SchagerCourant Liefde is blind Tweede Blad. John Barrymore. Al Jolson naar Europa. Buster heeft het druk. ASpirill- Arrondissements Rechtbank te Alkmaar. Woensdag 8 Januari 1930. 73ste Jaargang. No. 8591 Uit de Filmwereld John Barrymore, de jongste telg van een tooneelspe- lersfamilie, werd geboren op 15 Februari 1882. Zijn va der en moeder waren Maurice Barrymore en Georgianna Drew, welk gezin drie kinderen telde, John, Lionel en Ethel. De overleden tooneelspeler John Drew was een oom van hen. John Barrymore kreeg in Londen zijn eerste onderwijs; al spoedig echter werd hij van deze echool afgenomen en belastte George Brigdman, direc teur van een kunstschool, zich persoonlijk met John's verdere opleiding. Op 19-jarigen leeftijd werd hij repor ter voor twee Amerikaansche bladen. Ook maakte hij JOHN BARRYMORE. vele schetsjes, welke hij aan de bladen verkocht In 1920 huwde 'John Barrymore met de schrijfster Leonor Tho- mos (Blanche May Oelrichs). Hij teekende plaatjes bij de gedichten van zijn vrouw, welke zij onder de pseudo niem Michael Strangé in verschillende bladen publiceer de. Het tooneel trok hem echter onweerstaanbaar aan, en al spoedig zien wij hem in Amerika op de planken. Zijn tooneelloopbaan begon Barrymore als Max in „Magda", in het Cleveland Theater te Chicago. Daarna speelde ttipn* A'WYorkr wakr'hij SidTTSls tooneelspeler een zeer goeden naam verwierf. Hij vertrok toen met zijn zuster en broer naar Engeland, waar hij, vooral in Londen, groote successen behaalde met de vertolking van „Hamlet" van Shakespeare. Deze rol speelde hij in meer dan honderd achtereenvolgende voorstellingen in het Haymarket Theater te Londen. Bernard Shaw, die speciaal naar Hamlet was gegaan, liet zich in zeer waardeerende woorden over zijn spel uit. Andere too- neelstukken, waarin hij met succes optrad, waren „The Fortune Hunter", en „Slice of Life" van Duncan en Barrie. Tijdens zijn tooneelloopbaan trad John Barry more reeds eenige malen voor de film op, n.1. voor de Famous Players. Na zijn optreden in Londen verliet John het tooneelleven, om zich speciaal aan de film te wijden. In Maart 1926 teekende hij een contract bij de United Artists. De eerste film, waarin hij nu optrad, was „The Beloved Roque" (De Vagabond") naar het bekende boek van William Locke. Het bleek den regisseur Ernst Lubitsch direct, dat hij een goede greep gedaan had in de keuze van John Barrymore als hoofdpersoon van deze film. Hierna volgde „Tempest" met Camllla Horn als tegenspeelster. Andere bekende films, waarin John Barrymore den hoofdrol speelde, zijn „The Marriago Circle", „Lady Windermere's Fan". Veel opgang maak ten „Oud Heidelberg" en „De Patriot". De laatste film, waarin John Barrymore optrad is „Eternal Love" naar FEUILLETON door EL1N0H GLYN. 17. Een wilde woede doortrilde haar haar tanden klap perden haar handen waren klam en koud in het nauwe laantje bleef ze staan, en weggekropen achter een dikken ceder zag ze van uit de verte die twee de Rotonde binnengaan en over de ballustrade leunen. Haar hart begon zoo hevig te kloppen, dat ze nauwe lijks adem kon halen toen zag ze. hoe de Duchess zich aan Hubert's borst wierp en haar armen om zijn hals sloeg. Ze trilde van woeste passie, maar toen ze verder keek, zag ze hoe Hubert, woedend, die hem omstrenge lende handen losrukte en vol minachting de Duchess van zich afslingerde. Toen, opgelucht, voelde ze haar verstand terugkeeren en begon zich diep te schamen, dat ze hen gevolgd was, dat ze zoo Iets laags en verachtelijks had kunnen doen. Terwijl ze naar het huis terug holde, hoorde ze achter zich een schot en ze herinnerde zich vaag, dat Charles Langley het san tafel over strcopers had gehad. Het pad maakte hier een scherpe bocht en voor ze dien hoek om was, kwam er een man uit de laurier- boschjes rennen, die in het voorbijgaan een pistool liet vallen en toen verderop ln het struikgewas verdween. Ze zag of hoorde hier niets van, zoo vervulde haar de gedachte aan haar eigen onwaardig gedrag. Maar'iven bleef ze staan om op adem te komen, juist op de plaats, waar het pistool lag. En toen merkte ze, dat Hubert van uit de Rotonde snel op haar toe kwam loopen. Hij zou begrijpen, dat ze hen gevolgd was o! Wat schaamde ze zich. Ze begon weer te hollen, maar na een pas of vijf had hij haar ingehaald en greep haar ruw bij den arm „Jou jaloersche, slechte vrouw." Zijn stem klonk heesch van pijn cn ontzetting. „Hoe heb je het kunnen doen Toen hoorden ze in de verte stemmen. „Vooruit ga weg met de auto. voor iedereen het weet ik zal wel zeggen, dat je vader ziek is en om je heeft gestuurd Vooruit! Je hebt mijn naam en mijn huis onteerd Maak dat je weg komt!" Zijn woorden staken haar, als de angel van een schor pioen ja, ze had zich wel laag gedragen maar nu de populaire Duitsche roman „Der Konig der Bernina", welke in Zwitserland is opgenomen. De United „Artists" regisseur Lubitsch heeft hier John Barrymore weggeno men uit het milieu van schitterende uniforms, en liet hem spelen als een bergbewoner. Zijn tegenspeelsters zijn Camillla Horn, en Mona Rica, een Mexicaansche, een van de jongste filmactrices, wier eigenlijke naam Maria Enriqueta Valenzuela is. Dat John Barrymore be halve filmacteur ook zakenman is, moge o.a. blijken uit het feit, dat hij eens een huis wilde koopen, maar bang was, dat de verkooper ervan gebruik zou maken, dat hij filmacteur was, door te overvragen. Hij liet toen het huis door een zijner vrienden koopen. Toen hij het afge- loopen jaar op vacantie was in Londen, wedde hij met eenige vrienden, dat hij met Winston Churchill zou di- neeren hij won deze weddenschap ook, maar de anderen wisten niet, dat de minister een oude schoolkameraad van hem was. Vermelden wij ten slotte nog een typische bijzonderheid uit zijn privéleven. In zijn luxieus inge richte woning, te Beverley Hill, waarin hij zijn intrek nam na zijn huwelijk met Dolores Costello, heeft hij éen kamer bijzonder smakeloos ingericht. Tapijten, behang enz. zijn in de schreeuwendste kleuren geschilderd. In deze kamer ontvangt hij bij voorkeur gasten, die hij weer gauw wil kwijt zijn. Het kan een punt van over weging uitmaken, om dit voorbeeld van John Barry more te volgen. Al Jolson komt op zijn vacantlerels, welke twee maan den zal duren, naar Europa. Op verschillende plaatsen zal hij uitvoeringen geven. Zijn verlof gaat in, zoodra hij gereed is met zijn film „Mammy", die hij momenteel voor de Warner Bros draait. Een raar leven, dat van een filmartlst. En soms heele- maal niet zoo prettig als 't wel lijkt! Neem bijvoorbeeld Buster Keaton in zijn nieuwste klucht: ON THE SET, die op 't oogenbllk in de Metro-Goldwyn-Mayer studio's gemaakt wordt Op zekeren dag moest Buster zes mijlen hardloopen, achter een trein aan, om er, bij wijze van belooning, on middellijk weer van af te vallen. Den volgenden dag stond hij van aangezicht tot aangezicht tegenover acht geweldige vrouwen, ware Kenau Hasselaars, die hem vreeselijk toetakelden en over den vloer sleepten en den daaropvolgenden dag voerde hij een dans uit, waarbij hij een dozijn malen tegen den grond sloeg. Toen, op een Zondag, speelde hij met het baseball team van de Me- tro-Goldwyn (voor zijn plezier) tegen een ploeg van de brandweer uit Los Angeles en... maakte twee runs. Ketaon's nieuwe film Is een comedie, die het studio leven in beeld brengt. Een film over het opnemen van een film, derhalve. Hij vervult de rol van een simpelen outsider, die plotseling in de talkies moet optreden. Het grappigste van de film is, dat bekende regisseurs als Fred Niblo, Lionel Barrymore, Davis Burton en Edward Segdwlck erin optreden. Deze leiden verschillende sce- nes om te laten zien, hoe talkies gemaakt moeten wor den. Dorothy Sebastian, Karl Dane en William Haines komen als „vrijwillige proefkonijnen" eveneens voor lens en microfoon. Er komt in de film ook een scene voor, waaraan Cecil B. de Mille, de beroemde regisseur, zijn medewerking verleent. Deze verschijnt met Fred Niblo en Lionel Bar rymore voor de microfoon, om de verdiensten van Greta BUSTER KEATON. alles toch hopeloos over en voorbij was liet ze einde lijk haar hartstocht den vrijen loop In doodsangst gilde ze het uit „Wat Ik gedaan heb, was slecht dat weet ik wel maar ik was gek van jaloezie ik houd van je, o, ik houd zoo van je Haar stem trilde nu van aandoe ning „En jij hebt me gemarteld, me krankzinnig ge maakt en nu jaag je me je huis uit mij, je vrouw en je nog ongeboren kind. Hubert wankelde achteruit, toen hij haar losliet. „O! Mijn God!" Maar Vanessa wachtte niet langer. Ze rende van hem weg en bereikte ongezien het huis de plaid liet ze in de hall op den grond ligger en nog geen kwartier later had ze de garage opgebeld, om te zeggen, dat haar vader ziek was en ze dadelijk naar hem toe moest en haastte zich in haar eigen wagen naar Londen. HOOFDSTUK XVIIL Toen Hubert en de Duchess de Rotonde hadden be reikt. waren ze zich geen van beiden ervan bewust, dat op geen twintig meter afstands een paar krankzinnig glinsterende oogen hun gadesloegen Allice was in een wanhopige stemming morgen zou ze naar Schotland vertrekken en als ze weer naar het Zuiden terugkwam, zou Hubert naar alle waarschijnlijkheid hebben besloten, haar voor goed uit zijn leven te bannen. Ze hield wer kelijk van hem. met al den hartstooht, waarover ze te beschikken had. Hubert was vast van plan geweest, haar nu eens goed te doen voelen, dat ze hem onverschillig was en dat Vanessa zijn hart had gestolen. Hij was een zwakke stommeling geweest en dat toegeven aan allerlei nei gingen en stemmingen moest nu maar eens uit wezen. „Je moet me één vraag beantwoorden. Hubert". beval Her Grace, toen ze tegen de ballustrade leunden, hun rug naar de laurierboschjes gekeerd en uitzagen over het park „Welke vraag?" „Hou je van je vrouw, terwijl je het in het begin niet deed?" „Ja, Allice. Ik houd meer van haar, dan ik ooit van eenige andere vrouw heb gehouden." De Duchess snikte even en wierp zich ln zijn armen. Oscar Isaacson had zijn vacantie doorgebracht in een dorpje, dicht bij St. Austel. Zoo nu en dan ging hij met den herbergiers eens een dagje forellen visschen, want dat was zoogenaamd het doel van zijn komst Maar in werkelijkheid dreef hem de alles overheerschende wensch Vanessa, de dochter van zijn werkgever, te zien. Het idee, dat ze nu „Countess' was, had de meest eigen welk een weldadigen invloed Aspirin-Tabletten bij alle ver- koudheidsziekten,rheumatiek hoofd-en tandpijn, griep enz. uitoefenen. Maar waarom die gevaren niet reeds voor komen? Handel van nu af aan daarnaar en neem al bij de eerste teekenen vanverkoud- heid, rheumatiek, griep enz, 1—2 Aspirin-Tabletten. GIJ be spaart U dan zeker veel pijn. tijdig Gij weet het dus nu: Tabletten Innemenl V Let er op, dat op Iedere verpakking elke tablet het BAYER-Kruls Prije 76 ets. Garbo, Norma Shearer en Marlon Davies in het licht te stellen. Het gaal er n.1. om, voor Buster een vrouwe lijke hoofdpersoon te vinden en men weet niet, wie men kiezen moet. Een komische opera, gespeeld door Buster en Trixie Friganza is een der dolste episoden uit deze eigenaar dige productie. Buster Keaton is verlegen. „Zelfs een filmartist kan verlegen zijn," zei laatst Buster Keaton. toen men hem vroeg, of het goed was, dat de beroemde opera-zangeres Amelita Galli-Curci de Metro-Goldwyn-Mayer studios zou komen bezoeken, toen hjj uist bezig was aan een liedje uit ON THE SET, zijn nieuwste film. „Stel je voor, dat Galli-Curci mij zou hoo- ren zingen," zei de komiek, „ze zou van schrik misschien iets krijgen." Maar ondanks deze woorden, kwam Galli- Cuprci toch in de studio, natuurlijk precies op het mo ment, dat Buster aan zijn liedje bezig was. Zoodra Keaton zag, wie er binnen kwam, stopte hij met zijn sohoone gezang, dat „Way down in Arkansaw" heet en tot Edward Sedgwick, zijn regisseur zei hij: „Hoor eens... ik wil desnoods een heelen dag op mijn hoofd gaan staan, maar hooren zingen zal ze me niet... ik denk er niet aan, ik schaam me dood." En aangezien Buster het ernstig meeinde, nam men weer een andere scène, waarin de komiek niet behoefde te zingen. De opera-zangeres, die veel belang stelt in de film, bleef verscheidene uren in de studio en zij vermaakte zich kos telijk. Maar ze wacht nog steeds op Buster's hooge C. Want Buster vertikte het eenvoudig, alle vriendelijke verzoeken ten spijt VOOR DEN POLITIERECHTER. Zitting van Maandag 6 Januari 1930. OP HOOP VAN ZEGEN. In de aangelegenheid van den Schager boerenzoon J. P., 'n jongmensch met zonderlinge nelgingen, die zonder eenig geldig motief zich had schuldig gemaakt aan diefstal van melkbussen, is men thans tot een op lossing gekomen. Hij werd voorw. veroordeeld tot 2 maanden met 3 proefjaren en zal onder degelijk toezicht worden gesteld. Alleen wenschte de politierechter, zoo zich met dezen patiënt iets bijzonders mocht voordoen, onmiddellijk te worden ingelicht. ARON KREEG DE KOUS OP ZIJN KOP. De marktschreeuwer Aron B. uit Amsterdam, die te Den Helder op het Koningsplein sigarenpijpjes had ver kocht en bij verstek was veroordeeld tot f 50 boete, had het lef nog gehad om tegen dit vonnis in verzet te komen. Volgens den goochemen opposant waren de aardige uitwerking op zijn ziekelijke verbeelding. Hij was vol van een persoonlijk gevoel van haat en wraak zucht. HU wilde haar vernietigen ze zou niet langer genieten van haar rang, noch van haar knappen echt genoot Met den dag werd hij krankzinniger en zijn haat nam steeds toe in bitterheid. Een paar maal was hij naar St Austel gekomen, had kennis gemaakt met den boschwachter, met wien hij over de forellenvangst praatte en zoo bleef hij op de hoogte van het doen en laten van de bewoners van het groote huis. Dien avond, toen Hubert meende, een fret of een we zel te hooren, was hij het geweest, die door de laurier boschjes sloop. Maar Oscar wilde zeker wezen van zijn zaak voor hij toesloeg en toen hij Vanessa en haar man in het maanlicht had zien kibbelen, had hij geen wapen bij zich gehad. Zijn eigenaardige mentaliteit neigde sterk naar het dramatische de gastvrouw op den avond van haar eigen bal te dooden, die- gedachte verschafte hem een dulvelsch genot. Hij verschool zich in de laurierboschjes bij de Rotonde, ditmaal gewapend, en tot zijn genoegen zag hij het paar naderen. Had hij zelf niet dien shawl van Vanessa verpakt en verzonden? Hij herkende hem dadelijk, zelfs van verre. Met een duivelsche begeerte ln zijn oogen. staarde hij naar de beide gestalten, toen ze de Rotonde binnenkwamen hij zag het zilverglan zen van de japon en de fel gekleurde shawl; toen zag hij, hoe zij, die hij voor Vanessa hield, zich in de armen van haar echtgenoot wierp. Hij zag, hoe Hubert de vrouw met minachting van zich af wierp hij lachte waan zinnig en vuurde! Hij zag haar neervallen, zag een paartje, dat op het terras wandelde, zich naar de Rotonde spoeden en hij verstijfde van schrik. Hij had de vrouw die hij liefhad gedood, hij zou gevangen worden ge nomen en worden opgehangen! Hij werd gek van angst en rende, zonder ergens op te letten de boschjes door het pistool liet hij vallen, toen hij het pad over stak maar waar zou hij veiligheid vinden? Hij kende het park niet goed genoeg, om precies te weten, hoe hij loo pen moest. Als hij eerst maar weer in zijn rustige her berg was, dan zou niemand hem verdenken. Hij holde tusschen de geschoren taxisboompjes door en stond nu voor de droge sloot, die den tuin van het park scheidde. Hij nam een aanloop, doch midden In zijn sprong, zag hij in het heldere maanlicht twee jachtopzieners, die daar liepen, om eens naar de feestelijkheden op het Huis te kijken. Een oogenbllk later hadden ze gegrepen en hielden hem stevig vast. Toen liet hij zich heelemaal door zijn voorstellingen niet onzedelijk, maar sportief. Als de po litierechter een man uit het volk ware geweest, had hij wel gezegd: Nou breekt mijn klomp! De Officier stond ook paf en drong aan op verhooging van de boete tot f 75. Doch de politierechter zei met Pilatus: Wat ge schreven is. blijft geschreven en bevestigde het vonnis. ARIE WERD MET SATIJNEN HANDSCHOENTJES AANGEPAKT. De beroemde poepemuizen-krabbelaar Arie P. uit Harenkarspel had onlangs in een snertzaakje tegen ze keren Piet Kieft, betreffende vernieling van een ruitje, 'n loensche sjoefe afgelegd, met andere woorden, als getuige onder eede staan liegen als een Enkhuizer al manak. Men had Arie echter gesnapt en nu stond hij voor dit feit terecht. Negen jaar gevangenisstraf is op deze gevaarlijke grap gesteld, maar de Officier was zoo barmhartig maar f 60 boete of 60 dagen te vorderen. Inplaats echter die clementie te waardeeren, begon de stoetel nog over het hooge bedrag te kankeren, echter met het droeve resultaat, dat de politierecher er nog 10 piek bij deed en er 70 van maakte. PIET KIEFT SCHITTEREND GEREHABILITEERD. Niet Pieter K., uit Kerkebuurt, doch de verdachte uit de meineedzaak was de dader geweest van de vernieling van de glasruit op den Ambachtsdijk in den nacht van 14 September. Nu Arie in 't openbaar op zijn borst had geklopt en 'n „mea culpa" had gestameld, werd dc on schuld van den armen Piet bewezen geacht en hij heden plechtig vrijgesproken. DIEFSTAL VAN KORTE EN LANGE GOLVEN. Vroeger was het alleen mogelijk korte en lange turven te gappen, doch heden, O Tempora, O Mores, wordt men op de bokkenbank geplakt wegens diefstal van radio golven, samengevat in het begrip electrische energie. Zoo stond dan heden terecht een Heldersch ingezetene, Fokke Hendrik M.f die het niet eens kon worden met het Radio-distributiebureau omtrent het %*eriangde be drag. f 15 voor aansluiting en toen op eigen initiatief de aansluiting maar tot stand had gebracht, of beter gezegd, had hersteld, door de vorige bewoner van het perceel aangesloten was geweest cn alle middelen nog aanwezig waren. Hij wilde dan ook wel de contributie voldoen, doch had er geen tabak van de 15 gulden, door zijn voorganger betaald, nog eens af te schuiven. Zoowel verdachte als zijn verdediger, mr. Prins, waren goed van den tongriem gesneden en lieten zich de 40 plus niet van hun boterham halen, doch zij speelden het niet klaar om vrijspraak te krijger). De straf bedroeg echter maar 1 onnoozele gulden, waardoor de Politierechter wilde aantoonen, dat hij het feit, hoewel strafbaar, ab soluut niet onteerend achtte. Een Heldersche metselaar. Piet S., die dronken was geweest en had gevochten, werd door den politieagent Huldlnga Ingerekend, en naar het schuurtje getrans porteerd, echter niet zonder een duchtig verzet. Toen echter heden dit zaakje werd behandeld, was het den verbalisant, die een goed woord deed voor den ver dachte, omdat deze na zijn ontnuchtering zooveel be rouw had betoond. Deze voorspraak werkte er natuur lijk toe mede, dat de straf werd vastgesteld op f 25 boete of 25 dagen. DIE SCHREEUWDE VÓÓR HIJ GESLAGEN WERD. Een straatventer te Alkmaar, genaamd C. J. P.. hield zich op 13 Nov. aldaar onledig met het uitventen van zijn weinig beduidende handelsartikelen ,toen hij eens klaps een paar agenten opmerkende, deze rustbewaar ders begon te qualificceren als „rotkerels", alhoewel zij hem nog geen stroobreed In don weg hadden gelegd. Het Is natuurlijk niet verstandig, slapende honden wak ker te maken en de heer P. ondervond heden de gevol gen van zijn stommiteit in den vorm van f 5 boete of 5 dagen. NOG WAT TE VURIG BLOED VOOR ZIJN LEEFTIJD De 51-jarlge vischhmntelaar Gerrit K.'te Enkhuizen kreeg het op 16 November geweldig aan den stok met den veel jongeren visscher Tjipke Lub. wiens haarkleur hij ongunstig beoordeelde, dat vermoedelijk niet in het voordeel van den jongsten deelnemer afliep, zoodat de heer K. heden wegens mishandeling terecht stond. Na tuurlijk had hij heel wat bedenkingen en stelde hij wel 99^ procent van de schuld op rekening van den heer Tjipke Lub, doch hij vermocht niet den politierechter in zoodanig mate van zijn onschuld te overtuigen, dat hij er zonder kleerscheuren afkwam en werd hij mitsdien tot f 25 boete of 25 dagen veroordeeld. DORPSCêNE TE AKERSLOOT. Het 15-jarlge bleeke schillenboertje Hendrik Leenag te Akersloot, reed op 12 November met zijn honden karretje over den dorpsweg en ontmoette alstoen den veehouder Jacob M., die een koppel koeien voortdreef. De hond van Henk begon te blaffen en de koeien wer den bang en Jaap dreigde met zijn stok en Henk, bang voor zijn hond, wilde Jaap slaan en Jaap gaf Henk een watjekou op zijn rechterwang, waardoor zijn linkerkoon opzwol en al die narigheden en vreemde natuurverschijn selen en Akerslooter dorpsberoeringen werden heden voor den politierechter behandeld en eindigden met een krankzinnige hartstocht meesleepen en de mannen kre gen te worstelen tegen een volslagen zlnnelooze. „Ik heb haar vermoord! Ik kende haar aan haar shawl! Ik heb de Countess vermoord! Ze zal me nu niet langer minachten Ha. ha. ha Telkens en telkens weer krijschte hij dit uit, het schuim kwam hem op do lippen. Ten slotte kregen de boschwachters hem gebon den en brachten hem naar de stallen, waar het nieuws al bekend was geworden, dat de Duchess of Lincoln- wood door een stroopcr was neergeschoten en wel ster ven zou en dat de Countess of St. Austel plotseling naar Londen was .geroepen, waar haar vader ziek lag. In het groote huls was het een en al drukte en ver warring gasten vertrokken en bedienden liepen af en aan. Toen het schot was gevallen en de Duchess was neer gestort, had Hubert. hevig aangedaan, haar opgebeurd en neergelegd op denzeifden luien stoel, waarin Ralph Dan&erfield heel den middag had gelegen. Daarna, toen de verschrikte gasten over het terras kwamen toeloo- pen. had hij haar aan hen overgelaten en was den moordenaar nagehold, die zich waarschijnlijk nog wol tusschen de laurierboschjes zou bevinden. Toen hij Vanessa's vluchtende gestalte zag, drong het niet dadelijk tot hem door. dat zij het was, tot ze zich omkeerde en hij haar zilveren tolletje in het maanlicht zag glinsteren onder de donkere auto-plaid. Later, toen hij zich dit ontzettende oogenbllk herinnerde, besefte hij, dat zijn eerste gedachte haar gegolden had zij moest veilig wegkomen die gedachte was zelfs nog sterker dan de schrik over de misdaad en toen haar woorden „Ik houd van je, o, ik houd zoo van je Hij leed ontzettend, maar nu was ze weg. Terwijl hij terugliep naar het troepje In de Rotonde, voelde hij eensklaps, dat het hem niet schelen kon. of ze een moordenares was of niet wat ze ook gedaan had. Zijn schuld was het. Zonder het te weten, had hij haar gemarteld. Ze was zijn vrouw, zijn liefste, en dan was er nu hun kind. Hij zou haar, zoo noodig, met zijn leven verdedigen. Voorzichtig droeg men de arme, gewonde vrouw naar binnen en weldra kwam de dokter. Het was slechts een vleeschwond ln de zijde, de kogel was daar dwars doorheen gegaan, als er geen complicaties bij kwamen. zou Allice spoedig genoeg weer hersteld zijn. Maar de doodsangsten, die hij uitstond, voor hij dat wist.. Hubert gaf, inwendig kalm. zijne bevelen, maar In wendig was hij een en al koortsachtige onrus en ei- lende. Was Vanessa weg? Zou er ook ccne aanduiding wezen, dat zij den aanslag had gepleegd? .Wordt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1930 | | pagina 5