- De Wereldreis van -
Dicky en Dirrekie Durf
WIMMEL'S BRIEF.
WARE WOORDEN.
Uit de Filmwereld
Filmopnamen buiten
Hollywood.
WETENSWAARDIGHEDEN.
ZATvnT)AC,Avomwnr,Ts
Een schets door SIROLF.
(Nadruk verboden alle rechten voorbehouden.)
HI.T heette natuurlijk Willem.
Maar als je vijf-en-een-half jaar oud bent
en nog niet op de groote school, dan neem
je het niet zoo nauw met die moeilijke na
men. Bovendien, van zijn prilste jeugd af, toen hij
nog maar amper een paar verstaanbare klanken kon
uitbrengen, had hij zijn naam verhaspeld tot Wimmel.
En zoo was het gebleven.
Ook toen zijn moeder dit leven verliet en het heel,
heel stil in huis werd. Pappie kwam stil en somber
s avonds thuis, zag bleek en diep terneer geslagen. En
Mina, de meid, die al van begin van meneer's trou
wen bij hun was, deed automatisch het huishouden,
van tijd tot tijd droefgeestig hoofdschuddend. Het
was erg vreemd. Want pappie en Mina ook hadden
Wimmel verteld, dat Mammie nu in den Hemel was,
en nooit meer terugkwam. Maar in den Hemel was
het heerlijk, had Mina gezegd. Dus moest Wimmel
het wel geloovcn. Maar waarom keken pappie en
Mina dan zoo bedroefd en waarom spraken ze over
Mammie 200 treurig en medelijdend?
Wimmel kon het niet erg goed begrijpen. En toch
'dacht hij erg veel na, de laatste weken. Want hij
had heel, heel veel van zijn mammie gehouden en
kon maar niet begrijpen, dat ze zóó maar van hem
was weggegaan, zonder hem goeien dag te zeggen.
Mammie had hem toch zoo dikwijls gepakt en geknuf
feld en gefluisterd dat hij haar eigen, kleine, liefste
broekeman was, haar kleine Wimmel. Nou, en je
liet toch je „eigen, kleine, liefste broekeman" niet zoo
maar alleen, zonder goeien dag te zeggen, om stille
tjes heel, heel ver weg, hoog in den Hemel te gaan
wonen? Nee*üee, Wimmel vond het een erg moeilijk
geval, waarover hij zwaar piekerde. En het was zoo
moeilijk, want Pappie scheen hem niet te begrijpen;
als hij er iets over vroeg en dan schoten er tranen
in pappie's oogen, net alsof er rook van zijn sigaar in
zijn oogen was gekomen, en dan rookte hij toch niet
eens! En als pappie dan erg had aan zijn oogen had
gewreven en gesnoven, alsof hij verkouden was, dan
sprak hij met zoo'n rare stem, dat Wimmel er heele-
maal van in de war raakte. En wat pappie zei, was
zoo onbegrijpelijk, dat hij er geen touw aan vast kon
knoopen.
Op een middag kwamen de buurjongens hem ha
len. Hij mocht mee een vlieger oplaten. Wimmel was
de koning te rijk. Hij zag huizenhoog tegen de jongens
op, want die waren al lang op de groote school en
wel elf of twaalf jaar oud! Op een land, aan den rand
van de stad werd de vlieger opgelaten, die wel bijna
7.00 groot was als Wimmel! En wat een reusachtige
kluw touw hadden de buurjongens! De vlieger ging
al hooger en hooger in de lucht, totdat het nog maar
een klein stipje was hoog aan den hemel. Wimmel
mocht zelfs even het touw vasthouden, om te voelen
hoe sterk de vlieger aan het touw trok! Nu, het was
maar goed dat de oudste van de buurjongens het
touw ook een beetje vasthield, want anders had de
vlieger Wimmel vast en zeker omver getrokken.
Natuurlijk werd er ook een brief aan den vlieger ge
stuurd. In een stuk papier werd een rond gaatje ge
maakt in het midden en hierdoor werd de „brief" aan
het touw geregen en daar vloog het papier langs de
lijn, voortgestuwd door den wind, naar den vlieger
toe, hoog in den hemel. Op het laatste kon je het
papier niet eens meer zien, zóó ver was het En zóo
hoog stond de vlieger. Het was een feest voor Wim
mel. En opgetogen kwam hij thuis. Over een paar
dagen mocht hij weer mee den vlieger oplaten, be
loofden de buurjongens.
Toen vader dien avond thuis kwam, kreeg hij na
tuurlijk het opgewonden verhaal van Wimmel te hoo-
ren, over den vlieger die zóó hoog was geweest, dat
hij in den hemel kwam. Even later vertelde pappie
<i«t het Zaterdag mammie's verjaardag zou zijn ge
weest. Hoeveel nachtjes slapen nog, vroeg Wimmel
Nog drie "nachtjes, zei vader. Toen verviel Wimmel
weer in een van die buien, waarin hij maar stilletjes
voor zich een zat te peinzen. Over mammie, en de
hemel en of mammie nu ook kedootjes zou krijgen.
Kedootjes
Mina zat in de keuken te breien, toen Wimmel
binnen kwam drentelen. Wimmel, in zijn peinzende
bui met groote, peinzende blauwe oogen, zoodat Mina
de tranen bijna weer in de oogen schoten. En het
duurde lang, voordat Mina eindelijk begreep, wat
Wimmel deze keer van haar wilde. Tot bedtijd toe
bleef Wimmel in do keuken, met Mina bezig aan een
heel geheimzinnig, heel moeilijk werk. Zóó moeilijk,
dat Mina herhaaldelijk haar oogen af moest vegen.
Van de inspanning, zei ze. Ze was dat werk niet ge
wend
Toen het klaar was, sloop Wimmel stilletjes uit de
keuken weg, met iets zorgvuldig onder zijn buisje
verborgen. Want Wimmel had een groot geheim, dat
alleen hij en Mina wisten. Anders niemand.
„Heb je haast?" vroeg Mevrouw Morrence. „Ik heb je
zoolang niet gesproken. Barbara."
„Ik ga iemand van den trein halen. Maar ik heb nog
tijd in overvloed. Wil je meerijden? Je moet toch den
kant van Thurlands uit"
„Graag."
Mevrouw Morrence stapte in het rijtuig en ging naast
Barbara zitten.
„Ik heb gehoord, dat je een logé krijgt," begon zij. „Je
moeder heeft ons tiitgenoodigd om morgen op Guthrie
te komen dineeren."
„Ja, meneer Kenyon zal een poosje onze gast zijn!"
„Ik geloof dat ik hem al eens in Londen ontmoet heb.
Ik vond hem een beetje hoe zal ik zeggen een
beetje zwaar op de hand, een beetje, plomp,
vindt je ook niet?"
„Neen, dat ben ik toch niet met je eens." antwoordde
Barbara rustig. En om het gesprek een andere wending
te geven, vroeg ze: „Hoe is het met Cecily?"
vDat gaat wel. Jammer voor haar dat Dlgby zoo ver
weg woont. Ik heb hem al gezegd, dat hij maar zoo
gauw mogelijk fortuin moest maken en voor goed thuis
komen."
„Maar 't is toch wel mogelijk, dat hij altijd in St. Alou-
sie blijft?"
„Dat lijkt mij niet waarschijnlijk. Daarvoor was hij
te oud, toen hij naar West-Indië ging. Iemand, die heel
jong gaat, kan zich soms heclemaal aan het leven daar
aanpassen, maar Digby is veel te veel aan Engeland ge
hecht. Daarom zal hij ook wel nooit met een West-In
disch melsjo trouwen."
„Niet?" vroeg Barbara schijnbaar onverschillig.
„Neen. Jack heeft me geschreven dat daar geen sprake
van is." Mevrouw Morrence sprak met buitengewonen
nadruk: blijkbaar was de inhoud van Jack's brieven op
dit punt van dien aard, dat ze dankbaar gebruik maakte
van de gelegenheid om Barbara een wenk te geven!
„Cecily", ging ze voort, „maakte zich ook al ongerust
dat Digby met een Creoolsche of iets dergelijks zou ko
men aanzetten, maar ik heb haar dadelijk gerustgesteld.
Jack zegt, dat de praatjes, dlo daar over vertelt worden
allen grond missen. In zoo'n gat als Poet Gragas zijn de
menschen natuurlijk dolblij als ze wat te kletsen heb
ben..."
Een bange twijfel maakte zich van Barbara meester.
Had ze zich misschien toch vergist? Maar dat kon toch
niet, mevrouw Melville had zich nogal stellig uitgelaten
Saterdag was vader al vroeg beneden en hij keek
treuriger dan ooit. Wimmel zou dien middag weer
met de buurjongens gaan spelen en den vlieger op
laten. „Vandaag is Mammie jarig zuchtte pap
pie. En Wimmel zag, dat er tranen in vader's oogen
stonden. Toen liep hij zoo gauw zijn boenen hem dra
gen konden naar zijn kamertje, haalde een papier,
met een gat in het midden, te voorschijn en vloog er
mee naar vader, terwijl hij opgewonden zei: „Niet
huilen, pappie, mammie komt misschien wel terug.
Vanmiddag gaan we weer den vlieger oplaten, en
dan stuur ik deze brief naar mammie in den Hemel!
Kijk maar, pappie, Mina cn ik hebben hem samen
geschreven en Mina heeft mijn hand vast gehou
den
Door een waas las vader het met onbeholpen hane-
pooten beschreven stuk papier, met het gat in het
midden:
„Aan Mammie in de hemel
„licfe mammie ikke filseteer u met u ferjaar-
„dag mammie ik wou dat ik ook in de he-
„mol was mammie ik hou soo ferschrik-
„kelijk veel van U en pappie ook misschien
„wil u wel werom komme bij ons allemaal
„ik wou het soo erg graag liefste mammie
„honderd zoentjes van Wimmel en ook
„van Mina".
Wees zacht en eenvoudig en gij overwint uwe
sterkste tegenstanders.
o
Het is met begrippen wel eens als met brood: het
nieuwe smakelijker, maar het oude gezonder.
o
Er zijn lieden, die slechts daar „deelneming" too-
nen, waar iets is te deelen en te nemen.
o
Ernst is het leven,
O, zalig, die 't weten,
Arbeid en roeping
En edele strijd.
o
Hoe meer een mensch in staat is volkomen ern
stig te zijn, des te hartelijker kan hij lachen.
o
Voor den arbeid vluchten onze drie grootste vij
anden: ondeugd, gebrek en verveling.
0
Wij hebben dikwijls meer behoefte aan iemand, die
met ons gevoelt, dan aan een die voor ons handelt.
Een der voornaamste redenen, waarom de filmprodu
cers Hollywood als centnm voor de filmindustrie ko
zen, was, naast de ideale omstandigheden van zon en
licht, gelegen in de omstandigheid, dat binnan een om
trek van enkele kilometers, al!e gewenschte landschap
pen gevonden worden. Het feit, dat overal nieuwe hui
zen, vila's, studio's en derg. uit den grond verrijzen, is
niet de voornaamste oorzaak, dat men tegenwoordig
veel verder met de camera's weggaat om „on location"
te filmen. Immers, tal van terreinen zijn er nog over,
die een goeden achtergrond zouden vormen. De war?
oorzaak is, dat al deze plaatsen reeds zoo vaak ge
bruikt zijn, dat de producers het er niet meer op "va
gen, die in een film nogmaals te gebruiken. De beroem
de rotsspleet bijvoorbeeld, waar William Hart zoo dik
wijls met zijn paard oversprong, Is zóó bekend, dat het
publiek, wanneer deze plaats weer eens vertoond werd,
onmiddellijk zou weten, dat er binnen enkele seconden
iemand zou komen, om er eveneens per paard over te
springen. Daarom worden voor de opnamen van klank-
films de verplaatsbare geluidopname-apparaten per
vrachtauto, trein of boot naar de plaats van bestem
ming vervoerd.
De nieuwe Metro-Goldwvn-Mayerfilm „The Great
Meaclow", het leven der eerste Amerikaansche land
verhuizers in beeld brengend, werd. voorzoover het de
buitenopnamen betreft, te Sonora in Noord-Californfë
opgenomen. Hiertoe moesten de spelers, de geheele
technische installatie en de benoodigde film-rekwie-
sieten, 2700 kilometer vervoerd worden.
Trouwens, alle groote films vereischen een dergelijke
groote reis. „Billy the Kid" bijv. werd in Mexico, nabij
de uit de Indianenboeken onzer jeugd bekende „Grond
Canyon" verfilmd. „Wav out West" werd In dezelfde
omgeving vervaardigd, „Montana Moon" vereischte bui
tenopnamen op een „Ranch" In de Siërra, ..The Sea
Bat" maakte voor de bij de opname betrokkenen een
reis naar Mazatian, aan Mexico's westkust, noodzakelijk.
Hiertoe moest de geheele Metro-Goldwyn-staf 5400 kilo
meter afleggen.
„Slechts" 1200 kilometer behoefde men te reizen voor
de buitenopnamen van „Mannen van het Noorden", die
en de kolonelsvrouw had op St. Alousie de dingen met
haar eigen oogen gezien terwijl mevrouw Morrence haar
berichten uit de tweede hand had. Maar daar stond te
genover dat Mevrouw Melville een kwaadspreker was..
„Ik heb iets hooren vertellen over Digby en een zekere
mademoiselle de Floissac," waagde Barbara voorzichtig.
„Natuurlijk door Mevrouw Melville," antwoordde Me
vrouw Morrence prompt „Dat is een gevaarlijke bab
belkous. dat moet je zelf toch ook hebben gemerkt. Jack
moest tenminste niets van haar hebben. Hij schrijft dat
het bepaald een opluchting Is voor Port Gragas, dat die
kletstante van het tooneel is verdwenen. Maar je kunt
van mij aannemen, dat er tusschen Digby en die juf
frouw de Floissac niets bestaat; Jack heeft er lang en
breed met hem over gesproken en hij beweert dat het
allemaal lasterpraatjes zijn. Het moet overigens een co-
quet nest zijn, dat knappe Frangaisetje..."
Ze waren bij een tweesprong gekomen, waar Mevrouw
Morrence moest uitstappen en ze nam haastig afscheid.
Barbara reed door naar het station een gevoel van
onuitsprekelijke beklemming, een wild-jagende angst,
was over haar gekomen.
Had ze zich dan tenslotte toch vergist en Digby af
gewezen zonder dat er eenige noodzaak was om hèm
en zichzelf dit leed te berokkenen? Was het offer dat
ze ging brengen nutteloos? Maar moest ze het werke
lijk brengen kon ze niet meer terug? Zo had immers
nog geen enkelen stap gedaan, dan haar moeder te
vragen haar Dondenschen bewonderaar te logeeren te
vragen
Ze bracht de paarden tot stilstand voor het kleine,
landelijke station en hield de oogen gericht op het wit
geschilderde hek, waardoor de reizigers naar buiten kwa
men. Toen zij Lester Kenyon tussc-hen de passagiers zag,
voelde ze plotseling hot zonderlinge verlangen bij zich
opkomen, om te kecren en weg te rijden zonder hem! Hij
stond een oogenblik stil om zijn kaartje af te geven,
toen liep hij vlug op haar toe en gaf haar een hand met
hot air van iemand, die heel zeker van zijn taak is. Zoo
als Mevrouw Morrenco terecht opgemerkt had was hij
oen beetje plomp, ongracieus cn zwaar op do
hand, heelmaal niet het type van een jeugdig, sportief
Engelschman. Het leek wel, alsof het gewicht van zijn
millloenen hem neerdrukte. Hij had een korte, gedron
gen gestalte, donkere pogen met zware wenkbrauwen
en zijn gezicht had een doorschijnend-roode teint en
scherp geteekende, ietwat-norsche trekken. Heelemaal
te Truckee in de Siërra plaatsvonden. „The Secret Six",
waarin Wallace Beery, Marjorie Rambeau en Lewis
Stone onder regie van George Hill de hoofdrollen zullen
spelen, verplaatst de handeling beurtelings naar de acht
grootste steden van Noord-Amerika. Men schat het
aantal af te leggen kilometers op 5400.
Het record wordt wel gehouden door het gezelschap,
dat de Metro-Goldwyn-Mayerfilm „Trader Horn", onder
leiding van den regisseur W. S. van Dyke, in de Afrl-
kaansche wildernis vervaardigde. De troep moest voor
deze opnamen 40.000 kilometer afleggen. Dit was de
eerste keer, dat een filmmaatschappij een volledige
sound-installatie naar Afrika transporteerde. Teneinde
het vervoer van personen, apparaten en overig mate
riaal te vergemakkelijken, heeft de Metro Goldwyn
Mayer speciale rails doen aanleggen, die haar studie
terreinen met den spoorweg verbinden, zoodat men
zich niet langer aan de last van de stations-overlading
behoeft te onderwerpen.
Is het U bekend:
dat volgens de statistieken van de bakkerij
industrie, het meel slechts 25 van de kosten van een
brood uitmaakt?
dat thans de meeste cacao geproduceerd wordt
aan de Goudkust (West-Afrika)?
dat de «erste steden in de wereldgeschiedenis ge
bonden worden in Azië, Griekenland en Italië, in
streken met gunstig klimaat?
193. Als ïbrahim ben Ongemak de drie booswichten
voor zijn streng dooh rechtvaardig aangezicht ziet ver
schijnen, neemt dit een eenigszins verontwaardigde
uitdrukking aan. Gij walmproducten van een. mis
maakte maatschappij, zegt hij, stofver.vekkers en
Onveiiigheidsoheppers, uw hooge sprongen zijn gedaan.
Ik zal u laten vastzetten opdat de vreedzame Morgen
landen niet meer door uw stof razernij worden belee-
digd. Eigenlijk moest ik u alle stof laten doorslikken,
die gij in deze schoone landen hebt opgejaagd. Doch
194. Daarna wordt de hoofdman der kooplieden, Enver
ben Salomo voor ïbrahim ben Ongemak gebracht
Gij hebt mijn ruiters bedrogen, briescht ïbrahim,
en drie geweldenaars met een walmfabriek willen
voorthelpen. Verklaar uw houding en doe het haastig-
lijk, want bij de zolen van mijn achternicht, ik laat
niet met mij spotten.
Salem Aleikum, antwoordt Enver ben Salomo,
diep buigend, ik heb uw ruiters bedrogen, doch de
geen echte heer!"
„Wat vriendelijk van u, om mij zelf te halen," begroet
te hij Barbara.
„Och, 't is een aardige rit", antwoordde Barbara luch
tig, terwijl zij opzij schoof om plaats vooro hem te ma
ken. „Hebt u er bezwaar tegen, dat ik men, dan blijft
de stalknecht achter in zitten. De paarden zijn wat on
rustig en ze zijn altijd veel kalmer, wanneer ze voelen
dat ik de teugels houd."
„Gaat uw gang. Het is een groot genoegen voor mij
om me aan u toe te vertrouwen. Ik zou niet weten aan
wie ik het beter kon doen!"
Het werd op zoo'n uitdagend-trumfantelijken toon ge
zegd, dat Barbara even huiverde. Zou ze in staat zlin te
trouwen met dezen zelfgenoegzamen man, met zijn
grove, vervelende stem en lomp uiterlijk? Of bestond er
misschien nog een kans om aan het noodlot te ontko
men? Had Mevrouw Morrence het bij het rechte eind
gehad: Zij liet de zweep klappen, innig verlangend om
zoo spoedig mogelijk thuis te zijn. En om haar gast te
beletten onderwerpen van persoonlijken aard aan te roe
ren, begon zij tactvol een gesprek over het landschap,
waardoor het rijtuig zijn weg nam naar Guthrie.
Aan het diner dden avond moest ze telkens weer naar
het roode, weinig-fijne gezicht vsn Lester Kenyon kij
ken en met stokkenden adem bedacht ze, dat ze, wan
neer ze met hem trouwde, iederen dag opnieuw haar
heele leven dat gezicht voor zich zou zien over het
kristal en het zilver van hun gemeensohappelijken tafel.
En het beeld van Digby's knappe, forsche maar door-
en-door aristocratische verschijning verrees voor haar
geestesoog; de woerden van liefde, die hij haar met
ontroerende stem had toegefluisterd, klonken haar in de
ooren.
Ze voelde een wild verlangen om weg te loopen, wèg
uit de nabijheid van Lester Kenyon, wèg van tafel. Eten
ken ze niet, geen hap. Het kostte haar de grootste
moeite om af en toe met een enk^l woord aan het ge
sprek deel te nemen.
„Je schijnt weinig eetlust te hebben, Babs", merkte
Edward opeens op. „Dat Is al de derde schotel waar je
niets van geproefd hebt."
„Ik hoop niet. dat ik de indirecte oorzaak daarvan
ben," mengde Kenyon zioh in het gesprek. „Ik vrees,
dat de rit naar het station u een beetje vermoeid heeft".
„Absoluut niet," antwoordde Barbara kalm, „maar nu
meneer Kenyon het erover heeft, wil ik je even waar
dat het stadion vroeger de kampplaats was,
waar de Grieken en Romenien hun athletische wed
strijden hielden?
dat de stadswapens eerst in de veertiende eeuw
hier en daar dpor de steden gevoerd werden en pas
in de 15e eeuw talrijker werden?
dat Jacob Steiner, de beroemde vioolmaker, 14
Juli 1621 te Absam in Tirol geboren werd?
dat stekelbaarzen tot de orde der Beenvisschen be-
hooren en dat het eenige geslacht dat deze familie
vormt een tiental soorten omvat?
dat het stekelvarken tot de knaagdieren behoort?
dat de naam „Stenografie" voor snelschrift in het
jaar 1602 door J. Willis werd ingevoerd?
Ze waren heftig verliefd.
„O, Kobus", lispelde zij teeder, „je hebt zulke mooi®,
liefhebbende oogen..."
Hij frommelde min of meer onder den indruk ««n
zijn das.
„Meen je dat, lieveling," vroeg hij eindelijk.
„Ja", zuchtte ze, „ze kijken aldoor naar elkaar!"
Mevrouw: Heb je de goudvisscben versch water ge
geven zooals lk je gezegd had?
Dienstmeisje: Welnee, mevrouw! Ze hebben al dat
water toch zeker nog niet opgedronken?!
ik zal lankmoedig zijn en u niet aandoen wat gij ons
hebt aangedaan In een koele cel zult gij drieën leder
voor zichzelf en zoo noodig gezamenlijk aan het na
denken trekken en ongetwijfeld zult ge weldra beseffen
dat uw optreden in hooge mate onvoegzaam js geweest
en in strijd met alle gezonde begrippen van bescha
ving en burgerdeugd. Salem Aleikum. Vervolgens
wordèn Gerrit, Dicky en Dirrekie direct naar een eel
gebracht en zwaar geketend.
plicht der dankbaarheid dreef mij ertoe. De drie jeug
dige telgen van het Avondland hadden juist te voren de
rooversbende van Hakkie Pakkie Pasja op de vlucht
gedreven en mijn kostelijke koopwaren gered. Ik kon
ze dus niet aan uw hoofdman overleveren. Gij hebt
wel gehandeld, zegt ïbrahim, ik zou niet anders
hebben gedaan. Gaat heen met uw kooplieden en
weest gerust. De drie booswichten zullen rechtvaardig
behandeld worden.
schuwen Ted, dat de paarden buitengewoon onrustig
zijn. Ik had de grootste moeite om ze te houden; ze
trokken mijn arm bijna uit het lid."
„Ik zal ze morgen net zoo lang laten loopen tot ze ge
kalmeerd zijn, dat beloof ik je," verklaarde Edward
overmoedig.
„Dat zal ze geen kwaad doen. Maar neem alsjeblieft
Klddie niet mee. Je kunt onmogelijk op haar letten als
ze net zoo zijn als vandaag. Ik weet zeker, dat meneer
Kenyon ieder oogenblik moet gedacht hebben, dat wij
over den kop zouden slaan!"
„Ik ben graag bereid levensgevaar te riskeeren als
dat mij het genoegen verschaft om met u mee te mogen,
gaan!" antwoordde de millionair met een lichte buiging,
die door Barbara met een flauwen glimlach beantwoord
werd. Wat moest ze zeggen?
„Met die paarden zul je je leven niet in de waagschaal
stellen, of je moet morgen met mij meegaan." beweerde
Edward. „Ik laat ze twintig mijlen achter elkaar loo
pen van hier naar Nettleton Woods en terug. Daar
zullen ze van opfrisschen. Als jij ook wilt gaan rijden
Barbara, kun je de dogoart nemen."
„Het lijkt mij prettiger om morgen te paard te gaan,
wat denkt u ervan meneer Kenvon?"
„Als u iets voorstelt, kunt u bij voorbaat op mijn voll®
instemming rekenen," klonk het vleiend. En opnieuw
voelde Barbara een huivering.
In haar wanhoop had ze berekend, dat ze. wanneer
ze te paard gezeten was, meer kans zou hebben om het
thans gevreesde aanzoek van Kenyon te vermijden, dan
wanneer zij in een rijtuig naast hem zat. Het was een
kleine moeite om te zorgen dat Quecn of Hearts, haar
rijpaard, zich onhandelbaar toonde, zoodat ze schijnbaar
al haar aandacht bij het dier moest bepalen; Kenyon
was n'.et zóó ervaren op het gebied van de ruitensport,
dat hij de oorzaak hiervan zou ontdekken, en hij zou op
die manier geen kans krijgen om uit te spreken vrat hij
op het hart had.
Ze had zich vast voorgenomen, om voor ze een be
sluit nam ten opzichte van Lester Kenyon, een ernstig
gesprek met Digby te hebben.- Uit zijn eigen omnd wilde
ze hooren wie de waarheid had gesproken: Mevrouw
Melville of Mevrouw Morrence. Morgenavond zou ze
daartoe gelegenheid hebben vóór dien tijd zou ze ze
ker geen stap doen, die wellicht haar levensgeluk voor
goed vernietigen zou.
Wordt vervolgd.
