Alftutti Billis-
Nobile und kern Ende.
Donderdag 12 Juli 1928.
Uitgevers: N.V. v.h. TRAPMAN Co., Schagen.
Eerste Blad.
Arrondlssements Rechtbank
te Alkmaar.
Italiaansche grootheidswaanzin.
Feuilleton.
SCHACER
7Ü®4© Jaargang We. ©28®.
COURANT.
Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder
dag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver-
tentiün nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst.
POSTREKENING No. 23330. INT. TELEF. No. 20.
Prijs per 3 maanden f 1.05. Losse nummers 0 cent. ADVERTEN-
TIcN van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel meer 20 cent (bewijsno.
inbegrepen). Grootere letters worden naar plaatsruimte berekend
DIT NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN.
MEERVOUDIGE STRAFKAMER.
Zitting van Dinsdag 10 Juli.
Nieuwe Zaken.
DIEFSTAL VAN EENIG LIJFGOED.
De 27-jarlge grondwerkeer Willem Hendrik M., ge
boren te Steenbergen ln 1901, thans gedetineerd, staat
terecht ter sake diefstal van een lap flanel en een da
mesbroek, eigendom van Pletertje Thtjaen, huisvrouw
van Meijert Tljsen, welk feit is gepleegd op Wierlngen
den 27 Nov. 1927.
Verdachte ontkent dezen diefstal, gepleegd ln een
café te Den Oever, gemeente Wierlngen, beweert de
goederen te hebben gevonden, gewikkeld in een stuk
courantenpapier, welke voorwerpen bij zich heeft toe
geëigend en verkooht voor f 2.20.
Juffr. Thljsen, de caféhoudster, beeft deze goederen
neergelegd ln het oafé op de toonbank. Z\j stelt meer
prijs op de lap flanel dan op de pantalon. Verdachte
was commensaal ln d% keet van Jaspers en heeft daat
ds goederen verkocht
Verdachte M. Is reeds eenlge malen ter zake vermo
gensdelicten veroordeeld. Ook eenmaal terzake weder-
spannighefd.
De Officier, mr. Van Loockeren Campagne, acht het
bewijs geleverd en requlreert 2 maanden gev.
Mr. Wynne, ambtshalve verdediger, ls van meening,
dat het bewijs voor diefstal niet voldoende ls geleverd,
terwijl hij voor verduistering, ook subsidiair niet terecht
staat Pleiter concludeert vrijspraak, subsidiair een
voorw. veroordeeling of aftrek van voorarrest
Uitspraak a.8. Donderdag.
OPLICHTING.
De ln 1845 te Winschoten geboren en te Haren wo
txcnde Herrnanus G., thans gedetineerd alhier, moet zich
verantwoorden ter zake oplichting in Juni van dit jaar,
gepleegd ten nadeele van mevr. Th. Tweduwe N. EL,
pensionhoudster te Alkmaar.
Verdachte heeft zich bij haar aangemeld onder den naam
Jansen, bewerende dat hij ambtenaar was van de Ned.
Spoorwegen en onder verder voorwendsel, een kamer
met pension te willen huren, haar bewogen hem eenlge
maaltijden te verschaffen, welke hospitaliteit natuurlijk
onbeloond bleef. Verdachte was namelijk ln het bezit
van slechts f 0.28 en had met de Ned. Spoorwegen niets
uitstaande. Hij was een handelsreiziger zonder werk.
Hij heeft ook nog gepoft een kruik oude Bols, een
kistje sigaren en heeft voorts nog getracht een colbert»
costuum machtig te worden bij een firma te Allernaar.
Verdachte heeft In 1921 te Hoorn vertoefd en han
delde daar ln goedkoope manufacturen, goederen, die
hij zoo concurreerend kon omzetten, omdat hij geregeld
vergat de wissels te betalen.
De Officier noemt verdachte een gevaarlijken op
lichter en vordert 4 maanden gev.
Mr. Josephus Jttta, belast met de verdediging van
.verdachte, noemt het een pathalogisch geval en dringt
aan op een psychiatrisch onderzoek.
Uitspraak a.s. Donderdag. Sluiting.
HOE LANG NOOT
Da Italiaansche pers aan banden
Men is hier in Italië ln een zeer prikkelbare stem
ming geraakt door het geval-Noblle.
Dat is niet een van Vandaag of gisteren.
Reeds drie weken geleden was men geladen.
Ik had mij toen de opmerking laten ontvallen, dat
Nobile wel niet gevonden zou worden en kreeg plot
seling een telegram: „Trovato Nobile" oftewel: Nobile
ls gevonden. Het was echter absoluut niet waar en het
zou nog dagen duren vóór men zijn verblijfplaats wist
Iedereen zal nu kunnen begrijpen, dat in die drie
weken de stemming er niet beter op geworden la.
Met moet daarbij niet vergeten, dat er hier een zeer
krachtdadige perscensuur bestaat met al de gevolgen
van dien.
Een courant bijv. als de Corrlere della Sera van
Milaan, vroeger onder de Allibrandl'e een der best
geredigeerde bladen van de wereld, ls thans onder
Fascistisch regiem een even groot snertblad geworden
als alle andere Italiaansche bladen.
Er staat gewoonlijk niets in. Om dat goed te maken,
moeten er dan Nationalistische hoofdschotels gecre
ëerd worden en ik geloof, dat o.a. èèn der factoren,
waaraan de tocht van Nobile toe te schrijven is, be
staat uit de zucht om eiken avond ln elk blad, geheel
Italië door een bladzijde vol te kunnen geven met de
Italiaansche poolvlucht. Generaal Nobile en zijn lucht
schip „Italia" kon het sympathieker voor de oogen en
ooren van het Italiaansche volk.
Aanvankelijk liepen de meesten er dan ook in. Zoo
wel de bankier als de liftboy waren vol vuur en voelden
de borst zwellen, wanneer zij lazen van of gW-hfan
aan Nobile en zijn „Italia".
Daarbij was de reis wat de Duitschers noemen
„Mundgerecht" gemaakt of zooals wij zouden zéggen:
voor ieder wat wils.
Zoowel de vurige Fascist als de devote Katholiek
kon de reis der „Italia" met speciale geestdrift vólgen.
Zou niet de dappere Nobile bij het passé eren van de
Pool twee Italiaansche symbolen naar beneden werpen?
De Italiaansche vlag o.a. op nieuwerwetache wijze
versierd met het Fascistisch embleem, het „lltorio", zou
de Noordpool bedekken.
Maar tevens was een door den Paus gezegend Kruis
meegenomen en dat zou daar op den Pool komen te
liggen, ten teeken dat de Noordpool een Roomsch Ka
tholiek stuk aarde was.
De Noordpool zou èn Italiaansch èn Katholiek zijn.
Vergeten werd, dat er reeds lang te voren Noorscho
en Amerlkaansche vlaggen waren uitgeworpen op dit
als bezit heel weinig benijdbare stukje aarde, maar
zooiets kan voor een Italiaansch opgewonden brein
niet tot rem dienen.
Het was Indertijd met de reis van de „Norge" ook
al zoo gegaan. Amundsen had de leiding en men had
afgesproken geen extra zaken of kleeren mee te ne
men. Om te beginnen had Nobile in de nabijheid van
de Pool het commando van Amundsen willen over
nemen, wierp hij ook zijn Italiaansche vlag overboord
door
Ethet M. Dell
Ze knikte zwijgend. Ze durfde hem niet aanzien,
doch ze had het gevoel, dat ze hem in zeker opzioht on
recht aandeed.
„Het ls me duidelijk," zei hij. „En... wanneer het voor
je geluk was, dat ik je van je belofte ontsloeg... dan zou
lk wellicht bereid gevonden worden mij deze opoffering
te getroosten." De oude, bekende cynische klank lag weer
in zijn stem en ze vermoedde geen oogenbllk, dat hij
slechts zoo sprak om zijn diepe emotie te verbergen.
„Maar laten we de zaak nu eens van den anderen
kant bekijken. Ik ben er van overtuigd, dat je nooit
gelukkig zou worden zonder mij."
„Dat zou lk ook niet met je kunnen zijn... onder de
gegeven omstandigheden." mompelde ze.
Hij boog zich eenigszlns tot haar over, alsof hij haar
niet goed verstaan had. „Meen je werkelijk, wat Je
zegt?" vroeg hij.
Het jonge meisje zweeg.
„Olga," drong hij aan.
Tegen haar wil hief ze haar oogen naar hem op....
..Ja, ja, ik meen het," kreunde ze. „Oh, Max, Je moet
tne mijn woord teruggeven."
Hij hield haar polsen nog steeds vast „Je hebt een
beroep gedaan op mijn liefde voor Jou," zei hij. „Ik doe
het thans op jouw gevoel ten opzichte van mij."
v w.as echter meer, dan ze kon verdragen en ze
barstte in snikken los.
HU deed geenerlel poging haar dichter naar zich toe
te trekken. WaarschUnlUk vertrouwde hU zichzelf niet
voldoende. Evenmin liet hU haar los, doch er lag thans
Pf® V meer ln zi)n optreden. HU scheen gedul
dig af te wachten, wat zU nu doen zou.
te V0 ™en<ide 0en zwakke poging aan haar handen vrU
bil fn. ?n sl°tt0 Het hu baar gaan. 2e ging weer
beh«r. af en deed haar ult0rele best haar zelf-
beheerschtng terug te krUgen.
ulfhew"1 °P dat moment evenwel onmogelUk een woord
ultbrtmgen en ze waa evenmin ln staat hem te zien,
daar haar oogen geheel door tranen verblind- waren.
Hij bleef nog eenlge seconden wachten en zei toen:
„Wanneer Je inderdaad voelt, dat Je niet met me kunt
trouwen... dat een leven met mij niets dan ellende en
verdriet zou wezen... kortom, Indien Je liefde voor mij
dood is... dan zal ik Je natuurlijk vrij laten."
Hij zei dit alles kortaf, en als ze na deze woorden «ijn
gezicht had kunnen zien, zou ze begrepen hebban, wat
het hem kostte op een dergelijke, wijze te spreken.
Ze hield echter haar handen voor haar oogen gesla
gen en haar lichaam schokte van het snikken.
,J3 je liefde werkelijk gestorven?" vroeg hij. Hjj had
zich over haar heengebogen, doch hij raakte haar niet
aan.
Weer bleef hij wachten. „Wanneer dit niet het geval
is, gsef me dan een hand, Olga. Verder hoef Je niets
te zeggen."
Hij legde zijn hand vlak voor haar op de tafel, en hij
stond thans zoo dioht bij haar, dat zijn lippen bijna
heur haar beroerden.
Het leek evenwel, alsof het jonge meisje in steen ver
anderd was, want zelfs haar ademhaling was niet hoor
baar. Nog wachtte hij, doch ze maakte geen enkele be
weging....
Toen, na een tijd, die hem een eeuwigheid toeleek,
richtte hij zich op en trok zijn hand terug. Er voer een
rilling door haar leden, want ze was voor dit moment
heel bang geweest... Hij gaf haar eohter In geen enkel
opzicht reden hiervoor,
j „Uitstekend," zei hij. „Je bent vrij."
Daarna liep hij op de deur toe en sloot deze zachtjes
I achter zich dicht... En hierop was ze alleen...
HOOFDSTUK XV3X
DE GEMAKKELIJKSTE WEG.
„Ik ben niet van plan er ln betrokken te worden," gaf
Nick te kennen.
„Ik vrees toch, dat het tot op zekere hoogte niet an
ders kan, Nick," verzekerde Max hem. „Je dient toch
bij mijn begrafenis aanwezig te zijn zou ik zeggen."
Nick wierp den jongen dokter een vluggen blik toe.
„Je bent een groote dwaas, Max," zei hij nijdig.
„Dank je wel," antwoordde Max. Hij haalde zijn pijp
te voorschijn, en begon deze met de grootste zorgvul
digheid te stoppen. Er lag een ironische blik in zijn
oogen en hij sprak niet eer, voordat de pijp opgestoken
was. Hierop begon hij kalm te vertellen: „Het ls een
van de Interessantste gevallen, welke ik nog ooit ln
mijn beroep heb meegemaakt. Het spijt me alleen buiten
gewoon, dat Ik niet langer zelf over de patiënte kan
gaan."
maar buitendien, toen men in Amerika feestelijk ont
vangen werd, bleek Nobile zijn kolonels-uniform met
eereteekenen toch te hebben meegenomen.
Zoo ziet men weer, waarheen overdreven nationalis
me voert Het ls niet alleen onbehoorlijk, maar ln alle
opzichten afkeurenswaardig, om aldus op te treden.
Het ls merkwaardig hoe, ondanks de krachtige dag-
bladcensuur zulke en andere verhalen tot het volk
doordringen. Men leest hier natuurlijk niet over de
crltlek, die er in de bultenlandsche pers tegen de
voorbereiding en het beleid van Nobile gevoerd i&
Men moet wel ls waar iets te hooren geven, ten einde
te verklaren, waarom er niet reeds bij het vertrek
van Nobile ook een hulpvliegtulg gereed gemaakt was,
doch dat werd zoo prachtig geredigeerd, dat het bij
den oppervlakklgen lezer den indruk moest maken,
dat het Juist zoo goed gedaan was. Daarbij schermde
men weer met de Plnedo, die door ziekte verhinderd
was het vaartuig te inspecteeren en allerlei van dat
fraais meer, maar een crltlsch aangelegd lezer begreep
toch heel goed, dat het vrij treurig met een land ge
steld zou wezen, indien de vllegdlenst-vaardigheld at
moest hangen van één of twee personen. Vooral ln een
land als Italië met een geweldige luchtvloot en een
daarbij passende of overdreven reolame-dlenet,
Het zit den Italiaan eigenlijk heel dwars, dat ze nu
weer getracteerd worden ln de couranten met lange
verhalen en prachtige photo's omtrent het vliegen van
Minister Balbo naar Engeland. Men voelt dat men de
aandacht van de debacle-Noblle wil afwenden en
men begint te mopperen.
Het ls merkwaardig, maar ik vind bepaald, dat er
antl-regeeringsstemmlng begint te heerschen en dat
men dat niet alleen voelt, maar ook hoort.
De ontevredenheid steekt haar kop vrij krachtig op.
De Regeering kan natuurlijk niet ledereen gevan
gen nemen, die een afkeurende opinie omtrent Nobllè
uit en tegelijk met afkeuring over het beleid van No
bile, hoort men afkeuring omtrent het beleid van dea
geheelen vllegdienst Men vraagt zich openlijk af,
waarom die, tocht begonnen is, welk nut er voor Ita
lië mee verbonden was. Kon er wetenschappelijk of za
kelijk nuttig effect worden behaald? Neen, zegt zoo
wel de bankier als de liftjongen.
Ging het om vertoon voor Fascisme en Vaticaan?
Moest daarvoor zulk een kostbare tocht georgani
seerd worden?
Laat men liever dat geld besteden voor betere wer
ken, opdat de werkloosheid afneemt, hoort men mom
pelen. Verleden jaar zou men niet gewaagd hebben
dit te fluisteren, vandaag hoort men het vrij krachtig
mompelen.
De vrees voor de Zwarthemden en de stille ver
klikkers ls iets minder groot, men voelt, dat het leger
populairder wordt, het ls alsof men daarin toch de
werkelijke krachtige verdediging voor het land en
volk ziet.
Zou do zon van het Fascisme onder gaan?
Verscheidene mijner vrienden en kennissen zijn van
oordeel, dat de Fascistische zon hard dalende Is en
dat vooral deze Nobile-tragedie die daling bevordert.
Het gaat ook niet zoo goed als men voorspeld had
en vooral de Sociale wetgeving heeft teleurgesteld.
Men verwijt Mussolinl reeds een paar jaar, dat hij
te veel naar de Roode Elementen In zijn partij geluis
terd heeft en nu die sociale wetgeving niet dadelijk
gaat zooals het moet en het den indruk maakt, dat
men steeds nog experimenteert en lijdt onder een go-
trek der Uiterst Rooden en geduw der Gematigden,
begint het publiek nerveus te worden.
Wij in ons kikkerlandje kennen dat zoo niet. Hier
in dit warme land met vurige' wijn en vurige men-
•chen ls het heel gevaarlijk, wanneer het publiek ner
veus wordt Dan kan er van alles gebeuren. We heb
ben nu ln de laatste jaren hier al meer aanslagen ge
had dan mij als vreedzaam vreemdeling lief is en als
het hier nu werkelijk erger gaat worden, hoop lk
tijdig met vaoantie buiten de grenzen te zijn. Het is
toch gek, maar ik voor mij heb «Jtijd het gevoel, dat
de macht van het Fascisme begon te tanen, toen bet
ln naar mijn gevoel verwatenheid, ging elschen, dat
de Staat naast het gewone rijksembleem ook het Fas
cistisch embleem moest gaan vosren.
Ik heb mij eigenlijk lederen dsg geërgerd en erger
mij lederen dag nog, wanneer ik langs een ministerie
of ander publiek rijksgebouw loop en ik zie daar twee
emblemen lnplaats van het oude rijksembleem op het
hek, poort, gevel of schild prijken. Ik herinner mij nog
den dag toen ik aan het hek van het Ministerie van
Oorlog in de Via Nazionale zag werken. Op eiken
vleugel van het hek had ik altijd het koninklijk rijks-
j embleem gezien. Nu werd dat van de rechter hek-
vleugel afgenomen en vervangen door het Fascistisch
Litorio. Ik dacht toen onwillekeurig: Van apen, die
te hoog klimmen, ziet men vaak etc. etc. Maar ik
wachtte mij wel, iets te zeggen,
Nu hoorde lk er gisteren iemand, vrij luid een op
merking over maken; natuurlijk hield lk er mij als
vreemdeling bulten, maar het feit, dat een Italiaan
dat op straat durft zeggen, bewijst, dat de openbars
meening den strijd tegen Zwarthemden sn stille ver»
kllkkerij aandurft,
Hoe het zal afloopen? Wie zal het zeggén.
Hoe langer de Nobile-affalre duurt, hoe slechter voor
het Fascisme,
Zelfs Italianen zeggen openlijk, dat geen 100 Noblle's
tegen één Amundsen opweegt
Het feit, dat allerlei bekwame lieden omkomen of
zullen omkomen en de onbekwame Nobile gered ls,
heeft een zeer pijnlijken Indruk gemaakt en zoowel
ln de hoogste als in de laagste kringen.
Tegen zooiets ls geen dagblad-censuur bestand.
Men voelt heel sterk, dat kleinere landen beter or-
ganiseeren en daarom met succes reddingspogingen
doen.
Men voelt heel sterk, dat Nobile door een Zweed
gered is, die daarop bij verdere reddingspogingen zelf
i slachtoffer ls geworden en nog niet door een Italiaan
gered ls geworden. Zeker, men ls bij dat alles mls-
j schlen ook wel onredelijk, maar ln hoofdzaak heeft
men gelijk.
De nationale trots heeft een gevoelige knak gekregen.
De houding van Amerika tegenover Nobile ls een
steek in het nationale hart. Men voelt daarin ook de
afkeer van Amerika tegenover Noblle's optreden met
de Norge-expeditie, terwijl men hier wijs gemaakt was,
dat de Amerikanen Noblle's partij hadden gekozen
tegen Amundsen.
Welk een ontnuchtering, welk een vernedering.
Kleine oorzaken, groote gevolgen. Al is dan do tocht
van Nobile met zijn „Italia" op zich zelf geen kleine
zaak, feitelijk ls het dat wel ten opzichte van de ge
weldige problemen, waarmede Italië en de regeering
van Italië heeft rekening te houden. Daarom zou men
kunnen zeggen: kleine oorzaken, groote gevolgen.
Het Fascisme hoopte met deze tocht weer aan po
pulariteit te winnen, nationalistisch te doelpunten en...
het wordt nu geheel andera Men maakte onlangs een
woordspeling met Nobile en Mobile (bewegen). Het
kwam daarop neer, dat Nobile den Fascistlschen wa
gen ln de richting van den politieken afgrond in be
weging bad gezet.
Nick lachte sarcastisch. „Ja, dat ls zeker Jammer. Je
bent er notabene nog al expres voor naar Indlë geko
men. Je denkt zeker, dat lk de behandeling nu wel ver
der kan voortzetten?"
„Precies."
„Nu, lk wil Je dan even vertellen, dat Ik er niet over
denk," Weer wierp Nick den jongen dokter een eigen-
aardlgen blik toe. „Ik heb me gisteravond stil gehou
den," vervolgde hij, „omdat de zaak te delicaat was om
zich er In te mengen. Maar verder..."
Max stak zijn handen diep ln zijn zakken. „Verder
hebben Jtf noch lk eenlge keuze. Ik zal openhartig met
Je praten, Nick, en het is werkelijk niet een kwestie
om licht over te oordeelen."
Ik ben het volstrekt niet met Je eens, heb lk Je al
gezegd," bracht Nick In het midden.
Max' cynische glimlach verscheen weer om zijn lip
pen. „Je zult op de een of andere manier toch op je
besluit moeten terugkomen, oude Jongen. Er blijft geen
andere keus over. En lk zal met de eerste de beste boot
naar Engeland terugkeeren."
„Om haar alleen met haar verdriet achter te laten,"
zei Nick.
Max bleef eenlge seconden nadenkend naar den kop
van zijn pijp kijken. „Ze zal heusch niet zoo wanhopig
wezen," gaf hij toen te kennen.
,Jk zal je precies vertellen, wat er gaat gebeuren,"
vervolgde Nick. „Ze zal hals over kop met dien wilden
ïerschen broer van Je trouwen.
„Wat ben je toch een kranig, knap kereltje," zei Max
glimlachend. „Wie heeft Je dat In je hoofd gepraat?"
Nick kon thans zelfs een glimlach niet weerhouden.»
Al was hij het dan ook in heel veel opzichten niet met
Max Wyndham eens, toch voelde hij altijd sympathie
voor hem.
„Ik veronderstel, dat ze dwazere dingen kon doen,"
voegde Nick er aan toe. „Over het algemeen genomen,
ls hij een allemachtig aardige jongen."
„Daaraan heb je gelijk," bevestigde Max. „Hij is niet
bijzonder rijk, maar hij ls ook geen luilak. Wanneer bij
bij het polo-spel zijn nek niet breekt, kan hij het nog
ver in de wereld brengen."
„Oh, ja, hij bezit voldoende gaven. Hij is echter nog
heel jong."
„Dat is een kwaal, welke met den dag beter wordt,"
merkte Max droog op.
Daarna heerschte er eenigen tijd stilte. Max rookte
kalm door en staarde peinzend voor zich uit.
„Wat ben je van plan met Hunt-Goring te doen?"
„Met hem te doen?"
„Nu, hij heeft je dit alles bezorgd
„Pardon, hij was het niet alleen... Het geschiedde met
ds vriendelijk® assistentie van mevrouw Musgrave,"
vulde Max aan.
Nick maakte een grimas. „Wie heeft Je dat verteld?"
„Niemand." Max blies eenige rookwolkjes de lucht
in. „Je bent niet de eenige man, die er eenlg intellect
op nahoudt, Nick," merkte hij sarcastisch op. „Maar
luister eens naar me. Je vriendin, mevrouw Muegrave,
hoeft er verder niets mee te maken te hebben. W0 kun
nen haar en Hunt-Goring er bulten laten. Hij ls al
eenigen tijd druk bezig zichzelf te vermoorden tnet
opium, zoodat hij het heusch niet al te lang meer zal
maken."
„Ben je werkelijk voornemens dit allee kalmpjes te
accepteeren?" vroeg Nick.
„Het lijkt me het beste en het gemakkelijkste toe."
„Voor zoover het jou betreft." Hij keerde zich met
een ruk in zijn stoel om en nam Max op. „Het lijkt me
heel beroerd voor Jullie beiden. Weet Je wel zeker, dat
Je Juist handelt?"
„Ik ben er ten volle van overtuigd," klonk het ant
woord. „Tob daar maar niet over."
Weer heerschte er eenige minuten stilte «n toen Max
opnieuw begon te spreken, had hij het gesprek een ge
heel andere wending gegeven.
„Is de man, die zooeven in de kamer was, Je „khit",
kamerdienaar, of wat eigenlijk?"
„Hij is alle drie bij elkaar vereenigd," antwoordde
Nick. „Waarom vraag je dat? Ben Je bang, dat lk hem
te veel afbeul?"
De Inlander was weer binnen gekomen en had de
laatste opmerking gehoord. Hij glimlachte en tertoonde
al zijn witte tanden, maar zei niets.
„Nee, dat niet Maar waar ls die andere jongen?"
vroeg Max.
Welke andere Jongen?"
„Jongen is eigenlijk het woord niet... Het was een
tamelijk oude man, die ik een paar nachten geleden
in je kamer zag. Ik kwam uit de veranda met het voor
nemen je te vertellen, dat er iemand op het erf moest
zijn, en hij sloot kalm de vensters voor mijn neus dicht
Was hij misschien een van de dragers?"
„Oh, ik weet het al, wie je bedoelt. Iemand met een
buitengewoon achtenswaardig uiterlijk, nietwaar? Eenlgs
zins mager en niet bepaald een toonbeeld van zindelijk
heid?"
„Ja, die is het," bevestigde Max.
Nick lachte. „Lieve hemel. Dacht je werkelijk, dat hij
een van de dragers was? Hij is een oude handelaar ln
maansteenen, die me zoo nu en dan eens komt bezoe
ken. Hij is heusch niet zoo kwaad als hij er uitziet. HU
is me in sommige opzichten van groot nut."
Wordt vervolgd.
