SchagerCourant
Zaterdag 10 Mei 1930
73ste Jaargang. No. 8660
Derde Blad.
ei:
*U"
FEUILLETON.
VERTELLINGEN.
I «u - Mll T
Brabantsche brieven.
ODERNE K_ BLAAUBOER
EUBELEN
SCHAGEN
een modern mahonie Huiskamer-Ameublement,
De landbouwcrisis.
BOERDERIJ en VEEHOUDERIJ
ItflStlHEEREN-BAAI
B e d e 1 a a r s m e l h o d e n
te New-York.
i
Ulvenhout, 5 Mei 1930.
Menier,
Toen 'k Zondaggemèrgen
in ons kerkske kwam, toen
sting daar veur aan, in de
verte, 'nen grooten kraans
van kèèrsen-zonnekes te
stralen om 't schoone beeld
van onslievrouwke. En pot
ten mee rodondendrums in
vollen bloei die stingen aan
d'r voetjes. Lijk groote
klodders van suikergoed,
zoo laggen die schoone blom
men as gemorst op 't fik-
ache, starke gruune blad
van die weelderige potten.
Maar daar hlew 't nie
mee op, amico! Hortensia's blommen as dubbele vus-
ten zoo groot in kleuren zoo zocht as d'n veurjaars-
dag zeivers is en graniums van 't zeldzomste rood,
die stingen daar onder 't wiemelend licht van smette-
looze kèèrsekens te pralen in 'nen kleurendos, da g*oew
oogen er nie van af kon houwen.
Elommen, blommen en nog 's blommen en 't leek wel
*nen golf van kleurig schuim waarop onslievrouwke te
zweven sting!
Meimaand!
Bloeimaand! De witte en liela kruinagelpluimen ste
ken in trossen boven 't struikgewas uit en buigen op
't windeke teugen de zon. De meidoorn in de heggen
hangt in gierlaandes tusschen al 't gruun en geuren as
rijstepap-mee-bruine-suiker asemen d'r uit de wegels
over. 't Eotergeel van de dotterblommen drupt as room
de slooten in waarover wilgenbomkes mee d'r zulverig
blad d'r eigen in te spiegelen staan.
Gatvernolle 't is zoo schoon ieveraans!
Ge kim 't zien, ge kun 't ruuken ja, ge pruuf 't zuut
op oew lippen: En in de velden...! Ah! Daar lijk 't 'n
overstrooming van gruun. Daar staan gewoon plassen
van goudgelen slaai zoo ver as da ge zien kunt. Te
kroppen en te zwellen staat ie da ge 'm zoo in z"n rijpe
blaren bijten zou.
En de dunne, donkermalsche spenazieblaaikes staan
<e trillen op 't veurjaarswlndje dat er over d'akkers
asemt as de nokte basjes van pasgeboren kernijntjes.
Ge kun 't zóó eten. Neeë, drinken kun-d-et! Want elk
blaaike is 'nen slok van zuutig vocht da-g'-as balsum
deur oew keel lot güjen.
En nouw vandaag, amico, nouw er al van d'n vruu-
gen mergen af malsohe mei-rengel te druppen haangt
uit de zware lochten; nouw er 'nen blaauwen damp over
de wereld wasemt waarin de groeikracht besloten zit
as sap in 'n mollige wijnpeer, nouw de èèrde vol is
van 't druppend en tikkend gerausch van de vette drop
pen op 't overdadig gruun en de zware zuute geuren
van onze bosschen en de blommen teugen de kleffe èèrde
blijven kleven, nouw zouw ik nakend deur de velden
willen duikelen in 'n bad van dieën malsohen, wèrmen
rengel die as hondeklonje aan oew vel plekt! Maar ami
co. keb 't aanders aangeleed. Ik kon 't nie meer hou
wen; barstte van veurjaarsdolheld en keb 'nen duik ge
mokt in onze Mark, da-d-et schuim omhoogvlokte in de
kruinen van 't gebomte. Keb op 'n afgelegen plakske,
midden tusschen de mastenboomen van 't bosch m'n
spullen aan 'nen stronk opgehaangen en ben over m'nen
kop, schuins van de kaanten, dat de werme modder aan
m'nen rug klonterde, de Mark ingekieperd. As 'n stoom-
botje hè'k er op m'nen rug gezwommen, schuim trap
pend mee m'n voeten. En van boven vielen druppels as
duiveneiërs uit de lochten en pasten kledderend op m'n
vel. En ineens schoot daar 'n zonnestraaltje deur de we
reld, dwars deur de pepkes rengel henen en 't was of er
pèrels in muljoeneu van den hemel kwaxnmen rollen,
zóó schoon, zóó wonderbaar, da'k snotverdemallemos-
terdpot glad weg vergat te zwemmen en zonk as 'nen
loodgieterswinkel.
Keb gelachen da m'nen buik in 't water hong te schud
den. Stel-d-oew eigen veur amico, da ge as zwemmer
verzuipen zouw omda ge glad vergeten was om .te
zwemmen. Da's zoowa net eender as da gij op oewen
buroow dood zou gaan omda ge vergat asem te halen.
Maar ollee, 't was toch ok zoo sohoon ee? Of ze 't
schoons mee schuppen vol d'n hemel uitflaansten.
Meimaand!
D'r is 'nen overvloed van alles op deuz Lentewèreld,
da-d-elken mensch genieten kan van 't schoon en van
't lekkers, as 'nen mieljenèèr. De kustelljkste gruunten
daar kan d'n ermste z'n bukskc aan strak-frèten;
aan de blommen z'n gemoed voldrinken; van de geuren
in de huiverende lochten z'n longen volzuigen da z'n
bloed deur z'n zielement schuimt en bruischt; z'n klok
huis, z'n hart, 'n bad krijgt van nuuw en frisoh bloed!
't Beste en 't kuste!ijkste veur 'nen mensch, da leet er
nouw veur 't happen!
Starker: d'r is méér. dan me verstouwen kunnen. En
de* veugeltjes, ze laten d'r rollerkes en d'r slagskes
deur de lochten buitelen in dol geschater en geschetter.
Mee d'r glaanzende virkes, gespreid over de volgefrèten
basjes zemmen biikskes as illestieken ballokes, zoo
#ond en vol, zitten ze in de takken van boomen en
'pruiken, moe d'r kopke naar omhoog, te zingen dat d'r
tDlllerkes deur de bosschen en over de velden rollen en
is 't of ze den Schepper van alle schoons en goeds hul
de brengen en daank veur z'n küstelijke gaven.
En toen 'k ze van den mergen weer heurde in 't nat
geblaaite da fonkelde in 't zonneke, duzenden drup-
kes hongen te beven in 't zonnelicht lijk illectrieke
laampkes van 'n ertje-ter-grotte, toen docht ik ineens
aan da goeie, da-d-eilige pustorke; aan da-d-eenvoudig
menneke, da zukke schoone vèèrzekens hee gemokt op
de wondere natuur en die naar 'k las, en daarom
moes ik aan 'm denken 'n paar oogenblikskes veur ie
doodgong nog zee: „keb altij de veugeltjes zoo gère
beuren schoefelen."
Keb efkes stillekes veruit staan turen, daar onder
m'nen noteléér, die vol mee plümkes zit van 't bot
tend blad of er vlammekes uit de takken lekken en
toen was 't, of ik 'm daar uit 'n plekske zon zag ko
men, naar me toe, mee z'n smal-zw^rte figuurke en z'n
groot wit gezicht, heilig van gepeinzen, om 'n pepke
tckomen smoren en te praten van daauwdropkes en
madelievekes; van veugeltjes en van blommekes; van
blossem en van meidoorn. En ik docht aan z'n staand-
beeld da ze deus dagen emmen onthuld in bijzijn van
wèreldlijke en kerkelijke vorsten; van geleerde perfes-
tera en kunstenèèrs en... amico, 'k zag 'm daar op
m'nen erf stillekes lachen staan, turend naar 'n fladde
rend kapelleke en z'n witte haandje lochtjes beven as
ie z'n steenen pepke in z'nen mond stak. En hij
schudde toen 's mee z'nen zwaren kop en 'n traantje
liep er deur de diepe groeven van z' lieve gezich...
En keb 'm begrepen, amico.
De veugeltjes daanken zingend veur 't veule goeds en
't veule schoons.
De menschen gooien de slaai en de spenazie op den
mesthoop, zooas ze ok Giedo Gezelle z'n vèèrzekens en
z'n schoone woordekens gesmeten emmen op d'n mest
hoop van onverschilligheid en nog erger.
Keb 'm begrepen, amico, deuzen mensch, die z'nen
Schepper veul beter begreep as de menschen om 'm
henen. Waant hij had gin verstajum van leugenary en
geniepigheid; daar was ie te goed veur.
Keb 'm begrepen, toen 'k docht aan z'n staandbeeld
en 'm op dazelfste mement z'nen moeiën kop zag schud
den, as 'n veul te zware blom op dunnen stengel, die
te beven staat op 't windeke.
Ja de menschen zijn lijk kienders. Lijkt 't kindeke
da jaankt om 'n stukske' speulegoed en 't kepot slaat
zoo gauw as ie 't heet Maar dan nie wit wat ie doen
mot om 't gemokt te krijgen en blijer is mee de stuk
ken as mee 't onbeschadigd spulgoed.
Zoas de groote mensch meer plezier belèèft van 'nen
Giedo in brons as van 'nen levenden Giedo Gezelle!
Maar genogt: de schatten die dit eilig dlchterke ons
nagelaten heet, ze vürmen nog gin percent van d'n rijk
dom die er zit in zijn zielementje, ok al zat da ziele-
mentje in 'nen toog, die gruun was van kallgheid^en
èremoei en dan is ie Goddaank! nóg nie te bekla
gen! Hij ee méér genoten van één madelieveke da nie
van hum was, as 'nen mieljenèèr van 'n heel park da
deur dartig man mot onderhouwen worren en hij zouw
liever mee z'n blooten voet in 'nen verroesten spijker
emmen getrapt, dat mee z'n schoenen aan in 'n klap
roos.
Maar hoe menschen 't hart emmen om scheepladin-
gen van de küstelijkste gruunten op d'n mestvaalt te
smijten, terwijl m'nen zeun d'n verver 'n dubbeltje veur
'nen krop slaai en twaalf centen veur 'nen kiloow spe
nazie geven mot in Amsterdam, kek, da-d-is onzen
lieveneer op z'n teenen trappen!
Amico, hoeveul menschen zijn d'r nie, die 's middag
ges aan tafel mee 'n lepeltje zitten af te mikken da-d
ieder 'n evengroot (evenklein!) schepske van dieën
gruunte op z'n bord krijgt. Da moeder blaaike veur
blaaike nakèkt veur z*r ééntje weg zal gooien deur d'n
gootsteen, omdat 't opgefrèten is deur 'n wurroke.
Hoe d'r veul van tafel opstaan omda-d-'t gedaan is,
maar gère nog 's aan zouwen schuiven as er 'n schaal
te daampen sting mee spenazie die nouw op d'n mest-
kuil leet!
Kek, amico, as ge daar bij denkt, dan schudde mee
oewen kop, zooas Giedg vandenmergen op m'nen erft
en dan zouw er ok 'n traan over oew bakkes tippe
len.
Eten weggooien omda-ge-'r nie genogt geld van maken
kunt, terwijl er nog duzenden menschen zijn mee 'nen
veuls te wyen broeksbaand, da's misdadig!
Da's aan d'n eenen kaant zitten te bidden om 'nen
goeien oogst en aan den aanderen kaant onzenlieveneer
bedaanken as er nilcske groeit!
Zekers, ik as boer zie ok gère goeie prijzen van
m'n gewas. Ok veur mijn is 't nie meugelijk om
m'nen vruchten goeiekooper te verkwaanselen, dan d'n
pluk kost Maar liever za'k de erme menschen, ge
stichten en instellings op m'nen velden de boel laten
rooien, dan da'k 't in d'n mestkuil smijt as vuil!
Eén spenazieplaantjc, van God gegeven, is me meer
wèèrd, as tien penhouwers waar da pampier van Lo-
carno mee geteekend is en waar heel de plieslewèreld
veur overènd staat om da dink terecht te brengen!
Ochèrme!
Nog sjuust emmen In Londen kunnen zien, hoe de
vrede d'r veurstaaL
Daar emmen ze de grotste keet gemokt om d'r
vloot te houwen.
Wa zal dus da pampier van Locarno veur wéérde
emmen as er weer oorlog komt? Nog minder as 'nen
kruiwagel oorlogsmarken teugen dieën tijd!
Lot staan d'n penhouwer waar da pampier mee on
derteekend is!
Ge zouw bekaanst zeggen, da-d-et 'n flaauw recla
mesmoesje is, 't kwijtraken van da dink, om op die
manier nog 's te laten zien da-d-al die vredesconferen-
sies nog zoo mis nie zijn.
Maar mijn maken ze nie ongerust horre, mee die
vredesrillekwie! Keb meer te doen mee de spenazie en
slaai, waar ze d'n hemel op ons bloote kniekes veur
moesen bedaanken en die ze behaandelen as essetee!
Amico, Ik schel d'r af. M'n vel ls staampende vol
en 'k gaai nog effekee naar buiten tot d'n zonsonder-
gaank! Veul groeten van Trui en as altij, gin horke
minder van oewen toet a voe
DRé.
UIT VOORRAAD LEVERBAAR
afgewerkt met coromandel en esdoorn, bestaande uit Dressoir, Trek-
tafel, 2 Fauteuils, 4 Stoelen, Spiegel, PRIJS f510.-.
Bekleeding naar keuze. Kan ook in andere samenstelling geleverd worden.
III.
In ons voorgaand artikeltje wezen we op het groo
te voordeel dat er voor de maatschappij in zou ge
legen zijn, als er overal door de geheele wereld een
vrij ruilverkeer was. Helaas, dit is een droombeeld,
waarvan de werkelijkheid nog in het verre, verre
verschiet ligt Zelfs een afzonderlijke conferentie
daarover te Génève gehouden, waar afgevaardigden
van de meeste staten, aanwezig waren, is op niets
uitgeloopen, en onze Nederlandsche afgevaardigde al
daar, de heer Colijn, moest met ledige handen naar
huis terugkeeren. Hij had voor zijn mooi werk al
daar een beter lot verdiend, doch het mooht niet zoo
wezen. Tarieven hier, tarieven daar, overal tarieven
en invoerrechten die het vrije ruilverkeer duchtig be
lemmeren en velen vragen zich af of Nederland zich
nu maar zoo alles moet laten welgevallen. Ik weet
dat er onder de landbouwers, vooral in het Zuiden
van onze provincie aanhangers zijn van de leer, als
iemand je slaat, welnu, sla dan terug. We kunnen
toch immers ook wel wat terugdoen. Al zijn we een
klein land, we rekenen op de wereldmarkt toch nog
wel mee.
Om dit te demonstreeren, heeft de Secretaris der
Holl. Maatij. van Landbouw een berekening opgezet
van hetgeen ons land in heit afgeloopen jaar 1029
heeft uitgevoerd. Aan allerhande artikelen leverde
ons land aan het buitenland voor 1989 millioen gul
dens. Van deze 19S9 millioen ging allee.n voor een
waarde van 456 millioen guldens of ongeveer 23
van het geheel naar Duitschland. Bij deze 456 mil
lioen was een bedrag van 250 millioen gulden aan
bodamproducten of wel ongeveer 1/8 gedeelte van
onzen totaaluitvoer.
Het ligt voor de hand natuurlijk dat deze getallen
teii opzichte van Duitschland zoo groot zijn. Duitsch
land toch ligt nabij onze grenzen. Het is een bij uit
stek industrieland, en heeft dus een dichte bevol
king; welke behoefte heeft aan velerlei producten
van land- en tuinbouw. We kunnen in dit land be
trekkelijk goedkooper leveren, dan vele andere ex
porteurs van veeteelt-, landbouw- en tuinbouwpro
ducten.
Weet ge geachte lezer wat nu een bezwaar is van
dezen eenzijdigen uitvoer naar Duitschland. We zijn
met dezen onormen uitvoer naar Duitschland te veel
van de handelsverrichtingcn van dit land afhanke
lijk geworden.
Wanneer zoo'n groote klant als Duitschland hooge
invoerrechten gaat heffen, zooals we dit den laatsten
tijd ondervinden, gevoelen wij daarvan een groote
terugslag. Wanneer onze export voor hetzelfde be
drag naar 10 diverse staten ging, zou het weinig hin
der veroorzaken in den gang der zaken als één van
die landen ging doen wat de groote afnemer nu doet.
Nu is de wereld groot genoeg en onze exporteurs zit
ten gelukkig niet voor een gat gevangen en met onze
qualiteitsproducten zullen we wel weer nieuwe markt
ten veroveren indien dit tenminste ook niet ver
hinderd wordt door tariefmuren in andere landen,
doch voor dit alles is tijd noodig. Dat gaat zoo maar
niet ineens.
Welke producten gaan nu zoo al naar Duitschland.
De voornaamste zijn wel deze: Boter voor 77,3 kaas
45.1 eieren 67.4 hoenders 86 versche groen
ten 62.6 bollen en heesters 20.3 mnd -en kalfs-
vleesch 85.7 aardappcle:1 30.7 en versch fruit
41.4 Duitschland is dus een zeer belangrijke af
nemer van onze producten, die wij graag tot klant
zouden wensehen te houden.
Wat betrekt ons land nu van het buitenland. Vol
gens denzelfden heer Hulsmand, die dat netjes heeft
nagerekend, beliep dit over 1929 een waarde van
2752 millioen gulden. Hiervan leverde Duitschland
30V2 of 812 millioen gld. Tegenover een uitvoer
naar Duitschland van 456 millioen, staat nu een
invoer van Duitschland van f842 millioen,
m.a.w.: wij, het kleine Nederland, betrekken veel
meer van Duitschland, dan Duitschland van ons, of
m,a.w.: wij maken het dus mogelijk en niet in ge
ringe mate, dat in Duitschland de fabrieken kunnen
blijven werken, en dat er zeker heel wat minder
werkeloosheid heerscht, dan wanneer wij die Duit-
sche producten niet zoo maar vrij invoerden in ons
land.
Deze ingevoerde producten- zouden ook heel best in
ons eigen land kunnen worden gefabriceerd, hetgeen
aan de werkeloosheid in ons eigen land zou ten goede
komen. Waarom dan zoo lijdzaam alles te accepteeren
de maatregelen die het buitenland gelieft te treffen.
Sla terug, zoo redeneert men dan; misschien is dan
het spelletje eerder uit, dan wanneer men maar lij
delijk toeschouwer blijft. Deze landbouwers, die ik
zoo sprak, zouden dus gaarne een vechttarief op het
verlanglijstje plaatsen dat aan de Regeering zal wor
den aangeboden om verbetering in den toestand te
brengen. Of zij gelijk hebben? Wie zal het zeggen,
Voorloopig maakt de redeneering nog geen opgang,
want als ik mij niet vergis, heeft geen enkolc land-
bouwmaatij. dit onderwerp positief naar voren ge
bracht. En daar is reden voor. Al lijkt alles heel aan
nemelijk, toch liggen op dit terrein heel wat voet
angels en klemmen.
We zullen er eens één noemen. Van de 2752 mil
lioen gulden die wij 's jaarlijks aan producten in
voeren, maken de voederartikelen voor ons vee een
zeer belangrijk quantum uit. Gesteld nu eens dat
de Regeering besloot om een invoerrecht te heffen van
deze voederartikolen. Dat zou natuurlijk dete voeder-
artikelen duurder maken; de akkerbouwers zouden
dat wel fijn vinden, die waren er mee gebaat, want
de groentenprijzen zouden daardoor een gelijke ver
hooging kunnen ondergaan. Doch de koeboeren zou
den zich die duurdere granen moeten aanschaffen.
Als die deze meerdere onkosten nu maar konden ver
rekenen met de zuivel prijzen en de vleeschprijzen,
dan zou ten slotte het buitenland onze afnemers
deze invoerrechten betalen. Doch in werkelijkheid
gaat het geheel anders. Het duurdere vleesch, de
duurdere zuivel vindt geen aftrek in het buitenland.
Men gaat daar dan koopen bij goedkoopere adressen
en het gevolg moet worden dat de veehouders in
weerwil van duurder voer, mindere prijzen voor de
producten verkrijgt Wat voor de eene partij dus een
voordeeltje is, is schade voor de andere partij. Dit
gaat altijd zoo met invoerrechten. Daarvan profiteert
de een ten koste van den ander, aangezien al die
rechten willekeurige menschelijke instellingen zijn
en de fouten vertoonen die aan menschenwerk eigen
zijn. Ik geloof niet dat dit de juiste manier van han
delen zou zijn. Er zijn m.i. betere.
Ik zal eens een voorbeeld geven. Duitschland neemt
per jaar van ons af 800 millioen eieren. Geen ge
ring aantal dus. Ons ei heeft in Duitschland een zeer
goeden naam en wordt daar graag eenige pfenningen
duurder betaald dan het eigen inheemsche product
Om de menschen in Duitschland te dwingen de on
gewilde Duitsohe eitjes te consumeeren, heeft de
Rijksdag het invoerrecht op eieren verhoogd tot 30
Mark per 100 K.G. Dit besluit zal eerst waarschijnlijk
in het eind van dit jaar van kracht worden. In de
laatste jaren is de kippenstapel in Duitschland na
tuurlijk ook evenals bij ons, reusachtig uitgebreid
en in de toekomst zal het aaitla kippen in Duitsch
land natuurlijk nog belangrijk omhoog gaan. Sta
tistieken wijzen uit dat de Nederlandsche kippen
evenwel gemiddeld 159 eieren per jaar produceeren,
terwijl de Duitsohe het niet vorder kunnen brengen
dan 100 eieren per dier. Vanwaar dit verschil? Dit
zit hem in onze intense selectie gedurende vele ja
ren. Wij hehben dus een voorsprong met onze kip
pen op de Duitsohe kippen van 50 eieren per jaar.
Laten wij dit uitbuiten en laten wij trachten dezen
voorsprong te blijven houden. 150 eieren per kip ge
middeld is al niet weinig, doch door goede legsters te
fokken, kan dit getal toch nog wel gemiddeld over
het geheele land met 30 a 40 per dier opgevoerd
worden. Nu is het gemiddeld 150. Dat wil dus zeg
gen, dat er ook nog kippen worden gehouden die veel
minder produceeren. Die moeten er uit; weg met die
dieren. Kook er maar soep van; als zij daar ten
minste nog voor deugen en laten alle kippenhouders
zich toeleggen op het fokken en houden van waar
devolle dieren. Om dergelijke dieren aan te schaffen
kost iets meer, doch door het grootere aantal eieren
dat men raapt, zullen deze kippen toch op den duur
ECHTE FRIESCHE
20-50ct per om
heit goedkoopste zijn. Het gemiddelde getal van 150,
moet dus omhoog. We moeten Duitschland daarin
voorblijven.
En dankten tweede moeten de productiekosten van
een ei kleiner worden lager worden. Men zal dit
moeten zoeken in oen meer rationeele voedering;
een voedering overeenkomstig de hedendaagsche
eischen der wetenschap. Men zal dan misschien per
kip iets meer aan voer moeten betalen,
maar naar verhouding van het aantal eieren dat
men door een goede voedering meer raapt, zal de
productie van een ei goedkooper worden. Een ra
tioneele voeding is altijd de goedkoopste per ei. Ook
met de voedering kunnen wij dus de eierproductie op
voeren, doch de productiekosten zelf, verlagen. En
als derde punt van beteekenis zal de pluimveehou
der zich nog meer dan tot heden moeten toeleggen
om de kippen zoo groot te bpengen en zoo te verzor
gen, dat zij juist de eieren produceeren in den tijd
dat deze het duurste zijn. Hiervoor is kennis van
zaken noodig. Voor zoover het onze pluimveehouders
betreft, de groote massa hiervan is voldoende onder
legd om de groote voordeelen van bovenstaande be
schouwingen in practische toepassing te brengen. Dit
hebben wij ook voor op de Duitsche kippenhouder3
als massa beschouwd. Het intensieve dat onze be
drijven eigen is, mist men nog in Duitschland. Alles
is daar nog veel meer extensief dan in ons land. Met
de invoerrechten als beSchermmiddel zullen de Duit
sche kippenhouders zich ook wel niet zoo er op toe
leggen om hun bedrijf intensief te maken, want dit
is weer de groote fout van invoerrechten: 's menschen
geest en genie wordt niet genoeg gescherpt. Er be
staat geen strijd tot intensiveering, geen drang naar
volmaking. Neem in een land de tariefmuren weg
en zoowel de industrie, als do landbouw valt cr dan
als een kaartenhuis in elkaar. Op een vrije concur
rentie is men nooit ingesteld geweest. We kunnen
het dus nog wel bolwerken in weerwil van de hooge
tarieven, doch dan gezorgd voor verbetering van de
kwaliteit van het Hollandsche export-ei, en van de
verpakking, verbetering van de legsters op de boer
derij en verbetering in de manier van voeren. Vooral
de veilingsbesturen en allen die bij den export betrok
ken zijn, kunnen in deze heel veel doen om den goe
den gang van zaken te bevorderen. Hetzelfde wat ik
hierboven aanstipte over onzen kippenstapel, zou
van meerdere andere producten uit landbouw, tuin
bouw en veeteelt kunnen worden aangehaald. Su
perieure-kwaliteit met de minst mogelijke kosten ver
kregen, dank zij een wetenschappelijke ondergrond
zij en blijve de leus van ons in den strijd tegen da
tarieven.
S. V.
Een „hariverscheurenden aan
blik". Bedelende bedriegers,
die gemiddeld 11 dollar per dag
verdienen en dat is nog heel ge
ring. Een ware stadsplaag.
De bedelaars, die op de straten en stations van den
ondergrondspoorweg van New-York om een aalmoes
bedelen, bieden, aldus de „N. S. C." vaak een hartver-
scheurenden aanblik. „Hoe treurig" zucht de gevoelige
dame. ais ze, geroerd, haar penningske offert om de
ellende te lenigen. Een feit Is het, dat dit ambacht, dit
handwerk, waarbij veel ellende wordt vertoond, een
zeer winstgevend bedrijf is en dat vele van deze „arme
slokkers" in de Amerikaansche steden een grooter In
komen hebben dan de teerhartige lieden, die zich zoo
vriendelijk beijveren, hen te helpen.
Leden van de universiteit van Chicago hebben kort
geleden, een studie gewijd aan de bedelarij, en niet
slechts enkele uitzonderingen onderzocht, doch de ge
middelde gevallen. Getuigenverklaringen en eigen aan
schouwing gaven tot resultaat, dat de bedelarij In Chi
cago, vijf tot twintig dollars per dag verdient Gemid
deld verdient hij elf dollar per dag. In New-York is
de zaak niet beter.
In de laatste jaren zijn de bedelende bedriegers tot
eene ware stadsplaag geworden. Zoo gedachtenloos
werpen de voor het moment levende wereldstedellngen
hun geld weg, dat zelfs een bedelende nieuweling meer
verdient dan een fatsoenlijk man door behoorlijken
arbeid. Door weldadlgheldsvereenigingen werd vastge
steld, dat de toestanden verschrikkelijk zijn en de
meeste bedelaars geen hulp noodig hebben. Een slechts
eenigszins medelijdenwekkenden kerel speculeert niet
tevergeefs op het medevoelen van zijn medemenschem
Een goede stand, zooals de trappen welke naar den
ondcrgrondschen spoorbaan voeren of zeer drukke
hoeken van straten, ls een ware goudmijn.
Zoo zou een der bedelaars, geïnstalleerd bij een v«t
de stations van den „ondergrond" minstens dertig dol
lars perd ag verdienen. Menigeen zal bij dergelijke ver
dienste voor een bedelaar wel wat al te hoog geschat
vinden. Deze meening bewijst evenwel, dat men niet op
de hoogte Is van het bedelaarsbedrijf. Toen, eenigen tijd
geleden, een man werd gearresteerd, omdat hij ln de
wagens van den ondergrondsche had gebedeld, bleek,
dat hij, op een tocht van vijf minuten 25.73 dollars had
veroverd. Hij verklaarde, dat hij een slechte week heeft,
wanneer hij niet minstens 200 dollar ontvangt
De bedelaars te Chicago schijnen dus tot een klasse
der „ongeschoolde arbeiders" te behooren. Of de kan
sen op een „fatsoenlijk stuk brood" zijn in Chicago
kleiner dan in New-York. Daarom ls het zeer waar
schijnlijk, dat er wel eergierige bedelaars van Chicago
naar het Oosten, naar New-York, zullen trekken, waar
een „dorado" hun tegenlacht.
Ook de New-Yorksche bedelaars zijn met den tijd
vooruitgegaan. Waren vroeger de bedelaars vaak goed
gekleed of poseerden ze als fatsoenlijke lieden, wicn
het is tegengegaan, thans doen ze alsof ze gebrekkig
of ernstig ziek zijn.
Vertelden ze vroeger hun slachtoffers een lange lij
densgeschiedenis, zoo gaan ze thans zielkundiger te
werk en volgens de Oostersche methoden, door hun
„gebreken" te vertoonen, waarbij zij stommetje spelen*
In werkelijkheid evenwel leidt deze bende van bedrie
gers een vroolijk en behagelijk leven. Een aantal woont
buiten ln villa's en komt dagelijks naar de stad voor
„de zaak". In één geval bewoonde een van deze bede
laars een geheelen vleugel ln een hotel. Op de sti and
promenade van het bekende Cony-eiland werden kortge
leden. twee luxe-bedelaars gearresteerd, juist toen zij
op het punt stonden, ln een zeer elegante, dure auto, dis
door de vrouw van een hunner werd bestuurd, hun
operatieveld te verlaten.
Twee wandelaars hadden zich bij de politie beklaagd,
dat zij door de twee bedelaars op onbeschaamde wijze
waren lastig gevallen. Op hv. politiebureau vond ro»n
in de zakken van deze twee heeren 97 dollars in bank
noten cn in zilveren munt Het gemiddelde van elf dol
lars ie toch eigenlijk heel „gering", als men bedenkt dat
