Schager Courant
rrU%%
Handwondjes
I) i e
1 e t z t e
Stunde
Zaterdag 29 Maart 1930.
73ste Jaargang. No. 8637
Tweede Blad.
FEUILLETON»
8 VERTELLINGEN.
Brabantsche brieven.
Wasscherij S. KROM,
Alkmaar.
Gemengd Nieuws.
Men Ier,
Ulvenhout, 25 Mèèrt 1930.
't Is ieveraans zoo nog
maar schralekes, amico.
Scherpe noordoosters snijen
deur de locht en strijken
over d'cèrcle die droog en
■uitgepieterd te verpoeieren
leet van al die droge kouw.
Nog ginnen braannetel kan
'r groeien, terwijl da-d-on-
tuig aanders zelfs uit de
haardsteenen keien opschiet.
En toch, al zien me-n-et zoo
nie, „zit er werking in alles
Waant de enkeld'uren da-d-
et zonneke per dag te schij
nen staat, gebeurt 'r veul
tnog.
't Hout, dat er uitziet zoo kaal as pin-haar, zoo haard
en zoo dor lijk Trui d'r vlechtje as ze 's avends naar bed
gaat, die twijgskes waar de schrale, scherpe winden
deurhenen rauschen da-d-et allemaal krokt en fluit,
kek, as ge ze in oew haanden nimt en goed beziet, ollee
dan lach 't in oew! Waant dan zie-de de ltnopkes cp
duuzenden plakskes tegelijk dijen en Ier en daar staan
ze werendig al op bersten; komen gruune puntjes uit
de basjes loeren. Dan zie-de 't leven daankbaar veur d'n
dag kruipen naar 't zonneke toe en wa ge dan van bin
nen vuult, da-d-is van 't zelfste as wanneer d'r 'n lek
ker zonneke oewen nek stooft. Dan vuulde 'n zonne
tte-aaltje van geluk deur oew zielement pieken. Dan
I\k>pt "r zoowa van binnen; dan klok 't in oew keel en
ge doe d'oew oogen efkes dicht en mee 't zwangere
twijgske in oew haanden ziede mee gesloten oogen, toch
d'n grooten blaauwen hemel hoog boven oew welven,
waarachter 't groote wonderlijke geheim zit van de
vruchtbaarheid van da zwellende takske in oew haan
den...
En wa verderop, laanks de slooten, waarin 't water
gruun te glaanzen en.te rimpelen leet onder d'n klaren
dag die z'n eigen er in spiegelt, daar druipen de wil-
genblosSems, de katjes van de takkan af in bronze en
goudgele tinten, zoo schoon en zoo schatrijk en prop-
pensvol da ge gek wordt van plazier.
't Gaat weer zoo schoon wox-ren op d'n buiten jonk!
't Graslaand lee te gruunen of 't bruiloft worren mot
in de natuur. En of er spiksplinternuuwe kleejzn ge
spreid worren over de wereld. Elk glaanzend spierke
gras wor begoten mee d'n blaauen dag, dat de graslaan-
den leggen te pinkelen van muljoenenen kristallige
lichtjes die op en neer flakkeren onder d'n lagen wind
die er gedurig deurhenen golf. En verdoken, hoog in
d'r schouwerkens, staan de madelievekes, schuin gebo
gen mee d'r gele kopke, omkraanst van 't smettelooze
kraagske, laag tusschen al da nuwe gras in, as sterre-
kes zoo schoon en zoo veul. Laanks 't klare water van
de Mark die zulverlg deur de Ulvenhoutsche graslaan-
den kronkelt, waar 't zonneke z'n stralen licht ln ketst
tot op d'n witten bojem toe, daar berst 't geel van bot-
terblomekes deur de te naaüw geworren gruune bol-
eterblaaikes. Daar vouw z'n eigen al 'n stijselblommeke
open, daar springt 'nen kikvorsch mee z'n gruun-pèèrl-
moeren jaske aan deur 't wèrme slibber vlak laanks 't
water. Schieten er kleine gouwe, zuivere en bronze
vischkes en sallemaanderlces deur 't kristalheldere wa
ter dat daar zoo rustigskes mee kolkskes wegsirrekelt
in heel zacht lawijd deur de witte stilte van 't veur-
jaarszonneke.
Ja, amico, op duuzenden manieren en uit ontelbare
dingskes mee de zwellende twijgskes, de berstende
blommenknoppekes; mee de wilgenkatjes die d'r stuif-
sel as goudpoeier deur de locht wolken; de krumelvisch-
kes die teugen d'n waterspiegel schèèren, 't nuuwe gras,
en nog zooveul, 't bewijst ons allegaar as da-d-onslie-
venirke ons weer nie vergeten gaat, van 't jaar.
't Mag dan nog wa kouw zijn; dagen laank mag d'n
schralen oostenwind dan deur 't durp en over de velden
treiteren, de vrucht hee ieveraans geschoten, de kiemen
zijn aan 't dijen en... ik veurspel 'nen gruunen Paasch,
amico.
'k Kwam Zundagmiddag ons Pustorfce teugen. Kad
'm in laangen nie gezien. Diep zat ie in z'n ronde
hoedje en hoog zat z'nen wollen das teugen z'n zulver-
zije krullen aan die lossprongen in de zon. As 'n scha-
duwke, zoo glee ie onder de boomen deur, verdiept in
z'n brevierke. Kad weer aan 'm verspuld. Elk veurjaar
as ik 'm veur d'n dag zie kruipen, lijk de blommekes,
is ie weer wat schrieler en wa brosser geworren lijk
't blommeke in m'nen kerkboek.
Dan teugen d'n zomer kleurt le weer wa bij en Is 't
of z'n levensvlammeke weer kwieker opflakkert onder
de steuvige zomerlochten. Maar dan ga-g-et weer dooven
en smeulen elk jaar 'n bietje meer tot de Lente
weer komen gaat. Maar lijk 'n crocuske, mee 't groote
witte blomkelske op z'n korte steeltje, kroop ie Zundagge
middag veur d'n dag en z'n gebedje gong gelijk mee 't
meziek en 't slagwerk van de veugeltjes, d'n blaauwen
hemel in. Keb 'm eerst 'n bietje-n-afgekeken veur ik
veur d'n dag kwam, waant as ge da manneke zoo ziet
schuiven laanks d'n weg in z'nen laangen toog, dan is 't
net 'n heiligbeeldje da-d-onzichtbaar wor veuruitgescho-
ven. 't Viel me-n-op dat ie wa meer gebogen gong. Net
of ie krom-getrokken was.
„Ollee," riep ik uit de verte, „daar edde weer menier
pustoor; uitgeloopen mee de sneeuwklokskes". Meteen
sloeg ie z'n boekske dicht, friemelde-et achter in de
plooien van z'nen soetane en zee: „hou-d-oew gedekt,
hou-doew pet op, Dré, waant 't is nog maar 'nen onbe
trouwbare wind en ben maar veurzichtig; keb er ok
van laanks g'ad, jonk!"
„Nouw ge 't zegt," zee ik, „ge kun 't nog zo'n bietje
aan oew zien, menier pustoor en dan emmen in 't zelfste
schütje gevaren. Keb ok de inflewensa in m'nen kanus
g'ad." En veur ik uitgesproken was, had ie me-n-as 'n
vaderke in m'nen rug gedouwd en gezeed: „dan veural
nie blijven stilstaan, Dré, op ouw ijs vries 't gaauw."
,,'k Was sjuust van plan gewiest," zee ik toen, „om
oew de komende week 's op te zoeken, waant d'r zal
wel 't een en ander gekarweid motten worren in oewen
tuin, is nie?"
„Nouw," dee die opgetogen, „as ge 's wil komen zien,
daar i s wel wa te doen, Dré. 'k Wouw 't oew nie zoo
dierek maar vragen, omda 'k oew al verschillende keeren
lastig gevallen em, maar as ge 't zeivers zegt: gère!"
„Ollee, ollee, menier pustoor, ge mot nie zoo flauw
gaan worren op oewen ouwen dag, ge wit tóch, da 'k
't gère doei, ee?"
„Nouw," zee-tjie, „dan za'k oew zeggen wat er ge
beuren mot. M'n klimroos mot miest emmen en nie
zo'n bietje; de potten motten naar buiten en de perken
weer wa gelijk gemokt. En as ge dan ok 's naar d'n
appelèèr wil kijken, die mot misschient ok 's mee z'n
schoenen in..."
„Den blubber dabberen," viel ik bij.
„Geraaien!" zee-t-ie, „wanneer kom de?"
Afijn, zoo ben 'k dan giestermlddag wisten tuinieren
op mijn manier.
Mie, de huishoudster, was 'r maar haalf over te spre
ken. ,,'t Is me wa lekkers," gromdt ze, „al dieën essetee
in d'n tuin. Kan ik in gin dagen de boel opengooien," „Ja,
Mie, da kan nouw wel," judaste-n-ik zo'n bietje, „maar
daar mot 't allemaal van komen, ee. d'Appeltjes en de
blommekes wilde gij er wel van emmen strakskes, is nie?
,,'t Groei zoo ok wel," foeterde ze, „daar emmen jou
wen essetee nie bij noodig."
„Houwes, houwes, Mie, hij is van de koeien heur,
meske!"
Amico, ge kun nie geleuven wa veur 'n verken da-d-is,
die pustoorsmeid. Zij regeert eel de prochie. As 'r 'nen
mensch komt om tussehentijds te biechten, dan zee ze
ijskoud: „Wij heuren van den middag gin biecht!"
en dan is de deur dicht veur ge 't wit
Zij is eigenlijk de pustoor. O, 't is zo'n elleveeg. Toen
'k aan 't werk was kwam menier pustoor 's kijken en
'n protje maken en dan perbeert ie zoo 'n een en ander
te leeren om zeivers d'n tuin bij te houwen in 't veur
jaar. En nog gin menuutje-sting ie mee me te boomen
of daar kwam Mie aanzetten. „Ga nouw naar binnen,"
zee ze, „hij zal 't olleen wel rooien mee z'n stankrommel.
Ge ben pas ziek gewiest en één kouwke d'r overhenen
en ge ben geblazen."
„Mokte gij oew eigen nouw maar nie ongerust, Mie, ik
koom zoo. Zeg maar as de thee klaar is, gij lust toch
ok 'n bakske, Dré?" Maar 'n oogenblik later kwam ze
weer verom mee 'nen dikken duffelschen jas en ze pakte
pustoor in dat ie z'n eigen aamper verruuren kon.
„As ge dan mee alle geweld buiten wil blijven, dan
zulde tenminste oewen dikken jas aandoen," moederde
Aarzelt nu niet langer, maar stuurt nog he
den een briefkaart voor het halen van een
proefwasch.
Mie, „as ik nie op oew let, komt 'r gin sikkepit van
oew terechte."
En nijdig stapte ze weer lijk 'nen dragonder de pas
torie in. „Ze meen 't zoo goed," vergoelijkte-n-ie, inge
pakt as 'n bakerkinneke; „ze meen 't veul beter as da
ze wil laten merken, Dré." Ik zee maar niks, waant
hij wil toch nooit kwaad van 'n aander heuren. „Die
moessen me maar wa kortwieken," zee ik. Hij zee niks
en toen 'k 'm aankeek stingen z'n groote blaauwe oogen
ver en verwonderd open. „Vinde ok nie?" vroeg ik
weer. „Mie?" vroeg ie. Amico, ik docht da'k brook. „Ja,
die in d'eerste plots," glerde-n-ik, „maar ik bedoelde
daar da pruimen-bomke."
En veur me tijd hadden om uit te lachen scheurde-n-er
deur de stilte van d'n pastorietuin, mee 'nen echo teugen
d'n kerkmuur. „Theeeü"
De musschen vlogen uit d'n tuin. „Kek 's", wees ik,
„ok al bang van Mieke's schuurdeur." En toen me
daarover weer lachten, riep ze:
„Theeworkououw
„Meneer pustoor," vroeg ik, „hoe laank zitte nouw
al mee da merakel opgeschept?"
„Nouw, 's kijken Mie is bij me z'is bij me, jah,
wacht 's, zeuven-en-twintig jaren."
„Dus gè't de zuiveren al achter oewen rug mee die
zonsverdüsterink?"
„Tut tuttut," suste-n-ie, „z'is nie zoo kwaad as gij wel
denkt, Dré. Maar witte wa da nouw is? Ze is nouw
kribbig omda me de stoep en zoo'n bietje vuil gemokt
ommen, ziede!" en ondertusschen gongen me naar
binnen. „Klompen uit," snèrpte-n-'r ineens in m'n
rechter oor da-d-et er van suiste. „Wablief?" vroeg ik
„Oew vuile klompen uitdoen, veur ge naar binnen
gaat; verstade me nie?" „Neeë," zee ik, „ge prot zoo
binnensmonds, zoo verlegen, Mieke! Zegde gij 't maar
grust zooas ge 't emmen wil, horre, ge ber.-d-'n engeltje
van 'n stekelverkske."
Ze wier pèèrs. Pèèrs van kwaaiegheid en d'n pustoor
zag ik stiekem lachende wegloopen naar z'n kamer.
Mie had da-d-ok in de gaten en toen wier ze nog
kwaajer.
„Guilie zij-d-allemaal iender," zee ze. ,,'k Zouw onzen
lieveneer wel eiken dag willen bedanken, da'k vrijgezel
gebleven ben!"
„Hoef nie, Mieke," zoog ik 'n bietje deur, „da doen
de kerels al die 't huwelijksgeluk mee jouw gemist
emmen!" En meteen schupte-n-ik m'n klompen uit en
gong ok naar d'n pustoor z'n kamer.
„Menier pustoor," zee ik, toen me 'n sigorlce zatten
te rooken en Mie mee veul bombarie groote assiebakken
had neergezet, „as ik in oew plak waar, dan schupte-
n-ik dieën „luidspieker" vierkaant de pasterie uit Ze
is nog veul erger as da ze mee oew getrouwd is!"
„Ge bekek ze verkeerd, Dré," schudde-n-ie mee z'n
crocuskopke, „ge bekek te vrèèd! As huishoudster is 't
er zoo maar één!"
„Dan d'n hemel geprezen," zee ik, „waant as er nog
meer van da goed was, van die aangekleede cactussen,
van die stekelsvèrkens..." „Riepte mijn soms?" schèèrde
d'r stemmeke over d'n gangen toen kwam ze binnen
mee 'n paar oogen, 'n paar oogen, amico, of alle Heilige
dagen afgeschaft waren, ,,'k Docht da gij me riep," zee
zo- teugen me en snoof meteen d'r neus cp dat de ka-
natie wit wier van schrik.
„Gij mot nooit denken da'k jouw roep
Mieke," zee ik laankzaam en mee nadruk; „zoo on-
straant motte nie zijn, waant ik bèn al getrouwd, ee?!"
Menier pustoor scheurde van d'n lach en Mie kneep
d'r oogen toe, bekeek me van m'n vuuten tot m'nen kop,
maar wiest niks aanders te doen dan d'r bovenlip om
hoog te krullen toen ik, mee 'n buiging d'r wijsmokte
da ze op kon sallemaanderen.
Och, wa-d-ee m'n vrindje d'n pustoor z'n eigen g'amu-
seerd, amico! Wa dee-j-'t 'm goed dat er nog 'nen kérel
in de wèreld was, die z'n Mie aan kon!
D'n dieë, die is nouw dubbel gekuld. Aan d'n éénen
kaant is ie nie getrouwd en aan d'n aanderen kaant
zooveul te erger. Nouw gij! As ge daarveur heel oew
leven gezargd het om aandere lui d'n weg te wijzen
naar d'n hemel, nouw, dan weet ik 't wel. Maar as
die sallemaander van 'n Mie nog 's bij me root zijn veur
't een-of-aanderke, ollee, dan is ze nog nie thuis. Dan
za'k ze d'ren kanus vol schelles geven, da ze veur 'n
haalf jaar d'r bükske vol heet, da sjagrijn. Die meugen
ze gatsamme eerst wel 's in de kost doen bij 'nen dieren
temmer!
Ollee, dan Trui! Ok veul próts! Heel veul próts, maar
teugen dieën iesegriem is ze nie opgewassen.
Kom ik gaai 'r afscheiden. M'n vellelcc is staampende
vol. Veul groeten van Trui en as altij, gin horke minder
van oewen toet a voe
DRé.
Hevige sneeuwstorm in Amerika.
Reeds voor 25 millioen dollar schade aan
gericht.
V.D. vernam Donderdag uit New York:
Sedert 48 urén woedt een hevige sneeuwstorm bo
ven Chicago.
Duizenden arbeiders trachten vergeefs, althans in
de hoofdstraten, de sneeuwmassa's op te ruimen.
De schade, welke door het slechte weer is aange
richt, wordt reeds geschat op meer dan 25 millioen
dollar.
Ook het Zuidelijk deel van Michigan en het Noor
den van Indiana zijn onder zware sneeuwmassa's be
graven.
Langs de wegen zijn verscheidene auto's inge
sneeuwd.
Omtrent den sneeuwstorm, die te Chicago heeft ge
woed, wordt nog gemeld, dat de sneeuw tegen de mid
daguren Yz meter hoog lag en in de zakenwijk tus
schen de wolkenkrabbers op sommige plaatsen zelfs
1 meter hoog.
Het verkeer ondervond groote belemmeringen en
op de scholen kon geen onderwijs worden gegeven.
Tengevolge van de hevige koude zochten des nachts
ruim 1000 dakloozen hun toevlucht op de politie-
bureaux.
Aardbeving op de Liparische eilanden.
Twee dorpen nagenoeg verwoest. Geen
menschenlevens te betreuren.
Uit Rome wordt gemeld:
Op de Liparische eilanden heeft een aardbeving
plaats gehad, waardoor 2 dorpen nagenoeg verwoest
zijn.
Voor zoover bekend, zijn geen menschenlcvens te
betreuren, doch wel zijn verscheidene personen ge
wond.
De regeering heeft hulpmaatregelen voor de bevol
king gelast.
Volgens de „Popoio d'Italia" heeft de aardbeving
ook de Eolische eilanden geteisterd, waar eveneens
huizen ingestort of beschadigd zijn.
Volgens een nader bericht, is hot eiland Filicudi,
één der voornaamste van de Liparische eilanden
groep, door de aardschokken geteisterd.
Volgens de „Popólo di Roma" zijn bijna alle huizen
onbewoonbaar geworden en de bevolking hoeft in de
open lucht moeten overnachten.
De onderstaatssecretaris voor publieke werken is
aan boord van een torpedoboot derwaarts vertrokken.
Filiculi telt ongeveer 1200 inwoners.
Noodlottige aardstorting in Mexico.
9 werklieden gedood.
Bij den aanleg van den Tecamachalco-Dam nabij
Tacuba in Mexico heeft, naar gemeld wordt, ecu
aardstorting plaats gehad, tengevolge waarvan 0
werklieden gedood werden.
Ook in Griekenland een aardstorting.
V.D. verneemt uit Athene:
In het district Florina vond een aardverschuiving
plaats, waarbij een laag van zes voet dikte zich over
een afstand van een halve mijl verplaatste.
In het dorpje Thcbi werd ernstige schade aange
richt.
FRITS GR9SS
door
DAAN POOL
Inleiding.
EEN van de. jonge Duitsche schrijvers, die den
laatsten tijd op den voorgrond treden, is
Fritz Gross te Hamburg, Zooals bij vele
Duitsche intellectueelen, heeft de oorlog zijn
stempel op het werk van dezen jongen schrijver ge
drukt. Geboren in 1897 te Weenen, waar zijn vader
de juwelier Hermnnn Gross, zijn zaak had, deed hij
ook in deze stad in 1915 eindexamen gymnasium.
Hoewel oorspronkelijk bestemd, om in de zaak
van zijn vader opgenomen te worden, ging het ver
langen van Fritz een geheel anderen kant uit: hij
wenschte n.1. door te studeeren in de literatuur. De
geweldige economische ontwrichting van Oosten
rijk had de eertijds zoo welgestelde juwelier Gross
de middelen ontnomen, zijn zoon langer te laten
studeeren. Fritz ging daarom naar Duitschland en
trachtte daar aan de kost te komen. Hij maakte een
zwaren tijd door: overdag hard werken en 's avonds
studeeren in een onverwarmd vertrek met onder
voed lichaam.
Achtereenvolgens was hij archivarus, stenograaf,
winkelbediende, boekhandelaar.
Doordat hij den gheelen oorlog en revolutie had
meegemaakt, was hij ook met allerlei menschen van
verschillende richtingen, in aanraking gekomen. De
uit deftig-burgerlijk milieu voortgekomen student
werd revolutionnair.
Doch de revolutionnaire beweging kon hem geen
blijvende voldoening schenken; zijn geest was te vrij
geworden, om aan eenig „verbond" vast te kunnen
houden. Hij wijdde zich weer aan zijn literairen ar
beid. Hij schreef weer novellen en schetsen, die mo
menteel zeer de aandacht vragen in Duitschland;
zoowel in opzet als in stijl zijn zij origineel. Zijn
laatste hoek behandelt een 160-tal „doods-uren" van
evenzoovele beroemde menschen. Deze verzameling
buitengewone schetsen danken hun ontstaan aan het
volgende voorval:
In 1917 bevond Fritz Gross zich met een zevental
vrienden bij een ouden leeraar. Men sprak en filo
sofeerde over oude en nieuwe tijden en zoo kwam
het gesprek ook op het sterven van beroemde man
nen en helden, uit het verleden en van het heden,
totdat plotseling de oude leeraar het was Joseph
Popper zeide: ,;Wat zou het interessant zijn een
verzameling te hebben van feiten, betreffende het
laatste uur dezer grooten."
Fritz Gross was toen 20 jaar. I-Iij beeft ruim 10
jaar gewerkt, om deze opgave, die hij vrijwillig op
zich nam, zonder er iets van te zeggen, ten uitvoer
te brengen. Het resultaat was boven verwachting.
Met één slag was de verzameling, die hij „Tode-
stünde" noemde, een uitgesproken succes. De gilde
freiheitlicher Bücherfreunde nam zelfs zijn boek in
hare uitgaven op en liet voor hare leden 2000 exem
plaren reserveeren!
Friz Gross is van het vriendenclubje de eenigst
overgeblevene; dc andere zeven zijn allen in den oor
log gevallen. Naar echt Duitschen aard heeft Fritz
dit boek dan ook opgedragen aan de nagedachtenis
van zijn vrienden, met de woorden: „Samen zouden
wij werken; ik ben alléén over..., maar mijn
vriendschapsgevoel is zoo groot, dat het mij de
kracht zal geven, om ons ideaal alleen te dienen,
n.1. strijden voor een tijd, waarin geen vreemde
vorst de bloesem onzer jeugd vernielt. Den vrienden
uit mijn jeugd, de dooden, de gedooden, is dit mijn
werk gewijd."
Door toevallige omstandigheden ben ik in aanra
king gekomen met Fritz Gross, toen ik nog niet
vermoedde, wie en wat hij was. Onze kennismaking
is een blijvende geweest en toen ik hem onlangs
vroeg, iets van zijn werk te mogen vertalen, had hij
er direct ooren naar. Eerst moest hij echter de krant
zien, waar het in opgenomen zou worden, want hij
wilde niet in een „Kladderadatsch" prijken. Ik zond
hem een exemplaar Schager Courant en de zaak
was beklonken. (Of de Schager ook een goeden in
druk maakt!)
Achtereenvolgens zal ik nu een achttal schetsjes
vertalen Fritz Gross wenscht echter vrijheid van
uitdrukking; als b.v. driemaal eenzelfde woord in
een zin voorkomt, vindt hij dat geen bezwaar, als
de bedoeling er slechts duidelijker door wordt.
Als eerste van deze eigenaardige werkjes volgt de
schets „Amundsen" hieronder reeds.
Amundsen.
DE volgende schets behandelt den dood van den
grooten poolreiziger Amundsen, die, zoeken
de naar het luchtschip Italia, dat onder com
mando van generaal N'obile een ontdekkingsreis
naar de Noordpool mankte en daar verongelukte.
Op het S.O.S. der bemanning van de Italia, begaf
Amundsen zich per vliegtuig, vergezeld van den pi
loot Frnncis, naar het Poolgebied, om te trachten
hulp te bieden. Men heeft van deze helden nooit
meer iets vernomen.
Frils Gross schetste deze laatste oogenblikkcn ge
heel naar eigen fantasie (D P.):
Hij sidderde. De koude sneed door zijn kletsnatte
kleeren, die hem dadelijk aan het lichaam vastvro
ren Vóór tien minuten was hij op de ijsschots gekro
pen, nadat hij een uur lang, aan een plank vastge
klampt, in zee gedreven had. De catastrofe had
slechts seconden geduurd. In volle vaart was een
steekvlam uit den motor geschoten, het vliegtuig
viel als een steen in het water. Francis, de piloot,
kon zich niet meer uit den gondelriem losmaken en
was mét de machine direct ondergegaan. Hij zelf
had zich op het laatste oogenblik nog kunnen be
vrijden en was in zee gesprongen. Een plank, die
hij drijvend in het water gevonden had, redde hem
het leven. Nu lag hij sidderend op het ijs en snakte
naar lucht. Het hart begon weer normaal te werken.
Hij braakte water en cake-resten. Toen kroeg hij
honger. Maar hij had niets bij zich Hij moest be
vriezen of verhongeren. De schots, waarop hij dreef,
was heel klein, met ruwe oppervlakte. Hij moest zich
vastklampen om niet af te glijden; lang kon hij het
zoo niet uithouden. De ijsschots dreef alleen, een
paar honderd meter verder zag hij een grooteren
ijsberg. Hij gevoelde zich niet sterk genoeg, om door
het open water te zwemmen. I-Iij schreeuwde. Dat
verwarmde. Hij schreeuwde om warmer ie worden.
Hij schreeuwde om zijn stem te hooren, Hij schreeuw
de, om niets onbeproefd te laten, wat redding kon
brengen. Hij schreeuwde: „Help!!" in alle talen,
die hij kende. Maar geen moment dacht hij, dat
hulp zou komen. Nu gleed hij weer af. Vlak hoven
't water kon hij zich pas weer vastklampen. De
kleeren scheurden hem de huid af. Door de koude
stolde het bloed onmiddellijk. Hij schreeuwde nog
eens. Het klonk als een heesch gebrul van een dier.
Dan sloot hij de oogen. Zou hij zich maar in zee
laten glijden? Dan was alle leed en angst voorbij.
Hij durfde niet. En hij wilde niet. Zoolang hij adem
de, zoolang zijn hart klopte, zoolang moest hij de
hoop om te leven behouden. Als hij de oogen weer
wilde openen, kon hij ze niet open krijgen. Mis
schien waren er tranen tusschen de wimpers geko
men en waren de leden daardoor vastgevroren. Hij
hield zijn hand voor den mond en ademde tegen de
binnenzijde. Zoo ontdooidp hij langzaam zijn oogen.
De zon verblindde hom. Hij voelde een flauwte na
deren. Hij klauterde met zijn laatste krachten wat
hooger en ging in een uitholling liggen, om niet af
te glijden. Dan verloor hij het bewustzijn. In zijn
ooren dreunden propellers. Was het zijn machine?
Was het Nobile? Kwamen zij hem redden? llij
schreeuwde nog eenmaal. Maar niemand hoorde het.
De bewustelooze had de kreet gedroomd. Als hij tot
zich zelf kwam, dreef de schots naar de open zee.
De armen en beencn waren reeds geheel bevroren.
De koude kroop in zijn hart. Boven zijn mond was
geen ademwolkje meer. IIij wist nie.t meer of hij nog
leefde.
Hij had geen pijn.
Hij bevroor.
(Alle rechten voorbehouden. Nadruk verboden.)
