9 Stato della Citta del Vaticano.
VOOR DE KINDEREN. <^10
WAT PIM EN PUK OVERKWAM.
Zoo is er dus weer een werkelijk Kerkelijke Staat
weliswaar klein aan grondbezit maar groot Ran macht.
Geen; mensch, die de vorige week te Rome verblijf
hield, kan aan dat laatste twijfelen.
Ik heb U reeds meermalen geschreven, hoe vol be
wondering ik steeds weer ben voor de uitnemende r<pje,
waarover de Roomsch Katholieke kerk, overal, en ze
ker niet het minst in Rome, weet te disponeeren.
Regie hoeft zulk een groote beteckenis. Ik ben geen
liefhebber van de cinema, dus ga er zelden, heen. Ik ga
er slechts heen, wanneer lk eens hoor of lees over een
voorstelling met buitengewoon goed geslaagde regie en
dan amuseer lk me ook werkelijk, omdat ik geboeid
blijf of op het goede moment getroffen wordt. Dat Is
ook het geheim van de regie der Katholieke Kerk, die
booit en verrast. Ook nu weer met deze algemeen be
wonderde oplossing der Romelnsche kwestie. Geheim
houding. jaren lang, en opeens de klap op den vuurpijl.
Ik heb reeds in vorige artikelen er op gewezen, dat
alles medewerkte om een regeling tot stand te brengen
en dat dit voor alles betrof de persoonlijkheden van
Pius XI en Mussolinl. Maar niet alleen de persoon
Mussolini, doch ook zijn regiem werkte mee. Het zou
voor het Vattcaan onaangenaam geweest zijn, steeds
weer in de pers commentaren op onderhandelingen te
hebben moeten lezen. Onwillekeurig richt de Pers bij
onderhandelingen veel schade aan, zooals nu weer een
Nypels in de Belgische kwestie, daarbij gevoed door in
genieurs. die liever hun kennis moesten luchten in de
Vakorganisatie, n.1. het Koninklijk Instituut van In
genieurs dan dat te doen tegenover leeken In de cou
rant. Men noemt zulke heeren gewoonlijk „Streber"; lk
noem hen staatsgevaarlijk.
In -oegcr jaren, onder een liberaal bewind, zou het
In It:-;,:- absoluut onmogelijk geweest zijn, om onder-
h''.n<ie'mgen over de Romelnsche kwestie buiten de Pers
te houden. Dan hadden er natuurlijk polemieken gestaan
In de M.eseageró, Tribuna, Corrlere della Sera, enz. en
zou het Vaticaansche blad de Osservatore Romano wel
meet en antwoorden. Dan zouden de gemoederen in bei
de kampen in het Zwarte (Vaticaan) en het Witte
(Quirir ial) opgezweept zijn met het negatieve gevolg
van... een échec. Nu heerscht het Fascisme in Italië en
houdt er een censuur op na, die ons, vrijheidslievende
Hollanders, niet prettig aandoet, doch dan toch maar
zeer nuttig gebleken is Men las in geen enkel blad iets
over dc:ze raak totdat ze in kruiken en vaten was en...
t< -n v de publieke opinie zoo gelukkig over het
schoone historische feit, dat geen enkel journalist meer
roet in het eten kon gooien en die opinie bewerken; die
was en blcuf gevestigd in gunstlgen, waardeerenden zin.
Nu de rvjp.c zult* ge zeggen! Welnu alles kwam voor
elkaar een paar dagen voor de 7e verjaring van de
verkiezing van Plus XI tot Paus.
Was er schconer verrassing voor de Katholieken denk
baar, daar de openbaai uaking van een zoo heuglijk
.feit als de verzoening tusschen Vaticaan en Quirinaal
or. ,:n dag, waarop de troonsbestijging verjaarde.
(k besloot om geen moeite meer te doen voor een
plaats in de St. Pleter zelf, ter gelegenheid van de cele
bratie op 12 Februari, maar mij tusschen de menigte,
die zich op het plein vóór de St. Pieter en dus ook
vóór het Vaticaan zou verzamelen, te begeven.
I Mijn opzet was om mee te maken, dat de Paus' die
menigte zou zegenen, zooals Z.H. dat den 12en Februari
1922, dus 7 jaar geleden, ook gedaan had.
Toen ik uitging, had ik spijt van mijn plan, want
het regende, dat het goot, maar daar moet een Hol-
landsche kikker tegen kunnen.
Op het plein een niet te beschrijven menschen-
massa. Dadelijk viel mij op, hoeveel officieren in groot
tenu zich naar de St. Pieterskerk begaven. Dat had
ik nog nooit gezien. Voor officieren in de uniform van
het Quirinaal, was alles wat tot het Vaticaan behoorde,
t&boe. Deze verandering gaf mij dadelijk stof tot na
denken.
Terwijl lk daar stond, had ik weer spijt niet liever
voor een kaart gezorgd te hebben, dan zou ik nu
binnen zitten, nu moest ik buiten staan. Het werd mij
te maohtig, ik ging met de grootste moeite weer weg,
/iel een koffiehuis binnen en Blurpte een „expresso",
sen lekker met stoom gemaakt kopje koffie. Hier hoor
de ik zeggen, dat de Paus heelemaal niet bulten op de
.loggione" zou verschijnen, want dat zou in strijd zijn
met het protocol, omdat de overeenkomst nog niet de
ïandteekening der beide vorsten droeg.
Ik was mooi ontevreden en nu werkelijk boos op me
zelf, dat ik niet voor een kaart gezorgd had. Ik had
'uist geen kaart genomen, omdat ik bang was, niet tij
dig uit de St. Pieter te zijn om den Paus zijn volk te
Men zegenen en nu zou dat heelemaal niet gebeuren.
Ik had op het verkeerde paard gewed. Opeens zei een
heel oud heertje, dat hij overtuigd was, dat de Paus wèl
zijn volk zou zegenen. Pius XI heeft reeds in 1922 ge
toond, dat de liefde voor zijn volk boven alles gaat en
Tal dat weer doen. Meteen schoten den ouden heer
de tranen in de oogen. De anderen zwegen en waren
ook zichtbaar ontroerd.
Ik voelde ook een brok in de keel. Het was toch ook
prachtig mooi om te hooren welk een sterk vertrouwen
deze man had in de liefde voor den Kerkvorst, den
stedehouder van Christus, den vorst der liefde voor
de menschheid.
Ruim twaalf uur ging ik weer naar het plein terug
en schoof al nader en nader naar de „Loggione", het
beroemde balcon, waarop de Paus, Indien hij zegent,
komt te staan.
Het duurde zoolang, het was zulk ellendig weer, het
was zoo'n gedrang, ik verloor bijna den moed. Het is
ook niet leuk om tusschen duizenden menschen be
kneld de opmerking te hooren maken: „de eene helft
van de bevolking van Rome heeft de griep en de an-
;lere helft wacht tot die eerste helft beter is om het
ook te krijgen".
Opeens, terwijl ik er niet op verdacht was, ontstaat
er een geweldige beweging rondom mij, ik bemerk, dat
ik zoowat de eenLge persoon ben tusschen tienduizen
den, die zich nog niet ter aarde geworpen heeft of len
minste geknield is. Ik buig iets in de kniën, want in die
modder te gaan knielen was mij te machtig en kijk haar
het balcon. Daar staat een figuur met een grooten
rooden hoed op. Ik heb den Paus dikwijls gezien, maar
steeds, hetzij met tiara of met wit kalotje op het hoofd,
k herkende Z.H. dan ook niet direct Totdat hij zijn
hand in zegening ophief, toen wist ik, dat 'daar niemand
anders dan Pius XI kon staan. Die prachtige armbe
weging, feitelijk drie elkaar opeenvolgende elegante be
wegingen heeft mij ieder keer weer getroffen.
MXJNHARDT'r
Hoofdpijn-Tabletten 60 ct.
Kiespijn-Tabletten 60 ct.
Laxeer-Tablotten 60 ct.
Zenuw-Tabletten 75 ct.
Maag-Tabletten 75 ct.
Bij Apoth. en Drogisten.
Het volk applaudiseerde, juichte, riep, schreeuwde,
neen brulde. Ik wist niet wat ik zag en hoorde. Ik heb
toch herhaaldelijk meegemaakt hoe 50.000 pérsonen, in
de St Pieter verzameld, Zijne Heiligheid toejuichten en
in de handen klapten, iets wat mij steeds als banaal trof,
maar dit hier dat was niet meer banaal, dat was
grootsch door de overweldigende extase van wellicht
eeni paar honderdduizend geloovigen, toegestroomd uit.
Italië, in de hoop van dit oogenblik te mogen beleven.
Wat een ontroering! De Paus was blijkbaar getroffen
en hief beide armen zegenend op. Dit gaf aanleiding
tot een hernieuwde machtige manifestatie, waarop de
Paus Zijn hoed afnam om daarmede, alvorens terug te
treden, het volk toe te wuiven.
Lieve lezeres, vriendelijke lezer, weet U wat ik toer
dacht? W]at woet het heerlijk wezen voor een geloovig
Katholiek dit oogenblik te hebben mogen doorleven. Het
was grootsch, geweldig. Het was een machtig vorst, die
daar achter die balkondeuren verdween. Het is ook een
groot en goed man, een man, die inderdaad de mensch
heid liefheeft en die weet dat liefde groot is en het
kleine op zijde weet te zetten. Daaraan is ook de ver
zoening tusschen Vaticaan en Quirinaal te danken.
Pius XI is een edel mensch.
Rome was in feestgewaad, overal Staats- en Kerke
lijke vlaggen, vriendschappelijk bijeen. Rome is weer
oisschopsstad geworden. De Paus zal als bisschop van
Rome weer in de bisschopskerk, San Giovanni di Late-
;ane, de mis kunnen celebreeren en de Koning zal St.
Pieter en Vaticaan kunnen betreden, de twee machten
jtaan nu vriendschappelijk naast elkaar.
Het kleine Vaticaansche Rijk zal niet met geldzorgen
oehoeven te kampen, het hof van St. Pieter is rijk,
schatrijk, en kan zich dus de luxe van eigen postdienst,
hgen vliegdienst, eigen radiodienst en wat al niet meer
kunnen veroorloven. Het zal ook zijn tnaditioneele
legertje behouden, dat even schilderachtig als ongevaar
lijk is. Het zal geen oorlog met wapenen voeren, maar
wee dengene, aan wien het toch oorlog verklaart Die
zal met geestelijke wapenen bestookt worden en wel op
een wijze, waarvan het Vaticaan het geheim bezit
Over de geheele wereld bezit het Vaticaandsche Rijk
Koloniën, overal zijn Katholieken, die den Paus als hun
heerscher erkennen.
Voor de Katholieken in Amerika, voor die in Cana
da, in Australië, Nederland sch Oost- en West- Indië, is
de Paus de eerste heerscher.
Voor de Katholieken in Italië evereens. Wat zal nu
het resultaat van deze verzoening ons in Italië brengen.
Zal het Fascisme nu gesteund worden door de gees
telijkheid, omdat de Vorst van het Vaticaansche We-
reldsche Rijk dit gebiedt In zijn hoedanigheid van Vorst
over het Vaticaansche Geestelijke Rijk?
De tijd zal het leeren.
Indien die steun komt, die steun van een organisatie,
eeuwenlang beproefd en deugdelijk gebleken, een or
ganisatie, waarbij die van het Fascisme kinderspel is,
dan kon het Fascisme wel eens machtig genoeg zijn
om de strakke teugels wat losser te laten.
Dit zou een zegen wezen... voor het Italiaansche Volk,
dat langzamerhand gebukt begint te gaan onder het
Fascisme, dat alle persoonlijke vrijheid, die niet toe
vallig Fascistisch is, bestrijdt.
Mussolini is ontegenzeggelijk een groot man, ook de
Romelnsche kwestie heeft dat weer bewezen, maar
op den duur moet het tot een conflict komen, indien er
in Italië geen plaats zal zijn voor niet-Fasclsten.
Steeds moeilijker wordt het voor de niet-Fasclsten
om op hun geboortegrond te leven, terwijl hun het emi-
greeren verboden is.
Italië ls als het ware geoccupeerd door het Fascisme,
dat met de Fascistische militia het Volk in bedwang
houdt
Mussolini heeft nu een daad gedaan, waardoor hij de
harten van tienduizenden vrome Italiaansche Katho
lieken een dienst bewezen heeft laat hij nu trachten
daarvan te profiteeren door het Volk meer bewegings
vrijheid te geven.
Velen zullen zich verder afvragen wat de gevolgen
zullen zijn voor andere landen. Wij Nederlanders hier te
Rome, bespraken al of het nu niet noodig zou wezen
onzen gezant bij het Quirinaal tevens te accrediteeren
bij het Vaticaan, daar dit de residentie van een Rijk
is geworden. Weliswaar klein in omvang, doch groot in
diplomatieke macht.
Ik las in Tribuna of Giornale, dat de nieuwe staat
zich niet bij den Volkenbond zal aansluiten, maar er
wordt dezer dagen natuurlijk heel wat gedaan aan poli
tieke tinnegieterij.
W<at lk mij afvroeg, dat was, wat de zwarte adel
zou doen. Ik had U in mijn eerste artikel over Paus
en Premier geschreven over het Palazzo Aldobrandini.
De groote poort is weer geopend en op het gebouw ziet
men naast elkaar de Pauselijke en de Italiaansche vlag
wapperen. Daar de familie Lancellotti-Aldobrahdini tot
de meest fanatieke „rouwdragenden" sedert de dagen
van 1870, behoorde ,kan men overtuigd wezen, dat de
geheele Zwarte adel verzoend is, hetgeen voor Italië
ook weer een gelukki gfeit te noemen is..
Dan de hoofdpersonen? Over den Koning en over
Mussolini leest en hoort men weinig. Het eenige belang
rijke dat ik over den Koning vernam was, dat Z.M. en
de Paus elkander wederkeerig een bezoek zullen bren
gen en dat er in de kerken voor den Koning zal wor
den gebeden.
Over den Paus hoort men meer. Het schijnt, dat de
geheele wereld, spoorwegiwagons, automobielen, vliegtui
gen, radio en wat al niet 'meer wil leveren.
Ik heb om een toegangskaart voor den Vaticaanschen
tuin gevraagd en ben daar weer eens gaan wandelen.
Toen dacht lk aan die prentbriefkaart, die ik on
langs weer in de Via Sistina kocht en waarop men den
Paus ziet, turende naar den horizont, terwijl hij aan
den uitersten kant van het terras van zijn tuin staat
Ik dacht dan altijd aan den machtigsten man in de
wereld, die toch de minst vrije ia.
Ik ben naar het hok van den grooten adelaar gegaan
en heb dat goede dier in het Hollandsch toegesproken
en gezegd: Zouden ze jou nu ook vrij laten? De Paus,
Je meester, mag nu weer de vleugels uitslaan, zal weer
zijn geliefde Alpen mogen terugzien en jij?
De vogel keek mij heel wijs aan alsof hij zeggen
wilde: goede man, loop eens naar den Dierentuin en zie
hoeveel broeders en neven van mij daar opgesloten
zijn, allemaal geschenken van Mussolini. Neen vriend,
in dit land mag slechts één adelaar de vleugels uitslaan
zooals hij wil en die adelaar heet... muisje! 1).
1). Woordspeling op Mussolini, zeer gebruikelijk on
der vreemdelingen, die bevreesd zijn den* naam van den
minister te noemen.
763. Moeder zette een fijn kopje koffie. Ze
zaten gezellig zoo een beettje te praten,
toen neef opeens zij:
En nu moet ik u eens vertellen, wat
wij hier precies koimen doen. We vieren de
volgende week onze bruiloft en nu zouden
wij het erg aardig vinden als u ook op 't
feest zou willen komen.
Wat graag, zeiden vader en moeder
verheugd. Wij zullen natuurlijk graag van
de partij zijn.
764. En jullie dan,_ vroeg neef aan Plm
en Puk? Zouden jullie ook niet graag op
't feest komen?
De peuters keken elkaar aan en wisten
niet, wat ze moesten zeggen.
Als jullie komt laat ik jullie allemaal
met een auto halen. Afgesproken? Bij zoo'n
feest moet je op een paar knollen of ra
dijsjes meer of minder niet kijken.
Of dat fijn was! Pim en Puk maakten
een soort Indianendans van plezier!
765. Heden is de groote knaldag waarop
neef Knollenrijk tot Kooldorip met mejuf
frouw Bermine Amalia Dorofhea Peen in
het huwelijk zal treden. Pim en Puk, keu
rig netjes uitgedost, wachten op neef's
auto, die ze af zal komen halen. Ze oefe
nen zich zoolang in 't deftig spreken.
Hoog es Pim, bgauwt Puk, je
moogt stgaks maar dgie gebakjes nemen
en niet meeg hoog, andegs ben je een
schgok! Gij kunt in zeven en tachtig
knoopen waaien, geliefde zustig, antwoordt
Pim deftig.
766. Daar is de auto al! Neon maar, wat
een prachtding is het. Daarbij vergeleken
is het Fordje van den dokter niet meer
dan een leeg cacaoblikje. Daag is onze
auto, waagde bgoedeg, zegt Puk weer bui
tengewoon deftig.
Zeeg goed, geliefde zusteg, antwoordt
Pim, laat ons eg onmiddellijk heengaan.
Of loopt ge wellicht lieveg met dat schoone
wedeg?
Ja, ik zal gèk wezen, valt Puk uit, die
haar deftigheid even vergeet en haar ge
liefde „bgoedeg" heeft de grootste schik.
767. Papa en Mama gaan naar buiten,
groeten den deftigen chauffeur, die het por
tier opon houdt en stappen in. Het <zlt ge
makkelijk Jn do mollige kussens, die zoo
zacht zijn als Jonge, malsche spinazie-
'blaadjes zonder dorentjes. Papa heeft zich
nog nooit zoo rijk gevoeld en Mama zegt,
,Jhbhh" als zo zit, en begint al dadelijk oen
paar plulsjee van het groene fluweel te
tippen,'
768. Als Plm en Puk óók ingestapt zijn,
zet de auto zlCh in beweging. Wat suist ze
zacht over het plaveisel. Maar het gaat toch
snel, eigenlijk veel te snel, denken Plm en
Puk, die zldh eens heerlij-k willen laten be
wonderen. Telkens als ze een vriendje of
vriendinnetje op straat zien, wuiven ze erg
deftig of ze zeggen willen: „Wij zitten wel
in een kanjes van een auto, maar we zijn
toch hcusch niet grootsch hoor!"
769. Kijk, daar gaat Simon Spinazie.
Hij moet naar school ,de arme knul, zegt
Pim plotseling. Laten we hem eens 'n beetje
troosten... En Pim en Puk, die vandaag fijn
viijaf hebben, beginnen vriendelijk te wul
ven. Het duurt even, eer Simon ln de ga
ten heeft, wie zijn deftige kennissen zijn.
Maar dan wuift hij ook uit allemacht te
rug. Hij is wat trotsch op zulke voorname
vrienden.
770. Simon stapt al zwaaiende door en
aldus marchoert hij tegen niemand minder
dan Juffrouw Kaatje Kwebbel, die twee
emmera water sjouwt om een uurtje met
buurvrouw te kletsen, en daarna haar
stoepje te boenen. De ramp is ijeeiijkj om
aan te zien. Juffrouw Kwebbel vergelijkt
de arme Simon bij een ezel, een eend, een
os, een gans en nog meer ongelukken uit
het dierenrijk.
