Alpien Bitlis- Alurttniit- 1 UIT DE ZAKENWERELD. EEN VROOLIJKE ROMANCE Raad St. Pancras. Uitgevers: N.V. v.h. TRAPMAN Co., Schagen. Eerste Blad. Radium. Donderdag 29 Augustus 1929. SCHAG 72ste Jaargang No. 8519 COURANT Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder dag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver- tentiën nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst POSTREKENING No. 23330. INT. TELEF. No. 20. Prijs per 3 maanden f 1.65. Losse nummers G cent. ADVERTEN- TIüN van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel, meer 20 cent (bowijsno. inbegrepen). Grootere letters worden naar plaatsruimte berekend. DIT NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN. n. Gezondheid is een schat, niet alleen voor den enkelen znensch, maar ook voor de gemeenschap. Ziekte beteekent lijden en ellende voor den patiënt, voor zijn naaste omgeving dikwijls niet minder, en bo vendien in veel gevallen: gevaar. Ziekte beteekent ook schade, verlies, want zieken kunnen niet meedoen aan de productie en vragen extra- werk en extra- kosten. Daarom wordt er veel gedaan om ziekten te voor komen, en als dit mislukt, om ze zoo goed en zoo spoe dig mogelijk te genezen. Ideëele en materieele overwe gingen drijven in die richting en overheid en particu lieren spannen zich in, om leed en ellende te verzachten, en schade en gevaar te keeren. Maar andermans ziekte biedt ook gelegenheid om er geld uit te kloppen. Zaken zijn zaken, niet waar? Tonnen gouds worden er besteed aan advertenties en andere reclame-middelen, om tallooze universeele ge neesmiddelen aan den man en aan de vrouw te brengen. Poeders, pillen, kruiden, drankjes, dikwijls niet meer dan enkele centen waard, worden met guldens betaald en boekjes vol onderteekende verklaringen, getuigen van de heilzame werking. Het lijkt alles zoo echt, en het leed is dikwijls zoo groot, dat al die wonderen-doende medicamenten althans dit wonder verrichten, dat zij den exploitant volkomen genezen van de lastige kwaal der armoede. Zooals de wereld nu is, ziet men in dit soort brood winning geen kwaad. Mundus vult decipi ergo decipiatur. De wereld wil bedrogen zijn, daarom worde zij be drogen. Maar soms gebeurt er iets ergers dan bedrog en een sprekend voorbeeld daarvan is de handel in radium. Radium is nog niet lang bekend. In 1898 werd het ontdekt door den heer en mevrouw Curie te Parijs. Het nieuwe element zendt stralen uit, welke buiten onze zintuigelijke waarneming vallen, stralen, die door aller lei stoffen heendringen, en niet weerkaatst of gebroken worden. Mijn woordenboek zegt: radium geeft in don ker licht en produceert voortdurend warmte. Radium is echter ook geneeskrachtig. Het vindt toe passing bij de bestrijding van kanker en andere ziek ten, welke vroeger voor ongeneeslijk golden. Radium is dus een nieuwe zegen en natuurlijk, zoo verwacht men, wordt alles in het werk gesteld, om de toepassing mogelijk te maken, overal weer die heilzaam kan zijn. Toch is de werkelijkheid anders. Radium is zeldzaam en de productie-kosten zijn hoog. Een minimaal kleine hoeveelheid kost een kapitaal: de prijs van één gram is 12.000 pond, dus nagenoeg ander halve ton gouds. Dit Is een willekeurig bedrag, want de productie is FEUILLETON P. G. WODEHOUSE. 15. Op het gezicht van het mannetje verscheen een trek van misnoegen. „Noem mij geen „ventje", asjeblieft!" „Ik gebruikte het woord als het ware in figuurlij ken zin." „Nu, doe het niet weer. Mijn naam is J. Preston Pe ters, en „Mijnheer Peters is evengoed als iets anders als je mijn aandacht op je vestigen wilt." „De mijne is Marson. Zei u iets, Mijnheer Peters?" „Welnu, het zit zoo", zei de ander. Shakespeare en Pope hebben beiden den nadruk gelegd op het feit, hoe vervelend het is hetzelfde verhaal twee malen te vertellen, zoodat de geschie denis van de gestolen scarabee in zooverre hier niet herhaald behoeft te worden, hoewel erkend moet worden, dat de wijze van weergeven van Mijnheer- Peters aanzienlijk verschilde van de kalme, bezadig de manier waarop de schrijver, in zijn hoedanigheid van getrouw geschiedschrijver, de gebeurtenis eerder hier geboekstaafd heeft. Volgens de beschrijving van Mijnheer Peters, verscheen cïe Graaf van Elmsworth als een brutaal roover met voorbedachten rade, een soort van Raffles op leeftijd, die zijn weg naar het huis der onschuldigen wist te vinden, met medene ming van alles, behalve van hetgeen te zwaar voor hem was om te dragen. Ja, inderdaad, Mijnheer Pe ters schilderde den Graaf van Elmsworth als een doortrapte bandiet. Het kostte Ashe eenigen tijd alvorens hij eenig dui delijk inzicht van den toestand bekomen had, maar eindelijk gelukte het hem. Alleen één ding was hem nog een raadsel. „Gij wilt iemand hebben die voor u naar het kasteel gaat, en u de scarabee terugbezorgt. Maar waarom moet hij gaan als uw kamerdienaar?" „Dat is eenvoudig genoeg. Ik kan hem immers niet vragen een zwart masker te koopen en in te breken, niet waar? Ik zal het hem zoo gemakkelijk mogelijk maken. Ik kan hem op het kasteel niet voor mijn secretaris laten doorgaan, want iedereen weet, dat ik, sedert ik mijn zaken aan kant gedaan heb, geen secrtaris meer houd; terwijl, als ik een nieuwen aanstelde, en deze werd op het stelen van mijn sca rabee uit de verzameling van den graaf betrapt, ik de verdenking op mij zou laden. Maar een kamerdie naar is iets anders. Met een kamerdienaar kan ieder- monopolistisch. Negentig procent daarvan is n.1. in handen van ééne maatschappij, welke uit zakelijke over wegingen besloot, per jaar niet meer dan 20 gram be schikbaar te stellen, hoewel het haar geen moeite zou kosten om 30 gram te leveren. Blijkbaar ziet zij daar geen voordeel in. Op 20 gram verdient zij zooveel, dat de jongste uitkeering aan de aandeelhouders dezer Belgische maatschappij bedroeg 182 U weet wat dit beduidt: wie in deze Union Minière du Hout-Kanlanga, gevestigd in Ooien bij Ant werpen, een aandeel van f 1000 heeft, ontvangt over het laatste afgesloten boekjaar een winst van f 1820. Met de zekerheid, dat „zijn" radium niet alle menschen heeft geholpen, die er naar snaltken, om van hun lijden verlost te worden! Het was n.1. voor enkele maanden in de Londenache ziekenhuizen zóó gesteld, dat de radium-behandeling stop gezet moest worden, omdat de voorraad op tvwj, en de gezegende Maatschappij weigerde nog iets af te leveren, vóór het nieuwe jaar was begonnen! Met 20 gram per jaar blijft de vraag groot en de prijs hoog. Welnu, leve de winst en laat lijden en sterven wie met die 20 niet aan de beurt komt om geholpen te worden. Onmenschelijk, zegt u? Maar wat wil u dan? Goud is hard en koud en wie het in zijn macht krijgt, wordt even hard en koud als het „edele" metaal zelf. Er zijn maar weinig vindplaatsen van radium, of liever van het erts, waaruit het wordt afgescheiden. Men treft ze o.a. in Bohemen en Saksen, maar ze beteeke- nen weinig meer, sinds 90 van de heele productie door de Belgische Congo wordt geleverd en ten deel valt aan bovengenoemde maatschappij. Met een zaligspreking van den modernen tijd, welke vloekt met die uit den Bijbel, kan men van haar getui gen: Zalig zijn de beziters, want zij zullen Goud zien. Intusschen zal zelfs de vurigste verdediger van het particulier bezit twijfel voelen opkomen aan de abso lute juistheid van zijn inzicht, als hij ziet, waartoe het leiden kan: Winst, grove winst, al valt zijn mede- mensch daaraan ten offer! Dinsdagavond vergaderde de Raad dezer gemeen te. Aanwezig waren alle leden. De Voorzitter opent de vergadering met een wel kom aan de leden en de pers. Daarna worden de notulen van de vorige vergade ring voorgelezen en onveranderd goedgekeurd. De heer Snel zou gaarne zien dat aan den blinden persoon in deze gemeente de hondenbelasting zou worden terugbetaald, ook die van de vorige jaren. De Voorzitter zegt, het te zullen onderzoeken in de kohieren, zoodat het in de volgende vergadering zal kunnen worden behandeld. Ingekomen stokken. Verslag van de Commissie voor Malariabestrij ding. Verslag van den Armenraad te Alkmaar. een er met behulp van valscbe getuigschriften in loo- pen." „Ik begrijp het. Dat doet mij aan iets anders den ken. Stel eens dat uw medeplichtige op heeterdaad betrapt wordt. Wat dan?" „Dat", zei Mijnheer Peters, „is juist de zaak, en juist daarom loof ik een hooge belooning aan den man uit. Neen terwille van het goed begrijpen van de zaak eens aan, dat gij de overeenkomst aangaat, en betrapt wordt. Welnu, als dat gebeurt, moet ge de gevolgen alleen dragen. Ik zou geen mond open doen. Deed ik dat, dan zou alles aan het licht komen en, wat het verbreken van de verloving van mijn doch ter met den jongen Threepwood betrof, zou ik even ver zijn als had ik persoonlijk beproefd mijn scara bee weer terug te krijgen. Dat punt dient ge terdege te onthouden. Al mocht ge al het andere vergeten, vergeet dat nooit. In deze gescniedenis wasch ik mijn handen volkomen in onscnuld. Als ge gesnapt wordt, moet ge alle verantwoordelijkheid zonder een kik dragen. Ge moogt niet opkijken en zeggen: „Ik ben onschuldig. Mijnheer Peters zal alles ophelde ren", omdat Mijnheer Peters dat volstrekt niet van plan is. Al hingen ze je op, dan zou hij zijn mond nog niet open doen. Neen, als je er ingaat, jonge man, doe je het blindelings. Je gaat er op in met een vol ledig besef van de gevaren, omdat je vindt dat de belooning, als je slaagt, het risico waard is. Jij en ik weten dat wat je gaat doen geen eigenlijke diefstal is; het is eenvoudig een slim aangelegde manier om mijn eigendom terug te krijgen. Maar de rechter en de jury denken er misschien anders over. „Ik begin te begrijpen", zei Ashe peinzend, „waar om het karweitje „kiesch en gevaarlijk" door u ge noemd werd." Hij was stellig niet overdreven. Als schrijver van detective-verhalen voor den Engelschcn loopjongen, had hij destijds vele waagstukken beschreven die ook zoo genoemd mochten worden, maar weinige die in zijn brein opgekomen waren, verdienden die bena ming zoo ten volle. „Dat is het", zei Mijnheer Peters, „en daarom loofde ik een hooge belooning uit. Hij, die dit zaakje voor mij opknapt, krijgt duizend pond in dc palm van zijn hand.' Ashe schrikte op. „Duizend pond! Duizend pond?* „Ja." „Wanneer moet ik beginnen?" „Ga je er op in?" „Voor duizend pond doe ik het zeker." „Blindelings?" „Blindelings." Een trek van onmiskenbare vriendelijkheid verhel derde de samengeknepen trekken van Mijnheer Pe ters. Hij ging zelfs zoo ver van Ashe op den schouder te kloppen. „Brave jongen", zei hij. „Ontmoet mij dan Vrijdag te vier uur aan het station Paddington. En wil je iets meer weten, vervoeg jc dan aan dit adres". Adres van Maatschappijk Hulpbetoon. Van Ged. Staten goedkeuring op laatste wijziging begrooting 1928. Van den Gezondheidscomm. te Schagen een schrij ven, dat de contributie bedraagt f 13.72. Van den Minister van Onderwijs, Kunsten en We tenschappen bericht dat te veel aan pensioenbijdrage is afgehouden f25.29, hetwelk zal worden geresti tueerd. De Voorzitter deelt mede, dat van de firma Erven en Co. te Oorschot 60 stoelen zijn aangekocht voor de O. L. school. De prijs bedraagt f 1.85 per stuk. Verder zegt Voorzitter, dat B. en W. morgen met stratenmaker Laan rond zullen gaan, vooral met het oog op de driehoeken bij de kerk en bij Brouwer. Er zal navraag worden gedaan naar de kosten van een betonnen rand, daar de rand van gewone straatstee- nen niet voldoet. De Voorzitter had vanmorgen aan -den directeur van het Waterleidingbedrijf te Alkmaar gevraagd hoe het ging met de aansluiting van den Achterweg. Deze deelde hem mede, dat er wel materialen waren aangekomen, maar dat hij niet zeker wist, of dit voor den Achterweg bestemd was. Vanmiddag heeft hij echter opgebeld, dat dit wel het geval was, zoo dat aanstaande week met de aansluiting kan worden begonnen. Het bovenstaande wordt alles voor kennisgeving aangenomen. 2. Voorl. vaststelling Gem. rekenihg 192-8. De heer Slijker zegt, dat de Commissie van Onder zoek alles in orde heeft bevonden en adviseert de re kening goed te keuren. Aldus wordt besloten. Gew. dienst, ontvangsten f62078.25, uitgaven f55773.58, batig saldo f6304.67. Kapitaaldienst: ont vangsten f 31803.59^, uitgaven f31802.97batig slot f 0.62. Salarissen Burgemeester, Secretaris en Ontvanger. 3. Indiening Gem. begrooting 1930 en der begroo tingen lichtbedrijven 1930. Bij de Jaarwedde van Burgemeester en Secretaris komt het bekende adres ter sprake. De Voorzitter wil uit den aard der zaak over dit adres weinig zeggen. Adressanten schijnen het beter te weten dan Ged. Staten. De voorzitter van de adressanten zal als groentenkoopman toch niet veel van de gemeente-administratie afweten en het is .met den secretaris, een postbode, ook wel zoo. B. en W. stellen voor, dit adres voor kennisgeving aan te nemen en er niet verder op in te gaan. Aldus besloten. Voorstel van B. en W. om het salaris van den secretaris van f1500 op f2000 te brengen en bij het salaris van den ontvanger de bestaande regeling te volgen. Wrijftde gesmette en ontstoken deelen voor zichtig in met Purol. en houdt 't huidje steeds droog, door bij het verwisselen van den luier, telkens te bepoederen met Purol-Kinderpoeder. Purol doos 30. 60 en 90 ct. Tube 80 ct urol-Kinderpoeder per bus 60 ct en 1 gld. II. Nu moest hij het alleen nog vertellen aan Joan Valentine. Want het leek hem een onmogelijkheid het haar niet te vertellen. Als men een geheclen omme keer in zijn leven gebracht heeft op bevel van een ander, gaat het niet aan dit te verzwijgen als was er niets gebeurd. Ashe koesterde niet den geringsten wensch het te verzwijgen. Integendeel, hij was veel te blij een aan leiding te hebben om de kennismaking te vernieu wen. Hij kon haar natuurlijk niet de geheime bizonder- heden van de zaak vertellen. Het sprak vanzelf dat deze geheim gehouden moesten worden. Neen, hij zou kalm naar haar toe gaan en zeggen: „Weet ge nog dat ge zeidet dat ik iets anders ter hand moest ne men? Welnu, ik heb een baantje gekregen als ka mérdienaar". Dus ging hij naar haar toe en zei het. „Waar?" vroeg zij. „Bij een zekeren Mijnheer Peters. Een Amerikaan". Vrouwen zijn van kindsbeen af gewoon haar ge voelens te verbergen. Joan schrikte niet op, noch liet zij andere gevoelens blijken. „Toch niet Mijnbeer Preston Peters?" „Jawel. Kent ge hem? Hoe toevallig!" „Zijn dochter", zei Joan, „heeft mij juist als haar kamenier aangenomen." „Wat!" „Het zal niet hetzelfde zijn als drie jaren geleden", merkte Joan op. „Het is eerder een goedkoope ma nier om vacantie te nemen. Ik ken Juffrouw Peters goed van vroeger, weet ge. Het zal meer zijn als was ik haar logé." Ashe was nog niet van zijn verbazing bekomen. „Maar maar. „Jawel?" „Maar wat een eigenaardige samenloop van omstan digheden." „Ja. Maar wat ik vragen wou, hoe hebt ge die be trekking gekregen? En hoe kwam het bij u op juist kamerdienaar te worden? Het lijkt mij zoo vreemd voor u". Ashe werd verlegen. „Ik ik ach, ziet ge, de ervaring zal mij natuurlijk van groot nut zijn bij het schrijven van mijn verhalen". „O! Dus ge wilt me concurrentie gaan aandoen met mijn hertogen?" „Neen, neen. Dat niet precies". „Het lijkt zoo gek. Hoe zijt ge eigenlijk met Mijn heer Peters in aanraking gekomen?" „O, ik ging op een advertentie uit". „Zoo". Ashe begon zich bewust te worden dat er iets niet bepaald aangenaams lag in den grondtoon van het gesprek. Die losse, prettige toon bij hun eerste on derhoud ontbrak. Hij liet geen teleurstelling blijken, uit vrees dat zij zijn geheim raden zou. Weliswaar, De heer Lek is van meening, dat de Voorzitter als burgemeester en secretaris toch een redelijk salaris heeft. Het voorstel van B. en W. in stemming gebracht, wordt aangenomen met 5 tegen 2 stemmen. Salaris Wethouders. Voorstel van B. en W. om het salaris der Wethou ders van f80 te brengen op f150. Voorzitter zegt, er zelf in de vergadering van B. en VV. over te zijn begonnen, daar er hier in zoo'n voor uitgaande gemeente zeer veel werk is voor de wet houders, en als de belooning de werkzaamheden eenigszins moet benaderen, vindt hij f 150 zeer op zijn plaats. De heer Lek gelooft gaarne dat de werkzaamhe den wel uitbreiden, maar vindt de sprong toch te hoog. Voorzitter zegt, dat het, als men naar andere ge meenten in den omtrek kijkt, toch geen groote sprong is, het is inderdaad geen sprong, het salaris is hier de laatste 10 jaar al veel te laag. De heer Snel wil het op f100 stellen. De heer Slijker vindt f150 ook te hoog. Het zou op het laatst een geldbaantje worden. De heer Lek had gedacht van f125. Voorzitter is van meening, dat in een aardig drukke gemeente als Sint Pancras f 150 heusch niet te hoog is. Als het nu een kalme, rustige gemeente was, waar bijna nooit iets voorviel, maar B. en W. ver gaderen bijna elke week een ,lceer. De heer Duif zegt, niet voor f 150 te pleiten, maar wilde er toch even op wijzen, dat het geen geld baantje is. De heer Van Kampen meent, dat, als de tijd ge zocht moet worden om te verhoogen, dat het nu de tijd is en vindt het een billijke vergoeding. Het voorstel van den heer Snel in stemming ge bracht wordt aangenomen. Nog meer salarisverhooging. Het salaris van den gemeente-ontvanger wordt vastgesteld op een maximum van 1770. Voorstel van B. en W. om het salaris van den ambtenaar ter secretarie te verhoogen van f100 tot f250. De heer Koelemcij vraagt, of het wel noodig is, dat wij hier een ambtenaar op de secretarie hebben. Als wij een burgemeester en een secretaris hadden, kon den wij hem toch missen. De Voorzitter zegt, dat de gecombineerde betrek king van burgemeester en secretaris voor de ge meente veel goedkooper is en als er f250 aan een ambtenaar moet worden betaald, bespaart het de gemeente toch nog een paar honderd gulden. De heer Muurling meent, dat, daar het de burge meester verlicht, de burgemeester het eigenlijk moest betalen. De Voorzitter antwoordt den heer Muurling, dat het hier een gemeente-ambtenaar betreft, dus moet de gemeente het betalen. De heer Lek zegt, zich te kunnen vereenigen met het voorstel van B. 'cn W. In stemming gebracht, werd het voorstel met al- gemeene stemmen aangenomen. Belooning gemeente-veldwachter. B. en W. stellen voor, Barten per 1 Jan. 1930 eer vol ontslag te verleenen als opzichter der begraaf plaats en als opzichter der bouwverordening en de bedacht hij, zou zij dat met geen mogelijkheid hebben kunnen doen. Maar toch, haar scherpe blauwe oogen keken hem op zulk een eigenaardige en doorborende wijze aan. Hij voelde het zweet bij zich uitbreken. „Het zal prettig zijn samen te wezen", zei hij flauwtjes. „Erg", zei Joan. Ér heerschte een stilzwijgen. „Ik meende dat ik het u behoorde te vertellen". „Héél aardig." Nieuwe stilte. „Het lijkt zoo eigenaardig dat gij kamenier gewor den zijt." „Ja?" „Maar dan, het is niet de eerste maal". „Neen." „Het ishet is vreemd, niet waar?" „Ja". Ashe dacht na. Neen, verdere opmerkingen scheen hij niet meer te maken te hebben. „Voor op 't oogenblik goeden dag dan", zai hij. „Goeden dag". Ashe ging. Hij betrapte zich op den wensch dat hij meisjes begreep. Naar zijn meening waren meisjes rare wezens. Zoodra hij vertrokken was, liep Joan Valentine snel naar de deur, opende haar op een kier, cn luis terde. Toen zij hem zijn deur had hooren sluiten, rende zij de trap af cn Arundell Street in. Zij begaf zich naar het Hotel Mathis. „Zeg eens", zei zij tot den kellner met het droevig oog, „liebt ge hier het laatste nummer van de „Mor- ning Post"?" De kellner, een zoon van het romantische Italië, was slechts te begeerig om Jeugd en Schoonheid een dienst te bewijzen. Hij verdween, cn keerde weldra terug met een verfrommelde krant. Joan bedankte hem met een allerliefst glimlachje. In haar kamer teruggekeerd, sincg zij de adverten tie-kolommen op. Zij wist dat het leven vol was van wat de onnadenkende een toevallige samenloop van omstandigheden noemt, maar h«»t mirakel dat Ashe juist de vader van Aline Peters als zijn broodheer uit gekozen had, was haar een veel te toevallige samen loop van omstandigheden. Er was argwaan bij haar gerezen. Het duurde niet lang of zij ontdekte de advertentie die Ashe in een taxi naar de kantoren van Main- price, Mainprice Boole gezonden had. Zij had iets van dien aard verwacht. Zij las haar twee malen over en glimlachte. Alles werd haar nu duidelijk. Zij sloeg de oogen naar de zoldering op en schudde het hoold. „Je bent een héél aardige jongen. Mijnheer Mar son", zei zij zacht, „maar je moet van mijn terrein afblijven. Ik ben overtuigd dat je dat geld ook hard noodig hebt, maar je zult het niet verdienen. Ik zal het verdienen, en niemand anders." Wordt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1929 | | pagina 1