Alimiti Bitlis-
Donderdag 2 Augustus 1928.
71s(te Jaargang No. 8298.
Uitgevers: N.V. v.h. TRAPMAN Co., Schagen.
Eerste Blad.
Gemengd Nieuws.
MALMGREN.
Feuilleton.
Ziekenhuis-deserteurs.
Montmartre en de Wolgasleepers!
Ms4
ejenptiuTM
®un£pn
écurtd
Transpireerende voeten
Diefstal uit bagage.
De knoeierijen met oorlogsleeningen
in Duitschland.
Relletjes in Britsch-Indië.
Tegen de fabrieksdiefstallen in Rusland.
SCHAGER
COURANT.
blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder-
Zatcrdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver-
liën nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst.
POSTREKENING No. 23330. INT. TELEF. No. 20.
Prijs per 3 maanden f 1.G5. Losse nummers 6 cent ADVERTEN-
TlëN van 1 tot 5 regels f1.10, iedere regel meer 20 cent (bewijsno.
inbegrepen). Grootere letters worden naar plaatsruimte berekend.
PIT NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN.
EENIGE LEVENSBIJZONDERHEDEN.
De correspondent van het Hollandach Nieuwsbureau
j Stockholm schrijft:
Een der Intieme vrienden van dr. PInn Malmgren
pft dezer dagen voor de Stockholmsche radio een le-
Lg over den geleerde, die op zoo tragische wijze om het
is gekomen, gehouden, waarin hij verschillende
ionderheden meedeelde en o.a. verhaalde hoe Dr.
ihngren reeds vroeger bijna zijn leven in de arctische
dernissen heeft verloren.
lij deed toen als meteoroloog dienst op het verwij
fde Paartejocko-observatorium In een der meest af-
legen districten van Lapland, waar men dagen ver
n de bewoonde wereld verwijderd was. Eens bleven
or het verzuim van den bezorger dr. Malmgren en zijn
llega dr. Hofling zonder levensmiddelen. Na eenigen
toen de honger zich liet gelden, lootten de beide
enden, wie van hen beiden den langen en gevaarlijken
iht naar de dichtst bijzijnde nederzetting zou onder
men om levensmiddelen te gaan halen. Het lot wees
ilmgren daarvoor aan en hij begaf zich naar zijn ka
ar om zich voor den tocht voor te bereiden. Toen hij
iter weer terugkwam, was zijn vriend reeds vertrok-
n.
Vijf dagen lang wachtte Malmgren, zonder eenlg
te hebben. Toen begreep hij ,dat een of ander
(geval zijn vriend moest hebben getroffen en hoewel
zelf door den honger verzwakt was, trok hij er toch
op uit. Zijn krachten lieten hem echter in den steek
lang voordat hij zijn doel had bereikt. Hij groef zich
«elf daarom in in de sneeuw om op hulp of op den dood
wachten.
ftrwtji hij in de sneeuw lag, schreef hij op een stuk
iplar zijn laatste groeten in de hoop, dat de een of an-
r dit stuk papier zou vinden en het op de plaats van
itemming zou bezorgen. Gelukkig kwam er op het
Ltate oogenblik een reddlngeexpeditle. Malmgren zelf
ird zoodoende gered, doch zijn collega Hofling had
it leven verloren.
Later onderscheidde Malmgren zich als lid van de
Md-expeditle en van de Norge-expeditie. Al zijn colle-
'b prezen zijn moed en uithoudingsvermogen, doch
ït minder zijn groote bescheidenheid, waardoor ieder
u hem hield.
Er is thans een oproep verspreid om een fonds voor
ilsgrens moeder bijeen te brengen, die in de rustige
ickholmache voorstad Aettelviken woont.
5ijn moeder heeft den wensch te kennen gegeven, dat
fonds gebruikt zal worden voor hot bouwen van een
rk in Aeppelviken en op groote schaal komen thans
[ten voor dit doel binnen.
Een andere oproep is gepubliceerd door het studen-
ncorps te Upsala, waartoe Malmgren heeft behoord, om
n gedenkteeken te zijner gedachtenis op te richten en
h fonds te stichten tot bevordering van de weten-
hap, waaraan Malmgren zijn leven heeft gewijd.
SIr Kersley glimlachte weer. „Je denkt hem zeker op
»«lfde manier te behandelen, als Je mij een paar Jaar
Weden gedaan hebt nietwaar T Ja, lk moet toegeven,
*t een dergelijk iets best aan Je is toevertrouwd. Wat
leeft die Indische dokter gezegd?"
■.Hij geloofde, dat genezing mogelijk was, maar slechts
n«er de meest gunstige omstandigheden. De jongen
erkeerde toen niet in een toestand om een operatie te
ndergaan en hij scheen het niet goed aan te durven."
Iets van minachtlng in Max' toon.
"Misschien '8 het veel beter, dat hij er niet be-
onnen is," merkte Sir Kersley op. „Wij zullen mls-
J,en D^eer kans hebben hem er bovenop te halen,
wat zijn Kapitein Ratcliffe en Olga van plan te
.?U^en ze re£elrecht naar huls gaan?"
«Nee," zei Max. Even aarzelde hij, om daarna kortaf
antwoorden: „Ik heb een briefje van dokter Jim ge-
•gen, waarbij hij me schrijft, dat zij Noel niet alleen
laten. Hij en mevrouw Ratcliffe zullen hen ««.n de
ontmoeten, maar hij denkt alleen terug te gaan."
hüus Kapitein en mevrouw Ratcliffe hebben het voor
vale met °lBa lQ d® 8tad t8 bl^ven?" vroe« SIr
»Dat veronderstel ik."
Ir Kersley nam hem onderzoekend op. „En er is haar
Uff 8 eeds niets bijzonders betreffende den dood van
«rouw Camplon bekend?" vroeg hij even later.
JW op en zaS hem «wt een ultdagenden blik aan
steeds niet."
c6tJ8 eep,zeer eigenaardig geval," merkte Sir Kersley
chiin niets» doch haalde kalm zijn pijp te voor-
jjn en begon deze te vullen.
Sri! Kerslè"'611 WGten' er °VeF tobt'"
v.m tZOlJ 26 ^°en?" vroeg Max grimmig.
6n dan Gf 8 ^on^en' ze zal zich toch waarlijk zoo nu
WforhiJi \6nS hebben afgevraagd, waarom al de bij-
l*n meer »n F ontbouden werden en dergelijke dln-
MET ZIJN HOOFD TEGEN HET BALCON.
In Horde wilden in den nacht van Zondag op Maan
dag 4 personen heimelijk uit het St. Joseps Hospitaal
ontsnappen. Zij knoopten zes beddelakens aan elkaar om
daarlangs den beganen grond van de tweede verdie
ping af te bereiken. Als eerste kwam aan de beurt
een mijnwerker, doch toen deze zich liet zakken scheur
de de geïmproviseerde „kabel" plotseling en botste de
man met het hoofd tegen het betonnen balcon van de
eerste verdieping. De anderen hebben het toen maar
niet meer geprobeerd.
EEN RUSSISCHE ZANGERES TE PARIJS.
Niet zingent maar evengoed salaris ontvangen.
Mlle. PopelloDavidoff, een Russische zangeres, die
vóór den oorlog in haar vaderland een groote bekend
heid moet hebben gehad, had, door den nood der tijden
gedwongen, in een cabaret op Montmartre een contract
voor 48.000 frs. per jaar gesloten. Drie keer per nacht
trad ze op om de Wolgasleepers en nog een ander
lied te zingen
Op een nacht kreeg ze ruzie met haar directeur, die
haar verbood langer in zijn établissement op te treden.
Goed zei ze, mijn contract loopt nog wel een paar
maanden, maar dat hindert niet mijn salaris kom ik
wel halen!En inderdaad verscheen ze geregeld
om haar gage op te strijken.
VERKRIJGBAAR BIJ
ALLE ERKENDE
AlRIJWIEIHANDEIAREN
en transpireerende handen en oksels moet men
behandelen met Purol-Strooipoeder, zijnde de
meest afdoende poeder daarvoor. In bussen
van 60 ct., en 1 gld. Bij Apoth. en Drogisten
Op den duur begon het den directeur te vorvelen een
zangeres, die niet zong, uit te betalen en hij stelde haar
voor weer te zingen voor zoolang het contract nog
geldig was. Maar dat wilde de zangeres niet; zij was
er op order van den directeur mee opgehouden, dus
nu moest het ook maar uit zijn. Waarop de directeur
weigerde bet salaris verder uit te betalen.
Een rechtzaak was er het gevolg van. De rechtbank
stelde Mlle. PopelloDavidoff in het gelijk en veroor
deelde den directeur tot het betalen eener schadever
goeding van 60.000 francs.
HET WAREN BEAMBTEN.
Sinds eenigen tijd merkten reizigers, die van Breslau
naar alle richtingen reisden op, dat uit hun bagage
werd gestolen, welke daarop weer ordelijk gesloten
werd. Zoo werd o.a. volgens de „Breslauer Neuesten
Nachrichten" een Sllezische gravin een broche ter
waarde van ongeveer 500 mark uit haar koffer gestolen.
De onderzoekingsdienst der spoorwegen stelde vast,
dat de roof door twee beambten, een machinist en een
ladingmeester, werd gepleegd. BIJ den machinist werd
o.m. dee genoemde broche gevonden. Verder was de
machinist in het bezit van talrijke loopers, waarmede
hij de koffers opende en weer Bloot
De ladingmeester was blijkbaar slechts een werktuig
van den machinist. De ladingmeester legde reeds een
bekentenis af, terwijl de machinist, ondanks de aan
wezige bewijsstukken ontkent. Belde beambten werden
uit hun dienst ontslagen. Het ontslag moet officieel
nog bevestigd worden.
logsleenlng als oud bezit had aangemeld. Toen ontdekt
werd, dat deze oorlogsleenlng nieuw bezit was, deed
Calmon afstand van zijn rechten; hij vroeg dus ook niet
de geringe waarde waarop het nieuwe bezit recht geeft
terug
Tegen v. Waldow, den gearresteerden vroegeren pro
curatiehouder van het Hugo-Stlnries-concern, is thans,
naar de bladen mededeelen, rechtsingang verleend.
Naar het onderzoek heeft uitgewezen, is v. Waldow
door een consortium van Internationale oplichters, mis
schien wel dezelfde, met wie Kunert ln verbinding stond
er toe gebracht om ln Londen voor 250.000 M. oorlogs
leenlng ter nominale waarde van 80 mlllioen M. te koo-
pen.
Von Waldow was In den tijd, dat hij ln Londen lee-
ningstukken kocht, niet in staat, om een kwart mlllioen
uit eigen zak daarvoor te beBteden. Hij moet dus geld
van andere personen, tot wie het onderzoek zich even
eens uitstrekt, hebben geleend.
Enkele bladen melden dat ook een onderzoek wordt
Ingesteld naar de gedragingen van Hugo Stinnes Jr.,
wiens verblijfplaats echter onbekend is. Aan het ver
zoek van den rechter van instructie om zich bij hem
te vervoegen, heeft hij niet voldaan.
Naar later nog wordt meegedeeld, heeft Von Waldow
aan zijn verdediger een uitvoerig rapport geschreven,
waaruit echter niet blijkt, waarom hij geruimen tijd ge
leden dertig mlllioen mark oorlogsleenlng kocht en ook
niet door wiens tusschenkomst en waar hij de 250.000
goudmark vandaan heeft gehaald, die hij hiervoor noo-
dig had. Vast staat wel, dat Kunert en von Waldow bij
hun transactie In oorlogsleeningen gebruik maakten van
de diensten van denzelfden Nederlandschen bankier.
EEN WIJD VERTAKTE ORGANISATIE.
Geen nadeel voor het rük maar voordeeL
Men meldt uit Berlijn:
In de aangelegenheid van de met oorlogsleeningen
gepleegde knoeierijen wordt het onderzoek voortgezet.
Gebleken is reeds, dat de knoeierijen ln verschillende
staten met elkaar in verband stonden door de samen
werking van leden van een consortium, dat in Frankrijk,
Roemenië, Nederland en de Ver. Staton zijn afdeellngen
had. Zij hebben zich tot nu toe alleen aan poging tot
bedrog schuldig gemaakt, daar ze er nimmer ln zijn ge-
Blaagd het bedrog werkelijk te plegen, aangezien de
autoriteiten dit steeds hebben kunnen verijdelen. Schade
heeft het rijk dus door hun bedrog niet geleden, inte
gendeel, hoe zonderling het moge klinken, in enkele ge
vallen heeft het rijk er zelfe voordeel bij gehad, bijvoor
beeld ln het geval van den Franachen afgevaardigde
Calmon, die door tusschenkomst van een bekende Am-
sterdameche bank voor een aantal millioenen mank oor-
„Ik zie de noodzakelijkheid daarvan niet In," zet Max
strijdlustig. „Het is een buitengewoon pijnlijk onder
werp en als ze het eenlgszlne kan, zal ze het heusch
wel vermijden dit aan te roeren. Natuurlijk ls Noel hee-
lcmaal niets omtrent deze geschiedenis bekend. De eenl-
ge, die er buiten ons van op de hoogte waren, zijn
dokter Jlm en Nick."
„Volgens mijn opvatting moest Noel het ook weten,"
zei SIr Kersley op beslisten toon. „Het zou iets ver
schrikkelijke voor Olga zijn, wanneer ze zich den een
of anderen dag, nadat ze getrouwd was, alles herinner
de, en haar man daarentegen van niets op de hoogte
was."
Opnieuw legde Max zijn hand op den achouder van
zijn vriend, doch ditmaal moest deze druk als een waar
schuwing gelden. „Kersley," zei hij, „lk heb eveneens
over dit alles nagedacht en me de verschillende moge
lijkheden voor oogen gehouden, doch het resultaat is
geweest, dat volgens mijn opinie Noel van een ander
niets mag afweten. Zooals je zegt, zou het natuurlijk
iets afschuwelijks zijn, wanneer Olga zich ooit herin
nerde wat er vroeger was voorgevallen, maar als Noel
in onwetendheid wordt gelaten, bestaat er veel kans,
dat. dit nimmer zal gebeuren. Indien het hem werd
medegedeeld, zou er een schaduw tusschen hen verrij
zen, welke nimmer geheel kon verdwijnen en het kon
dan niet lang meer duren, of zij zou gaan voelen, dat
er «en onzichtbare muur tusschen hen was opgetrok
ken. Vroeg of laat zou hierdoor haar geluk verwoest
worden. Nee, laat haar in 's hemelsnaam met vrede."
„Ik vind, dat Je opvatting verkeerd is," hield SIr
Kersley vol.
Hij keek Max recht in de oogen. „Het Hjkt mij buiten
gewoon onwaarschijnlijk toe, dat zij zich den een of
anderen dag niet alles zal herinneren. En wat mij be
treft, acht ik het ook zeer ongewenscht, indien haar
herinneringsvermogen haar betreffende dien bewusten
tijd ln den steek bleef laten."
„Ik ben het niet met je eens," zei Max schor.
„Ik weet het, beste jongen. Jij bent geen onpartijdige
rechter. Je wilt... iets wat heel logisch is... haar zoo
veel mogelijk voor verdrieb zien te behoeden. Maar ik
geloof niet, dat je het gelukken zal. Als je met haar ge
trouwd was, had het een heel ander geval betroffen,
want dan had je haar in verschillende opzichten kunnen
ontzien. Ik ben er ook in mijn hart van overtuigd, dat
zij je er allesbehalve dankbaar voor zou zijn... wanneer
ze het wist."
De oude, bekende cynische glimlach verscheen om
Max' lippen. „Dat weet ik niet," zei hij peinzend.
Sir Kersley zweeg. Max had hem betreffende zijn
verbroken engagement volstrekt niet in zijn vertrou
wen genomen. Hij had hem in de meening laten ver-
keeren, dat Olga gedurende haar verblijf in Indië een
aantrekkelijker man ontmoet had, hetgeen haar te
genwoordige verloving met den broer van den Jongen
dokter ook scheen te bevestigen. En SIr Kersley was
zoo verstandig geweest hem geenerlei vragen te stel
len.
Hij drong hem zijn opinie dan ook niet verder op,
want het was duidelijk merkmaar, dat Max een vast
besluit had genomen. Toen Wyndham evenwel de ka
mer verlaten had, zat hij nog geruimen tijd met sa
mengetrokken wenkbrauwen over hun gesprek na
te denken.
Er had iets raadselachtigs in Max houding geleg
gen, wat de oudere man niet had vermogen te door
gronden.
Max haid zich intupschen naar de havne begeven.
Er lag een sombere uitdrukking in zijn oogen, welke
men er den laatsten tijd voortdurend in had kunnen
waarnemen. Hij wist, dat hem een verre van gemak
kelijke taak wachtte.
Hij kwam vrij laat aan en de groote stoomboot had
de-ligplaats reeds bereikt. Te midden der wachtende
menigte ontdekte hij dokter Jim en Muriel, doch hij
voegde zich niet bij hen. Hij zou hen later wel ont
moeten: hij verkeerde allerminst in een stemming
om een gesprek aan te knoopen.
Daarom bleef hij terzijde staan en wachtte... zoe
kende naar dat ééne gezicht, waarnaar hij wakend en
droomend verlangd had.
iHij ontdekte haar ten slotte en voor een kort oogen
blik maakte een onbeschrijflijk gevoel van smart zich
van hem meester. Ze leunde tegen de verschansing
en wuifde dokter Jim toe. Aan haar linkerhand
stonk Nick en rechts van haar bevond zich Noel. En
bij het zien van den laatste verdween de grimmige
trek om Max' mond, om plaats te maken voor een
uitdrukking van eindelooze teederheid.
„Er zit spirit in dien jongen", mompelde hij.
Want Noel, met een zwarte klep voor de oogen, ge
droeg zich even opgeruimd als vroeger. Hij torste
Peggy Musgrave op zijn schouders en hij lachte aan
één stuk door.
Daisy en Will Musgrave stonden achter hen, doch
het was duidelijk merkbaar, dat ze slechts aan elkan
der schenen te denken. Ze keken elkander voortdu
rend in de oogen en hielden eikaars handen omvat.
Max voegde zich onmiddellijk bij hen, toen het ge
zelschap aan wal kwam. 'Noel was verrukt zijn broer
weer te ontmoeten en hij legde zijn heide handen op
Max' schouders.
Het is allemachtig aardig van je, oude jongen, me
van de boot te komen halen", zei hij blij. „Ik had ge
dacht Trevor te zullen vinden, maar het is honderd
maal prettiger jou bij me te hebben".
/Trevor is op reis", antwoordde (Max. „Ik vermoed,
MEENINGSVERSOHIL TUSSCHEN STUDENTEN EN
REGEERING.
65 Hindoes gewond.
Naar uit Bangalore wordt gemeld, ontstonden er ten
gevolge van een meenigsverschll tusschen studenten en
de regeering nopens de door de autoriteiten gekozen
plaats voor het beeld van „den God. dien zij vereeren"
wanordelijkheden, waarbij 65 Hindoes werden gewond,
van wien tien ernstig. Zij werden naar het hpspitaal
vervoerd.
De bevolking werd door troepen verspreid, doch be
gon opnieuw te betoogen voor het huis van oen mo
hammedaan van waaruit, naar men zegt, zes of zeven
schoten waren gelost De troepen werden opnieuw ont
boden en vier mohammedanen werden gearresteeerd.
Onder de verschillende gewonden bevinden zich ver
scheidene officieren van de straatpolltle. De winkel* der
Hindoes zijn gesloten.
DOOR DE ARBEIDERS ZELF GEPLEEGD.
Onverwachte onderzoekingen brengen veel aan t licht
Men is in Rusland den strijd begonnen tegen een
nieuw euvel, dat ln de laatste Jaren steeds grootere af
metingen ging aannemen, en wel fabrieksdiefstallen door
de arbeiders zelf. Vooral stalen Instrumenten worden in
massa gestolen, want daarvoor betalen opkoopers goed
bij het groote gebrek aan staal. Daarnaast echter nemen
dat |e er geen bezwaar togen zult hebben Je gehael
en al aan mijn zorgen toe te vertrouwen."
„Bezwaar?'1 lachte Noel. Hij stak ziin hand door den
arm van ziin broer. „Je zult me tot gids moeten die
nen, beste kerel. Ik raak wel een weinig aan de din
gen om me heen gewend, doch het is nog heel lastig
voor me den weg door een menigte menschen heen
te vinden".
En daarna had de ontmoeting met Olga plaats.
Voor een kort oogenblik legde zij haar hand in die
van Max, terwijl ze een half onverstaanbare begroe
ting mompelde.
Noel wendde zich tot -haar. „Olga, Max staat er op,
dat ik dadelijk met hem meega. Jij gaat natuurlijk
met Nick naar de Marriots. Ik kom in elk geval van
avond bij Je."
„Misschien wil Olga jou liever komen bezoeken",
stelde Max voor. „Brengt dokter Jim den nacht in
de stad door? Wellicht wil hij bij ons wel komen
dineeren. Wacht, ik zal het hem even voorstellen."
Hij wachtte Olga's antwoord niet af, en begaf zich
regelrecht naar dokter Jim. Na een hartstochtelijke
omhelzing van Peggy en handdrukken van de fami
lie Mu&grave, stapte Noel met zijn broer in den auto
van Sir Kersley Whitton.
Noel zette zijn hoed af, en leunde met een diepen
zucht achterover in de kussens. „Het is een verruk
kelijke reis geweest", gaf hij te kennen. „Maar niet
temin ben ik heel blij, dat die achter den rug is",
voegde hij er lachend aan toe. „Ik zal Peggy geweldig
missen. Ze heeft den blinden man als een hondje
rondgeleid."
„Laten we hopen, dat je weldra geen geleide meer
noodig zult hebben", zei Max hartelijk.
Het volgende oogenblik voelde Max zijn beide han
den vastgegrepen en met trillende stem bracht Noel
uit:
„Oh, oude jongen, daaraan heb ik niet eens durven
denken".
Max hield thans ook de hand van zijn jongeren
broer omvat. „Ik zal mijn uiterste best voor je doen",
zei hij, „maar ik zeg je vooruit, dat je geweldig ge
duldig zult moeten zijn".
„Dat weet ik wel, oude jongen", stamelde Noel. „Het
eenige, wat ik niet verdragen kon is het idee, dat de
waarheid mij op de een of andere manier verborgen
zou worden gehouden".
„Ik zal je niet in het donker laten tasten", verze
kerde Max hem.*,/Dat is nimmer mijn gewoonte ge
weest."
Een paar uur later had zijn eerste onderzoek plaats,
en kortaf gaf Max als zijn opinie te kennen, dat de
ziekte volstrekt niet ongeneeslijk was.
„Ik wil daarom niet zeggen, dat ik onfeilbaar ben",
