DE KERKUIL. VERKEERSONGELUKKEN. Brabantsche brieven. waarvoor deze controle dient, zullen er wel geen groote bezwaren meer bestaan om de meer juiste ge- Voorzijde. gevens te verkrijgen. Zoo'n loonkaart kan er na in- I vulling dus alzoo uitzien: Achterzijde. Weck van 1521 Mei Naam: A. den Beste. Zaterdag: Uren Tarwe wieden 4 Maandag. Tarwe wieden 10 Dinsdag: Tarwe wieden 8 Gerst wieden 2 Woensdag: Gerst wieden 10 Donderdag: Gerst wieden 10 Vrijdag: Suikerbieten wieden 8 Totaal uren 52 Uurloon 0.40. Totaal loon f20.80 Deze loonkaarten worden bewaard, terwijl de gege vens daarvan wekelijks worden overgenomen in een loonboek. Dit loonboek dient niet alleen ter bepa ling van het totale loon, dat in een zekere week is uitbetaald, doch tevens wordt daaiin een verdee ling van het loon gemaakt over de verschillende gewassen, waaraan het is besteed. Zoo'n verdeeling is gemakkelijk aan de hand der loonkaarten te ma ken. We zullen zoo'n loonboek dan als volgt moeten inrichten: Week Naam Werkzaamheden Uren of dagen Uur loon Totaal loon Tarwe Gerst Suiker bieten Alg. on kosten 15-21 Mei A. den Beste P. Klare KI. Duif J. Present H. Slik P. Erf man A. den Beste Sr. Tarwe wieden Gerst wieden Suikerbieten wieden Tarwe wieden Tarwe wieden Gerst wieden Tarwe wieden Suikerbieten wieden Suikerbieten wieden Erf opruimen en diversen 22 22 8 42 45 25 20 48 44 f 0.40 0.40 0.40 0.40 0.40 0.40 f20.80 16.80 18.- 18.- 19.20 17.60 4.— f 8.80 16.80 18.- 8.— f 8.80 10.- f 3.20 19.20 17.60 f 4.— Totaal f 114.40 f51.60 f 18.80 f40.— f 4.— De les wordt ditmaal wat. lang. Ook over het werk van de vaste arbeiders zou ik nog wel wat in het mid den willen brengen. Dat komt dan volgende week wel aan de beurt, tegelijk met de noteeringen der uitga ven. Laten de cursisten dus deze week hun tijd be nutten om de zaakjes voor elkaar te werken, zooals dit in deze les is uiteengezet. Ik hoop niet, dat velen van mijn lezers zullen zeg gen, die S. V. van de Schager Courant wi; ook heel wat. Dat is toch zeker praktisch onuitvoerbaar. Och, dat lijkt maar zoo. Met een beetje goeden wil is het wel tot stand te brengen Als 20 landbouwers eens juist handelden zooals in deze les de zaken zijn be handeld, wat een prachtig vergelijkingsmateriaal zouden wij dan verkrijgen van de gemaakte onkos ten voor een of ander gewas. Niet alleen mag het streven gericht zijn om behoorlijke oogsten te ver krijgen, maar de maniér waarop die zijn verkregen, de daarvoor gemaakte kosten, in het kort, de meest gewenschte werkmethoden spreken daarbij ook een woordje mee. En wat is voor een practisch onder legde boer een mooier werk dan fouten in de bedrijfs leiding op te sporen Daaraan kan een juiste boek houding heel veel bijdragen. S. V. De ingekomen antwoorden van de vijfde les zal ik in het nummer van Dinsdag a.s. bespreken. FEUILLETON- VERTELLINGEN. Ulvenhout, 8 December 1929. Menier, Ollcc, ollee, ollee, nouw zit ik me daar mee twee briefkes vcur me. Eentje van 'n wefke en eentje van 'nen mansker- rcl. Zcmmcn me allebei geschreven, zoomaar open lijk in de kraant en deen pik in m'ncn kam, ne- tuurlijk 't w cfke, Betsy B.v. B.. uit Heemstede, en d'n aandcrc, 'nen zekere Masculinus uit Ber- da, (hoe komt dieë kérel aan zo'nen schoonen naam ee; zekers d'n eerste van z'n moeder gewiest; da ga-d-altij zoo! D'n eerste hiet dan Masculinus en d'n zeuvende hiet Piet), maar d'n Mas dan, die neem 't vcur me-n-opl Over die twee briefkes amico, gaai ik 't mijne nouw 's zeggen, 'k Wil de locht weer schoon ommen, en mot 't Betje dus nio al te erg verwonderen, da'k daar 'nen gèèven ragebol veur gebruik! Want da's verstaampt, de wefkes schijnen te denken as ze d'n Dré 's 'n bricfke op z'n dak sturen, da ze dan maar kunnen potlooien wa ze wille, ok al bang 't as droog zaand aanmeknre. Want, Betje, da doe-g-et horre! 't Spet me da 'k 't oew zeggen mot, maar veul hedde nooit begrepen van m'n schrijfsel. En da's oew eigen schuld. Guillie wefkes denkt altij maar dalijk. zoo- gaauw as ik nie schrijf da guillie engeltjes zijt van volmoktheid, da ge zoo schoon zijt as nen veurjaars- iiag of 't gatsammenoggetoe a 11 ij veurjaar blij ven kón of as ik wa zeg van jullie klirkes, die toen wezel ijk van alle kaanten wa-d-erg krap zijn, of da k 's uitvaar teugen Trui (en ge moes 's weten hoe Trui dikkels mijn m'n vet gift!) en nog zooveul meer, nffijn, da snapte allemaal wel, want ge schijn m'n briefkes nogal bij te houwen, ollee, as ik dan nie altij m'nen loftrompettcr over juillie uitblaas, dan liee Dré zoo maar dalijk in d'n appel gebeten! En zeg, wie houwt de mannekes altij d'n appel veur d'ren moei? Is 't dan zoo gek as ie 'r nie 's 'nen keer steuvig z'n taanden inzet? Wij zijn gatvernolle ok nie van geperst pampier gemokt. Wij emmen ok 'n moeder g'ad'1 En nouw veur ééns en veur altij: 'k heb vculs te veul mee de wefkes op, dan da'k zc nie nouw en dan 's gepeperd-en-gezouten de waarheid zeggen zouw. Keb vlejen week wel geschreven g'ad, da zc in de Tweede Kamer 'nen boom emmen opgezet over d'n lroer en z'n bedrijf en keb er bijgezeed da-d-et dan nog al erg mot zijn gesteld mee d'n boer as ze 'r in de Kamer over gaan leggen zeeveren, maar keb toen gezwegen van 'n aandcr protje da ze daar ver kocht emmen en da-d-eb ik omspres gedaan, 'k Docht zoo: keb daar al genogt 't mijne van gezeed: as zc nouw in de Kamer d'r aan gaan tijen, dan is 't begin gemokt en kan ik verders m'nen boerenkop wel toe- houwen! Maar nouw trekte me de woorden mee geweld uit m'nen mond, Bet en nouw zulde 'r ok van lussen. Gc wit netuurlijk al laank waar 't naar toegaai en 't is gin achterlijkheid en gin bekrompen kleinzielig heid meer om woord tt noemen: de o n z e d e 1 ij k- b e i d. Kek 's Betje: ik kan 't zonneke in 't water zien schijnen. En de maan en de sterrekes, kortom heel 't hcmelhuishouwen d'rbij. Keb m'nen tijd g'ad en keb 'm nie ongemerkt veurbij laten gaan. Maar vandaag aan d'n dag is 't te gek. Rechts en Links, tot de Linksche wefkes loc in de Kamer, emmen 'r over geklaagd, cla-d-ct de spuigaten uit is gaan loopen en en nouw koom 't Betje en witte wie 'k de schuld geef van da gosallemaander? De wefkes! De mannekes zijn op da punt nog net eender as vruuger. Die zijn gin horko beter. Die nemen wa ze krijgen kunnen. D'n dieë die zcet dat da nie waar is, da's 'nen farizcejer. Zegt 'm da maar mee de komplomenten van d'n Dré erbij. En as de wèreld dan achteriiitgetippeld is mee de dnnnswoede en de mode, dan kunnen de mannen da nie helpen, Betje! As 't aan do mannen olleen gelegen had, ollee, dan was 't nooit veul beter gewiest, waant nogeens, die pakken wa ze krijgen kunnen. Diehm! die emmen altij „gérc gedaanst", za'k maar zoggen. ascr tenminste wefkes waren, die meedeejen! Waant mannekes onder mekaar, die daanscn nie. Die schraanscn dan liever en tappen 'n mopke. En wat de mode aanbelangt. nouw ge zul-d ons toch nie op onzen bottram willen smeren, as da wij mee 'n rokske ommen geloopen da van achteren begon boven ons heupen en van veuren uitschee onder ons 'k zal weer maar „heupen" zeggen En witte wa-d-of-t-er nou gebeurt, Betje? Do man, die gère mee zo'n aan(?)-gekleed wefke daanst, dieënzelfste kérel verstaampt et om mee zo'n stukske-daanscnd-speulegoed de trappen van 't stadhuis op te kraffclen. Engift 'm 's ongelijk? As 'nen man, ai is ie nog zo'nen beest gewiest., aan trouwen gaat denken, dan denkt ie aan 'n wefke da-d-op z'n moeder trekt en nie aan een da-d-op 'n engeltje lijkt. (Ge wit wel, zoo eentje da mee zn bloote billekes tegen de piefons is aangcschil- derd mee niks aanders aan as twee vleugeltjes) waant zo'nen kérel wit donders goed, da z'n huishou wen gin daanstent worren mot! Wa's nouw 't gevolg, Bet? D'r wor nie genogt meer getrouwd. De kearels ver trouwen 't zaakje nie en de wefkes schieten d'r over. En dan gaan ze mannenwerk doen! Ze gaan rooken, borrels-drinken, vloeken, pliesie- agent-speulen, sjaffeur, avvekaat. affijn ge wit da zoowel. Ze trekken „de broek" aan (maarte laat!) En vlieg nouw nie op om oewen penhouwer te pak ken en mijn te gaan schrijven: „zijn dan alle studce- rende en gestudeerde meskes en wefkes net zoo slecht as de mannen?" (Ik durf m'n eigen soort 't beste uit te schellen, want wij kunnen teugen 'n douwke! Wij zijn nie zoo teer van konflcksie, ziede). Neeë Bet, dan bcn-d-'r wéér neffen! Zoetekesaan is 't doen van mannenwerk deur de wefkes, ok deur de gèève wefkes! 'n gewoon gevolg geworren van de oorzaken die 'k ierboven aangewezen eb g'ad. Da's net as mee 't spulleke van 'n lange rij gevou wen kaarten, da me-n-as lcinders zoo gère spuiden. As ge b.v. klavcrcn-wefke veurop zet („lonneur èètoo dam", zee d'n Engelschman, gcleuf ik) en gc gif ze clan 'n douwke (de oorzaak), dan kiepert 't heole stelletje mee z'n beenen in de locht ('t gevolg)! En zoo is 't ok mee wa'k ierboven zee veur da gij naar oewen penhouwer wou pakken, die 'k net veur oew neus weghaalde! En datte. en nie aanders, da noemen guillie (of praten 't goed mee) eenmansie- pazie! En witte wè.-d-eenmanspinazie is? W a Trui doet! Gij schrijft nouw wel aan Trui: „gij moet. het hem (ikke) eens flink zeggen dat hij (weer ikke) ook op de hoogte moet blijven van in den heden- daagschen lijd de vrouw te beschouwen als iemand die geen stem in 't kapittel had; zeg hem (d'n Dré weer) verder dat haar hulp cn raad en steun onont beerlijk zijn geworden voor het lenigen van maat schappelijke en sociale nooden (dan eerst de rokskes omlaag, Betje, aanders geleuft ie r gin bal van!), dat haar woord nu luid weerklinkt (kom maar af!!) bij het oplossen van allerlei vraagstukken, daar stelt gij toch ook wel een beetje belang in, nietwaar Trui- ke" (komplementen van Trui en da ze.nl genogt aan d'ren kop heet) want geloof mij, höe meer belang gij stelt in al deze dingen, die de moeite van het over denken waard zijn (vast en zekers. Bet! vast en ze kers!) hoe langer gij u jong zult blijven voelen." (ja wel, maar dan mee nen ouwen kop, ee!) Kek 's Betje, Trui ee-g-et voute te druk mee d'r „stem in 't kapittel" op d'n hof om oew daar alle maal op te aantwoorden, „doede gij 't maar", ee ze gezeed, „maar lot mijn dan 's lezen wa ge r van ge mokt hét" en daarom doei ik t maar," ('k zal 't Trui veur „gezien en goedgekeurd" mee laten ondor- teekenen!) maar kek 's Betje: as ge altij m'n briefkes goed gelezen had, dan zoude motten weten, da Trui ier 'n verschrikkelijke stem in t kappittel heet! Zoo erg, dat er de vérkens soms van op d'n loop gaan. Ik doei op mijnen hof niks zonder Trui, niks! En hoe is da gekomen? Omda Trui n vrouw is verstade 'n vrouw, die haart en ziel heet veur d'r huishouwen, veur d'r kienders! Wèër is Trui van uitgegaan? We motten veruit in de wéreld veur do kienders. We motten ons jong geven wa me kunnen cn verders ieder 't zijne. En zóó is Trui op do meest, natuurlijkste manier m'nen meesterknecht geworren; m'n kompejon om 't sjuuster to zeggen! Maar ze hee nie op onzen eersten dag van trouwen gezeed, mee 'n siegretje-n-in d'ren mond en d'r bee nen over mekaar geslagen: „Dró, ik ben net zoo goed as gij, (da wiesten me zóó wel!), keb dezelfde rechten as gij, as gij 'n potje bier gaan drinken gaai 'k mee, as gij gaat buljèrten, gaai ik meestoo- ten, as gij in 'n vereeniging gaat gaai ik ok in 'n vereeniging, as gij 's laat thuiskomt, koom ik ok 's nachts om drie uur thuis mee n stuk in m'nen pellericn, enz. enz. neee, Trui is van d'r eigen moe gaan pioteren en Trui was er van overtuigd as er bij ons kindekes kwamen da z ij ze aan de borst moe nemen, en nie 1 k k e en da veur aandere dingen ik d'n aangewezene was! Sjuust zooas onzenlie veneer 't veur dn mensch bedisseld had! En da-d-is d'n zuiveren toestaand, Betje. Gin rechten gaan ne men; eerst plichten! En wa-d-is 't gevolg? Tusschen Trui en mijn kan gin-menscb inkomen. Wij weten wa me aan mekaar emmen, al zeggen me mekaar soms de waarheid dat d'n hof staat ie tril len. Wij kunnen teugen n stotje. En toen Trui veertien dagen gele jen ziek was, toen em ik. ge mag et grust welen, lillek in m'ncn piepzak gezeten. Dus as ik zeg da Trui d'r nie mooier op is ge worren, in die dartig jaren, dan motte gij me da nie kwalek nemen, waant da-d-is Trui d'r afdeelingen. Trui is nog wel zóó verstaandig, da ze da blikskaters goed wit. As ik zo zeggen zou: „Trui ge wor mee d'n dag mooier", dan nam ze d'n hnandveger cn rauschte mijn d'r mee over m'nen muil endie kan ok niks meer missen, Betje. Da wil ik óvengoed weten, cn em ik da-d-ok nooit onder tafels en stoelen gesto ken al gifde gij op da punt mijn 'nen steek onder water! En zijn me nouw nie op t sjuuste punt gekomen, Betje? Is 't jouw ijdelheid nie. die oew zoo op doet «omen veur de vrouw? Is da nie oew- omweg- geske? Maar daar gaai ik nie verders op deur, dan zouw ik onhoffelijk worren en da zijn wij op onzen hof evenmin as op 't hof van ons Koningin, ok al zeg gen we mekaar dan ok ongezoutener de waarheid! En ditte geef ik oew nog te overdenken. In de geschiedenis zijn zooveul beroemde mannen (onder de beroerde!) da'k ze dikkels as kwajongens verwenscht eb as 'k ze op school allemaal uit m'n hoofd moes leeren. En vrouwen? De wefkes die in de geschiedenis nen onstarfelijken naam emmen gemokt, 't zijn allemaal de maitreskes de lieve- kes van Koningen en Keizers, en z'emmen allemaal op d'ren tijd d'n staat waar ze leefden in opschud ding gebroebt, rivveluusie bewerkt en oorlog! Ko ningen emmen d'ren kop motten geven op de scha votten omda ze soms te veui van die „beroemde" wefkes hadden g'ouwen! 't Waren de wefkes, Betje, die ginncn man en kiendeis hadden ofnét dejen of zc die nie hadden. Lot da steeds n veurbeeld zijn veur de wefkes die lijk kerels deur de wereld willen stappen mee n waandelstokske, 'n siegretje cn mee kaplóèrzen aan! En nouw d'n Mas. Masculinus, ge zul na deuzen brief nie veul aant- woord meer verwachten, denk ik! Ge zul wel beseffen, da ge gelijk, dik gelijk gekre gen hét mee oew veronderstelling: „Maor noe verder over die wèfkes. die oe niet helemaol kunnen zetten. Noe willen z'oe Trui mee in t errenas jagen tegen oe. 'k Ken Trui nie, maor ge 'ebt mien wel 'n veurstel- ling van d'r gegeven en die is goed en dan wil 'lt geleuvcn, da ze nik3 gesteld zijn op 't meelij dat ze rnet d'r ebben* zc komt misschien wel in 't errenas, maor dan naast d'r Dré en zonder errenas, met d'r handen in d'r zij zal t ok wel gaon' Mas g'eet d'n dikste, jong, zoo is 't! Olleen ee Trui ginnen tijd om te schrijven; doe ze nog wel 's op 'nen aanderen keer. Maar da ge gezeed hét: „Maor iets anders nog en daorom nam ik eigenlijk de penne op. Dees dag ebt ge 't. in oe brief erover, dat ge Trui niet missen kunt in oe léven, eigenlijk ginnen dog en gin uur en 't is of ge'r nie zekers van zijt, dat oe lezers daarvan niet overtuigd waoren. Lao'k oe dan zeggen, ik wist al lank da ge met Trui en Trui met oe op 'eel goeien voet stond uut oe brieven in de krant! Dat moest mij even van 't arte!" Mas g'èt d'n dikste, jong, zoo is 't! gestolen. En ik mag oew ok gère leien, jong! Gij hét de zaak sjuust gezien zooas ze was. Gij houw-d-ok nie van fiaauwekullekes, zooas wij da zeggen, maar ge vuul-d- ok, waar d'n klomp vringt. Daarom Mas 'nen vrindelijken groet van Truië en 'nen klap op oewen schouwer van d'n Dré! En nouw zul de denken misschien, amico, wa-d-is Dré laank van stof om z'n verhaal to halen, maar boor 's ier, ik laat as 't om de wèfkes gaat en om Trui, d'n kèès nie van m'n brood halen. Dus veul groeten van oewen toet a voe DR6. P.S. Menier, Efkes 'n regeltje van mijn ok. Zemraen 't zoo druk over mijn g'ad, da'k toch efkes m'n eiges mot laten zien! Nouw, ier ben ik dan. 'k Gaai deuzen keer, teugen m'n gewoonte in, mee m'nen baas z'n schrijfsel hcelegaar akkoord. Teugen m'n ge woonte in, waant gc mot 'nen kérel nie te veul gelijk- geven, ziede, dan wordt ie maar te trotsig! En toch ee. ik laat m'n eigen nie opwèrmen teugen m'n Dré deur 'n aandcr wefke, waant ik ben wel nie sjeloers, maar ik houw m toch altij steuvig in de gaten! Veul groeten van zij, die zich noemt, TRUI. Het winteravondsprookje van een kos ter. Hoe een verstekeling In de kerk- gebintcn den roep om reorganisatie mee aanhoorde en hoe hij het stelsel op zijn eigen terrein wilde gaan toepassen. Een der medewerkers van de N.R.Crt. schrijft in de rubriek „Kerknieuws" van dat blad onder boven staand opschrift: Ook in deze rubriek meenen wij wel eens iets van dominocratie te bespeuren. liet woord is er grooten- deels aan de predikanten. Misschien mag ik ter af wisseling een oogenblik de aandacht vragen voor het- goen een bescheidener functionaris mij meedeelde. Ik laat het verhaal geheel voor zijn rekening; het is al gemeen bekend, dat kosters, die tusschen vermolmde kerkgebinten en spookachtige grafgesteenten hun le ven slijten, wel eens aan fantastische bevliegingen lijden. Toch heeft het winteravondsprookje, dat een oude koster mij op een der stormachtige nachten van de vorige week vertelde, misschien op den koop toe ook nog een leerzame strekking. Het was. nadat onze koster in duttenden toestand een drukbezochte reorganisatie-bijeenkomst ambts halve had bijgewoond, voor hem tijd geworden de kerkdeur te sluiten. Toen hij de ronde deed, schrok hij onder den toren van een geluid, dat leek op het gemompel van een monschelijke stem en op het ge kras van een vogel. Het was.de kerkuil, een oude bekende van hem, die zich tot hem wendde met een gesprek, dat de koster, met kerkuilen vertrouwd, ge heel kon verstaan. De koster vond deze alleenspraak merkwaardig genoeg om ze op den stormaehtigen avond, dien wij tezamen doorbrachten, over te vertel len. Ook de kerkuil had op een half vergancn balk bo ven in het kerkgewelf de redevoeringen daar heneden aangehoord. De roep om reorganisatie was tot hom doorgedrongen. Hij vond reorganisatie een toepasse lijk woord. Er zou veel voor te zeggen zijn, zoo men de kerk eens aan een grondig herstel ging onderwer pen. De kerkuil kende beter dan de sprekers daar bene den de tekorten der kerk. Hij wist, hoeveel vermolm de plekken en spinraggen er waren en welk een vuil er in allerlei donkere hoekjes, waar geen van de sprekers zich waagde, zich allengs opcongetast had. Maar van die donkere, verwaarloosde hoekjes moest de kerkuil het juist hebben. Sinds lang was hij on tevreden over den gang van zaken. Do kerkuil was op den dag van de opening der Dordtsche synode geboren en dus meer dan drie eeuwen oud. En hij was krachtens zijn lange ervaring een lofredenaar van het verleden geworden. De kerk in haar nieuwcnvetsche gedaante beviel hem niet. Zij was van jaar tot jaar lichter en door- zichtiger geworden en zijn lichtschuwe oogen deden meer en meer pijn van do zon en de eicti'ische lam pen. Zij was ook van jaar tot jaar netter geworden en in den keurigen bouwtrant van den modernen tijd waren alle schuilhoekjes verdwenen, waarin hij vroeger zijn schemerige prooi kon najagen. Bezwaar lijk ademde zijn mufheid en dufheid ingerichte borst de frissche lucht van het heden in. Waar was de kast met de stoffige toga van vroeger, waar de kist met de vochtige perkamenten, waar de van motten doorgraven folianten, bankbijbeis en kerkboeken? Zelfs de collecte-zakjes, van welker spookachtige schaduwen tegen de brokkelige pilaren de kerkuil zooveel had gehouden, verdwenen allengs evenals de verzameling roestige kachelpijpen cn barstige sto ven in het hok, waar de catechisanten in betere da gen hun onderricht genoten en dat nu was vervangen door een net gepleisterd en helder verlicht lokaal, waar voor een kerkuil geen toevlucht was. Reorganisatie!; dat beteekende bot stel, terugkeer naar het rommelige, muffe en stoffige met zijn spook achtige schuilhoeken in 't schemerig duister. Dat beteekende terugkeer tot den goeden ouden tijd van de zware, muffe cn vochtige lucht, waarin een kerk uil zoo lekker ademt. Scherp luisterde de kerkuil toe naar wat de heeren op cn onder den preekstoel uiteenzetten. Hoe verder de avond vorderde, te beter begreep hij, dat reorga nisatie juist iets voor hem zou zijn. Zoodra de verga dering onder dankzegging ontbonden was, uitte ook de kerkuil zijn erkentelijkheid door een schrillen krijsch, die den koster ontwaken deed uit zijn dut. Onmiddellijk wilde de kerkuil het stelsel, dat hij beneden had hooren bepleiten, daarboven in zijn eigen domein in toepassing brengen. De kerkuil was meer dan drie eeuwen oud en, nu zijn jachtveld tus schen de balken allengs lichter en netter geworden was, was het moeilijk voor hem geworden, een muis je of een zwaluw te vangen. Zijn lichtschuwe oogen zagen de prooi niet, welke zich in dit licht en die keurigheid in zijn onmiddellijke nabijneid in tarten- den overmoed waagde. Die muisjes en zwaluwen, nog zoo piepjong bij hem vergeleken, bewogen zich in de kerk, alsof ook zij gelijke rechten hadden als hij. Ze deden, of ze ook bij de opening van de Dordt sche synode waren geboren' Maar nu had hij die schalken te pakken. Was hij al niet vlug genoeg meer om ze te achterhalen, slim genoeg meende hij ondanks zijn verblindheid toch nog te wezen. Hij riep al de muisjes en zwaluwen, in de kerk bijeen en sprak ze toe met een redevoe ring, waarvoor hij dnu tekst had ontleend aan het daarstraks beneden gehoorde. Zeker, al God's schepselen hadden gelijk recht van leven in de kerk. .Maar er waren grenzen. Slechts wie God op de rechte wijze verheerlijkt, mag in Zijn huis op gastvrijheid aanspraak maken En de uil, die reeds drie eeuwen oud was, kon verklaren, dat alleen in zijn taal de vereering den Heere wel aange naam zou zijn. liet was. dus niet meer dan een een voudige plicht, dat hij als oudste bewoner van de kerk, de muisjes en zwaluwen aan een onderzoek on derwierp Krasten ze als een uil, dan mochten ze vei lig verder in zijn nabijheid leven, doch piepten ze als een muis of tjilpten ze als een zwaluw, dan zou hij als oudste bewoner, de éénige van alle, die de Dordtsche synode beleefd had, zijn harde, maar door liefde noodzakelijk gemaakte taak moeten vervullen. Niet uit vraatzucht, noch uit naijver, noch uit eenigerlei andere min edele overweging, doch louter uit broederlijke genegenheid zou hij met zijn snavel en klauwen de als muizen piepende muisjes en als zwaluwen tjilpende zwaluwen het merk hunner min derwaardigheid indrukken En do kerk,, van do;-.», minzaam uit den weg geruimde diertjes gezuiverd zou uitsluitend het terrein zijn van den kerkuil. di< reeds meer dan drie eeuwen God ter eere hetzelfde wijsje gekrast had. liet zou een eenvoudige kwestie van discipline zijn, deze reorganisatie, en wat konden de muisjes en zw luwen daar nu in s Hemelsnaam tegen iiebben?! Tram tegen een wagen gereden. Voer man meegesleurd, maar niet ernstig gewond. Woensdagavond tegen half zeven is te Rotterdam e'en mestwagen in botsing gekomen met een tramwagen van lijn 11 bij de Hoefkade. De man, die bij den mestwagen was, geraakte ondei de tram en werd een eind medegeslourd. Aanvankelijk lieten zijn verwondingen zich ernstig aanzien, maai later bleek het nog al mee vallen. De Geneeskundige Dienst bracht den man naar hel R.K. Ziekenhuis aan het Westeinde, waar hij ter ver pleging werd opgenomen. Aanrijding met doodelijken afloop in Residentie. de Woensdagavond half twaalf is de 44-jarige voetganger J. v. G. op het Zieke in Den Haag door een motor- bi: fiets aangereden. Onmiddellijk werd de geneeskundig! hc dienst gewaarschuwd, doch bij aankomst kon de dokte! fP- slechts den dood vaststellen. De dienst heeft daarop hel lijk naar hot gemeentelijk ziekenhuis aan den Zuiwa) m' vervoerd. hc Uit het onderzoek moet zijn gebleken, dat de motori fietsrijer, de student H. de C. uit Delft, aan de goedj zo- zijde van den weg, met een normale snelheid had go st< reden, en dat de voetganger onverwacht, blijkbaar i<of gedachten verzonken, was overgestoken. De motorfietsen- rijder had nog getracht hem te ontgaan en was daarb met zijn motorfiets gevallen. Doodelijk ongeval te Leiden. Achtjari meisje overreden. 1 Ee dot lar bai kal dor Donderdagmiddag liep op de Lange Gracht te Lelde do 8-jarige L D. aan de hand van haar elfjarig zusj ver Belden waren op weg naar school. Op een gegeveltrei cogenblik liet eerstgenoemde haar oudere zusje lo tun juist op het moment dat een auto naderde. Het meis. is werd overreden en ernstig verwond naar het Acad van misch Ziekenhuis overgebracht, waar het nog dtdoe avonds is overleden. 1 Gor Faal van het electrisch net afgeknapt E het baanvak HaarlemZandvoort. ai ij, Donderdagavond om tien minuten voor acht Is op h "lor baanvak HaarlemZandvoort van de E.S.M. een vi ernstig ongeluk gebeurd. Van den laatsten wagen v* f een tram, komende uit de richting Haarlem is In d< _e scherpen bocht even voorbij de viaduct nabij de Lei. er schevaart een beugel van de bovenleiding afgespronge reu® met het gevolg, dat hij in de leiding verward raak J!ot Tengevolge daarvan is in den bocht een paal afg knapt, zoodat de bovenleiding over een vrij aanzienlij s"^ lengte tegen den grond sloeg cn beschadigd werd. G lukkig deden zich daarbij geen persoonlijke ongelukto j voor. Men is dadelijk met het noodige hulpmaten: Ie ter plaatse verschenen, doch daar het ongeval zich vo- deed in dezen zoo moeilijken bocht van dit b.ianv beeft de technische dienst van de Noo en Zuid-Hollandcche geen kans meer gezien het tra verkeer Haarlem—Zandvoort nog In den loop van avond te herstellen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1929 | | pagina 10