HET SCHAAKSPEL
Het drama te Zunderl
Opsporing van een gevaarlijken misdadiger
Bui ii. m
IJ FEUILLETON. J
VERTELLINGEN.
w-hbt 4 Au al
Brabantsche brieven.
Beslissing van de Haagsche rechtbank.
DE VORDERING DER WEDUWE ONTZEGD.
Do Haagsche rechtbank heeft Donderdag uitspraak
gedaan in do bekende civiele procedure, waartoe het
drama te Zundert in den nacht van 10 op 11 Januari
1927, waarbij de caféhouder v. M. in zijn café aldaar
door twee marechaussees ls doorgeschoten, heeft geleid
Zooala men zich zal herinneren had n.1. de weduwe
van genoemden caféhouder den staat en de beide ma
rechaussees voor de Haagsche rechtbank doen dagvaar
den en daarbij gevorderd een schadevergoeding van
f 30.000 voor zich zelf en van f 20.000 voor haar beide
kinderen.
Overeenkomstig de conclusie van den Officier van Ju
stitie heeft de rechtbank thans die vordering aan de
cischeres ontzegd.
OP STAP MET EEN HANDKOFFER MET
SPRINGSTOFFEN.
In het „Algemeen Politieblad" verzoekt de commissa
ris van Rijkspolitie, verbonden aan de Nederlandsche
Centrale in zake internationale misdadigers aan het ge
rechtshof te Amsterdam, namens de gendarme te Luxem
burg, te worden bekend gemaakt met gedragingen en
tegenwoordige verblijfplaats van zekeren Santin Albino
Paulo. arbeider, geb. 7 Oct. 1892 te Ospitale di Cadore
(Italië) Hij heeft gewoond te Differdingen (Luxemburg)
cn Athus (België) en op 30 Oct. 1929 zou hij van Lyon
Jiaar Luxemburg vertrokken zijn met medeneming van
een handkoffer, inhoudende ontplofbare stoffen. Einde
SepL 1929 heeft hij Athus verlaten en beweerde, van
plan te zijn, zich in Nederland of te Antwerpen te ves
tigen. De inhoud van den koffer zou moeten dienen
voor een aanslag op het Italiaansche gezantschap te
Luxemburg.
Als bijzonderheid wordt nog bericht, dat Santin met
het linkeroog loenscht
Ulvenhout, 17 November 1929.
Menier,
't Is vandaag mee d'n Zon
dag gin oogcnblikske dag
gewiest. Als poepluiers zoo
vaal, hongen de wolken laag
over de landerijen en lieten
gin scheutje zonnelicht deur
schijnen. Kleine stipkes
sneeuwwater sleurden deur
de lochten en brochten 'n
kouw mee die deur m'nen
dikken bonkert priemde dat
'r rillingen over m'nen rug
kropen as groote klefferlge
palingen.
Snotverdemallemosterdpot
wa was 't guur.
„Trui", zee ik, toen 'k binnenkwam, 'k zee. „Trui, lot
ze daarbuiten maar betijen, me gooien 'nen gcèven kwak
op 't vuur vandaag en blijven lekker binnen, prullemuts.
Kob 'n bui as 'nen ouwen rentenier; 'k gaai pepkes roo-
ken, kraantjes-lezen, koffie-lurken en bij 't vuur zitten.
Ze kunnen me daarbuiten vandaag m'n klompen kus
sen, wa gij?"
„Mijn best", zee Trui. „ik doei er evenveul bij, want,"
en toen zette ze 'n gezicht of ze 'nen kwak zuur in
slikte, en wreef over d'ren rug, „want keb 't 'n bietje
to pakken," zee ze. Dieën rug doe me zoo zeer of ik
vannacht op 'nen zak steenen geslapen eb, en as er da
vandaag bij de werme plattebuis nie vaneiges uittrekt
dan motte gij 'm vanavond veur me naar bed gaan,
maar 's vrijven mee slaolie." Zooda, 'k, amico, strak
na dit briefko inmekaar zit, aan 't rauschen mot, waant
't ls er schijnbaar nie „vaneiges" uitgegaan, daar ik ze
nouw en dan heur zuchten as 'nen ouwen stoomtram,
die teugen-wind-op mot. 'k Zal 'm dus olie motten geven
strak.
Nouw, onder ons gezeed en gezweegen, Trui klaag nie
gaauw. A» 'k oew vertel, zoolaank as me getrouwd zijn.
is er nog nooit 'non Dokter aan d'r lijf gewiest of hee
'n dubbeltje aan d'r kunnen verdienen. Ze hee-d-één ge
neesmiddel en daar doe ze alles mee. alles! As ze vier
dagen nie naar 't huslte gewiest is, of as ze twaalf keer
op cén uur mot, in allebei de gevallen nim ze 'n hekstra
bakske troost, waar ze dus mee „smeert" en mee „stopt"
As de verkens 't best maken da's heur afdeeling
zooas ge wit dan nim z'n bakske leut op d'n goeien
gaank van zaken en as 't er eenen lee te kalegezichten,
dan nim zo 'r eentje omda-d-et zoo broerd gaat.
Trui is net 'nen échten Doktoor. Die genezen alles
mee hasperientjes of nierooken en teugeswoorig mee
geeuwhonger. Da gin min-of-mcer op-en-neer mee de
mode. En Trui, die de mode zoo koud lot as 'nen ijs
wafel. die mee 'n kaanten muts geboren is en mee 'n
kaanten muts-op eenmaal d'n hemel zal binnenstappen,
Trui heet 'r eigen altij aan 't een en 't zelfste g'ouwenj
Trui werkt al d'r broerdigheid weg mee 'n bak koffie.
't Hee me daarom kollesaal verwonderd, da 'k strak
nlo vrijven mot mee koffledrap, maar ollee, keb zei vers
nogal 's gèèf In d'n olie gestaan, nouw !s 't Trui d'r
beurt, 'k Zal ze vrijven mee slaajolie da ze naar gebak
ken eigenheimers ruukt. dan zal 't mergen wel verhol
pen zijn is l'hopen. Waant m'nen meester-knecht, m'nen
bcdrijfschef kan 'k nie missen, amico. da wil 'k gerust
weten. Zooda 'k 't dus op da punt al heel biezonder ge
troffen eb mee m'nen koffiedokter.
Maar genogt; keta nouw 'n heel velleke vol geschre
ven over „dieën" rug van Trui, en keb, veur m'n vier
kaantjes vol zijn, oew nog over wa-d-aandere dingskes
't mijne te zeggen.
En dan wouw lk 't 's emmen over de duzenden onge
lukken die er teugeswoorig laangst de wegen gebeuren
mee da vervloekte autotuig! Nimme nie kwalijk, amico,
da'k zoo uit m'nen slof schiet, maar 't is te bar. 't Is te
schandalig!
Hier in de omgevink is 't do leste maanden 'n onge-
pormenteerd schandaal, zooveul ongelukken as-t-er ge
beuren. Ginnen dag staat erom of ze rijen Iemand tot
socp-mee-ballekes. Zóó ga-de van huis af, gezond van lijf
en lejen. zoo stikte den weg over of zóó vegen z'oew op
as 'n dubbeltje beentjes-mce-'n mergpepke en 'n paar
pond poelet Aan stukskos en brokskes, amico! Aan flar-
rekes. Aan ooren en pooten. Zo rijen oew zoo sjekuur
aan puin. da-d-et al veurgekomen is dat 't slachtoffer
veur z'n begrafenis in mekare wier gezet as 'n blokken
doos. Da-ze 'nen puzzel van 'm hadden gemokt Z'nen
linkerèrm zat op de plots van z'n rechterbeen. Z'n groote
teenen had le los in z'n haanden; z'nen kop hong aan
'n piske to beieren en z'n oogen zaten in z'n ooren. En
c'.'n automobilist was deurgerejen mee 'n gangeske van
honderd kiclemeters.
Toen de pliesie 'm nie vinden kan, emmen ze 'n ad-
vertensieke ln de kraanten gezet en gevraagd of le z'n
eigen wouw melden bij d'n kommesarus veur 't geven
van inlichtingen.
Da was netüurlijk heel slim verzonnen. As ze geschre
ven hadden, dat ie z'n eigen aan moes komen melden
om in d'n bak gezet te worren, dan was ie natuurlijk nie
gekomen,... net as nouwl
Maar ollee, daar ga-g-et nie om. Ik wouw 'nen aan-
deren kaant op; d'n deuzen. Ge mot dan weten da'k dik-
kel3 de kraanten nalees op zukke gevallen. Da'k dan
ok de verslagen lees van 't Trimmenaal as zo'nen auto
bandiet veur ee motten komen. En witte waar 'k dan
zoo de smoor over in kan krijgen, amico? Dat die slam-
paampers d'r alty even goed afkomen.
As zo'nen benzineduvel 's één maand hechtenis krijgt,
gevangenis is nie deftig genogt veur da leerenjassen-
geboefte, nouw dan magde 't wel aan d'n balk schrij
ven. Deur mekaar genomen kunnen ze mee 'n gerust
haart er op rekenen da ze veur 'nen gulden-of-vijf 'n
hersenschudding kunnen leveren; veur 'n tientje twee
afgezette beenen en veur vijf-en-twintig pop 'nen aarts-
vijaand In d'n hemel kunnen kwakken as legkaart
En zoolaank, amico, de Rechtbaanken 'n menschen-
leven nie hooger takseeren as 'n geel briefke, zoolaank
zal 'nen voetganger z'n leven altij aan 'n zijen draaike
hangen.
Keb wel 's gedocht: de Jusitie die altij afgebeeld wordt
mee 'nen afgezakten hoofdpijndoek veur d'r oogen en
'n schaal in d'r haanden waar mee gewogen mot werren
hoe groot oew porsle mot zijn, die Godin Justltia is in
d'ren tijd vast en zekers verloofd gewiest mee 'nen
vrijer mee 'n motorfiets waar ze achter op d'n bagaasje-
djager zitten mocht. Zooda ze, nouw ze deur dieën af
gezakten doek nikslce zien kan, op de locht, de benzi-
nelocht afgaat veur ze wegen gaat in zo'n geval.
En dan weeg ze bepaald mee appeteekers-gewlchtjes,
omdat ze nie zien kan of 't d'r vruugeren vrijer is wie
z'n porsie afgewogen mot worren. Ik kan m'n eigen
vergissen, maar daar mot toch 'n oorzaak zijn, wa gij?
Waant ik kan toch nie geleuven, da-d-onze Rechters,
die zeivers ok in die gehaktmesjienes rijen, bij d'r eigen
zouwen denken: „laaten me we water ln d'n wijn
gieten, want mergen mot ik misschien veurkomen voor
zo'nen dooien voetganger." Da kan ik nie geleuven, al
lijkt 't er nog zoo erg op! Da zouw toch Benzine-
justitie zijn van de slechtste soort en as ge zoo d'n
lesten tijd van al die justitieschandaaltjes leest, dan is
't al schoon genogt! Dan zullen ze 'r toch wel veur op
passen, da ze nog nie meer in d'n essetce komen te
zitten, zou 'k zoo denken! Maar dan mot er veraan-
dering komen, amico, en 'n kollesale veraandoring ok.
Waant ze krijgen aanders d'n schijn teugen d'r eigen
en lillek ok! En ginmensch wit beter wat da zeggen
wil als zuillie. Zemmen al te dikkels mee d'n schijn-
teugen in d'r schoon-gemannekuurde vingers gesnejen.
As g*oewen zeun, of oew vader of vrouw thuis krijgt,
netjes bijmekaargeveegd in 'n maandje mee 'n doekske
d'r over, mee de boodschap erbij: „hier is 't „overschot"
van oew dochter, oew moeder of oewen man, zuuk 't
maar zo'n bietje bij mekare," en as ge dan veur mot
komen as getuige en zo'nen zjandoedel, die 'm da ge
leverd heet, krijgt 'n boete nie veul hooger as ik lest
veur 't schieten van 'nen haas, nouw amico, ik mot oew
vertellen da ge dan 'nen eigenaardigen smaak in oewen
mond krijgt van 't Recht En as 't mijn overkwam, da'k
dan 't tekort veur zo'nen benzinebliksemstraal zeivers
zouw aanvullen mee de punten van m'nen riek. Da'k,
mee aandere woorden, 't zaakje van da geblinddoekte
weegschaalfrummes efkens overnemen zouw! En nie
zoo zuinig. Mee gin appeteekersweegschaaltje, maar
mee d'n baskuul zou 'k aan 't wegen gaan.
En nouw kunde me veur mijn part aantwoorden:
„Dré, ge mot nie zoo haatdragend zijn, ge wit toch dat
er geschreven staat: as z'oew op oew linkerwang kwat-
sen, keert ze dan oew rechter toe," maar ge zul toch nie
van me aanemen, amico, da as ze Trui bevoorbeeld
tot 'n bal gehakt rejen ik gaauw die auto adhterna
zouw loopen en er as d'n bliksem onder kruipen, om ok
tot haksel te worden gedraaid om da m'nen amico da-d-
aangerajen had?
Daar za 'lc oew 'n staaltje van vertellen, da mijn
overkomen is. 't Was in de vleejen week, daarom ok
da 'k oew ditte-n-allemaal schrijf. Ik loop dan zoo ge
moedereerd mee m'nen gruuntelwagel te douwen, die
knapkes zwaar was, waant 'k had 'm gelajen mee 'n
paar mud erpels hekstra die 'k afleveren moest, toen
'k bij ons op d'n eg, bij 'nen flaauwen bocht, teugen
Ginncken aan, ineens zo'n benzinegehaktmachien op me
aan zag stuiven.
Dalelc ha'k in de gaten dat er 'n wefke aan 't stuur
zat. En zoo gère as ik de wefkes leiën mag zco-
gaauw as ik ze achter 'n autostuur zie zitten, dan krijg
'k de kouwe kpors. 't Ding kwam recht op mijn af,
dus wa doei ik? Ik geef m'n zwaargelajen wagcï
'n gier cn spring zeivers achter 'n boom. En wa'k ver
wachte da gebeurde, mijnen wagel en heuren wagel
kropen in mekaar da ge niemeer zien kon wa van mijn
en wa van heur was. Deur d'n bons was een van m'n
zakken piepers as 'nen akkrebaat uit de wagel gewipt,
dwars deur de veurruit en lag as 'n schoothondje op
heuren schoot. Op d'r pollekakoplte lag 'nen grooten
boerenkool en m'nen wagel sting op z'n baanden veur de
auto, mee z'n burries omhoog. Da-d-had lk allemaal
al gezien toen ik mee m'nen kop achter d'n boom uit
kwam en zij en ik ln mekare-n-'s aankeken mee oogen
zoo groot en dof as zaandèrpels. 't Ding doarveur, waar
't eigenlijke mesjien in zit, d'n karberator geleuf ik
da-d-et hiet, zag er uit as 'nen ouwen gebutsten sta;-
emmer en de laampen die er aanhongen, keken mee 'n
groote snee over d'r gezicht, beteuterd naar d'n grond.
„Da schot is raak, juffer," zee ik, toen 'k achter d'n
boom vandaan kwam, „daar hedden eer van!" „Zag je
me niet aankomen, kaffer," vroeg ze. „Hoor es Ier,"
raaide ik 'r aan „nouw motte nie. gaan schellen. Ge ben
maar 'n wcfke en da kan 'k nie op d'r oogen slaan,
maar wel kan in mijnen wagel zoo uit de wéér halen
dat er van d'n jouwen niks meer overblijft, troeleke.
En zekers zag ik oew aankommen. As 'k da nie gezien
had, ha 'k zeivers onder oew gelegen en. nimme nie
kwalek, da's zo'n gek gezicht veur de buren, ee?" „Zou
je me onderhand niet 's helpen ln plaats van daar te
staan redeneeren, want lk zit als 'n muur zoo vast
hier achter m'n stuur," foeterde ze. „Da treft!" riep Ik,
„dan kunde 'm tenminste nie smeren. Blijf nouw nog
efkens zoo zitten, tot da'k Janus ben wiesten roepen,
onzen hoofdkommesarus".
Maar as g'over d'n duuvel sprlkt, dan trapte op z'nen
stèèrt en sjuust kwam Janus daar aangefietst.
„Ongeluk. Dré?" vroeg ie, terwijl Ie z'n fiets weg
zette en achter in z'nen zak naar 't boekske zocht „Wel-
neeë. Janus," nam Ik 'm, „da,-d-emmen zoo in mekare
gezet veur de film." Toen dee le z'n boekske weer weg
en merkte op: „da kan ier zoo nie blijven staan!"
„Veldwachter!" kreet toen 't frummske, „veldwachter,
zou je even verbaal willen maken tegen dien onbe-
schoften boer, die z'n groentenwagen voor m'n wagen
heeft geworpen!"
Toen ben 'k uit m'n slof geschoten, amico. da snapte!
Keb ze d'r vet gegeven da ze *r wit van wier en toen
teugen Janusse gezeed dat Ie nouw zekers en vast per-
rès op moest maken toen hè 'k m'nen wagel efkens
uit die auto gepeuterd mee m'n klompen, dat de stuk
ken auto over d'n weg vlogen. Janus ee z'nen boek
volgekalkt over 't zaakje, dus binnenkort komt deus
botsing veur! Waarover ik oew nog wel schrijven zaï.
Janus ee me gezeed da'k 'n zeviele aksie in mot stellen
veur schaaivergoedlng omda'k er zekers 'n mud erpets
en veur vijf en twintig gulden küstelijke gruunten mee
verspuld em, plus nog wa ripperasie aan m'n wagel. „Da
mokkel ls gedekt deur de verzekering," zee Janus, „dus
zurgt da gij zeivers ok uit d'n strop springt," zee-t-ie.
't Zal mijn benieuwen hoe da zaakie aflopt, amico,
veur 't gerecht! Maar lk geef oew op 'n brlefke: lk trek
er van leer! 'k Laat er m'n eigen nie ln 'n hoekske dou
wen al ls ze bloedeigen fermille van de Rechtbank. Ze
kennen me daar nog wel van dieën haas, denk ik; nouw
dan weten ze wel da'k m'n eigen nie van de sokken
lot kaaiëren deur al die witte befkes.
Amico, Ik schei d'r af. 't Is nog gin tijd om naar
bed te gaan 'k gaai nog 'n bietje aan m'n plijdooi wer
ken: 'k zet alles op pampier. Trui heet de schaal op
gemokt, me zijn al over de zestig guldens.
Veul groeten van Koffiedrap en as altij gin horke
minder van oewen toe a voe
DRé.
Kampioenwedstrijd iusschen A. Aljechin
(links) en E. Bogoljubow rechts) welke
door eerste gewonnen werd en ahoo we-
Het gewone schaakspel wordt door twee personen ge
speeld od een bord. dat in 64 vakken is verdeeld, n.1. de
helft witte en de helft zwarte, en de stukken worden
zoodanig opgesteld, dat elke speler op de tweede rij
vakjes 8 pionnen heeft, en op de eerste rij de beide
Icasteelen, de belde paarden, de beide raadstoeeren, de
koningin en den koning. Het doel van belde spelers is,
om den koning van de tegenpartij zoo In het nauw te
brengen, dat hij geen enkele zet meer kan doen, het
geen men dan schaakmat, of mat noemt, naar het Ara
bische woorci math, hetgeen beteekent: dood. Het woord
schaakspel of koningsspel zelf is afgeleid van het Per
zische woord schah-konïng. Het schaakspel heet in het
Sanskriet Tschaturanga. De verschillende schaakstuk
ken hebben in de verschillende landen verschillende be
namingen gekregen. De pionnen worden ook wel boe
ren genoemd, hoewel deze naam in ons land minder
gebruikelijk is. De Duitscher spreekt echter altijd van
den „Bauer". Het paard wordt in het Duitsch Sprenger
genoemd, in het Fransch echter Cavalier (ruiter). De
Engelschcn noemen onze raadsheeren of loopers bis
schoppen, te- de Franschen hiervoor het v -H. Fous
Mr. Dr. A. Bueb. Voorzitter van den
Internationalen Schaakbond.
(gekken) gebruiken. De kasteelen waren vroeger olifan
ten. Een vreemde benaming voor de kasteelen cf torens
is „Roche", waarvan is afgeleid de uitdrukking korte
of lange rocltade (een verwisseling van toren en ko
ning, ten opzichte van elkaar, welke onder sommige
voorwaarden geoorloofd is). Do dame of koningin had
vroeger eveneens een andere betiteling, hetgeen wel
begrijpelijk is, als men denkt aan de positie, welke de
vrouw in do Arabische landen vroeger innam. In heel
ouden tijd gaf men aan dit stuk den naam veldheer. Wij
spraken hierboven van het gewone schaakspel. Dit is
gedaan ter onderscheiding van andere schaakspelen,
welke vroeger beoefend werden, maar nu niet meer be
kend zijn. Het oudste schaakbord is n.1.- het Indische
dobbelsteen schaakbord, dat echter betrekkelijk weinig
op het onze gelijkt. Dit spel wordt door vier personen
met behulp van dobbelsteenen gespeeld. Zeer moeilijk
moet het zoogenaamde koerierspel geweest zijn, dat
door vier personen gespeeld werd met vier en twintig
stukken op een bord met 96 velden. Een van de meest
frappante dingen b«j het schaakspel ls het zoogenaam
de blind spelen. Hierbij speelt een speler zijn partij ge
heel uit het hoofd, dus zonder dat hij een bord met
stukken voor zich heeft. Reeds vindt men hiervan mel
ding gemaakt van een schaakspeler, die ln 714 te Ipan-
han overleed. Ook Selenus maakt melding van een der
gelijk tournool, dat in 1266 te Florence plaats vond,
waarbij do blindspeler het van zijn tegenstanders won.
reldkampioen is. Op den achtergrond het
bestuur van de Wiesbadener Schaakclub
waar de wedstrijd vlaats vond.
Een zeer bekend blindspeler uit de geschiedenis van het
schaakspel was de Franschman De Labourdonnaie. In
Februari 1837 speelde hij tegen de heeren Bonfil en
Lécrivain, die aan een billardtafel voor hun borden za
ten, terwijl de blindspeler met het gezicht dicht tegen
den muur en den rug naar de schaakboren toegekeerd
zat. De belangstelling was enorm, maar niets kon den
blindspeler afleiden, of zijn gedachten in de war bren
gen. Het aardigste moment uit deze partijen was, toen
bij een zeer ingewikkelden stand de blindspeler een van
zijn tegenstanders met een lachend gezicht verweet,
dat hij hem niet gewaarschuwd had, dat zijn koningin
instond. Na een strijd van 1% uur had de blindspeler
belde partijen gewonnen. Dit maakte een overweldigen
den indruk. Direct werden er brieven gezonden naar
de schaakgezelschappen in Berlijn, Weenen en Londen,
om deze groote overwinning mede te deelen. In den te-
genwoordigen tijd kunnen verschillende grootmeesters
het bllndspel. De onlangs overleden schaakmeester Retl
was wel een van de beste bllndspelers. Eens speelde
hij zelfs blind tegen 32 personen. Ook de tegenwooridge
wereldkampioen Alechin Is een goede blindspeler..
Waar vinden wij den oorsprong
van het schaakspel?
Het schaakspel, dat zich in Engeland en Amerika in
een bijzondere populariteit mag verheugen, en ook
steeds meer de belangstelling van de Hollanders trekt,
dateert reeds van zeer ouden datum. Dacht men aan
vankelijk in Palamedes de uitvinder van het schaakspel
te vinden^ (bij het beleg van Troje), hiervoor Is geen
steekhoudend bewijs aan te voeren. De oorsprong van
het schaakspel moeten wij veel meer zoeken bij de Hin
does, van wie de Perzen het hebben overgenomen onder
de regeering van Cosroës den Groote. Van een jongen
koning van de Hindoes wordt verteld, dat hij omgeven
was door vleiers, maar zich nletbekommerde om de
toewijding van zijn onderdanen, en de raadgevingen van
de grooten van het land in den wind sloeg. Toen ver
zon een Hindoe Sassi een middel, om den koning duide
lijk temaken, dat hij den steun van zijn onderdanen noo-
dig had. Dit middel was het schaakspel, waarbij de ko
ning, het voornaamste stuk, zich niet kon verdedigen
dan met behulp van de andere stukken. De koning, ge
troffen door de manier, waarop hem de waarheid onder
het oog was gebracht, beloofde aan Sassi een belooning
welke deze zelf mocht bepalen. Dezo' verlangde zooveel
graankorrels, als het getal velden van het schaakbord
aangaf, met dien verstande, dat op het eerste veld een
graankorrel, en op elk volgende veld telkens het dub
bele werd gelegd. De koning vond deze belooning wel
wat te eenvoudig, en bood Sassi liever een paar zakken
goud aan. Deze verlangde echter de belooning, zooals
hij had uitgekozen. Toen de koning hem dan deze be
looning wilde doen ultkeeren, werd hij gewaar, dat dit
toch niet zoo eenvoudig was. als hij zich had voorgesteld
ja, dat dit een onmogelijkheid bleek. Sassi maakte van
deze gelegenheid gebruik, om den koning er op te wijzen
hoe onverstandig hot was, om zich tot iets te binden,
zonder vooraf de draagkracht ervan te hebben overwo
gen. Deze gebeurtenissen op zich zelf waren voldoende
om het schaakspel ingang te doen vinden. Ieder wilde
het spel van den koning, in het Perzisch van den Schah,
spelen. Van dit laatste woord is ons woord schaak af
geleid. De Chineezen kenden het schaakspel trouwens
ook reeds lang, zeker in de vijfde eeuw voor Christus.
Ook de Egyptenaren moeten het spel reeds zeer lans
gekend hebben, want in hun hieroglyphen vindt men
dikwijls afbeeldingen van een bord, dat op ons schaak
bord gelijkt. Later werd het spel door de Arabieren,
vooral in de twaalfde eeuw door de kruisvaarders naar
Europa overgebracht. Aanvankelijk echter alleen naar
Spanje, en Italië, waar dan ook reeds in de vijftiende
eeuw verschillende belangrijke werken hierover werden
uitgegeven. Eerst in het midden van de achttiende
eeuw verspreidde het schaakspel zich verder over Euro
pa, Vooral in Engeland, Duitschland, en Oostenrijk
ontstonden groote schaakcentra. Ook in ons land legde
men zich meer en meer op het schaakspel toe. De be
langstelling van Amerika voor dit edele spel dateert
van lateren tijd. Hier gaat men ook op dit gebied op
echt Amerikaansche wijze te werk. De Amerikaansch#
clubs, welke zeer rijk zijn, hebben er enorme sommen
voor over, om de meesters uit de oude wereld naar zich
toe te trekken. Opmerkelijk ls. dat Rusland op het
cogenbllk zoo talrijke schaakmeesters oplevert. De
meesten hebben echter hun vaderland na de omverwer
ping van het oude regiem den rug toegekeerd, en dwa
len de weerld over.
Reproductie van een beroemde ets van
Wolfsfeld ..JJie Schachspieler" waarvan
vooral de gelaatsuitdrukking bijzonder
knap is weergegeven.
