Schsger Courant
Radioprogramma
Nerveus en Overspannen
Onrustig en Slapeloos
Mijnhardt's Zenuwtabletten
Zaterdag" 24 Augustus 1929.
72ste Jaargang. No. 8516
Tweede Blad.
FEUILLETON-" Fj
VERTELLINGEN. R
Brabantscbe brieven.
EEN VR00LIJKE
ROMANCE
Gebruik hiertegen de Zenuwstillende en Zenuwsterkende
Glazen Buisje 75 cent. Bij Apoth. en Drogisten.
to' U M dit mi II M Ij
Ulvenhout, 20 Augustus 1929.
Menie r,
Langzaam aan geraken r
me deor d'n zomer, amico. 1
M'n dalia's achter teugen
m'nen muur, staan te
hloeiën in 'nen pracht van
diefrente kleuren da ge'r
nie aanders als lachende
naar kijken kunt.
Want gapen werkt be
smettelijk, zooas ge wit,
maar lachen, nét zoo!
As ge heurt of ziet lachen
"doe-de onwillekeurig mee.
Al zoude op da mement
nóg zoo de smoor in oew
lijf eramen. En zoo is 't
ok mee mijn dalia's, man. As 'k er naar kijk, dan
krult m'n neus.
Blommen as vusten!
Gloeiend-rooie, mee opgerolde punten van vingers
laank, staan te pinkelen onder 't zonneke. Fluweel-
rooi e, nouw en dan teugen zwart aan, emmen 'nen
glaans, as 'n poes, gezond tot in d'r klokhuis. Gele
en oranje-kleurige mee rooie harten die er uitzien
as suikergoed zoo zuut en zoo lekker. Ja, zelfs pèèrse,
amico en ge wit nie wat de schoonste-n-is.
Maar samen vurmen ze éénen boekee, terwijl de
malsche blaren en de barstende knoppen die er mee
duzenden inzitten van 't geheel 'n fiest veur 't oog
jnaken. Om te schilderen!
En d'n erf, waar ok de goudsblommen in schate
rend oranje nouw te tieren staan, waar Trui d r gra-
niejums mee die vurige blommen as potverdomme-
kes d'r eigen bovenuit vloeken, dieën erf ziet er nouw
Uit as 'n blommenhofke.
De notenboom zit vol as mud. Kanjers van groene
ballen, soms mee zeuvenen aan eenen tros, hangen
d'r in en amico, da wijst op veul winter jong. Ge-
jneenelijk, as er veul noten zijn volgt 'r 'nen stren
gen winter en as da van 't jaar uit mot komen, ollee
doet dan maar grust 'nen gèèven stomp braandstof-
fen op, jonk!
't Is zoo schoon ee, da blommenhofke op d'n oogen-
blik. En as de zon er deurhenen speult, zooda ge de
herfstdraaien pèrlemoerkleurig uit de blomstengels
ziet slieren, as ge dan de vliegeskes en muggeskes bo
ven die blommenpracht ziet daansen mee gouwig-
glaansende vleugeltjes, dan is er gin mooier plekske
op d'èèrde as da-de-hofke.
Trui was van den mergen d'r graniejums aan het
stekken. De graniejum amico, da's Trui d'r blom. „Wa
motte daar nouw allemaal mee doen', vroeg ik 'r,
„w'hemmen al zooveul da me-'ne-r gin blijf mee we
ten."
„Zumme dan wel in 't veurjaar zien," bedisselde
Trui, ,,'t is zonde om er niè van te halen wat er van
te halen is en dan mot r maar wa meenemen op
oewel wagen veur de beste klaanten, maar 'k laat
ze nie verloren gaan. En aanders maak ik daar nog
Tl perkske," zee ze, en toen wees ze op 'n beddeke
goudsblommen van mijn.
ICeb er verders gin woorden over vuil gemokt,
waant ge kun nie geleuven zonen kwieken hovenier
as Trui is! 'k Laat ze maar kalm aanbotteren.
Maar witte wa ge nouw wel krijgt amico? Dat er
zoo teugen d'n avend 'nen blaauwen damp over de
wèreld trekt die oew zoo 's aves deur oew kleeren
benen op oew vel plakt
Ok 'tgruun begint nouw lillek te doen. Zoon laank-
zamerhand trekt er 'nen geligen gloed over en ga-g-et
zo-merke op z'n eindje loopen.
En as ik zoo teugen d'n avond op huis aan gaai
FEUILLETON
door
P. G. WODEHOUSE.
12.
Toen Joan zich tegenover R. Jones geplaatst zag, ston
den haar oogen koud en uitdagend. Ook zij had zich de
kunst eigen gemaakt iemands karakter in een oogwenk
te raden, en wat zij bij het eerste gezicht van R. Jones
zag, gaf haar geen gunstigen indruk van den man.
„Ge wildet mij spreken over zaken?"
„Ja," zei R. Jones. „Ja... Juffrouw Valentine, mag ik
beginnen met u te verzekeren dat het niet in mijn voor
nemen ligt u te beleedigen?"
Joan trok haar wenkbrauwen op. Eén oogenblik ver
dacht zij haar bezoeker er van te zwaar gedineerd te
hebben.
„Ik begrijp u niet."
„Ik zal het u uitleggen. Ik ben hier gekomen," ging
R. Jones voort, zich met het oogenblik meer genteman-
like gedragende, „wegens een zeer onaangename aange
legenheid, om een dienst te bewijzen aan een vriend.
Wilt gij onthouden, dat wat ik ook zeggen mocht, het
uitsluitend te zijnen behoeve geschiedt?"
Reeds had Joan het denkbeeld, dat deze dikke kerel
een levensverzekeringshaai was, laten varen, en nu
helde zij over tot de meening dat hij collectant was tot
een of ander liefdadig doel.
„Ik kwam hier op verzoek van den Hoogwelgeboren
Frederick Threepwood."
„Ik begrijp u nog niet geheel."
„Ge hebt hem nooit ontmoet, Juffrouw Valentine,
maar, toen ge choriste aan het Piccadilly Theater waart
heeft hij u, geloof ik, een paar onzinnige brieven ge
schreven. Misschien hebt ge dat vergeten?"
„Dat heb ik zeker."
„U heeft ze dus waarschijnlijk verscheurd?"
„Natuurlijk. Ik bewaar zelden brieven. Waarom vraagt
ge dat?"
„Och, begrijpt ge, Juffrouw Valentine, de Hoogwelge
boren Frederick Threepwood staat op het punt in het
huwelijk te treden, en hij bedacht dat het over het ge
heel misschien beter was dat de brieven en de ver
zen die hij u schreef, niet langer bestaan bleven."
Het geheele gentlemanlike gedrag van R. Jones en
laangst de boselikanten, as dan de zon de lange roest
bruine stammen van de mastenboonien mee d'r ros-
sigé licht in lichten laaie zet, net of er heele stukken
bosch in den braand staan, en de hooge naalden
kruinen één worren mee de pèèrsige locht, daarboven
oewen kop, as 't dan zoo stillckcs wordt en gin ve.u-
gcltje z'n eigen heuren lot, er nouw en dan 'nen
herfstdraad in oew bakkes kietelt, kek, dan ziede
toch en dan vuulde da-d-et najaar aan 't komen is.
Hoor es ier, 't is prachtig. Maar den dollen zomer-
schen roes is vcurbij. 't Isn bietje droefgeestiger ge-
worren. 't Moois van blom en blad gaat starreven.
Toch is 't net, amico, of 't sjuust die stilte-n-is, die
peinzende stilte van de heele natuur, die 't beste past
bij ons Brabaantsche bosschen.
As ge 'r nouw deurlopt, nouw de vacansiegangers
weer weg zijn, nouw is 't net of de gasten van oew
zuiveren bruiloft zijn vertrokken. Ge sta-d-'n bietje
yrimd te kijken in oew eigen huis. 't Is of de muren
't lawijd emmen opgezogen en oew nouw mee 'n ver-
neuksoogske aankijken.
Op die manier staan de boomen nouw in de bos-
schsn. Ge kek ze 'n bietje beteuterd aan!
Waar zijn de stemmekes van de spculende en dar
tele kinderen, die soms drie keeren echoowden deur
de gaten tusschen al die boomstammen in? Waar
zijn de veugeltjos, die maanden aan één stuk emmen
gezongen as gekskes, in de hooge, platte kruinen?
Waar de fietsers, die in troepkes en lachend laangs
de paaikes trokken, bellend, roepend, schaterend!
Waar is da-d-allemaal gebleven, o, geheimzinnige
boomen die in de stilte nouw te droomen staan a3
al-weters.
En dan heurde 'n takske kraken, ge kekt op en
daar springt *t eekhoorntje mee z'nen prachtigen
pluimstéert in de hooge takken en angstig en pien
ter schieten er twee lichtstraaltjes uit z'n muizen-
oogskes en ja dan vuulde 't heel goed: de bos
schen zijn leeg!
En toch, amico, 'k zie ze gère zoo!
't Hoort er bij, bif die bosschen mee d'r geheim
zinnige donkerten; mee d'r stille, diepe, glasheldere
slooten, mee 't aandoenelijk geruisch in de toren-
booge kruinen.
't Zijn lijk hooge kathedralen nouw, waar zwaar
moedig d'n urgelrnuziek deurdavert op de breeje
wieken van d n wind die deur de toppen scheert.
Jong, wa-d-is mijn Brabaantsche laand toch
schoon.
As zuiver zoo blinken de berlcenbomkes tusschen
't rooie eikenloof laangst de boschwegels.
As zware kerkpielasters, zoo staan de monumen
tale beuken hier en daar in troepen bij mekare.
En as 'k dan 'n jong spanneke teugenkoom, dat
daar tusschen die hooge boomen, mekare vnst-om-
strengeld, zielsgelukkig lopt te vrijen, dan dan
wel dan ga-g-et net as daarstrakskes mee die bloeien
de daliaa's, dan krult m'n neus. Dan neem ik m'n
pet halvelings af en krab 's op m'nen kop en as 'k
dan 't wefke d'r kopke, da zwaar lijk 'n blommeke,
neer ga-d-hangen op 't manneke z'nen schouwer,
dan dan ollee dan vuul ik effen 'I gewicht van m'n
vijf kruskes
Maar dan zie 'k toch ok m'n eigen weer gaan 'n
dartig jaren gelejen, mee Trui aan d'n erm en teugen
mekare opdouwend of ge jeuk aan oewen schouder
hadt.
En as 'k daar dan effekens over te peinzen staai
en 't spanneke laankzaam aan verdwijnen zie of ze
opgezogen worren deur de bosch-donkerten, dan
gooi ik m'n pet in d'hogte, fluit 'n lie-ke en piep 'm
naar Truië toe.
Dan, amico, dan hè'k daar efkens d'n zomer weg
zien trekken
Dan hè'k d'n herfst in m'nen nek vuulcn blazen.
Dan is 't of ik m'n eigen 'n heel klein bietje dood
vuulde gaan.
Toen sloeg ik gaauw d'n kortsten weg in, midden
deur de velden, 'nen sprong over d'n sloot en 'k
sting op d'n weg.
'n Stouw koeien trok erover, die mee d'r triestige
oogen en 'non hangenden kop suffig over d'n weg
klotsten. Zwaar asemend deur d'r vust-groote neus
gaten of ze liepen te zuchten. Nouw en dan ging er
een op 'n sukkeldrafke aan d'n haal, bezijjen laangst
d'n weg en sjuust kwam daar 'n jonk stadswefke
aanfietsten da van aangst nikske nicmeer zag.
Gelukkig was ik net op tijd om die koei mee m'n
pet veur d'r oogen te slaan, d'n weg op, maar 't
wefke was zoo verschrokken da ze d'r fietske liet
gaan en teugen d'n grond zou geslagen emmen, ha'k
ze nie opgevangen!
't Was, of er na al m'n gepieker 'n fee-ke-n-uit d'n
hemel was komen vallen, net in m'n ermen en m'n
vijf kruskes smolten inmekare tot twee
H—smaakt aJs room
onder het spreken had hij geweldig zijn best gedaan
was niet in staat de onaangename beteekenis van de
woorden te verhelen.
Hij was bang dat ik de brieven gebruiken zou om
tegenover hem chantage te plegen?" zei Joan met ijzige
kalmte.
R. Jones maakte afkeurend een beweging met zijn
hand.
„Mijn waarde Juffrouw Valentine!"
Joan stond op en R. Jones volgde haar voorbeeld.
Het onderhoud was blijkbaar afgeloopen.
„Zeg Mijnheer Threepwood als 't blieft dat hij gerust
kan zijn. Hij loopt geen gevaar."
„Juist, juist, jawel. Ik zei Threepwood vooruit dat
mijn bezoek hier alleen voor den vorm zou zijn, want ik
was overtuigd dat gij het hem niet lastig zoudt maken.
Ik kan hem dus met de meeste stelligheid verzekeren
dat de brieven door u vernietigd werden?"
„Ja. Goeden avond."
„Goeden avond. Juffrouw Valentine."
Het sluiten van de deur achter hem liet hem in het
pikdonker, maar hij gevoelde niet veel lust weer om te
keeren en Joan te vragen de deur open te laten om
hem bij te lichten. Hij was blij uit haar tegenwoordig
heid te zijn. Hij was er aan gewoon door zijn medemen-
schen met schele oogen aangezien te worden, maar in
de oogen van Joan had hij iets gelezen dat hem bi
zonder mishaagde. Hij vond tastende den weg naar be
neden, opgelucht dat alles achter den rug en goed afge
loopen was. Hij sloeg geloof aan hetgeen zij hem ge
zegd had en hij kon Freddie naar waarheid verzekeren
dat het gevaar dat hij het lot van den armen ouden
Percy zou deelen, niet bestond. Weliswaar nam hij zich
voor aan zijn bericht toe te voegen dat de vernietiging
van de brieven niet dan met de grootste moeite gekocht
w&s, voor den prijs van op den kop af vijf honderd
pond, maar dat was een bloote zakenformaliteit.
Hij had bijna de laatste trede bereikt, toen er aan
de voordeur gescheld werd. Met wat later een ingeving
door hem genoemd werd, aanvaardde hij met ongewone
vlugheid den terugtocht, tot hij bijna weer vlak bij de
deur van Joan stond. Toen boog hij zich over de ba
lustrade en luisterde.
Het slordige dienstmeisje opende de voordeur. Hij
hoorde een meisjesstem
„Is juffrouw Valentine thuis?"
„Zij is thuis, maar heeft bezoek."
„Zoudt ge naar boven kunnen gaan en zeggen dat
ik haar wensch te spreken? Zeg dat juffrouw Peters
er is. Juffrouw Aline Peters."
De balustrade kraakte onder de kracht waarmee R.
Jones haar plotseling aangreep. Een oogenblik dacht hij
door den grond u begon jjjj snei te den
„Maar ollee, troeleke", vroeg ik, „zijde gij dan toch
zoo verschrokken van die stomme koei?"
Toen kwam z'n bietje bij. Ze gohg weer meer op
'r steuvige, hooge pootjes staan, zooda'k ze los kon
laten en 'n zweemke kleur kwam op d'r witte wan-
geskes die zoo smetteloos waren as dotterblommen.
Ze moes mee d'r eigen toen lachen en 't was net
of 't zonneke deurbrook. En op da mement, amico,
toen trok de vrouw veur me in d'r weg en hield ik
over iets schoons, iets onwezenlijks dak stillekes
bewonderen kon van heel dichtcnbïje. „Daar schuins
over, daar woon ik", zee ik, „as ge efkes op oew ge
mak wilt komen mee 'n bakske koffie, dan za'k oew
fietske wel rijen.
„Heel vriendelijk eh
„Dré", zee ik.
„Bep", zee ze.
„Doe-d-et, Bep?"
,,'k Doe ,t, Dré!"
En zoo, amico, kwam ik mee 'n damesfietske aan
d'haand en 'n gèèf stadsmokkeltje bij Trui aan, die
van verwondering d'n ketel verkensvoer op d'r tee-
nen zette.
„Trui", riep ik, „keb Bep meegebrocht om 'n kom-
meke koffie te drinken, 't Kind is verschrokken van
'n stouw koeien en nouw mot z'effekes tot d'r eigen
komen."
„Wilde 'n steuvig bakske emmen, juffrouw?"
vroeg Trui, „da tref te, keb 'm net gezet en 't is
goeie".
Amico, Bepke is 'n vol uur bij ons blijven klassi-
neeren. En toen ze weg was zee Trui: „wa-d-n
schoon kopke, net 'n heiligbeeldje!"
Dus amico, g'oef nie te vragen, of ik best spek in
de kuip had, want eer oew wijf 'n aander wefke
schoon vindt dan mot er heel \Va gebeuren!
Maar zoo, amico, hè'k van deus week d'n klap
van 't najaar gevuuld. Van binnen en van buiten...
Kom, ik gaai er afscheiën, m'n oogen beginnen te
pieken, in d'n vruugen schemer.
Veul groeten van Trui en, as altij, gin horke min
der van oewen
toet a voe
DRé.
Voor Zondag 25 Augustus.
8.25 HUIZEN (298)x N.C.R.V. Morgenwijding.
9.— HILVERSUM (1875) V.A.R.A. Mededeeling over
postduiven; gramophoonplaten; csperanto; or
gelconcert.
10.— HUIZEN (298) K.R.O. Uitzending va nde Hoog
mis uit de kerk van de H. Anfridus te Amers
foort.
10.30 HILVERSUM (1875) V.P.R.O. Uitzending van
den ochtenddienst van de Vereeniging van
Vrijzinnig Hervormden te Amsterdam. Spr.:
Ds. J. van Dorp.
11.50 HAMBURG (372) Concert.
12.— HILVERSUM (1875) Lezing door Jhr. Dr. C. de
Ma rees van S wind eren.
12.20 BERLIJN (4*8) Concert.
12.30 HUIZEN (298) K.R.O. Lunchconcert.
12.30 HILVERSUM (1875) Lunchmuziek.
12.30 LANGENBERG (473) Concert.
1.05 PARIJS (R.1725) Concert.
1.20 LANGENBERG (473) Middagconcert.
1.25 HAMBURG (372) Concert.
1.30 HUIZEN (298) Spr.; Dr. Hein Hoeben.
2.— HILVERSUM (1875) A.V.R.O.-tooneelhalfuurtje.
2.HUIZEN (298) Literair halfuurtje.
2.30 HUIZEN (298) Gramophoonplaten.
2.30 HILVERSUM (1875) Pianosonaten van Beet
hoven.
2.50 BERLIJN (418) Gramophoonplaten.
3— HILVERSUM (1875) Gramophoonplaten.
3.30 HILVERSUM (1875) Concert door het Omroep
orkest.
3.50 KALUNDBORG (1153) Middagconcert.
3.50 DAVENTRY (479) Concert.
3.50 DAVENTRY (1553) Concert.
4.15 HUIZEN (298) Voor de zieken.
4.35 HAMBURG (372) Concert.
4.50 BERLIJN (418) Concert.
4.50 LANGENBERG (473) Vesperconcert.
4.50 PABIJS (R.1725) Gramophoonplaten.
5.— HILVERSUM (1875) V.A.R.A Kleuteruurtje;
nieuws van Teun de Klepperman.
5.— HUIZEN (298) N.C.R.V. Kerkdienst vanuit de
Geref. Kerk te Laren (N.-H.) Voorganger Ds.
L. Oranje.
ken. Er ging hem een kolossaal licht op, en zijn meest
vooraanstaande gedachte was dat hij van nu af geen
man en geen vrouw meer vertrouwen zou. afgaande
op eigen oordeel. Hij had er een eed op kunnen doen
dat dat meisje Valentine eerlijk en oprecht was. Hij
had volkomen genoegen genomen met haar verzeke
ring dat de brieven vernietigd waren. En al dien tijd
had zij hem voor den gek gehouden op een manier,
die hem in zijn heele loopbaan nog nooit overkomen
was. Hij voelde bijna bewondering voor haar. Wat had
zij hem leelijk beetgenomen! Nu begreep hij duidelijk
wat zij in het schild voerde. Voor hij haar zijn bezoek
bracht, had zij een ontmoeting met de verloofde van
Freddie afgesproken, met het doel onderhandelingen
over den verkoop van de brieven aan te koopen. Zij had
hem, Jones, op armslengte van zich afgehouden, om
dat zij de brieven zou afstaan aan dengen®, die er het
meest voor betaalde. Als hij niet bij toeval hier ge
weest was, terwijl juffrouw Peters zich liet aandienen,
zouden Freddie en zijn verloofde tegen elkaar zijn gaan
opbieden, wat den prijs zeer verhoogd zou hebben. Hij
had dozijnen malen zelf hetzelfde spelletje gespeeld,
en hij was zeer verontwaardigd over de concurrentie
van een vrouw op een terrein, dat hij tot dusverre alleen
als een gebied voor mannelijken ondernemingsgeest be
schouwd had.
Toen het dienstmeisje de trap op strompelde, trok
hij zich nog wat verder achterwaarts terug. Hij hoorde
de deur van Joan open gaan, en in het naar buiten val
lende licht zag hij het slordige dienstmeisje op den
drempel staan.
„O, ik dacht dat er een heer bij u was. juffrouw."
„Hij is eenige oogenblikken geleden vertrokken. Waar
om?"
„Er is een dame om u te spreken. Juffrouw Peters,
zegt zij."
„Wil je haar vragen boven te komen?"
Het slordige dienstmeisje hield niet van deftigen om
slag. Zij boog zich naar achteren en schreeuwde Aline
toe.
„Of u maar boven wilt komen, zegt zij."
De voetstappen van Aline op de trap werden hoor
baar. Er werden verwelkomingen gewisseld.
„Hoe kom je zoo hier, Aline?"
„Heb ik je gestoord, lieve Joan?"
„Neen. Kom binnen. Ik was alleen verwonderd dat je
zeo laat kwam. Ik wist niet dat je op zoo'n laat uur nog
bezoeken bracht. Is er iets? Kom binnen."
De deur werd gesloten het dienstmeisje verdween
naar de onderwereld, en R. Jones sloop onhoorbaar na
derbij. Hij was er eenvoudig versteld van. Blijkbaar
waren zijn vermoedens, zijn tweede gedachte, ten eene-
male verkeerd geweest. Joan was, op de keper be
5.20 BRUSSEL (509) Dansmuziek.
5.20 WARSCHAU (1411) Populair concert.
5.20 DAVENTRY (1553) Pianoduetten.
6.— HILVERSUM (1875) V.A.R.A. Vooravondconcert
6.05 DAVENTRY (1553) Kerkcantate.
6.50 HAMBURG (372) Concert
6.50 BRUSSEL (509) Gramophoonplaten.
6.50 7F.ESEN (1635) Concert.
6.50 PARIJS (R.1725) Gramophoonplaten.
7.30 HUIZEN (1071) K.R.O. Spr.: Mevr. L. M. Pier-
son Franssen; tijdsein; praatje; concert; pers
berichten van Vaz Dias; 10.45 uur epiloog door
klein koor.
7.30 HILVERSUM (1875) Gramophoonplaten.
7.35 MOTALA (1348) Wagnerconcert.
8.HILVERSUM (1875) Tijdsein; pers- en sportbe
richten van het Persbureau Vaz Dias; aanslui
ting van het Kurhaus te Schevcningen; gra
mophoonplaten..
8.20 KALUNDBORG (1153) Operettemuziek.
8.20 HAMBURG (372) Concert.
8.20 LANGENBERG (473) Opera-uitzending.
8.35 BRUSSEL (509) Concert.
8.35 PARIJS (R.1725) Concert..
8.50 TOULOUSE (R.381) Concert en dansmuziek
tot 10.35 uur.
8.50 WARSCHAU (1411) Concert.
8.50 BERN (403) Concert.
9.20 DAVENTRY (479) Concert
9.25 DAVENTRY (1553) Concert.
9.50 ZEESEN (1635) Concert.
10.— MOTALA (1348) Dansmuziek.
10.05 KALUNDBORG (1153) Concert en dansmuziek.
11.05 WARSCHAU (1411) Dansmuziek.
<0.50 BERLIJN (418) Dansmuziek.
11.05 KATTOW1TZ (408) Dansmuziek.
11.20 HAMBURG (372) Concert.
Voor Maandag 26 Augustus.
10.— HILVERSUM (1875) Tijdsein en morgenwij
ding.
10.35 LANGENBERG (473) Gramophoonmuziek.
11.— HUIZEN (298) N.C.R.V. Korte ziekendienst.
11.20 HAMBURG (372) Gramophoonplaten.
11.20 DAVENTRY (1553) Gramophoonplaten.
12.— HILVERSUM (1875) Politieberichten.
12.15 HILVERSUM (1875) Lunchmuziek.
12.20 DAVENTRY (1553) Balladcnconcert en orgel
recital.
12.30 HUIZEN (298) Orgelconcert.
12.30 LANGENBERG (473) Gramophoonplaten.
12.50 PARIJS (R.1725) Symphonieconcert (gramo
phoonplaten).
1.20 DAVENTRY (1553) Lunchconcert.
1.25 LANGENBERG (473) Middagconcert.
1.50 HAMBURG (372) Concert.
2.— HILVERSUM (1875) Gramophoonmuziek.
2.20 BERLIJN (418) Gramophoonmuziek.
2.30 HILVERSUM (1875) Filmmuziek uit het Rcm-
brandttheater te Amsterdam
3.50 KALUNDBORG (1153) Namiddagconcert.
4.— HUIZEN (298) N.C.R.V. Ziekenuurtje.
4.05 PARIJS (R.1725) Concert.
4.20 DAVENTRY (479) Concert, daarna dansmuziek.
4.20 DAVENTRY (1553) Concert.
4.20 W'EENEN (517) Concert.
4.30 HILVERSUM (1875) Rustpoos ter verzorging
van den zender.
4.35 FRANKFORT a. M. (390) Concert.
5.— HILVERSUM (1875) Kinderuurtje.
5.HUIZEN (298) Gramophoonplaten.
5.20 BRUSSEL (509) Concert.
5.20 BERLIJN (418) Concert.
5.55 LANGENBERG (473) Vesperconcert.
6.HILVERSUM (1875) Tijdsein; dinermuziek.
6.BOEDAPEST (550) Concert.
6.20 HAMBURG (372) Concert.
6.20 WARSCHAU (1411) Concert.
6.30 HUIZEN (1071) Literaire lezing door Joop de
Bruin.
6.50 BRUSSEL (509) Gramophoonmuziek.
6.50 DAVENTRY (479) Concert.
6 50 MOTALA (1348) Gramophoonplaten.
6.55 PARIJS (R.1725) Gramophoonplaten.
7.— HUIZEN (10711 Gramophoonplaten.
7.15 HILVERSUM (1875) Lezing door J. Sietzes.
7.45 HILVERSUM (1875) Politieberichten.
7.50 DAVENTRY (1553) Concert.
8.— HUIZEN (1071) N.C.R.V. Uitzendavond; daarna
nieuwsberichten van het persbureau Vaz Dias.
8.— HILVERSUM (1875) Tijdsein; vereenigingsuur-
tje; concert door het Omroeporkest, nieuwsbe
richten van het persbureau Vaz Dias; gramo
phoonplaten.
8.10 MOTALA (1348) Concert.
8.20 DAVENTRY (479) Concert.
schouwd, dan toch het oprechte persoontje, waarvoor
hij haar in het eerst aangezien had. Die twee meisjes
hadden als oude vriendinnen met elkaar gesproken, als
hadden zij elkaar haar leven lang gekend. En dat ging
boven het verstand van R. Jones.
Met den sluiptred van een Roodhuid naderde hij de
deur en legde zijn oor er tegen. Hij kon in die houding
alles uitmuntend verstaan.
Intusschen voelde Aline, binnengekomen, zich door
het zien van Joan alleen, reeds gesterkt. Zij zag er zoo
echt flink uit.
Joan's oogen hadden een andere uitdrukking dan bij
het vorige onderhoud aangenomen. Nu stonden zij zacht
met een zachtheid die half van medelijden, half van ge
ringschatting getuigde. Het is een troost voor hen die
door het leven niet ontzien worden, dat zij in staat zijn
met een zekere geringschatting neer te zier op de ver
drietelijkheden van de vertroetelden. Joan kende Aline
van vroeger, en kende haar als een voortdurend slacht
offer van kleine teleurstellingen. Zelfs tijdens hun
schooljaren was het haar steeds een behoefte geweest
getroost en beschermd te worden. Haar zachtzinnige
aard scheen voor kleine tegenvallers en wisselvallighe
den groote aantrekkelijkheid te hebben. Aline was een
meisje die bij een zeker type van haar medeschepselen
het verlangen wakker riep, haar in bescherming te
nemen. Het was deze eigenschap die George Emerson
's nachts uit zijn slaap hield; en nu kwam het op
bij Joan. Joan. voor wie het leven een aanhoudende
strijd was om den wolf buiten de deur te houden, en
die den dag waarop zij haar wekelijksche kamerhuur
kon voldoen en nog iets overhouden om een begeerden
hoed of een paar schoentjes te koopen een gelukkigen
achtte, kon, terwijl zij naar Aline keek, niet nalaten
te denken dat haar eigen zorgen zoo goed als niet tel
den, en dat de oogenblikkelijke eisch was haar vrien
din te troosten en te kalmeeren. Zoover zij Aline kende,
giste zij dat al de beslommeringen van haar vriendin
hoogstens konden zijn voortgevloeid uit het verlies van
een broche of uit een ruwe bejegening, maar zij be
dacht tevens, dat dergelijke verdrietelijkheden bij Ali
ne schering en inslag waren. Verdriet, op den keper
beschouwd, is, gelijk schoonheid, slechts hoe men de
zaak beziet, en Aline was veel minder tot het moedig
dragen van het verlies van een broche bestand, dan zij,
Joan, tegen het dapper onder de oogen zien van het
verlies van een betrekking, waarvan het salaris voor
haar juist het verschil uitmaakte tusschen leven en
van honger sterven.
„Je hebt iets dat je hindert," zei zij. „Ga zitten en
biecht me alles op."
Aline nam plaats en keek de schunnige kamer in het
