Aloitti Nieuws-
Alierteiiie- k Lniliiillil
BENJAMIN DISRAELI.
Jzeren Grendelen.
Uitgevers: N.V. v.h. TRAPMAN &Co., Schagen.
Eerste Blad.
Sproeten komen vroeg in
'dat
liMlt
ml*
dat
jora]
Woensdag 8 Mei 1929.
SCHA6E
72ste Jaargang No. 8455
COl
Get
JJ blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder
en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver-
ên nog zooveel mogelijk in het eerstuitlcomend nummer geplaatst.
POSTREKENING No. 23330. INT. TELEF. No. 20.
Prijs per 3 maanden fl.65. Losse nummers 6 cent. ADVERTEN-
TIöN van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel meer 20 cent (bewijsno.
inbegrepen). Grootere letters worden naar plaatsruimte berekend.
ha
Boel 1T NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN.
doeli B
elde
daii
kwi
iet I;
een
and l8raeli had nu ein-dehjk bereikt waarnaar hij frfjn
leven had verlangd: macht
et een groote meerderheid in het Lagerhuis en den
in zijner Koningin had de Premier inderdaad macht
was hij niet gelukkig. Zooals hij zelf zeide, was
succes twintig jaar te laat gekomen, thans was hij
en ging hij gebukt onder een slechte gezondheid,
zou hij gedaan hebben zonder zijn trouwen secre-
Montegu Corry. Ddsraeli voelt zich moe, zwak en
;kig. Toen een gastvrouw hem vroeg: wat kan
&n om U wat op te beuren? antwoordde hij: och
laat mij maar kalm bestaan!
wanneer hij alleen is en zijn eigen1 avontuurlijk
nagaat, dan flikkert de levenslust in hem op.
lenkt hij aan zijn leven en aan zijn Engeland als
)rookjes van Duizend en Een nacht en dan la de
fin de Fee van het sprookje.
jekeerd is voor de koningin Dlsraeli de toovenaar,
Lr leven heeft zonniger gemaakt en haar popu-
lelt heeft verschaft. Er waren tijden» dat het volk
□it, onden haar den rug toedraaide, dat men haar even-
el, s haar Duitschen prins-gemaal als later haar lang-
.rt, ige rouw om dien Duitscher vergaf. Volgens haar
V ren de "Wihig-ministers altijd jaloersch op den Troon,
oe anders was dat bij mr. DisraelL Wanneer hij bij
fom f was, dan kreeg ze plotseling zulk een medelijden
den ouden, door rheumatiek geplaagden Premier,
hei zij hem tegen alle etiquette, waarop zij zoo trotsch
in een stoel aanbood. Een minister, die mocht
6 na en, dat was nog nooit voorgekomen. Lord Derby had
verteld, dat toen hij zwaar ziek was geweest, de
gde ilngin gezegd had, dat het haar zoo vreeselijk speet,
de etiquete verbood hem plaats te doen nemen,
t c Koningin zag Disraell graag aan tafel en hij
Ide zich nooit mieer op zijn gemak, waardoor zich
.levendig, interessant tafelgesprek ontspon. Disraell
>nd/ is steeds complimenteus en souhs wanneer zij alleen
vrij direct: de Koningin vergeeft het hem, hij ia
ners eigenlijk een Oosterling en de Koningin houdt
het Oosten en ziet in hem soms haar Groot-Vizier,
|V laai en sentimenteel. Overal wordt hij geïnviteerd, te
™0( tdsor, Osborne en Balmoral. Dikwijls is de gast
ei en dan moet de lijfarts Sir William Jenner goed
ir den zieke zorgen en dan komt ze hem, terwijl hij in
oierjapon en pantoffels opzit, bezoeken. Zij spreekt
rl0° i over haar Albert, hij over zijn MJary Aan. Het Is
eri >r Disraeli een schoone tijd.
„r. omiddels zint Disraeli er op ,om aan zijn Vorstin en
i land nog meer macht in de wereld te verschaffen.
11 ien schoone gelegenheid bood zich aan, toen den 15
1 vember 1875 een journalist, Frederio Greenwood, den
van Buitenflandsche Zaken Lord Derby (bij het
m van Lord Derby, zijn vader, den vriend van Disra-
Lord Stanley) opzocht en hem vertelde, dat de Khe-
van Egypte geldgebrek had en zijn 177 aandeelen
n de Suez-kanaal-Maatschappij van de hand wilde doen.
er in het geheel 400 aandeelen zijn, waarvan de
derheid in handen van Fransche kapitalisten,
fit Greenfwood, dat het voor Engeland van groot
zou zijn, het aandeelen-bezit van den Khedive
jopen, vooral waar het Suez-kanaal Engeland met
en Australië verbindt Het gaat om 4 millioen
l sterling, het Parlement was op reces, wat te doen.
Disraeli schrijft aan de Koningin, dat men deze gelegen
heid ondanks alles niet voorbij mag laten1 gaan. Het
Fransche gouvernement legt geen hindernis in den weg,
integendeel, de hertog Decazes zegt blij te wezen als
Bismarck het pak aandeelen niet krijgt. Er is Minister
raad. Montegue Corry loopt in de wachtkamer op en
neer. Daar komt zijn chef, Disraeli, die niets anders
zegt dan: „Yea".
Tien minutenl later la Corry bij Lord Rothschlld, die
juist aan zijn dessert zit ent rozijnen zit te eten. Corry
valt met de deur In huis en zegt, dat Disraeli den
volgenden ochtend vier millioen) Pond Sterling (48 mil
lioen gulden) noodig heeft. Rotschild eet rustig een
rozijn eii vraagt daarop kalm: welke garantie? Corry
antwoordt: De Britsche Regeering! Ge zult ze hebben!
Disraeli schreef onmiddellijk een gelukwensch aan
de Koningin, die opgetogen was, vooral wanneer zij aan
de woede van Bismarck dacht, die juist een, paar dagen
te voren verklaard had ,dat Groot-Brittannië opgehou
den had een politieke macht van beteekenis te zijn.
Bismarck had onder Gladstone Engeland met min
achting kunnen behandelen, maar het bleek hem spoe
dig, dat met Disraeli niet te spotten viel. In 1870 had
Gladstone aan Bismarck tegenover Frankrijk de vrije
hand gelaten, toen in 1875 Bismarck België dreigde,
greep Disraell ln door Rusland wakker te schudden.
Toen de Russische en Britsche Ambassadeur tezamen
ln de Wlilhelmstraase verschenen, bond Bismarck spoe
dig in.
Weer moest Disraeli Iets doen om zijn Fee, zijn Ko
ningin te behagen en de macht van het Britsche Rijk
te accentueeren. De Koningin ambieerde den titel van
Keizerin van Indlë. Men had echter jaren geleden het
gunstige oogenblik voorbij laten gaan, het publiek wilde
het nu ndet meer. Disraeli wist het en trachtte d6 Ko
ningin daarvan te overtuigen, doch tevergeefs. Disraeli
gaf toe en overwon ten slotte de oppositie. De Koningin
was onaangenaam getroffen door de oppositie, maar ten
slotte zeer verheugd met haar nieuwen titel en bedank
te haar Premier hartelijk, teekenend: Victoria, Regina
et Imperatrix. Toen) de Koningin daarop een diner gaf
en tegen alle etiquette in- behangen was met de edel
gesteenten, haar door Indische vorsten geschonken, ver
hief Disraeli zich en nog meer tegen alle etiquette in,
dronk hij op de gezondheid van de Keizerin van Indlë
en droeg een Perzisch gedicht voor. De Koningin in-
plaats van geschandaliseerd te zijn, bedankte met een
kleine révérence.
Maar de gezondheid van den) grooten Staatsman ging
achteruit en hij gaf aan de Koningin zijn wensch te
kennen zich uit de politiek terug te trekken. De Ko
ningin; wilde daar ndet van hooren en bezwoer hem om
een peerage te aanvaarden, in het Hoogerhuis zou het
politieke leven zooveel gemakkelijker zijn, hij kon dan
echter Premier blijven. Disraeli stemde ditmaal toe en
nam den titel aan: Viscount Hughenden» Count Beacons
field. HHj kon niet nalaten in zijn titel zijn geliefde
Hughenden' te eeren.
Vóór dat zijn verheffing tot „Peer" bekend werd,
sprak hij nog eenmaal in de Kamer. Toen hij na op
heffing der zitting wegging, draaide hij zich even om
en keek nog eens de geheele zaal, die zulk een groote
rol in zijn leven gespeeld had, rond en verliet aan den
arm van zijn secretaris de zaal. Een jong lid, die juist
FEUILLETON
idt
Naar het Engelsch
van
ETHEL M. DELL.
L
erw i
e(jf' "Is alles goed, liefste?" waagde Mrs. Lorlmer einde-
j te vragen.
eE very trok haar wenkbrauwen op, maar hield haar
aar 'en neer8esla8en- ..Ik iben gisteren naar de trouw-
js Chtlgheid geweest," zeide zij na een korte stilte.
ja? Stephen is ook geweest, maar ik ben thuis
rï kven. Heb je hem gezien?"
.jjjj Meen uit de verte."
'n I heeft me verteld, dat het prachtig was." Mrs.
imer werd wat zenuwachtig. Zij begon te beseffen,
p Ier tragisch in de atmospheer was. „En heb je
lal r g6had? °f was tort te warm?"
lei! v was 'k06* warm."
«eer scheen zij meer te willen zeggen, maar het ge-
u haar niet.
iHif IrS' Lorimer bleef ook verscheidene seconden zwijgen
n ®tond zij zacht op, ging naar Avery en sloeg haar
nen om haar heen.
Lieveling!" zeide zij teeder.
1 - at was alles. Geen verder vragen, geen verder on-
ftoeken, eenvoudig haar liefde in volle mate uitge-
•j rt op het altaar der vriendschap. En dit ontroerde
overweldigend, verbrak al haar gereserveerdheid
se' Ij verborg haar gelaat aan Mrs. Lorimeris borst en
t. rotte in huilen uit.
e huilbui duurde verscheidene minuten. Het was de
n geltropte ellende van uren, die eindelijk uiting vond.
wat zij geleden had, alle vernedering, de geheele bit-
passeerde, zag tranen in de oogen van den oudeni man.
Toen Gladstone de verheffing tot Graaf vernam, zei hij
schamper: Graaf, Graaf, een wonder, dat hij zich geen
Hertog heeft laten maken.
D,e leegte, die Disraell in het Lagerhuis achterliet, was
niet te beschrijven. Sir William Harcourt, een zijner felle
politieke tegenstanders, schreef hem: „Alle ridderlijk
heid, alle charme van de politiek schijnen met U het
Lagerhuis te hebben veriaten".
Marmers schreef hem: Met U is al mijn persoonlijke
belangstelling in het leven van de Kamer verdwenen".
Sir William Harcourt zei nog, dat de Kamer nu het
beeld gaf van een schaakbord, nadat de Koningin ver
dwenen is". Harcourt citeerde de woorden door Metter-
nich gesproken, toen hiji den) dood van Napoleon vernam.
Een lid schreef nog: Helaas, helaas, we zullen nimmer
uw gelijke zien, de dagen der reuzen zijn voorbij.%
Bij de opening der nieuwe zitting door de Koningin,
zat er vlak bij haar een zonderlinge figuur in scharlaken
en hermelijn, dat was de reus, dat was de nieuwe Lord
Beaconsfield. Om de installatie van deni nieuwen Peer
bij te wonen, waren de schoonste en jongste Lady's
verschenen. Nadat hij door de Lords Derby en Bradford
geïnstalleerd was, moest hij als Premier en dus Leider
van het Hoogerhuis onmiddellijk het woord voeren. Toen
hij het Hoogerhuis verliet, liet hij zich als volgt uit: Ik
ben dood, maar ben nu ln de Elyseesche Velden. Hij
kon zijn Lagerhuis waar hij gebrlllieerd had zooals geen
ander, niet vergeten.
H|et werd Juli 1875. Bosnië en en Herzegowina waren
tegen Turkije in opstand gekomen. Rusland wilde van
de gelegenheid gebruik maken, ten eerste om meer in
vloed ln den Balkan en indien mogelijk toegang tot de
Middellandsche Zee te krijgen. Rusland had reeds van
Duitschland en Oostenrijk gedaan gekregen, om teza
men een streng geredigeerd ultimatum «-«.n Turkije te
zenden en verzocht Engeland om mede-o,nderteekening.
Lord Beaconsfield weigerde. Ten eerste wilde hij Rus
land niet ln de Middellandsche Zee hebben, ten tweede
voelde hij niets voor het vernietigen van het Ottomaan-
sche Rijk, waarmee Engeland als goede buur ver
keerde en waardoor juist de vrije verkeersweg
Indië en' Australië verzekerd was.
Inmiddels had Beaconsfield in het Hoogerhuis ver
zekerd, dat al die beweringen over gepleegde gruwelen
door de Turken o.a. in Bulgarije, schromelijk overdre
ven waren, als het feiten waren geweest, de Brit-
ecbe gezant er wel iets over gezegd.
Helaas voor Dizzy, had de gezant verzuimd te
melden, dat de wreedheden wel gepleegd waren. Glad
stone en de zijnen sloegen) dadelijk politieken munt uit
het geval, maar Dizzy gaf niet toe en zei, dat al waren
de wreedheden gepleegd, het nog geen reden was om
Turkije en de Turken te lijf te gaan. Dizzy, die in zijn
jeugd Turkije bezocht en de aangenaamste herinnerin
gen) aan de Turken meegebracht had, kon onmogelijk
zooals Gladstone zich geweldig druk maken voor Ar
meniërs, Grieken en Bulgaren. De geschiedenis heeft
Dizzy in het gelijk gesteld en mijn persoonlijke ervar
ring heeft mij geleerd, dat het inzicht van] Gladstone,
dat ook in mijn vaderlijk huls gehuldigd werd, volkomen
verkeerd was. Ik verzeker U, dat de Turken de „gentle
men" van het Naburige Oosten zijn, die hoog uitsteken]
boven alle andere volken en zeker niet in één adem ge
noemd mogen worden met Armeniërs om van Grieken
niet te spreken. Wanneer ik nu aan Gladstone denk,
dan kan ik het woord hypocriet nooit geheel uit mijh
het voorjaar, koop tijdig een pot
Sprutol. Bii alle Drogisten.
Van Rijswijk's
Het oude adres van vertrouwen.
Prachtschoenen. Kwaliteitschoenen.
Nieuwste leesten, gemakkelijk en elegant.
En de pryzen zyn lager dan ooit.
hoofd krijgen. Gladstone hitste de publieke opinie tegen
de Turken op en met succes. Helaas werd daardoor het
krachtige optreden van Beaconsfield te niet gedaan en
voelde Rusland zich nu sterk genoeg cm toch den oor
log aan Turkije te verklaren en Engeland te verzoeken,
neutraal te blijven. Goed zei Beaconsfield, onder die
voorwaarden, dat ge zult respecteeren;het Suezkanaal,
de Dardanellen en ConstanstinopeL De Russische mi
nister Gortchakoff beloofde dit, maar dacht bij zich zelf:
qui vivra verra; want hij wist immers dat Beaconsfield
niet de publieke opinie in Engeland achter zich had.
Gortchakoff gaf dus aan den Russschen opperbevelheb
ber Grootvorst Nicolaas de opdracht: doel: Constantino-
pel. De overwinning zou alles wel in orde brengen.
Aanvankelijk was het succes bij de Russen, die Bulga
rije binnendrongen, Koningin. Victoria vroeg angstig aan
haar Fremier om toch wat, te doen. Deze ca zijn jonge
minister van Buitenlandsche Zaken, Lord Dirby, bleven
kalm en hoopten op het Turksebe leger, waarvan gezegd
werd, dat het uitstekend in orde was, terwijl de toch
reeds dappere troepen het Paradijs beloofd was door den
Sultan. Bij Plevna leden de Russen een gevoellgen
nederlaag met 50.000 dooden en 30.000 gewonden. Dit
bericht, getuigende van de dapperheid van het Turk-
sche leger, deed de publieke opinie in Engeland geheel
omslaan. Men riep „leve de Turken" en wierp bij Gladr
stone de ruiten in!
De Kamers gingen op reces, Beaconsfield ging naar
Hughenden. Eerst liet hij zich nog door een doctor
onderzoeken, die hem lijdende vond aan asthmia, bronr
chitis, enz., in éen woord, de man, die de route naar
het Verre Oosten voor Engeland had weteni te behouden,
wast een oud wrak!
Moeilijke tijden werden het voor den ouden Premier,
want de Russen trokken weer verder. De Koningin
trachtte hem weer tot daden te bewegen^ Beaconsfield
weigerde, maar had de grootste moeilijkheden met de
Koningin. De groote Staatsman wilde niets overijld
doen, hij had behoorlijk zijn oogen op het groote Wereld
schaakbord enj wachtte af! Hij' rekende op Prins Bis
marck en jawel, deze zag een conflict tusschen Rusland
en Oostenrijk-Hongarije naderen en trad tusschen bei
den, door Rusland het halt toe te roepen. Rusland, be
vreesd voor Engeland en Duitschland, gaf toe. Het ge
volg was het congres te Berlijn. Lord Beaconsfield ging
daar in persoon heen. In hotel Kaiaerhof aangekomen,
vond hij zijn kamer vol prachtige bloemen» een wel
komstgroet van de Kroonprinses, dochter van Koningin
Victoria. Bismarck had niet het minste respect noch
voor Beaconsfield, noch voor Gortchakoff, die hij twee
oude wrakken noemde. Hij trad dan ook bij de eerste
conferentie met de grootste, soldateske brutaliteit op.
Beaconsfield bleef heel kalm ,maar gaf geen haarbreed
toe.
Rusland had tot eisch gesteld: Turkije verdwijnt uit
Europa! Daartegenover stond Beaconsfield met: Tur
kije blijft in Europa en aldus de bewaker der Darda
nellen. Geen Russen in de Middellandsche Zee. De toe
stand werd zeer gespannen. Gortchakoff dreigde met
heropenen der vijandelijkheden. Beaconsfield, geleund
op den arm van Mbntagu Corry wandelde over „Unter
den Linden", bestelde op den ochtend, dat 's avonds het
ultimatum van Rusland zou afloopen, een extra trein
voor de Engelsche missie. De bal trof doel. Bismarck
kwam een bezoek bij Beaconsfield maken en probeerde
dezen te overbluffen. Absoluut geen kans. Bismarck
vroeg hem te dineeren. Dizzy accepteerde.
Dizzy schreef aan de Koningin, hoe na tafel Bismarck
van ontwijdelief de, de diepe wanhoop van haar
11' T35 in die tranen. Zij schokten haar tot in het
f a o lvan liaar w^zen. Zij schenen haar hart in stukken
n° beuren.
vl )or dan Vertelde zti fluisterend tusschen haar snikken
Aihte^^ 6r ge^eur^ was. Maar Mrs. Lorimer, de ver-
el 'p getraPte' was dien dag een engel uit den he-
v, k 'a en nieuwe kracht was haar toebedeeld, geboren
ót aand1 diepen no°d van haar vriendin. Zij hield haar
aar G' s^eunde haar door dat donkerste uur van
een moed en een standvastigheid, waar-
,r" J haar ooit in staat geacht had.
Toen Avery eindelijk fluisterde: „Ik kan nooit, nooit
naar hem teruggaan!" volgde onmiddellijk haar ant
woord.
„Liefste, het moet. Het zal moeilijk zijn, dat weet
God. Maar Hij zal je kracht geven. O, Avery, handel
niet voor je zelf. Laat Hij je den weg wijzen."
„Als Hij wil!" snikte Avery met haar brandend ge
zicht tegen de borst van haar vriendin.
„Dat wil Hij liefste, dat wil Hij. Hij is veel dichter bij
ons in ellende dan de meesten onzer dat beseffen. Laat
Hij slechts het roer nemen; Hij zal je door den storm
brengen,"
„Ik voel mij te eleoht te overweldigd door het
kwade."
„Lieveling, gevoelens beteekenen niets," zeide de vrouw
van den vicaris met een beslistheid, die den Eerwaarde
Stephen onuitsprekelijk geërgerd zou hebben. „We kun
nen aan onze gevoelens niets doen, maar wel ons zoo
maken, dat wij hulp ontvangen. En geloof je niet, dat
Hij ons dikwijls ons steunpunt laat missen, omdat Hij
wil, dat wij op Hem steunen?"
„Ik weet het niet Maar ik geloof, dat het mijn dood
zou zijn, als ik naar hem terugga. Zelfs al al veinsde
ik, dat ik het hem vergaf dan zou ik het toch niet
kunnen uithouden, om om voort te gaan, alsof er
niets gebeurd was. Eric mijn eerste man zal nu
altijd tusschen ons heiden staan."
„Liefste, weet je zeker, dat wat je gehoord hebt niet
overdreven is?"
„O, ja, dat weet ik zeker. Ik heb altijd geweten, dat
er iets in zijn verleden was, een wolk, waarover hij nooit
spreken wilde. Maar ik heb nooit gedroomd nooit
vermoed Huiverend brak zij af. „Trouwens, hij heeft
geen uitlegging gegeven, geen excuses gemaakt, niet
ontkend. Hij laat mij het ergste gelooven en het kan
hem niet schellen. Hij is uiterst hard uiterst ongevoe
lig. Daarom weet ik, dat het ergste waar is. O, ik moet
van hem weg. Ik ben niets voor hem. Mijn gevoelens
zijn minder dan niets. Hij houdt niet van mij. Iedere
andere vrouw zou mijn plaats even goed bij hem kun-
j nen vervullen!"
„Stil!" Mrs. Lorimer drukte Avery aan haar borst,
alsof zij met haar mede wilde strijden. „DAt moet je
niet zeggen, Avery. Dat mag je niet denken. Het is ten
eenenmale onwaar. Het lijden mag hem tot wreedheid
geprikkeld hebben, maar in zijn hart is hij niet slecht.
En liefste, hij is in jouw handen om hem goed of
slecht te maken. Hij aanbidt je blindelings en als zijn
aanbidding een onheilig iets geworden is, dan komt dat
alleen, omdat de gedachte jou te zullen verliezen hem
bijna krankzinnig gemaakt heeft. Je kan die terugwin
den als Je wil!"
„Ik wil die niet terugminnen! Zijn liefde walgt me!"
„Avery! Je man!"
„Hij is een moordenaar!" riep Avery hartstochtelijk.
„Hij zou mij ook vermoorden, als als hij er zich toe
brengen kan het zonder mij te doen. In zijn ziel haat
hij mij!"
„Stil, Avery! Je bent krankzinnig. Je weet niet, wat
je zegt!" Mrs. Lorimer trok haar zacht terug, naar haar
stoel. „Ga zitten, lieveling! En probeer o, probeer
wat kalmer te worden! Je bent uitgeput, Ik geloof niet,
dat je geslapen hebt!"
„Slapen!" Avery lachte bijna en weer stroomden die
.brandende verblindende tranen uit haar oogen. „Je
weet niet wat ik doorgemaakt heb!" snikte zij. „Je weet
het niet! Je weet het niet!"
„God weet het, lieveling!" fluisterde Mrs. Lorimer.
Enkele minuten later, toen Avery uitgeput, niet lan
ger snikkend, maar zacht hullend achterover lag, werd
er zacht op de deur geklopt.
Mrs. Lorimer liep er vlug naar toe en zag haar oud
ste dochtertje, dat op het punt was binnen te komen.
Jeanie keek vragend naar haar op.
„Is er iemand?"
„Ja, lieveling. Avery Is hier. Zij voelt zich vanochtend
niet goed. Ga gauw een glas melk voor haar halen."
Jeanie haastte zich weg, Mrs. Lorimer ging naar
Avery terug.
„Liefste," zeide zij, „Ik geloof, dat ik een middel zie
om je te helpen."
Avery's oogen waren gesloten. Zij stak een bevende
hand uit. „Je bent heel goed voor me."
„Ik vraag me af hoe dikwijls ik reden gehad heb dat
tegen jou te zeggen. Luister, lieveling! Je moet terug
gaan. Ja, Avery, je moet! Maar je neemt de kleine
Jeanie mede."
Avery sloeg haar oogen open. Mrs. Lorimer keek met
tranen in haar oogen naar haar.
„Ik weet. dat ik haar aan je toevertrouwen kan!
Maar, o, zorg goed voor haar. Je weet hoe zwak en hoe
teer zij is!"
„Maar liefste 'jij zoudt haar niet kunnen missen!"
„Ja, dat kan ik wel dat wil ik. Je mag haar heb
ben, lieveling. Ik weet, dat zij gelukkig zal zijn bij jou.
En Piers is zoo dol op haar. Zij zal een troost voor je
zijn voor jullie beiden, als God het wil. Zij troost
iedereen mijn kleine Jeanie. Dat schijnt haar levens
taak te zijn. Ah. daar komt zij! Jij moet het 'haar zeg
gen, lieveling. Het is beter als het van jou komt."
„Mag ik binnenkomen?" vroeg Jeanie bij de deur.
Haar moeder ging haar opendoen. Avery ging recht
op zitten en schoof haar stoel achteruit tegen 't gordijn
Jeanie kwam met een glas melk in haar eene en een
bord in haar andere hand binnen. „Morgen, lieve
Avery!" zeide zij met baar zacht, moe stemmetje. „Ik
heb ook een warmen cake voor je meegebracht pas
uit den oven. Hij ruikt heerlijk." Zij kwam dicht bij
Avery staan, maar zij gaf haar geen zoen en keek haar
niet ln haar betraand gelaat. „Ik hoop, dat je van kren
ten houdt," zeide zij. „Baby Phil noemt ze vliegen. Heb
je hem in den laatsten tijd gezien? Hij heeft juist een
nieuwen tand gekregen. Hij wil, dat iedereen ernaar
kijkt!"
„Ik zal dadelijk eens gaan kijken!" zeide Avery met
moeite. Zij dronk de melk en brak een stuk van den
cake af.
Jeanie hield het bord vast. „Ik heb Piers een poosje
geleden voorbij zien rijden. Hij was op Pompey. Maar
hij reed zóó hard, dat hij mij niet gezien heeft. Hij rijdt
altijd zoo hard, niet? Maar ik geloof, dat Pompey het
ook graag doet."
„Ik weet het niet. Hij moet wel of hij het prettig
vindt of niet."
„Maar hij houdt veel van Pompey. En ook van Cae
sar!" Zij zuchtte even. „Arme Mike! Herinner je je nog
hoe woest hij altijd werd, als Ceasar voorbij stoof?"
Maar van herinneringen wilde Avery nu niets weten.
„Jeanie," zeide zij, „je moeder zegt, dat je een poosje
bij mij op de Abbey mag komen logeeren. Zou je dat
graag doen?"
Haar stem klonk onbewust droevig. Jeanie keerde
zich om en keek haar aan.
„O, Avery! Bij jou en Piers logeeren?"
Haar oogen straalden. Zij öloeg haar arm om Avery's
hals.
„Zou je graag willen?' vroeg Avery, flauwtjes glim
lachend.
„Ut zou heel graag willen," zeide Jeanie ernstig. Zij
keek naar haar moeder. „Zoudt u het zonder mij kun
nen stellem?"
Mrs. Lorimer onderdrukte een zucht. „O ja, Jeanie.
Dat zai best gaan. Gracie zal me met de kleine helpen."
Jeanie glimlachte. „Ik zal met Gracie gaan praten,"
zeide zij.
Maar bij de deur bleef zij staan. „Ik hoop, dat vader
er geen bezwaar tegen zal hebben. Maar hij heeft ge
zegd, dat ik geen pretjes mocht hebben vóór ik mijn
Paaschvacantie af had."
„Dat zal ik in orde maken, lieveling."
„Dank u. Natuurlijk kan ik mijn werk meenemen. Ik
zal in de Abbey wat meer tijd hebben om te leeren. Dat
I zoudt u hem ook kunnen zeggen."
„Ik zal het hem zeggen, lieveling/'
En Jeanie glimlachte en ging.
Wcrdt vervolgd.