llituti Kiim- Aimttmit- Lullmilii |euHg zittend Haar LEGWEDSTRIJDEN IN NOORD-HOLLAND. DE R00DE - Uitgevers: N.V. v.h. TRAPMAN Co., Schagen. Eerste Blad. VINGERAFDRUK. Na de Wasch Donderdag 7 November 1929. 72ste Jaargang No. 8559 Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder dag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver- tentiön nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst. POSTREKENING No. 2333C. INT. TELEF. No. 20. Prijs per 3 maanden fl.65. Losse nummers 6 cent ADVEBTEN- TIöN van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel meer 20 cent (bewijsno. inbegrepen). Grootere letters worden naar plaatsruimte berekend. DIT NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN. INGEZONDEN. Schagen, 5 November 1929. de Redactie der Schager Courant. Mijnheer de Redacteur, Beleefd verzoeken wij U opname van het onderstaande in Uw veelgelezen blad, naar aanleiding van het ver handelde in den Raad der Gemeente Zijpe betreffende het adres van de Commissie voor Legwedstrijden te West-Graf tdijk. Genoemde Commissie heeft n.1. een adres aan onder scheidene gemeenteraden gericht met verzoek een fi- nantieele bijdrage te willen verleenen, teneinde te voor zien in de kosten, welke een legwedstrijd met zien brengt. De Zijper gemeenteraad heeft gemeend afwijzend op dit adres te moeten beschikken, volgens advies van B. en W., die in dezen geen precedent wilden scheppen ten aanzien van de controle- en fokvereenigingen. Aan gezien bedoeld adres, zooals gezegd, aan meerdere ge meenteraden is verzonden, zij het ons vergund, langs dezen weg het afwijzend advies en de argumentatie daarvan eens nader te bekijken. Het zou n.1. mogelijk wezen, dat bedoeld argument ook in andere gemeente raden opgang zou maken. En dit zou, terwille van de zaak, die wij voorstaan, zeer te betreuren zijn, te meer, omdat een in het geding brengen van de plaatselijke fok- en controlevereenigingen in het geheel niet opgaat. Waarom niet? De legwedstrijd te West-Graf tdijk, weldra overgeplaatst naar de Beemster, heeft ten doel de legcapaciteiten van eenden en kippen van diverse fokkers met elkaar te vergelijken. Op het oogenblik nemen een kleine 20-tal toornen, dat zijn dus nagenoeg 140 dieren aan dezen legwedstrijd deel. De fokkers van deze dieren, dat zijn dus de eigenaars van diverse hoenderparken zijn dus te vergelijken met de fok- en controlevereenigingen. Beiden de eigenaars van hoenderparken en de fok- en controlevereenigingen trachten de productie der dieren, ieder op zijn terrein zoo hoog mogelijk op te voeren. Doch nu komt 't verschil. Koopers van geregistreerd vee kunnen aan de papieren zien welk productievermogen de ouders bezitten en hoe het in dit opzicht met het aan gekochte dier zelf is gesteld. Dat is alles behoorlijk geregeld, omdat het al zoovele jaren bestaat en door bekwame menschen op dit gebied, in goede banen ls geleid. Bovendien genieten zij door het uitloven van premies den geldelijken steun van Rijk en provincie. Maar wat men aankoopt op het gebied van pluimvee is niet altijd 18 karaats. Leest men pluimveecouranten, dan worden daarin eieren van productieve dieren aan- gepresenteerd, te kust en te keur. Doch, hier schuilt veel kaf onder het koren. Hieruit vloeien vele en groote nadeelen voort voor de pluimveehouderij. Met leg wedstrijden wil men trachten uit deze knoeierij te ge FEUILLETON JJit het Vuitsch van M ATT Hl AS BLANK. HOOFDSTUK VIII. Hier heb je de eerste kaart. Het is de eerste drukproef; ik heb oud-Hollandsch carton gekozen. Vind je het mooi? Prachtig hoor! Je hebt een complimentje ver diend voor je goeden smaak! Dan zullen we den volgenden Maandag de kaar ten rondsturen, dan weet iedereen hoe gelukkig we zijn. Dit gesprek werd gevoerd op het tuinterras van de met wilden wingerd begroeiden villa van de familie von Matrei. De voorjaarszon sdheen heer- Mik. Ernst Friesen had de drukproef van de verlovings- eankondiging meegebracht en deze aan zijn meisje laten zien. Wat de menschen zullen zeggen als ze deze aan kondiging krijgen laat mij vrij koud. Vrij koud? Dus jij durft te beweren dat het jou hetzelfde is. of mijn naam erop staat of een andere? Neen, ben je mal, maar dat we aan een heele- bocl andere menschen moeten vertellen hoe geluk kig we zijn, dat laat met koud, de hoofdzaak is dat we het zijn. Doctor Friesen schoof zijn stoel dichter bij die van Else en legde zijn arm om haar hals. Heb je al een lijst van de adressen? O ja, een verschrikkelijk werk is dot! Ik had hooit gedacht dat er met een verloving zooveel te doen was. Ja, het geluk moet verdiend worden! Maar kijk is dat Bobbie niet die thuiskomt? Hij wees in de richting waarin hij Bobbie von Matrei meende gezien te hebben. Deze liep vlug ®n keek voor zich alsof hij diep in gedachten was. De handen had hij gebald op zijn rug en de lichte voorjaarsjas die hij dikwijls droeg, fladderde achter hem aan. raken. De goede fokstations zullen er naar blijven stre ven bovenaan te blijven met hun fokdieren, terwijl de mindér goede zich zullen moeten gaan verbeteren of zij zijn gedoemd om te verdwijnen. Van de resultaten der legwedstrijden kunnen en zullen alle pluimveehouders dus kunnen profiteeren. Wanneer telkens na één set- zoen de resultaten gepubliceerd worden, krijgen we belangrijke aanwijzingen welke fokstations ons vertrou wen verdienen en welke niet. Hiermede is het algemeen belang gediend. Vandaar ons beroep op de finantieele medewerking der gemeenteraden, de vertegenwoordigers der burgerij. Reeds verleenden pl.m. 20 gemeenteraden pl.m. 250 gld. subsidie voor dat doel. Nu kan men wel zeggen, dat de landbouwmaatschap- pijen zelf deze kosten maar moeten dragen. Bekend ls bij de raadsleden, die In de landbouworganisaties Iets thuis zijn, dat deze zich al veel offers getroosten voor de verheffing der pluimveehouderij. Bovendien komen de resultaten van dergelijke wedstrijden iedereen ten goede, zoowel dus den Epeciaal pluimveehouder, als den kruidenier of den burgemeester als hij kippen houdt. Dat de resultaten iedereen ten goede komen, geeft ons dan ook moed om een beroep te doen op de ge meenschap. Ten slotte kan men nog zeggen: Waarom subsidieert het Rijk of de Provincie niet? Die zaak zit zoo, geachte lezer. Het Rijk en de Provincie wil der gelijke zaken wel steunen, doch dan moet het eerst eenlge jaren op gang zijn. Dan moet het eerst levens vatbaarheid hebben bewezen en dan moet er van onde ren af voldoende belangstelling voor bestaan. En om nu op gang te komen, verzonden wij de adressen. Wat helpt ten slotte alle voorlichting op dit gebied, als de menschen niet over betrouwbare dieren kunnen beschikken. Het eene moet het andere toch aanvullen en steunen en staat alzoo in een innig verband met elkaar. Het is maar de kwestie, hoe staat men tegen over de behartiging van het algemeen belang? Wie strak kijkt naar de enge gemeentegrenzen en daar met geen mogelijkheid over heen kan kijken, is misschien tegen ons verzoek, doch wanneer men in de pluimvee houderij een bron van inkomsten ziet, juist in de eerste plaats misschien, voor de kleinen man, met zijn con- fectiepakje an, daar zal men ons streven toejuichen en belangstelling daarvoor uitspreken in een finantieele bijdrage van 10 tot 25 gld. per jaar al naar het gesteld ls met de gemeente-finantiën. Stierenvereenlglngen, de voorloopers van fok- en controlevereenigingen, werden voor een twintigtal jaren terug toch ook wel door ge meente- en polderbesturen gesubsidieerd. Dorps- en pol derstieren zijn ook nu nog niet geheel uit de mode. Welnu, onze zaak verkeert ook nog in het beginstadium. Op pluimveeteeltgebied valt nog ontzettend veel te doen en het is een verheugend feit, dat een aantal vereenl- gingen van allerlei gezindten elkaar gevonden hebben om deze zaak gezamenlijk te behartigen. Hooggeachte gemeentebesturen, verzeker ons de gelegenheid om eenlge jaren rustig te werken aan verbetering van de uitkomsten der pluimveehouderij. De gemeentenaren zullen daarvan profijt hebben. Doe niet zoo kortzichtig als het Bestuur van de Zijper gemeente. Ik zou haast H Als men zoo nu en dan des morgens slechts een weinig V w Purol even lusschen de handen wrijft, dan wordt dit bij I het uitstrijken door de haren, onmiddellijk daarin opgenomen; I en het gevolg hiervan is dat na het kammen Uw haar den gc- I heelen dag keurig blijft zitten. Ja zeker. Dat is hij. Waar zou hij vandaan ko men? Ik zou het je niet kunnen zeggen, maar hij ziet eruit alsof hij het met zichzelf aan den stok heeft. Zijn gezicht is vuurrood. Else stond op en riep: Bobbie! Bobbie! Hij schrok op als iemand die in zijn overpeinzin gen gestoord wordt; één seconde richtte hij het hoofd omhoog, maar keek toen weer naar heneden en liep nog vlugger door. Het leek wel alsof iemand hem achterna zat Hè, Bobbie, hoor je me niet? Hij keek niet meer op en verdween in het huis. Else keek doctor Friesen aan. Wat zou er zijn? Friesen antwoordde niet direct, toen zei hij: Een nieuwe ontmoeting misschien? De oude ge schiedenis? Neen, dat geloof ik niet; ik denk wel niet dat hij het verleden vergeten is, maar de laatste dagen was hij heelemaal veranderd. Je weet zelf hoe on gerust ik over hem was. Hij was zoo somber en zei haast geen woord. Hij was zelfs besloten om aan een expeditie naar Tibet deel te nemen. Ja, dat heb je me verteld. Maar daarna is hij opeens veranderd.. Hij was nog wel gedrukt, maar toch veel minder. Een dag of vijf geleden is hij een avond bij Heinecke geweest en den volgenden dag vertelde hij dat hij hier zou blijven en twee dagen geleden lachte tij zelfs en hoorde ik hem fluiten. Hij was zoo nu en dan be paald opgewekt. Heeft hij verder niets gezegd? Neen! Toen ik hem ernaar vroeg antwoordde hij dat men niet moest spreken over dingen waarop men hoopte en toen ik hem vroeg of hij dan nog hoop had, lachte hij alleen maar. Meer kon ik niet uit hem krijgen. Maar nu zag hij er toch wel eigenaardig uit. Je zou zeggen dat hij met iemand ruzie had gehad. Dat lijkt mij ook en ik wil er meer van weten. Ik hen den laatsten tijd zoo ongerust over hem. Ik zal met onze verlovingskaart naar hem toe gaan en vragen hoe hij die vindt, dan heb ik een aanloopje om een praatje bij hem te maken. Ze nam de kaart op en ging naar binnen. Blijf niet zoolang weg!, riep Friesen haar vroo- lijk na. Het duurde inderdaad niet lang of Else kwam weer op het terrein. De kaart had ze nog in de hand, maar ze zag er niet zoo opgewekt uit als daarnet. Wat is er? vroeg Friesen bezorgd. Hij heeft zijn deur op slot gedaan. wel durven te beweren, dat dit besluit ook niet de sympathie kan hebben van de bewoners. Daarvoor heb ik de menschen genoeg leeren kennen in hun v/erken en streven. Mijnheer de Redacteur, mijn artikel is wat lang ge worden, doch waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Zoo is het ook hier. Wij, die bij den voor lichtingsdienst betrokken zijn en genoegzaam op de hoogte zijn met de bedrijfsresultaten, die nog voor vee! verbetering vatbaar zijn, gevoelen natuurlijk uit den aard der zaak hiervoor meer dan menschen. die onder alle mogelijke administratieve rompslomp als het ware worden begraven en daardoor wel eens een frisscüe kijk missen op hetgeen landbouw en veeteelt behoeft, ook al wonen zij temidden der landelijke bevolking. Met dank voor de plaatsing, Namens de Commissie voor de Legwedstrijden in Nd.-Holland, J. H. VELDERS, Schagen, voorzitter. H. PRIJS, Beemster, secr.-penn. ONZE KOLONlëN Hot geheimzinnige doosje. Geparasiteerd op de goedgeloovigheid der Inlandsche vrouwen. Een Javaansche vrouw, die aan het rivierpad bij Petls- sah te Medan woont, had het buitengewone voordeel om de hand te leggen op een klein doosje, dat uiterlijk niets bijzonders vertoonde, doch dat binnenin onzichtbare, mysterieuze kracht herbergde. Als men een voorwerp 14 dagen lang in dit doosje opgesloten hield, nam de waarde van het voorwerp eiken nacht toe. Een andere Inlandsche vrouw nam de proef. Zij gaf f 20.50 aan muntstukken en de bezitster van de geheimzinnige doos gaf de verzekering, dat in één nacht tijds dit bedrag tot f 25 zou aangroeien, hetgeen in twee weken een aardige winst van f 63 zou beteekenen.!.! Nog een andere vrouw gaf eenige gouden sieraden, welke In het doosje werden opgeborgen en welke per nacht 1 majam gouds ter waarde van f 6 zouden toenemen. Hierna kwam een vrouw, die haar gouden ring aan de verborgen krachten van het doosje wilde toevertrou wen. De ring werd erin geborgen en na 14 dagen zou hy 14 majams gouds, oftewel f 84 meer waard geworden zijn. Natuurlijk begrijpt men, dat genoemde voorwerpen na twee weken niet meer in het doosje werden aange troffen, tot groote verbazing van het toovertempatje en tot ontsteltenis van de gedupeerde vrouwen. Eén hunner ging dezer dagen echter aan de waarheid van de too- verkrachten van het doosje twijfelen en stelde de po litie ervan op de hoogte, die de Javaansche inrekende, vertelt de Sum. Post. Zij heeft reeds bekend haar sexe- genooten te hebben opgelicht en de voorwerpen van de hand te hebben gedaan. Aangezien vele pandbriefjes in haar woning zijn aangetroffen, meent men dat nog andere goedgeloovigen slachtoffer van het doosje ge worden zijn. Een onmenschelijke daad. Hoe een paar Inlanders over het leven van een vrouw beschikten. Op de afdeellng D. van de onderneming Laras werd dezer dagen het lijk gevonden van een vrouw, een con- Waarom? Wat heeft hij gezegd? Ik heb bij hem aangeklopt, maar ik kreeg geen antwoord. Toen probeerde ik de deur open te doen, maar ze was van binnen gesloten. Daarop riep ik hem en klopte nog eens heel hard. Toen pas antwoordde hij dat hij druk bezig was en dat ik straks terug moest komen. Ik vroeg hem wat er gebeurd was maar hij antwoordde barsch dat er niets gebeurd was en dat hij het alleen maar druk had. Dr. Friesen antwoordde niet dadelijk, maar toen hij zag hoe gedrukt haar gezichtje stond, zei hij op opgewekten toon: Maar Else, dat is toch best mogelijk. Iedereen is wel eens uit zijn humeur zonder ernstige reden en het kan toch best dat hij jvat werk moet afmaken. Maar waarom sluit hij We kamer dan af? Die doet hij wel weer open. Eindelijk slaagde hij erin haar gerust te stellen. Maar lang kon hij niet blijven en toen hij afscheid nam hadden ze het weer over hun verlovingskaart. Dus we veranderen er niets meer aan. Maan dag zal iedereen weten dat jij mijn lieve aanstaande vrouw bent! Hun oogen ontmoetten elkaar in een innigen blik. In zijn werkkamer in het Palcis van Justitie vond dr. Friesen op zijn schrijftafel nieuwe dossiers die hij moest doorzien. Hij wilde zich juist aan zijn schrijf tafel zetten, tóen een van zijn ambtenaren binnen kwam. Er is zoo juist getelefoneerd van het hoofdbureau van politie of u zoo gauw mogelijk in de villa van Consul-Generaal Liingenbach wil komen. Liingenbach? Was de verbaasde vraag van den officier van justitie. In de Grosse Garten Strasse. Ja, dat adres ken is. Maar wat is er dan ge beurd? Er is daar een misdaad ontdekt. Wat voor een misdaad? Is dat er niet bij mee gedeeld?, riep Friesen ongewonden. Ja! Er schijnt een moord gebeurd te zijn. Een moord? En wie is het slachtoffer? Dat werd er niet bij gezegd. Maar of u zoo spoedig mogelijk wilt komen, vroeg de politie. Goed. Maak alles klaar. U gaat mee. Daarop ging do ambtenaar do kamer uit en Dr. Friesen bleef enkele oogcnblikken als verlamd bij zijn schrijftafel staan; zoo had het bericht hem ge schokt Een moord in het huis van Consul-Generaal Liingenbach! Een moord. Wie zou er in 's hemels naam vermoord zijn? heeft men vaak last van schrijnende handen. Dit schrijnen houdt dadelijk op door Purol. tractante. Blijkbaar was zij geworgd, want om haar hals bevond zich nog de strop waarmede het misdrijf was gepleegd. De veldpolitie van Siantar stelde een onderzoek in en slaagde erin de daders aan te houden. De één is een contractant van Laras, de ander een vrije Javaan. De eerste man was vroeger met de vrouw gehuwd geweest, doch een maand of drie geleden van haar gescheiden. Zij nam daarop een anderen echt genoot, nl.. den vrijen Javaan. De eerste echtgenoot had er echter spijt van dat hij van de vrouw gescheiden was. en leed danig aan jaloerschheid, terwijl de tweede man vreesde, dat zijn nieuwe wederhelft weer naar haar eerste gemaal terug zou keeren. De belde mannen hadden hierover een gesprek, met het onmenschelijke resultaat, dat zij overeenkwamen de vrouw te ver moorden, en op deze wijze het voorwerp van hun weder- zijdsche jaloezie uit den weg te ruimen. Blijkbaar kwa men zij tot deze beslissing, opdat geen van tweeën de vrouw zou bezitten. „Bezitten" schrijven wij, aldus ae Deli Crt., omdat voor de mentaliteit geen ancer woord bestaat. En als over een voorwerp, als over een strootje werd daarmee over het leven van de vrouw beschikt. Tezamen hebben zij het slachtoffer onder een of ander voorwendsel daarop op ccn avond meegenomen ln den tuin. Zij vielen haar toen plotseling aan, bonden de vrouw een touw om den hals en worgden haar. Beide aangehoudenen hebben een volledige bekentenis afge legd. Zij zijn in voorloopige hechtenis gesteld en zullen vermoedelijk den strop wel niet ontloopen. Bestrijding van bet prostltutle-kwaad. Handige middeltjes van de politie om het den „landhaaien" onmogelijk te maken. Wij lezen in de Indische Courant: De politie heeft reeds sinds geruimen tijd de prostitu- tie-kwaad ter hand genomen. Er worden op onbepaalde tijdstippen invallen gedaan in hotelletjes, waar de prosti tutie welig tiert, In clandestiene bordeelen en vooral te gen de „gelegenheidgevers" wordt krachtig te velde ge trokken. De bordeelhouders worden sans pardon voor den landrechter gesleept en dikwijls tot de betaling van hooge boeten veroordeeld. Maar die betalen ze grif. Nu kan men die parasiteerders op de ontucht der vrouwen slechts wegens „gelegenheid geven tot het plegen van ontucht" veroordeelen, wanneer er bij oen overval „gas ten" ln huls werden aangetroffen. Is dit niet het geval dan stond men tot voor kort machteloos. En de bordeel houders zorgden er wel voor, dat zij ten allen tijde op het ergste waren voorbereid. Was de politie in aan tocht, dan werden zij door handlangers oogenblikkelijk gewaarschuwd en de gasten en „juffertjes van pleizier" zorgden wel, dat zij door een achterdeur ontsnapten. Sinds eenigen tijd maakt de politie tegen die bordeel houders procesverbaal op, wegens het houden van een hotel zonder vergunning van den burgemeester. En deze vondst van de politie is bij den landrechter in goede aarde gevallen. Deze veroordeelt de clandestiene hotel houders grif tot het betalen van zooveel honderd gulden boete. En die boeten loopen op. Onlangs was er een Arabier, die al een paar maal een proces-verbaal had gehad en het nu welletjes vond. Hy had voor het clan destien houden van een hotel - lees: bordeel - al menige blanke schijf moeten neertellen en dat werd hem ten leste te brat. Hij zon op een tegen-truc en nam daarvoor een advocaat ln den arm. Deze raadde hem aan: „Man Vluchtig dwaalden de gedachten van den officier van justitie naar Bobbie. Hij dacht aan diens manier van doen bij zijn thuiskomst. Toen schudde Friesen het hoofd, a!s wilde hij die gedachten van zich afschudden en hij zei half luid: Dat is toch immers belachelijk! Daarop verscheen de ambtenaar en zei: Ik ben klaar, meneer de officier. HOOFDSTUK IX. Heeft iemand naar mij gevraagd? Neen! Meneer ook niet? Neen. Is hij in zijn werkkamer? Ik denk van wel, ik heb hem niet zien uit gaan. Langenbach's secretaris knikte tegen den bedien de en begaf zich naar zijn bureau, dat naast de werk kamer van den Consul-Generaal lag. Voordat hij aan zijn schrijftafel ging zitten, liep hij naar de deur, die naar de kamer van zijn meester voerde: bij bukte zich tot zijn oor hij het slot was en luisterde; maar er kwain geen geluid uit het aangrenzende vertrek. Hij treuzelde, terwijl hij overlegde, wat hij doen moest. Hij was twee uur weg geweest; hij had een bood schap moeten doen en vroeg zich af of hij zijn meestor niet onmiddellijk den afloop moest meedee- len? De secretaris klopte met zijn magere knokkels te gen de deur; zijn dunne, jongensachtige gestalte kromde zich daarbij. Toen luisterde hij weer zonder dat er antwoord kwam; de grijze knipperende oogen keken onderzoekend de kamer door. Hij wist niet wat hij doen moest. Eindelijk greep hij den deurknop en heel voorzich tig. zoodat het geen geluid maakte, drukte hij erop, totdat de deur langzaam op een kier openging. Do heer des huizes schoen niet in zijn werkkamer te zijn, wr.nt de secretaris kon van de plaats waar hij stond, de schrijftafel zien en hij zag er niemand aan zitten. Na eenige aarzelen schoof hij door de half-geopende deur dc werkkamer in, maar hij had zijn voet nog niet in het vertrek gezet, of een korte angstkreet, schel en doordringend, kwam over zijn lippen. Wordt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1929 | | pagina 1