Schater Courant
n.
loff
DE RAADSELACHTIGE
MAN.
Tweede Blad.
Brabantsche brieven.
Plaatselijk Nieuws.
Zaterdag 27 October 1928.
71ste Jaargang. No. 8347
>1 Int)
rima
nd,
thulu
|0
OR)f
Noof
Ulvenhout, 23 Oct. 1928.
Menier,
r de
iaat
tieb!
r spe
Wl
GEN
IDEM
141,
rjurW
i
206,
ectoin
quali
131,
8, 76,
167,'
'234,
itroö
450,
1^'
',310,*
choenej!
27, S6«-
I
S*
15, 61
'k Ben nog iheelemaal van
de kook en zulde 't deus
week mee 'n klein brlefke
motten stellen, amlco. Dieë
Hcbtstoet of fakkeloptocht
van 'n Zondaggenavend ee
ln alle beteekenlssen de deur
dicht gedaan. Om negen uur
«tong ik saves in 't Wille-
mienepark mee 'nen stok,
waaraan 'n lampejonneke
hong, en mee 'n roodwlt-
blauwe pepieren feestmuts
op m'nen kop. Maar 'k was
nie alleen, amico. Duuzenden
waren present om mee d'ren
limpejon achter de muziek te trekken en 't is er van
langs gegaan.
Trui was ik al 'n paar dagen kwijt en da kwam zoo.
Zaterdagsmiddags, 't was beestenweer, trok d'n op
tocht deur de straten, (daar koom Ik dir4k wel op trug)
en in 't gedrang, om veuraan te komen, verloor ik ze.
Want ze zou en ze moes veuraan, dus duuvelde ze alles
opzij en onderstenboven en stlng ln 'n oogenblikske mee
d'r neus teugen d'n stèèrt van 'nen pliesieknol. Ik liet
ze schuiven da snapte. Ik docht zoo, kekte gij nou maar
goed, dan hoor ik later wel hoe 't is gewiest, ik gaal
'n pintje pakken .En zoodoende he'k Trui niemeer werom
gezien veur Zondagnacht om 'n uur of drie. Onder de
toönen van 't Wilhelmus kwam ik in Ulvenhout aan en
omdat 't stuk nog niet uit was toen 'k binnenkwam,
zette-n-ik 't voort, veur de bedstee waar m'n „verloren"
Trui in lag. M'nen lampejon was netuurlijk uit en hij
had er zwaar onder gelejen. Maar 't vet van 't kèèrske
lag op m'nen jas, net suikeren rijksdaalders en guldens
en 'n paar dubbeltjes waren er ok bij. M'n feestmuts,
daar stak m'nen kop riejant deur en de klep hong on
der m'n oogen.
„Lillek stuk schandaal da ge daar staat", zee m'n
weergevondene en teerbeminde gade, „schaamde gij oew
elges nie, om zóó thuis te komen en zoo laat en ln zo'nen
toestand enne..." „Trui", zee ik, „as ge nie stilzwijgt, dan
pak ik 'n nuuw pak kèèrsen uit de kast en gaai ik nog
'a bietje fakkelen op m'n eigen." En 't Wilhellemus dee
de rest. Maar 'n Maandaggemèrgen, amlco, toen 'k wak
ker wier, toen leek 't wel of alle Ulvenhoutsche katers
in mijnen kop zatten. En ik had 'nen smaak ln m'nen
mond of de katten er in gejongd hadden. M'n feestmuts
zat nouw om m'nen nek en 't overschot van m'nen lam
pejon dreef in d'n poo. Sakkretjen, zo'n akkedeemiefeest
van begin tot 't end mee-afwerken, zonder wa-d-over te
slaan, da val nie mee, jong!
Toen Zaterdagmiddag de koninklijke fermilie weggong,
toen begon 't eigenlijk pas feest te worren. Toen hoefden
me-n-ona eiges niet meer in te houwen en omdat de ke-
fee's pas om vier uur dichtgongen en om vijf uur weer
open, was 't nie wèèrd om lnda-d-uur heelemaal naar
Ulvenhout te tippelen. Zoude gij da soms gedaan om
men? Ozoo!
„Maar allee, ik zou oe nog wa van d'n optocht vertel
len. Kebbem natuurlijk gezien. En goed. En dan 't eer
ste wa 'k. er van zeggen mot is dltte: d'r zat te weinig
meziek in. 't Wier veur 'n groot stuk goed gemokt deur
sjarmante, lieve, knappe wefkes te pèèrd, die er, in
de ouwe kleederdraohten uitzeggen om van t pèérfi
te halen en op te freeten. 'k Had ge re op m'nen bles
gesprongen en d'r naast gaan rijen om ze onder de père-
pluu te houwen, want die lange fluweel en mantels, dis
heelemaal over 't pèèrd z'nen stèèrt bongen, waren klets
nat van den regen en die vurmden 'n heel gewioht om
dio smalle schouwerkes.
Maar dltto mot ik zoggen, amlco, düt-d-eb-ik in
deuzen hlestorischen optocht gemorken, de mode
van teugeswoorig kan nie tippen aan de mode van
vruugsr, 't Is 'n groot verschil jong, om 'n knappe jonk
vrouw te zien in 'n statig kleed vap fluweel en mee 'n
schoon beplümd hoedje op, op 'n pèèrd, teugenover 'n
frummea van vandaag mee rokskea tot d'r knie-kes, 'nen
kalen kop en op 'n stoomfiets. 't Verschil Is*zóó groot,
da 'k 't gevuul eb, dat wij, mannen, te kort worren ge
daan!
Overigens was d'n optocht 'n soort van wandelend
mezéjum. Maar, voul te plechtig en te stil en veul te
weinig feestelijk. Hij duurde zeker 'n half uur eer ie
voorbij was en da moes goed gemokt worren mee één
meelekkorps da gin mezlok mokte. Neeë, os g'Ier zooiets
doen wil mee euukzes, mokt 'm dan wa muzikaler en
wa minder begrnfentsachtlg, dan zal ie meer ln d'n
smaak van d'n Berdaneër vallen. En dan, veul kwaal
weerèrme wefkes!
't Was somber. Maar, nog eens: hij was prachtig
mooi, horre, daar nlo van, maar do monschen waren
blij as ie eindelijk gepasseerd was, om weer aan wa
plezier te kunnen gaan denken en d'r stijfgeworren
beenen los te loopen! Zoo was 't tenminste mee mijn
't geval en ik ben gewoon om 't maar te zeggen zooas
ik 't meen.
j Zoo doen wij da-d-ierallemaaJ.
1 We windelen er hier gin doekskes om en verdraaien
j de boel ok nie.
Zoo las ik bevoorbeeld dat de Esdeejepee 'n kongres
I veur de boeren ee gehouwen. En daar emmen ze ons
i afgeschilderd as èremoedzaaiers. Da's klets, amico!
j De boer zal nooit van honger dood gaan of hoeven
te bedelen, zooiank as ie nie te lui is om te werken.
Maar daar zit 't geheim van de zaak. Van 't leven.
Werken!
Op z'nen tijd 'n lolletje, maar ok op z'nen tijd de
handen uit de mouwen!
En as ge van oewen grond houdt, as g*m beploegt en
mest mee oew zweet, dan zal er alles opgroeien wa ge
noodlg het en as ge da nie doet, dan groeien er braand-
netls op en daar geven de menachen gin cent veur!
As g"oew gat braandt, motte op de blaren zitten en
as ge nie werkt, op de braandnetels en da kom-d-op 't
zelfste neer.
I „Dichters", zee-t er eenen, „kunnen ons diverse ge
noegens over 't platteland vertellen, maar ze moesten
eens weten, hoe moeilijk het leven van boer is!"
Mijn antwoord is: nooit zoo moeilijk as van 'nen
dichter. Ik spit veul liever 'nen bunder land om mee
'n kolenschup, dan da'k één versje maak, waar ik gin
cent krijgen kan! En gij? Maar allee, 't is allemaal
proppen-ganda en da's zooveul als opsnijerij!
Da's de taktlek van 'nen kopman langst de deur, die
oew net zooiank perbeert te bedonderen, da g*m nog
I beter geleuft as oew eigen oogen!
Neeje, de Essepeeeers motten de boeren maar stie-
kum laten dorschen, dat doen wij mee hullie ok en
dan varen me d'r allebei 't beste bij. Maar... dan ok
dórschen en zur'gen dat er fiks gedorscht kén worden!
Veur ledereen die werken wil en zeker veur 'nen
boer, is er 'n plakske op deus wereld en wa wilde nog
meer? En nie de dichters er lillijk op aankijken, die
kérels emmen 't al zuur genogt Die zien ok liever 'n
pan bloedworst dan 'n versje al schelden ze op d'n
bloedworst soms bij gebrek aan beter! Of... voetballer
worren!
In Engeland emmen ze de gewoonte de speulera^uit
andere klups veur geld te koopen en d'n hogsten"prijs,
die pas betaald is veur zo'nen ballenridder da's net
'n ton. Honderdduizend guldens veur 'nen voetbalder!
Ik geef 'r gin dubbeltje veur, amico. Nog sterker: mee
geld toe, wil ik er nog ginnen emmen.
Maar as da nouw sport la, mekaar de oogen uit-
FEUILLETON
Naar het Engelsch van EDGAR WALLACE.
13.
Mijnheer Tarn zou blijde geweest zijn indien ook hij
tot zulk een vast besluit had kunnen komen. Zijn ge
dachten sprongen van den hak op den tak. Hij overwoog
het eene. voornemen na het andere om het dadelijk
weer te verwerpen, en het leven soheen geen ander aan
genaam vooruitzicht aan te bieden dan de rust van een
afgelegen farm in een vreemd land, en de kalmte van
gemoed, die vergetelheid hem zou schenken.
Ralph Hallam had hem per telefoon verzocht bij hem
te komen lunchen, en het was dan ook naar het kleine
huis in Half Moon Street, dat hij zijn schreden richtte.
„Ik heb met de luldjes overlegd," zelde Ralph, zoodra
Tarn gezeten -was tegenover een lunch, waarvan hij on
mogelijk een brok door de keel kan krijgen, „en zij wa
ren het met mij eens dat het beste wat ge kunt doen
ls, weggaan. Uw zenuwen zijn op, en die Amery schijnt
4e man om een gedeelte van onze organisatie in de war
sturen."
„Die is reeds in de war," gromde Tarn. „Door middel
v&n Amery Amery kunnen wij geen ons meer ont-
'engen. Ik wilde zoo waarachtig als God dat ik mij er
®0°it mede ingelaten had! Zie eens hier: dit werd van-
ttwrgen voor mij bezorgd."
Zijn bevende vingers frommelden in den binnenzak
^zijn jas en brachten een brief te voorschijn, dien hij
W ander over de tafel heen toereikte. Hij was op dik
«zeer zwaar papier geschreven, klaarblijkelijk met een
Afdraaide hand. Zonder eenige inleiding begon hij:
„Gij schiet onder onze duiven, en dank zij uw ver-
ui velde stommiteit heeft de politie thans twee draden
«handen. Wij zijn bereid u 100.000 uit te betalen, mits
gy uw agenten aan ons overdoet en uw organisatie ont-
'ndt. Neemt gij dit aanbod niet aan, dan zullen wij
nen" ln 88n W8S vinden voor goed met u af te reke"
Dit briefje was onderteekend met de hoofdletter „S."
hmlachende gaf Ralph hem het schrijven terug.
'Wanneer het hun honderd duizend pond waard is,
han het
<je ons een Daillioen pond waard zijn. Waarom zou-
hiift aan U gerlcht hebben, denkt gij? Omdat het
bekend is, dat gij de eenige van de organisatie zijt,
dien de
angst om het hart geslagen Is! Wanneer hebt
86 dat ontvangen?'
„Ik vond het op mijn schrijftafel liggen ,toen ik van-
gen op kantoor kwam. Niemand schijnt te weten
het daar gekomen is."
RheumaflH&e
pijnen
worden verzacht
door inwrijven
der pijnlijke plekken
C met f
jttirmw-
I oplossing
Bij apotheker* en (JragistenJ
■laeux (al* onsen blinden bokser ran Dijk) veur geld,
voetballers aftroggelen veur honderdduuzend gulden,
knoeien op de wielerbanen, enz., enzIJL as da sport is, j
amlco, dan is mijnen hof, 't hof van d'n Turkschen Pre
sident, en Trui m'n Harem-Favoriet.
Ollee, ik schei d'r af. De boel ee al lank genogt stil j
gelegen mee die feesten en d'r mot gewerkt worren, j
andors geraken me èrm, en... in de politiek!
Amico, as altij veul groeten van de Favoriet en gin I
horke minder van oewen
toet a voe
DRé.
LANDBO (JWHUI8HOUD ONDERWIJS.
Afscheid van een klasse. Uitreiking Dl-
piotma Ö-jarige cursus,
Donderdag was aan de Landbouwhulshoudschool al
hier voor oen der klassen de D-jarlge cursus geëindigd,
en was hot op dezen dag, dat d« leerlingen afacheld no
men van de sohool en van de Leeraressen en Leeraren,
en aan haar het Einddiploma werd uitgereikt.
De volgende leerlingen hebben het diploma ontvan
gen (in alfabetische volgorde): A. Blaauboer Pd., Scha-
gen; D. Gearllga, KoegrasN. 't Hart, Burgerbrug; Gr.
Jimmlnk, Schagen; Gr. Kant, Schagerbrug; Marle
Keljzer, Schagerbrug; A. Klerk, St.-Maarten; P. Mos-
tert, BarsingerhornA .Roozing, Schagerbrug; J. Wal-
boer, Anna Paulowna.
De uitreiking geschiedde bij monde van den voorzitter,
den heer G. Nobel, en werd bijgewoond door meerdere
bestuursleden, door leeraressen en leeraren, door den
Burgemeester dezer Gemeente, en door vele ouders der
leerlingen.
Het afscheid werd tot een zeer gezellige bijeenkomst,
waar hartelijke woorden werden gesproken, waar mu
ziek werd gemaakt en gezongen, voorgedragen enz., enz.
Alles getuigde van waardeering bij ouders en leerlin
gen voor het genoten onderwijs en de goede resultaten
daarvan, en van den goeden geest en genegenheid tus-
schen het onderwijzend personeel en de leerlingen.
Als uiting hiervan werd met veel succes door het
zoo gezellig bijeen zijnde gezelschap het volgende lied
gezongen, door mej. Gr. Jimmlnk vervaardigd en rond
gedeeld:
Hulde aan onze Landbouwhulshoudschool.
Wijze: O, dierbaar plekje grond...
O, aardig stukje grend
Waar eens een woning stond
Voor Schagens rond';
Des Burgemeesters huis
Met flinke brug incluis
Een mooie tuin op zij
Trots der burgerij.
Nu is 't geen woning meer
Maar strekt tot Schagens eer,
De Huishoudschool.
Vele meisjes komen hier
Zoo daag'lijks met plezier,
Een leertijd van vijf jaar,
Dan zijn ze klaar.
Ja ,met een blijden klank
Zeggen w'U allen dank,
Eerst Juffrouw Piet.
Bij Juffrouw van der Sluis
Voelen wij ons ook thuis,
En Koopmans die ons verliet
Vergeten wij ook niet
Der Heeren onderwijs
Stellen wij ook op prijs,
Dat was zeer goed.
Van d' Onderwijzers, twee,
Tellen Brouwer en Nleman mee,
Mijnheer Velders en Eriks, bei,
Sluiten deze rel.
Van U allen veel geleerd,
En hopen w' gewaardeerd,
Het onderwijs.
Dan zullen w'op ons pain
De vruchten plukken gaan,
Van de'ze vijf jaar tijd.
Ons niet ten spijt.
Gegroet dan, HUISHOUDSCHOOL,
Wat hadden wij vaak jool
Na *t leeren toch.
Dat nog veel meisjes hier
Hun best doen met plezier,
Dat wenscht U hier dit tal
In elk geval.
im
verschaft O T7b p%J>
thdicn gi} haar velt met <f»
tAchte, geurig», goedbtane
dende D. E, Heerenbar.i.
Ontzeg U dit genot niet
langer, maar koop nog pene
cisaff een pakje.
ECHTE FRIESCHE
HEEREN-BAAI
Melange van rijpe tabakken.
TietJê vanaf 50 cl, per pond
20 cl. per om 10 cl. per ont
m
Misschien weet Amery er meer van," zeide de dokter
droogjes. „Kwam hij vóór u?"
De oude man knikte bevestigend.
„Ik neem mijn ontslag bij hem," zeide hij. „Wij zullen
het geld deelen: er is voldoende om ons beiden rijk te
maken."
„Je hebt het in contanten natuurlijk?"
„Waarin anders?" merkte de ander ongeduldig aan.
„Indien ik uw raad gevolgd had, zou ik het ln de Bank
van dien ezelachtigen Stebbing gedeponeerd hebben, en
wanneer wij daarheen gegaan zouden zijn om het geld
ln ontvangst te nemen, zouden wij door twee mannen
van Scotland Yard opgewacht zijn. Het geld is secuur
genoeg," zeide Tarn, dien dag voor de eerste maal op
geruimd. „Tegen het einde van de week zullen wij de
verdeeling doen plaats hebben. Ik heb mijn biljet voor
den overtocht reeds genomen."
„Ge zijt een rare oude kwant," zeide Ralph met eenig
vermaak, „en ge offert een fortuin op. Maar ik denk
wij allen denken dat je verstandig doet met dezen stap
te doen."
Hij stond van tafel op, stak een sigaar aan, en blies
een wolk van rook naar de zoldering omhoog.
„Ge gaat natuurlijk geheel alleen?.'
Tarn bewoog zich onrustig op zijn stoel.
„Dat zal ik wel moeten," zeide hij gemelijk, „doch
dat Is iets wat volstrekt niet aangaat."
„Het gaat mij juist bizonder veel aan. Ik heb je reeds
uitgelegd, beste kerel, dat Elsa onmisbaar voor mij is.
Om biologisch juist te zijn. heb jij meer hersens dan zij;
doch zij is handiger dan jij, en met een weinig opleiding
zal zij méér dan je plaats innemen. Zet nu dat domme
samengaan van Mei en December, dat je zoo kwelt, uit
ie hoofd. Vertrek ln leder geval buitenslands; vanaf het
oogenblik waarin je Lizard voobbij gestoomd bent, zal
je een gelukkiger mensch zijn; en wil je mét alle geweld
in het huwelijksbootje stappen welnu, in Zuid-Afrika
zijn genoeg mooie jonge meisjes, die een man met jouw
duiten zonder bedenken om den hals zullen vallen. En
oprecht gesproken, Tarn, ik geloof dat je van geluk zult
mogen spreken als je hier levend vandaan komt."
„Wat wil je daarmee zeggen?" vroeg de ander hevig
verschrikt.
„Wat ik zeggen wil is, dat Soyoka niet met de han
den in den schoot zal blijven zitten, en ver van hier ben
je veiliger."
HOOFDSTUK XIV.
ELSA HOUDT MAJOOR AMERY DE HAND BOVEN
HET HOOFD!
Dien geheelen middag zat Maurice Tarn voor zijn
schrijfbureau, zijn handen diep in zijn zakken, zijn
schouders voorover gebogen, met half gesloten oogen, en
de waarschuwing van Hallam klonk hem onophoudelijk
in de ooren. Hij was zes en vijftig, en het leven en de
vrijheid waren hem zeer dierbaar. En hij wenschte
en hij wenschte zeer vurig over slechts één enkel
punt na te denken. Daarover was hij het met zichzelven
STRIJKMOLENS SCHAGEK KOGGE,
Tot Hoofdingeland der Strijkmolens van de Schager
Kogge is gekozen de heer Jac. Swaan te Bergen.
ONS MARKTFONDS.
Het Schager Marktfonds ter verzekering van afge
keurde slachtdieren, verzekerde in het 3e kwartaal van
1928: 1739 slachtrunderen, waarvan ln de openbare slacht
hulzen 6 totaal en 411 gedeeltelijk werden afgekeurd.
De ontvangsten bedroegen f 5086.51 en de uitgaven
f 4659.72.
THEATER ROYAL.
De Directie brengt deze week Gino Gadarl, De Groote
Onbekende, een film vol sensatie.
De korte inhoud vertelt er ons het volgende van:
De bankier Alberto Dorna is ln handen van den op
lichter Aristide Trasymopolus gevallen en heeft aan
hem het grootste gedeelte van zijn vermogen verloren.
Als Dorna zijn nicht Liane van den trein moet gaan
halen, biedt Trasymopolus hem aan hen met zijn auto
naar huis te brengen. Zij komen echter te laat en Liane
is intusschen door een anderen heer verwelkomd
door den eleganten Gino Gadari, die juist van zijn
vriend afscheid genomen had om met den trein te ver
trekken, doch op zijn schreden was teruggekeerd, toen
zijn blik op Liane viel. Toen zijn aanbod om haar ba
gage te dragen was aanvaard, had hij haar kalm met
de auto van Trasymompolus, die met Dorna juist op
het perron vergeefs naar de millloenennlcht zocht, naar
Dorna's huls gereden. Juist als hij afscheid van Liane
neemt, komen de twee heeren van schrik vervuld ia
een taxi aangereden, maar vóór zij va^i de verwonde
ring bekomen zijn, ls Gino al uit het gezicht verdwe
nen. De verbazing van Gino's vriend, Tito, kent geen
grenzen, als hij Gino, weer voor hem ziet staan. Als
Tito op de hoogte is gébracht dat zijn vriend smoorlijk
op Liane' verliefd is, raadt hij Gino 's avonds naar het
Casino te gaan, waar hij weet dat Dorna en zijn nicht
zich zeer dikwijls ophouden. Men wil Gino als vreem
deling den toegang beletten, doch een open venBter doet
hem toch zijn doel bereiken en plotseling ziet Liane
haar nieuwen aanbidder voor zich staan. Doch Gino
heeft wegens zijn zonderling gedrag op het station geen
geluk. Maar toch is zijn bezoek aan het Casino niet
tevergeefs. Hij ontdekt hoe Dorna door Trasymopolus
bij het spel bedrogen wordt en bovendien is hij getuige
van een gesprek tusschen Dorna en den oplichter, waar
uit hem blijkt, dat Dorna hem de kostbare inventaris
van zijn villa verpandt en een huwelijksaanzoek van
Trasymopolus bij Liane zal steunen. Nu weet Gino wat
hem te doen staat. Hij verzekert zich van de hulp van
de vrienden van zijn club en in den nacht verschijnt
voor de villa van Dorna een schare donkere gestalten,
die het geheele meubilair uit het huis dragen. Liane
vindt den volgenden morgen een brief van Gino, waar
in hij meedeelt, dat het meubilair zich veilig en wel
In zijn bezit bevindt en wordt Gino voor een eerst uiterst
geslepen dief aangezien en de politie gewaarschuwd.
De familie Dorna neemt nu haar intrek in een hotel,
zonder te weten, dat Gino op dezelfde etage zijn tenten
heeft opgeslagen. Tot Llane's verrassing en schrik staat
hij dan ook zeer spoedig onverwachts voor haai'. Maar
Voor hij kans heeft een paar woorden met haar te
wisselen, moet hij voor de politie vluchten. Het duurt
niet lang of hij krijgt de gelegenheid Liane met een
auto te ontvoeren. In een razenden vaart gaat het
eens geworden. Doch den geheelen tijd dacht hij na over
drie punten, drie gedachtengangen, die evenwijdig met
elkander liepen, om dan bij korte tusschenpoozen ineen
te vloeien tot een verward, niet uiteen te rafelen kluwen,
tot zij- onderling zulk een wanhopig mengelmoes vorm
den, dat hij in de eeuwigheid geen kans meer zag, ook
slechts voor een oogenblik zijn gedachten bij één enke
len draad te bepalen.
En toen kwam, In het donkerste uur van zijn sombere
overpeinzingen, de openbaring tot hem, die, hoewel hij
dit niet kon weten, bestemd was, den tred van het
noodlot dat hem achtervolgde, te versnellen.
„Een kabel-telegram .mijnheer," zeide een klerk. „Vol
gens de privé-code gesteld geïoof ik."
„Wat?" Hij staarde met duisteren blik naar het tele
gram dat Vóór hem neergelegd was. Verstrooid naar de
onderteekening ziende, zat hij eensklaps met een ruk
overeind.
De afzender was een Japansch koopman, met wlen hij
uithoofde van zijn misdadigen handel het een of ander
te doen had gehad. Dit was door Soypka ontdekt, en
leveringen van die zijde waren plotseling gestaakt. Doch
de vermelding van een naam in duidelijk Engelsch in
het midden van het telegram, was de voornaamste oor
zaak van zijn schrik, en hij zocht met zenuwachtige vin
gers naar het geheime code-boek, ten einde het tele
gram te ontcijferen.
Toen zag hij wat er gebeurd was. Door een onver
klaarbaar verzuim was het telegram dat voor den hoofd-
handlanger van Soyoka bestemd was, aan hem bezorgd.
Bij deze ontdekking was hij als door den donder getrof
fen... De naam in duidelijk Engelsch! Soyoka! Hij had
zijn tegenstander In de holte van zijn hand, en zijn ziel
was vervuld met een woeste, uitbundige blijdschap, zoo
als hij in jaren niet ondervonden had. Ziehier hetgeen
plaats gevonden had: de tijding was aan zijn particulier
telegramadres bezorgd... bij vergissing.
Hij liet zich ln zijn stoel achterover zinken, zijn adem
ging gejaagd, zijn wangen gloeiden; en zoo vond Elsa
hem, toen zij hem kwam mededeelen, dat zij den nacht
waarschijnlijk niet thuis zou doorbrengen. Hij schonk
haar zelfs geen antwoord, en de zeer natuurlijke slot
som waartoe zij kwam, en die uit zijn verhit gelaat en
brandende oogen afleidde was, dat hij zich aan den
drank te buiten gegaan had. e
Soyoka... in de holte van zijn 'hand! Zij zouden hem
dus dreigen, ja niet waar? Hij zou hun zijn tanden eens
laten zien.
Elsa was dien avond op weg naar huis en was juist
Cheapside ingeslagen, toen zij een bekende gedaante zag
die de straat overstak en op haar toe kwam.
„Wel, Ralph!" riep zij uit. „Wat doe jij in dit drukke
gedeelte van Londen? Ik kan mij nooit voorstellen dat
je in de City iets te doen hebt."
„Ik moest in East een man spreken," zeide hij, zijn
tred naar de hare regelende. „Zul je grootscheeps een
taxi nemep of ben Je van plan bescheidener in een om
nibus te stappen?"
„Ik ben voor de gezondheid en zal loopen," antwoordde
zij lachende.
Zij gingen door Newgate Street, sloegen Old Bailey
in ,en bleven staan om den deftigen voorgevel" van het
Crimineel Gerechtshof te bewonderen. Het gebouw -boe
zemde Ralph bizondere belangstelling in, en hij wees
haair aan op welke plek de gevangenis Newgate gestaan
had, de plek waar een nauw poortje, met ijzer beslagen,
toegang tot den somberen kerker had verleend.
„Ik moet er van rillen," zeide zij, en keerde zich haas
tig af..
„Ik wed dat Maurice Tarn er zeker kippevel van zou
krijgen," merkte hij onbedachtzaam op, want zij bleef
staan en keek hem strak in de oogen.
„Wat verkeerds heeft Mijnheer Tarn dan gedaan?"
vroeg zij. „Hij -heeft iets verschrikkelijks op zijn gewe
ten, is het niet? Weet jij wat het is?"
Doch hij maakte zich met een lachje van het antwoord
af. Hij was verheugd dat zij Elgin Crecent bereikt had
den, want hij vond slechts een matig genot in loopen.
„Je logeert vannacht zeker bij LoU dat heb je gis
teren beloofd toen je haar aftelefoneerde. Heb je den
ouden heer er mede in kennis gesteld?"
Zij had er dien middag wel met Tarn over gesproken,
doch wist niet zeker of hetgeen zij hem gezegd had, tot
hem doorgedrongen was. Om deze of gene reden, die
zij zich niet verklaren kon, zag zij zeer tegen dit aan
staande .bezoek op.
„Ik weet niet zeker of Mijnheer Tarn mij goed begre
pen heeft," zeide zij.
„Is het noodig, dat je hem inlicht?" vroeg hij bedaard
„Maurice schijnt om iets.op mij gebeten te zijn, en ik heb
een voorgevoel dat hij bezwaren zal opwerpen, wanneer
hij weet dat je naar Lou gaat."
„Doch wat moet ik dan zeggen," vroeg zij verwon
derd. „Ik kan hem geen leugen op de mouw spelden."
„Zeg hem dat je een week gaat doorbrengen bij een
j vriendin. Indien ik hem goed ken, zal hij je niet las
tig vallen met de vraag hoe die vriendin heet"
1 Het scheen niet geheel in haar smaak te vallen, doch
zij gaf toe.
„Ik zal je mijn zedelijken steun verleenen," zeide hij
opgeruimd, en, zijn oorspronkelijk voornemen ,dat hier-
I in bestaan had, bij de deur afscheid van haar te nemen,
I latende varen ,trad hij met haar binnen, om zooals zij
verwachtte ,tot de ontdekking te komen, dat Maurice
Tarn nog niet thuisgekomen was.
j Terwijl zij naar boven ging om een valles te pakken,
liet zij hem in de eetkamer. Weder werd zij door dien
twijfel overvallen. Zij mocht Mevrouw Trene Hallam niet
gaarne lijden; doch zij was niet sterker tegen haar inge
nomen dan tegen welke vreemde ook ,en mogelijk zou
zij bij nadere kennismaking meevallen. En er bestond
een zeer geldige reden, waarom zij eenigen tijd van huis
moest gaan. Zij gevóelde werktuigelijk dat het oogenblik
van de crisis voor Maurice Tarn aangebroken was, en
aan de gevolgen, die deze na zich kon sleepen, durfde
zij niet te denken.
Zij had voor het inpakken langer tijd noodig dan haar
