8eestes-Sport en tan-Gymnastiek
u
mw
m"
#1P1
Hf
m
i
EVENTJES DENKEN
ONTERFD...!
VOOR ONZE SCHAKERS
VOOR ONZE DAMMERS
HET VREEMDE
WASBEERTJE.
Vraagstuk No. 665.
Vraagstuk No. 666.
Vraagstuk No. 667.
Vraagstuk No. 668.
WETENSWAARDIGHEDEN.
Bijvoegsel der Schager Courant van Zaterdag 3 Januari 1931. No. 8792.
onder leiding van GEO VAN DAM.
„EEN VRAAGSTUK VOOR SCHAKERS
EN NIET-SCHAKERS".
Gevraagd om op het schaakbord volgens onderstaand
diagram zoodanig drie koninginnen („dames" dus) en
twee kasteelen („torens") te plaatsen, dat deze 5 figu
ren alle velden van het bord bestrijken. De 5 stukken
In ons diagram zijn nu nog op geheel w i 11 e k e u r 1-
g e plaatsen neergezet. Zooals aan schakers reeds be
kend, beheerschen de kasteelen een geheele horizontale
en een geheele verticale rij, uitgaande van het veld,
waarop zij staan; de koninginnen beheerschen boven
dien de diagonale veldenrij(en).
mm
!|gg pp
■i
„EEN LASTIGE RECHTSVRAAG?"
Een zekere heer Jansenius wilde in het huwelijk
treden met een mejuffrouw Dickers, die een nicht van
ïijn weduwe is. Bij het aanteekenen werd bezwaar ge-
maakt en moest men onverriohterzake terugkeeren.
Waarom?
OPLOSSINGEN VAN DE PUZZLES
uit het vorig nummer.
No. 66L „EVA".
Gevraagd werd, den naam van Eva zóódanig weer te
geven, dat de naam evengoed van voren naar achte
ren als van achteren naar voren gelezen en begrepen
kan worden. Hieraan voldoet de omschrijving: MADAM
■ADAM, want Eva was immers de vrouw van Adam,
dus: Mevrouw Adam!
FEUILLETON
Uit het Engélsch van
DOLF WYLLARDE
2.
„Ik heb om thee gevraagd, maar als u liever wiskey
hebt, moet u het maar zeggen. Dat was eigenlijk beter
voor u, na al die nattigheid."
„O, neen, dank u wel. ik heb véél liever thee!"
„Ik heb de West-Indische cocktail nog niet leeren be
reiden, anders zou ik u die aanbieden!"
Ze haalde de schouders op.
„Het is heel gemakkelijk... en heel slecht goedje. De
mannen hier drinken er veel te vee van!"
„Het is hier een dorstverwekkend klimaat... die klam
me damp ondermijnt het gestel. Zijn er overigens veel
planters in de buurt?"
,.Er woont een rijkgeworden neger op L'Argent... dat
is uw naaste buurman. De Saphir, aan den anderen kant
is onbewoond. Dan is er meeneer Salmon op Rêve d'Or
en het terrein aan Trinity behoort aan het klooster,
waar u het straks over had. Verder is er niemand,
voor zoover ik weet"
„Wat een verlaten oord!" riep hij uit. „Is Rêve d'Or
ver?"
»,Drie mijlen berg-opwaarts."
„U krijgt zeker zelden bezoek?"
„Heel zelden."
Er was even een zwaarmoedige uitdrukking op haar
gezicht. Hij had medelijden met haar, uit den grond van
zijn hart, met dat knappe, levenslustige jonge meisje,
dat daar maar jaar in jaar uit zat te verschroeien in
de tropische hitte van de bosschen van San Joseph. Er
zou wel niet veel afleiding in haar leven zijn, dacht hij,
als gouvernante in het geisoleerde gezin van de West-
Indische planter.
„Er is in Port Gracas zooiets als maatschappelijk le
ven, veronderstel ik?" vroeg hij verder. „Het leek me
nogal druk toen ik er van boord ging.
Weer wierp Eulalie van onder haar wimpers een ver
No. 662. „AMERIKAANSCH".
Een millionnairszoon kwam op zijn vacantiereis geld
te kort en telegrafeerde daarom het volgende naar
huis:
SEND
MORE
MONEY
Gevraagd werd voor de letters de juiste cijfers in te
vullen. Een klein verschil van opvatting bij de oplos
sing van deze aardige puzzle moeten we eerst even
opmerken. Sommige inzenders meenden namelijk, dat
zoonlief vroeger al eens het eerstgenoemde bedrag ont
vangen had en daarbij nu het tweede
vroeg, waarna de som der optelling aangeeft, hoeveel
hij in totaal heeft ontvangen. De Amerikaansche zoon
tjes zullen echter hiermede wel geen rekening houden
en dus is er meer grond voor de meening, dat hij met
zijn optelling bedoeld heeft, 10652 dollar te willen heb
ben, en om dit in het geheim te kunnen mededeelen,
moest wel van een dergelijk optel- en codesysteem ge
bruik gemaakt worden. De oplossing is dus niet slechts
de „vercijfering" van het woord MORE, maar de vol
ledige optelling, die luidt als volgt:
9567
1085
10652
van J. H a r t o n g.
Zw. 4 stukken.
Diagramstand: Zw. Kd6, Phó, pion g3. Wit Pf8, pions
op g2, b5, b6, Te5, Kf5, Pb3. Wit speelt en geeft in
drie zetten mat.
stolen blik op hem, maar haar stem klonk heel rustig
toen ze antwoordde
„We wonen twintig mijl van Port-Gracas. Het garni
zoen en de regeeringsbureaux brengen daar leven in de
brouwerij. Ik geloof dat er ook dikwijls oorlogsschepen
in de baai komen. Het is ook de grootste stad van het
eiland. Trinity is maar een dorp."
„Ja, veel meer lijkt het tenminste niet," antwoordde
hij. „En als er een officiersbal is in Port Gracas, gaat
u er dan wel eens heen?"
Hij vroeg zich verbaasd af hoe 't kwam dat ze bij deze
natuurlijke en onschuldige vraag een kleur kreeg en
haar lange wimpers zich bijna geheel over haar oogen
sloten.
„Ik was geïnviteerd door een officiersvrouw, die
hier was geweest en die kennis met mij had gemaakt.
Ze bood aan om. als mijn ohaperone dienst te doen."
„En mocht u niet gaan?" klonk het medelijdend.
„O, zeker ik ben er heen geweest. Maar ik ben geen
tweeden keer gevraagd.
Het kwam er zóó ondeugend uit, dat hij het meisje
onmiddellijk begreep en met een blik van bewondering
op haar knap gezicht en fijn figuurtje zei hij lachend:
„U had een masker moeten voordoen! Het was ook
niet aardig van u, om uw chaperone in de schaduw te
stellen..."
„Het was heusch mijn schuld niet, dat ze zich gepas
seerd voelde." En toen, als om een eind te maken aan
het gesprek over dit onderwerp, riep ze uit: „O, daar
is de thee!"
Kwiek sprong ze op en liep naar de tafel, waar Jacob
den theeboel had neergezet"
„Ik moet mijn excuses aanbieden voor mijn hulpbe
hoevend theeservies, maar ik heb nog niet alles hier,"
zei Harrel, die haar gevolgd was en aan tafel was gaan
zitten, terwijl zij thee schonk.
„U verwachtte geen bezoek?"
„Ik denk er over om een dankfeest op te richten ter
eere van deze regenbui."
Hun oogen ontmoetten elkaar en ze lachten.
„Een bruine theepot", somde ze vroolijk op, „een ge
barsten witte schotel, twee blauwe bordjes en een kopje
met er op „Herinneringen aan Ramsgate". Hoe komt dat
in St. Alousie verzeild?"
„U kunt er nog bijzeggen, dat de bruine theepot een
gebroken tuit heeft! Tusschen haakjes, bent u wel eens
in Engeland geweest?"
OPLOSSING VRAAGSTUK No. 663,
van W. A. S h i n k m a n.
(Dubuque Chess Journal 1871).
De diagramstand was: Zw. pions op d6 en a3, Ke5,
Pfl en Pg2. Wit Ld8, Pe7, pion a5, Ld5, Ph3, Ka2, Dg2.
Wit speelt en geeft mat in twee zetten door Dgl.. Het
thema is hier de hinderlaag welke door twee ge
mengde batterijen wordt gevormd.
van G. L. G o r t m a n s, Amsterdam.
Zwart: 14.
Wit: 14.
DiagramstandZwart 14 sch. op 811, 13, 1521, 25,
26. Wit 14 sch. op 22, 27, 28, 30, 32—35, 37, 42—45, 48.
Wit speelt en verlokt zwart tot een foutieve voortzet
ting, waarna wit wint
OPLOSSING VRAAGSTUK No. 664,
van C. Janneman.
De diagramstand in cijfers was: Zw. 8 sch. op 3. 9,
14, 16—18, 22, 29 Wit 8 sch. op 20, 24, 26, 32, 33, 36—
38. Wit speelt en wint geestig door 2621!! (17:26
gedw.) 36—31, 33—28, 37:48!!, 24:4!
IS HET U BEKEND:
dat er in Amerika 94 steden met meer dan 100.000 in
woners zjjn, tegen 68 in 1920?
d a t 14 oesters net zooveel voedingswaarde hebben als
één ei?
dat sommige geleerden beweren, dat alle menschen
oorspronkelijk een zwarte huidskleur hebben gehad?
dat volgens een Londensch professor de beschaving
haar bakermat had in Egypte en niet in Babylonië,
zooals men meesta' aanneemt?
dat Saturnus tien manen heeft?
dat Jupiter 9 manen heeft?
ZATETiDAOAXOSmCHETS.
Een Canadeesche Oudejaarsvertelling,
van GEORGE DURBAN.
Geautoriseerde Nederlandsche bewerking
door SIROLF.
(Nadruk verboden alle rechten voorbehouden.)
DE sneeuwstorm gierde om de blokhut van Dick
Burns en sloeg rook die uit de primitieve
schoorsteen kwam neer in wilde flarden.
De hut stond op een opengekapte plek in
het woeste Canadeesche noorderland en Dick had
hem gebouwd, in het vreege voorjaar, toen hij met
zijn moeder hierheen getrokken was, en de Cana
deesche regeeringsagent zijn gebied had afgepaald.
Zijn grond, die hij eerst moest openkappen, al het
gewas dat erop stond, omhakken en de wortels eruit
werken. Het zwaarste pionierswerk dat er bestaat.
Maar de hoornen leveren best hout om huis en schu
ren te bouwen. Er is alleen maar reuzenkracht en
moed ^en ijzeren, taaien wil voor noodig; volhouden
en niet opgeven! En wanneer eindelijk de wildernis
overwonnen is, en de eerste oogsten vangoudgeel
graan van de glooiende vlakten worden binnenge
haald, dan zwelt het hart van den pionier van een
rechtmatigen trotsch.
Het was behagelijk warm in de hut. Het grootc
vierkante vertrek, dat nog toegang gaf tot enkele
kleinere slaapkamers, werd verlicht door de helder
oplaaiende vlammen van het groote houtvuur. Moe
der Burnns zat in haar schommelstoel bij het vuur
en verstelde ijverig een van Dick's shirts. Dick zat
aan de ruw-houten tafel, dicht bij het vuur gescho
ven, met wat met cijfers bedekte papieren voor zich.
Hij had op dezen Oudejaarsavond, de eerste in de
wildernis, eens wat zitten rekenen en begrooten, na
een jaar van ongelooflijk harden arbeid. De hut en
de schuren stonden er nu, en in den stal stonden
zijn twee paarden en zijn hond lag aan zijn voeten.
In de schuren stonden zijn landbouwwerktuigen, dik
in het vet, voor als straks het voorjaar kwam. Eu
met welbehagen dacht hij aan den voorraad levens
middelen, die hij gedurende het najaar bij kleine
partijen uit de stad had laten komen, conserven en
meel en vet, om den winter door te komen. Het gri
zoo'n veilig en behagelijk gevoel, vooral nu, terwijl
de sneeuwstormen om het primitieve, maar stevige
huis gierde.
Plotseling schoot moeder Burns overeind en staak
te het zachte schommelen van haar stoel. „Hoorde
je dat?", vroeg ze op eenigszins gedempte toon, on
danks zichzelf. „Het was net of ik iemand hoorde
roepen. Daar straks verbeeldde ik mij, dat ik gerucht
hoorde van paardenhoeven, maar dat is natuurlijk
onzin."
„Kom, kom", zei Dick, grimmig lachend, „dat is
verbeelding, moeder, U denkt toch zeker niet, dat
we Oudejaarsvisite krijgen? Haha, die is goed!
Branville-city ligt 6 uur hier vandaan, en dan moet
je nog een stevige knol hebben. En nu met de sneeuw
zou je binnen het uur hopeloos verdwaald zijn. Nee,
moeder, schenk liever eens in, de groc is allang heet
en de wijn ruikt nog lekker. Er kan hoogstens een
wasbeertje om het huis sluipen, dat per ongeluk uit
de winterslaap is wakker gemaakt en nu op zoek
naar voedsel is."
Dick Burns had nauwelijks de woorden geuit, of hij
sprong overeind. Hij had duidelijk gehoord, dat er
iets of iemand langs de ruwe boomstammenwand
van de hut had geschuurd en gestompt. Automatisch
gleed zijn hand naar zijn revolvertasch. Hij drukte
zijn hoed op zijn hoofd, lichtte de balken voor' de
deur op, en ontsloot de deur. Met een ruk duwde
hij haar open, tegen den storm in, en lichtte met ecu
stormlantaarn hooggeheven, naar buiten. Een
felle vlaag joeg hem de natte sneeuw in het gelaat.
„Nooit"
„In Frankrijk?"
„Een maal toen ik klein was. Ik heb bijna mijn beele
leven hier gewoond."
Er was iets als wanhoop in haar oogen. Hij had het
gevoel alsof hij naar een mooien, gekooiden vogel keek.
„Ik moet zorgen dat die tuit gerepareerd is bij uw
volgend bezoek," zei hij plagend.
De smartelijke blik was weer uit haar oogen verdwe
nen. Glimlachend keek ze naar hem op.
„Ik kom geen volgend bezoek brengen. We weten nog
wel hoe het hoort, hier op St. Alousie! En bovendien
kwaadspreken dat ze hier doen...*
Ze brak plotseling af en hij veronderstelde dat
daoht aan dat fatale bal in Port-Graqas, waar ze zoo
ongelukkig veel succes had gehad!
Opeens wees ze naar buiten. De zonneschijn stroomde
door de vensters naar binnen.
„Het is droog, ziet u wel. Ik moet maken dat ik weg
kom".
„En komt u heusch nooit meer eens dezen kant uit?"
„Ik ga wel eens met de kinderen rijden..."
„Komt u dan met de kinderen! Hoeveel zijn er?"
„Twee, de jongen is veertien; hij is nu pas bij zijn
vader in het bedrijf gekomen. Het meisje is twaalf, die
geef ik les."
„Enfin, ik zal in elk gevaJ mijn opwachting maken bij
de familie Slamon. Dat hoort toch zoo in een land als
dit, niet waar? En moet u nu heusch gaan?"
„Heusch. Wilt u Jacob vragen om mijn ponnie voor
te brengen?"
Ze praatten op de veranda nog wat oyer koetjes en
kalfjes tot Jacob met het rijdier kwam. Daarop ging
Harrel mee de trap af om zijn bezoekster bij het op
stijgen behulpzaam te zijn.
Toen ze weggereden was stond hij haar peinzend na
te kijken. Ze was werkelijk een wonder van schoonheid
en gracie, maar plaats in zijn hart had hij niet voor
haar.
Toen ze uit het gezicht verdwenen was. stak hij be
dachtzaam een sigaret aan. Hij keek naar den stoel
waarin ze gezeten had en daoht aan haar ondeugende
nagenieten van haar succes op het officiersbal, haar
onweerstaanbare behaagzucht, die toch in elk opzicht
onschuldig scheen. Hij moest in zichzelf er om lachen
Toch deed hij een wandeling rondom het huls, door den
verwaarloosden tuin, waar de rozenstruiken de grasran
den hadden overwoekerd en een wildernis hadden ge
schapen van geurende bloesems, waaraan de regendrop
pels nog als parils hingen. Hij plukte een bloem, stele
die in zijn knoopsgat en neuride een oud volksliedje,
waarin veel voorkwam van rozen en liefde en dat hij
vaak had hooren zingen door een meisje, ver weg, in
Engeland
HOOFDSTUK IL
Toen hij wat op streek was in zijn nieuw verblijf, gold
Harrel's eerste bezoek zijn zwarten buurman op L'ar-
gent, een practisch man, van wien hij een heeleboel
gewaar werd, dat hem interesseerde. Hij hoorde dat on
der de huidige omstandigheden de verbouw van suiker
in West-Indië niet loonend was, dat de bananen niet
concurreeren konden tegen die van Jamaica en dat
eigenlijk alleen de teelt van cacao succes beloofde. Adri-
an Dupigny, de zrwarte planter, had de bakens verzet
toen het getij verliep en het verbouwen van cacao had
hem geen windeieren gelegd. Maar hij was niet alleen
een goed zakenman; hij was op zijn manier ook trotsch
hij ging er prat op dat hij niet heeelmaal een neger was,
maar ook Fransoh bloed in de aderen had.
Na dit bezoek spoorde Harrel zijn negerarbeiders aan
om zpo snel ze konden, al het suikerriet van zijn ter
reinen te verwijderen en dat te vervangpn door jonge
cacaoplantjes.
De oude Jacob, het getrouwe factotum van den vori-
gen eigenaar, zag deze verandering met leede oogen; hij
moest van nieuwigheden niets hebben.
„L'Opale is een suikerplantage," hield hij koppig vol.
„L'Opale zal een suikerplantage worden, als ik daar
meer voordeel in zie," had Harrel een beetje uit de
hoogte geantwoord. „Jouw oordeel wordt niet gevraagd
Ga. naar de keuken!"
De oude neger vertrok geen spier van zijn gezicht toen
hij wegslenterde, maar toen hij de binnenplaats overstak
naar de keukeu en zijn meester hem niet meer kon zien
gaf hij den witten terrier, die juist langs hem heen liep,
een nijdigen schop. Harrel was dol op dieren en had.
Jacob ingeprent ze niet ruw te behandelen.
Eigenlijk had hij er meermalen over gedacht om Ja
cob te ontslaan, maar het kostte hem moeite om daar
toe te besluiten, omdat de neger zijn zonderlinge bloed
verwant lange jaren trouw en toegewijd had gediend.
Bovendien was hij een uitnemende kok, geen geringe
