- De Wereldreis van
Dicky en Dirrekie Durf
k
WARE WOORDEN.
KINDERSPEL
WETENSWAARDIGHEDEN.
waarmee ze in Hollywood een goed figuur geslagen zou
den hebben, en zooals je die op Broadway tegenkwam,
De huizen? Precies als in New-York, of Hollywood, keu
rige villa's in de buitenwijken, met garages en zoo. Maar
waar waren de oude Zuidelijke, romantische witte hui
zen, met pilaren voor de deur, met bloemen en klim-
platen begroeid en de oude plantages ,en de negers en
negerinnen en de melankolleke liedjes? Eddie Hollow
informeerde ernaar bij een politie-agent Die eens aan
hem rook en vroeg, of hij soms te veel gedronken had.
Hij doorkruiste de heele stad, bezocht hier en daar dan
cings, waar de meisjes en jongelui even brutaal en onge
geneerd waren als in Hollywood. Maar van het roman
tische Zuidelijke meisje, met haar wijde crinoline-rok
tot op haar teenen, met den grooten luifelhoed en de
glanzende, donkere pijpenkrullen geen spoor! Zoo duur
de het drie dagen. Eddie Hollow was wanhopig. Hij
werd overstroomd door aanbiedingen van moderne meis
jes, met moderne, diep over haar gekortwiekte haren
getrokken hoedjes, met brutale kousenbeenen en ge
verfde lippen. Maar dat soort had hij in Hollywood bij
de vleet! Totdat hij op een morgen een brief kreeg, in
een bleekblauwe enveloppe, die heel flauw naar een
vreemde bloesemgeur rook. Zijn hart sprong op. Dat
moest van het meisje zijn, dat hij zocht, van het kuische,
zedige meisje, dat wegvluchtte, als een man maar naar
haar keek. Het briefje luidde: „Geachte heer. Ik woon
hier, op de Rock-abye-plantage, in het oude huls van
mijn vader. Financieele moeilijkheden brengen mij ertoe
mijn diensten aan te bieden, voor het geven van raad
voor de samenstelling van de echte, natuurlijke, Zui
delijke film. Hoogachtend, Laura Barport."
Een uur later reed de taxi van Eddie Hollow noor
bosohachtige streken, langs echte katoenplantages, en
hield eindelijk stil voor een oud huis, in de z.g. „colo-
nlal", stijl gebouwd, met een rij pilaren, en wat ne
gerhuisjes erom heen. Eddie Hollow dacht dat hij
droomde. Op het erf zat een oude neger, met een witte
krullebol, een sleepend liedje in neger-Engelsch te brom
men. Een oude, dikke „mamy" met een groote witte
schort, voor en een witte muts op, kwam aangeschom
meld en antwoordde op zijn vraag, in het zuiverste,
echte, natuurlijke, Zuidelijke Neger-Engelsch: „Yessur,
hier mistiz Laura Barport woont, yessur."
Eensklaps keek Eddie Kollow verrast op, zijn hart
begon sneller te kloppen, hij beleefde het grootste mo-
BIJ GEBREK AAN IETS BETERS.
(Passing- Show).
Gast: Waarom open je de flesch met
een vork? Heb ie green kurkentrekker?
Gastheer (schilder): Tawel, maar die
zit daar in dien balk om er m'n kleeren aan
te hangren.
op. In het dier is geen leven meer, bedenken we wat
verder te doen maar vóór alles, sta op."
Nu lk toch eenmaal voor U neder geknield ben en ik
me in een toestand bevind, die mij anders steeds ver
boden zou zijn antwoordde de jongeling, zoo laat me
U bidden van Uwe gunst en genade, die U mijn toe
zegde, op dit oogenblik verzekerd te wezen. Ik heb reeds
zoo dikwijls tot uw hoogen gemaal het verzoek gericht
om verlof tot het doen van een groote reis. Wie heu
geluk heeft aan uw tafel te mogen aanzitten en U hem
uaar toestaat aan het onderhoud deel te nemen, die
moet de wereld gezien hebben. Reizenden komenden
van alle oorden hier en wanneer van een stad van
•en belangrijk punt ergens in de wereld gesproken wordt,
vraagt men zoo dikwijls of men daar zelf wel eens
geweest is. Niemand vertrouwt men verstand toe als
hem, die dat alles gezien heeft. Het is toch of men zich
ten nutte van anderen zelf te onderrichten heeft.
Sta op! herhaalde de vorstin lk zou niet graag
tegen de meening en overtuiging van mijn gemaal iets
wenschen of willen vragen. Als ik mij niet vergis is de
reden, waarom hij u tot heden hier behield, weldra op
geheven. Zijne bedoeling was U tot een zelfstandig
edelman gerijpt te zien, die zich zelf en hem in den
vreende tot.eer zou strekken, zooals tot heden aan 't hof
•n ik dacht Uw daad is de meest aanbevelenswaardige
leispas, die een jonge man slechts in de wereld meene
men kan.
Dat er in plaats van groote vreugde, de jeugd eigen,
een zekere terurigheld over des jongelings gezicht trok,
bemerkte de vorstin niet; evenmin had Honorio den tijd
aan zijne gevoelens uiting te geven, want beidon zagen
•nel naar zich toekomen, den berg op, een vrouw met
een jongen knaap aan de hand. Nauwelijks had Ho
norio den tijd op te staan of huilend en weenend wierpen
de vrouw en de knaap zich op het lijk van den gedooden
tijger. Aan beider vreemde kleeding en aan hun geheele
houding was te zien, dat zij meesteres van het gedoode
dier was en hij, de zwartoogige, zwartgelokte knaap
haar zoen. Hij hield een fluit in de hand en knielde,
hevig aangedaan, naast de vrouw neder.
Op de vol hartstocht bedreven handelingen der vrouw
volgde een stroom van telkens afgebroken woorden,
een beek gelijk, die zich telkens tegen steenen stootend,
van rots op rots naar beneden stort.
Kort en afgebroken, maar roerend klonken de woorden.
Vergeefs zou men trachten ze in onze taal over te
zetten, doch de inhoud liet zich zeer wel als volgt den
ken: „Ze hebben je vermoord, arm dier! Vermoord
zonder dat het noodig was! Je waart tam en Je zou Je
graag rustig hebben neergevlijd en op ons gewacht;
je voeten deden je pijn en je klauwen hadden geen
kracht meer! Je waart de schoonste van je gelijken;
w.e had ooit een koningstijger zoo heerlijk uitgestrekt
in slaap gezien als jij hier neder ligt, dood, om niet
weer op te staan. Als je 's morgens ontwaakte, heel
in de vroegte bij het eerste daglicht, en den mond open
■perde, uitstekend je roode tong, zoo scheen het of Je
ons toelachte en, hoewel brullend, naamt ge toch je voed
sel uit de handen van een vrouw, uit de vingers van
een kind! Hoe lang begeleidde je ons op onze tochten,
hoe lang was je aanwezigheid voor ons zoo gewichtig
en vruchtdragend! Aan ons, ons in waarheid kwam hot
brood van jou, die eigenlijk een alles verslindend dier
is en zoete laving schonkt ge ons, gij sterke. Zoo zal
het niet meer zijn. Wee ons, wee!
Wordt vervolgd.
ment van zijn leven, hij was geslaagd... daar was het
meisje dat hij zocht... tusschen de boomen kwam een
figuurtje in een wit gebloemd japonnetje, met een wijde
crinoline-rok, een groote luifelhoed, en glanzende pijpen
krullen, en met groote, bruine oogen In een zedig, me-
lankoliek gezichtje, aangezweefd. Onder den rok kwa
men rwarte schoentjes en een heel klein stukje witte
kous te zien. Het meisje boog gracieus een knie, in een
ouderwetsche, romantische reverence en vroeg: „Is U
mr. Hollow."?
Vijf minuten later was het contract geteekend. Den
volgenden dag zou het meisje met hem mee naar Holly
wood gaan. Met haar oude tante als chaperonne.
Toen Eddie Hollow, na een glorieus telegram naar
Hollywood te hebben gezonden, den volgenden dag ln
den trein stapte, en de wagens door liep, op zoek naar
Laura Barport, sloeg hem de schrik om het hart. Geen
krullen, geen crinoline, geen luifelhoed zag hij. Een ver
wend, modern meisje, met glanzende kousenbeenen, een
nauw sluitend hoedje, koket scheef over haar bol ge
trokken, keek hem brutaal ln de oogen, toen hij voor de
tweede keer haar coupé passeerde. Maar Eddie Hollow
had geen lust tot flirten. Waar was Laura Barport? Zou
ze den trein gemist hebben? Of op het laatste oogenblik
niet gedurfd hebben, zedig, romantisch zieltje dat ze
was? Het was ontzettend! Toen hij voor den derden
keer de coupe van het brutale nest passeerde, lachte het
meisje zelfs tegen hem, en zei toen: „Wil U niet hier
komen zitten, mr. Hollow?"
De beroemde regisseur kromp in elkaar. Dat... dat
was de stem van Laura BarportBent U... miss Laura
stamelde hij.
„Yessur," zei het meisje in het zuivere, natuurlijke
Zuidelijke Neger-Engelsch. Eddie Hollow liet zich bleek
in een hoek van den coupé vallen, en bracht uit: „U... U
heeft me voor den gek gehouden."
„Onzin", zei het meisje absoluut „Dat contract kunt U
terug krijgen, meneer, als U wilt. Maar luistert U even
Ik kon toch niet met die malle crinoline en dio hoed
van zestig jaar geleden ln den trein gaan? Kijk eens
hier, meneer, ik ben een echt meisje uit het zuiden, en
weet, precies wat U bedoelt Maar dat Zuiden, dat U
meent, bestaat niet meer, al zestig jaar niet meer. Toch
snap ik uitstekend wat U wil hebben. Ik heb een scherp
verstand en weet zeker, dat lk kan helpen, een schitte
rende, echt Zuidelijke film te maken. Daarom maakte
lk die grap. Want ik zit erg ln flnantieele moeilijkheden
Die plantage Is werkelijk van mijn vader, alleen loopen
we er niet zoo raar rond in die malle rokken van zestig
jaar terug. Dat bestaat alleen maar in de verbeelding
van romanschrijvers, die nooit verder dan New-York
zijn geweest. Nu, U wil me toch meenemen naar Holly
wood?"
De beroemde regisseur zat minutenlang bleek in zijn
hoek. En dacht Ingespannen na. Toen zei hij eindelijk:
„Goed, miss Laura, ik neem het aan, op één voor
waarde."
„En die is?"
„Dat U, zoodra U in Hollywood uit den trein stapt,
U vertoont In die crinoline, en die hoed en met die
krullen en die schoenen en witte kousen. En dat U zóó
al dien tijd daar rondloopt, dat U in Hollywood blijft.
Zóó komt U op de ateliers, en zóó adviseert U en geeft
U raad aan al de lui van de film. En U mag niet anders
praten al dien tijd, dan dat echte, Zuidelijke Engelsch
van tachtig jaar geleden, afgesproken?"
„All right" zei miss Laura en gaf hem een stevige
hand.
„Want ziet U," zei de beroemde regisseur, „De film
die de Super Film Maatschappij gaat maken, miss
Laurie, moet een echte, natuurlijke film zijn!"
Een tevreden mensch doet als een leeuwerik. Kan
hij niet over een weiland beschikken, dan zingt hij
op een graszode.
o
Wat is opvoeden eigenlijk anders dan leeren offe
ren? Opvoeden is bevrijden, den tragen mensch los
rukken uit een verleden, dat onherroepelijk achter
hem ligt.
o
De ijdelheid is zeer gemakkelijk te verwonden, maar
te dooden is zij niet.
o
Zelfkennis is de school der wijsheid, begin van
zelfkennis, begin van zelfverbetering.
Beleefdheid is als een. luchtkussen: er zit niets
in en toch verzacht het aanmerkelijk de stooten van
het leven.
o
Wie geen raad weet in oen omstandigheid, in een
onderneming, die moet wachten. Zet alle gedachten
aan de zaak zelf uit uw hoofd. Doe niets. Onze geest
staat al wachtend niet stil; het verlangen voert ons
door de gedachtenstrooming een inval, een gelegen
heid tegemoet.
o
Een huwelijk is een verbintenis niet tusschen twee
schepselen, maar tusschen twee zielen; en de bedoe
ling van dien band is, beider natuur te volmaken, door
beider onvolkomenheden wederkeerig aan te vullen.
VAN OEDACHTE VERANDERD.
(Sondagsnisse-Strix)
Klant: Wacht eens. Ik ben van gedachte ver
anderd en wil mijn baard houden!
HET REKENSOMMETIE.
(Fantoche)
Hoeveel knoopen heb je aan Je jas?
Zes.
Als ik er vier afneem wat krijg je dan?
Een aframmeling van moeder.
Er zat een troepje manneke.*,
Van Pietjes en van Jannekes,
In 't steegje op de stoep,
Ze praten allemaal dooreen.
En joelden door het straatje heen
Met luid hoera-geroep!
Want al die kleine mannekes,
Die Pietjes en die Jannekes,
Die speelden daar een spel,
Een spelletje van groot te zijn,
Van echte vadertjes in 't klein,
En ze begrepen 't wel!
Daar zwaaiden enk'le mannekes
Met blauwe koffiekannekes,
Ze gingen naar ,,'t fabriek",
Ze deden, zooals vader deed,
En stapten luid en hoop'loos breed,
Vol leuke mechaniek!
Dit duurt niet lang bij mannekes,
Ze maakten and're plannekes,
Vol onverhoeds geraas,
Ze gooiden wild hun speelgoed neer,
Ze deden 't lekkertjes niet meer,
Ze staakten bij de baas!
Toen praten al die Jannekes
Als heusche bedelmannekes,
Steeds in denzélfden dreun,
Ze namen stil hun petjes af
Voor 't geen het oudste joggie gaf,
Ze trokken van „de steun"'!
Ach arme, kleine kereltjes,
Verdwaalde, schuwe mereltjes,
Wat was je zielig blij.
De groote menschen zagen 't wel,
Daar schoof in heel je kinderspel
Je levensfilm voorbij!
En of je nu als kleutertjes
Verlangt, zoo zijn de peutertjes,
Om eenmaal groot te zijn,
Straks knijpt de steeg, die zoo benauwt,
En j' in haar greep gevangen houdt.
Je in haar knuist* weer klein!!
(Nadruk verboden.)
November 1929.
KROES.
Is het U bekend:
dat Engeland sedert den oorlog ongeveer 12 mil-
liard gulden heeft uitgegeven voor werkloozcnzorg?
dat de volgende totale zonaverduistering zal
plaats hebben op 28 April 1930?
dat die zichtbaar zal zijn op de Westkust van
Amerika?
dat de Tulpen voor het eerst in Nederland wer
den ingevoerd door een Oostenrijksch gezant in de
eerste helft van de zeventiende eeuw?
dat gebakken gezouten meloenzaden en abriki
zenpitten geliefkoosde gerechten in China zijn?
dat er ongeveer 194 bekende carillons in de werel<
zijn, waarvan het beroemdste is het St. Romboh
carillon te Mechelen (België), dat 45 klokken heeft'
dat IJsland 103.000 inwoners heeft?
dat er in Amerika 127.000 visschers wonen?
DE ÉÉNDAAOSCHE PERMANENTE OOLP.
(Gutierrez)
>- Wat heeft die man schattig haar
la, hij heeft lederen dag een permanente golf
71. Zoodra de auto stilstond is Gerrit er afgesprongen.
Tot zijn groote vreugde ziet hij dat de roovers op de
vlucht zijn geslagen. Siesau, dat spulletje ls ge-
wonne, grinnikt bij. Dan richt hij zich overeind en bul
dert zoo hard, dat de wolven er van op de vlucht slaan:
Soldaten... het bosch ln... en graapt de bandieten...
ik wil ze lalfendig in maon haaide hebben... Waarom
toep Je dat? vraagt Dicky sidderend... Dan laupe
ze nog harder, zegt Gerrit doodleuk. Kom maor
gerust hier... se benne al zes kiloma!ter ferder. Dicky
stapt kordaat uit de auto, nu hij hoort dat de roovers
op de vlucht zijn en zelfs Dirrekie komt te voorschijn.
Met hun drieën stappen ze naar de plek, waar Rinaldo
en zijn spitsbroeders zich hebben opgehouden. Plotsi
ling beginnen Gerrit, Dicky en Dirrekie tegelijk ee
dansje... Want ze hebben de drie zakken met gou<
stukken ontdekt, die de roovers hebben aohtergelatel
Nai maor, izzie effe faon? juicht Gerrit. Naim
we netjes mai, jongens. Wat s e m m e lekki
schransen op ons walreldrasle... Nu zijn we rij!
juicht Dicky. Komt enkel, omdat we zoo dapper zij
Natuurlijk, stemt Dirrekie toe, wij met oï
drieën hebben de roovers verslagen... Uwes fergd
allalnig m'n papie, grinnikt Gerrit, gemoedelijk als a
tijd... Dat haat nog de malste schuld sn het haf
gefalletje...
'O
:\OV5> v.
«..,••5-. i
k;.
'f**-'' -Y - v
r*. i -■ jr
72 Met hun drieën dragen Gerrit, Dicky en Dirrekie
hun schatten naar de auto. Gerrit loopt voorop. Zijn
neus krult nog meer dan anders en hij zingt half
binnensmonds:
Siet de maon schaant daur de boume
Makkers staokt uw wild geraos
't Halrlijk aofendje ls gokaume
't Aofendje van Slnterklaos
Fol verwachting klopt ons hart
Wie de koek kraagt, wie de gart...
Nu, wij hebben de koek, grinnikt Dicky.
En de roovers hebben de gart, gnuift Dirrekie
Lang selle se laife, Juicht Gerrit
brmove mischen, dazze alles so keurig four ons
opgespoord.
Dirrekie
»t Blij
ns hebt!
