iSchager Courant
►WARS
DOOR
CANADA.
BENITO MUSSOLINI.
DE RAADSELACHTIGE
MAN.
Vierde Blad.
IN
Het Rotsgebergte.
tne't
stéj
tra-
üge
ïele
ng,
aci-
Zaterdag 15 December 1928.
71ste Jaargang. No. 8375.
JN
AM
)este
ken.
te nei
aan
I! 1
Jasper, 20 October 1928.
Heel vroeg ln den morgen al had ik mij door den
gedienstigen negerportier laten wekken om tijdig van
uit den observatiewagen van onzen trein van den zons
opgang in de bergen te kunnen genieten.
De bergen! Als Canada specimen van iets bezit, dan
heeft het dat altijd in overtreffenden trap. Welden als
onafzienbare vlakten, bosschen uitgestrekt als provin
cies, meren als binnenzeeën en bergen zooals maar wei
nige landen ter werled op kunnen bogen, in uitgestrekt
heid, in hoogte en in grandeur.
De Westrand van Alberta en heel de groote provincie
Britlsch-Columbla is één ontzaglijk berglandschap, zich
uitstrekkend naar het noorden tot de Noordpoolgeble-
den van Alaska, naar het zuiden zich voortzettend over
[e Vereenigde Staten tot langs heel de kust van den
[tillen Oceaan, de breklngsrand der verzonken landen
van millioenen jaren her.
De eerste oploop der bergen doet denken aan de
jhotsche Hooglanden. Langzaam stijgt het landschap
t de parklanden van Alberta op, tot de hoogten van
Itish-Columbla, waar onze trein plotseling staat voor
eerste granieten bergmasslef.
De horizon was purperrood In al de beloften van den
Jkomenden dag, de staallijn der spoorbaan lag te schit
teren als twee kleurige oranjelinten, neergelegd, onein-
V dlg klein nu tegen den hoogen bergwand, zoo nietig
dat, bij een buiging van den weg, wij onze locomotief
als een onooglijk stoofje haar lange sliert wagens door
dit land der reuzen zien puffen.
Steeds scherper worden de bochten, steeds hooger en
langer de bruggen en viaducten, wonderen van mensche-
lijke ingenieurskunst, waardig te midden van de wonde
ren der natuur. De bergwanden die opklimmen als
zware prehistorische mastodonten, met nog groene vege-
tatle aan den voet, met de donkere bruine mos-soorten
op <je flanken en dan hooger het kale, grijze graniet en
jnaar de mej. eeuwige sn auw bedekte toppen. Van tijd tot
I ver( tijd brak de zon door de voorbijvarende wolken en al
de effen grauwheid van het kale graniet bloeit dan op
in diep fluweelachtig brons.
Jasper, het Nationale Park, temidden van de hoogste
geuzen der Boekles, is een kleine gemeente, opgebouwd
jj[0 angs lijnen van artistieke smaak. Slechts één rood brik-
;en hotel vloekt temidden van de geheel in stijl gehou-
ilowu den omgeving. Groote rotssteenen lijnen de wegen en
~~—~7 paden af, al de huizen hebben hun mooie houten daken
of de van zware houtblokken gemaakte gaanderijen en
veranda's. Een paar mijl van het eigenlijke dorp ligt de
1111A Jasper Lodge, het hotel der Staatsspoorwegen, een ver-
zameling gebouwen en clublokalen, met afzonderlijke
W n I el?en woon_bunSalows, geheel en al uit boomstammen
opgetrokken. Het ls een waar millionalrs-eldorado, ge-
legen op een der schoonste plekken aan een diep groen
ineer, tegen den achtergrond van een feeëriek bergland-
achap.
iPfifl JasPer heeft tal van bezienswaardigheden. Een rond-
llilü ^00r ornSev*nS openbaart ware collecties van al
II •waar schoonheden in rivierravijnen en meren, bergpas-
len en wijdscho panorama's. Als zeer speciale locale at
tractie zijn er de wilde dieren, welke hier beschermd
worden door do wet. Zeldzame herten, gelten en ander
lergbewonende beesten loopen er ongestoord rond, hou-
gHraÉtien soms eigenwijs pedant het verkeer op om zich door
de touristen van zeer nabij te latfen bewonderen. Het
jieukst zijn echter de beeren en volmaakt ongevaarlijk,
lis ze plotseling een mensch ontmoeten zouden ze even
él lard zelf weghollen als. de verschrikte tweevoeter. Bruin
ls evenwel met een zoet lijntje wel tot een benadering
Hy der beschaving, in dit geval uw auto, te verlokken. Het
r ftoddigst zijn evenwel de jonge beertjes. Met de grootste
andacht volgen zij het bekende Engelsche balspel
Golf" en de golver die het ongeluk heeft zijn bal wat
ver uit de richting te slaan, weet zeker, dat het jonge
èertje, dat al uren dien misslag heeft zitten afwachten,
'lng,
ry
>est
bij
X. KA-
FEUILLETON
Naar het Engelsch van EDGAR WALLACE.
HOOFDSTUK XXX
JHE SS IE DAME THUIS.
„Althans, dat is mijn overtuiging," ging hij voort,
onder zijn blikken van de machine naar het verbleek-
e meisje op te slaan. „Waar ls de „j"? Ik kan op die
lachines nooit de „j" vinden. O, daar is zij! Ja, een man
let een flink postuur, een baard en een motorbrll?
laard en motorbrll zijn vermommingen en die baard
werkelijk kunstig. Hij is vastgeplakt op een zijden
Dering, die om de kin sluit zooals een handschoen
fond uw pink."
Hij zag haar niet aan.
„Ja, dat was onze vriend," vervolgde hij op onderhou-
enden toon. „Hoe ver zijt gij gereden?"
Zij beschreef hem den rit, en vertelde hem het eigen-
ardige voorval bij de openstaande poort
„Ik hield het er voor dat Mijnheer Tupperwill zich
oodeloos beangst maakte."
uNiet noodeloos," antwoorddde Amery overtuigend.
neen, niet noodeloos! Indien de auto die poort bln-
lengereden was, zou Mijnheer Tupperwill op dit oogen-
Hk niet meer ln leven zijn. Of, zoo hij ln leven was, zou
'IJ zich in zulke hachelijke omstandigheden bevinden,
lat hy naar zijn einde verlangen zou."
„Spreekt u in ernst. Majoor Amery?"
„Ik vrees dat ik u heb laten schrikken. Ja, ik was
plkomen ernstig."
„Maar weet Mijnheer Tupperwill dan niet wat voor
°aa dat is?" vroeg zij met afschuw.
„Hij zal gewaarschuwd worden voor den dag ten
'Inde is. Hebt gij het aangezicht van den chauffeur niet
len?"
eohudde het hoofd. „Neen, ik ving slechts een
luoip van hem op. De plaats van den chauffeur is ge*
er mede aan den haal zal gaan. Zelf heb ik op 'n mid
dag, naar een wegwijzer rijdende, twee jonge beer-eoha-
vuiten genoegelijk kluivende aan een gummibal, daar
toen in zien zitten.
De Amerikanen pochen er op dat een der grootste
natuurwonderen der wereld, de cAnon der Colorado-
rlvier, binnen hun grondgebied ligt Doch de canon
der Maligne-riveir moge dan al verre van zoo groot
zijn, in zijn overzichtelijkheid is het daardoor misschien
wel het meest bezienswaardige type in dat soort
De canon, dat is de immers diepe ravijn welke de
stormende bergstroom en haar vele watervallen door
den loop van honderden eeuwfen heen, in het harde
graniet dr bergwanden uitgeslepen hoeft. Die uitgraving
door het water van een spleet om zich den doorgang
naar beneden te verschaffen is gebeurd in de grilligste
vormen. Een houten brug leidt over het diepste punt
der Canadeesche Maligne c&non en om die brug te be
reiken moet de tourist eenige voorzichtige toeren aan
de hand van zijn gids verrichten om langs de gladde
randen voort te klimmen. Doch het gezicht van af die
brug in de onpeilbare diepte van de kloof, nog dieper
schijnend door de nauwte er van en met den donder
van het voortziedende water als het gezoem van een
electrisch kracht-station er om heen, is een sensatie,
welke bijkans als een practische demonstratie wordt van
de ongetemde krachten der natuur en haar dwingende
werking ln eeuwenloop.
De hoogste berg der Rockies ia door het Canadeesche
Gouvernement aan de nagedachtenis van een heldhaf
tige en edele vrouw uit den wereldoorlog gewijd: de
Edlth Cavell berg. Langzaam wentelt zich in gigan
tische wendingen een weg op naar den raad van zijn
gletecher, overal openen zich wonderbare panorama's,
dan weer liggen de omringende bergen in een blauw
lichtbad, of rooken de toppen der hoogste reuzen in
pluimen van wolken en mist. Met het beklimmen van
den weg wordt de vegetatie schaarscher en houdt ten
slotte nagenoeg op als we den voet van den gletscher-
rand naderen. Het is hier gaan sneeuwen en binnen
een uur ligt het voeten hoog en heeft elke denne- of
sparreboom een kap van sneeuw op elk blad.
We zitten midden in de sneeuw nu, heel langzaam
kruipt de 90 P.K. Buick met de kettingen om de wielen
slippen op deze duizelingwekkende ravijn-wegen zou
fataal zijn naar boven door de wonderlijke bekoring
van dit doodstille Kerstmlsland. Daar ls de voet der
gletscher. De kleine hut is reeds geheel ingesneeuwd en
met touw en een bergstok strompelen wij naar boven
om van het mooiste uitzicht te genieten dat Jasper
ons bieden kan.
Het ls moeilijk te bekennen wat grootscher is: de
bergmeren, als diepe juweelen van amethyst in de so
bere randen van graniet gezet, zijn van een ontroerend
klare schoonheid. Doch nog achooner is de top van den
Mount Edith Cavel zelf, kroonjuweel in een diadeem
van optornende graniten hemelwachters, schoonste en
grootste van allen, met zijn door de middagzon overgo
ten sneeuwbedekten flank, als een eeuwige spiegel de
oneindigheid der wereld voorgehouden.
K. VAN HOEK.
m.
Reeds in het najaar van 1915 werd zijn lichting op
geroepen en ging de 32 jaar oude Mussolini naar het
front. Hij had niet als vrijwilliger dienst genomen,
bleef bij zijn courant, maar niet zoodra had hij de pen
voor het geweer verwisseld of hij toonde aan zijn vij
anden, die hem lafaard gescholden hadden, dat hij
allerminst een lafaard was.
Hij werd in Februari 1916 tot korporaal bevorderd
en werd bij die gelegenheid door zijne superieuren ge
prezen als steeds vooraan bij moeilijke expedities, vol
ijver en plichtsbetrachting en nimmer mopperend over
tegenvallers of ontberingen
De brieven, welke hij hetzij uit de loopgraven aan de
Isonzo of uit de blokhutten ln het hooggebergte schreef,
getuigen allen van zijn goeden kijk op zaken en toe
standen, van zijn doodsverachting en groote vader
landsliefde. Zij getuigen ook van zijn kijk op officieren
en soldaten en het is niet te verwonderen, dat hij onder
meerderen en minderen vele vrienden maakte.
Buitendien kreeg hij onwillekeurig veel aanhangers
voor zijn denkbeelden en zijn vereeniging, want Musso
lini, de man van de „Popoio d'Italla" en het „Fascis
me", was/ een beroemdheid geworden, hij, de leider der
groote massa.
Aan zijn militairen loopbaan werd plotseling een
einde gemaakt toen in Februari 1917 een lts i laan sch
stuk geschut uit elkaar sprong en hem zwaar ver
wondde. Maanden lang lag hij in het veldlazaret en in
het ziekenhuis te Milaan. Toen hij in de nazomer van
hetzelfde jaar het hospitaal mocht verlaten, was hij
nog half invallede en onbruikbaar als soldaat Toen
nam hij weder zijn plaats bij de Popoio d'Italla in.
Niet, dat hij niet gezorgd had, dat in dat blad steeds
propaganda gemaakt werd voor zijne denkbeelden.
Mussolini had zich nJ. zoodra de oorlog tegen O oston-
rij k-Hongar ij e verklaard was, een verder doel gesteld
en wel oorlogsverklaring aan Duitschland en Turkije.
Mussolini was de meening toegedaan, dat men den oor
log kon en moest winnen en daarbij zorgen, dat niet
alleen Oostenrijk, maar ook Duitschland en Turkije op
de knieën kwamen. Dan alleen zou Italië van den oor
log proflteeren.
Evenals Cesare Battisti eischte hij voor Italië uit
zetting van de Oostgrenzen op. Do Brenner moest de
Noord-Oostelijke grens worden, terwijl Istrië en Dal-
ma tië tot aan Narenta Italiaansch gebied dienden te
wórden.
Ten einde dat doel te bereiken, moest Italië echter
offers brengen, den oorlog doorzetten en vóór «dies
aan ,puitsohland en Turkije den oorlog verklaren. Mi
nister Sonnlno was hier tegen, maar moest reeds in
Augustus 1910 buigen. Mussolini wilde de
Tsjocho-Slowaken en alle Slavische volken, die tegen
het Oostenrljksch-Hongaarsche juk gekant waren,
steunen, opdat de macht dor Duitschera overal ge
fnuikt zou worden. Mussolini ging geweldig te keer te
gen drie Italiaansch officieren, welke hij van Duitsohe
sympathieën verdacht, prees hemelhoog den helden
moed van zijn medewerkers Corridonl en Battisti, die
hun vaderlandsliefde met don dood hadden moeten bc-
koopen. Hij maakte het vredesplan van den Paus zóó
belachelijk, dat een kardinaal in het najaar van 1910
het blad H Popoio d'Italla in den ban deed en allen
waren Katholieken het lezen daarvan verbood.
Maar niet alleen de Klerlkalen, ook de Socialisten en
de Giolitti-aanhangera kregen er geducht van. langs,
heel ln den auto van Mijnheer Tupperwill Ingebouwd en
het Is tamelijk moeilijk hem te zien. Ik merkte alleen
op, dat hij een zeer krachtig gebouwd man Bcbeon, en
ik vond het vreemd dat hij een baard droeg. Kent u hom
inderdaad?"
„Dien chauffeur? Ja, een heer, genaamd Stillman.
Een zeer krachtig gebouwd man, zegt u? Dat komt uit
Waarover wilde hij u spreken Tupperwill bedoel ik?"
Zij weifelde. „Er is geen reden waarom ik het u niet
zou vertellen," sprak zij eindelijk. „Het was over Juf
frouw Dame."
Hij boog het hoofd voorover. „Dat achtte ik moge
lijk", zeldo hij.
„Wat zou er met mij gebeurd zijn?" vroeg zij nu.
„Met u?" Hij stond langzaam uit zijn stoel op, trok
het papier waarop hij had zitten typen uit de machine,
scheurde het ln vier stukken en wierp deze ln de pa
piermand, alvorens hij antwoordde: „Ik geloof niet dat
zij u ernstig leed zouden gedaan hebben, doch u had er
nadeel van kunnen ondervinden."
„Dus, liep alleen Mijnhoer Tupperwill gevaar?"
„Eigenlijk gevaar, ja. Gevaar voor lijf en leden, en dat
is het eenige waarop het aankomt. Wanneer denkt u
bij Juffrouw Dame thee te gaan drinken?"
„Ik weet het niet Ik heb er volstrekt geen lust in."
„Ga dezen avond," zeide hij. „De „pater" zal y belang
inboezemen."
„Het is u dus bekend hoe zij over hem spreekt?"
Hij liep terug naar zijn kamer en zij volgde hem. Er
bleef één vraag over, die zij hem wilde stellen voor alle
andere.
„Majoor Amery," ving zij aan, „herinnert u zich nog
den avond waarop Mijnheer Tupperwill aangerand
werd?"
„Ik herinner mij die volkomen duidelijk."
„Weet u, dat ik het wapen in uw kast vond?"
„Dat weet ik ook."
„En u was degene die hem den slag toebracht?"
„Ja ,dat was ik. Laat het evenwel tot uw geruststel
ling zijn dat 't bij ongeluk geschiedde. De slag was niet
bestemd voor Mijnheer Tupperwill, en toen Ik toesloeg,
had ik niet het flauwste denkbeeld dat ik hem zou raken
En laat ons dat hoogst onaangename voorval th«n.«> ver
geten."
Toen Elsa haar voornemen aan Jessle Dame te ken
nen gaf, wilde het haar voorkomen dat deze met het
vooruitzicht van het bezoek van haar vriendin niet bij
zonder ingenomen was.
„Ik weet niet, of het vanavond gelegen zal komen,"
omdat zij, zooals Mussolini schreef, door hun propa-
geeren van den vrede tijdens den oorlog den moed en
het uithoudingsvermogen verslapte. Hij moedigde den
aanmaak van krijgsmateriaal en beval de regeering
aan, om, de muitende Tsjechen bü het Italiaansche leger
ln te deelen.
Hij vuurde aan tot energiek optreden en koesterde
het grootste wantrouwen tegen de Zwitsers, die hij op
allerlei wijze aan den kaak stelde.
Toen de afgevaardigde Treves na den nederlaag bij
Charfreit in de Kamer riep, dat het nutteloos was om
verder bloed te vergieten, draalde Mussolini de zaak
juist om en zei: indien gij en anderen niet steeds den
armen soldaten aan. het front door uw lamlendig op
treden, een dolkstoot in den rug had gegeven, zouden
wij dien slag niet verloren hebben. Neen, riep hij, laat
ons volhouden, laat ons toonen, dat wij, Italianen, eens
gezind zijn en dat wij van de vertrappers van het recht,
deze Duitschera, die België moordend doortrokken, niets
moeten hebben. Hij propageerde een „Kruistocht tegen
de Hunnen" en schilderde den Italianen de voordeelen,
welke zij van een overwinning, die de macht van
Oostenrijk geheel zou breken, omdat meteen do macht
van Duitschland gebroken was, zouden genieten.
Weer had Mussolini op het goede paard gewed, want
ten slotte draaide de krijgskans voor de Italianen en
wisten zij do overwinning van Vittorlo Veneto te beha
len. Om eerlijk te wezen, moet men daarbij vertellen,
dat Franschc en Engelsche hulptroepen daarbij te pas
kwamen, maar men telle nu ditmaal m«nr eens alleen
den uitslag.
Toen dus werkelijk de oorlog ten einde was en de
Centrale Mogendheden don Titanenstrijd verloren
hadden, was het Italiaansche leger een zegevierend le-
zeide zij, en Elsa, die gaarne ieder voorwendsel om het
bezoek achterwege to laton gretig aanvaardde, was blijde
dat zij zooiets kon mompelen van „op oen anderen avond
dan", cn er aldus van af te kunnen."
Doch het bezoek zou niet uitgesteld worden. Juist
toen zij op het punt van vertrekken stond, verscheen
Jessie Dame in de deur, aangekleed om naar huls te
gaan.
„Ik heb met pater getelefoneerd," zeide zij, bulten
adem, „en hij zegt u zeer gaarne te zullen ontvangen.
Wij zullen een taxi naar huls nemen, indien het u het
zelfde is."
Te iedere andere tijde zou deze buitensporigheid van
de jonge dame het meisje vorbluft hebben doen staan,
doch hotgeen zij den laatsten tijd omtrent den rijkdom
van de Dames vernomen had, maakte verbazing over
bodig.
Het huls van de Dames was een van een twaalftal
bepleisterde huizen ln een doodloopend zijgedeelte van
Ladbroke Grove. Het bezat een kleinen voortuin, met de
onvermijdelijke laurierstruiken langs het hek geplant,
en met de zes stoeptreden naar de voordeur, die zoo ken
merkend zijn bij de tijdens het Victoriaansche tijdperk
gebouwde huizen, toen Engelsche en Amerikaansche ar
chitecten blijkbaar1 uitgingen van het denkbeeld dat Lon
den en New York Ieder oogenblik met overstroomlng
konden worden bedreigd, zoodat zij het noodig oordeel
den, de benedenste verdieping tien voet boven het peil
van de straat te bouwen.
Niet zoodra had Elsa het binnenste van het huis be
treden, of zij moest erkennen dat Jessie Dame in een
veel betere omgeving leefde dan zij zich voorgesteld had.
De kamer waar zij binnen werd gelaten was degelijk,
zelfs gezellig ingericht, en zoo zij aan iets mank ging,
was het aan overlading en overopgesmuktheid.
„Ik zal pater gaan zeggen dat gij er rijt," zolde Juf
frouw Dame en spoedde zich uit het vertrek, om gerui-
men tijd later torug te keeren met den kaalhoofdigen
en blozend uitzienden man, dien Elsa in de Mispah ge
zien had.
Het eerste wat haar trof, was de juistheid van zijn
beschrijving door Amery. De oogen waren flets, de ka
ken grof en vleezig, en de knevel was zichtbaar geverfd.
Ware dit niet het geval, en hij niet totaal kaalhoofdig
geweest, dan zou Mijnheer Dame niet voor den vader
van Jessie hebben kunnen doorgaan, want zijn gelaat
vertoonde geen enkelen rimpel.
„Aangenaam, kennis met u te maken, Juffrouw Mar-
lowe", zeld© hij.
ger en kon de overwinning bij het dorpje VUtorla Ve
neto bevochten, een overwinningssymbool voor het
Italiaansche volk worden.
Mussolini, die evenals Clemenoeau ln Frankrijk, vast
gehouden had aan het denkbeeld, dat de strijd volge
houden moest worden, tot een overwinning der gealli
eerden daar een einde aan zou maken, kon met recht
in zijn lijfblad H Popolb 'd'Italla jubelen.
Hij had met zijn opzwepende artikelen met pakken
de titels als: Acta non verba (Doen, niet praten), of:
Antigermanica of Austria delenda, de liefde voor eigen
volk en vaderland en haat tegen den vijand aange
kweekt tot één groot ideaal, n.X om te overwinnen.
Nu was de overwinning er, nu wilde Mussolini ook
zien, dat de vruchten daarvan, welke hij ln zoo ruime
mate als rijp geschilderd had, geplukt zouden worden.
Zijn verlangenslijst luidde als volgt: België, Servië,
Montenegro, Polen, Tsjeoho-Slowakije, Hongarije en
Armenië zelfstandige rijken, Gallcië bij Rusland te
trekken, Elzas-Lotharingen aan Frankrijk, Zevenber
gen en de Boekowina aan Roemenië, Kroatië, Bosnië, en
Herzegowlna aan Servië, Zuid-Tirol, Istrië en Dalmatië
aan Italië, een autonoom Albanië met Italiaansche
souvereiniteit Natuurlijk was hij voor schadeloosstelling
door Duitschland aan de geteisterde landen als België,
Servië en Polen en wat hem betreft, kon Duitschland
zijn koloniën terugkoopen, maar Duitschland moest)
wegblijven uit de Mlddellandsche Zee. Wat Europeesch-
Turkije betreft, dat diende geheel te verdwijnen; er
zou een republiek Oonstantinopel gesticht kunnen
worden.
Terwijl Mussolini dus ten opzichte van zijn land teer
besliste eischen stelde en wat de gebiedsuitbreiding be
treft, niet al te matig was, trof hij in zijn vaderland
onder de machthebbers maar weinig lieden die zijn in
zichten deelden. De socialistische'' minister Leonida Bis-
solati meende, dat men minder wijd moest gapen, om
dat de andere overwinnaars van dit alles niets wilden
weten. Maar wat kon Mussolini een Wilson of Lloyd
George of Clemonceau schelen? Hüj voerde een heftige
polemiek, vooral tegen den Times-correspondent Wllli-
am Stead, de Fransche vrijmetselaren. Gaetano Saioe
mini en den reeds genoemden Blssolatl en vereenigde
zich met Gabriele d'Annunzlo, om te Ijveren voor het
verkrijgen van Flume, Istrië en Dalmatië. Hij beriep
zich op het verdrag van 1915 te Londen - geteekend,
waarbij aan Italië bepaalde beloften gedaan waren.
Weer voelde hij, dat zonder een krachtige organisatie
niets te bereiken was en hij besloot zich geheel vrij te
maken van het Socialisme.
De eerst© stap had hij reeds den 1 Augustus 1918
gedaan, toen de Popoio d'Italla zonder den sociallati-
Echen ondertitel verscheen. De volgende stap zou we
zen een algeheele reorganisatie van het Fascisme.
Bij die reorganisatie heeft Mussolini zich niet alleen
en uitsluitend laten leiden door zijn haat tegen Socia
listen, Grolittanen en Klerikalen, want nu de oorlog uit
was, behoefde men geen haat tegen de buitenlandsche
vijanden te prediken, doch bleef slechts de haat tegen
de binnenlandsche vijanden over.
Mussolini was rijper geworden, in hem had steeds de
staatsman gesluimerd en die was nu wakker geworden.
Hij had voel gelezen en zoo had hij in de geschiedenis
van zijn land twee figuren aangetroffen, die hem zeer
sympathiek waren. Allereerst Mazzini, de romantische
Gonuees, die zijn loopbaan als carbonarl begon, maar
langzamerhand de rijen van deze politieke samen
zweerders verliet, om een bond „Glovane Itolla", een
jong Italië te stichten. Mazzini had het Ideaal een
„derde Rome" te stichten. Hij wilde een werkelijke
eensgezind Italië verkrijgen, den klassenstrijd begra
ven, de groote verschillen, welke er tusschen de perso
nen uit andere provincies bestond, doen verdwijnen.
D|lt Ideaal had Mussolini ook steeds bezield en had
reeds bij hem voorgezeten, tijdens zijn mislukte oproer
in de Romagna In zijn onbezonnen jongelingsjaren.
De verheerlijking van den grooten kwam o.a.
tot uiting bij de stichting van zijn blad. Mazzini Md
een blad bezeten: „LTtaüa del Popoio", Mussolini noem
de het zijne: „H Popola-«Ttalia".
De tweede figuur was die van Chrispi, welken Staats
man hij „don ©enigen werkelijk grooten man van zijn
-tijd" genoemd had.
Van Chrispi nam hij diens imperialistische werkelijk-
heid8politek over, maar met één groot verschil.
Chrispi had steeds vastgehouden arm de reeds in 1800
door Cavour ingezette buitenlandsche politiek, welke
antl-fransch en pro-pralsslsch (Dultach) was.
Mussolini was reeds vanaf vanaf zijn jeugd anti-
Ooatenrijksch geweest en door de omstandigheden als
vanzelf antl-prulsslsch (Duftsch) geworden.
Daarnaast had hij reeds als kind bewondering gevoeld
voor de democratische en republikeinsche Idealen der
Franschen.
Voor Mussolini was dan ook slechts één buitenland
sche politiek denkbaar, n.L een samengaan met Frank
rijk, liefst zich uitstrekkende tot Engeland cn België.
Aanvankelijk was dit hem ingegeven door zijn gevoel
en daar Mussolini zich steeds door zijn gevoel liet lei
den, was het dus ook het ideaal, dat zijn verstand be-
hoerschte geworden. Steeds meer ontwikkelde zich daar
op ln zijn verstand het denkbeeld, dat de buitenlandsche
politiek van Cavour en Chrispi inderdaad verderfelijk
geweest was en dat de zijne, die pro-fransch en anti-
duitsch was, de ware was, waardoor zijn ga volk
groot en rijk zouden worden.
Eenerzijds dus de navolger van Mnmtni en Chrispi,
was hij anderzijds hun antipode.
De stem klonk schor, als van iemand, dis verkouden
is.
„Ik had reeds eerder verwacht dat u eens met Jessie
zou medekomen. Wij zullen u het huls eens toonen."
Hij was onmiskenbaar trotsch op de inrichting van
zijn huls, en niet voldaan dan toen zij iedere kamer en
de vlekkeloos zindelijke keuken gezien had. Om gedu
rende een rondgang over drie verdiepingen een gepaste
belangstelling aan den dag te leggen zou in gewone
omstandigheden op zichzelve een beproeving geweest
zijn, doch aan dit huis en de persoonlijkheid van den
eigenaar kleefde iets, dat het meisje belang inboezemde.
Daardoor was zij in staat tot aan het einde aan de pro
cessie van de eeno kamer naar de andere onvermoeid
dee lte nemen en de economische inrichting van de keu
ken te bewonderen.
„Er zijn geen kosten gespaard," zeide Mijnheer Dame
opschepperig. „Het is een tehuis, waarop «ij trotsch mag
zijn heb ik Jessie dikwijls gezegd, zonder nader te vra
gen... ik bedoel dat zij tevreden behoort to zijn met het
geen zij gekregen heeft Vindt u ook niet juffrouw?"
„Ik ben hot geheel met u eens." antwoordde Elsa.
Vermoedelijk had Jessie haar oogenblikken van
niéuwsgierigheid en oftgerusthold, znaakto Elsa uit zijn
woorden op. toen «ij den zelfgenoegzamen eigenaar naar
den tuin volgde.
Deze bestond uit een langwerpige torreinstrook en
verried de geoefende hand van een bekwaam tuinarchi
tect. Ook hier was niets verzuimd om, binnen de per
ken van het bescheiden grondbezit van Mijnheer Dame,
het beste te scheppen wat voor geld verkrijgbaar was.
„Daar ls de garage," zeide hij met eon korte aanwij
zing.
Aan hot einde van don tuin, evenwijdig aan de lengte
daarvan, bevond zich een stevig gebouwde loods van
één verdieping, verlicht door twee vensters, die juist
onder het vooruitstekende dak waren aangebracht. Ter
wijl zij er naar keken, werd do deur geopend, en trad
eon man, mot een spade gewapend, nar buiten. Hij was
in zijn hemd en wischte zich, toen hU in de frissche
lucht kwam, het voorhoofd met een ontbooten arm af,
en merkte de eerste oogenblikken Mijnheer Dame en
diens bezoekster niet op. Toen werd hij door Elsa her
kend, en bijna op hotzolfde oogenblik liep hij snel naar
de garage terug on sloeg de deur hard achter zich dicht
Hoe vlug hij ook gewoost. was, Elsa had hom duidelijk
herkend.
Het was den gebaarden chauffeur, don moordenaar
van Maurlce TarnJ
