Scliapr Courant S. COLTOF Uw adres voor Zaterdag 5 October 1929 72ste Jaargang. No. 8540 Nerveus en Overspannen Onrustig en Slapeloos IVlijnhardt's Zenuwtabletten Vierde Blad. t Brabasitsche brieven. Den Kelder. BEDOEK-, STOFFEERING- en MEUSEL-AFDEELIHG Opvouwbaar Klapbed f 26.50. DIVANS f 9.75, 13.50, 19.50, 22.50. Staatsloten", Meubelstoffeering eubelreparatie atrasreparatie K. Blaauboer, SCHAGEN. i ii m a BOERDERIJ en VEEHOUDERIJ Gebruik hiertegen de Zenuwstillende en Zenuwsterkende Glazen Buisje 75 cent. Bij Apoth. en Drogisten Ba Ml mi nu Bk, m WZMZM FEUILLETON- - m VERTELLINGEN. Uk A M M U Ulvenhout, 1 October 1929. Menier. Twintig keer op 'nen dag vraag ik aan m'n eigen: zou 'r 'nen schonderen tijd van *t jaar zijn as d'n deuzen! Maar even gode weet ik, da'k da-d-ok m'n zeivers af vraag in 't vruuge veurjaar, in d'n komenden zomer en meer d'n eersten snieuw. 't Is er al net iender mee as 'n dartig jaren gelejen (ik kan da nouw grust zeg gen: 't is „verjaard"), as ik 'n schattekopke van 'n frum meske teugenkwamDan doch ik dikkels: ochirrekes, wa-d'n wèfke, wa-d-'n wefke, om er mee naar t aander end van de wereld te kuiëren; hoe schoon, hoe sjar- maant, hoe livekes ee onzenlieveneer da schepseltje ge schapen; zóó hè 'k 't nog nóóit gezien! Maar amico, veur ik aan 't end van dezelfste straat was, lot staan aan 't end van de wereld, was 't alwéér zoo mee 'n aander tiepeke da'k gère zag. k Ver loor, mee aandere woorden, m'n haart soms zeuven keeren in een en dezelfste straat Veur 't eene bonsde m'n haart teugen m'n strot aan omda-d-et zo'n mollig propke was mee wangeskes as bellefrurkes; veur 't aander^ rokte-n-ik in de wèèr omda ze zukke zachte, blonde krulletjes droeg; veur nummeroow drie, omda ze 'n paar oogkes had, die illetriek in m'n bloed joegen, en zoo was 't altij wa-d-aanders da me tempteerde van bewonderink. Ik tuimelde van de eene eeuwige liefde in de aandere liefdeseeuwigheid wa, tusschen twee hoks- kes en stripkes, de beste remedie is om nie te gaauw de trappen van 't gemientehuis op te kraffelen. Maar ollee, daar ga-g-et allemaal nie om, 't is maar om 'n modelleke te emmen. 'k Wil dan ditte zeggen: 't is in de schepping allemaal zoo schoon, zoo grotschig van enkelde pracht da ge soms 't gevuul krijgt da ge Veur d'n gek g'ouwen wordt. Zóó denkte: zóó prachtig was 't nog nooit en... veur ge èèn straat verder bent... Kek, da wouw ik zeggen van deuzen tijd! As Tc oew in 't veurjaar schrijf: 't is d'n schonsten tijd van 't jaar, dan motte nie zo stillekes zitten te lachen as Tc oew da-d-enkelde keeren per jaar overnuuw weer zeg! Denkt dan maar om al die wefkes van oewen jongen tijd, want ge mot 'r nouw maar nie omhenen perbeeren te draaien, amico, ik zal wel ginnen uitzonderink zijn gewiest ee? Zondaggemergen, toen Tc naar de kerk gong, toen gong ik kepleet deur 'nen gouwen regen. Duzenden, neeë muljoenen geele en brons-kleurige blaaikes fladderden deur de locht. Ze tuimelden en duikelden as gekskes in de rondte en de boomen stingen ze mee volle ermen van d'r af te schudden. 't Had 's nachts 'n bietje gevrozen. De weg lag dun- wittekes deur ons durpke getrokken. De bruggeskes lag- gen lijk 'n wit kattenruggeske over de mark gebogen en de zon die hong as 'nen vurigen bol laag in de miestige mergenlocht en goot over 't laand 'nen rooi-koperen gloed. Lang rekten de schaduws van de boomen d'r eigen uit over de witte graspinnekes, die gebogen sten gen van de zwaarte van d'nen ijs-gestolden daauw, die 'r aanplekte en naarmate 't zonneke aan gloed en wermte winnen gong, in 'nen stralenkraans kwam te staan, dooide-n-et witsel weg en liet 'n spoor van vocht na dat d'n weg te glimmen lag in rose gloeiing! De nachtvorst had 't leste bietje vocht uit de dorre, dooie steeltjes, g*aald van de blaaikes en d'n hoogen wind, bo ven in de kruinen, sleurde de zwaksten er nouw af. Maar zoodoende, amico, was 't ier Zondagmergen zoo 'schoon, da'k bijna te laat in de kerk kwam. 'k Kon er nie van scheiën! Aan m'n schoenen hong 'nen dikken, zachten koek van dooie natte blaren en 'k liep zoo stillekes de kerk in of ik op 'n dik tapijt liep. In de bank verloor ik 't van m'n schoenen af en toen zag ik da-d-eel onzen wit- geschuurden vloer vol lag mee zukke bodekes van d'n herfst 't Rook ernaar, wilde da geleuven. 't Rook as in 't bosch waar nouw die zware, lekkere geuren han gen tusschen de boomen van die half-verteerde blaaikes Dan ruuk 't naar 'nen nuuwen tijd. Zooas in de huizen de koffie op de platte-buiskachels te geuren staat as 't weer winter worren gaat, zoo hangen in onze bos- schen de geuren van 't stervend loof. 'k Ben d'r 's gaan zien. „Trui", zee ik onder d'n koffie ,,'k gaai dalijk 'n bietje stappen, 't Is buiten zoo snotver- dikkoppes mooi, da ge'r stillekes van worren zouw. 't Is nouw de tijd, witte nog wel, da me-n-ok vrijen moch ten van jouw vader en da me deur d'n wind liepen on der de slietende blaaien tot m-n-er buiten asem van gerokten. Witte nog, Trui, da gij dan 'n klurke kreeg da 'k er stapel van wier en da'k oew dan..." „Eddet of krijgdet?" viel Trui in m'n rede en ze tikte mee dTen krommen wijsvinger teugen de plak waar ze vermoedt dat d'r harsens zitten. En meteen slurpte ze d'ren zooveulsten bak koffie leeg. Of ik er nouw zoo kemiekerig uitzag, of 'n erg ongelukkig bakkes trok na die inteupsie, 'k weet et verduveld zeivers nie, maar toen Trui onder 't geslurp boven 't randje van d'r kom naar mijn keek, toen schoot ze medeen in 'nen lach dat de koffie in m'n gezicht spetterde. Trui wier pèèrs. „Stikt 'r nie in," gaf 'k ze d'n goelen raad en „da-d-'adde dartig jaar gelejen motten doen, toen me-n-op dat baanske zatten onder dieën ouwen beuk, waar ik ons veurletters ingesnejen eb mee da-d- haart eromhenen, medam Koffiedrap!" „Wa dan nog?" zee ik, „wa-dan nog? Motte da nog vragen, vuurspou- wende berg, koffie-vesuvejes! Wa-dan nog? Dan ha'k oew olleen laten zitten, olleen verstade da, stlk-olleen, op da baanske, diep in 't bosch, olleen bij da-d-uitge- snejen haart en 'k was mee jouw nooit, nooit, be- grepte da goed, in de volgende Meimaand getrouwd!" Ze kwam vlak veur me staan, zóó dicht, da'k de koffie rook, pal mee d'ren kop teugen mijn gezicht aan, mee d'r haanden in d'r zij. En of ze 'k weet nie wa te zeg gen had, keek ze me effen aan, zee niks, kneep d'r lippen op mekaren en dee d'r oogen 'n bietje dicht, gooide toen d'r hoofd achterover en siste: „méénde da?" „Ja," zee ik onverschillig. Toen kwam ze nog 'n bietje dichter en langzaam vroeg ze: „mééndegijda Nouw, amico, toen zag ik olleen d'r oogen, die schit terden van drift enne... as 'k oew d'r nouw byvertel da zij 't dingeske was indertijd da mee d'r oogskes illectriek in m'n bloed tooverde, dan begreple de rest wel. 'k Zag Trui weer van d'r achttien jaren veur me en... ollee, ok d'n herfst van 't menschenleven kan wonderschoon zijn...! Ok bij ons toovert 'n laaghangend koperkleurig zonneke soms nog rose gloeiing deur ons botten. Toen ben 'k in 'n bui van zonnegoud de bosschen in geschoten. Keb nog 's gezeten op die baank bij dieën steenouwen beuk. Keb 'm gezeed: „ouwe jongen, as gij 's praten kon." Keb naar m'n beeldhouwwerk gespeurd en keb 't gevonden, 't Was vergroeid. Hij sting vol mee zukke soort van inskripties en over mijn werk hadden aanderen weer aandere figuurkes gesnejen. Maar hij rauschte nog net iender as zooveul jaren ge lejen in deuzen tijd. Z'n blaaikes kwamen mee droog- geritsel langs z'nen steuvigen bast gevallen. Gebogen hong ie over de laan en 't jonk gebomte om 'm henen dee 'm nog grooter lijkenen. Zonneplaskes vielen deur z'nen kruin op d'n witten zaandweg. 't Was of ze opsprongen en d'r eigen weer verdoken. Muschkes titsten as i lestieke ballekes in z'nen schaduw en pikten in de gruune aanwaskes van de ge vallen beukeblaren. Schoon stingen er de zuiveren ber- kenibomkes te wiegelen mee d'r slaanke stammeke in 'n zebra-velelke. 't Gloeiend rood van de eikenblaren tooverde 'r klurkes deurhenen om oew mee 'nen open mond van bewonderink te laten gapen. En 'k ben toen weer 's op da baanske gaan zitten van veur zooveul jaren her. 't Was allemaal veuls te mooi om er maar laangst te kuieren, 'k Wou 't weer 's goed zien. De bank was los gaan zitten. D'n eiken bint, over die twee afgezaagde boomen, daarvan waren de moeren gaan roesten. Hij zat ok vol mee snijwerk van even diep zinnige beteekenissen as 't kunstige beeldhouwwerk. En keb er zitten peinzen, de laan af, zoo stillekes en zoo laank, tot 'r 'n spinnekopke z'n webke aan me vastgemokt had. Amico, 'k zat daar midden, in 't atteljee van Onzen- 11 eveneer en 't schoon da'k er genoten heb... lach nie, maar 't is d'n schoonsten tijd van 't jaar! Amico, veul groeten van m'n Vesuvius en, as altij, gin horke minder van oewen toet a voe DRé. KANAALWEG 132 Trekking van Woensdag 2 October. 5e klasse 11e lijst. Nos. 3651 9628 10289 en 18480 ieder f 1000.—. Nos. 1949 2111 4256 5934 6052 7066 7386 8207 en 19468 ieder f 400. Nos. 8227 11642 15593 en 18817 ieder f 200. Nos. 121 5205 6683 8916 9136 9332 14045 15877 17351 19217 en 19261 ieder f 100. Prijzen van f 70. 31 47 289 322 334 379 392 575 700 727 765 817 833 918 960 990 1015 1039 1074 1079 il46 1224 1244 1283 1339 1380 1432 1446 1469 1477 1581 1634 1635 1640 1753 1855 1901 1945 1971 2035 2110 2380 2466 2680 2739 2780 3030 3118 3179 3297 3393 3401 3405 3407 3596 3617 3629 3668 3774 3844 3851 4025 4248 4278 4393 4491 4538 4660 4726 4736 4925 4990 5069 5112 5209 5251 5503 5609 5733 5858 6010 6182 6239 6243 6308 6650 6659 6661 6720 6862 7183 7317 7335 7351 7419 7463 7516 7591 7633 7705 7889 7910 8007 8021 8096 8103 8149 8217 8240 8312 8587 8718 8763 9072 9139 9173 9315 9471 9522 9685 9770 98S 18 9951 10111 10287 10292 10380 10384 10465 10639 10672 10713 10745 10998 11314 11323 11359 11455 11501 11592 11674 11696 11712 12048 12066 12069 12229 12281 12393 12472 12487 12496 12512 12515 12599 12611 12172 12731 12754 12868 12891 12979 13075 13089 13104 13186 13277 13328 13351 13454 13492 13558 13819 13824 13885 13962 14101 14169 14193 14283 14315 14438 14469 14570 14638 15375 15495 15546 15602 15655 15706 15718 15828 15856 16066 16136 16138 16213 16474 16525 16575 16798 16837 16874 16893 16976 17183 17194 17325 17416 17161 17563 17662 17700 17729 17917 17928 18017 18034 18064 18074 18089 18110 18468 18489 18516 18519 18692 18824 1965 18966 18967 19010 19030 19054 19135 19143 19155 19243 19380 19407 19444 19759 19786 19824 19872 20040 20070 20231 20235 20276 20313 203-13 20398 20552 20615 20668 20810 20833 Trekldng van Donderdag 3 October. 5e klasse 12e lijst. No. 15689 f 5000. Nos. 7167 7755 9900 en 16597 ieder f 1000. Nos. 1375 3188 9446 11204 14015 en 13933 ieder f 400. Nos. 369 3970 14550 en 20015 ieder f 200. Nos. 522 857 2395 3061 5325 8412 8987 10S0O 10981 11106 12151 12898 13176 18545 en 19112 ieder f 100. Prijzen van f 70. 69 76 215 311 318 487 516 667 748 758 1025 1397 1478 1708 1713 1S23 1959 2200 2205 2262 2448 2495 2506 2555 2628 2967 3204 3408 3415 3443 3550 3552 3569 3727 3760 3887 3927 3937 3938 3965 4015 4027 4049 4066 4122 4213 4306 4391 4452 4467 4671 4735 4753 4871 4928 5105 5171 5392 5431 5632 5651 6139 6157 6246 6253 6332 6406 6442 6475 6483 6491 6493 6534 6552 6639 6684 6689 6698 6744 7217 7235 7391 7730 7743 7787 7900 7908 7986 7995 8173 S200 8256 8332 8524 8717 8719 8783 8790 8S12 8S60 8881 8890 8923 9111 9197 9296 9415 9721 9805 10079 10295 10559 10739 10892 10S94 10896 109^7 11012 11144 11225 11313 11374 11376 11502 11600 11713 11717 11735 11781 11791 11848 11914 11927 11983 11984 11989 12022 12095 12231 12235 12247 12278 12314 12372 12441 12S01 12821 12968 13007 13081 13141 13290 13298 13344 13416 13142 13458 13584 13649 13714 13987 14127 14165 14278 14586 14662 14722 14729 14926 15000 15077 15169 15339 15418 15579 15649 Helpen hulpmeststoffen niet zco goed meer als vroeger? Ziedaar, een vraag geachte lezers, die meermalen wordt gesteld door sommige landbouwers, die er en kele jaren geleden op voorbeeld en aansporing van hunne collega's er toe overgingen om hulpmeststoffen te gaan gebruiken. Het antwoord op deze vraag luidt dan meestal ontkennend en werkelijk het lijkt er oo dat de resultaten van hulpmeststoffen op een of an der veld jaarlijks minder zichtbaar worden als men zoo oppervlakkig oordeelt. Laten wij dit feit eens na der onder de oogen zien. Wanneer ziet men dit verschijnsel het sterkst? Voornamelijk als er in 't begin maar één soort hulp- mest is gebruikt, bijv. chilisalpeter om daarmede stikstof in den grond te brengen. Het is dan geen verbeelding dat dezelfde gift hulpmcst langzamer hand steeds mindere resultaten geeft. Hier spreekt al heel gauw de Wet van het Minimum mee. Wat daaronder wordt verstaan weten zij wel, die wat landbouwonderwijs hebben genoten. Men verstaat er in bovenstaand verband onder, dat de opbrengst van een akker ot' weide zich regelt naar die plantenvoe- dende stof, welke in de minderheid verkeert in dien akker op weide. Maar ook, al past men de gulden bemestingsrcgcl toe, dat de planten nog meer noodig hebben dan de stikstof uit de chili alleen, en als men er dus super fosfaat of thomasslak voor 't fosforzuur en zoo noodig kali ook nog er bij geeft, ook dan nog meent men op te merken, dat de hulpmest in 't begin meer helpt, dan later zichtbaar is. De verklaring hiervoor luidt aldus. Voor men hulpmest gebruikte, zorgde men door een stalmest en een groenbemesting voor vol doend plantenvoedsei; In stalmest, zoowel als in groenbemesting, zitten de voedingsstoffen, en wel voornamelijk de stikstof, voor een groot deel in een niet direct opneembaren vorm. Wat wel direct op genomen kan worden door de plantenwortels, ver dwijnt met de gewassen uit den bodem. Voor het andere gedeelte blijft alles, wat nog niet door de ver schillende werkingen in den bodem omgezet kan wor den", achter, en vormt, wat men gewoon is te noemen, tie „oude kracht". Bij het eerste gebruik van hulpmeststoffen nu, kun nen de planten dus, behalve van den nieuwen mest, ook nog profiteeren van wat geleidelijk uit de oude kracht beschikbaar komt. Het laatste wordt natuur lijk steeds minder, als er door stal- of groenbemesting niet voor aanvulling wordt gezorgd. En de aanvankelijk zoo schitterende resultaten met de zoo gemakkelijk aan te wenden hulpmeststoffen, werken het gebruik van de natuurlijke meststoffen natuurlijk niet in de hand. Die raken in het vergeet boek. 't Is dus heel licht te begrijpen, dat de oude kracht na enkele jaren 'opgeteerd' is en is er voor de planten alleen nog maar het voedsel van de kunst mest over. Blijft men dezelfde hoeveelheid van deze stoffen geven, dan zullen de resultaten dus steeds minder moeten worden en om zulks te voorkomen zijn dus in den loop der tijden verhoogde giften noodzake lijk en verklaarbaar. Behalve voor de hoeveelheid plantenvoedsei, die er in zit, is stalmest vooral voor de humusarme gronden van groote waarde door de humus die met deze mest aan het land wordt gegeven. De zware kleigronden worden er minder samenhangend door; de lucht en de warmte kunnen er beter in doordringen; de te losse zandgronden krijgen er een hetere structuur door, ze houden beter 't vocht en gaan de uitspoeling tegen. Nu is het zeker waar, dat ook de meerdere wortels, blad- en stengeldeelen, voor zooverre deze laatste ten minste op het land blijven liggen en die er groeien door de betere ontwikkeling der planten, als gevolg van kunstmestgebruik, de humusvoorraad van den bodem verrijken. De stalmest doet het bovendien nog door eigen samenstelling. De gronden, die voor hun structuur, deze extra gift aan humusvormende stof noodig hebben, zullen, wan neer hun deze mest wordt onthouden, steeds minder gevoelig gaan worden voor de inwerking der hulp meststoffen. Op zulke gronden geven groote giften hulpmest mindere resultaten; juist dus tegen de ge stelde verwachting in. En dan vergete men daarbij ook de volgende factor niet. Na de meerdere kennis, die de landbouwer verkreeg omtrent het gebruik van de verschillende meststoffen, breidde zich ook de ken nis van de plantenveredeling uit. Vergelijkt men de gemiddelde oogsten van voor een veertig jaar met die van thans, dan is er geen gewas, of er is een groote vooruitgang te zien in opbrenerst Ieder gewas brengt thans veel meer op, dan vroeger. Voor een belangrijk deel moet deze oogst vermeer dering toegeschreven worden aan de meerdere ken nis, die men bezit op het gebied voor de grondbe werking ci> de bemesting. Doch van de voornaamste onzer landbouwgewassen spreekt in dezen ook de plantenveredeling een woordje mee. En grootere oogsten nemen natuurlijk ook meer uit den grond. Wil men dus nog mee kunnen doen, dan is het noodzakelijk, dat er ook meer in den grond ge bracht wordt. Ahveer dus een reden te meer, die maakt, dat men meer kunstmest moet gebruiken dan vroeger. Voor een veertig jaar was een hoofdvak van de landbouwwetenschap de vruchtwisseling. Elk gewas had bepaalde voorvruchten, waarna het alleen maar verbouwd kon worden. Ook in de praktijk hield men zich nauwkeurig aan een bepaalde vruchtwisseling. De toenmalige wijze van „boeren" maakt dit ook noodzakelijk. Nu wil ik niet beweren, dat we tegenwoordig geen waarde meer hechten aan vruchtwisseling. We ken nen ook nu nog beste, goede en minder gewenschte voorvruchten. Maar de eisch van een hepaalde vrucht wisseling wordt, sedert de hulpmeststoffen haar in trede hebben gemaakt, niet zoo meer gevoeld als voorheen. Voor een groot deel steunde de vruchtwisseling op de verschillende voedingsstoffen, die de voorvrucht in hoofdzaak ui* den grond nam en die, welke het na- gewas vraagt. Met hulpmest kan men het rekensom metje, met beide gegevens, in orde brengen. Tegen- is 15687 15711 15769 15970 15972 16032 16122 16132 16221 16233 16374 16392 16415 16455 16665 16718 16741 16752 16833 17130 17150 17247 17324 17341 17362 17382 17599 17629 17637 17664 17677 17834 13090 18317 18561 18635 18650 18652 18734 18953 19024 19041 19188 19233 19332 19418 19549 19613 19751 19790 19797 19876 19886 19932 20023 20141 20200 20220 20409 20413 20469 20496 20598 20638 20734 20790 20804 20882 1 woordig vraagt men dan ook dikwijls het eerst welk gewas bclojft het meeste voordeel en men regelt daarna zijn bouwplan en bemesting, zonder zich veel om de voorvruclit te bekommeren. Dat op deze wijze meer mest gpbruikt moet worden dan vroeger, spreekt vanzelf. Er zijn dus verschillende oorzaken, die ma ken, dat men meer hulpmest moet gebruiken dan vroeger. Dit zit hem niet in de mindere kwaliteit van deze mest, maar zit vast op heel andere dingen, zoo als we hierboven uiteen hebben gezet. De vraag is nu alleen nog, hoe ver men kan gaan met grootere hoe veelheden hulpmeststoffen, zoodat deze giften nog ren dabel zijn. Dit moet iedere grondgebruiker voor zijn gewassen en zijn grond uitprobeeren en het aanleg gen van kleine proefveldjes, om hierop een antwoord te vinden moet gewoontewerk worden, waaraan nie mand zich mag onttrekken. Schieters in de bieten. Deze week waren wij werkzaam op een suikerbie tenproefveld en hoewel niet zoo veel als anders, ston den ook daarin weer genoeg schieters, om hierover eens in het kort wat te schrijven. Ik wil niet aanvoe ren hoe de schieters ontstaan, onder welke groeiom- standigheden zij het meest optreden, neen op iets anders wil ik ditmaal eens de aandacht vestigen. Het is n.I. dit.. Doorgeschoten bieten hebben een la ger suikergehalte dan normaal gegroeide. Deze ver schillen kunnen zelfs groot zijn. Is het normale sui kerpercentage 17 de zaadbieten dan daarvan de helft ongeveer dus 8Yz Zaadbieten, echte schieters, zal men dan ook zooveel mogelijk van het land ver wijderen en niet medegeven naar de fabriek. Im mers wanneer toevallig van zoo'n biet een monster werd getrokken, zou het met de uitkomsten er raar uitzien. Wanneer men evenwel door de bietenvelden loopt, ontmoet men ook exemplaren, die als het ware de neiging vertoonen te willen doorschieten. Opoervlak- kig bezien zou men mecnen, dat het suikergehalte hiervan nog geen groot nadeel kan ondergaan hebben. Wanneer dergelijke bieten gekopt zijn, ziet men geen afwijkingen ten opzichte van normale bieten. Bij onderzoek is evenwel gebleken, dat het verschil in suikergehalte bij deze bieten wel 3 kan bedragen. Aan de fabriek te Oud-Beierland bedroeg in een campagne het suikergehalte der normale bieten 15.35 pet. en dat van de andere 12 pet. Aan dezelfde fabriek werden 3 X 10 stuks bieten op suikergehalte onderzocht en gegroepeerd als volgt: I. gewone bieten klein model. II. bieten, verdacht van neiging tot doorschieten. III. gewone bieten, groot model. Uitslag van het onderzoek was: Gemiddeld gewicht 370 gram 400 gram 530 gram Suikergehalte gem. 15,35 12 14,9 De cijfers wijzen duidelijk den grooten invloed aan van de neiging tot doorschieten. Een Deensche proef hieromtrent leerde het volgende: Op een proefveld werden op 'n gedeelte alle schieters afgesneden, ter wijl ze op de andere helft ongemoeid werden gela ten. Het resultaat hiervan is te lezen uit onderstaand overzichtje: Wortel- Suiker- Suiker- gewicht procent gewicht i. d biet 1. Gemidd. 25 schicterbietcn m. -afgesneden stengels 235 9,7 22,8 2. Normale bieten in de na bijheid 238 10,8 25.7 3. Schieters 167 9,6 16 4. Normale bieten in de na bijheid 210 11,1 23,3 Het afsnijden had dus hier gunstig gewerkt, ook op de structuur van de biet. Het laatste is van groot belang voor de verwerking der bieten in de fabriek. I-Iet vormen van schieters moet als een erfelijke eigenschap worden beschouwd en wordt ten zeerste beinvloed door inwerking van verschillende tempe raturen en droogteperiodes, gevolgd door veel nat weer. Zaadkweekers zetter er natuurlijk alles op om het euvel zoo goed mogelijk te bestrijden. De een slaagt daarin beter dan de ander, doch een feit is het dat wij het verschijnsel van doorschieten bij bieten in onze jeugd nooit zagen. Hadden wij die soorten van toen maar weer terug, en dan natuurlijk rnct hetzelf de gehalte van tegenwoordig. Altijd weer hetzelfde. Dezer dagen ontving ik een verslag van een. coöpe ratieve melkfabriek uit het oosten van het land. ik las daarin o.m. het volgende: De 25 leden met de minst-productieve dieren, ver kregen in het afgeloopen jaar voor 143 koeien'rond 265.000 K.G. melk met een vetgehalte van 3.07 De 25 leden met het beste vee molken van 183 koeien 794.000 K.G. melk met een vetgehalte van 3.47 De koeien uit de eerste groep gaven per dier 1S54 K.G. melk, ter waarde van f212. Die uit de tweede groep 4337 K.G. ter waarde van f532. De geldelijke op brengst per koe was dus bij de tweede groep 2'/2 X zoo groot als bij de eerste. Woensdag bij den fok- vcedag beweerde iemand, dat het op een boerderij van 20 melkkoeien vijf duizend gulden per jaar kon schelen aan inkomsten of men goede of slechte koeien had. Velen die onder het balcon van Roobol stonden, trokken deze woorden in twijfel, maar de kerel heeft gelijk hoor, groot gelijk. Het kan zelfs :necr dan 5000 gld. schelen per jaar. Cijfers om van te watertan den en tc smullen. En nu is controle op melkop- hrengst en vetgehalte het eenige middel om koeien met onvoldoende productie uit te vinden. En dan tc- weten, dat veehouders nog bezwaar maken om !M van een conlrolcvcrecniging te worden, vanwege kosten. Dat getuigt zeer zeker van kortzicht? Denk eens aan, vijf duizend gulden per bev

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1929 | | pagina 13