Raad Sint Pancras. Hit Buster Keaton's leven. In Frisco's Chineezenwijk Uit de Filmwereld De man met het bevroren gezicht, die nooit lacht, tenminsteniet op de film. Zeven en dertig jaar geleden trad in een klein West- Ameriknansch stadje een variété-gezelschap op. Een van de nummers van het programma was: „The two Keatons", doch het werd plotseling van het program ma afgevoerd en de monschen moesten het zonder acrobatep-duo stellen. Korten tijd daarna waren er drie Keaton's: twee groote en een baby. Deze baby was de thans beroemde „man met liet stalen snuit". Buster Keaton en als een van de merkwaardige fei ten van zijn geboorte is bekend, dat zijn vader en moeder zoo arm waren, dat zij alle kosten, dio de nieuwe wereldburger met zich bracht niet konden betalen. Papa Keaton trad toen eenige dagen op als straatacrobaat, vlak voor een kerk en toen hij drie dagen op deze wijze wat geld verdiend had, werd in diezelfde kerk Buster Keaton ten doop gehouden. Bij deze eerste voorstelliing van Buster aan het publipk, bleek, dat de baby heelemaal geen Buster heette, maar gewoon Joe, net als z'n vader en toen Joc Jr. zijn eerste wankele schreden op dit onder- maansche gezet had, werd besloten, dat hij zoo spoe dig mogelijk tot acrobaat opgeleid zou worden. Een paar jaar later heette het nummer dan ook: „The three Keatons" en de bescheiden rol van de derde, die aanvankelijk bestond in het aangeven van allerlei dingen, werd belangrijker, naarmate hij groeide. Zijn vader leerde hem op alle manieren te kunnen vallen zonder zich pijn te doen en de kleine Joe bleek vele talenten in die richting te bezitten. Hij viel 7.00 vir tuoos, dat de beroemde acrobaat Houdini, hem zien de, riep: „What a buster!" en van dat oogenblik heette Joe Keaton Buster. BUSTER KEATON. Te three Keatons „maakten" hun nummer zeven tien jaar lang. En meer en meer toonde Buster zich uit het goede acrobatenhout gesneden. Hij kon zoo raar niet vallen, of hij krabbelde weer overeind, zon der zich bezeerd te hebben en langzamerhand werd deze eigenschap de clou van het variété-nummer. „Ik weet nog goed", vertelt Buster, ,„dat we eens speel den, terwijl een troep aangeschoten studenten op een van de eerste rijen in de zaal zat. De jongelui waren erg vervelend en toen ze op een gegeven oogenblik moeder uitlachten, werd vader zoo boos, dat hij me opnam en midden tusschen de lawaaimakers in gooide. Ik kwam er natuurlijk goed van af, maar de studenten minder en er is later nog een heel ka baal over dit geval geweest." Toch is Buster Keaton eenmaal zóó terecht geko men, dat het hem wél pijn deed. Als slot van het nummer gooide vader Keaton zijn zoon over een heele serie obstakels heen, in zee. Dat wil zeggen: in een zeedécor. Een soort canvas hangmat ving hem dan op. In een theater had men echter deze vang- mat naast een muur gehangen en dat wist papa niet. „Ikzelf .merkte het, toen ik op den muur viel en een para ribben brak", vertelt Buster heel droog. Het waren dagen van hard werken en meestal wei nig verdienen. De kleine familie, altijd op reis. nooit zeker van een engagement, had niet bepaald een pret tig bestaan, maar het optimisme van den ouden Kea ton hield er den goeden geest in. Uit deze periode stamt ook de kennismaking van Buster met zijn huidigen regisseur Edward Sedge- wick. Ook deze werkte oorspronkelijk in het variété, tezamen met zijn ouders en broers in een equilibris tennummer „The five Sedgewicks". Wel merkwaar dig, dat een dezer Sedgewicks den man was, die Buster Keaton, zijn oud-collega regisseerde in zijn 4 laatste films voor Metro Goldwyn Mayer: „Een huwe lijk uit Wraak", „De Cameraman", „Vree and Easy" en de thans in productie zijnde „Fonvard March". In ieder geval waren de tooneelknechts en de andere artisten nog niet gelukkig, wanneer de Keatons cn de Sedgewicks in één programma optraden, want de jongelui maakten altijd een heidensch spektakel en zeten steeds de boel op stelten. Wanneer Buster Kea ton en Edward Sedgcwick oude herinneringen opha len, kan men gelooven, dat er'heel wa t gelachen wordt. Die dagen in het variété waren voor den lateren filmacteur een prachtige leerschool. Hij kreeg dans lessen. kon piano spelen, goochelen, kende allerlei tooneeltrucs cn wag ook een uitmuntend imitator. Na verloop van jaren was Buster Keaton, wiens eenige talent was, dat hij kon vallen zonder zich pijn te doen, expert in dansen, zingen, acrobatiek, gooche len, mtisiceeren, jongleeren en er waren niet veel za ken op variétégebied, waar hij niet ln thuis was. Toch nam zijn carrière 111 dit bedrijf een spoedig einde, toen de film in opkomst kwam. Als jongeman van 18 jaar kwam Buster in nanraking met een ze keren Roscoe Arbucle, die eenigen tijd later als „Fatty" groote bekendheid zou verwerven. Deze liet Buster in komische twce-acters optreden als slagers jongen en zoo kwam Buster in het filmbedrijf. Toen Fatty bekender werd, ging Buster in hetzelfde genre voort cn hij maakte op 20-jarigen leeftijd reeds een heele serie komische filmpjes. De vriendschap van Faity en Buster is steeds blijven bestaan. Men weet misschien, dat Arbucle later in een groot schandaal betrokken werd (naar later bleek: ten onrechte), zoo dat hij in de filmwereld onmogelijk werd, maar Buster heeft hem nooit in den steek gelaten en is nu zelfs bezig om Fatty in Engeland aan een enga gement te helpen. Langzamerhand ging Buster meer geld verdienen en de zorgen van de .familie Keaton werden met den dag geringer. Totdat de oorlog ook hier als spelbre ker optrad. Buster nam dienst, werd naar Frankrijk gezonden, maakte, een goed deel van de actio in cn om de loopgraven mede en keerde, zonder noemens waardige verwondingen, als sergeant-majoor naar Yankeeland terug, waar hij onmiddellijk weer aan 't. filmen ging. In 1921 trouwde hij met Nathalie Tal- madge. de zuster van Norma en Constance cn het mag als streepje aan de balk het huwelijk is zeer gelukkig, terwijl Buster thans de trotsche vader is van twee zoons, Bob en Joe. Na den oorlog steeg de vraag naar Keaton-films. Vooral Europa was buitengewoon met den „man met het bevroren gezicht" ingenomen en uit dien eersten tijd na den oorlog stammen films als „The Navigator", „Go West Young Man", „Battling Butler", „The General", en anderen, die de heele wereld lie ten lachen. Daarna volgde zijncontract met Metro Goldwyn Mayer, dat juist dezer dagen weer verlengd is. Voor deze maatschappij maakte hij eerst „Een Huwelijk uit Wraak" en „De Cameraman", terwijl hij zijn talkie- carrière begon met „Free and Easy", een film, die dezen winter ook in ons land uitgebracht zal worden. Zijn vader en moeder leven op het oogenblik rustig in Hollywood en wonen dicht bij hun zoon, die zoo snel beroemd werd, mede omdat hij nooit lachte. Keaton is in tal van opzichten een uniek filmar- tist. Niet, omdat zijn genre nu eenmaal het quasi- ernstige is, maar omdat hij zijn film met evenveel zorg opbouwt, als een architect een huis ontwerpt. Hij berekent zorgvuldig den tijd van iedere scène, werkt met fracties van seconden en laat niets aan het toeval over. „Tijd", zoo zegt hij, „is de essence van de filmco- medic. Een grappige scène kan volkomen bedorven worden door een te snel of een to langzaam effect. Als ik een film maak, zijn „spacing en timing" de belangrijkste dingen. Wanneer U een grappig ver haaltje vertelt en U brengt de pointe te snel naar voren, is het succes nihil. Zoo is het op het tooneel, zoo is het mogelijk nog sterker op de film. Tijd nemen is alles. Het komische genre stelt de zwaarste eischen. Men weet van te voren nooit, waarom het publiek zal la chen. Ik kan de garantie geven, dat ik een zaal met menschen aan het huilen breng door een van de vele sentimenteels en melodramatische methoden- maar ik ben er nooit zeker van, dat ik de menschen aan het lachen maak, voordat ik een film in publieke vertooning gezien heb. Wij brengen in komische films tal van scènes, waarvan wij zelf verwachten, dat men er om zal lachen, maar vaak zijn het heel andere scènes, die het groote succes hebben. Ik mag wel het geheim verklappen, dat wij daarom vaak veel meer komische scènes maken, dan er in de film voorkomen en deze brengen wij dan in de plaats van de minder succesvolle. Men moet met het publiek buitengewoon oppassen. Het ziet als één man een détail, dat den makers van de film ontgaan is. Neem bijvoorbeeld een scène uit „The Navigator". Ik zwom daar in een duikers- pak onder water en trachtte het verkeer voor de vis- schen te regelen. Wij lieten deze scène proefdraaien voor een gemengd publiek, voornamelijk studio-per soneel. Een flink lachsucces was het resultaat. Maar toen de film klaar was cn proefdraaide, lachte nie mand om do scène. Wat bleek het geval? Ik was naar den zeebodem afgedaald om een meisje te red den en het publiek verkeerde teveel in spanning over het lot van dit kind, dan dat het om andere dingen kon lachen. Het wilde een redding zien, geen grap jes. En ofschoon de film voor een groot deel op deze scène steunde, moesten we haar nolens volens cou peeren." Wij mogen hier nog wel vertellen, dat Buster Kea ton in het dagelijksch leven heelemaal geen „stalen snuit" heeft Integendeel :hij lacht graag en heeft een zuiver gevoel voor humor. Vaak haalt hij in de studio's malle streken uit. Buster is overigens een zeer bescheiden man. Hij stelt zeer veel belang in technische problemen en is een verdienstelijk mecanicien. Verder is hij een ver dienstelijk musicus en een geestdriftig base-ball spe ler. Keaton is aanvoerder van het Metro Goldwyn Mayer baseball-team en de primus van de ploeg. Een andere hobby is: het grootbrengen .van allerlei dieren. Buster bezit een groote boerderij, waar de meest uiteenloopcnde dieren opgevoed worden. E11 verdereen harde werker, een goed zaken man en een aangename causeur, die in de filmkolo nie geen vijanden heeft. Zijn beste vrienden zijn z'n regisseur, Edward Sed- gewick, Lon Chaney, William Collier Jr. en een be kend basehall-speler Judge Landis. Keaton is thans bezig aan een oorlogsfilm „Voor waart Marsch", welke ook in het Spaansch gemaakt wordt. Hij zal nog minstens vier groote films voor Metro Goldwyn maken. Waar de Sterren hun vacanties doorbrengen. Als men de tegenwoordige productieHjsten der groote filmmaatschappijen ziet, vreest men wel eens voor de vacanties van hen, die dagelijks in en om de studio's in actie zijn, maar wanneer de zomer aanbreekt, blijkt toch, dat de meesten nog wel even tijd hebben om er voor een paar weken of langer tusschen uit te gaan. De meesten gedurende 11 maanden aan Hollywood gebonden gaan op reis en anderen voelen er meer voor om eens gezellig te luieren. Hier zijn de vacantieplannen van verschillende Metro- artlsten. Lon Chaney trekt naar de Sierras, bij Independence Lake, waar hij een houten huisje heeft laten bouwen. Lon kan daar een van zijn grootste liefhebberijen: fo rellen visschen, botvieren. Vrouw en zoonlief gaan met hem mee. William Hainis heeft plannen voor een reis naar Nieuw Mexico, hoewel hij er ook nog over denkt om naar Europa te gaan. Buster Keaton is al ln Europa gearriveerd en toert in een auto door verschillende landen. Hij zal, met z'n vrouw en z'n schoonzuster (twee Talmadges) speciaal eenigen tijd in Duitschland blijven, teneinde zijn Duitsch wat „op te frlsschen". Marie Dressler heeft haar vacantie al achter den rug. Zij bezocht, evenals Ernest Torrence de hoofdsteden van Europa en is nu weer in Culver City terug. John MacBrown en zijn vrouw trekken naar Ala- bama, om aan hun ouders eens te laten zien, hoe de eerste kleinzoon in de familie er uit ziet. Grace Moore heeft geen vacantie. Zoodra haar Tenny- Lind film gereed is, gaat zij naar de Metropolitan Opera in New York terug. Hetzelfde is het geval met Lawrence Tibbett, die nog zooveel opera- en concert engagementen heeft, dat er van vrije dagen wel niet Veel zal komen. Conrad Nagel heeft het nog te druk en blijft als hij nog vacantie kan krijgen rustig thuis. Anita Page maakt een auto-tocht naar eenige mooie streken van West-Amerika. Lewis Stone kruist met zijn jacht op de zilte baren. Kay Johnson maakt met haar moeder een reeks bergtochten. Raquel Torres heeft haar vacantie benut om haar nieuwe huisje bij Malibu Beach, het tegenwoordige paradijs der filmsterren, in te richten en gezellig te maken. Greta Garbo maakt een wandel- en autotocht naar het Yösemite National Park in Californië. een der schoonste plekjes van de Vereenigde Staten. Wallace Beery, Reginald Denny en Lella Hyams zijn thuis gebleven. Charles King is naar Europa vertrokken, evenals Marion Davlea Bessie Love logeert bij vrienden in Burlington. Robert Montgomery heeft een huisje gehuurd in Big Bear en Mary Doran deed hetzelfde in Manhattan Beach. Cecil de Mille vaart met zijn luxe-schoener in de Golf van Mexico. Clarence Brown maakt per vliegmachine een uitge breide trip door geheel Amerika en Canada. 'Opera's in de toekomst. De voorspelling, dat we over vijf jaar complete groote opera's op het witte doek zullen zien en te vens hooren, werd gedaan door Dr.- P. Mario Mara- fiotti, den stem-trainer en zang-expert der Metro Goldwyn Mayer. Dr. Marafiotti, die vroeger „stern- coach" van Caruso en Galli-Curci geweest is gelooft, dat de mogelijkheden der sprekende en zingende film zoo groot zijn, dat men zeker tot de opera-ver filming zal overgaan. De sound-techniek is in de laatste tijden steeds geperfectionneerd, men heeft door allerlei kleine verbeteringen de zuiverheid van toon opgevoerd en nog iedcrcn dag weet men door kleine veranderingen aan de microfoons, de pick- ups en de opname-apparaten mooiere effecten te be reiken. De samenwerking tusschen technici en mu sici heeft veranderingen van de orchestrale arrange menten tengevolge gehad en langzaam maar zeker bereikt men het volmaakte. Het succes Van een film als „The Rogue Song", welke binnenkort in ons land onder den titel „Zi- geunerliebe" wordt uitgebracht, versterkte het ge voel, dat een muzikale romance van dit soort een tusschenvorm was om te komen tot een werkelijke opera en in deze richting werkt Metro Goldwyn Mayer dan ook bijvoorbeeld steeds verder. Oscar Strauss, de bekende Wecnsche componist, vervaar digt op het oogenblik muziek voor een lichte operette en het is niet onmogelijk, dat hij binnenkort met verrassingen voor den dag komt. De stap van ope rette naar opera is voor het filmbedrijf geen groote. Wanneer men over enkele maanden succesvolle ope rettes als „Die Lustige Witwe", „Marietta", „New Moon", etc. verfilmd zijn, kan men gerust een stapje verder doen. Dr. Marafiotti meent, dat de verfilming van een opera groote mogelijkheden biedt, omdat de groote scènes veel „echter" kunnen zijn, dan op het too neel en omdat men voor iedere rol een prominent zanger kan kiezen. Men heeft meer ruimte dan op het tooneel, men kan veel meer geld besteden aan koren en solisten en last not least de zang komt beter tot haar recht. Dat klinkt misschien bru taal, maar de Hollywoodsche experts zijn het erover eens, dat een reproductie van een film met zang in een bioscooptheater zuiverder en mooier is en zeker beter te hooren en te verstaan, dan de werkelijke stem in een operagebouw. Alle toeschouwers kunnen het gezongene tot in de fijnste nuances volgen en dat is in de opera niet mogelijk. Wanneer men een opera als „Aida", die ook voor het oog veel schoons biedt, gaat filmen met de beste opera-artisten, die er zijn, dan kan men er zeker van zijn, dat een dergelijke productie een succes wordt. Maar eerst moet de weg daartoe gebaand worden. Dr. Marafiotti zeide voorts te gelooven, dat bij een ontwikkeling van de film in deze richting meer jonge krachten naar voren zouden komen. Jeugd, schoon heid en een goede stem zijn factoren van beteekenis in een dergelijk geval. Denk eens aan „Ramon Nol varro". Hij begon in „Het Lied van de Zuidzee" met een bescheiden song, hij liet in „Dcvil May Care" (De vaandrig van den keizer) hooren, dat hij goede liederen zeer goed zingen kan en wanneer men zijn nieuwst film „The Singer of Secilla" hoort, zal men moeten erkennen, dat hij operazanger is. En nu is Novarro nog iemand, die zichzelf ontwikkeld heeft en die spelenderwijs zingen leerde. Bij systematische stem-oefening zal Amerika prachtig materiaal heb ben. Aldus deze Italiaanscho stern-expert. De tijd zal leeren of hij al dan niet gelijk heeft. door HAROLD LLOYD. Wanneer vooraanstaande personen U vertellen, dat zij om studie-redenen 'n kijkje gaan nemen in een andere wereld wanneer zij zich ten dien einde uit dossen zooals Haroen al Raschid in het sprookje clan wordt de aandacht van den lezer gespannen en dan verwacht hij allerlei merkwaardige onthullingen. Ik wil eerlijk zijn! Toen ik het plan had opgevat om de Chineezenwijk van San Francisco te bezoeken, voelde ik mij weinig interessant. Ik had heel veel gehoord over de geva ren van deze hel ik wist, dat er op klaarlichten dag menschen verdwenen dat het oog van de Ame- rikaansche wet daar slecht ziet en dat Justitia's arm er weinig vermag uit te richten. Ik dacht aan donker Cairo, waar de macht van den Engelschen koning niets bereikt en zoo is het ook in Frisco's Chineezenwijk, want daar leven menschen van een andere beschaving, al wil ik niet beweren, dat zij van een mindere of grootere beschaving zijn als wij, maar het is oen beschaving, die andere ze den cn gewoonten eerbiedigt. Toen ik eens donker New York bezocht, in verband met de opnamen van mijn film „Om 's hemels wil", was het toch anders. De onderwereld der blanken is wel donker, maar niet geheimzinnig. De politie kan er werken, rechercheurs kunnen zich als misdadigers voordoen en zoo maandenlang in het gezelschap van dieven cn rpoordenaars leven, zonder in het oog te vallen. Want het zijn toch ook blanken. In Chinatown kan een blanke detective niet wer ken. De gelen vormen één front zij richten alles onder elkaar uit en zelfs moorden worden zelden aangegeven. Maar de misdaad komt er niet veelvuldiger voor, dan elders; Chinatown is geen Chicago. De misdaad is er niet georganiseerd, zij wordt er alléén stil ge houden. I)e menschen zijn er even goed of even slecht als in de haven- en bankwijken. Zij leven er niet anders. Zij houden hun cultuur in eere cn hebben hun vaderland lief. Beroemde geleerden en kunste naars en ook machtige industrieëlen, die nu in fraaie landhuizen, vèr van het Chineesche Ghetto wonen, werden in deze omgeving geboren. Ik moest de Chineezcn-wijk bestudeeren, omdat ik 'n film wilde draaien, die in dit milieu speelt. Ik speel er de rol in van een pechvogel, die na aller lei gevaarlijke avonturen toch nog heelhuids weet te ontkomen. Maar u wilt natuurlijk iets van die avonturen we ten? Moet ik u dan de kleine kroeg beschrijven, waar ik drie nachten op den houten vloer sliep? Of de merkwaardige spijzen in het restaurant of de verruk kelijke danseresjes in het kleine gele cabaret of de dikwijls zoo overdreven beschreven opiumkitten? Van deze laatste hebben wij er met groote moeite één ontdekt. Inderhaast moesten wij een paar schet sen maken, teneinde later de décors daarnaar te kun nen ontwerpen. Toen wist ik nog niet of ik 'n derge lijke scène wel zou draaien, want het is heelemaal niet gemakkelijk, om in zoo'n duistere geschiedenis 'n humoristische nooit aan te brengen, entragi sche films mag ik nu eenmaal niet spelen. Waarom? Omdat u, jazeker u, het mij verbiedt! U en het pu bliek over de gansche wereld. Of zoudt u Harold Lloyd als Romeo of Hamlet willen zien? Maar een avontuur beleefde ik toch! Een jonge Chi neesche, die onze plannen niet kende en die ons voor geleerden of journalisten aanzag, begeleidde ons in een Chineesche bioscoop, waar „De Pechvogel" werd gedraaid. Omdat wij de Chineesche tekst niet konden lezen, vertaalde zij deze in het Engelsch en hoewel zij erg zacht sprak, stoorde ons gefluister toch de andere bezoekers, die boos werden. Ik vertelde dus de jongedame, dat zij er maar mee moest ophou den, want ik verstond Chineesch. Zij geloofde het niet en om haar te overtuigen, vertaalde ik de volgende tekst ik kende alles uit mijn hoofd in het Engelsch, waarover zij zich zeer verwonderde. Bij het afscheid flaf ik haar een bril. Zij wist niet, wat zij daarmee moest beginnen cn dacht, dat het een grap was; zij vermoedde niet, wie ik was, want zonder bril ben ik onherkenbaar. Toen zette ik voor een oogenblik de bril op. Zij herkende mij dadelijk en was zoo verbluft, dat zij aanvankelijk geen woord wist uit te brengen. Tenslotte zei ze alleen: „Nu ver sta ik ook Chineesch, Mr. Llyod!" (Nadruk verboden.) (Meggendorfer Blatter). Dinsdagavond, 7 uur, vergaderde de Raad van bo vengenoemde gemeente in voltallige zitting ten raadhuize, onder voorzitterschap van den Ed.Achtb, Heer Kroonenburg, burgemeester. Voorzitter opent met een welkom aan de leden, waarna de notulen van de vorige vergadering wor den voorgelezen en onveranderd goedgekeurd en. vastgesteld. De stemmingen zullen aanvangen bij den heer Snel. Ingekomen stukken. Van Ged. Staten goedkeuring op het raadsbesluit tot den verkoop van het land in de Westbevcrkoog. Van den Keuringsdienst voor Waren, het verslag over 1929. Van de vereen. „De Koophandel" dankbetuiging voor de verleende bijdrage^voor de instandhouding van den nnchttelefoondienst. Van de Gezondheidscommissie te Schagen de reke ning over 1929, welke sloot met een voordeelig sal do van f810.73. Do begrooting voor 1931 aan dezelfde commissie sloot met een totaal van inkomsten en uitgaven van f1538.52, terwijl weer een bijdrage werd gevraagd van 2 cent per inwoner, wat dan f28.2Ö zuu uecua- gen. Bovenstaande stukken worden voor kennisgeving aangenomen. Als punt 2 staat op de agenda het verzoek van den heer K. Duif Cz., om toestemming tot het stich ten van een brug, achter zijn huis over do Achter vaart. De toestemming is reeds door B. en W. ver leend, onder voorbehoud, dat de Raad het goedkeur de. De afmetingen zijn voldoende, dus stelt voorzit ter voor, de toestemming te verleenen. Aldus besloten. Hierna wordt de gemeenterekening over 1929 inge diend, welke sluit met de volgende cijfers: De ge wone dienst in ontvangstn f58030.081/?., in uitgaven f52513.55, alzoo een batig saldo van f 5516.53%. De ka- pitaaldienst met een batig saldo van f200. Hierna stellen B. en W. voor, om de volgende ver ordeningen vast te stellen: I. Verordening tot heffing van 20 opcenten op de hoofdsom van de Gemeentefondsbelasting. II. Verordening op de invordering van de opcen ten op de hoofdsom van de Gcmecntefondsbelasting. III. Verordening betreffende de classificatie van deze gemeente in de derde klasse voor de heffing van de geraeentefondsbelasting. IV. Verordening betreffende de classificatie van. deze gemeente in de zevende klasse voor de heffing der Personecle Belasting. Uit de toelichting, door B. en W. gegeven, blijkt, dat de gemiddelde opbrengst over de laatste drie jaren f21745.80 is geweest. De heer Lek merkt op, de zaak eens te hebben na gegaan. Hierbij bleek, dat er volgens de derde klasse f1750.meer moet worden opgebracht, waardoor de kleine inkomens worden getroffen en dat is volgens spr. nliet juist. Nu is bij hem de vraag gerezen, kun nen wij niet met f 1750— minder toe? Al het geld, dat is opgebracht, is toch niet allemaal noodig ge weest Er is toch land gekocht en veel op de school afbetaald. Spr. zou de opcenten met 5 tot 50 progressief willen opvoeren, waardoor de grootere inkomens meer worden getroffen. Voorzitter voelt niet voor progressief, de fondsbe lasting i« al progressief, dan zou het dubbel progres sief worden. Het zou dan beter zijn om meer op centen te heffen, dan betaalt men over de heele linie meer. Spr. vindt het ook niet meer dan billijk, dat ongeliuwdon meer .belasting betalen, Als wij nu in de derde klasse gaan, krijgen we een aanslui ting op de reeds bestaande regeling. Na eènige onderlinge discussie wordt het voorstel van B. en W. aangenomen. Voorstel-Lek vond geen steun. 5. Subsidieaanvraag verpleegster. Na een oogenblik in comité te hebben vergaderd, deelt de Voorzitter mede, dat een schrijven is inge komen van „Het Witte Kruis", afd. St. Pancras, waarin wordt opgemerkt, dat in de stukken, welke B. en W. nog in handen hebben, staat vermeld, dat op een gecombineerde vergadering met de afd. Koe dijk is besloten, de zuster de vrije keus te Inten waar zij wil wonen. Daar de noodzakelijkheid van een verpleegster is bewezen, stelt de afd. voor de voorwaarde in te trekken. Voorzitter heeft er met ck?n dokter over gesproken, welke ook van meening was dat de zuster in St. Pancras moest wonen. Doch daar de zuster haar taak volbrengen moet, maakt het niet uit, waar zij woont. Spr. heeft geen voor stel, doch zou er nog eens nver willen denken en het bij de begrooting voor 1931 behandelen. De heer Snel zegt, dat wij aardig aan het knoeien zijn, het wordt van de eene baan op de andere go- schoven. Onze zieken moeten niet op hulp behoeven te wach ten. De gelegenheid is ernu, we moeten deze niet laten passeeren. Spr. is van de vaste overtuiging dat de voorwaarde maar een bagatel is. Het Zuideinde juicht ook een verpleegster toe. Het is noodzakelijk voor onze gemeente.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1930 | | pagina 6