RADIO-RUBRIEK.
WARE WOORDEN.
WETENSWAARDIGHEDEN.
De jacht op schildpadden.
Nog eens: Televisie.
HUMOR.
£ra**r«k*«a6 aehtwr «*a groet «ehr^fburetw tX
„Zoo, Ml de burftmeeater «n keek ham etrenc basx,
„Dus jij bent de man, die het heaewladje van mevrouw
heeft doodgereden?"
Ja, meneer de burgemeester, het sptjt me ontzetr
tend, maar
D'r is aika te maren,het dier is dood, en daar
mee uit!
De burgemeester zweeg. Billie Drummers zweette
bloed. Nadat de burgemeester langzaam een sigaar had
aangestoken, vervolgde hij:
Ben je getrouwd? Of verloofd?
Verloofd, meneer.
Zoozoo, knikte de burgemeester. „Mijn vrouw heeft
verklaard dat zij nooit van haar leven een andere
hond wil hebben, nooit van haar leven!"
Het spijt me verschrikkelijk, meneer, maar ik kon
het heusch niet helpen.
Zoo-ooo, «spijt je dat?! Hm, zoozoo.
Ik heb gehoord, meneer, dat U me ontslaan wilt
uit den dienst, meneer, maarre..., aldus deed Billie een
laatste poging.
Wie heeft dat gezegd? viel de burgemeester
scherp uit.
De chef, meneer, die zei, dat Ik de volgende
ruaand wel niet meer bij hun zou zijn...
SecondantZeg tegen jezelf, dat je winnen wilt
en je zuit winnen.
Slachtoffer-. Ik geloof er niet» van. Daar ben De
MA te groote leugenaar voor.
(Bullitin)
De burgemeester stond op, liep naar een. tusschen-
deur, die toegang gaf naar een aangrenzend vertrek,
deed die voorzichtig open, keek even naar binnen, en
zei dan zeer luid, terwijl hij bij de deur bleef staan:
„Natuurlijk, de chef heeft gelijk! Je wordt ontslagen,
op staanden voet! En je weet deksels goed waarom!
Onmensch die je bent, om het hazewind je van me
vrouw te vermoorden, neen rwijg, kom me niet met
praatjes aan, dat je het niet kon helpen! Het kan me
niet schelen! Jij maakt geen deel meer uit van het
corps autobusbestuurders van deze stad, begrepen?"
Daarna sloot de burgemeester zachtjes de tusachen-
deur, glimlachte opeens vroolijk tegen Billie Drum
mers, en zei zacht: Hier jongen, steek een fijne sigaar,
hier stop je zakken er maar vol mee, too maar, ge
neer je niet En wacht even, dan zal ik je een glaasje
Inschenken!
Stomverbaasd keek Billie den burgemeester aar..
„Toe nou, wees niet zoo stom, man, vooruit neem
zooveel sigaren uit die kist als je maar bergen kunt
En hoor eens, heb je ooit van Botersdam gehoord?"
Jawel, meneer, dat ia dat stadje, ongeveer twintig
kilometer hiervandaan!
Nou dan, heb je dan niet gehoord, dat ze daar
ook een autobus-dienst in de stad gaan organiseeren?
En dat ze mij gevraagd hebben, of ik die voor hun
in elkaar wou zetten, op dezelfde manier» als ik het
hier heb gedaan?
Ik heb zooiets gehoord, meneer. Maar ik begrijp
aiet...
„Maar ezel, je snapt toch zeker wel, dat ze daar een
ehef noodig hebben, een bekwaam chauffeur-mecani
cien! Nou dan, ik zou hun zoo'n chef bezorgen. En die
nieuwe chef van den autobusdienst van Botersdam,
...dat ben jij!"
Blliy kon geen woord uitbrengen.
De burgemeester vervolgde:
„Ja natuurlijk, ezel, snap je het nu nog niet? Maar
zo moeten een getrouwde man hebben, dus je weet
wat je te doen staat, hé? Maar denk er om, Drum
mers, geef je vrouw nooit een hond. Dat vervloekte
dier van mijn vrouw is nou dood. Gelukkig! Het beest
was zóó teer en kostbaar, dat niemand van het per
soneel hem mocht uitlaten. Dat heb ik altijd moeten
doen! Maar dank zij jou, beni ik daarvan nu mijn heeie
verdere leven bevrijd! Dus denk -erom, domkop, dat je
gaat trouwen, zoo gauw mogelijk, maar... geen honden
hoor!"
Ik zal ervoor zorgen, meneer!, zei Billie Druminera.
En de nieuwe chef van het autobuscorps van Boters
dam verliet dolgelukkig het huis van den burgemees
ter.
DE TECHNICUS
(Der OSéz.)
Wat heb Je met «fiea luidspreker gedaan?
Hij leek wat schor, daarom heb ik bem
wollen doek om zijn bah gebonden.
Ieder mensch moet een licht voor zich zelf zijn.
Ieder mensch heeft zijn eigen opvatting, zijn eigen
evolutie.
Om een opgewekte stemming te bewaren, ie aan
houdende bezigheid een vereischte: verveling ont
stemt en brengt tot allerlei verkeerds.
Tal van menschen zijn niets dan gramofonen,
van hen zeiven is alleen het bijkomend geruisch.
Men vindt de waarheid slechts in de verborgen
diepte der gedachten.
Het brengt slechts rente op, als men uit den
mensch altijd kapitaal wil slaan.
Velen waardeeren pas het bezit, wanneer dit ge
vaar loopt.
Huiselijk geluk is de gezonde toestand van een
gezin, welks leden elkaar hartelijk liefhebben, el
kaar in alle omstandigheden h6t leven veraangena
men en elkaar opbouwen in alles wat goed is, liefe
lijk en welluidt.
Ia het U bekend:
d a t de waarde van de totale Australische wol
productie in 1927'28 was 1720.000.000?
d a t de kleinste piano ter wereld gemaakt werd
door den heer Bowling te Los Angeles?
dat deze piano maar 30 pond weegt en een toet-
sen-klavier heeft van 3 octaven?
d a t de mensch, zonder schade, of onaangenaam
heden, tot een hoogte van 5500 meter kan stijgen?
dat in Glasgow (Eng.) trampassagiers 40 K.M.
kunnen rijden voor 10 cent?
TER WIJL ZE SLAPEN, WORDEN ZE
OVERROMPELD.
En op hun rug geworpen.
Als wij in den een of anderen dierentuin de schild
padden gadeslaan zooals ze lui en log bij hun meertje
zich koesteren in de zon, is bij de meesten onzer waar
schijnlijk nooit de gedachte opgekomen, hoe deze zon
derlinge dieren eigenlijk gevangen worden. Toch is het
de moeite waard daarover iets te vernemen, reden,
waarom wij aan een artikel over de jacht op schild
padden, onlangs in de „Neue Freie Presae" gepubli
ceerd, het volgende outleenen.
De echte schildpadjager overvalt zijn buit op het
oogenblik, dat de reusachtige dieren in slaap zijn ge
vallen. In dien toestand drijven! zij namelijk op de op
pervlakte van het water en hebben uit den aard der
zaak geen notie van het gevaar dat hen dreigt Ge
luidloos nadert de boot en met een handigen zwaai
worden de drijvende dieren op den rug gegooid, om
dan later met speciaal voor dit doel vervaardigde
netten, te worden opgevlscht De schildpadden, welke
men slapende aan de kust vindt, worden op dezelfde
manier gevangen genomen, men brengt ze dan met
een in een boot Dit alles gaat betrekkelijk gemakke
ItJST'Ö» groote «eefltjkheW komt pa», «Ur de dieren
die men natuurlijk in leven wil houden, uit de netten
of uit de boot moeten worden gehaald.
De moesten, aldus de medewerker van 4e „Neue Freie
Presse", reiken den jagers tot de knie, er zijn echter
ook veel groote re exemplaren. Toen ik haar bulk zag,
moest ik onwillekeurig aan bananenvieesch denken
en van haar oogen het eenlge dat saj kunnen bewe
gen, als zij op den rug liggen, veronderstelde lk elk
oogenblik dat zij er uit zouden rollen. Die oogen lijken
op donkere menschenoogen met een onbewust lijdende
uitdrukking er in.
De dieren werden, onze buit bestond uit twee en
vijftig stuks, nadat zij naast elkaar gelegd en vol
doende bewonderd waren, van den houten steiger
naar een inmiddels binnengekomen petroleumsohlp
gesleept, dat de zonderlinge passagiers langs een ge
weldigen omweg naar Londen zou brengen, waar de
slachtbank hen wachtte.
Den volgenden ochtend bleek er nog een schildpad
op den steiger te liggen. Men had het dier, omdat het
ziek was niet in de boot geladen. Het reusachtige
monster lag op den rug. Niemand wist wat het scheel
de en er was ook eigenlijk niets buitengewoons
het dier te zien. Maar de inlanders voelden bij intuïtie,
dat het beter was het beest niet mee te nemen, dus
amuseerden zij er zioh mede, om de „patiënt" te ranse
len. Oosterlingen scheppen er In het algemeen gespro
ken behagen in, om dieren te kwellen, het wreede van
dil vermaak zien zij niet in.
Ik beval den mannen het dier weer in het water te
gooien. Eerst moest het door twee kerels op den buik
worden gelegd en daarna ging het kopje onder. Toen
de schildpad asoc ver was, kwam zij met bewonderens
waardige elasticiteit weer boven, om daarna vlug
zwemmend ln de diepte te verdwijnen. -
Ik vond mij zelf sentimenteel, omdat lk opgelucht
adem haalde toen het dier aan zijn vervolgers was
ontsnapt Zoo zijn wij, Europeanen, nu eenmaal.
JANUARI!
Sondagsrusse-Strtx4.
Kellner, dat komt niet te pas. Dit ijs is .teen-
koud breng me onmiddellijk een warme portie.
BEGRAFENIS TE WATER.
Den lóden December 1748 hepen de Amaterdazar^ar»
uit hun hui: om naar een bijzondere lijkstaUe te
kijken,een begrafenis te water, bestaande uit drie
steigerschuiten. In de eerste schuit stond de lijkkist,
bewaakt door zes schuitvoerders, met musketten gewa
pend. Ook de beide andere schuiten zaten vol schuite
voerders en alle drie de steigerschuiten waren met prin
senvlaggen versierd. Het was de begrafenis van Chris-
tiaan Krabbekop, die niet goed bij zijn verstand was,
en „voor mal" liep, zooals men zeide. Hij had een kaal
hosJd en droeg altijd een blauwe slaapmuts. Als hij
graag iets wilde hebben, nam hij zijn muts af en krabde
zijn kop. Vandaar zijn naam. De e-muitevoerders had
den hem jaren' onderhouden en verzorgden ook ztjrs
begrafenis.
Over het onderwerp Televisie is nog veel te vertel
len. De vinding ia nog zeer nieuw en de uitvoering
ervan nog verre van volmaakt De groote moeilijk
heid is voorloopdg nog gelegen in het feit dat het on
doenlijk is tegelijktijd op dezelfde golflengte radio
plaatjes en radio-muziek uit te zenden, zooals Hugo
Grensback, uitgever van eerüge radio-tijdschriften in
Amerika, onlangs verklaarde. En wat is een film zon
der begeleiding? En wat zou een plaatjesserie zijn
zonder bijgaande verklaring of muziek? Zooals het
„zenden" levert ook het /ontvangen" bezwaren op. Te
gelijkertijd plaatjes en muziek, op dezelfde golflengte
ontvangen, is nog niet vertoond en het ziet er niet
naar uit, dat dit binnenkort zal kunnen plaat» vinden.
Sommige Amerikaansche stations zoeken het in snel
overschakelen van de Televisie-uitzendingen op radio-
muziek-uitzendingen, iets wat tot op heden nog lang
niet volmaakt schijnt te gebeuren. Als men volstaan
wil met één ontvanger, één antenne, enz., zal bet dus
wel uiterst moeilijk blijven, tegelijkertijd plaatjes en
muziek te ontvangen, op dezelfde golflengte. Op ver
schillende golflengte moet dit niet tot de onmogelijk
heden behooren. en zoekt namelijk reeds in deze rich
ting.
Op de korte golf zou een en ander eenvoudiger op
te lossen zijn. Men heeft indertijd zelfs gedacht dat
ontvangst op de korte golf de oplossing zou zijn
voor veel radio-moeilijkheden. Het plotseling wegvallen
van alle ontvangst het z.g. „fading"-effect bracht
er iets anders voor in de plaats. Bovendien heeft men
bij zenden op de korte golf last van gebieden, waar
totaal geen ontvangst te krijgen la Meestal dicht bij
den eender, lfen aou over het algemeen kunnen zeggen.
dat men de korte golf het beste „binnenhaalt" op groo-
ten afstand, bijvoorbeeld 200 K.M. 10 of 20 K.M. van
den zender af gaat het nauwelijks of heelemaal niet
Het ergste is echter, dat de Televisie nog verre van
volmaakt is; de radio-amateur moet over een goede
hoeveelheid fantasie beschikken om te kunnen uit
maken, wat het plaatje, dat zich voor zijn gretig oog
opdoet, voorstelt Dit ligt niet alleen aan den ontvan
ger, doch ook aan den zender. Het slachtoffer dat
„geteleviseerd" wordt ia hieraan ook debet Iemand met
een bril op behoort contrabande in het televisie-studio
te zijn. Voorwerpen mogen niet te klein en niet te
groot zijn, en zóó zijn er ruog ontelbare voorschriften.
Zoolang deze beperkingen nog gelden, kan men nog
niet spreken van volmaaktheid. Aan de ontvangzijde Is
do gTootte van fiat te ontvangen beeld ook beperkt De
Neonlamp kan slechts een beeld van bepaalde afmetin
gen goed weergeven, als alles meewerkt Deze be
perkingen opheffen ia het, waaraan de televisie-Inge
nieurs momenteel hun volle aandacht wijden. Meerdere
Neonlampen? Eea kleinere schijf? Wij weten nog niet
waar het naar toe zal gaan.
Iets anders. In Amerika ie men thans bezig radio
(of televisie)-films uit te zenden. Dit le wel geen zui
vere Televisie meer want televisie ie: op het moment
zelf zien, wat er ergens gebeurt «n dit op grootea af
stand maar toch wil het ons voorkomen, dat dit
iets la, dat mogelijk ln de toekomst opgang zal ma
ken. Maar dan la het tevens noodzakelijk, dat hierbij
muzikale begeleiding uitgezonden kan worden, gelijk
tijdig, en op te vangen met behulp van hetzelfde toe
stel, muzikale begeleiding en verklarende tekst.
Een volgende keer nog iets over de Neonlamp het
cog van den ontvanger (d.w.z. van den radio-
ontvanger, niet te verwisselen met ons aller vriend van
de Belasting!).
De advocaat sprak Ijzig: „Ik veronderstel, meneer,
dat gij, naar het schijnt, een gewetenloos leugenaar
2ijt. Heb ik gelijk?"
De vriendelijk-uilziende getuige antwoordde zacht
„Ik veronderstel, meneer, dat gij, naar het schijnt,
een volmaakt heer zijt en dat we alletwee even.
zeer ongelijk hebben!"
Een huisbaas schreef aan zijn huurder:
Mieneer. Het spijt mij U er attent op te moeten
maken, dat mijn huur drie weken achterstallig ia
WKl U mij asjeblieft omgaand het geld sturen?
Dit antwoord kwam terug: Meneer. Ik zie hee-
lemaal niet in, waarom ik Uw huur zou betalen. Ik
kan niet eens de mijne betalen!
Een lakonieke oude dame, die het leven zeer filo-'
sofisch nam, zat in de kamer te breien. Opeens kwam
haar kleindochter van vijftien jaar binnengestormd
en riep opgewonden: O, opoe, opoe, vader is net van
het dak gevallen!
„Dat weet ik, mijn kind", zei de oude dame, zonder
zelfs op te zien. „Ik zag hem voorbijkomen langj
het raam".
Bijzondere vreugde verschafte een opschrift aan
een zendelingenkerkje ergens in de wildernis: „On
derwerp voor de aanstaande Zondagavondpreek
Weet gij wat hel is?" Daaronder stond met klein
letters: „Kom naar ons nieuwe orgel luisteren".
Gewapend met notitle-bloc en potlood kwam d»
vera'aggevea de vergadering binnen en ging aan 'n
tafeltje naast het podium zitten. Hij werkte heel snel
en af en toe wierp de spreker van den avond een
zenuwachtige blik op hem. Om vervolgens hoe lan
ger hoe vlugger te gaan spreken. Maar hoe sneller hij
sprak, hoe vlugger gleed het potlood van den ver
slaggever over het papier. Eindelijk kon de redenaar
het niet langer harden en riep tot den verslaggever:
Niet zou gauw, niet zoo gauw! Ik kan je niet bij.
houden!
Die jas, meneer, staat U as een deken, past U
as een handschoen!ilt
Dat zie ik! De mouwen bedekken mijn handen
heelemaal.
De bedelaar kreeg van het jonge vrouwtje een
groot stuk zelfgebakken cake. Twee uur later was
hij weer aan de deur en vroeg: Zou U mij ook het
recept vallen geven van dié cake, die ik daarstraks
van U kreeg?
Waarvoor?, vroeg het vrouwtje.
Om een weddenschap, antwoordde de bedelaar.
Mijn maat zegt, dat U 3 kopjes portlandcement op 1
kopje suiker gebruikt en ik zei maar 2 kopjesl
Inbreker (n(et gearresteerd): Je mot maar pech
hebbel Daar heb ik nou een half jaar lang worst
gekocht, om goeie vrinde met de waakhond te wor
den, en daar struikel ik over de kat!
Hij kwam het kantoor van den advocaat binnen,
met een zorgelijk gelaat. Zijn vrouw had het huis
verlaten en hij wilde weten, hoe hij haar terug moest
krijgen.
Wat gaf haar aanleiding om heen te gaan? Kom,
denk eens goed na, zei de advocaat, daar de echtge
noot scheen te aarzelen.
Och, er was niets bijzonders, antwoordde hij
iangzaam. Maar ik was juist bezig de erwtensoep
uit mijn haar té vegen
Erwtensoep uit Uw haar? Hoe in vredesnaam....?
Zij had die over mijn hoofd gegooid. Ik moet
toegeven, dat ik een kopje thee naar haar had toe-
geslingerd; maar U moet niet vergeten, dat zij me
een klar met den natten vaatdoek had gegeven.
Waarom deed ze dat?
Nou Ja, ik had haar hoed in den tuin ge
schept; maar zij had mijn broek eerst ook wegge
sloten!
Uw broek weggesloten?
O ja! Nou gaat me een licht op. Nu snap ik
pas, waarom ze is weggeloopen. Ik gooide haar dat
bloementafeltje naar d'r hoofd. Dat is ook zoo, dat
was niet eerlijk van me, nadat ik eerst de pendule
had weggeslingerd. Het was haar beurt!
Een vriend van mij vertelde, dat u een plaats
vacant heeft op uw draadloos station. Is dat zoo?
Wat kan je zoo al?
De lengte van de golven meten!
Hondeninstinct
Onderwijzer: Kan je me een voorbeeld geven van
het haast menschelijke instinct van een hond!
Leerlingen: Jawel; onze hond begint te huilen, als
mijn zuster zingt.
WAT HEM ONTBRAK.
(Every body's VCreekly. Londen.)
Stem van bovenHeb je dan geen sleutel bij jei
Feestvierder-. Een sleuteL.. jawel-.. Maar jt
moe»t een paar sleutelgaten naar beneden gooien-
