ONS HOEKJE.
DITJES EN DATJES.
geschiedenis van gevaar
en heldenmoed.
Het geheimzinnige huls.
Uit logeeran.
as al even over tienen,
logeerde bij Marie,
1", zoi mooder tot de meisjes,
iw naar bod hoor I óén, twóó, drie P
rlief kan zoo lekker plagen:
je niot ben boetjo bang
oot nsnr don achterkamer,
een héólo lange gang P
e waren vroolijk lachend
hot slaapvertrek gegaan,
van schrik bleef het logeetje
e trappen stokstijf staan
)t eens bij P, zoi Cor heel zachtjes,
hangt ginder in den hoek
r Mario begon te schat' on
e meid.in'n broer z'nbroek!"
H. H. DK BRUIN—LéON
Naar het Engelsch
door L.
ms zeer ziek, zoo zelfs, dat het den fakirs
HJk was Najnfghar te verlaten. ZU bevon-
1 op niet meer dan veertien mijlen af
an Delhi x Gulab Singh en Allok waren
durende vrees van ontdekt te worden,
ophoudelljk zag men Inlandsche soldaten
dorp trekken, die bezig waren graan en
ledsel voor het groote leger te Delhi blj-
irengen.
ikeren namiddag, Juist toen Jack weder
Igen aanval der koorts had te doorstaan
houdetyk Ijlde, trad een Jong man de ga-
het huls binnen om den grootan Mohun
hulde te brengen. HU had zich voor Gu-
ten neergeworpen en smeekte diens zegen
Jack opnieuw begon. Met luider stem
spoijs, Allck! Vlucht, vlucht!»
ige Inboorling sprong met een gebaar van
schrik en verwarring op.
agelschen, de Engelschen I" riep hU, beur
'ack en AUck verwonderd aanstarende, en
lab Singh, die op dit oogenblik zUne ge-
(tenwoordigheld van geest verloren had,
n terug houden, vluchtte hU- Gulab en
ilgden hem op den voet, en voordat de
omheining kon bereiken, had Allck hem
l De volgende seconde greep Gulab hem
:eel en zelde hern dat hU zou gewurgd
als hU een geluid durfde geven. Van een
hU van zUn kleed scheurde, maakte hU
en stopte die den gevangene ln den
werd deze naar binnen geleld. De
verkeerde blUkbaar ln den grootsten
»ral toen hU in eene afzonderlijke kamer
en daar aan handen en voeten geboeid
ib verzekerde hem, dat hem een wissen
[vachten stond. Indien hU ook maar het
L geluld gafvervolgens gingen Gulab en
binnen ora te beraadslagen, wat hun
(omstandigheden te doen stond.
•b vilde den gevangene onmiddellUk doo-
a HJn Ujk gedurende den nacht begraven,
Ut weigerde AUck met alle kracht. HU wll-
a medeplichtige zUn aan een moord, zelfs
bet den schUn, dat hun behoud afhing
dood der gevangenen. Tevergeefs betoog-
ab dat, nu hunne vermomming bekend
onmogelUk met deze kleederen Berl kon
U Indien de jonge Indiër werd losgelaten;
al konden zU dit wel, zU zouden er toch
Uz meer zUn. Alick bleef standvastig wei
bij vond zUn eenlgen steun in de stem ztf-
®der; „mUn zoon, God ls met u", en hij
hU die stem niet meer zou hooren, als
tulk eene daad zUne toestemming gaf.
«b geen recht", zeide hU tot Gulab, „om
>ns te binden. GU hebt ons het leven ge-
Maat ons daarom nu, trouwe vriend. Ik
©iet langer uw leven ln gevaar te bren-
,ay br ben zeker, ook Jack zou liever ster-
i te dulden, dat deze moord geschiedt",
ik dan mUn eigen leven te redden?" ant-
Gulab geroerd.
1, sahlb, )vat beteekent mUn leven? Het
A? yan Sahlb Jack moeten gered worden,
j* kunnen leven, indien zU. wier zout ik
beb, verloren moesten gaan?" BU deze
voordon viel hU aan Alick's voeten en
Jen grond met zUn hoofd aan.
oog ontstond er een luid geraas ln den
V foordal Gulab overeind was, werd hU
tegen den grond geworpen en door twee paar
krachtige handen vastgehouden. Allck had nog
Juist tUd om op te staan, toen een ander op hem
toeschoot. Een flinke vuistslag onder den kin
deed dezen laatste een paar pas achteruitvliegen,
maar twee anderen hadden AUck van achteren
aangegrepen. Een tUdlang worstelde hU nog tegen
zUne vUanden, maar toen de man, dien hU zoo
vriendelUk ontvangen had, er weder bU kwam,
lag AUck in een ommezien gebonden op den
grond.
Het troepje aanvallers bestond uit vUf mannen,
wier aanvoerder een andere Sikh, dus een rasge
noot van Gulab was. HU had een bes tuur sbetr ek-
king bU een naburig vorst en was de faklra ko
men bezoeken ln gezelschap van zUn vier zoons,
van wie er zich drie onder de aanvallers bevon
den en de vierde de jongste een half uur ge
leden door AUck en Gulab was gevangen ge
maakt. Een der aanvallers trad daarop binnen
met den gevangene. „ZUt gU gewond, mUn zoon!r
vroeg Goblnd Sahai, de Sikh, die het troepje aan
voerde. „Neen, vader, wel wat stuf, want ik h6b
een uur gabonden gelegen, en mUne kaken doen
mU zeer van die prop".
„GU zUt hier nog niet langer dan een half uur
geweest", hernam de vader; maar de tUd duurt
lang voor hem, die zich ln de macht bevindt van
een ander". „En toch had lk den moed niet ver
loren", zelde zoon, „want lk wist, dat aU dicht
achter mU waart". „Vertel ons toch eens", viel een
der anderen ln, „wat er gebeurd ls; wU weten
nergens van.
Goblna Salmi gaf zUn zoon een wenk om te
spreken en deze begon aldus:
.Nadat vader en ik ons huis verlaten hadden
om dezen heUigen mannen, die nu blUken niets
dan bedriegers te zUn, een bezoek te brengen, ver
zocht hU mU vooruit te gaan en Mohun Lal zUne
nadering te molden „vervloekt eUt frU, bedrie
ger," kon hU niet nalaten ln het voorbijgaan tot
Gulab te zeggen, „mUn keel doet mU nog pUn van
den greep uwer vingers dit deed ik, broeders,
en knielde voor Mohun Lal neer, weinig vermoe
dende, hoezeer lk mU daardoor vernederde. Maar
hiervoor", aldus rlchte hU zich weder tot Gulab,
„zult gU met uw bloed betalen, en dlo Engolaoho
zwUn—
„Bedaar, Jongen; JU on uwe broeders voet, dat
lk er niet van houd een ovorwonnen vU&nd
hoonen", viel Goblnd Sahai hem ln do rodo.
BU deze woorden begon Alick's moed te herlo
ven, want zU verrieden, dat de vader van hun
vroegeren gevangene een edel man was. De Jon
geling ging verder, na een salaam voor zUn vader
gemaakt te hebben: „Toen lk nu voor den fakir
op den grond lag, begon de Jonge fakir, die de
koorts had, plotseling eenlge woorden tot zUn
makkers te roepen, die lk. door mUne studie in
het Ooilege te Delhi, onmiddelUJk voor Engelsch
herkende. Verbaasd keek lk op; allen, de fakirs
zoo goed als lk, waren eon oogenblik verbUsterd
van schrik, doch slechts één oogenblik! SohlelUk
sprong ik op on trachtte te vluohton, maar een
antilope kan hem," wUzondo op AUck, „niet ont
snappen. Daarna knevelden bU mij en brachten
mU ln de kamer, waar gij mU hobt gevonden".
„En ik", zelde «Un vador, „hoorde uw broeder
schreeuwen, „de Engelschen, de Engolschent" llot
van schrik het mandje eetwaren vallen, dat Ik in
de hand had, en snelde naar de stad, om hulp te
halen. Daar ontmoette lk, zooals gU weet, u en
uw schoonbroeder, an bracht u hierheen om uw
broeder ta redden".
Dit had Goblnd Sahai met groote omzichtigheid
gedaan. HU zag AUck en Gulab naar buit*
men om met elkander te raadplegen on was toon
met zUne helpers tot aan den hoek van het huia,
waar Gulab zich bevond, voortgeslopen. ZU waren
nog slechts een paar meter van do gewaande fa-
glrs af, hoorde AUck*s standvastige weigering om
den moord toe te laten en Gulab's trouwbelofte,
en snelden daarna op de belde mannen toe, met
het reeds boven gemelde gevolg, dat zU overwin
naar bleven. Na oen klein UchtJe opgestoken te
hebben, begonnen de laats ten met elkander te
bespreken, wat zU met hunne gevangenen zouden
aanvangen.
Daar dit gesprek werd gevoerd ln de Uran-taal,
kon AUck er niets van verstaan, maar Gulab, die
deze taal kende, slaagde er ln, hoewel zU zeer
zacht spraken, nu en dan eenlge woorden op te
vangen, en zoodoende het gesprokene ln hoofd
zaak te begrUpen.
De zoons drongen er op aan de gevangenen on
middellUk over te leveren aan den Koning van
Delhi, die de herstelling van het Mogol-rUk had
geproclameerd; maar daartegen verzette zich
Goblnd Sahai. HU had ln verschülende oorlogen
tegen de Engelschen gevochten, was ln een der
gevechten krUgsgevangen gemaakt en gedurende
zUne gevangenschap zeer welwülend door een der
officieren behandeld. Bovendien was hU getroffen
door Alick's afkeuring van den moord, hoewel
diens leven ln gevaar verkeerde, zoolang zUn zoon
op vrUe voeten was.
Hier hield hU even op, en Gulab Singh maakte
van de gelegenheid gebruik zich ln het gesprek te
mengen.
„Luister naar mU, ofschoon lk uw gevangene
ben. Ik bezweer het u, bU de nagedachtenis van
Ranjit Singhji den Leeuw van PendsJab, wiens
naam ook u dierbaar is, landgenooten. Werd een
Sikh ooit ontrouw aan zUn zout? Ik ben een Sa-
war. Jarenlang was lk in dienst van een sahlb,
die mU goed behandelde. ZUn zoon droeg lk op
mUn r\ig, toen hU nog klein was. Daar ligt die
zoon". (Hier wees hij naar Jack, die AUck om
water smeekte), „misschien is hU reeds stervende.
De moord te Delhi begon eenlge dagen geleden;
mUn meester kon ik niet redden en ik zou daar
in ook geslaagd zUn, ware de eerste niet ziek ge
worden. Ik zou hen veüig naar hunne Engelsche
vrienden gebracht hebben. Ziet! lk ben een Sikh,
ik ben uw broeder. Doodt mU, maar moge Bhag-
wan, de God, dien ook gU aanbidt, u treffen, In
dien gU een haar krenkt van het hoofd van hem,
die zelfs nu weigerde uw zoon om te brengen".
TerwUl Gulab zoo sprak, had Goblnd's schoon
zoon, die tot dusverre weinig deel aan het gesprek
had genomen, hem scherp zitten aanldjken; en
toen de spreker ophield, nam hU het Ucht en
hield het voor Gulab's aangezicht, dat hU met
gespannen aandacht bekeek. Gulab lette niet op
hem, want zUne oogen waren strak op Goblnd
Sahai gericht, die nog niet besloten scheen, wat
hU zou doen.
Welk nummer heeft uw regiment?" vroeg de
schoonzoon aarzelend. Net ls het 81ste", ant
woordde Gulab, zonder zUne oogen van Goblnd's
aangezicht af te wenden. „Vader", zeide de vra
ger, zich tot Goblnd Sahai keerende, ,4e fakir ls
Gulab Singh, mUn broeder 1"
In de uiterste verrassing sprongen de aanvallers
op en Gulab had wederkeerlg den broeder her
kent, naar wlen hU gevlucht was. De voormaUge
gevangene was de eerste, die een mes greep en de
koorden, waarmede Gulab en AUck gebonden wa
ren, door te srüjden. De laatste ging naar Jack
om dien gerust te stellen en water te geven, ter-
wUÏ Gulab met zUn broeder haastig eenlge op
merkingen wisselde. Nu was de vraag niet meer,
of de vluchtelingen aan de sepoys zouden over
geleverd worden maar hoe sU het best gered kon
den worden.
(Wordt vervolgd)
(Vrij naar bat EogelaohX
EERSTE HOOFDSTUK.
Vervolg.
Haar toon was ooraaak dat Billy rioh om
wendde en hij zag In hare hand een hand
schoen. dien ze gevonden had. Hij wae klein,
en vervaardigd van het zachtsto en mooiste
grijze bont, dat men zich denken kan en met
purper fluweel omboord.
In plaats van do gobruikolljke knoopen was
een gouden kettinkje en haakje aan de pols be
vestigd, eon robijn schlttorde In de gesp. Hot
was ln ledor geval oon opmerkelijke variatie
in het artlkol handechoonon en Billy floot vor-
wonderd, terwijl Madge hom alt Holono's hand
overnam.
„Goede homelt Dat la van Iemand, dlo aar
dig rijk ia," morkte hij op. „Nog nooit ln mijn
lovon hob Ik zoo'n h&ndsohoen gozlon."
„Ik ook niet, eon paar van dat soort kost
mlssohlon wol zee pond," zoi Holono. „Vorboold
Jo zoo'n kottlnkjo to hobbon mot zoo'n robljnl
Zou Iemand uit bot buts bom vorloron heb
bent" vervolgde 10, op hot oudo, grijze go-
bouw, dat aontor do boomen stond, wijzende.
Jk geloof niet, dat er monsohen wonon. Al
lee ls zoo stil en loeg", morkto Donnle, dlo vol
belangstelling toegekeken had, op. „Do poor
ten ujn open, ziet ge wolf
zo rijn roestig ookl" sol Kool, en de op-
moot oven noodzakelijk gewtod worden
mfjn tuintje thuia Meer het moot Iemand
hobbon toebehoordl Mlssohlon b het toch ten
slotte Dog bewoond. Ik zou wol oone wfllon kij
ken. Hot Met vorbasond gohelmxtnnlg."
Btlty kook rond. Maar or was nlomand
rion, dien zij om opholdertng kondon vragen.
Rn wat bot btili botroft goon rookwcT
stoog uit don edhooratooo omhoog en or waron
goon gordijnen voor do mmon, aio zo kondon
rion. Odk WM er won onkel gelald, dat do
•tilto verbrak. HM docht na over hotgoen Ho-
leno had gezegd toen deze opntoow hot woord
vtad, dat we moeten gaan kfjkon", ad se
snoL „Mooder zal 1 goed vindon. Ik ben or
zeker van. en deze handeohoon ls to kostbaar
om to venlozen. Mlssohlon heeft Iemand uit het
huls ham vorloron. Vo kunnen ta leder geval
vragen
Hare opmerking haalde Btfly over en hij
knikte. Voorwnnrts goando, deod hfj do poort
wijd open on zo stapton do laan ta.
Na oonigo aarzeling volgden do anderen,
Holono met den hanasohocn. Samen liepen ze
naar het gohelmrinnlgo huls, dat ze to de verte
door de kale takkon zogen sohemoron, en ze
vroogon ziohzelven al, wat ze aohter de boo
men zouden zien on wat voor poraoon In suflc
oen vreemd huls zou wonon.
TWEEDB HOOFDSTUK.
Btlty houdt
stierengevecht
Zo spraken niet, want do stilte, dlo rondom
hen heerschte, maakte Indruk op hen. Overal
zagen zo splnnewebbon en verwaarloozlng, en
de regen die van de takken en twijgen drup
pelde, deed plassen in hot pad ontstaan, waar
in het gras als miniatuur zeewier ronddreef
„Geweldig stil ls "t hlorl" zei Noel op oon8.
„Net zoo'n stilte als voor oen storm of oen
onwoor prectee alsof er lots gebeuren zal".
Hot was vreemd, dat Noel dit zoL Want op
dit oogenblik gebeurde er workelljk Iets. Iets
wat zoker niet goed was. Aan de overzijdo van
het grasveld, links van hen, bevond zich een
boomgaard achter eon laag, stoenen muurtje.
Te midden der appel- on pereboomen echter
was oen open weide, die oogonschijnlijk loeg
was. Maar nu moest er toch Iemand wezon,
want nauwelijks had Noel gesproken of se
werden opgeschrikt door een lulden gü, die
klaarblijkelijk van het grasveld kwam.
„Help, help!" klonk het
Het zou onwaar wezen, als fk zei, dot ze
niet bevreesd waren, want de gil was zoo
plotseling en doordringend, dat ze eg van
schrikten.
Billy voelde ifln hart softe soeflor dan ge
woonlijk kloppen.
Daar gebeurt Iets!" riep hfj ntt
Toen de kreet opnieuw weerklonk, wendde
hij zich tot Noel.
Jk zeg, dat daar leb gebeurt?, berhaaldo
hij, „er ls iemand gewond of zoo tets. Kom
laten we er spoedig heongaan!"
Dit zeggende verliet hij "t pad, wel ta zijn
schik met 't vooruitzicht op een avontuur en
hij sprong door het hooge graz van het veld,
naar don boomgaard.
Noel was niet mlnrfer vurig dan zijn broeder
en met een luid, aanmoedigend geroep volgde
hij hem. Dit was te veel voor Helene en Madge
en Dennis bij de hand nemende, volgden zij
de broers met grooten spoed.
Xoeo Billy bij dep tütuu 14 doAiotm
deze laag genoeg was om er over heen te
springon en zijne hand er bovenop leggende
zwaaide hij er over heen en kwam in een bed
van netels en modder terecht. Hij voelde ste
ken In zijn handen en sprong op, toen Noel
volgde.
Toen snelden ze naar den boomgaard en be
reikten een heg. die wel uit prikdoorn bestond,
maar hier en daar nog al open was. Billy
kroop er doorheen, terwijl hij zijn gericht met
zijn arm beschermde. He', was niet gem&kko-
lijk, maar met wat kleerscheuren en zetram
men kwam hij aan den anderen kant ta t open
veld.
Nu kon hij rondzien en wist dadelijk, wat er
aan de hand waa
De weide was niet verlaten, want er ws-s
een troep zwart vee, allemaal stieren, met
lange horens en die er nog al woest uitzagen.
Ze graasden echter vrij rustig, maar een hun
ner holde woedend langs een boom heen en
weer en ln doodsangst liep een vrouw In
cirkels er om heen, uit vrees, dat het dier haar
kwaad zou doen. Billy stond wanhopig stil.
„0", riep hij hijgend, toen Noel zich bij hem
voegde. „Wat moeten we doen! Ze kon niet
wegiloopen en de andere dieren zullen dadelijk
ook hier zijn".
Noel echudde het hoofd. Maar Billy zag deze
hopelooze beweging niot want roede wae ta rijn
helder brein 'n plan gerijpt Goon acht slaande
op de waarschuwingen van Helene en Madge
liep hij schreeuwend en fkudrtemd ta de richting
van den stier.
Borat nam bot beest geen notitie van hom,
bot had het to druk mot rijn slachtoffer. Maar
oenetolaipe word het het levon achter rioh ge
waar on, terwijl hot rijn leolljlkon kop bewoog,
looide hot direigond don Jongen, die op hom af
kwam. BMily stond stil In de moontag, dat de
«ttor naar hom boe zou riorm-on, maar bot dier
«tolde zich voor 't oogenblik tevreden mot den
boom to beschouwen, on mot rijn staart zw-sal-
end wondde hij rioh opnlouw tot de vrouw, die
weer begon to schreien.
„Wk Je dan niot komenf zei BIliy.-op do
tanden knarsend. Jtan zal lk Je ar toe
Hij bukte, rukte eon eteon uit den grond en
wiorp hom naar den etlor. Hot was een flink
werjrimtg on fa Bffly'e handen kon het onheil ge
noeg aanrichten, want hij was een dor boste
crickette» op school. En 1 was nru Blily's be
doeling goed to treffen.
Jjood weg uto »- hij op mij afkomt",
riep hij tot do bevende gomngono, die om den
■boomstam heenkeek.
Toon ltot hij mot oon torman worp hord on
roobt don steen vtlogon, dlo juist don nek trof
van hot boost, dat vooruit sprong terwijl het
angstig don kop sobudde. Maar rijn wees
duurdo niet lang, want het had den steen naar
rioh toe zlon vliegen, on zohoon te begrijpen dat
Billy do ooraaak was van de pijn, die hot even
vooldo.
Mot oen gebral van woede Mop de stier rond
terwijl hij met zijne booven aardkluiten opwierp
en rijn kap gereed tot den aanval bukte, want
rijn aanvaller was dicht hij.
Billy zag de «torende oogen, en de sohorpe
witte hoornen reobt op hem afkomen. Toen riep
hij: Jcop voor Je levenp draalde zich om wierp
het hoofd achterover on liep zoo hord al» hij
nog nooit getoopon had, omdat hij wist, dat de
dood hom op d» htoien zat
Hy boorde den sauivenden adem van hot dior
vlak bij zich en de haag scheen zoo ver van
hom af. Het was of de aarde trilde onder de hoe
ven van hot boost en Billy had een gevoel als
of de hoornen van den stier hem reeds aan
raakten Hij wist niet, dat de meisjes hem iets
toeschreeuwden en dat Noel mot steenen ta de
hand kwam sanloopen om hot ondier af te we-
ron. Hij zag aileen, dat de haag dichter bij
kwam en boorde een woest gebrul aohter zich.
Bn toen struikelde hij fa hot gras en viel
voorover terwijl hij hamdon en knieSn bezeerde.
Met bet zware gestamp dor hoeven fa zijne
ooren, waande hij zich verloren en wachtte,
iedere spier gespannen, op het einde. Maar de
vai redde hem, want do stier liep hom voorbij
ta rijn grooten haast niet tijdig genoeg stil-
stande, bleef op een kleinen afstand van de heg
stilstaan en vluchtte toen eeniga meters weg,
omdat hij door een steenenregen, die Noel op'
hem deed neerkomen fa de war werd gebracht
De laatste snelde op Billy toe en hielp hem op
de been, want de stier gaf hen een oogenblik
verpooring. Even scheen hij te aarzelen. Toen
boog hij opnieuw den kop en kwam snel als
wervelsjod qg de Jongens af,
lotB andOI'K
Ala jo 'ii kicifottxioosóo uitschuift en zóó o
güBteld op tafol plaatst, zal iedereon op
vraagzie Jo kans dit gevalletje mot één vult
slag ln elkaar te drukken wel bevestiger
antwoorden. Maar ln van do 10 gevallen g
beurt hot, dat do beide godoelton onboechadlj
van den tafel vliogon.
Probeer maar 1 E H. do B<~1
hen ditmaal to overrompelen,
„Vlug, Bill, do heg!" riep Noel zijn broer toll
Het was hoog tijd. Zij vlogen letterlijk, b j
reikten do haag en kropen er doorhoen ln del
boomgaard, terwijl do twijgen en takki
kraakten, en de stier achter hen aan holler I
den kop er tegen duwde, terwijl zijn slachjl
offer hem ontsnapte. Billy wist, dat hij ijl
voilig wae. Hij wierp zich heftig beven(11
op den grond naast Noel, en Holono, Madg I
Dennis en do vrouw, die, zijn raad volgend
gevlucht en door hem gered was, weendq
tranen van vreugde over hen beiden. En enke
minuten was hij zich van niets anders bewu ]j
dan van oon gevoel van heerlijke rust en t j|
vredenheid.
DERDE HOOFDSTUK.
Toon ze zich gohoel hersteld hadden on
stier wanhopig de vervolging had opgogeve'II
richtte Billy, zich uit Heieno's omhelzing loj
makende, op en stak do hand uit naar No(^
die met een beetje treurig gezicht zijn
schramden arm zat te bekijken, want hag j|
doornen zijn scherp.
„Ik zag, dat je me er prachtig uit gered hehjl
oude jongen", bemerkte hij. „Het was krani
hoor. Ik zag je nog net met die steenen komc
aanhollen, weet je"
„Ik ben blij, dat Ik het deed, zei No
lachend. „Het dier zag er ongelooflijk woerj
uit. Ik geloof stellig, dat hij je in een vliejj
machine veranderd had, als hij je te pakke
had gekregen. Denk je ook niet!"
,Zijn oogen gloeiden letterlijk", viel Heler
met angstige stem in.
Ook Madge uitte hare gelukwenschen,
zij verklaarde hoe vreeselijk het geweest
zijn als Billy na vortrapt te zijn in de lu
geworpen wae on Billy gaf toe. dat dit nu j'
geen bijzonder prettige gewaarwording z
zijn geweest.
„Maar ik had weinig tijd om daarover
te denken", vervolgde hij. „Ik liep als of 't oij
een wedloop ging, totdat ik over een aardklu j|
struikelde."
„Het was heel goed van u, Jongeheer",
de vrouw naast Dennis, die nog steeds
vrees naar het in de verte grazende vee staa: j|
de, neerknielend. De „Familie" keek op.
Billy had haar tot dusverre nog niet opgei
merkt Maar nu zag hij haar vol belangstellin
aan, omdat hij graag wilde weten wat voc
soort wezen hij eigenlijk gered had. Ze wajl
blijkbaar eene dienstbode van middelbar I
leeftijd, ze had grijs haar en was zindelijk eif
netjes gekleed. Maar haar gezicht was zacï I
en vriendelijk toen ze glimlachte. Hare ooge||
waren nog nat van tranen, jpvant ze was m
niet over den doorgestanen angst heen, en
beefde toen ie hare hand op Billy's schoudbj
legde.
„Ik zou gedood zijn, als u niet gekomo
waart", zei ze met een Schotsche tongval spn.|
kend. zou stellig gegrepen zijn".
QYofdi twtfotoü
Em foppsrljtjo.
Zien JuIBo dewo figuurtjes uft lucifers i
meugesleld f
Je kunt er een grapje mee ulthelec.
Je neemt voor het eerste voorbeeld 0 luctf-
en legt ze ln den aangegeven vorm op taf
Je vriendje of vriendinnetje, zal vragen
stelt het voor t" en dan neg Je „dit moet e
kip verbeelden, het beeet riet er wel wal vl-
kant uit, maar door het verleggen van tw
lucifertje*, riet het rondl Wedden, dat I
kan f" En dan probeeren rij van allerlei r
niertjes, maar het lukt niet, want de kip bl'
vierkant
„Ziezoo P segt Je dan, „geven jullie hot o;
dan zal lk het probeeren 1" en dan leg je ta
vlug de stokje volgens afbeelding No. L
„Ziet bet beest rond. of niet I O, aoo V
