er ln den Russlsohen volksgeest nog factoren
aanwezig, welke hom moeilijk toegankelijk maken voo
hot aangenomen stelsel voor een rationeel landbouwbi
drijf.
De hoofdoorzaak van de crisis is echter het folt, dal
de hoeveelheid beschikbaar graan langzamer toeneemt
dan de behoefte. De nijverhoid, het aantal arbeiders, d»
steden breiden zloh voortdurend uit, terwijl do hoe
veelheid vnn het beschikbare graan, „in een moorden<
langzaam tempo" toeneemt.
In 19271928 zijn van d© 870 millloen poed graan (1
poed is 16.38 K.G.) slechts 27 millloen poed uitgevoerd
geworden. Daaruit blijkt, dat dit jaar de voor het binnen-
landsch gebruik aanwezige hoeveelheid van 549 millloet
poed, rond 100 millloen poed grooter ls dan die van hel
vorige jaar. En desondanks is er een tekort op de graan
markt.
Dit
dnj
ten
Hi
Stalin legde uit, dat vooreerst de overgang van het
groote grondbezit van voor den oorlog, dat ln hoofd
zaak hot graan voor don uitvoer leverde, aan de klein»
en middelmatige bderen op de graanproductle van na-
decllgen Invloed geweest Is. Hij erkende, dat dat groot»
grondbezit ln staat was landbouwwerktuigen, kunstmest
enz. te gebruiken en daardoor de productie tc verbod
gen; terwijl de tegenwoordige daarop gevestigde kletn»
boeren van die hulpmiddelen door gebrek aan de noo
dige middelen zoo goed als verstoken zijn.
Terwijl do op eenige der landgoederen van het voor
malige groote grondbezit gevestigde sowjetbedrljvei
(Sowchozi) heden ten dage 47.2 pet. van hun brutopro
ductie, d.1. meer dan voor den oorlog, ter markt brengen
leveren dé kleine en middel boerenbedrijven slechts lli m
pet. van hun brutoproductie tegen 14.7 pet. voor de
oorlog: terwijl de groote boeren (koelakl) maar 20 pc
in plaats van 34 pet. zooals vroeger, aanbrengen, E zi.
sowchozi zijn echter maar weinig ln tal; en de kle»r
en middelmatige bedrijven vormen de overgroote mee
derheid; de groote boerenblijven geheel ln gebrek!
Stalin is dan ook van oordeel dat redding uit den te
genwoordigen moeilijken toestand moet worden gezoch
ln het voortzetten van de gekozen politiek; d.w.z. he
vereenigen van de niet-levensvatbaar gebleken kleine ei mi
middelmatige boerderijtjes in „gemeenschappelijke be
drijfsheden" onder goede deskundige leiding en uitge
rust met al het noodige, en het oefenen van een krach
tlgen druk. op de onwillige groote boeren.
De Academie stemde hiermee ln; er gingen echter uil
haar midden wel eenige zij het dan ook maar vrij
schuchtere stemmen op, welke meenden, dat men oj
die wijze bedenkelijk terug ging naar den ouden toe
stand onder het groote grondbezit: het groote landbouw
bedrijf, waarop de boer niets anders is dan een arbei
der, ten hoogste een van den landheer afhankelijk»
pachter.
En Inderdaad, de kleine boer zal aldus eigenlijk alleen
van meester hebben gewisseld. In de plaats van den
grooten, machtigen landheer, en (of) diens rentmeeste»
is de almachtige Sowjet-staat met diens in vele gevallen
niet minder hooghartlgen en tirannieken ambtenaar ge
komen, die bovendien telkens wordt vervangen, terwijl
de vroegere rentmeester doorgaans levenslang bleef,
zoodat men zich hem aanpassen kon.
ha
in
MOOIMEISS1ESFONTEIN. „Zuid-Afrika" vertelde
onlangs van een galanten landmeter. „In de da
gen, dat kolonel Du Toit, het pas afgetreden
hoofd der politie In de Unie, nog landmeter was,
kwam hij eens op een boerderij, bewoond door
een moeder, die zeker langer dan een week noo
dig zou hebben, om een figuur te krijgen, dat
maar eenigszins „de slanke lijn" zou benaderen.
Twee knappe dochters woonden bij haar in.
- Kol. Du Troit oordeelde „Dlkvroufontein" een
geschlkten naam voor de plaats, en schreef hem
op de kaart.
Maar hij had buiten den waard gerekend. Op een
dag werd hij bij president Kruger geroepen, dien
hij vond in gezelschap van de dikke dame. De
president, die zich niet erg op z'n gemak voelde,
gaf Du Toit den raad den naam te veranderen.
Wat deed de galante landmeter? Hij noemde
de plaats „Mooimeissiesfontein". Zoo heet ze nog
tot op dezen dag!"
DE STEM VAN HET GEWETEN. In Sydney werd
eens bij het lossen van een scheepslading oen kist
met wekkers beschadigd. De kist werd daarom
voorloopig terzijde gezet om later weer dicht ge
maakt te worden. Maar de Sydneyer bootwerkers,
die het maleur bemerkt hadden, konden de ver
zoeking niet weerstaan, en ln een onbewaakt
oogenbllk staken ze allen een wekker in hun bun
deltje, Dit was echter voor een beambte van de
scheepsmaatschappij niet onbemerkt voorbijge
gaan, die nu van zijn kant, eveneens in een on
bewaakt oogenbllk, de bundeltjes weer openmaak
te, doch inplaats van de wekkers er uit te nemen,
wond hij van allen het wekuurwork op en stelde
zo in op een paar minuten over twaalf.
Het was Zaterdagmiddag, dus om 12 uur ein
digde het werk. Precies om twaalf uur, misschien
wel wat al te vroeg, legden de bootwerkers het
werk noer, en kregen zij hun bundeltjes, waarna
ze als ganzen achter elkaar de loopplank opgin
gen om aan wal te gaan. Zooals gewoonlijk staat
daar, waar de smalle loopbrug op den kant ligt,
een der mannen van de havenpolitie. En juist op
dit oogenblik zou er leven komen in de zoovele
bundeltjes die onder een gelijk aantal armen
werden meegedragen. Een vreeselijk geratel brak
los, en wanneer van de een de veer afgeloopen
is, begint weer een andere, die wat later was ge
zet. Er scheen geen eind aan te komen en voor de
bezitters der bundeltjes een eeuwigheid, alvorens
de laatste tik geklonken hjid.
Ze kwamen er echter met den schrik af. Want
politie zoowel als de ambtenaren van de scheep
vaartmaatschappij vonden den aanblik vajj de he
vig verschrikte gezichten der zondaars zoo on
weerstaanbaar komisch, dat men zich met de in
beslagname der wekkers tevreden stelde. Waartoe
ook nog een strafvordering ingesteld? Aan wek
kers zullen zich de Sydneyer bootwerkers hun le
ven lang wel niet meer vergrijpen.
DOODSVIJANDEN VAN DE THEE. Wanneer de
Engelsche schrijver, Shaw, in zijn nieuwe boek
over het socialisme, de thee noemt, „Het gevaar
lijke, Chlneesche opwekkingsmiddel" dan Is zijn
uitspraak, vergeleken met die van andere vijan
den van de thee, tamelijk zacht en onschuldig.
Zoo zelde John Wosley, de beroemde stichter
van de Engelsche Methodistenkerk, eens tot een
vriend: „Jo moet er toe overgaan de thee als een
doodaanbrengenden drank te beschouwen en hem
voor goed verbannen". James Lacy verklaarde
eens, dat de thee op het menschelijk organisme
een niet minder storende werking uitoefende dan
de opium. In New York kookte eens een tandarts,
die het gevaar van het overmatige theeverbruik
wilde demonstreeren een pond versche Hyson
thee, tot ze op een kwart liter was verkookt en
stelde vast, dat zes druppels van deze ingekookte
thee, voldoende waren om een konijn van drie
maanden to dooden. „En te denken," zoo riep een
tegenstander van de thee, met het oog op dit
experiment uit: „Dat de meeste menschen, die ge
woon zijn theo to drinken, ln drie maanden niet
minder dan een pond theo gebruiken. En toch
bevat, zooals het experiment hoeft bewezen een
pond theo vergift genoeg om meer don 1700 ko
nijnen of rond 200 per dag van het leven te be-
rooven."
Met het oog op de aanklachten van de thee,
wordt herinnerd aan het „Godsoordeel" dat de
Zweedsche koning Gustaaf III inriep, ln verband
met den strijd over de schadelijkheid van de thee.
„Twee tweelingbroeders, die ter dood waren
veroordeeld en in hun lichaamsverhoudingen pre
cies overeenstemden, zouden zich als waarnemings i
object beschikbaar stellen. De een moest dagelijks
een bepaalde hoeveelheid zwarte koffie drinken,
de andere een kwantum sterke thee gebruiken.
Maar tot groote verbazing van de geleerden, die
hadden voorspeld dat deze manier om te dooden
zeer snel werkte, hadden de personen ln kwestie
er niet de minste last van. De eene professor na
den andere stierf, de koning werd vermoord,
maar de beiden ter dood veroordeelden leefden
voort.
De theedrinker stierf het eerste... toen hij drie
en tachtig jaar was.
GROOTE OOGENBLIK. De bekende filra&c-
trice, Lil Dagover, heeft dezer dagen een bezoek
gebracht te Rotterdam. Over haar aankomst aan
station Delftsche Poort schrijft een verslaggever
van de N.R.Ct., het volgende.
Daar wachtte, op het perron, geflankeerd door
eenige reporters en een fotograaf, een heer met
een schoonen ruiker op den trein uit Den Haag,
die Lil naar hier zou brengen.
Hij bleek, deze hoer, op do toch niet alledaag-
sche bezigheid der ontvangst van aanzienlijke
personages te zijn ingesteld. Zijn allure verried
geen nervositeit hoegenaamd. Hij betrachtte de
waardigheid en negeerde eenige crltische opmer
kingen van scoptlci met veel gemak.
Toen naderde de trein.
De ontvanger stelde zich ergens op en natuurlijk
hield prompt op deze plek de wagen, waarin de
actrice zich .een plaats had gekozen, stil. Het
groote oogenblik was daar.
De menschen liepen te hoop. Zij vonden 't wel
onzin, maar wilden haar toch wel eens zien
En Lil openbaarde zich hot zij voor hen, die
nog nimmer het voorrecht hadden, haar te aan
schouwen op de film, met nadruk geconstateerd
als de lieftalligheid zelve. Waarom over
dachten wij, op oerbiedigen afstand laat zij zich
nu Juist Lil noemen, deze snoes? Waarom heet
zij nlot oneindig toederder Lilly?
Doch do tijd voor meditaties was beperkt. WIJ
wilden vOór Lilly op het Stationsplein wezen, ton-
Br
einde de aankomst aldaar gade te slaan. j ee
Op eenige meters van het hokje der controjrij
leurs stond een filmtoestel met een operateur, dia is
nieuwsgierige, opdringende jonge mannen, de|de
welken hem in den weg dreigden te komen, zeeflm<
duidelijk verwittigde van de wenschelijkheid, da| Hi
zij „achteruit" zouden gaan. De fotograaf van va
het perron was er ook. Fotografen zijn altijd SP
precies waar zij wezen moeten. °n
Toen Lilly de tourniquets was gepasseerd ontj
waarde zij natuurlijk aanstonds het gebenedeldé do
instrument. En met den zwier, die slechts den
grooten is geschonken, improviseerde zij Instant» Bi
lijk een scène. Pa
WIJ hadden Lilly Dagover zegt u niet dat 'I zo
overdreven ls Lilly zelve voor de film zien spé ds
len!
Stil zyn wy heengegaan. Er was iet» „foreverj
ln het geheugen gegrift...
pa
I LIEVELINGSDIEREN DER DAMES. Het vroi
welijk element ln de Poolsche hoofdstad, Wai
schau, heeft goedgevormde beenen en is buiten
gewoon gesteld op het hebben van gouden tan
don. Men vertelt van haar, dat zc desnoods in he
midden van hun rozeroode mondjes zich een tan
laten uitbreken om toch maar vooral aan de mo
de der gouden tanden te kunnen moedoen. Tool
dan ook de statistiek sprak over deze slechte ge
woonte der dames, hebben de laatsten hoogstén
hun schouders opgehaald. Kwaiyk genomen heei
hét niemand van haar. Maar nu ls een reportei
op het Idee gekomen, om de lintwormen der War
schouer geliefden te tellen. Hij heeft uitgerekend
(de hemel mag weten hoe), dat op de 15 „War
schauerinnen" er één voorkomt met een lint
worm. En 'hU voegt er aan toe. dat de lintwor
men het gevolg zyn van een slechte gewoonte, na
meiyk zouden ze veroorzaakt worden door schoot
hondjes, de kleine, vertrouwde lievelingen del
dames. Zoo kalm als de dames de statistiek ov»l
de gouden tanden opnamen, zoo verontwaardig!
zyn ze over deze uitlating, on dat ls alleszins b»
grypeiyk, want elke dame, die nu een schoot j
hondje bjj zich heeft, zal het gevaar loopen, vool
een dame met oon lintworm te worden gehouden
wat een allesbehalve prettig gevoel moet gevofl
