Aloitti Nieuws- Alierteiiie- k Lniliiillil BENJAMIN DISRAELI. Jzeren Grendelen. Uitgevers: N.V. v.h. TRAPMAN &Co., Schagen. Eerste Blad. Sproeten komen vroeg in 'dat liMlt ml* dat jora] Woensdag 8 Mei 1929. SCHA6E 72ste Jaargang No. 8455 COl Get JJ blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver- ên nog zooveel mogelijk in het eerstuitlcomend nummer geplaatst. POSTREKENING No. 23330. INT. TELEF. No. 20. Prijs per 3 maanden fl.65. Losse nummers 6 cent. ADVERTEN- TIöN van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel meer 20 cent (bewijsno. inbegrepen). Grootere letters worden naar plaatsruimte berekend. ha Boel 1T NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN. doeli B elde daii kwi iet I; een and l8raeli had nu ein-dehjk bereikt waarnaar hij frfjn leven had verlangd: macht et een groote meerderheid in het Lagerhuis en den in zijner Koningin had de Premier inderdaad macht was hij niet gelukkig. Zooals hij zelf zeide, was succes twintig jaar te laat gekomen, thans was hij en ging hij gebukt onder een slechte gezondheid, zou hij gedaan hebben zonder zijn trouwen secre- Montegu Corry. Ddsraeli voelt zich moe, zwak en ;kig. Toen een gastvrouw hem vroeg: wat kan &n om U wat op te beuren? antwoordde hij: och laat mij maar kalm bestaan! wanneer hij alleen is en zijn eigen1 avontuurlijk nagaat, dan flikkert de levenslust in hem op. lenkt hij aan zijn leven en aan zijn Engeland als )rookjes van Duizend en Een nacht en dan la de fin de Fee van het sprookje. jekeerd is voor de koningin Dlsraeli de toovenaar, Lr leven heeft zonniger gemaakt en haar popu- lelt heeft verschaft. Er waren tijden» dat het volk □it, onden haar den rug toedraaide, dat men haar even- el, s haar Duitschen prins-gemaal als later haar lang- .rt, ige rouw om dien Duitscher vergaf. Volgens haar V ren de "Wihig-ministers altijd jaloersch op den Troon, oe anders was dat bij mr. DisraelL Wanneer hij bij fom f was, dan kreeg ze plotseling zulk een medelijden den ouden, door rheumatiek geplaagden Premier, hei zij hem tegen alle etiquette, waarop zij zoo trotsch in een stoel aanbood. Een minister, die mocht 6 na en, dat was nog nooit voorgekomen. Lord Derby had verteld, dat toen hij zwaar ziek was geweest, de gde ilngin gezegd had, dat het haar zoo vreeselijk speet, de etiquete verbood hem plaats te doen nemen, t c Koningin zag Disraell graag aan tafel en hij Ide zich nooit mieer op zijn gemak, waardoor zich .levendig, interessant tafelgesprek ontspon. Disraell >nd/ is steeds complimenteus en souhs wanneer zij alleen vrij direct: de Koningin vergeeft het hem, hij ia ners eigenlijk een Oosterling en de Koningin houdt het Oosten en ziet in hem soms haar Groot-Vizier, |V laai en sentimenteel. Overal wordt hij geïnviteerd, te ™0( tdsor, Osborne en Balmoral. Dikwijls is de gast ei en dan moet de lijfarts Sir William Jenner goed ir den zieke zorgen en dan komt ze hem, terwijl hij in oierjapon en pantoffels opzit, bezoeken. Zij spreekt rl0° i over haar Albert, hij over zijn MJary Aan. Het Is eri >r Disraeli een schoone tijd. „r. omiddels zint Disraeli er op ,om aan zijn Vorstin en i land nog meer macht in de wereld te verschaffen. 11 ien schoone gelegenheid bood zich aan, toen den 15 1 vember 1875 een journalist, Frederio Greenwood, den van Buitenflandsche Zaken Lord Derby (bij het m van Lord Derby, zijn vader, den vriend van Disra- Lord Stanley) opzocht en hem vertelde, dat de Khe- van Egypte geldgebrek had en zijn 177 aandeelen n de Suez-kanaal-Maatschappij van de hand wilde doen. er in het geheel 400 aandeelen zijn, waarvan de derheid in handen van Fransche kapitalisten, fit Greenfwood, dat het voor Engeland van groot zou zijn, het aandeelen-bezit van den Khedive jopen, vooral waar het Suez-kanaal Engeland met en Australië verbindt Het gaat om 4 millioen l sterling, het Parlement was op reces, wat te doen. Disraeli schrijft aan de Koningin, dat men deze gelegen heid ondanks alles niet voorbij mag laten1 gaan. Het Fransche gouvernement legt geen hindernis in den weg, integendeel, de hertog Decazes zegt blij te wezen als Bismarck het pak aandeelen niet krijgt. Er is Minister raad. Montegue Corry loopt in de wachtkamer op en neer. Daar komt zijn chef, Disraeli, die niets anders zegt dan: „Yea". Tien minutenl later la Corry bij Lord Rothschlld, die juist aan zijn dessert zit ent rozijnen zit te eten. Corry valt met de deur In huis en zegt, dat Disraeli den volgenden ochtend vier millioen) Pond Sterling (48 mil lioen gulden) noodig heeft. Rotschild eet rustig een rozijn eii vraagt daarop kalm: welke garantie? Corry antwoordt: De Britsche Regeering! Ge zult ze hebben! Disraeli schreef onmiddellijk een gelukwensch aan de Koningin, die opgetogen was, vooral wanneer zij aan de woede van Bismarck dacht, die juist een, paar dagen te voren verklaard had ,dat Groot-Brittannië opgehou den had een politieke macht van beteekenis te zijn. Bismarck had onder Gladstone Engeland met min achting kunnen behandelen, maar het bleek hem spoe dig, dat met Disraeli niet te spotten viel. In 1870 had Gladstone aan Bismarck tegenover Frankrijk de vrije hand gelaten, toen in 1875 Bismarck België dreigde, greep Disraell ln door Rusland wakker te schudden. Toen de Russische en Britsche Ambassadeur tezamen ln de Wlilhelmstraase verschenen, bond Bismarck spoe dig in. Weer moest Disraeli Iets doen om zijn Fee, zijn Ko ningin te behagen en de macht van het Britsche Rijk te accentueeren. De Koningin ambieerde den titel van Keizerin van Indlë. Men had echter jaren geleden het gunstige oogenblik voorbij laten gaan, het publiek wilde het nu ndet meer. Disraeli wist het en trachtte d6 Ko ningin daarvan te overtuigen, doch tevergeefs. Disraeli gaf toe en overwon ten slotte de oppositie. De Koningin was onaangenaam getroffen door de oppositie, maar ten slotte zeer verheugd met haar nieuwen titel en bedank te haar Premier hartelijk, teekenend: Victoria, Regina et Imperatrix. Toen) de Koningin daarop een diner gaf en tegen alle etiquette in- behangen was met de edel gesteenten, haar door Indische vorsten geschonken, ver hief Disraeli zich en nog meer tegen alle etiquette in, dronk hij op de gezondheid van de Keizerin van Indlë en droeg een Perzisch gedicht voor. De Koningin in- plaats van geschandaliseerd te zijn, bedankte met een kleine révérence. Maar de gezondheid van den) grooten Staatsman ging achteruit en hij gaf aan de Koningin zijn wensch te kennen zich uit de politiek terug te trekken. De Ko ningin; wilde daar ndet van hooren en bezwoer hem om een peerage te aanvaarden, in het Hoogerhuis zou het politieke leven zooveel gemakkelijker zijn, hij kon dan echter Premier blijven. Disraeli stemde ditmaal toe en nam den titel aan: Viscount Hughenden» Count Beacons field. HHj kon niet nalaten in zijn titel zijn geliefde Hughenden' te eeren. Vóór dat zijn verheffing tot „Peer" bekend werd, sprak hij nog eenmaal in de Kamer. Toen hij na op heffing der zitting wegging, draaide hij zich even om en keek nog eens de geheele zaal, die zulk een groote rol in zijn leven gespeeld had, rond en verliet aan den arm van zijn secretaris de zaal. Een jong lid, die juist FEUILLETON idt Naar het Engelsch van ETHEL M. DELL. L erw i e(jf' "Is alles goed, liefste?" waagde Mrs. Lorlmer einde- j te vragen. eE very trok haar wenkbrauwen op, maar hield haar aar 'en neer8esla8en- ..Ik iben gisteren naar de trouw- js Chtlgheid geweest," zeide zij na een korte stilte. ja? Stephen is ook geweest, maar ik ben thuis rï kven. Heb je hem gezien?" .jjjj Meen uit de verte." 'n I heeft me verteld, dat het prachtig was." Mrs. imer werd wat zenuwachtig. Zij begon te beseffen, p Ier tragisch in de atmospheer was. „En heb je lal r g6had? °f was tort te warm?" lei! v was 'k06* warm." «eer scheen zij meer te willen zeggen, maar het ge- u haar niet. iHif IrS' Lorimer bleef ook verscheidene seconden zwijgen n ®tond zij zacht op, ging naar Avery en sloeg haar nen om haar heen. Lieveling!" zeide zij teeder. 1 - at was alles. Geen verder vragen, geen verder on- ftoeken, eenvoudig haar liefde in volle mate uitge- •j rt op het altaar der vriendschap. En dit ontroerde overweldigend, verbrak al haar gereserveerdheid se' Ij verborg haar gelaat aan Mrs. Lorimeris borst en t. rotte in huilen uit. e huilbui duurde verscheidene minuten. Het was de n geltropte ellende van uren, die eindelijk uiting vond. wat zij geleden had, alle vernedering, de geheele bit- passeerde, zag tranen in de oogen van den oudeni man. Toen Gladstone de verheffing tot Graaf vernam, zei hij schamper: Graaf, Graaf, een wonder, dat hij zich geen Hertog heeft laten maken. D,e leegte, die Disraell in het Lagerhuis achterliet, was niet te beschrijven. Sir William Harcourt, een zijner felle politieke tegenstanders, schreef hem: „Alle ridderlijk heid, alle charme van de politiek schijnen met U het Lagerhuis te hebben veriaten". Marmers schreef hem: Met U is al mijn persoonlijke belangstelling in het leven van de Kamer verdwenen". Sir William Harcourt zei nog, dat de Kamer nu het beeld gaf van een schaakbord, nadat de Koningin ver dwenen is". Harcourt citeerde de woorden door Metter- nich gesproken, toen hiji den) dood van Napoleon vernam. Een lid schreef nog: Helaas, helaas, we zullen nimmer uw gelijke zien, de dagen der reuzen zijn voorbij.% Bij de opening der nieuwe zitting door de Koningin, zat er vlak bij haar een zonderlinge figuur in scharlaken en hermelijn, dat was de reus, dat was de nieuwe Lord Beaconsfield. Om de installatie van deni nieuwen Peer bij te wonen, waren de schoonste en jongste Lady's verschenen. Nadat hij door de Lords Derby en Bradford geïnstalleerd was, moest hij als Premier en dus Leider van het Hoogerhuis onmiddellijk het woord voeren. Toen hij het Hoogerhuis verliet, liet hij zich als volgt uit: Ik ben dood, maar ben nu ln de Elyseesche Velden. Hij kon zijn Lagerhuis waar hij gebrlllieerd had zooals geen ander, niet vergeten. H|et werd Juli 1875. Bosnië en en Herzegowina waren tegen Turkije in opstand gekomen. Rusland wilde van de gelegenheid gebruik maken, ten eerste om meer in vloed ln den Balkan en indien mogelijk toegang tot de Middellandsche Zee te krijgen. Rusland had reeds van Duitschland en Oostenrijk gedaan gekregen, om teza men een streng geredigeerd ultimatum «-«.n Turkije te zenden en verzocht Engeland om mede-o,nderteekening. Lord Beaconsfield weigerde. Ten eerste wilde hij Rus land niet ln de Middellandsche Zee hebben, ten tweede voelde hij niets voor het vernietigen van het Ottomaan- sche Rijk, waarmee Engeland als goede buur ver keerde en waardoor juist de vrije verkeersweg Indië en' Australië verzekerd was. Inmiddels had Beaconsfield in het Hoogerhuis ver zekerd, dat al die beweringen over gepleegde gruwelen door de Turken o.a. in Bulgarije, schromelijk overdre ven waren, als het feiten waren geweest, de Brit- ecbe gezant er wel iets over gezegd. Helaas voor Dizzy, had de gezant verzuimd te melden, dat de wreedheden wel gepleegd waren. Glad stone en de zijnen sloegen) dadelijk politieken munt uit het geval, maar Dizzy gaf niet toe en zei, dat al waren de wreedheden gepleegd, het nog geen reden was om Turkije en de Turken te lijf te gaan. Dizzy, die in zijn jeugd Turkije bezocht en de aangenaamste herinnerin gen) aan de Turken meegebracht had, kon onmogelijk zooals Gladstone zich geweldig druk maken voor Ar meniërs, Grieken en Bulgaren. De geschiedenis heeft Dizzy in het gelijk gesteld en mijn persoonlijke ervar ring heeft mij geleerd, dat het inzicht van] Gladstone, dat ook in mijn vaderlijk huls gehuldigd werd, volkomen verkeerd was. Ik verzeker U, dat de Turken de „gentle men" van het Naburige Oosten zijn, die hoog uitsteken] boven alle andere volken en zeker niet in één adem ge noemd mogen worden met Armeniërs om van Grieken niet te spreken. Wanneer ik nu aan Gladstone denk, dan kan ik het woord hypocriet nooit geheel uit mijh het voorjaar, koop tijdig een pot Sprutol. Bii alle Drogisten. Van Rijswijk's Het oude adres van vertrouwen. Prachtschoenen. Kwaliteitschoenen. Nieuwste leesten, gemakkelijk en elegant. En de pryzen zyn lager dan ooit. hoofd krijgen. Gladstone hitste de publieke opinie tegen de Turken op en met succes. Helaas werd daardoor het krachtige optreden van Beaconsfield te niet gedaan en voelde Rusland zich nu sterk genoeg cm toch den oor log aan Turkije te verklaren en Engeland te verzoeken, neutraal te blijven. Goed zei Beaconsfield, onder die voorwaarden, dat ge zult respecteeren;het Suezkanaal, de Dardanellen en ConstanstinopeL De Russische mi nister Gortchakoff beloofde dit, maar dacht bij zich zelf: qui vivra verra; want hij wist immers dat Beaconsfield niet de publieke opinie in Engeland achter zich had. Gortchakoff gaf dus aan den Russschen opperbevelheb ber Grootvorst Nicolaas de opdracht: doel: Constantino- pel. De overwinning zou alles wel in orde brengen. Aanvankelijk was het succes bij de Russen, die Bulga rije binnendrongen, Koningin. Victoria vroeg angstig aan haar Fremier om toch wat, te doen. Deze ca zijn jonge minister van Buitenlandsche Zaken, Lord Dirby, bleven kalm en hoopten op het Turksebe leger, waarvan gezegd werd, dat het uitstekend in orde was, terwijl de toch reeds dappere troepen het Paradijs beloofd was door den Sultan. Bij Plevna leden de Russen een gevoellgen nederlaag met 50.000 dooden en 30.000 gewonden. Dit bericht, getuigende van de dapperheid van het Turk- sche leger, deed de publieke opinie in Engeland geheel omslaan. Men riep „leve de Turken" en wierp bij Gladr stone de ruiten in! De Kamers gingen op reces, Beaconsfield ging naar Hughenden. Eerst liet hij zich nog door een doctor onderzoeken, die hem lijdende vond aan asthmia, bronr chitis, enz., in éen woord, de man, die de route naar het Verre Oosten voor Engeland had weteni te behouden, wast een oud wrak! Moeilijke tijden werden het voor den ouden Premier, want de Russen trokken weer verder. De Koningin trachtte hem weer tot daden te bewegen^ Beaconsfield weigerde, maar had de grootste moeilijkheden met de Koningin. De groote Staatsman wilde niets overijld doen, hij had behoorlijk zijn oogen op het groote Wereld schaakbord enj wachtte af! Hij' rekende op Prins Bis marck en jawel, deze zag een conflict tusschen Rusland en Oostenrijk-Hongarije naderen en trad tusschen bei den, door Rusland het halt toe te roepen. Rusland, be vreesd voor Engeland en Duitschland, gaf toe. Het ge volg was het congres te Berlijn. Lord Beaconsfield ging daar in persoon heen. In hotel Kaiaerhof aangekomen, vond hij zijn kamer vol prachtige bloemen» een wel komstgroet van de Kroonprinses, dochter van Koningin Victoria. Bismarck had niet het minste respect noch voor Beaconsfield, noch voor Gortchakoff, die hij twee oude wrakken noemde. Hij trad dan ook bij de eerste conferentie met de grootste, soldateske brutaliteit op. Beaconsfield bleef heel kalm ,maar gaf geen haarbreed toe. Rusland had tot eisch gesteld: Turkije verdwijnt uit Europa! Daartegenover stond Beaconsfield met: Tur kije blijft in Europa en aldus de bewaker der Darda nellen. Geen Russen in de Middellandsche Zee. De toe stand werd zeer gespannen. Gortchakoff dreigde met heropenen der vijandelijkheden. Beaconsfield, geleund op den arm van Mbntagu Corry wandelde over „Unter den Linden", bestelde op den ochtend, dat 's avonds het ultimatum van Rusland zou afloopen, een extra trein voor de Engelsche missie. De bal trof doel. Bismarck kwam een bezoek bij Beaconsfield maken en probeerde dezen te overbluffen. Absoluut geen kans. Bismarck vroeg hem te dineeren. Dizzy accepteerde. Dizzy schreef aan de Koningin, hoe na tafel Bismarck van ontwijdelief de, de diepe wanhoop van haar 11' T35 in die tranen. Zij schokten haar tot in het f a o lvan liaar w^zen. Zij schenen haar hart in stukken n° beuren. vl )or dan Vertelde zti fluisterend tusschen haar snikken Aihte^^ 6r ge^eur^ was. Maar Mrs. Lorimer, de ver- el 'p getraPte' was dien dag een engel uit den he- v, k 'a en nieuwe kracht was haar toebedeeld, geboren ót aand1 diepen no°d van haar vriendin. Zij hield haar aar G' s^eunde haar door dat donkerste uur van een moed en een standvastigheid, waar- ,r" J haar ooit in staat geacht had. Toen Avery eindelijk fluisterde: „Ik kan nooit, nooit naar hem teruggaan!" volgde onmiddellijk haar ant woord. „Liefste, het moet. Het zal moeilijk zijn, dat weet God. Maar Hij zal je kracht geven. O, Avery, handel niet voor je zelf. Laat Hij je den weg wijzen." „Als Hij wil!" snikte Avery met haar brandend ge zicht tegen de borst van haar vriendin. „Dat wil Hij liefste, dat wil Hij. Hij is veel dichter bij ons in ellende dan de meesten onzer dat beseffen. Laat Hij slechts het roer nemen; Hij zal je door den storm brengen," „Ik voel mij te eleoht te overweldigd door het kwade." „Lieveling, gevoelens beteekenen niets," zeide de vrouw van den vicaris met een beslistheid, die den Eerwaarde Stephen onuitsprekelijk geërgerd zou hebben. „We kun nen aan onze gevoelens niets doen, maar wel ons zoo maken, dat wij hulp ontvangen. En geloof je niet, dat Hij ons dikwijls ons steunpunt laat missen, omdat Hij wil, dat wij op Hem steunen?" „Ik weet het niet Maar ik geloof, dat het mijn dood zou zijn, als ik naar hem terugga. Zelfs al al veinsde ik, dat ik het hem vergaf dan zou ik het toch niet kunnen uithouden, om om voort te gaan, alsof er niets gebeurd was. Eric mijn eerste man zal nu altijd tusschen ons heiden staan." „Liefste, weet je zeker, dat wat je gehoord hebt niet overdreven is?" „O, ja, dat weet ik zeker. Ik heb altijd geweten, dat er iets in zijn verleden was, een wolk, waarover hij nooit spreken wilde. Maar ik heb nooit gedroomd nooit vermoed Huiverend brak zij af. „Trouwens, hij heeft geen uitlegging gegeven, geen excuses gemaakt, niet ontkend. Hij laat mij het ergste gelooven en het kan hem niet schellen. Hij is uiterst hard uiterst ongevoe lig. Daarom weet ik, dat het ergste waar is. O, ik moet van hem weg. Ik ben niets voor hem. Mijn gevoelens zijn minder dan niets. Hij houdt niet van mij. Iedere andere vrouw zou mijn plaats even goed bij hem kun- j nen vervullen!" „Stil!" Mrs. Lorimer drukte Avery aan haar borst, alsof zij met haar mede wilde strijden. „DAt moet je niet zeggen, Avery. Dat mag je niet denken. Het is ten eenenmale onwaar. Het lijden mag hem tot wreedheid geprikkeld hebben, maar in zijn hart is hij niet slecht. En liefste, hij is in jouw handen om hem goed of slecht te maken. Hij aanbidt je blindelings en als zijn aanbidding een onheilig iets geworden is, dan komt dat alleen, omdat de gedachte jou te zullen verliezen hem bijna krankzinnig gemaakt heeft. Je kan die terugwin den als Je wil!" „Ik wil die niet terugminnen! Zijn liefde walgt me!" „Avery! Je man!" „Hij is een moordenaar!" riep Avery hartstochtelijk. „Hij zou mij ook vermoorden, als als hij er zich toe brengen kan het zonder mij te doen. In zijn ziel haat hij mij!" „Stil, Avery! Je bent krankzinnig. Je weet niet, wat je zegt!" Mrs. Lorimer trok haar zacht terug, naar haar stoel. „Ga zitten, lieveling! En probeer o, probeer wat kalmer te worden! Je bent uitgeput, Ik geloof niet, dat je geslapen hebt!" „Slapen!" Avery lachte bijna en weer stroomden die .brandende verblindende tranen uit haar oogen. „Je weet niet wat ik doorgemaakt heb!" snikte zij. „Je weet het niet! Je weet het niet!" „God weet het, lieveling!" fluisterde Mrs. Lorimer. Enkele minuten later, toen Avery uitgeput, niet lan ger snikkend, maar zacht hullend achterover lag, werd er zacht op de deur geklopt. Mrs. Lorimer liep er vlug naar toe en zag haar oud ste dochtertje, dat op het punt was binnen te komen. Jeanie keek vragend naar haar op. „Is er iemand?" „Ja, lieveling. Avery Is hier. Zij voelt zich vanochtend niet goed. Ga gauw een glas melk voor haar halen." Jeanie haastte zich weg, Mrs. Lorimer ging naar Avery terug. „Liefste," zeide zij, „Ik geloof, dat ik een middel zie om je te helpen." Avery's oogen waren gesloten. Zij stak een bevende hand uit. „Je bent heel goed voor me." „Ik vraag me af hoe dikwijls ik reden gehad heb dat tegen jou te zeggen. Luister, lieveling! Je moet terug gaan. Ja, Avery, je moet! Maar je neemt de kleine Jeanie mede." Avery sloeg haar oogen open. Mrs. Lorimer keek met tranen in haar oogen naar haar. „Ik weet. dat ik haar aan je toevertrouwen kan! Maar, o, zorg goed voor haar. Je weet hoe zwak en hoe teer zij is!" „Maar liefste 'jij zoudt haar niet kunnen missen!" „Ja, dat kan ik wel dat wil ik. Je mag haar heb ben, lieveling. Ik weet, dat zij gelukkig zal zijn bij jou. En Piers is zoo dol op haar. Zij zal een troost voor je zijn voor jullie beiden, als God het wil. Zij troost iedereen mijn kleine Jeanie. Dat schijnt haar levens taak te zijn. Ah. daar komt zij! Jij moet het 'haar zeg gen, lieveling. Het is beter als het van jou komt." „Mag ik binnenkomen?" vroeg Jeanie bij de deur. Haar moeder ging haar opendoen. Avery ging recht op zitten en schoof haar stoel achteruit tegen 't gordijn Jeanie kwam met een glas melk in haar eene en een bord in haar andere hand binnen. „Morgen, lieve Avery!" zeide zij met baar zacht, moe stemmetje. „Ik heb ook een warmen cake voor je meegebracht pas uit den oven. Hij ruikt heerlijk." Zij kwam dicht bij Avery staan, maar zij gaf haar geen zoen en keek haar niet ln haar betraand gelaat. „Ik hoop, dat je van kren ten houdt," zeide zij. „Baby Phil noemt ze vliegen. Heb je hem in den laatsten tijd gezien? Hij heeft juist een nieuwen tand gekregen. Hij wil, dat iedereen ernaar kijkt!" „Ik zal dadelijk eens gaan kijken!" zeide Avery met moeite. Zij dronk de melk en brak een stuk van den cake af. Jeanie hield het bord vast. „Ik heb Piers een poosje geleden voorbij zien rijden. Hij was op Pompey. Maar hij reed zóó hard, dat hij mij niet gezien heeft. Hij rijdt altijd zoo hard, niet? Maar ik geloof, dat Pompey het ook graag doet." „Ik weet het niet. Hij moet wel of hij het prettig vindt of niet." „Maar hij houdt veel van Pompey. En ook van Cae sar!" Zij zuchtte even. „Arme Mike! Herinner je je nog hoe woest hij altijd werd, als Ceasar voorbij stoof?" Maar van herinneringen wilde Avery nu niets weten. „Jeanie," zeide zij, „je moeder zegt, dat je een poosje bij mij op de Abbey mag komen logeeren. Zou je dat graag doen?" Haar stem klonk onbewust droevig. Jeanie keerde zich om en keek haar aan. „O, Avery! Bij jou en Piers logeeren?" Haar oogen straalden. Zij öloeg haar arm om Avery's hals. „Zou je graag willen?' vroeg Avery, flauwtjes glim lachend. „Ut zou heel graag willen," zeide Jeanie ernstig. Zij keek naar haar moeder. „Zoudt u het zonder mij kun nen stellem?" Mrs. Lorimer onderdrukte een zucht. „O ja, Jeanie. Dat zai best gaan. Gracie zal me met de kleine helpen." Jeanie glimlachte. „Ik zal met Gracie gaan praten," zeide zij. Maar bij de deur bleef zij staan. „Ik hoop, dat vader er geen bezwaar tegen zal hebben. Maar hij heeft ge zegd, dat ik geen pretjes mocht hebben vóór ik mijn Paaschvacantie af had." „Dat zal ik in orde maken, lieveling." „Dank u. Natuurlijk kan ik mijn werk meenemen. Ik zal in de Abbey wat meer tijd hebben om te leeren. Dat I zoudt u hem ook kunnen zeggen." „Ik zal het hem zeggen, lieveling/' En Jeanie glimlachte en ging. Wcrdt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1929 | | pagina 1