VERMAKELIJKE KRONIEK Brabantsche brieven. WETENSWAARDIGHEDEN. VAN Groot Gortbuikenburg, door DIRK DUY VEL Junior. Hoofdstad van Opper-Kafferstein FEUILLETON. VERTELLINGEN. Menier, UI venhout, 23 Juni 1030. Wat 'r allemaal aan 't. haandje-n-is, d'n duvel niuK 't weten, maar as 'k 'r de kraanten allemaal zoo op nalees, dan zou 'k zoo zeggen: wij gaan gat- vergimme meetellen 1 't Is 'n mirakel, maar d'r zijn snotverdorio al Ol laandsche kraanten, die over ons wel 's 'n aander atukske schrijven, dan over messenstekerijen, die en da zeggen ze 'r dan nie bij, die kraanton- zwammei's, hier dik- kels gebeuren deur aanderen dan sjuust Brabaan- der.s. Ge zul misschient denken, amico: „wat zit d'n Dré op z'n perdje! Nouw, amico, da lijk licht 'n bietje erger dan 't is, maar, 'lc wil 't genogt weten: ja, ik zit op 't perdje! Jaren laank al komen ier 's zomers eiken dag barstensvolle treinen uit Ollaand mee Ollaandcrs die ier komen proffiteeren van ons schoone laand mee z'n zeldzaam mooie bosschen, mee z'n endelooze hciën, mee z'n aarigc durpkes, z'n sjarmaante stcde- kcs. Ze komen genieten van de sterke boschlucht, die, deurdrongen van d'n zuutgeurenden hars. die ier en daar as klonters stroop zoo maar uit de mastenboo- rnoii vloeit, uren ver in de rondte veur 't opsnuif en is! Ollaandsche kinderkas, mee gezichtjes as vuil' emmc- kes, „bleeknuskes" noemen ze die daar, komen in zwermen elk jaar naar de Ulvenhoutsche bosschen en as die schaapkes weer verom gaan, na enkele we ken, dan emmen ze kopkes waar de gezondheid as klaprozen op.de wangeskes lect. Dan schitteren die oogskes as twee sterrokes aan d'n donkeren hemel. Kn dan zee Trui altij, as die troepkes opgefleurde kin- derkes weer over d'n weg gongen mee d'r rieten kof- ferkes in d'r starke knusjes: „Zunde veur God, dat die schapen van kienders weer naar die stinkende stad t rugmot ten, tusschen al die steenen en stoffigen smurrie". Das al jaren zoo, jaren! En toen 't pas begon, die z.g. gezondheids kolonies ier, toen hè'k dikkels ge docht, g'ad: as die kienderkes groot zijn, as ze dan d'r eigen zullen herinneren do schoone uren en da gen en weken ier deurgebrocht, as ze zullen beseffen hoe goed "t. ier toch voor ze gewiest is, dan zullen me in Ollaand veul mcnschen krijgen, die gin kwaad meer van ons Brabaantsclic laand beuren wil len! Genogt is er over onze kontrijen geschreven en ge drukt ecwiest. Genogt 't schoon geprezen. As ik al- •leen m'n eiges al nagaai, dan hè'k in jouw kraant al 'n dikke honderd-en-veftig brieven van mijn gezien en keb, naar m'n beste weten, oe zooveul schoons ver teld os maar meugelijk was! Ollee, laat ik 'non keer 's vva trotsig zijn: da-d-al- leen moest sodemekajer al genogt zijn gewiest da-d- jedcreen, maar veural dc kraantenmannen, ons schoone laand 's mee 'n aander ogske bekeken. Da ze nie, as d'r vaders en grotvaders, geregeld zat ten te schempen en te klieren teugen ons. D'r eigen op de hogte stelden, daar betalen dc ahbenees toch zekers dc centen veur, en nie zatten nd te zeeve ren wat er vruuger wier gokwcild. Waant, amico, al zee ik aan 't begin van m'n brief- ke: „wij gaan meetellen", alles bij mekare mokt eenon zwaluw nog ginncn zomer! Nog veuls te veul zijn wij 't vijfde wiel aan d'n wagel! As ze van onze schrijve I's en dichters wa goeds motten zeggen, dan doen ze da-d-op 'n toontje van 'non ouwen heer, die genadig 'n plumpke weggift en as ze veul goeds motten zeggen, zooas lest mee dieën Teun Coolen, dieën bockcnschrijver, dan sta-g-et woord „Babantsch" zóó vet gedrukt, dat de verwonde- rink al uit d'n drukinkt te zien is, da-d-ok ier men- selio» wonen, die iets kennen zooas in Ollaand! Onze ververs, die ier blijven wonen, omda ze 't ier zoo schoon vinden en d'r eigen laand nie in d'n steek kunnen laten ('n eigenschap, tusschen twee hokskes, die olleen geprezen wordt van 'nen buiten- lnandcr!), dan kunnen ze mee de grotste moeite soms pin ordentelijke zaal huren in Ollaand, om d'r schil dert ukken op te hangen om wa van da goed te slij ten. Ge mot nie denken da'k da zoomaar neerkalk; 'k weet et van de ververs zclvcrs en 'k zou nie graag de kunslzalen noemen, waar aan die jongens ge vraagd wier: „go zij toch nie Rornsch?" Onzen Vincent, do grotste verver van deus eeuw, wijfie geleuven da ze boven d'n Moerdijk maai aam- j wet ii dat te *r eenexï .van ons is! As ze over hum schrijven, dan siaat er nie mee zukkc verwon derde dikke drukletters: „d'n BRABANTSCHE" schilder van Goch. Dan is 't: „d'n Nederlander van Goch'\ Kei» ze in m'non zak, amico! lloe zouw.da komen? Ik denk van ons eenvoudig taaltje Elk veugeltje ringt zooas 't gebekt is. maar d'n zang van 't. Bra- Jiaantsclie veugeltje schijnen zo nie te willen be- lüsteren! 'i MotVlómsck zijn! Dón is 't schoon! Veur 't Brahaantsch schamen ze d'r eigen. As ge da sprikt, dar» bende n ferinieliclid da nie aangekeken wordt, of, as ze T niet buiten kunnen, bekijken mee 'n klop- ke op z'nen schouwer en 'n meelijend lachske van: „óch, t is ok wel n aardig menneke! Nie heelegaar goed wijs, maar idioten motten er ok zijn!" Wij zijn 'n bietje te veul tegeceiertrouw, geleuf ik. ij schenken te gaauw in en zetten te vlug de frèèt op tafel. Kn me zeggen 't te vierkaant in d'r ge masseerd bakkes waar t op staat! Allemaal dingskes die z'oevv nie vergeven. 11 da'k daar zoo allemaal op koom, dat 's te zoe ken in 'n sttikske da 'k ergens gelezen eb, in 'n Ollaaiidseli blad, amico, waarin die kraant veur z'nen vrees uiikwam, da wij ons eigen hoe laanger hoe meer trugtrekken. „Hoe zou da zoo komen," vroegen zo in da stukske! Nouw gij! Das' zoo op de manier as van die twee kwajongens op z'n kaïitoiy. die, efkes olleen gelaten, mee stoelen en lessenaars hadden gerauscht, dat de kachel d'r van omver gcsallemaanderd was. En toen d'n baas binnenkwam en vroeg: „wa-d-is ier gebeurd", tot antwoord kreeg: „wij zaten zoo en de kachel viel om." Ollee, liee-d-ier al 's ééncn Ollaander z'n eigen ver veeld? Of emmen ze altij veul plezier g'ad? Ozoo! Maar waarom dan in Ollaand zijnde, weer leggen te zeeveren teugen onzen Vastelavond? Teugen onze kermissen en al onze fiesten? Waarom? k Zou daar wel 'n antwoordje op kunnen geven, maar 't is zoo wel tc snappen. !s leut-emmen dan minderwèèrdig? Is 't dan kin derachtig om veul van oew eigen schoono laand te houwen? Is 'nen kiuastcnèèr, die z'n moerstaal sprikt, z'n' werk daar don minder om? Is ons laand niet schoon genogt soms om geschilderd en ok beschreven te won en? Brcng-d-ons laand nie evengoed z'n kun- stcnèèrs, z'n perfesters en z'n menisters op as Ol laand?. En, om in de mode te blijven: nie evengoed goeie voetbalders? Zijn ons laandbouwperdukter» soms minder? Onze èrebeesjes? Hadden ze die maar? En witte wel, da-d-onze tulpenvelden en blombol- len in 't westen van Brabaant, gin horke onder em men gedaan van t jaar veur de Ollaandsche blom men? Onze Zeuvenbergsche piepers, zijn ze nie gezocht? Kn de indestrie, amico? De suikerfëbrieken, die mee muljoenen en muljoe- ncn gedreven wonen? Kindhoven da-d-'nen wèreld- naam heet: onzen kanalenaanleg, is 't allemaal min der? Och man, ik kan zóó deurgaan, tot vanavond toe, maar 'k maak zonde van t kostelijke weer! Ik gaai, as d'n wiedeiweergaai, 'n end aan dit briefke maken, waant 't zonneke staat ons laand te beschijnen da-d-alles trilt en fonkelt van gouwen licht. Van 't spinneraggeske da-d-as 'n pèèrlmoeren kaantwerske in de struiken haangt; van 't veugeltje da glaanst of 't van fluweel is tot de vliegeskes toe, die ronddaansen op d'r bronzen vleugeltjes, "t is alle maal zoo schoon, da 'k er nie van binnen blijven kan! Vleeje week, mee 't onweer, toen docht ik da-d-alles betooverd was. De natte pannendaken, beschenen deur d'n avond gloed, ze leken van rooi koper? Tempeltjes van goud, zoo waren de kleinste hüskes. 't Brons bestoof de boomenkruincn, De takken zatten vol van 't gloei end rood! En toen daar, over al die verniste pracht en pronk, over die torentjes en purperen weilanden, over de bosschen die gemonteerd leken mee gouwen zelf- kaanten, toer» daar 'non rengelboog over spande, die as 'nen oorejool van bovenèèrdsche pracht om de we reld henen straalde, die achter uit de bosschen op steeg en dwars over Ulvenhout lcoepelde da ge stil en klein wier van de goddelijke pracht, toen docht ik zoo: Onzenlieveneer telt ons wel mee. Veur hum is 't hier nog schoon genogt, om er nog vva pracht en praal bij te zetten en kad n bui, 'r.' bui, amico, om aan d'n eerste d'n beste 'nen rijksdaalder te lecnen! Kom, ik schei d'r af. 'k Gaai de velden op. Me zijn aan 't hooien. De locht van 't hooi golt ier de ka mer in, 'k kan 't nie mee houwen bij da fleschke inkt. Dus veul groeten van Truit en as altij, gin horke minder van oewen toet a voe DRé. IS HET U BEKEND: dat ofschoon Potosi, in Bolivia, een van de hoogst gelegen steden ter wereld, in de tropische zone ligt, er eiken nacht nachtvorst heerscht? d a t de stoombooten op de Amazonerivier hout gebrui ken inplaats van steenkool, voor het stoken der stoom machines? dat men 1000 groote stukken gedroogd vuurhout noo- dig heeft, om dezelfde hoeveelheid energie te verkrij gen, die door 1 ton kolen versohaft wordt? dat een telefoongesprek tusschen New-York en Londen ln 1930 werd verlaagd van 45 tot 30 dollar per 3 mi nuten? Muziek veredelt. Zij trekt den geest de« menschen opwaarts. Een Fransche Kenau Hasselaar. Hoe zij Parijs van den ondergang redde. Johanna Hakbijl, wier eigenlijke naam was Jo- hnnna Lainè, verdient een eereplnats onder de vrou wen, die zich. evenals onze vaderlandsche heldin Ke nau Hasselaar in de geschiedenis van het krijgswezen een naam hebben verworven. Evenals de Maagd van Orlear.'s was Johanna Lainé een zeer eenvoudig meisje. Zij woonde te Benuvais in de omstreken van Parijs, toen de vijanden van Lodewijk XI het land en de omstreken van deze plaats afliep en bezetten. De strijd ging voorname lijk tusschen Lodewijk en zijn vasal Karei der. Stoute. De Fransche legers verwoestten Bourgondië en Vlaanderen, staken Picardië in brand en rukten tenslotte tegen Parijs op. Den 27en Juni zouden zij voor Beauvais komen, welke stad geen bezetting kende: daarom meende Karei de Stoute haar zonder slag of stoot te kunnen bemachtigen, hetgeen hem echter niet gelukte. Want daar de inwoners van het stadje reeds genoegzaam van de geweldenarijen van den vijand op de hoogte waren gebracht en het lot van zooveel steden in Picardië hadden aanschouwd, wilden zij tegen iederen prijs deze ramp afweren, en vereenigden zich daarom mannen zoowel als vrou wen. De laatsten stelden zicii onder de vlag van Jo hanna.. De godsdienst versterkte hun moed, want voor dat zij zich naar de stadvesten begaven, trok ken zij naar de hoofdkerk en haalden vandaar de overblijfselen van den II. Angadrema, welke zij in processie ronddroegen. Toen de Bourgondiërs voor de stadsvesten kwamen, vonden zij de wallen met man nen, vrouwen' en kinderen bezet, waardoor een he vige strijd ontbrandde. De vrouwen stonden in de voorste gelederen en werden aangevoerd door de moedige Johanna, die een hakbijl in haar handen had, en daarmede de vijanden ontving. Herhaaldelijk trachtten de vijanden, die de muren beukten, deze te beklimmen, liet gelukte zelfs aan een fier Bour gondiërs in het heetst van het gevecht het vijandig wapen op den wal te doen planten. Plotseling vloog Johanna met een hakbijl op den man toe en deed hem naar beneden tuimelen. Het vaandel bracht zij zegepralend bij haar gezellinnen. Toen er tenslotte nog hulp kwam opdagen, moest Karei met zijn leger zich terugtrekken; hij had een vierde van zijn mannen verloren. Door de redding var» Beauvais was nu ook de stad Parijs van den ondergang bevrijd, waardoor natuurlijk het dappere voorbeeld van deze eenvoudige lieden de grootste bewondering in Parijs afdwong. Daar de redding dei- stad volgens de meening dier dagen voornamelijk was toe te schrijven aan de patronesse van Beau vais, bepaalde Lodewijk XI, dat op dei, 14en October een plechtige processie ter eere van de heilige zou worden gehouden, welke rond de wallen van de stad zou trekken, waarbij dan de vrouwen den voorrang moesten hebben. Bovendien stond hij aan de vrou wen toe, als uitzondering op de toen bestaande ver ordeningen omtrent het dragen van voorwerpen van weelde, om zoowel op den dag van haar huwelijk als bij andere gelegenheden, wanneer zij zulks verko zen, haar eigen keus cn keur halssnoer, juweelen en kleederen te dragen. De stad en burgerij kregen nog talrijke andere privilegiën, terwijl Johanna en haar echtgenoot van belastingen werden ontslagen. In den aanhef van den. brief, waarin deze gunsten wor den toegestaan, wordt melding gemaakt van de hel dendaden van de geprivilegieerde. Om de overwin ning nog feestelijker te gedenken, besloten de inwo- ders van Beauvais den 27en Juni een nieuwe proces sie in te voeren, welke plechtigheid bleef bestaan tot aan de Fransche revolutie. Zij werd vanaf dien tijd verboden tot in 1800, toen Napoleon haar bij decreet herstelde. Op het stadhuis van Beauvais bewaart men thans nog het door Johanna indertijd veroverde vaandel als een roemrijk teeken van haar vrouwelijken moed. Het avondje nit. Vóórdat hy getrouwd was: Taxi Twee loge-plaatsen Bonbons 2 Porties ijs Taxi Totaal en na het huwelijk: Tram Bioscoop 1 Pils Tram f 18.— f 0.20 f 1.20 t 0.20 f 0.20 f 1.80 RIDENDO DICERE VERUM! Waar gij de rauwe waarheid biedt; Zoo doet het schertzend, Want... dan kwetst ge niet! Aan alle lieve lezers van de Schager Tandenknarser, die nog aan Sinterklaas gelooven! Och, och, dat is me weer een kladdige week geweest van groote emoties. Als dat zoo door mag gaan. behoe ven de tot den dood getrouwe nasnuffelaars van de Grootgortbuikenburger gijntjeskroniek niet bang te zijn voor opheffing wegens gebrek aan actief. Om te be ginnen is het me een waar feest u te kunnen mededee- len, dat ma belle Trui haar a-page kop heeft doen sta- biliseeren door het aanbrengen van een Purmarender haargolf. De goeie ouwe Janus de Louije. sinds 'n halve eeuw de coiffeur en barbier van do Grootgortbuikenbur ger diaconie en speciaal belast met de verzorging van de pruiken en baarden der gemeenteraadsleden van Bui tendijk, heeft dit kunstwerk met behulp van buigtan gen en geelectriceerd prikkeldraad op waarlijk schitte rende wijze tot stand gebracht. Drie volle uren heeft Trui in den Sing-Sing op den electrischen stoel gezeten! Als je die marteling moet aanschouwen, dan dringt het eerst tot je door, welk een bewonderingswaardige kracht de vrouw bezit om het lijden te verduren en moet je je verheugen over de wijsheid der natuur, dat je nooit geen mannen op alle middagen zie loopen, want waarlijk de lucht zou verscheurd worden door hun gehuil en hun jammerklachten, als het uur der beproeving gekomen zou zijn, zooals de bijbel zegt. Maar nu is Gode zij lof en dank, het groote leed weer voorbij gesukkeld en is Trui op de fiets gesprongen om haar fijn gepurmerende sjansstest te laten bewonderen door vrienden en gebu- ren. Heeft me nu dat ouwe knotje meegenomen de mat- teklopper, in 'n schoone stofdoek gewikkeld! Ik daoht natuurlijk in mijn opgespoten groene on schuld, dat ze uit den tijd was geraakt en roep: He Trui, weet je niet dat je de matteklopperSnauwt ze: Och suffert, hou toch je stomme boerekop, dat is me tennisraket. Je weet toch zeker, wel, versteende muilezel, dat het tot de „bon ton" behoort om lid van een tennisclub te zijn? En als jij nou wat meer dividend uit je hersensklodder had weten te kloppen, dan was je nou geen saisoenventer met korte turf, versche bokkem. bananen, ijsco en rooie kool, onder het motto „Variatio delectat" geweest en had ik meer kans gehad, ingedeeld te worden bij de meer gesitueerde Grootgortbuikenbur ger gortaristocratie en behoefde ik die komedie met die gecamoufleerde mattenklopper niet op te voeren, want tennissen is nou de modesport geworden van levenslus tige Grootgortbuikenburgers van beiderlei sexe tus schen de 12 en 80. Het maakt niet uit welke godsdienstige of politie ke of richtinglooze richting je ben toegedaan. De geloofs artikelen van het tennisspelletje zijn overal gelijk en het doel is bij de meesten hetzelfde: O, moeder, die man. die man, die man! Alle duidelijk kenbare en geregistreerde vaatjes zuur bier van Grootgortbuikenburg. die al jaren lang het be kende vetteschapenweidje hebben afgegraasd en aan de kpurpeo op het bleekveld van de diaconie stonden te wachten op de dingen die nooit komen wilden, hebben nu weer nieuwe hoop gekregen en zich gepraepareerd met Sloans linement voor de rimmetiek, Kruschen Salts voor de slanke lijn, de Puncktroller voor gortbuik-re- ^ductle, Nujo! voor gestadige stoelgang en Kings peper munt voor overtollige gassen, om aldus tot nieuw le ven gewekt, het laatste offensief op een nog onvoldoend versterkt mannenhart, te openen. Het lukte niet met gimmen, schaatsen of dans. het tennisveld is nu haar laatste kans. En is ook die laatste kans vervlogen, dan gaan ze door met uit te droogen. Ja, geëerde parochianen, het leven is inderdaad geen permanent lolletje. Zoo ben je gezond en zoo moet je de W.C. bezoeken. Protesteeren helpt toch niks! Weet u wat ouwe Papa Cats. geen* slappe Cats, maar Japie Cats zoo snedig zegt: 't Is met 't leven alzoo gesteld Als met een ruijm en open velt. De Uoeije pluct er voetsaem grss, De bije honig ende was. de kickvorsch vint er jeugdigh lis De oijevacr een hagedis. De seug die wroet er wortels uijt, Dc mensch die leest er heijlsaem kruijt De spin die suijgt er haer fenijn, Het aes ls naer de monden sijn. Met uw goedvinden, geachte luisterkakketoes zullen wij nu dit onderwerp vaarwel zeggen en 'n andere pie per aan de vurk prikken. Het doet mij dan oprecht ge noegen en ik ben er tot in het merg mijner magere bot ten van overtuigd dat gij ten volle ln mijn vreugd zult deelen, dat naar ik heb vernomen, in de villa van den naar lager belastingspheeren vertrokken oud-president van de Rechtbank, zal worden gevestigd het kantoor van do Zuiderzeewerken. Niet dat ik nou zoo reusachtig hoog loop met die droogpomperij, maar als er nou toch 'n flietertje van al die miljoenen bezijden valt, dan gun ik, als overtuigd Grootgortbuikenburger dat voordeeltje het eerst aan mijn woon- en geboortebedstee, ziet u? Geen bokkem zoo magher of zoo kwaet, als er niet wat vet uyt- braet, niet waar, stos gosers? Maar waar het met die onbedwingbare droogleggerij heen moet, kan ik me cp de wereld van O.L.H. geen denkbeeld van vormen? Zouden ze nou heusch die kisten met spijkers niet ergens anders beter aan kunnen besteden? Waar blijkt eigenlijk gezegd nu uit de dringende behoefte aan land, als de spinazie naar de vullesbelt gereden en 'n wagpn bloemkool de nominale waarde van 5 cent vertegen woordigt? Hebben de heeren, die nu met zooveel ijver in onze millioenen rondploeteren en ons al bij voorbaat blij maken met het goud uit schuim gewonnen, nu al met zekerheid vastgesteld, dat het ons niet zal vergaan als die gepensionneerde keukenmeid, die uit een loterij een olifant had gewonnen? Ze kon 'm niet lo- geeren, ze kon 'm niet slachten, ze kon 'm niet braden en geen mensch wilde 'm voor niks nog niet hebben! Als straks alles droog ligt en het bouwland kan worden opgeleverd, dan weet ik nog niet, waar de lief- hebebrs vandaan moeten komen, bereid om duizenden guldens voor één hectare te besteden, zonder de zeker heid dat er 'n knap stuk brood kan overschieten! Ik vraag maar. zijn die droogleggers er nu eerlijk van overtuigd, dat de voordeelen door de nadeelen over troffen worden? Niet allemaal tegelijk je vinger op steken. Een voor één, assieblieft. Hebben ze zich voldoende rekenschap gegeven, dat we heel wat bronnen van bestaande inkomsten zullen moeten missen voor winsten, die eigenlijk gezegd, nog in de lucht zwabberen? Het zal wel zoo goed als vast staan, dat de vangst van Zuiderzeeharing, bot, paling, garnalen, ansjovis, spiering en zijenet-schol radicaal naar den bliksem zal marcheeren. En afgescheiden van het feit, dat men zal verstoken blijven van al dat goed en gezond volksvoedsel, want geen enkele van deze vischsoorten kan de Noordzee opleveren, omdat de sa menstelling van het zeewater zooveel verschilt, zullen toch zeker al die van hun broodwinning beroofde menschen aan 'n ander menschwaardig bestaan gehol pen moeten worden. Krijgen de visschers die peperdure hectaren bouwland, dat goud uit schuim gepuurd, zoo maar voor Lou snetjol? Dat wordt dan 'n goeie spe culatie! Die rekening klopt wel, denk ik. Bovendien, zijn de menschen kapabel om van spieringmeppers zoo ineens maar tot vakkundige landbouwers omgetóoverd te worden? En wat zal Opperkafferstein 'n reuze-attrac ties missen, als die beroemde Zuiderzee, met al haar schilderachtige en folkloristische kustplaatsjes en. eiland jes. ie verbrokkeld tot 'n paar meertjes, plassen, platte polders en boomlooze bouwakkers? Wie zal nog naar de Volendammers en Markers omkijken, als ze niet an ders meer doen dan eendenbroeien en bieten rooien? Het nationale costuum zal dan ook wel heel gauw ver vangen worden door Lowie Davids' confectiepakkie en zullen de meiden van Volendam, Marken en Urk het ook wel vertikken om nog langer met zeven baaien rokken en 'n floddermuts rond te loopen als het geen cent de makke meer in hun diezak brengt! O! En de Amerikanen. Engelschen en andere toeristen kunnen dan volstaan met bij de Hembrug op den spoordijk te gaan staan en den IJpolder in te linken, want 'n ander bjoetifoel salt zullen ze in Volendam dan óók niet in hun schelvisch-oogen krijgen. En wie heeft er nu nooit gehoord, dat al die vreemde scharminkels naar ons land komen om den IJpolder of de Haarlemmermeer te bewonderen of te Tutjehorn en Kalverdijk hun zomervacantlc door te brengen met riet- scheeren of baggerbeugelen! Het beroemde Hotel Spaander is misschien wel 'n geschikt perceel voor veilingsgebouw. Het gaat nog al flink met land- en tuinbouw, 'n boerewagen beste bloe- metjcskool voor 5 spie! Jonge, jonge, wat zal die uit gedroogde Zuiderzee ons er weer schitterend bovenop helden! Met steun van 't Buitenland, dat ons nu al begint te pesten met verscherpte protectie-maatregelcn tegen den invoer van onze producten. Ha. ha. 't is om je 'n kriek als 'n wolkenkrabber te lachen, als het niet zoo Traurlg was. Nee. ik vind. ze hadden met die poepelarij nog maar *n slordige 50 jaar moeten wachten Ze zitten ons na verloop van 12 jaar nog altijd uit te melken vanwege die vervloekte oorlogsleeningcn-. Ze moeten met de lijm stok in 't wegcnbelastingpotje hengelen als 'n offerbus- gannef om de begrooting sluitend tc maken. Waarom bet een niet af te maken alvorens aan 't andere te beginnen? Is dat 'n economische politiek van lik me pet. of niet? Ja, ik begrijp wel wat er achter schuilt, maar ik zeg bet vast niet! Als jelui je hersens, geliefde Christenen, «•ens flink door laat spuiten met kukirol dan weet je lui 't misschien nog beter dan ik, in stomheid en ar- moed geboren Grootgortbuikenburger, wiens rosc-satij- nen-wiegie de vurenhouten draaikreb was. Maar dit wil ik nog zeggen tot afscheid en besluit, dat ze eerst maar eens het practisch cn economisch resultaat van het verworvene uit schuim gepuurde goud moeten afwachten, alvorens nog meer millioentjea als - -"Tl te vc~d?n. Dag zeit DIRK.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1930 | | pagina 18