ll
t
ol
Het lanceeren van postvliegtuigen
Rooversholen in Berlijn.
t
In zijn „Dagboek" van 14 April 1865 bidt hij tot
God:
„Heer ik dank U voor Uwe voortdurende bescher
ming. Hoe zeker leidt Gij mij tol het goede. Wal zou
ik zijn, als Gij mij verliet. Verlaat mij niet, o Heer!
Help mij ten einde het eeuwige en roemrijke doel
van het bestaan, dat mij tot heden nog onbekend is,
te mogen bereiken,"
Hij wil niets meer met de kunst bereiken, maar
met. rlcn Godsdienst,
Hij wil een nieuwe Godsdienst stichten, den Gods
dienst van Christus, maar gezuiverd van dogma's
en mysteriën, zooels hij zijn Dagboek van 5 Maart
1856 had geschreven.
Een ideaai-anarchist.
Hij is door en door een revolutianair. Een Nihilist,
maai- niet steunend op een materialistischen grond
slag, doch op een ideale. Door zijn Godsdienst ge
leid, begint hij den strijd tegen alles, wat hem on
recht lijkt. En zijn kritiek op de maatschappelijke
orde wordt al scherper en scherper. Alle bestaande
dingen beschouwt hij als onwaar en onecht. Staat,
wet, kerk, het huwelijk wil hij gewijzigd en veran
derd. Wetenschap en kunst acht hij uit den booze.
Ze brengen hem niets. Hij is de ideaai-anarchist,
die niets van den tegenwoordigen staat wil weten,
die verlangt, naar het woord van Christus, dat on
recht niet met onrecht wordt, beantwoord. I-Iij wil
lijdelijk verzet. Wanneer de menschen weigeren de
wapenen te dragen, zal de oorlog spoedig zijn ver
dwenen.
Tolstoi, edele figuur, als hij was, gaf inderdaad
het voorbeeld van'bet leven, zooals hij het wenschte,
Hij zelf bezat een rijk innerlijk gemoedsleven, on
danks den geringsten handenarbeid, welke hij ver
richtte. Hij geloofde, dat het mogelijk zou zijn, mil-
iioenen te vormen, die met vreugde van allee, wat
het leven veraangenaamt, zouden afstand doen, vol
liefde voor elkaar, vol opofferingsgezindheid, zon
der alle intellectueel© ert aesthetische vorming en
gelukkig in een. samenleving zonder staat.
I
Waarom en wat Tolstoi schreef.
Om zijn idealen onder de menschen te brengen
schreef hij zijn werken.
Eigenlijk kan men zeggen, dat hij nimmer
alléén dichter is geweest. Naast den dichter
stond, steeds weer de leeraar.
Dat valt in al zijn boeken te constateeren.
Zóó in zijn verhalen van wat hij in den
oorlog tijdens zijn verblijf te Sebastopol
heeft meegemaakt.
Hij beschrijft als een nauwgezet waarne
mer den strijd en het lijden en dan breekt
zijn vloek over den oorlog los:
„En die mannen, deze Christenen, die een
zelfde groote wet van liefde en opoffering
belijden, vallen bij het zien van wat ze de
den, niet berouwvol op de knieën voor Hem,
die door hun het leven te schenken in de
ziel van elk van hen met de vreeze des
doods de liefde tot het goede en schoone
daarbij bracht."
In zijn vertellingen van Sebastopol schil
dert hij het zieleleven van de menschen in
slechts enkele zinnen. Hun denken en ge
voelens worden weergegeven, hun onderwer
ping iian het lot en hun berusting. Dezelfde
fijngevoeligheid vinden we terug in zijn vol
gende werken: „Drie dooden", „Albert",
„Polikutsehka" en andere. Tolstoi is realist,
maar van een bijzonder soort. Hij let niet op
uiterlijkheden, maar hij zoekt het inner
lijke te belichten, hij tracht den gemoeds
toestand van zijn menschen te beschilderen. Hij is
nergens oppervlakkig. En zijn menschen leven. Hij
beeft geen figuren geschapen, zooals Dostojewski en
zooals éeniger mate ook Ibsen, om zijn denkbeelden
naar voren te brengen, maar het zijn lieden van
vleesch en bloed, met alle menschelijke smarten,
deugden en ondeugden.
Zijn dichterlijke eigenschappen treden vervolgens
voor den dag in „Oorlog en vrede" (in 18651868
geschreden). Deze geschiedkundige roman, behoort
tot de voortreffelijkste scheppingen op dit gebied.
Het werk schildert het Rusland van 1805 tot 1813.
Reinholdt in zijn „Geschiedenis van de Russische
litteratuur" zegt van dit boek:
„Wanneer een moderne Iliade mogelijk is, dan is
„Oorlog en vrede" de schepping van de Russische
Iliade. De tijden, de menschen, de geestesstroomin-
gen, het innerlijke leven van enkele individuen zoo
wel als van de massa, het historisch „grootsche" en
het geschiedkundige „nietige", alles stijgt voor ons
geestesoog levendig voor ons op, gestalten van
vleesch en bloed, wij zien de afzonderlijke atomen,
die te samen het karakter van een tijdperk vormen,
waaruit zich het proces van het historische leven
ontwikkelt. Met één woord: wij vernemen wat en
hoe de geschiedenis wordt gemaakt."
In 1875—1878 verschijnt de tweede groote roman
„Anna Karanina*. Htet is de geschiedenis van de
echtbreuk. Maar niet op de wijze, zooals de Fran-
sehe en Duitsche schrijvers het plegen te doen. Het
lot van Anna toont ons de Vlóék, welke op zulk een
huwelijk al» Anna met. vorst Wronsky heeft geslo
ten, rust. De dichter bewimpelt niets, veroordeelt
ook niets. Hij constateert- slechts. Geen streek is te
veel aangebracht, geen te weinig. De ziel wordt ont
leed, niet alleen van Anna, maar ook van haar
goedmoedigen, doch zwakken man, den kouden
graaf Wronsky, En naast hun geschiedenis wordt
die van Lewin opgebouwd, een nieuwe roman, die,
als .uit de ziel van Tolstoi zelf schijnt te zijn ge
schreven. Deze warmvoelende tobber staat in wezen
Tolstoi zeer nabij. Evenals deze lijdt Lewin onder de
zedelijke gebreken vau de omgeving en, zooals Tol
stoi, ziet ook Lewin in de eenvoudige boeren de hoop
der toekomst. Het is het woord van een hunner, dat
hem redt uit zijn innerlijke strubbelingen: „men
moet aan God denken en voor de-ziel leven". In Le
win en zijn Kitty schildert Tolstoi een innig geluk
kig huwelijk, zonder sentimentaliteit, maar eerlijk
en waar.
In de figuur van Lewin wordt een verandering in
het werk van Tolstoi aangekondigd. Wel volgen nog
verschillende novellen als ,,de dood van Iwan
Iliïtsch en dramas als „De brandewijnbrander1', „De
macht der duisternis", maar steeds meer wordt de
dichter clo handlanger van den volksleeraar.
„Volksverhalen en vertellingen", „de Kreutfcerso-
nate" en „Heer en Knecht" volgen. Dan komt „Op
standing".
Tot de schoonste volksverhalen kunnen worden
genoemd „Waarvan de menschen leven" en „De drie
grijsaards". Overal vindt ge hier den geest van het
Evangelie. Het is geen letterkunde meer. Het is de
prediking met eenvoudige en toch ontroerende voor-
boeiden. In „de moeijiek Pakhem" wordt de begeerte
geteekend van den boer naar veel grond. Hij krijgt
dien grond, maar sterft. En slechts een klein stukje
grond is beschikbaar voor zijn lijk.
In elk zijner volksverhalen vindt ge de moraal:
„Wreek U niet op dengene, die U heleedigt", klinkt
in het „Vlammend vuur dooft niet meer". „Weer
streeft hem, die U leed berokkent, niet", is de moraal
in „Iwan de dwaas", „Aan mij is de wraak, zegt de
Heer", wordt herinnerd in „Het petekind".
In de hierbuveu reed» aangehaalde novelle „De
-dood van Iliïtich" worclt het leven beschreven van
een middelmatig man, nauwgezet ambtenaar, zonder
idealen, zonder verlangen, die op zijn sterfbed tot
vöolt; niet, omdat hij dit hiet wil, maar omdat hij
het -niet kan, onulat hij herhaaldelijk overdrijft en
zich vergist. In mijn daden is het nog erger. ik bon
een zeer zwak mensch met gebrekkige gewoonten,
■die den God der waarheid dienen wilt, maar voort
durend struikelt. Ziet in mij een zwak mensch, dan
vertoon ik me, zooals ik in werkelijkheid ben; een
Do Invloed van Tolstoi op zijn tijd. ai hoewel1
dadelijk aanwljftl>atu,l 1» groot geweest.
Hij heeft velen mui het donken gebracht.
1) Tolstoi heei't altijd tegen de doodstraf gestrj
den. Reeds in April 1857 schreefhij, nadat hij' te Pj
rijs een terechtstelling had bijgewoond: „Toen
het hoofd zich van den romp zag scheiden en in j
mand vallen, begreep ik met al de kracht van mij
wezen, dat geen enkeie theorie omtrent de bestaart
wereldorde een dergelijke daad kon rechtvaardig^
(Bekentcnissf
J. S,
DE VERHAASTING VAN DE ZEEPOST.
HOOFDSTUK HL-
„DE KOMEET" AAN HET WOORD.
Niet lang na dit gesprek stond Londen op zekeren
dag in gloed door vlammend-felkleurlgo aanplakbil
jetten:
Leest „De Komeet".
Zeldzaam aanbod.
De -hoogste prijs ter wereld.
Dames, blijft uitzien naar
„De Komeet".
Zoo luidden de eerste aankondigingen die op elke leege
muur te blikkeren hingen en in elk ondergrondsch
spoorwegstation in het halfduister schitterden.
In het blad zelf verschenen weken achtereen hoogge
stemde artikelen, welke de verwachting van het publiek
tot een climax opvoerden, het vooruitzicht spiegelde op
iets wonderlijks, iets geheimzinnigs, iets waarvan men
tot nogtoe nooit gehoord had, die het wezen op den groo-
ten derf en ondernemingsgeest der eigenaars, op hun
groote belangstelling voor alle ongehuwde vrouwen over
do gehcole wereld, en2oovoorts.
De spanning was op het hoogst bij het verschijnen van
het laatste artikel, en van een nieuw aantal reclame-
biljetten:
Uitsluitend voor ongehuwde dames
Ongehuwden en weduwen, Het geluk lacht u toe
De hoogste prijs der wereld
Een ochtgenoot een vermogen een titel
LeeBt „De Komeet" van deze week.
Dezn aankondiging verscheen juist in den stillen tijd,
wanneer de pora blij le te kunn engeuren met een of
ander nieuwtje dat op zichzelf al een verontschuldiging
aan do hand doet voor een ietwat te voel critiek op
sensatie. Zulk eon afwijken van de tradities van een
sinds lange Jaren, gevestigd blad als „De Komeet" was
een nlcuwlghetdje waarop elike op coplo beluste jour
nalist gretig aanviel. Het werd dan ook besproken In
elk nieuwsblad van Land's End tot John-o'-Grants, en
van Deal tot Denver, en zooals gewoonlijk spraken de
toelichtingen elkaar tegen. Men zeldo dat „Dc Komeet"
In een lnnggevoelde behoefte voorzag een merkwaar
dig plan ter hand ked genomen elke ongehuwde
Studeervertrek van Tolstoi
de ontdekking komt, dat hij niet heeft geleefd.
„Opstanding" wordt door Romain Rolland, Tol-
3toi's artistiek testament genoemd. De schrijver is
zeventig als hij dit werk heeft voleindigd. Maar ook
in dit boek is hij de leeraar gebleven.
lolstoi is tenslotte toch nog een fanaticus gewor
den. Hij gooit alles weg voor zijn idee. Kunst, we
tenschap, socialisme, zionisme heteekenen voor hem
niets. Ze houden de wereld, zooals hij' die wil, tegen.
Geen medewerking van vrouw en
deren.
kin-
Het is bekend, dat zijn vrouw en kinderen niets van
zijn leerstellingen moesten hebben. Zijn zoons von
den hem vervelend. Zijn. dochters waren nauwelijks
door zij: geloof aangeroerd.
Overigens begreep hij zelf, dat zijn leven, hoe een
voudig ook hij kleedde zich als de eenvoudigste
hoer-niet overeenkwam met de ellende, welke hij
aanschouwde in zijn omgeving. Hij zelf schreef in
de Mercure de France daarover. Hij wilde daaraan
ook een einde maken door zijn huis te ontvluchten,
maar, ofschoon hij daartoe dikwerf plannen maakte,
hij hleef hiji zijn vrouw Sophie Andrejevna. Hij: wi3t,
dat het niet overeenkwam met zijn geloof, dat alles
moet worden veriaten, wat hindert. Maar hij kon
niet. Hem ontbrak de kracht en hij bekende het
zelf. Even voor zijn dood Bohreef hij:
„Ik ben geen heilige, heb me nooit als zoodanig
voorgedaan. Ik ben een mensch, die zich laat mee
slepen en die soms niet alles zegt, wat hiji denkt en
Rlki* Hopper in „Opstanding1'.
deerniswaardig, maar oprecht wezen, dat voortdurend
en met geheel zijn ziel verlangde, en nog steeds ver
langt een god9inensch, een goed dienaar Goüb te
worden."
Zijn figuur zal blijven lichten als een we
zen vol liefde en idealen.
Eindelijk vluchtte hij uit zijn huis, geholpen door
zijn dochter Alexandra, de eenige. aie hem begreep,
en dokter Makovitski. Het was den 10en November
1910. Het was vijf uur in tien ochtend, toen hij „Jas-
naja Poijana" verlie.t Hij kwam om zes uur in den
avond aan in het klooster van Optiua, een der be
roemdste heiligdommen van Ruaiaüd, waarheen hij
herhaaldelijk een bedevaart had gemaakt. Hij bleet
tiaar tot den volgenden ochtend en schreef er een
lang artikel tegen de doodstraf. 1)
Hij ging den Hen November naar het klooster te
Charmordino, "waar zijn zuster non was. Hij dacht
daar te hlijven, maar bij vluchtte opnieuw, omdat
zijn dochter hem kwam waarschuwen, dat zijn ver
blijfplaats door zijn vrouw was ontdekt. Ze gingen
naar het. station van Koselsk om den weg naar het
Zuiden te nemen. Onderweg werd Tolstoi ziek en
oa.n het station van Astapova stierf hij. Dat was 20
November 1910, om zes uur in den ochtend.
Met hem was een van de merkwaardigste figuren
van zijn tijd heengegaan.
Tolstoi was waarlijk een edel mensch. A.1 is men
het. niet met hem eens, .erkent moet worden, dat zijn
strijd een buitengewuon menschelijke was. Een 'tra
gisch figuur ook, omdat hij wel inzag, dat het heel
lang zou duren, voor de menschheid zóó is veran
derd, dat zijn denkbeelden door de groote massa
zouden worden aanvaard. Maar in de materialisti
sche strevingen van onzen tijd zal de mensch en
schrijver Tolstoi blijven lichten als een wezen vol
liefde en idealen.
Naar een jeugdportret te oordeelen, was hij van
een aapachtige leelijkhekl: een hard, langwerpig,
grof gelaat, kortgeknipte haren, laag op het voor
hoofd. kleine diep in de donkere kassen verzonken
cogen, die met een harde uitdrukking zich op iemand
vestigden, een breede neus, dikke vooruitstekende
lippen en groote ooren.
Wie zijn portret als grijsaard kent, zal begrijpen,
dat de verandering in zijn ziel, de edelmoedigheid
van zijn karakter, zijn menschlievendheid op zijn
gelaat werden weerspiegeld. Zijn „kop" van den
grijsaard doet aan den Mozes van Michel Angelo
■denken. Op zijn gelaat., door rimpels doorploegd, zijn
de verteeciering, de toewijding aan de menschen. j
Na zijn dood werden o.m. de volgende werken van
hem uitgegeven:
„Vader Serge", de geschiedenis van den man, die
God zoekt in de -eenzaamheid., maar hem vindt on-
der de menschen door voor hen te leven.
„Het licht der duisterenis" is eigenlijk een drama
van Tolstoi's eigen leven. Want de hoofdfiguur in
dit drama, Nicolaas Ivanowitch Sarintzeff, leeft ook
eenzaam in zijn huis, in armoede, terwijl vrouw en
dochters feest vieren.
„Het Levende lijk", bekend uit de opvoeringen
met Willem Royaards en Louis Bouwmeester in de
rol van Fedia, den man, die door zijn eigen goed-1
heid en door het diepe zedelijke gevoel, dat hij on-1
der een losbandig leven verbergt, ten onder gaat,
want hij lijdt onder de laagheden van de wereld en
van zijn eigen onwaardigheid.
IC
lat
Men verwacht met groote belangstelling den teru;
keer van de „He de France". die sinds het jongs 1 i
vertrek uit le Hèvre bewapend is geworden met
„katapult", die een vliegtuig kan lanceeren.
13 Augustus 'a middags te één uur heeft, gelijk g
meld, de eerste proef plaats gehad met de post aa
boord van het vliegtuig en wel op 500 mijl afstanj
van New-York. De lanceeri7ig is uitstekend verloopt ft'
en het vliegtuig heeft om 5 Uur 16 min. kunnen lat
den. De post is daardoor ruim een dag vroeger gedii
tribueerd kunnen worden.
De tweede proef wordt nu bij de thuisvaart gene
men en wel op 23 Augustus aanstaande.
Zoo ook deze proef slaagt, zal de „Ile de Franc?
voortaan geregeld een postvliegtuig meenemen
wordt de verhaaste postdienst een geregelde dienst
Het lanceeren met de „katapult" is een idee gewees
van den onlangs overleden president van dc „Coc Jtt
d va lil
or
pagnie Génerale Transatlantique", die aan boord
oorlogsschepen het lanceeren van vliegtuigen gezle
had en onmiddellijk het denkbeeld opvatte, de mathoó
ook voor de transatlantische pakketbooten te gebn
ken. Hij liet de „Ile de France" van een ianceertB
voorzien. Het vliegtuig wordt op een soort wagen(
gezet, waarvan de kogellagers in een gleuf met hi
ronde rails zijn geplaatst.
De naam „katapult" duidt op de aandrijving die do
samengeperste lucht geschiedt, waardoor het wagc
tje zoodanig wordt afgèstooten, dat de snelheid h
langer hoe grooter wordt, totdat het wagentje pli
eeling geremd wordt en het vliegtuig alleen verdof
vliegt.
EEN INVAL VAN DE POLITIE.
Naar uit Berlijn gemeld wordt, hadden in den Ia?
sten tijd te Berlijn in de buurt van de Teglerpoo
herhaaldelijk diefstalion en inbraken plaats.
Teneinde hieraan een eindo te maken heeft
politie vannacht een razzia hier in de buurt gehouds
en kwam daarbij tot de ontdekking, dat een vrij
rijke kolonie van min of meer verdachte personen zli
in onderaardsche holen ophield.
Alle aanwezigen werden In hechtenis genorai
waarbijenkelen hevig verzet pleegden, zoodat zij
boeid moesten worden weggevoerd.
Twintig mannen en vrouwen zijn ln verband n
hun lichamelijke toestand aan de gezondheidspolil
overgeleverd. Het bleek, dat de mannelijke leden vi
de kolonie er voortdurend op uittrokken om dicfstall
te plegen, terwijl de vrouwen het huishoudelijke k
deelte voor hun- rekening namen.
iit\
a:
1
M(i '"7'
v_--, -
I
Caricatuux van Tolstoi naar Gulbransson.
vrouw een postwissel zou zenden geen enkele vrouw
die zichzelf respecteerde met „De Komeet" in handen zou
willen gezien worden, en vele andere dingen al naar i
gelang van leeftijd, standpunt, of humeur der schrijvers
of hunner vrouwelijke lezers.
Ook in Amerika en de koloniën maakte de zaak een
onderwerp van bespreking uit, dank zij Hazlitt, die voor j
verscheidene nieuwsbladen Londensch correspondent Is. j
Het heette dat Jack en zijn compagnon philantropen
waren, sensatie-jagers, grappenmakers, speculanten;
maar het resultaat was dat de wereld over „De Komeet" I
sprak: de naam van het blad was al heel spoedig op I
de lippen van menschen, die er nooit te voren van ge-
hoord 'hadden.
Iedereen kocht „De Komeet". Men werd nieuwsgierig
waarom toch al die drukte .gemaakt werd en ging het
verloop van het plan met aandacht volgen. Mannen
brachten het laatste nummer mee voor hun vrouwen, i
van wie men toch zou kunnen hebben verwachten dat
zij geen belang in de zaak stelden. Vele lezers peinsden
er over, of het aanböW wel eerlijk gemeend was.
„De Komeet" was het onderwerp van het gesprek aan
elke tafel, zoowel in de volksgaarkeukens als in de
aristocratische clubs. i
Heeft u die „vreemde" of „belachelijke" of „grap
pige" of „absurde" of „wonderlijke" reclame gezien van
„De Komeet"? werd de bij voorkeur aangewende wijze
om het ijs te breken, wanneer een man een vreemde
dame huiswaarts begeleidde. Het ontsloot een breed ge
bied waarop men van gedachten' kon wisselen. Hoe
moest de prijs gewonnen worden? Aangenomen dat de
zaak geen opllchterstruc was, wie zou de prijs dan kun
nen zijn? Was er niet iemand die hom kende? Kon
iemand vermoeden wie het was? Zou er wel één vrouw
zijn, die meedeed, en zoo Ja, in welken stand zou die ge
zocht worden. De stand van de huwelijksmarkt, de ver
houding van het aantal mannen tot dat der vrouwen op
de Britsohe Eilanden, de moraliteit van de pers en vele
andere aanverwante onderwerpen werden dan meteen
tor sprake gebracht.
Verloofde jongo dames herhaalden minachtend de op
merking dat zij gelukkig niet behoefden mee te doen.
Jonge dames, wier verloving was afgeraakt, gaven hun
verwondering er over te kennen dat nog iemand van
hun sexe mee kon doen. Weduwen peinsden of wel alles
bij den wedstrijd eerlijk in zijn werk ging, en welken
titel de winnares zou krijgen, minder den „Mylady" kon
het in geen geval zijn .Ze zeiden dat het heusch grappig
was, en dat ze het wel eens zouden willen probeeren,
alleen maar voor den grap. Natuurlijk kon de winnares
nooit verplicht worden den man te nemen, tenzij ze hein
aardig vond en per slot van rekening kon het toch
best een heel aardige man zijn. Wat kranten tegenwoor
dig uitdachten was haast ongelooflijk, maar dit was
werkelijk wel zeer gedurfd. Hoe romantisch: weelde, een
titel en een echtgenoot met één slag te winnen, alleen
maar door het trekken van een gelukkig nummer! De
radicale bladen schreven ln minachtende termen over
den aristocraat, die de verplichtingen van zijn stand zoo
cynisch terzijde stelde en zichzelf voor dezen wedstrijd
leende. Het was natuurlijk een of andere gestrande
„roué", gekocht met het goud van een ondernemenden
couranten-baron. De Amerikaansehe pers dankte den
Hemel dat een dergelijk schandaal in een democratisch
land niet mogelijk was. Gedeeltelijk echter nam ze de
zaak als een goedgeslaagde grap op en raadde haar be
koorlijke landgenooten aan om ook eens de kans te
wagen, om cok te trachten onet den prijs te gaan strij
ken, daar Amerikaansehe meisjos toch ook op zoo menig
ander gebied waren geslaagd. Maar hetzij zij toejuichten
of scholden, alle journalisten hadden het er over, en
dat was juist wat Otto Hazlitt wenschte.
Iedere vrouw in Groot-Brltannië kocht de uitgave van
„De Komeet" die de volledige bijzonderheden bevatte
omtrent de Huwelijksloterij. Het was heel eenvoudig.
Mededingsters moesten uit het blad een coupon uitknip
pen en inzenden, terwijl zij het duplicaat moesten be
houden bewaren. Tegelijk met de coiipon moesten zij een
postwissel van een daalder afzenden en in eigen hand
schrift een werkelijken of gefingeerden naam opgeven,
en tevens een correspondentieadres, Trekking zou ge
schieden op nog nader to bepalen datum. De strikste on
partijdigheid werd gegarandeerd en de pHJswinmares
zou onmiddellijk bericht ontvangen. Het zou haar vrij
staan om den prijs af te wijzen, Indien hij niet in haar
smaak viel; het door haar ingezonden geld zou dan
worden terugbetaald. Daarentegen stond net den prijs
nilet vrij om haar af te wijzen, ten zij .hij haar een be
hoorlijke schadevergoeding betaalde. Dames mochten
zoo vaak meedoen als zij wilden, mits elke coupon ver
gezeld ging van den vfereiSchten postwissel.
Zij, die lichaamsgebreken hadden, waren van mede
dinging uitgesloten, maar de eenige andere voorwaar
den waren, dat mededingsters een ongerepte reputatie
moesten bezitten, een behoorlijke opvoeding genotj
hadden en nog geen veertig jaar waren.
Daarna verscheen een aantrekkelijk geteekend poi
van MacCarthy. Zijn athletisohe gestalte, zijn prei
voorkomen, zijn ouden adel, zijn vroolijken aard,
moed op de jacht, zijn kundigheden, zijn zwerftocht
door vele landen, zijn militaire loopbaan; dit alles w
beschreven in enthousiaste bewoordingen. Ten slol
werd het belangrijke feit aangekondigd, dat hij, beha}
persoonlijke bevallig- en bekoorlijkheden, gepaard
de met uitstekende moreels kwaliteiten, dc geluklii
winnares den eervollen titel van gravin zou kuafl
schenken.
De samenstelling van dit meesterwerk met vereen!
krachten door Otto en MacCarthy zelf tot stand
bracht, was oorzaak van daverende vcoolijkheid op
kantoor van „De Komeet". De toestand liet zich nu
ter aanzien en er heerschte meer opgewektheid dan
ooit geweest was. Jack hielp mede, en had af en til
gelukkige invallen.
Het komt er op aan, zei Otto, met z'n penhoudi
zwaaiend, om hét aantrekkelijk en overtuigend
maken. Iedere vrouw, die het leest moet de o vertui)
krijgen dat het juist, iets voor haar is We moeten 't
trouwen zien te winnen. De minste schijn van ook
iets, dat lijkt, op bedrog, zou onzen flnancieelen oi
gang beteekenen. Nu vlei Ik mezelf ermede het
te bezitten om het juiste inleidende artikel te schi'ijl.
dat noodig is. Dit, heeren, fs het geheim van groot
populair succes: ue gemoedsontroering wat aan te
ken, maar ook weer niet te veel. Ik zal de een:
van ongehuwden en weduwen beschrijven in wooi
die de menschen tranen in de oogen zullen doen kol
en, wat meer is, afdoende opruimen wat in dezen
strijd ook maar eenigszins belachelijk gemaakt
worden, en de vrouwen de overtuiging brengen, dat
niet alleen de natuurlijkste zaak ter wereld
te doen, maar ook prijzenswaardig.
Nu de graaf ten slotte had toegestemd om als prijs1
te treden, was hij ook een en al ijver en enthouslt
Zijn vrees was door Otto's welbespraaktheid gvoi
deels verdreven, zijn optimisme weer bovengekoi
hij was er zeker van dat de onderneming niet dan.
gelukkig zou kunnen eindigen.
Wordt vervolg»!
