DE KERKUIL.
VERKEERSONGELUKKEN.
Brabantsche brieven.
waarvoor deze controle dient, zullen er wel geen
groote bezwaren meer bestaan om de meer juiste ge-
Voorzijde.
gevens te verkrijgen. Zoo'n loonkaart kan er na in-
I vulling dus alzoo uitzien:
Achterzijde.
Weck van 1521 Mei
Naam: A. den Beste.
Zaterdag:
Uren
Tarwe wieden
4
Maandag.
Tarwe wieden
10
Dinsdag:
Tarwe wieden
8
Gerst wieden
2
Woensdag:
Gerst wieden
10
Donderdag:
Gerst wieden
10
Vrijdag:
Suikerbieten wieden
8
Totaal uren
52
Uurloon 0.40. Totaal loon f20.80
Deze loonkaarten worden bewaard, terwijl de gege
vens daarvan wekelijks worden overgenomen in een
loonboek. Dit loonboek dient niet alleen ter bepa
ling van het totale loon, dat in een zekere week is
uitbetaald, doch tevens wordt daaiin een verdee
ling van het loon gemaakt over de verschillende
gewassen, waaraan het is besteed. Zoo'n verdeeling
is gemakkelijk aan de hand der loonkaarten te ma
ken. We zullen zoo'n loonboek dan als volgt moeten
inrichten:
Week
Naam
Werkzaamheden
Uren
of
dagen
Uur
loon
Totaal
loon
Tarwe
Gerst
Suiker
bieten
Alg. on
kosten
15-21 Mei
A. den Beste
P. Klare
KI. Duif
J. Present
H. Slik
P. Erf man
A. den Beste Sr.
Tarwe wieden
Gerst wieden
Suikerbieten wieden
Tarwe wieden
Tarwe wieden
Gerst wieden
Tarwe wieden
Suikerbieten wieden
Suikerbieten wieden
Erf opruimen en
diversen
22
22
8
42
45
25
20
48
44
f 0.40
0.40
0.40
0.40
0.40
0.40
f20.80
16.80
18.-
18.-
19.20
17.60
4.—
f 8.80
16.80
18.-
8.—
f 8.80
10.-
f 3.20
19.20
17.60
f 4.—
Totaal
f 114.40
f51.60
f 18.80
f40.—
f 4.—
De les wordt ditmaal wat. lang. Ook over het werk
van de vaste arbeiders zou ik nog wel wat in het mid
den willen brengen. Dat komt dan volgende week wel
aan de beurt, tegelijk met de noteeringen der uitga
ven. Laten de cursisten dus deze week hun tijd be
nutten om de zaakjes voor elkaar te werken, zooals
dit in deze les is uiteengezet.
Ik hoop niet, dat velen van mijn lezers zullen zeg
gen, die S. V. van de Schager Courant wi; ook heel
wat. Dat is toch zeker praktisch onuitvoerbaar. Och,
dat lijkt maar zoo. Met een beetje goeden wil is het
wel tot stand te brengen Als 20 landbouwers eens
juist handelden zooals in deze les de zaken zijn be
handeld, wat een prachtig vergelijkingsmateriaal
zouden wij dan verkrijgen van de gemaakte onkos
ten voor een of ander gewas. Niet alleen mag het
streven gericht zijn om behoorlijke oogsten te ver
krijgen, maar de maniér waarop die zijn verkregen,
de daarvoor gemaakte kosten, in het kort, de meest
gewenschte werkmethoden spreken daarbij ook een
woordje mee. En wat is voor een practisch onder
legde boer een mooier werk dan fouten in de bedrijfs
leiding op te sporen Daaraan kan een juiste boek
houding heel veel bijdragen.
S. V.
De ingekomen antwoorden van de vijfde les zal ik
in het nummer van Dinsdag a.s. bespreken.
FEUILLETON-
VERTELLINGEN.
Ulvenhout, 8 December 1929.
Menier,
Ollcc, ollee, ollee,
nouw zit ik me daar mee
twee briefkes vcur me.
Eentje van 'n wefke en
eentje van 'nen mansker-
rcl. Zcmmcn me allebei
geschreven, zoomaar open
lijk in de kraant en deen
pik in m'ncn kam, ne-
tuurlijk 't w cfke, Betsy
B.v. B.. uit Heemstede,
en d'n aandcrc, 'nen
zekere Masculinus uit Ber-
da, (hoe komt dieë kérel
aan zo'nen schoonen naam
ee; zekers d'n eerste van
z'n moeder gewiest; da ga-d-altij zoo! D'n eerste hiet
dan Masculinus en d'n zeuvende hiet Piet), maar d'n
Mas dan, die neem 't vcur me-n-opl
Over die twee briefkes amico, gaai ik 't mijne nouw
's zeggen, 'k Wil de locht weer schoon ommen, en
mot 't Betje dus nio al te erg verwonderen, da'k
daar 'nen gèèven ragebol veur gebruik! Want da's
verstaampt, de wefkes schijnen te denken as ze d'n
Dré 's 'n bricfke op z'n dak sturen, da ze dan maar
kunnen potlooien wa ze wille, ok al bang 't as droog
zaand aanmeknre. Want, Betje, da doe-g-et horre!
't Spet me da 'k 't oew zeggen mot, maar veul hedde
nooit begrepen van m'n schrijfsel. En da's oew eigen
schuld. Guillie wefkes denkt altij maar dalijk. zoo-
gaauw as ik nie schrijf da guillie engeltjes zijt van
volmoktheid, da ge zoo schoon zijt as nen veurjaars-
iiag of 't gatsammenoggetoe a 11 ij veurjaar blij
ven kón of as ik wa zeg van jullie klirkes, die
toen wezel ijk van alle kaanten wa-d-erg krap zijn,
of da k 's uitvaar teugen Trui (en ge moes 's weten
hoe Trui dikkels mijn m'n vet gift!) en nog zooveul
meer, nffijn, da snapte allemaal wel, want ge schijn
m'n briefkes nogal bij te houwen, ollee, as ik dan
nie altij m'nen loftrompettcr over juillie uitblaas, dan
liee Dré zoo maar dalijk in d'n appel gebeten!
En zeg, wie houwt de mannekes altij d'n appel
veur d'ren moei?
Is 't dan zoo gek as ie 'r nie 's 'nen keer steuvig
z'n taanden inzet? Wij zijn gatvernolle ok nie van
geperst pampier gemokt. Wij emmen ok 'n moeder
g'ad'1
En nouw veur ééns en veur altij: 'k heb vculs te
veul mee de wefkes op, dan da'k zc nie nouw en dan
's gepeperd-en-gezouten de waarheid zeggen zouw.
Keb vlejen week wel geschreven g'ad, da zc in de
Tweede Kamer 'nen boom emmen opgezet over d'n
lroer en z'n bedrijf en keb er bijgezeed da-d-et dan
nog al erg mot zijn gesteld mee d'n boer as ze 'r
in de Kamer over gaan leggen zeeveren, maar keb
toen gezwegen van 'n aandcr protje da ze daar ver
kocht emmen en da-d-eb ik omspres gedaan, 'k Docht
zoo: keb daar al genogt 't mijne van gezeed: as zc
nouw in de Kamer d'r aan gaan tijen, dan is 't begin
gemokt en kan ik verders m'nen boerenkop wel toe-
houwen!
Maar nouw trekte me de woorden mee geweld uit
m'nen mond, Bet en nouw zulde 'r ok van lussen.
Gc wit netuurlijk al laank waar 't naar toegaai en
't is gin achterlijkheid en gin bekrompen kleinzielig
heid meer om woord tt noemen: de o n z e d e 1 ij k-
b e i d. Kek 's Betje: ik kan 't zonneke in 't water
zien schijnen. En de maan en de sterrekes, kortom
heel 't hcmelhuishouwen d'rbij. Keb m'nen tijd g'ad
en keb 'm nie ongemerkt veurbij laten gaan. Maar
vandaag aan d'n dag is 't te gek. Rechts en Links, tot
de Linksche wefkes loc in de Kamer, emmen 'r over
geklaagd, cla-d-ct de spuigaten uit is gaan loopen en
en nouw koom 't Betje en witte wie 'k de schuld
geef van da gosallemaander?
De wefkes!
De mannekes zijn op da punt nog net eender as
vruuger. Die zijn gin horko beter. Die nemen wa ze
krijgen kunnen. D'n dieë die zcet dat da nie waar
is, da's 'nen farizcejer. Zegt 'm da maar mee de
komplomenten van d'n Dré erbij. En as de wèreld dan
achteriiitgetippeld is mee de dnnnswoede en de mode,
dan kunnen de mannen da nie helpen, Betje! As 't
aan do mannen olleen gelegen had, ollee, dan was
't nooit veul beter gewiest, waant nogeens, die
pakken wa ze krijgen kunnen. Diehm!
die emmen altij „gérc gedaanst", za'k maar zoggen.
ascr tenminste wefkes waren, die meedeejen!
Waant mannekes onder mekaar, die daanscn nie. Die
schraanscn dan liever en tappen 'n mopke. En wat
de mode aanbelangt. nouw ge zul-d ons toch nie
op onzen bottram willen smeren, as da wij mee 'n
rokske ommen geloopen da van achteren begon boven
ons heupen en van veuren uitschee onder ons
'k zal weer maar „heupen" zeggen
En witte wa-d-of-t-er nou gebeurt, Betje?
Do man, die gère mee zo'n aan(?)-gekleed wefke
daanst, dieënzelfste kérel verstaampt et om mee
zo'n stukske-daanscnd-speulegoed de trappen van 't
stadhuis op te kraffclen.
Engift 'm 's ongelijk?
As 'nen man, ai is ie nog zo'nen beest gewiest.,
aan trouwen gaat denken, dan denkt ie aan 'n
wefke da-d-op z'n moeder trekt en nie aan een
da-d-op 'n engeltje lijkt. (Ge wit wel, zoo eentje da
mee zn bloote billekes tegen de piefons is aangcschil-
derd mee niks aanders aan as twee vleugeltjes)
waant zo'nen kérel wit donders goed, da z'n huishou
wen gin daanstent worren mot!
Wa's nouw 't gevolg, Bet?
D'r wor nie genogt meer getrouwd. De kearels ver
trouwen 't zaakje nie en de wefkes schieten d'r
over. En dan gaan ze mannenwerk doen!
Ze gaan rooken, borrels-drinken, vloeken, pliesie-
agent-speulen, sjaffeur, avvekaat. affijn ge wit da
zoowel. Ze trekken „de broek" aan (maarte
laat!)
En vlieg nouw nie op om oewen penhouwer te pak
ken en mijn te gaan schrijven: „zijn dan alle studce-
rende en gestudeerde meskes en wefkes net zoo
slecht as de mannen?" (Ik durf m'n eigen soort 't
beste uit te schellen, want wij kunnen teugen 'n
douwke! Wij zijn nie zoo teer van konflcksie, ziede).
Neeë Bet, dan bcn-d-'r wéér neffen! Zoetekesaan is
't doen van mannenwerk deur de wefkes, ok deur
de gèève wefkes! 'n gewoon gevolg geworren van
de oorzaken die 'k ierboven aangewezen eb g'ad.
Da's net as mee 't spulleke van 'n lange rij gevou
wen kaarten, da me-n-as lcinders zoo gère spuiden.
As ge b.v. klavcrcn-wefke veurop zet („lonneur èètoo
dam", zee d'n Engelschman, gcleuf ik) en gc gif ze
clan 'n douwke (de oorzaak), dan kiepert 't heole
stelletje mee z'n beenen in de locht ('t gevolg)! En
zoo is 't ok mee wa'k ierboven zee veur da gij naar
oewen penhouwer wou pakken, die 'k net veur oew
neus weghaalde! En datte. en nie aanders, da
noemen guillie (of praten 't goed mee) eenmansie-
pazie!
En witte wè.-d-eenmanspinazie is? W a Trui
doet! Gij schrijft nouw wel aan Trui: „gij moet.
het hem (ikke) eens flink zeggen dat hij (weer ikke)
ook op de hoogte moet blijven van in den heden-
daagschen lijd de vrouw te beschouwen als iemand
die geen stem in 't kapittel had; zeg hem (d'n Dré
weer) verder dat haar hulp cn raad en steun onont
beerlijk zijn geworden voor het lenigen van maat
schappelijke en sociale nooden (dan eerst de rokskes
omlaag, Betje, aanders geleuft ie r gin bal van!),
dat haar woord nu luid weerklinkt (kom maar af!!)
bij het oplossen van allerlei vraagstukken, daar stelt
gij toch ook wel een beetje belang in, nietwaar Trui-
ke" (komplementen van Trui en da ze.nl genogt aan
d'ren kop heet) want geloof mij, höe meer belang gij
stelt in al deze dingen, die de moeite van het over
denken waard zijn (vast en zekers. Bet! vast en ze
kers!) hoe langer gij u jong zult blijven voelen." (ja
wel, maar dan mee nen ouwen kop, ee!)
Kek 's Betje, Trui ee-g-et voute te druk mee d'r
„stem in 't kapittel" op d'n hof om oew daar alle
maal op te aantwoorden, „doede gij 't maar", ee ze
gezeed, „maar lot mijn dan 's lezen wa ge r van ge
mokt hét" en daarom doei ik t maar," ('k zal 't
Trui veur „gezien en goedgekeurd" mee laten ondor-
teekenen!) maar kek 's Betje: as ge altij m'n briefkes
goed gelezen had, dan zoude motten weten, da Trui
ier 'n verschrikkelijke stem in t kappittel
heet! Zoo erg, dat er de vérkens soms van op d'n loop
gaan. Ik doei op mijnen hof niks zonder Trui, niks!
En hoe is da gekomen?
Omda Trui n vrouw is verstade 'n vrouw, die
haart en ziel heet veur d'r huishouwen, veur d'r
kienders! Wèër is Trui van uitgegaan? We motten
veruit in de wéreld veur do kienders. We motten
ons jong geven wa me kunnen cn verders ieder 't
zijne. En zóó is Trui op do meest, natuurlijkste manier
m'nen meesterknecht geworren; m'n kompejon
om 't sjuuster to zeggen!
Maar ze hee nie op onzen eersten dag van trouwen
gezeed, mee 'n siegretje-n-in d'ren mond en d'r bee
nen over mekaar geslagen: „Dró, ik ben net zoo
goed as gij, (da wiesten me zóó wel!), keb dezelfde
rechten as gij, as gij 'n potje bier gaan drinken
gaai 'k mee, as gij gaat buljèrten, gaai ik meestoo-
ten, as gij in 'n vereeniging gaat gaai ik ok in
'n vereeniging, as gij 's laat thuiskomt, koom ik
ok 's nachts om drie uur thuis mee n stuk in m'nen
pellericn, enz. enz. neee, Trui is van d'r eigen
moe gaan pioteren en Trui was er van overtuigd as
er bij ons kindekes kwamen da z ij ze aan de borst
moe nemen, en nie 1 k k e en da veur aandere dingen
ik d'n aangewezene was! Sjuust zooas onzenlie
veneer 't veur dn mensch bedisseld had! En da-d-is
d'n zuiveren toestaand, Betje. Gin rechten gaan ne
men; eerst plichten!
En wa-d-is 't gevolg?
Tusschen Trui en mijn kan gin-menscb inkomen.
Wij weten wa me aan mekaar emmen, al zeggen me
mekaar soms de waarheid dat d'n hof staat ie tril
len. Wij kunnen teugen n stotje.
En toen Trui veertien dagen gele jen ziek was, toen
em ik. ge mag et grust welen, lillek in m'ncn piepzak
gezeten. Dus as ik zeg da Trui d'r nie mooier op is ge
worren, in die dartig jaren, dan motte gij me da nie
kwalek nemen, waant da-d-is Trui d'r afdeelingen.
Trui is nog wel zóó verstaandig, da ze da blikskaters
goed wit. As ik zo zeggen zou: „Trui ge wor mee d'n
dag mooier", dan nam ze d'n hnandveger cn rauschte
mijn d'r mee over m'nen muil endie kan ok
niks meer missen, Betje. Da wil ik óvengoed weten,
cn em ik da-d-ok nooit onder tafels en stoelen gesto
ken al gifde gij op da punt mijn 'nen steek onder
water!
En zijn me nouw nie op t sjuuste punt gekomen,
Betje? Is 't jouw ijdelheid nie. die oew zoo op doet
«omen veur de vrouw? Is da nie oew- omweg-
geske?
Maar daar gaai ik nie verders op deur, dan zouw
ik onhoffelijk worren en da zijn wij op onzen hof
evenmin as op 't hof van ons Koningin, ok al zeg
gen we mekaar dan ok ongezoutener de waarheid!
En ditte geef ik oew nog te overdenken.
In de geschiedenis zijn zooveul beroemde mannen
(onder de beroerde!) da'k ze dikkels as kwajongens
verwenscht eb as 'k ze op school allemaal uit m'n
hoofd moes leeren. En vrouwen? De wefkes die in
de geschiedenis nen onstarfelijken naam emmen
gemokt, 't zijn allemaal de maitreskes de lieve-
kes van Koningen en Keizers, en z'emmen allemaal
op d'ren tijd d'n staat waar ze leefden in opschud
ding gebroebt, rivveluusie bewerkt en oorlog! Ko
ningen emmen d'ren kop motten geven op de scha
votten omda ze soms te veui van die „beroemde"
wefkes hadden g'ouwen! 't Waren de wefkes, Betje,
die ginncn man en kiendeis hadden ofnét dejen
of zc die nie hadden. Lot da steeds n veurbeeld zijn
veur de wefkes die lijk kerels deur de wereld willen
stappen mee n waandelstokske, 'n siegretje cn mee
kaplóèrzen aan!
En nouw d'n Mas.
Masculinus, ge zul na deuzen brief nie veul aant-
woord meer verwachten, denk ik!
Ge zul wel beseffen, da ge gelijk, dik gelijk gekre
gen hét mee oew veronderstelling: „Maor noe verder
over die wèfkes. die oe niet helemaol kunnen zetten.
Noe willen z'oe Trui mee in t errenas jagen tegen oe.
'k Ken Trui nie, maor ge 'ebt mien wel 'n veurstel-
ling van d'r gegeven en die is goed en dan wil 'lt
geleuvcn, da ze nik3 gesteld zijn op 't meelij dat ze
rnet d'r ebben* zc komt misschien wel in 't errenas,
maor dan naast d'r Dré en zonder errenas, met d'r
handen in d'r zij zal t ok wel gaon'
Mas g'eet d'n dikste, jong, zoo is 't! Olleen ee Trui
ginnen tijd om te schrijven; doe ze nog wel 's op 'nen
aanderen keer.
Maar da ge gezeed hét: „Maor iets anders nog en
daorom nam ik eigenlijk de penne op. Dees dag ebt
ge 't. in oe brief erover, dat ge Trui niet missen kunt
in oe léven, eigenlijk ginnen dog en gin uur en 't
is of ge'r nie zekers van zijt, dat oe lezers daarvan
niet overtuigd waoren. Lao'k oe dan zeggen, ik wist
al lank da ge met Trui en Trui met oe op 'eel goeien
voet stond uut oe brieven in de krant! Dat
moest mij even van 't arte!"
Mas g'èt d'n dikste, jong, zoo is 't! gestolen. En
ik mag oew ok gère leien, jong! Gij hét de zaak
sjuust gezien zooas ze was. Gij houw-d-ok nie van
fiaauwekullekes, zooas wij da zeggen, maar ge vuul-d-
ok, waar d'n klomp vringt.
Daarom Mas 'nen vrindelijken groet van Truië
en 'nen klap op oewen schouwer van d'n Dré!
En nouw zul de denken misschien, amico, wa-d-is
Dré laank van stof om z'n verhaal to halen, maar
boor 's ier, ik laat as 't om de wèfkes gaat en om
Trui, d'n kèès nie van m'n brood halen.
Dus veul groeten van oewen
toet a voe
DR6.
P.S. Menier,
Efkes 'n regeltje van mijn ok. Zemraen 't zoo
druk over mijn g'ad, da'k toch efkes m'n eiges mot
laten zien! Nouw, ier ben ik dan. 'k Gaai deuzen
keer, teugen m'n gewoonte in, mee m'nen baas
z'n schrijfsel hcelegaar akkoord. Teugen m'n ge
woonte in, waant gc mot 'nen kérel nie te veul gelijk-
geven, ziede, dan wordt ie maar te trotsig! En toch
ee. ik laat m'n eigen nie opwèrmen teugen m'n Dré
deur 'n aandcr wefke, waant ik ben wel nie sjeloers,
maar ik houw m toch altij steuvig in de gaten! Veul
groeten van zij, die zich noemt,
TRUI.
Het winteravondsprookje van een kos
ter. Hoe een verstekeling In de kerk-
gebintcn den roep om reorganisatie mee
aanhoorde en hoe hij het stelsel op zijn
eigen terrein wilde gaan toepassen.
Een der medewerkers van de N.R.Crt. schrijft in
de rubriek „Kerknieuws" van dat blad onder boven
staand opschrift:
Ook in deze rubriek meenen wij wel eens iets van
dominocratie te bespeuren. liet woord is er grooten-
deels aan de predikanten. Misschien mag ik ter af
wisseling een oogenblik de aandacht vragen voor het-
goen een bescheidener functionaris mij meedeelde. Ik
laat het verhaal geheel voor zijn rekening; het is al
gemeen bekend, dat kosters, die tusschen vermolmde
kerkgebinten en spookachtige grafgesteenten hun le
ven slijten, wel eens aan fantastische bevliegingen
lijden. Toch heeft het winteravondsprookje, dat een
oude koster mij op een der stormachtige nachten
van de vorige week vertelde, misschien op den koop
toe ook nog een leerzame strekking.
Het was. nadat onze koster in duttenden toestand
een drukbezochte reorganisatie-bijeenkomst ambts
halve had bijgewoond, voor hem tijd geworden de
kerkdeur te sluiten. Toen hij de ronde deed, schrok
hij onder den toren van een geluid, dat leek op het
gemompel van een monschelijke stem en op het ge
kras van een vogel. Het was.de kerkuil, een oude
bekende van hem, die zich tot hem wendde met een
gesprek, dat de koster, met kerkuilen vertrouwd, ge
heel kon verstaan. De koster vond deze alleenspraak
merkwaardig genoeg om ze op den stormaehtigen
avond, dien wij tezamen doorbrachten, over te vertel
len.
Ook de kerkuil had op een half vergancn balk bo
ven in het kerkgewelf de redevoeringen daar heneden
aangehoord. De roep om reorganisatie was tot hom
doorgedrongen. Hij vond reorganisatie een toepasse
lijk woord. Er zou veel voor te zeggen zijn, zoo men
de kerk eens aan een grondig herstel ging onderwer
pen.
De kerkuil kende beter dan de sprekers daar bene
den de tekorten der kerk. Hij wist, hoeveel vermolm
de plekken en spinraggen er waren en welk een
vuil er in allerlei donkere hoekjes, waar geen van de
sprekers zich waagde, zich allengs opcongetast had.
Maar van die donkere, verwaarloosde hoekjes moest
de kerkuil het juist hebben. Sinds lang was hij on
tevreden over den gang van zaken. Do kerkuil was
op den dag van de opening der Dordtsche synode
geboren en dus meer dan drie eeuwen oud. En hij
was krachtens zijn lange ervaring een lofredenaar
van het verleden geworden.
De kerk in haar nieuwcnvetsche gedaante beviel
hem niet. Zij was van jaar tot jaar lichter en door-
zichtiger geworden en zijn lichtschuwe oogen deden
meer en meer pijn van do zon en de eicti'ische lam
pen. Zij was ook van jaar tot jaar netter geworden
en in den keurigen bouwtrant van den modernen tijd
waren alle schuilhoekjes verdwenen, waarin hij
vroeger zijn schemerige prooi kon najagen. Bezwaar
lijk ademde zijn mufheid en dufheid ingerichte
borst de frissche lucht van het heden in. Waar was de
kast met de stoffige toga van vroeger, waar de kist
met de vochtige perkamenten, waar de van motten
doorgraven folianten, bankbijbeis en kerkboeken?
Zelfs de collecte-zakjes, van welker spookachtige
schaduwen tegen de brokkelige pilaren de kerkuil
zooveel had gehouden, verdwenen allengs evenals de
verzameling roestige kachelpijpen cn barstige sto
ven in het hok, waar de catechisanten in betere da
gen hun onderricht genoten en dat nu was vervangen
door een net gepleisterd en helder verlicht lokaal,
waar voor een kerkuil geen toevlucht was.
Reorganisatie!; dat beteekende bot stel, terugkeer
naar het rommelige, muffe en stoffige met zijn spook
achtige schuilhoeken in 't schemerig duister. Dat
beteekende terugkeer tot den goeden ouden tijd van
de zware, muffe cn vochtige lucht, waarin een kerk
uil zoo lekker ademt.
Scherp luisterde de kerkuil toe naar wat de heeren
op cn onder den preekstoel uiteenzetten. Hoe verder
de avond vorderde, te beter begreep hij, dat reorga
nisatie juist iets voor hem zou zijn. Zoodra de verga
dering onder dankzegging ontbonden was, uitte ook
de kerkuil zijn erkentelijkheid door een schrillen
krijsch, die den koster ontwaken deed uit zijn dut.
Onmiddellijk wilde de kerkuil het stelsel, dat hij
beneden had hooren bepleiten, daarboven in zijn
eigen domein in toepassing brengen. De kerkuil was
meer dan drie eeuwen oud en, nu zijn jachtveld tus
schen de balken allengs lichter en netter geworden
was, was het moeilijk voor hem geworden, een muis
je of een zwaluw te vangen. Zijn lichtschuwe oogen
zagen de prooi niet, welke zich in dit licht en die
keurigheid in zijn onmiddellijke nabijneid in tarten-
den overmoed waagde. Die muisjes en zwaluwen,
nog zoo piepjong bij hem vergeleken, bewogen zich
in de kerk, alsof ook zij gelijke rechten hadden als
hij. Ze deden, of ze ook bij de opening van de Dordt
sche synode waren geboren'
Maar nu had hij die schalken te pakken. Was hij
al niet vlug genoeg meer om ze te achterhalen, slim
genoeg meende hij ondanks zijn verblindheid toch
nog te wezen. Hij riep al de muisjes en zwaluwen,
in de kerk bijeen en sprak ze toe met een redevoe
ring, waarvoor hij dnu tekst had ontleend aan het
daarstraks beneden gehoorde.
Zeker, al God's schepselen hadden gelijk recht van
leven in de kerk. .Maar er waren grenzen. Slechts
wie God op de rechte wijze verheerlijkt, mag in Zijn
huis op gastvrijheid aanspraak maken En de uil,
die reeds drie eeuwen oud was, kon verklaren, dat
alleen in zijn taal de vereering den Heere wel aange
naam zou zijn. liet was. dus niet meer dan een een
voudige plicht, dat hij als oudste bewoner van de
kerk, de muisjes en zwaluwen aan een onderzoek on
derwierp Krasten ze als een uil, dan mochten ze vei
lig verder in zijn nabijheid leven, doch piepten ze
als een muis of tjilpten ze als een zwaluw, dan zou
hij als oudste bewoner, de éénige van alle, die de
Dordtsche synode beleefd had, zijn harde, maar door
liefde noodzakelijk gemaakte taak moeten vervullen.
Niet uit vraatzucht, noch uit naijver, noch uit
eenigerlei andere min edele overweging, doch louter
uit broederlijke genegenheid zou hij met zijn snavel
en klauwen de als muizen piepende muisjes en als
zwaluwen tjilpende zwaluwen het merk hunner min
derwaardigheid indrukken En do kerk,, van do;-.»,
minzaam uit den weg geruimde diertjes gezuiverd
zou uitsluitend het terrein zijn van den kerkuil. di<
reeds meer dan drie eeuwen God ter eere hetzelfde
wijsje gekrast had.
liet zou een eenvoudige kwestie van discipline zijn,
deze reorganisatie, en wat konden de muisjes en zw
luwen daar nu in s Hemelsnaam tegen iiebben?!
Tram tegen een wagen gereden. Voer
man meegesleurd, maar niet ernstig gewond.
Woensdagavond tegen half zeven is te Rotterdam e'en
mestwagen in botsing gekomen met een tramwagen
van lijn 11 bij de Hoefkade.
De man, die bij den mestwagen was, geraakte ondei
de tram en werd een eind medegeslourd. Aanvankelijk
lieten zijn verwondingen zich ernstig aanzien, maai
later bleek het nog al mee vallen.
De Geneeskundige Dienst bracht den man naar hel
R.K. Ziekenhuis aan het Westeinde, waar hij ter ver
pleging werd opgenomen.
Aanrijding met doodelijken afloop in
Residentie.
de
Woensdagavond half twaalf is de 44-jarige voetganger
J. v. G. op het Zieke in Den Haag door een motor- bi:
fiets aangereden. Onmiddellijk werd de geneeskundig! hc
dienst gewaarschuwd, doch bij aankomst kon de dokte! fP-
slechts den dood vaststellen. De dienst heeft daarop hel
lijk naar hot gemeentelijk ziekenhuis aan den Zuiwa) m'
vervoerd. hc
Uit het onderzoek moet zijn gebleken, dat de motori
fietsrijer, de student H. de C. uit Delft, aan de goedj zo-
zijde van den weg, met een normale snelheid had go st<
reden, en dat de voetganger onverwacht, blijkbaar i<of
gedachten verzonken, was overgestoken. De motorfietsen-
rijder had nog getracht hem te ontgaan en was daarb
met zijn motorfiets gevallen.
Doodelijk ongeval te Leiden. Achtjari
meisje overreden.
1
Ee
dot
lar
bai
kal
dor
Donderdagmiddag liep op de Lange Gracht te Lelde
do 8-jarige L D. aan de hand van haar elfjarig zusj ver
Belden waren op weg naar school. Op een gegeveltrei
cogenblik liet eerstgenoemde haar oudere zusje lo tun
juist op het moment dat een auto naderde. Het meis. is
werd overreden en ernstig verwond naar het Acad van
misch Ziekenhuis overgebracht, waar het nog dtdoe
avonds is overleden. 1
Gor
Faal van het electrisch net afgeknapt E
het baanvak HaarlemZandvoort. ai ij,
Donderdagavond om tien minuten voor acht Is op h "lor
baanvak HaarlemZandvoort van de E.S.M. een vi
ernstig ongeluk gebeurd. Van den laatsten wagen v* f
een tram, komende uit de richting Haarlem is In d< _e
scherpen bocht even voorbij de viaduct nabij de Lei. er
schevaart een beugel van de bovenleiding afgespronge reu®
met het gevolg, dat hij in de leiding verward raak J!ot
Tengevolge daarvan is in den bocht een paal afg
knapt, zoodat de bovenleiding over een vrij aanzienlij s"^
lengte tegen den grond sloeg cn beschadigd werd. G
lukkig deden zich daarbij geen persoonlijke ongelukto j
voor. Men is dadelijk met het noodige hulpmaten: Ie
ter plaatse verschenen, doch daar het ongeval zich vo-
deed in dezen zoo moeilijken bocht van dit b.ianv
beeft de technische dienst van de Noo
en Zuid-Hollandcche geen kans meer gezien het tra
verkeer Haarlem—Zandvoort nog In den loop van
avond te herstellen.