ilimtti Niius-
KEG's KOFFIE
Liefde is blind
KEG's KOFFIE
Uit een - -
Balkanstaat.
wederom in prijs verlaagd!
10 ets. per kilogram.
Uitgevers: N.V. v.h. TRAPMAN Co., Schagen.
Eerste Blad.
Brand= en Waterschade
Beddenfabriek M. KLERCQ,
Wat U gaarne hoort is:
De noteeringen zijn thans:
KEG's KOFFIE DESSERT
No. 1
ROBUSTA
70 ets.
60
55
50
45
40
Zaterdag 11 Januari 1930.
SCHAË
73ste Jaargang No. 8593
COl
Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder
dag cn Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver-
tentiën nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst.
POSTREKENING No. 23330. INT. TELEF. No. 20.
Prijs per 3 maanden f 1.6a. I.osse nummers G cent. ADVERTEN-
TIcN van 1 tot 5 rogels f 1.10, iedere regel meer 20 cent (bcwijsno.
inbegrepen). Grontere lettors worden naar plaatsruimte berekend.
DIT NUMMER BESTAAT UIT ZES BLADEN.
Alle nog voorradige goederen In het magazijn achter
den winkel, w.o.:
Houten Ledikanten, Engelsche Ledikanten met spi
raalmatrassen, Anpingmatrassen, opklapbare Ledi
kanten, ijzeren en houten Kinder-Ledikanten, Karn-
peer-Ledikanten, Stoelen, worden van af heden
tegen SPOTPRIJZEN OPGERUIMD.
Spoortstraat 3231, Den Helder. Tel. 206.
EEN GESCHIEDKUNDIGE HERINNERING. DE
STAD SALONIKI. AFGEBROKEN MINARETS
EN DE VERBODEN MUEZZIN. HET
WONINGVRAAGSTUK.
(Van onzen reizenden correspondent)
Saloniki, December.
Als men per trein reist van Florina naar Saloniki,
doorkruist mon een groot deel van Grieksch Mace
donië; dorre, kale bergen met dozijnen tunnels, hoog
vlakten, maar in het algemeen daalt men, want
Florina ligt ruim zevenhonderd meter boven den zee
spiegel. Ook komt men in een ander klimaat over den
afstand van tweehonderd kilometers, die de twee
steden van elkander scheiden. Terwijl de bewoners
van Florina reeds door de sneeuw waden, zitten die
van Saloniki nog vóór de café's aan den zeeboule-
.vard in een zomeratrnospheer.
Het gebied, waardoor de spoorweg loopt, is dun be
volkt. Bij de weinige stadjes en dorpen ziet men
steeds weder groepen nieuwe huizen; de meeste zijn
■bewoond door immigranten en men krijgt een groot-
6chen indruk van het enorme werk, dat het kleine
Griekenland voor de uit Turkije gekomen Grieken
anoest verrichten. Er zijn echter ook dorpen met nieu
we huizen, die niet door immigranten zijn bewoond.
Het zijn de huizen, die door granaten en vuur wer
den verwoest. Ook hier immers woedde de groote
oorlog. Aan de eone zijde stonden de Duitschers, de
Oostenrijkers, de Hongaren, Turken en Bulgaren, aan
de andere zijde de Grieken en de. andere geallieerden,
die aanvankelijk werden aangevoerd door den Fran
sehen generaal Sarrail. Toen echter dc centralen wa
ren doorgedrongen tot op enkele tientallen kilometers
van Saloniki, werd deze genoraal vervangen door den
Franschen generaal Frauchet d'Esperey, die heel
spoedig de krijgskansen deed keeren.
Als men in den avond Saloniki nadert, doet de stad
FEUILLETON
door EL1N0R GLYN.
19.
Hubert verhief zich in zijn volle lengte, zijn
blauwe oogen schoten vuur, en zij, die hem altijd
zoo vermoeid, luchthartig en onverschillig hadden ge
kend, zouden verbaasd gestaan hebben, als ze hem
zoo hadden gezien.
„Breng mij dadelijk naar haar kamer
De heide mannen maten elkander met de oogen.
Toen kreeg het kalme, zakelijke gevoel, dat bij Ben
jamin Levv onder alle omstandigheden hem nooit
verliet, weer de overhand op hem zijn hersens be
gonnen te werken Hij had hen tot dat huwelijk
gedwongen dit type van man, eerlijk, gereserveerd,
arrogant als zijn schoonzoon was, zou om zichzelf
vrij te pleiten tegenover de menschen, geen onwaar
heid spreken. Vanessa was naar het scheen jaloersch
geweest, al had Lord St. Austel dan ook alle schuld
op zich genomen °n zichzelf ervan beschuldigd, dat
hij haar schandelijk slecht begrepen had. Hoe zou
dit drama nu het best tot een gelukkig einde zijn te
brengen? Dat was het, waar het om ging het
kwam er per slot van rekening weinig op aan, wie
zich in zijn persoonlijke gevoelens gekwetst mocht
achten.
Het was vast en zeker de verstandigste weg, dat
die twee elkaar te spreken kregen en het geschil bij
legden.
„Ik zal eens gaan zien. of ze u nu al wil ontvan
gen, Lord St. Austel maar als ze weigert, zult u
moeten wachten
Hubert stoorde zich niet aan wat hij zeide, doch
volgde zijn schoonvader naar boven, naar Venessa's
kamer.
Benjamin Levy klopte zachtjes op de deur.
„Vanessa", zei hij zacht.
Het antwoord kwam op denzelfden eentonigen
dreun als te voren.
„Wat is er, papa?"
..Vanessa jc man is er en hij wil je spre
ken."
denken aan een reusachtige illiuminatie. Voor een
deel is ze namelijk tegen berghellingen opgebouwd en
's avonds maakt dit, op een afstand gezien, met de
duizenden lichtjes een feeëriek effect.
Saloniki was eenmaal de droom van alle Serviërs.
Daar zou hun land den uitweg naar zee moeten vin
den, die de Oostenrijkers hun steeds versperden om
het kleine Servië economisch aan de keel te kunnen
houden. Toen de stad aan Griekenland kwam. was
de teleurstelling in Servië zeer groot. Weliswaar,
kreeg dit land na den wereldoorlog een deel van de
kust der Adriatisehe Zee, doch deze zee kan in oor
logstijd zeer gemakkelijk door de Italianen worden
afgesperd, waardoor de Zuid-Slavische havens dan
van geen nut meer zijn. Daartegenover kan Zuid-
Sla vië met zijn onderzecbooten de zee zeer gevaarlijk
maken voor de Italianen. Zuid-Slavië heeft in het fjor-
denland prachtige uitval havens en het is om cïeze
reden, dat Italië plotseling zoo n sterk voorstander is
van de algemeene afschaffing der onderzecbooten.
Saloniki is een stad vol leven en beweging, waar
toe de talrijke Joden, die hier wonen, niet weinig bij
dragen. De omgangstaal dezer Joden is het Spaansch.
Daardoor leeren ze gerryilckelijk Fransch en deze taal
is hier zóó algemeen, dat er drie Fransche dagbladen
verschijnen. Eigenaardig is de bouw van een deel der
groote winkelhuizen. Het zijn enorme gebouwen met
een soort passages, overdekte gangen, waar zich we
der winkeltjes bevinden, wat min of meer doet den
ken aan de overdekte straten in Arabische steden,
alleen ontbreken de decoratieve Arabieren met hun
fantastische kleeding.
De haven van Saloniki is vrij belangrijk en er ko
men ook geregeld Nederlandsche schepen. De lading
en lossing is tamelijk omslachtig, daar in dc vrijha
ven de schepen niet dadelijk aan de kade kunnen
meeren, zoodat de lading cn lossing moet geschieden
door kleine vaartuigen.
Langs de zee loopt een breede boulevard met café's
en enkele hotels. Van hier heeft men een heerlijk uit
zicht over de zee en op de bergachtige kust. Bij hel
der weder zijn ook de ecuwig besneeuwde toppen
zichtbaar van den Olympos, vanwaar eenmaal vol
gens de oude Grieken, de Goden dc wereld bestierden.
Op de dagen dat het minder helder is, zijn deze top
pen onzichtbaar, och als 's avonds do zon achter den
Olympus ondergaat, ziet men plotseling machtig de
donkere silhouetten der hergen. Dan is de Olvmpos
het indrukwekkendst en kan men begrijpen, dat de
oude Grieken dat gebergte voor het verblijf der go
den hielden.
De zeeboulevard is door de gebouwen tegen de van
het noorden komende koude winden, beschut en als de
zon schijnt, zitten ook in December de menschen er
vóór de café's buiten en het is er dan vaak zóó warm,
dat men zijn overjas moet losgooien.
De stad is als zoovele steden op den Balkan, een
mengelmoes van oud en nieuw. In sommige hoofd
straten vindt men nog kleine, houten barakken, die
als winkeltje of restaurant dienst doen en zóó klein
zijn deze zaakjes, dat men niet begrijpt hoe iemand er
zijn bestaan in kan vinden. (Daarnaast verrijzen dan
soms enorme nieuwe gebouwen. Een deel der stad,
het centrum, is reeds bijna gereed. Prachtige groote
magazijnen herinneren aan West-Europa, maar op
enkele plaatsen ontbreekt nog het plaveisel. Het is
weder als Belgrado, Skoplje, Tirane, een moderne stad
in wording. Nu de Turken er verdreven zijn, staan
vele moskeeën leeg, nutteloos en de minarcts zijn
verdwenen, afgebroken, enkele slechts gedeeltelijk,
zoodat alleen het bovenstuk ontbreekt. De muezzin
kan cr niet meer de geloovigen oproepen tot het ge
bed. Eigenaardig dat een der meest verbreide gods
diensten zoo in verdrukking komt, zelfs in Turkije,
waar, naar ik hier in de bladen las, de muezzin, de
man, die van de minaret de uren des gebeds afroept,
door de zeer moderne regeering is verboden. In Zuid-
,.Ik heb hem niets te zeggen. Laat me met rust,
papa."
„Vanessa, ik smeek je laat me je even spreken",
riep Hubert wanhopig, wild van smart en ongerust
heid.
„Het is uit je hebt me je huis uitgejaagd mij
en je kind."
Haar stem, met dien eentonigen, dooden klank,
bereikte hen door de gesloten deur.
Toen hoorden ze een scherp, angstig gilletje, en
de drie luisterende mannen drie, want Ilalph
Dangerfield was naar boven komen strompelen en
stond nu bij hen sidderden van schrik.
.„Vanessa, Vanessa, spreek toch tegen me!" riep
Hubert in doodsangst, maar er kwam geen antwoord.
„Dat houd ik niet uit", schreeuwde hij woest wan
hopig, nam een kleinen aanloop en liep dc deur in.
Tot hun - groote ontsteltenis lag daar Vanessa be
wusteloos aan hunne voeten.
HOOFDSTUK XX.
Zou ze blijven leven, of ging ze sterven?
De specialisten, in alle haast ontboden, konden cr
niets van zeggen. Het kleine leventje, dat zijn komst
zoo zwakjes had aangekondigd, was teruggekeerd
naar de engelen, die over die kleine zieltjes waken
en Vanessa lag dagen lang met koortsachtige roode
wangen en fel schitterende oogen ze ijlde maar
over haar man, haar jaloerschheid, de Ducliess en tal
van andere angst aanjagende dingen en de drie man
nen waakten en wachtte en baden. In Hubert's don
ker bruin haar verschenen vele grijze draden.
Zou God hem nu zoo vrecselijk straffen?
Niemand, die daar iets op zeggen kon.
Dat Allice of Lincolnwood goed vooruitging, een in
teressante. romantische invalide was. dat Oscar
Tsaacson in een gesticht voor ongeneeslijke krankzin
nigen was opgesloten, dat heel de uitgaande wereld
een srhok had gekregen en het geval met belangstel
ling had gevolgd, kon hun drieën reen lor schelen:
voor Vanecsa zorgen of zij zou blijven leven, of ging
sterven, dat was voor hen het begin cn het einde
nller dingen.
Ten laatste werd het gevaar voor geweken ver
klaard, maar ze moest nog heel kalm worden ge
houden. Geen zenuwschokkende dingen mochten het
langzaam terugkeerend verstand en herinneringsver
mogen opnieuw doen ontstellen.
In dezen tijd van ellende waren de drie mannen
oprechte vrienden geworden. Dwaze uiterlijke din
gen van rang en stand en vooroordeel waren verdwe-
Voer den tweeden maal verlagen wi] de
priizen van al onze verpakte Kofïiesoorten
met
si
99
99
99
99
99
99
99
99
99
Per
'h pondspak
33
39
39
99
99
VRAAGT UW WINKELIER
Slavië genieten de Mohamedanen grooter vrijheid:
daar staan nog in verschillende steden de minarets en
roepen als van ouds de muezzins van de transen.
Zijn in de vroeger Turksche gebieden de moskeeën
tot verval gedoemd, daartegenover zijn vele nieuwe
Grieksch-orthodoxe kerken verrezen, voor een deel
imposante gebouwen, die de zege der Grieken sym-
boliseeren. De bevolking heeft daartoe met geestdrift
bijgedragen, niet uit zuiveren godsdienstzin, doch
meer nog uit nationalen trots. De godsdienst hier is
non. Hubert zag zijn schoonvader nu, zooals hij was
een verstandig, eerlijk mensch, en Benjamin Levy
was doorgedrongen door dc eeuwen oude korst van
geslachttrots om te bemerken, dat zijn schoonzoon
een man was, met gevoel, als alle andere mannen.
Wat Ralph Dangerfield betrof, die was de deus ex
machina, troostte den een, bemoedigde den ander, ver
gat zichzelf cn eigen pijnlijk schrijnende wonden in
den dienst voor anderen. Maar geen van drieën durf
den ze nog hopen of gelukkig zijn. Iloe zou Va
nessa wezen, als zo voldoende hersteld was otn het
gewone leven weer mee te leven? Was dc wond niet
te diep gegaan? Zou ze Hubert vergeven weer van
hem kunnen houden?
Maar als men maar geduld genoeg heeft, komt men
ten slotte overal doorheen en toen October bijna om
was, de bladeren rood en goudgeel van de hoornen
dwarrelden en de nachtvorst 's morgens eigenaardige,
grijze mistvlagen over de velden joeg. toen zat
Vanessa bleek en zwakjes bij het haardvuur op haar
rose meisjeskamer en ontving daar Ralph Danger
field.
De tranen schoten hem bijna in de oogen, toen hij
haar kleine, doorschijnende handje zag en het smalle,
bleeke gezichtje, haast enkel oogen.
„Vanessa, klein nichtje
„Lieve Ralph Vol liefde kuste hij haar kleine,
dunne vingertjes. „Wat hebben we in doodsangst ge
leefd
„Ik ben door het dal der schaduwen des doods ge
gaan
„Vanessa, Hubert verlangt zoo naar je, nu je weer
beter bent
Met een geduldig, vermoeid gebaartje haalde ze
haar magere schoudertjes op.
„Niets kan me meer schelen, Ralph
„Vanessa, dat moet je niet zeggen. Hubert heeft
zich zoo diep rampzalig gevoeld. Zijn ecnige verlangen
is, jou te kunnen zeggen, hoe lief hij je heeft, hoe
hoog hij je acht, hoe goed hij je nu eindelijk be
grijpt
„Ik heb hem niets te zeggen Waarom trouwde hij
met me, ontnam me mijn geloof in het goede, brak
hij mijn hart
„Maar hij houdt van je!" pleitte Ralph met bloe
dend hart. Doch de moed, die een man het N. C.
doet winnen, begeeft hem ook in latere jaren niet
„Vanessa je moet hem te woord staan. Je moet hem
zijn zaak bij je te laten bepleitten".
„Och, ja. als hij dat wenscht, wil ik hem wel
ontvangen, maar het zegt me allemaal zoo weinig
meer."
ook een politieke aangelegenheid, want hij heslist
over de nationaliteit. Een Mohamedann is hier een
Turk, een Grieksch-orthodox een Griek, wat ook hun
afkomst moge zijn.
Het leven te Saloniki is alleen duur door het wo
ningvraagstuk. Zelfs in middelsoort hotels verhuurt
men daarom bedden en geen kamers. Twee, drie, vier'
bedden staan op één kamer en wil men deze voor
zich zelf alleen hebben, dan moet men voor al die
bedden betalen. Een onderdak in een privaat huis is
HOOFDSTUK XXL
Den volgenden dag, laat op den middag, mocht Hu-
hert zijn vrouw bezoeken. Er brandde siechts een
lamp een schemerlamp met zacht roze kap en
in den haard vlamde een gezellig vuurtje.
Zacht kwam hij naar haar toe, trok een lagen
stoel bij den divan, waar ze lag.
„Vanessa", fluisterde hij gebroken cn toen kwa
men hem de tranen in de oogen en zug hij alles nog
slechts door een trillende mist. Ze staarde hcni aa.i,
bijna zonder eenige emotie.
Naast haar stonden, in een groote vaas, de roode
rozen, die hij haar icdcren dag stuurde. Mossa's groo
te, gloeiende kasbloemen, een ware weefde in October.
Maar zijzelf was als een witte roos, koel cn hoog
hartig.
„Ik dank je voor je bloomen ze ruiken zoo lek
ker
„Ik houd van je Vanessa", was al wat hij uit kon
brengen „Ik hen door de hel gegaan. Alles be
rustte op een vreeselijk misverstand. Ik zal alles
anders voor je maken. Ik neem je de komende we
ken mee naar het Zuiden en zal je daar leeren, den
bruut, dien je gekend hebt, te vergeten."
Weer haalde ze op dat eigenaardige, vreemde ma
niertje haar vermagerde schoudertjes op.
Dc verpleegster kwam binnen en fronste de wenk
brauwen tegen Hubert. Ze zag aan haar portiënte,
dat ze niet werkelijk zoo kalm was als ze scheen,
inaar ze zeide niets, gaf Hubert alleen toen ze weg
ging een teeken, dat hij niet al tc lang meer blijven
mocht.
„Vanessa, ik schaam me toch zoo voor mezelf en
voor wat ik tegen je gezegd heb. Ik weet niet, hoe
ik er ooit toe heb kunnen komen, ook maar voor een
oogenblik te gclooven, dat jij Allice dood zou kunnen
schieten. Maar de revolver lag vlak voor je voeten.
Kun je het me vergeven? Mezelf vergeef ik h-t
nooit
„Men vergeeft, en mon vergeet dat is het tra
gische in ons leven men vergeet", antwoordde zo.
„Jij en je berouw laten me koud en onbewogen. Wat
komt het er feitelijk allemaal op aan", en vermoeid
leunde ze in dc kussens terug.
Het was Hubert op het hart gedrukt, geen woord
te zeggen, niets te doen. dat haar kon opwinden, dus
durfde hij niet doen, wat hij nu graag gedaan ha I,
haar in zijn armen nemen en haar zoo, met zijn
hoofd op haar borst, zijn liepen op de hare. overtui
gen van zijn liefde cn zijn berouw. Met het hopeloozc
