SchagerCourant
Liefde is blind
Tweede Blad.
John Barrymore.
Al Jolson naar Europa.
Buster heeft het druk.
ASpirill-
Arrondissements Rechtbank
te Alkmaar.
Woensdag 8 Januari 1930.
73ste Jaargang. No. 8591
Uit de Filmwereld
John Barrymore, de jongste telg van een tooneelspe-
lersfamilie, werd geboren op 15 Februari 1882. Zijn va
der en moeder waren Maurice Barrymore en Georgianna
Drew, welk gezin drie kinderen telde, John, Lionel en
Ethel. De overleden tooneelspeler John Drew was een
oom van hen. John Barrymore kreeg in Londen zijn
eerste onderwijs; al spoedig echter werd hij van deze
echool afgenomen en belastte George Brigdman, direc
teur van een kunstschool, zich persoonlijk met John's
verdere opleiding. Op 19-jarigen leeftijd werd hij repor
ter voor twee Amerikaansche bladen. Ook maakte hij
JOHN BARRYMORE.
vele schetsjes, welke hij aan de bladen verkocht In 1920
huwde 'John Barrymore met de schrijfster Leonor Tho-
mos (Blanche May Oelrichs). Hij teekende plaatjes bij
de gedichten van zijn vrouw, welke zij onder de pseudo
niem Michael Strangé in verschillende bladen publiceer
de. Het tooneel trok hem echter onweerstaanbaar aan,
en al spoedig zien wij hem in Amerika op de planken.
Zijn tooneelloopbaan begon Barrymore als Max in
„Magda", in het Cleveland Theater te Chicago. Daarna
speelde ttipn* A'WYorkr wakr'hij SidTTSls tooneelspeler
een zeer goeden naam verwierf. Hij vertrok toen met
zijn zuster en broer naar Engeland, waar hij, vooral in
Londen, groote successen behaalde met de vertolking
van „Hamlet" van Shakespeare. Deze rol speelde hij in
meer dan honderd achtereenvolgende voorstellingen in
het Haymarket Theater te Londen. Bernard Shaw, die
speciaal naar Hamlet was gegaan, liet zich in zeer
waardeerende woorden over zijn spel uit. Andere too-
neelstukken, waarin hij met succes optrad, waren „The
Fortune Hunter", en „Slice of Life" van Duncan en
Barrie. Tijdens zijn tooneelloopbaan trad John Barry
more reeds eenige malen voor de film op, n.1. voor de
Famous Players. Na zijn optreden in Londen verliet
John het tooneelleven, om zich speciaal aan de film te
wijden. In Maart 1926 teekende hij een contract bij de
United Artists. De eerste film, waarin hij nu optrad, was
„The Beloved Roque" (De Vagabond") naar het bekende
boek van William Locke. Het bleek den regisseur Ernst
Lubitsch direct, dat hij een goede greep gedaan had in
de keuze van John Barrymore als hoofdpersoon van
deze film. Hierna volgde „Tempest" met Camllla Horn
als tegenspeelster. Andere bekende films, waarin John
Barrymore den hoofdrol speelde, zijn „The Marriago
Circle", „Lady Windermere's Fan". Veel opgang maak
ten „Oud Heidelberg" en „De Patriot". De laatste film,
waarin John Barrymore optrad is „Eternal Love" naar
FEUILLETON
door EL1N0H GLYN.
17.
Een wilde woede doortrilde haar haar tanden klap
perden haar handen waren klam en koud in het
nauwe laantje bleef ze staan, en weggekropen achter
een dikken ceder zag ze van uit de verte die twee de
Rotonde binnengaan en over de ballustrade leunen.
Haar hart begon zoo hevig te kloppen, dat ze nauwe
lijks adem kon halen toen zag ze. hoe de Duchess zich
aan Hubert's borst wierp en haar armen om zijn hals
sloeg. Ze trilde van woeste passie, maar toen ze verder
keek, zag ze hoe Hubert, woedend, die hem omstrenge
lende handen losrukte en vol minachting de Duchess
van zich afslingerde. Toen, opgelucht, voelde ze haar
verstand terugkeeren en begon zich diep te schamen, dat
ze hen gevolgd was, dat ze zoo Iets laags en verachtelijks
had kunnen doen.
Terwijl ze naar het huis terug holde, hoorde ze achter
zich een schot en ze herinnerde zich vaag, dat Charles
Langley het san tafel over strcopers had gehad.
Het pad maakte hier een scherpe bocht en voor ze
dien hoek om was, kwam er een man uit de laurier-
boschjes rennen, die in het voorbijgaan een pistool liet
vallen en toen verderop ln het struikgewas verdween.
Ze zag of hoorde hier niets van, zoo vervulde haar de
gedachte aan haar eigen onwaardig gedrag.
Maar'iven bleef ze staan om op adem te komen, juist
op de plaats, waar het pistool lag. En toen merkte ze,
dat Hubert van uit de Rotonde snel op haar toe kwam
loopen.
Hij zou begrijpen, dat ze hen gevolgd was o! Wat
schaamde ze zich. Ze begon weer te hollen, maar na een
pas of vijf had hij haar ingehaald en greep haar ruw
bij den arm
„Jou jaloersche, slechte vrouw." Zijn stem klonk
heesch van pijn cn ontzetting. „Hoe heb je het kunnen
doen
Toen hoorden ze in de verte stemmen.
„Vooruit ga weg met de auto. voor iedereen het
weet ik zal wel zeggen, dat je vader ziek is en om je
heeft gestuurd Vooruit! Je hebt mijn naam en mijn
huis onteerd Maak dat je weg komt!"
Zijn woorden staken haar, als de angel van een schor
pioen ja, ze had zich wel laag gedragen maar nu
de populaire Duitsche roman „Der Konig der Bernina",
welke in Zwitserland is opgenomen. De United „Artists"
regisseur Lubitsch heeft hier John Barrymore weggeno
men uit het milieu van schitterende uniforms, en liet
hem spelen als een bergbewoner. Zijn tegenspeelsters
zijn Camillla Horn, en Mona Rica, een Mexicaansche,
een van de jongste filmactrices, wier eigenlijke naam
Maria Enriqueta Valenzuela is. Dat John Barrymore be
halve filmacteur ook zakenman is, moge o.a. blijken uit
het feit, dat hij eens een huis wilde koopen, maar bang
was, dat de verkooper ervan gebruik zou maken, dat
hij filmacteur was, door te overvragen. Hij liet toen het
huis door een zijner vrienden koopen. Toen hij het afge-
loopen jaar op vacantie was in Londen, wedde hij met
eenige vrienden, dat hij met Winston Churchill zou di-
neeren hij won deze weddenschap ook, maar de anderen
wisten niet, dat de minister een oude schoolkameraad
van hem was. Vermelden wij ten slotte nog een typische
bijzonderheid uit zijn privéleven. In zijn luxieus inge
richte woning, te Beverley Hill, waarin hij zijn intrek
nam na zijn huwelijk met Dolores Costello, heeft hij éen
kamer bijzonder smakeloos ingericht. Tapijten, behang
enz. zijn in de schreeuwendste kleuren geschilderd. In
deze kamer ontvangt hij bij voorkeur gasten, die hij
weer gauw wil kwijt zijn. Het kan een punt van over
weging uitmaken, om dit voorbeeld van John Barry
more te volgen.
Al Jolson komt op zijn vacantlerels, welke twee maan
den zal duren, naar Europa. Op verschillende plaatsen
zal hij uitvoeringen geven. Zijn verlof gaat in, zoodra
hij gereed is met zijn film „Mammy", die hij momenteel
voor de Warner Bros draait.
Een raar leven, dat van een filmartlst. En soms heele-
maal niet zoo prettig als 't wel lijkt! Neem bijvoorbeeld
Buster Keaton in zijn nieuwste klucht: ON THE SET,
die op 't oogenbllk in de Metro-Goldwyn-Mayer studio's
gemaakt wordt
Op zekeren dag moest Buster zes mijlen hardloopen,
achter een trein aan, om er, bij wijze van belooning, on
middellijk weer van af te vallen. Den volgenden dag
stond hij van aangezicht tot aangezicht tegenover acht
geweldige vrouwen, ware Kenau Hasselaars, die hem
vreeselijk toetakelden en over den vloer sleepten en den
daaropvolgenden dag voerde hij een dans uit, waarbij hij
een dozijn malen tegen den grond sloeg. Toen, op een
Zondag, speelde hij met het baseball team van de Me-
tro-Goldwyn (voor zijn plezier) tegen een ploeg van de
brandweer uit Los Angeles en... maakte twee runs.
Ketaon's nieuwe film Is een comedie, die het studio
leven in beeld brengt. Een film over het opnemen van
een film, derhalve. Hij vervult de rol van een simpelen
outsider, die plotseling in de talkies moet optreden. Het
grappigste van de film is, dat bekende regisseurs als
Fred Niblo, Lionel Barrymore, Davis Burton en Edward
Segdwlck erin optreden. Deze leiden verschillende sce-
nes om te laten zien, hoe talkies gemaakt moeten wor
den. Dorothy Sebastian, Karl Dane en William Haines
komen als „vrijwillige proefkonijnen" eveneens voor lens
en microfoon.
Er komt in de film ook een scene voor, waaraan Cecil
B. de Mille, de beroemde regisseur, zijn medewerking
verleent. Deze verschijnt met Fred Niblo en Lionel Bar
rymore voor de microfoon, om de verdiensten van Greta
BUSTER KEATON.
alles toch hopeloos over en voorbij was liet ze einde
lijk haar hartstocht den vrijen loop
In doodsangst gilde ze het uit
„Wat Ik gedaan heb, was slecht dat weet ik wel
maar ik was gek van jaloezie ik houd van je, o, ik
houd zoo van je Haar stem trilde nu van aandoe
ning „En jij hebt me gemarteld, me krankzinnig ge
maakt en nu jaag je me je huis uit mij, je vrouw
en je nog ongeboren kind.
Hubert wankelde achteruit, toen hij haar losliet.
„O! Mijn God!"
Maar Vanessa wachtte niet langer. Ze rende van hem
weg en bereikte ongezien het huis de plaid liet ze in
de hall op den grond ligger en nog geen kwartier
later had ze de garage opgebeld, om te zeggen, dat haar
vader ziek was en ze dadelijk naar hem toe moest en
haastte zich in haar eigen wagen naar Londen.
HOOFDSTUK XVIIL
Toen Hubert en de Duchess de Rotonde hadden be
reikt. waren ze zich geen van beiden ervan bewust, dat
op geen twintig meter afstands een paar krankzinnig
glinsterende oogen hun gadesloegen Allice was in een
wanhopige stemming morgen zou ze naar Schotland
vertrekken en als ze weer naar het Zuiden terugkwam,
zou Hubert naar alle waarschijnlijkheid hebben besloten,
haar voor goed uit zijn leven te bannen. Ze hield wer
kelijk van hem. met al den hartstooht, waarover ze te
beschikken had.
Hubert was vast van plan geweest, haar nu eens goed
te doen voelen, dat ze hem onverschillig was en dat
Vanessa zijn hart had gestolen. Hij was een zwakke
stommeling geweest en dat toegeven aan allerlei nei
gingen en stemmingen moest nu maar eens uit wezen.
„Je moet me één vraag beantwoorden. Hubert". beval
Her Grace, toen ze tegen de ballustrade leunden, hun
rug naar de laurierboschjes gekeerd en uitzagen over
het park
„Welke vraag?"
„Hou je van je vrouw, terwijl je het in het begin niet
deed?"
„Ja, Allice. Ik houd meer van haar, dan ik ooit van
eenige andere vrouw heb gehouden."
De Duchess snikte even en wierp zich ln zijn armen.
Oscar Isaacson had zijn vacantie doorgebracht in een
dorpje, dicht bij St. Austel. Zoo nu en dan ging hij met
den herbergiers eens een dagje forellen visschen, want
dat was zoogenaamd het doel van zijn komst Maar in
werkelijkheid dreef hem de alles overheerschende
wensch Vanessa, de dochter van zijn werkgever, te zien.
Het idee, dat ze nu „Countess' was, had de meest eigen
welk een weldadigen invloed
Aspirin-Tabletten bij alle ver-
koudheidsziekten,rheumatiek
hoofd-en tandpijn, griep enz.
uitoefenen. Maar waarom
die gevaren niet reeds voor
komen?
Handel van nu af aan
daarnaar en neem al bij de
eerste teekenen vanverkoud-
heid, rheumatiek, griep enz,
1—2 Aspirin-Tabletten. GIJ be
spaart U dan zeker veel pijn.
tijdig
Gij weet het dus nu:
Tabletten
Innemenl
V Let er op, dat op Iedere verpakking
elke tablet het BAYER-Kruls
Prije 76 ets.
Garbo, Norma Shearer en Marlon Davies in het licht
te stellen. Het gaal er n.1. om, voor Buster een vrouwe
lijke hoofdpersoon te vinden en men weet niet, wie men
kiezen moet.
Een komische opera, gespeeld door Buster en Trixie
Friganza is een der dolste episoden uit deze eigenaar
dige productie.
Buster Keaton is verlegen.
„Zelfs een filmartist kan verlegen zijn," zei laatst
Buster Keaton. toen men hem vroeg, of het goed was,
dat de beroemde opera-zangeres Amelita Galli-Curci de
Metro-Goldwyn-Mayer studios zou komen bezoeken, toen
hjj uist bezig was aan een liedje uit ON THE SET, zijn
nieuwste film. „Stel je voor, dat Galli-Curci mij zou hoo-
ren zingen," zei de komiek, „ze zou van schrik misschien
iets krijgen." Maar ondanks deze woorden, kwam Galli-
Cuprci toch in de studio, natuurlijk precies op het mo
ment, dat Buster aan zijn liedje bezig was.
Zoodra Keaton zag, wie er binnen kwam, stopte hij
met zijn sohoone gezang, dat „Way down in Arkansaw"
heet en tot Edward Sedgwick, zijn regisseur zei hij:
„Hoor eens... ik wil desnoods een heelen dag op mijn
hoofd gaan staan, maar hooren zingen zal ze me niet...
ik denk er niet aan, ik schaam me dood." En aangezien
Buster het ernstig meeinde, nam men weer een andere
scène, waarin de komiek niet behoefde te zingen. De
opera-zangeres, die veel belang stelt in de film, bleef
verscheidene uren in de studio en zij vermaakte zich kos
telijk. Maar ze wacht nog steeds op Buster's hooge C.
Want Buster vertikte het eenvoudig, alle vriendelijke
verzoeken ten spijt
VOOR DEN POLITIERECHTER.
Zitting van Maandag 6 Januari 1930.
OP HOOP VAN ZEGEN.
In de aangelegenheid van den Schager boerenzoon
J. P., 'n jongmensch met zonderlinge nelgingen, die
zonder eenig geldig motief zich had schuldig gemaakt
aan diefstal van melkbussen, is men thans tot een op
lossing gekomen. Hij werd voorw. veroordeeld tot 2
maanden met 3 proefjaren en zal onder degelijk toezicht
worden gesteld. Alleen wenschte de politierechter, zoo
zich met dezen patiënt iets bijzonders mocht voordoen,
onmiddellijk te worden ingelicht.
ARON KREEG DE KOUS OP ZIJN KOP.
De marktschreeuwer Aron B. uit Amsterdam, die te
Den Helder op het Koningsplein sigarenpijpjes had ver
kocht en bij verstek was veroordeeld tot f 50 boete, had
het lef nog gehad om tegen dit vonnis in verzet te
komen. Volgens den goochemen opposant waren de
aardige uitwerking op zijn ziekelijke verbeelding. Hij
was vol van een persoonlijk gevoel van haat en wraak
zucht. HU wilde haar vernietigen ze zou niet langer
genieten van haar rang, noch van haar knappen echt
genoot
Met den dag werd hij krankzinniger en zijn haat nam
steeds toe in bitterheid.
Een paar maal was hij naar St Austel gekomen, had
kennis gemaakt met den boschwachter, met wien hij
over de forellenvangst praatte en zoo bleef hij op de
hoogte van het doen en laten van de bewoners van het
groote huis.
Dien avond, toen Hubert meende, een fret of een we
zel te hooren, was hij het geweest, die door de laurier
boschjes sloop.
Maar Oscar wilde zeker wezen van zijn zaak voor
hij toesloeg en toen hij Vanessa en haar man in het
maanlicht had zien kibbelen, had hij geen wapen bij
zich gehad.
Zijn eigenaardige mentaliteit neigde sterk naar het
dramatische de gastvrouw op den avond van haar
eigen bal te dooden, die- gedachte verschafte hem een
dulvelsch genot. Hij verschool zich in de laurierboschjes
bij de Rotonde, ditmaal gewapend, en tot zijn genoegen
zag hij het paar naderen. Had hij zelf niet dien shawl
van Vanessa verpakt en verzonden? Hij herkende hem
dadelijk, zelfs van verre. Met een duivelsche begeerte
ln zijn oogen. staarde hij naar de beide gestalten, toen
ze de Rotonde binnenkwamen hij zag het zilverglan
zen van de japon en de fel gekleurde shawl; toen zag hij,
hoe zij, die hij voor Vanessa hield, zich in de armen van
haar echtgenoot wierp. Hij zag, hoe Hubert de vrouw
met minachting van zich af wierp hij lachte waan
zinnig en vuurde! Hij zag haar neervallen, zag een
paartje, dat op het terras wandelde, zich naar de Rotonde
spoeden en hij verstijfde van schrik. Hij had de vrouw
die hij liefhad gedood, hij zou gevangen worden ge
nomen en worden opgehangen! Hij werd gek van angst
en rende, zonder ergens op te letten de boschjes door
het pistool liet hij vallen, toen hij het pad over stak
maar waar zou hij veiligheid vinden? Hij kende het
park niet goed genoeg, om precies te weten, hoe hij loo
pen moest. Als hij eerst maar weer in zijn rustige her
berg was, dan zou niemand hem verdenken. Hij holde
tusschen de geschoren taxisboompjes door en stond nu
voor de droge sloot, die den tuin van het park scheidde.
Hij nam een aanloop, doch midden In zijn sprong, zag
hij in het heldere maanlicht twee jachtopzieners, die
daar liepen, om eens naar de feestelijkheden op het
Huis te kijken.
Een oogenbllk later hadden ze gegrepen en hielden
hem stevig vast. Toen liet hij zich heelemaal door zijn
voorstellingen niet onzedelijk, maar sportief. Als de po
litierechter een man uit het volk ware geweest, had hij
wel gezegd: Nou breekt mijn klomp! De Officier stond
ook paf en drong aan op verhooging van de boete tot
f 75. Doch de politierechter zei met Pilatus: Wat ge
schreven is. blijft geschreven en bevestigde het vonnis.
ARIE WERD MET SATIJNEN HANDSCHOENTJES
AANGEPAKT.
De beroemde poepemuizen-krabbelaar Arie P. uit
Harenkarspel had onlangs in een snertzaakje tegen ze
keren Piet Kieft, betreffende vernieling van een ruitje,
'n loensche sjoefe afgelegd, met andere woorden, als
getuige onder eede staan liegen als een Enkhuizer al
manak. Men had Arie echter gesnapt en nu stond hij
voor dit feit terecht. Negen jaar gevangenisstraf is op
deze gevaarlijke grap gesteld, maar de Officier was zoo
barmhartig maar f 60 boete of 60 dagen te vorderen.
Inplaats echter die clementie te waardeeren, begon de
stoetel nog over het hooge bedrag te kankeren, echter
met het droeve resultaat, dat de politierecher er nog
10 piek bij deed en er 70 van maakte.
PIET KIEFT SCHITTEREND GEREHABILITEERD.
Niet Pieter K., uit Kerkebuurt, doch de verdachte uit
de meineedzaak was de dader geweest van de vernieling
van de glasruit op den Ambachtsdijk in den nacht van
14 September. Nu Arie in 't openbaar op zijn borst had
geklopt en 'n „mea culpa" had gestameld, werd dc on
schuld van den armen Piet bewezen geacht en hij heden
plechtig vrijgesproken.
DIEFSTAL VAN KORTE EN LANGE GOLVEN.
Vroeger was het alleen mogelijk korte en lange turven
te gappen, doch heden, O Tempora, O Mores, wordt men
op de bokkenbank geplakt wegens diefstal van radio
golven, samengevat in het begrip electrische energie.
Zoo stond dan heden terecht een Heldersch ingezetene,
Fokke Hendrik M.f die het niet eens kon worden met
het Radio-distributiebureau omtrent het %*eriangde be
drag. f 15 voor aansluiting en toen op eigen initiatief
de aansluiting maar tot stand had gebracht, of beter
gezegd, had hersteld, door de vorige bewoner van het
perceel aangesloten was geweest cn alle middelen nog
aanwezig waren. Hij wilde dan ook wel de contributie
voldoen, doch had er geen tabak van de 15 gulden, door
zijn voorganger betaald, nog eens af te schuiven.
Zoowel verdachte als zijn verdediger, mr. Prins, waren
goed van den tongriem gesneden en lieten zich de 40 plus
niet van hun boterham halen, doch zij speelden het niet
klaar om vrijspraak te krijger). De straf bedroeg echter
maar 1 onnoozele gulden, waardoor de Politierechter
wilde aantoonen, dat hij het feit, hoewel strafbaar, ab
soluut niet onteerend achtte.
Een Heldersche metselaar. Piet S., die dronken was
geweest en had gevochten, werd door den politieagent
Huldlnga Ingerekend, en naar het schuurtje getrans
porteerd, echter niet zonder een duchtig verzet. Toen
echter heden dit zaakje werd behandeld, was het den
verbalisant, die een goed woord deed voor den ver
dachte, omdat deze na zijn ontnuchtering zooveel be
rouw had betoond. Deze voorspraak werkte er natuur
lijk toe mede, dat de straf werd vastgesteld op f 25
boete of 25 dagen.
DIE SCHREEUWDE VÓÓR HIJ GESLAGEN WERD.
Een straatventer te Alkmaar, genaamd C. J. P.. hield
zich op 13 Nov. aldaar onledig met het uitventen van
zijn weinig beduidende handelsartikelen ,toen hij eens
klaps een paar agenten opmerkende, deze rustbewaar
ders begon te qualificceren als „rotkerels", alhoewel zij
hem nog geen stroobreed In don weg hadden gelegd.
Het Is natuurlijk niet verstandig, slapende honden wak
ker te maken en de heer P. ondervond heden de gevol
gen van zijn stommiteit in den vorm van f 5 boete of
5 dagen.
NOG WAT TE VURIG BLOED VOOR ZIJN LEEFTIJD
De 51-jarlge vischhmntelaar Gerrit K.'te Enkhuizen
kreeg het op 16 November geweldig aan den stok met
den veel jongeren visscher Tjipke Lub. wiens haarkleur
hij ongunstig beoordeelde, dat vermoedelijk niet in het
voordeel van den jongsten deelnemer afliep, zoodat de
heer K. heden wegens mishandeling terecht stond. Na
tuurlijk had hij heel wat bedenkingen en stelde hij wel
99^ procent van de schuld op rekening van den heer
Tjipke Lub, doch hij vermocht niet den politierechter
in zoodanig mate van zijn onschuld te overtuigen, dat hij
er zonder kleerscheuren afkwam en werd hij mitsdien
tot f 25 boete of 25 dagen veroordeeld.
DORPSCêNE TE AKERSLOOT.
Het 15-jarlge bleeke schillenboertje Hendrik Leenag
te Akersloot, reed op 12 November met zijn honden
karretje over den dorpsweg en ontmoette alstoen den
veehouder Jacob M., die een koppel koeien voortdreef.
De hond van Henk begon te blaffen en de koeien wer
den bang en Jaap dreigde met zijn stok en Henk, bang
voor zijn hond, wilde Jaap slaan en Jaap gaf Henk een
watjekou op zijn rechterwang, waardoor zijn linkerkoon
opzwol en al die narigheden en vreemde natuurverschijn
selen en Akerslooter dorpsberoeringen werden heden
voor den politierechter behandeld en eindigden met een
krankzinnige hartstocht meesleepen en de mannen kre
gen te worstelen tegen een volslagen zlnnelooze.
„Ik heb haar vermoord! Ik kende haar aan haar
shawl! Ik heb de Countess vermoord! Ze zal me nu niet
langer minachten Ha. ha. ha Telkens en telkens
weer krijschte hij dit uit, het schuim kwam hem op do
lippen. Ten slotte kregen de boschwachters hem gebon
den en brachten hem naar de stallen, waar het nieuws
al bekend was geworden, dat de Duchess of Lincoln-
wood door een stroopcr was neergeschoten en wel ster
ven zou en dat de Countess of St. Austel plotseling
naar Londen was .geroepen, waar haar vader ziek lag.
In het groote huls was het een en al drukte en ver
warring gasten vertrokken en bedienden liepen af en
aan.
Toen het schot was gevallen en de Duchess was neer
gestort, had Hubert. hevig aangedaan, haar opgebeurd
en neergelegd op denzeifden luien stoel, waarin Ralph
Dan&erfield heel den middag had gelegen. Daarna, toen
de verschrikte gasten over het terras kwamen toeloo-
pen. had hij haar aan hen overgelaten en was den
moordenaar nagehold, die zich waarschijnlijk nog wol
tusschen de laurierboschjes zou bevinden.
Toen hij Vanessa's vluchtende gestalte zag, drong het
niet dadelijk tot hem door. dat zij het was, tot ze zich
omkeerde en hij haar zilveren tolletje in het maanlicht
zag glinsteren onder de donkere auto-plaid. Later, toen
hij zich dit ontzettende oogenbllk herinnerde, besefte
hij, dat zijn eerste gedachte haar gegolden had zij
moest veilig wegkomen die gedachte was zelfs nog
sterker dan de schrik over de misdaad en toen haar
woorden „Ik houd van je, o, ik houd zoo van je
Hij leed ontzettend, maar nu was ze weg.
Terwijl hij terugliep naar het troepje In de Rotonde,
voelde hij eensklaps, dat het hem niet schelen kon. of
ze een moordenares was of niet wat ze ook gedaan
had. Zijn schuld was het. Zonder het te weten, had hij
haar gemarteld. Ze was zijn vrouw, zijn liefste, en dan
was er nu hun kind. Hij zou haar, zoo noodig, met zijn
leven verdedigen.
Voorzichtig droeg men de arme, gewonde vrouw
naar binnen en weldra kwam de dokter. Het was
slechts een vleeschwond ln de zijde, de kogel was daar
dwars doorheen gegaan, als er geen complicaties bij
kwamen. zou Allice spoedig genoeg weer hersteld zijn.
Maar de doodsangsten, die hij uitstond, voor hij dat
wist..
Hubert gaf, inwendig kalm. zijne bevelen, maar In
wendig was hij een en al koortsachtige onrus en ei-
lende. Was Vanessa weg? Zou er ook ccne aanduiding
wezen, dat zij den aanslag had gepleegd?
.Wordt vervolgd.