13
h - m m w m
Brabantsche brieven.
Voor REPARATIES aau
EUBELEN
ATKASSEIM
ARKIEZEN enz.
K.
Verhuizingen per
Aufo-MeubeSwagen.
HEERENBM1
Sproeten komen vroeg In
G a s-m a s k e r a d e.
leefden het waagstuk, anderen werden gestikt gevon
den o. «^radbraakt. Ue dappere Boddy Leach brak
zijn kaak en zijn knieën Dat was er ine eentje, die
lioddy Leach. Hij had den (irooten Donderaar dei-
Wateren onder den duim. Vreesde cataracten noch
rotsen. Hij triomfeerde over den Niagara in 1911 en
stierf in 193(5, in Nieuw Zeeland, drie en zestig jaar
oud, aan de gevolgen van een gebroken been, toen
hij was uitgegleden.
De toerist kan rond den Niagara allerlei vaten en
hallen bewonderen Vaten, waarin zelfs dames het
cén of ander dolzinnig stuk hebben uitgehaald. Hij
kan er trouwens nog veel meer bewonderen en doel
het in grooten getale. Na het neerstorten van de vijf
en zeventig duizend ton gesteente snelden op één dag
vier en dertig duizend nieuwsgierigen naar Niagara
Fa lis City.
De Niagara-Watervallen liggen in een prachtige
omgeving, vol bosch en geboomte, waarachter leelijke
schoorsteenen van Niagara Falls City's talri'ke fa
brieken in den zomer hopenlijk geheel schuil zullen
gaan. En het karakteristieke van de vallen is, dat ze
heel het uitgestrekte landschap behecrschcn, het do-
mineeren met de grootschheid van hun contouren.
Ze vullen de wereld, zooals die zich aan des zwervers
oogen vertoont, een wereld van water en steil om-
hoogrijzende wanden.
In deze wereld gaat men over het Geiteneiland bin
nen. De Indianen hadden het den poötischen naam
van Iris-eiland gegeven, maar een farmer, die er in
een strengen winter al zijn vee verloor, behalve een
geit, noemde het naar het dier, dat het grootste weer
standsvermogen tegen de koude had getoond. En
Iris-eiland is Geiteneiland gewerden en gebleven.
Het ligt nu onder een sneeuwmantel, omringd door
een woelig watervlak, met ijs en sneeuw, in de stille
kreken, ijs op de stille paden en in de holten van de
rotsen. De aanrollende Niagara rivier, hier en daar
in haar vaart door vooruitstekende landtongen be
lemmerd, schijnt er zich op te willen storten. Het
moet hier zijn geweest, dat de Irokeezen hun offer
aan den Grooten Donderaar der Wateren brachten.
FEUILLETON.
VERTELLINGEN.
E
Ulvenhout, 3 Mèèrt 1931.
Menler,
Veul hè'k oew al geschre
ven g'ad over kunst
„Mee da geverf van m'nen
zeun hè'k m'n eigen teugen
wil en dank op de hogte
gesteld van de kunst, amlco,
en lach nouw nie, want as
kunst kunst is, dan is kunst
veur d'n eenvoudigen mensch
net zoo goed te verstaan as
de bedoelingen van Onzen-
lleveneer.
Werachtige kunst is gods
dienst!
En as ze mijn nouw wijs
willen maken dat de kunst
déér begint waar de natuur ophouwt dan kan ik me
veurstellen dat er op één schilderij b.v. èrebeesjes bloeien
en dahlia's. Ja, dan begint de kunst as de natuur
ophouwdt; da zijn dan de kunst...blommen!
Maar ollee, nouw lachen de kunstenèèrs mijn uit mee
mijn wijsheden. Maar over enkele jaren, as de jesmu-
zlek en negerkunst zal emmen afgedaan, gelfjk mee de
korte rokken en de bloote mode, dan zullen de ververs
onder de dakpannen uitkruipen en in de gaten krijgen,
•sdat de natuur de schonste akkedeemle is, die olleen
gips hee staan op de kerkhoven...
As d'n vo!gende-n-oorlog tenminste maar laank ge-
uogt wegblijft.
Kunst? Kunstemakerij!
Hartsjetektuur? Oppermannenwerk!
Mode? Naaktlooperij!
Rlctme? Negerinnefratsen!
Meziek? Neger-geeuwhonger!
Natuurliefhebberij Dakpannen-antoesjasm 3
De wéreld sta-d-op d'ren kop.
En da's ok... 'n natuurverschijnsel. Na eiken oorlog
la 't menschdom kruisdol van de zenuws. Dan doe-g-et
de gekste dingen!
Maar die gekdoenerij beschouwen as kunst 'nen lap
linnen mee deurmckaar-geloopen verf to stellen boven
heel de schoone natuur. da's misdadig!
Da's 't waereld-idiootlsme In de haand werken!"
Amico, meschlent kom-d-oew dleen uitval lerboven 'n
bietje bekend veur! Da's dan 'n bewijs da-ge 'n goeie
harsepan het!
Kleine Christo... zoo, als vroeger, geheel en al zoo.
Nu droom ik. Ik mag niet ademhalen, want dan is
het uit In zijn verbeelding streelde zij hem weer.
Kleine Christo....
Hfj schrok op. Het was werkelijkheid. De stem van
Sophie. Haar ademhaling. En haar boezem leefde en
raakte zijn gelaat
Hou jo nog altijd van mij? vroeg het meisje.
Vertwijfeling sprak uit de matte oogen van Chrlstof-
fel. Had zij het dan geweten? Had zij dan altijd geweten,
wat hij met zooveel smart verborgen had gehouden?
Maar waarom was zij dan niet anders voor hem ge
weest? Waarom had zij hem dan zooveel laten lijden?
Hou je van mij?...
Altijd heb ik van je gehouden, zei de jongen zacht
en zijn stem leek veel op snikken.
Sophie streelde hem, als een kind, dat zij wilde troos
ten.
Arme kleine Christo... en wij beiden zijn zoo arm.
Plotseling legde zij haar hand op het voorhoofd van
den knaap, daar, waar zijn haren, evenals by ziin vader
met een fraalen krul, op zijn voorhoofd vielen. Zij druk
te zijn hoofd achterover en, met haast meisjesachtige
gelatenheid, liet hij met zich doen, wat Sophie wilde. Het
meisje boog zich over hem heen en zag hem geruimen
tijd treurig aan, alsof zy afscheid van hem nam, toen
kuste zij hem op den mond.
Een voor een ander bestemde, lang teruggehouden kus.
En tevens het offer van geheel een kinderleven.
De jongen kreunde, alsof hy verwond was en, met de
eerste manneiyke beweging van zyn beide armen, trok
hy het meisje naar zich toe. Met zachten drang duwde
Sophie hem terug, maar van den drempel af keek zy
hem nog eens met haar groote, donkere oogen aan. Toen
was zy verdwenen. Christoffel had een gevoel, alsof zyn
leven met haar meeging.
Hy ging haar achterna. By de tafel der hombrespe-
lers rekte hy zich uit, om nog grooter te schijnen en
meer op een jongen man te ïyken. Hy moest lachen:
zy wisten niets. Niemand wist iets. Hy alleen en Sophie
wisten het en dit was juist zoo, alsof zij elkaar omhel
zend, tusschen al die menschen stonden, die niets zagen
In den salon werd nog steeds gedanst. Sophie danste
met Ignace Hold. Christoffel begreep niet goed, hoe zy
dit nu dorst te doen. En ondertusschen zag zy rond, als
of zy alles vergeten had. En op haar gezicht was niets
te zien. niets. Aardige tooneelspeelsters, de vrouwen.
HU keek naar den bodlende Hold. Deze draalde met
het meisje in een kleinen kring rond. Zyn kleine, ronde
neus glom. Hy ademde door zyn mond. De punten van
7«- schoenen waren omgebogen. Op zyn vest schommel-
i heencn paardenkop, Juist daar, waar een knoop
„a- Die knoopt hy zeker onder zyn servet
Waant da schreef ik allegaar aan oew in Februari
1928, sjuust drie jaren gelejen zoowa. En da 'k daar op
trugkoom nouw, da zit 'm dan hier in: „de enkele jaren"
waar ik ierboven 't over had, die zijn nouw om!
En... keb geiyk gekregen.
'n Marmer staanabeeld van 'n vrouw mee 'nen vier-
kaanten kop en olifaantepooten, getieteld: „moderne
gratie" of zoo iets, da vinden de menschen teugeswoorig
al veul minder mooi dan drie jaren her.
'n Lief, mollig, jong wefke, mee 'n vclleke-n-as 'n roze-
blad zoo zacht en zoo donsig en koel, afgeschilderd op
'n schilderij mee 'nen gruunen kop, één glazig oog, 'n
mondje as 'nen pot menie en pèèrs haar en èrmkes as
braandhout, da vinden de menschen vandaag wa-d-érg
bont van verf.
En zo'n wefke, geschapen as 'n godinneke zoo schoon,
waaraan alles lèèft en trilt as aan 'n bedauwde theeroos
in d'n zonsopgaank, zo'n wefke afbeelden mee 'n kok
kerd as 'nen eigenheimer, 'n oog da onder teugen d'n
lijst aan is gevallen en 'n paar schrammen over d'r ge
zicht as karresporen en ooren van muzieknoten, kek, da
vinden de menschen teugeswoorig zelfs al lillek! De
daanskunst van 'n Neg3rin, mee niks anders aan as 'nen
bos strooi, en die over 't tooneel vliegt as 'n krolsche
kat die ze op d'ren poot getrapt emmen, die „kunst" is
ok al uit d'n tijd.
En dleën kearel, dieën beeldhouwer, die lest In Am
sterdam van 'nen po'.ospulder te pèèrd 'n moniement hee
gehakt, of 't n'nen boer van Ulvenhout was die te pèèrd
z'n laand aan 't beeren was, dieën „kunstenèèr" emmen
ze mee z'nen „mestrijer" aardig in 't zonneke gezet
Hartsjetekt-scheppingen, die er alty uitzien as Huizen-
van-Bewaring, onverschillig of 't kerken, villaas of win
kelgebouwen moesen veurstellen, begint de lui ok aj
aarig uit d'r strot te hangen.
Zooda 'k maar zeggen wil: keb 't drie jaren gelejen
goed bekeken g'ad de kunst van zwarte en blaanke ne
gers.
En de mode?
Ha! De wefkes zien nouw gin kans meer om 'nen hee-
len huwelijksuitzet te maken uit 'n kaanten zakdoekske.
't Eenige dat 'r naar mijnen zin nog aan ontbrikt, aan
de mode, da's 'n bietje molligheid. Maar Keulen en
Aken zyn nie op éénen dag gebouwd! D'n dag, dat er
weer verschil te zien is tusschen 'n wefke en 'n man
neke, zal ok best komen. Waant 'n jongens-postuurke
boven 'nen laangen slèèprok, da's eigenlijk net zoo gek,
as 'nen ginneraal mee 'n kapothoedje op en 'n pe!le-
rientje-mee-gitjes aan. Wa gij?
Olleen, amlco, zutjes aan druf ik nouw na drie jaren
te gaarn denken da-d-et verstaand mee stukskes en
brokskes weer trug gaat komen.
Keb zo'n ideeke dat da gepèèrd gaat ok, mee mee 't
duurder worren van 't geld of... da's messchlent wel 't
zelfste-n-ok, mee 't goeikooper worren van d'n arbeid.
De menschen verlangen weer waar, goeie, puike
waar veur d'r geld!
En és ze nog 'ns 'n schilderij koopen, és ze nog 's
'n dlnk laten bouwen, és ze nog 's geld uitgeven veur
muziek of daans, dan willen ze 't goeie, 't echte, 1
ware veur d'r centen. Waant die zijn te duur om ze te
vermorsen aan pru'lemannenwerk!
Nouw gaan do mannen weer wa verdienen, die wa
kennen. Nouw koom 't goeie, zooas alty, in 't léven
weer bovendrijven, 't Woord „modern" mot de miestr
hoop op. Al Is iets nuuw, splunternuuw, dan is 't nog
nie „modern". .Modern In de bedoeling van mannekea-
wefkes en wefkesmannekes: van stoeltjes waar ge deur
sallemaaidert; van klompen steen die beeldhouwwerk
veurstellen; van stapels bakste enen die „harsjetekturaie
openbaringen" motten zyn) Da ge-modern mot naar de
mlestkuil gerejen worren! Da's allegaar opllchtery.
'Nen goeien blomkool var. teugeswoorig ziet er net
iender uit as 'nen goeien blomkool van vruuger. 'n
Schoon blommeke, ditoow, 'n Lekker kindeke, okzoow.
Wa goed Is, is alty nuuw!
En 't nuuwe da nie dugl, daar plakken me 'n edl-
ketje op „modern'... en i-yen me binnenkort weg.
Nouw zulde meschient zoow denken; waar wil d'n
Dré op af, mee deus riddenaties?
Kek 's, da zit zoow.
Wa'k drie jaren gelejen a' aan oew geschreven eb en...
nog veul meer, heel veel meer dan aan 't begin van
deuzen brief staat, dazelfste wier vandaag, nouw eigen
los." Christoffel moest lachen. Maar plotseling werd hy
afgeleid: hy hoorde achter zijn rug spreken en begon
op to letten.
Ili zou hem ook mijn dochter geven, zei Ferdinand
Müller, hy is een vermogende en brave m^n De
Langs hebben geluk. Zij zyn heel en al op en juffrouw
Sophie is al niet jong meer.
Christoffel lachte minachtend en trotsch. Die wisten
van niets. Hij zocht de oogen van Sophie om daarin den
samenhang, de samenhoorlgheid te vinden, waarvan de
anderen waren uitgesloten.
Maar het meisje was niet meer onder de dansers. Op
eens verloor hy zijn bezinning. Hij moest aan het rusti
ge, kleine kamertje denken Onze kamer en ging
daarheen. Op den drempel bleef hy stokstijf staan.
Sophie stond ook nu daar, even als straks, juist op de
zelfde plaats. En voor haar stond do bediende. Christof
fel zag hem heel duidelijk. De strakke knoop en den
paardenkop zag hy op zyn bulk. Was dan alles een vree-
seiyke leugen? De paardenkop schommelde en raakte
Sophie. Ignace Hold stond op zyn teenen en kuste het
meisje op haar mond.
Het duizelde Christoffel. Hij wilde schreeuwen, maar
de stem stokte hem in de keel. Hy had een gevoel of
de vloer inzakte en daarna op eens met hem omhoog
sprong. Hy werd onpasseiyk, alsof hy een vuiststomp te
gen zijn maag had gekregen. Met stijve, loome passen
liep hij de kamer door en op zijn gelaat lag iets van den
angst van een drenkeling. In den salon lachte hy met
vertrokken mond. Hij was wanhopig.
Ik heb hoofdpyn, zeide hij in de voorkamer tegen
den apotheker.
Toen hy bulten kwam begon hij te loopen. Hij wilde
den kant naar den Donau op. Zonder erg liep hy een
nauw steegje door. Onder de hoeklantaarn stootte hy
tegen Iets aan: een zacht, warm lichaam sprong tegen
hem op. Zijn hoed viel af.
Ben jy het? schreeuwde een vrouwenstem en be
gon te schelden.
Voor wien ziet u ir»y aan? Christoffel hinderde de
nabyheid van dat zachte lichaam. Hy deed een stap te
rug en raapte zyn hoed op.
Het meisje begon schaamteloos te lachen. Geruimen
tyd keek zij Christoffel met begeerige oogen onderzoe
kend aan. De kleeren van den knaap waren van dure
stof. Zyn boord was net Zijn das wit. Op eens wilde
ook zy een beter figuur maken.
Ik wachtte op myn broer, zeide zy op gedempten
toon. Ik woon hier by de Vlschmarkt Misschien wil de
jonge heer mij wel naar huis geleiden?
Maar Je broer dan?
Het meisje trok de schouders op. Reeds liepen «ij
naast elkaar in de nauwe steeg. In het licht van de en
lijk 't kwaad al zoowa gelejen !s, nog 's neergeschre
ven deur 'nen zekeren roer,Ier Polak in „Het Volk".
Nie da'k „Het Volk" leesi in mijn huls mot Ik zoo "s
avonds nie te veul volkslawijd om me henen emmen,
maar 't stln,g overgenomen in veul aandere blaaien.
Da snap ik nouw nie goed.
De kraanten die alty 't leste nuuws zeggen te bren
gen, slopen op zo'n manier ouwe koeien uit d'n sloot
Waant as hij schrijft: „evenmin begrijp ik, waarom
onze moderne beeldhouwers steeds en onveranderlijk
wanstaltige carlcaturen maken als zy mensahen uit
beelden. Zoo zag ik onlangs een afbeelding van Hildo
Krop, voorstellende een man en een vrouw, ineenge
drongen, gedisproportioneerde, gedrochtelijke gestalten
met plompe, idiote gezichten", as hy da zoo schrijft
dan is 't of ik m'n eigen 'n jaar of drie gelejen heur
praten mee sdhccne stadhuiswoorden!
En nouw zou ik daar nog nikske van zeggen, d'r
kan laank nog nie genogt geschollen worren op al die
„kunst" mee 't ediketje „modern" (wegryen maar!)
maar, drie jaren gelejen, toen was 't nog wel zoow erg,
da'nen mensch mee gezond verstaand en goeie oogen
in z'nen kop zooicts nie dierf te zeggen, nog veul min
der to schrijven, omda ie dan zou worren aangezien
veur 'nen boer, 'nen kaffer, 'nen knuppel!
Of... veur 'nen konservatieven, ouwerwetschen lum
mel, die gin oog had veur de... en nouw koom 't mooie,
vernolle! veur de sosjalistische kunst
Zóó hè'k 't toen dikke Is heuren noemen. En nog: as
ge 'n plaat ziet van de sooskes mee 'nen arrebeler d'r
op gedrukt, dan hee zo'nen mensch stee en vast 'nen
vlerkaanten ltanus, 'n kuif van pinnekesdraad, en n
vlaggeske in z'n knüsten da veul te kinderachtig Is veur
zo'nen vlerkaanten kearel. En meestal kekt ie dan dit
z'n oogen as 'nen verliefden schellevisch!
Zoo maken ze dus nóg kunst!
En as ik dan vandaag mot lezen, in d'r eigen kraan
ten, zo'n stukske van Polak, da drie jaren overtyd Is.
dan zöuw ik er van in ir'n haren gaan krabbelen a3
m'nen kop nie kaal was. Waant dan mot ik efkes oppas
sen, nie in de wèèr te geraken. En... m'n eigen nie van
de sokken te laten loopen. Daar staai 'k as boer te
vast veur in d'n èèrde.
Neeë, Polak zet de zaken opnuuw op d'ren kop. as ik
nie oppas. Of... hy is ginnen „goeien" sosjalist en dan
hè'k niks aanders gezeed g'ad. asdat ie maar drie jaren
te laat is, maar mee deuzen troost: de lesten zullen
d'eersten zijn, wat ie al zier. kan aan 't geval, dat de
kraanten z'n stukske allegaar overnammen, of 't weze-
ïyke profesie was,...
Maar ja ze zetten bij de sooskes d'n lesten tyd
wel 's meer de boel op z'n test.
Kek maar 's in Rusland, waar ze 'n leger emmen
van zeuventien muljoen 17.000.000 soldaten, 'k Wed:
da's nog meer, als heel Europa by mekaar op de been
hee! Is da nie? En da-d-emmen die lolmakcrs opge
richt, na da ze d'n Czaar en z'n heele fermilie en al
z'n vrinden en kennissen uit aanti-mullitarisme van de
wereld emmen afgeschoten Alles wa nie-Bolsjewiek,
dus mullitarlstlsch was, wier vermoord. En nouw em-
En ben ik dan thuis gekomen
Gauw mijn pijpje uitgeklopt;
Even Radio genoten
En een versche pijp gestopt.
Luie stoel,pantoffels, krantje.
Da s het fijnste wat ik ken;
D0UWE EGBERTS zorgt ook dan weer,
Dat ik.in de wolken" ben.
CUngeOootenbo»
20-50 cf. per ons
verschaft U woiken van genot.
kele lantaarn kwamen zij even te voorschijn, toen ver
zonken zij weer in de duisternis. Tusschen de daken der
huizen was de hemel als een smalle streep zichtbaar.
Door de vensters zag men hier en daar een vreemd, flik
kerend lichtje.
Christoffel voelde zich vreeselijk verlaten. Zelfs de
klank der voetstappen van het meisje bemerkte hU niet.
Alles was duister om hem heen. Alles was leugen achter
de vensters en deuren: de reinheid, het deftige buigen,
de kussen... Tranen kwamen over zyn wangen.
Het meisje bleef voor de deur van een laag huis staan
Met haar doffe dierenoogen zag zij Christoffel recht in
het gelaat. Zy.zag, dat hij weende. Zy kende dat. In
't begin weenen zij en zijn onderdanig als honden. La
ter wordt alles anders.
Langzaam begon zij met haar heupen te wiegelen en
drukte zich tegen hem aan.
Kom binnen... Haar stem was rauw, daarna deed
zy als een roofdier een sprong en drukte plotseling haar
natte lippen op den mond van den jongen.
Vol walging duwde Christoffel haar van zich. Het
meisje viel tegen de deur en stootte haar hoofd. Maar
de jongen bekommerde zich daar niet om. Wanhopig
tastte hy naar zyn mond. Daar... juist daar, waar hij
vroeger Sophie's kus had gevoeld. Nu was er niets meer
van haar overgebleven. Van zyn lippen was ook dat ver
dwenen. Iets anders was in de plaats gekomen... Hij
holde naar den Donau. In zijn haast streek hij met zijn
handen langs de muren der huizen, alsof hy de zachte
warmte af wilde vegen, die in de holte van zijn handen
kleefde.
Onder de hoeklantaarn stord hy eensklaps stil. Weder
om dwarrelde alles in zijn hoofd. Hij schreeuwde en liep
terug. Hy wilde nog eens het meisje slaan. hard. met al
den haat van zyn walging. Ongelooflijke grofheden kwa
men hem in den zin, waarvan hy tot nu toe niet wist,
dat hy ze kende: vuile woorden, die gemeene kerels
op de straat uitschreeuwden. Woorden! Dit zijn ook sla-
geh; slagen voor alle vrouwen.
Het meisje stond nog altyd by de deur. Haar boven
lichaam had zij achterover gebogen. Haar armen hield
zy in de hoogte en vadsig bond zy haar losgeraakte ha
ren op.
Christoffel zag haar met wydgeopende, verdwaasde
oogen aan. Hij zag hare bewegingen, als van een doode.
die weer levend is geworden en teruggekomen is. Haar
boezem spande zich onder haar opgeheven armen. Hij
begon te wankelen en stak zwaaiend zyn handen in de
lucht
Het meisje greep de uitgestoken hand en trok hem
in de poort. De Jongen voelde a leen, dat men hem van
zyn vrijen wil beroofde. Geen vluchten was mogelijk
Donker waren de lage deuren in den vullen, langen
het voorjaar, koop tijdig een pot
Sprutol. Bij alle Drogisten.
men zullie alleen nog meer soldaten as de rest op de
waereld by mekare onderhaand! Kek, 't is nouw op
passen geblazen, om oewer. kop wèèr by mekaar te
houwen, waant ze zetten de boel weer ondersteboven!
Wy motten ontwapenen. Mijn best. Al was 't alleen
maar veur 't vcurdeel. Da motten me van de rooien.
Maar as me da-d-allegaar gedaan emmen, wa dan? Ko
men dan de rooisten ons efkes af-maken? Is da-d-
'n rooien aap in d'n rivveluusjenèèren mouw?
Oppassen nouw! 't Is begonnen mee vlerkaanten kop
pen en wefkes mee gruun haar en hulzen-van-bewaring-
styi d'n hemel mag weten wanneer wy d'rin ge-
sohoten worren deur de „aanti-mullitaristen".
Vandaar m'n riddeneeringen van veur drie jaren
over... hou me vast!... kunst!
Amico, 'k ben staampende vol, tot de noste week,
jonk. Veul groeten van Trui. die aan d'n schoonmaak is,
en as alty, gin horke minder van oewen
toet a voe
DRé.
(Door do Eerste Kamer werd bij de begroo
ting van Defensie gevraagd, hoever cf het
stond met de verstrekking van gasmaskers
aan de burgerlijke bevolking.)
Inderdaad, de Eerste Kamer
Streeft verstandig, sterk en koel,
Naast haar politieke zorgen
Naar 't moderne toekomst-doel.
„Ieder mensch zijn eigen masker
„In den nieuwen oorlogstijd",
Dat is zoo haar blijde leuze,
Dat is zeer gezond beleidl
Brave tante Eerste Kamer
Proefde 't dreigende gevaar,
En ze vroeg dus aan Defensie:
„Zijn de maskers nog niet klaar?"
Laat de kiezers toch niet stikken,
Dat verwekt verkiezingswee,
Dat brengt maar een doode stembus,
En mijn baantje gaat er mee!
Ieder burger 't eigen masker
Voor het eigen aangelaat,
Is 't geen roerend zorgzaam tecken
Van den goeden Vader Staat?!
Voor de dames liefst wat aardigs,
Zonder, dat het hen „vergast",
Iets in rose of zoo of lila,
Dat bij 't korte kapsel past!
Want de dames komen bomvrij
In de schuilplaats dan bijeen,
En je wil toch toonbaar wezen
Voor je stand in 't algemeen!
't Gaat wel van gemeentewege,
Daar is weinig aan te doen,
Dat was ook zoo met de broodkaart,
Dat strijdt niet met je fatsoen!
Van de baby's in de wiegjes
Komt wellicht niet veel terecht,
Want die huilen en die rukken,
En dan sluit zoo'n masker slecht.
En de mannen? Och, de mannen,
Wat komt dè.t er nu op aan,
Die zijn voor het grootst gedeelte
Toch bestemd om dood te gaan!
Wereld, ligt die maskerade
Werkelijk in het verschiet,
Moet dit carnaval beslissen,
Ook op geestelijk gebied?
Weet dan, dat Uw nieuwe oorlog,
Ook in 't landje aan de zee,
Geest en lichaam zal verminken
Bij het vreeselijk démasqué!
Maart 1931.
KROES.
(Nadruk verboden.)
hof. Achter een er van klonk ruw, angstig lachen. Door
een spleet schemerde iets scharlankenroods.
De gang van Christoffel was onzeker op de ongelijke
kelen. Hij trapte in een stinkende, open goot en schrok.
Alles in hem was angstige verwachting, gespannen vreee
en onuitsprekelijke smart.
Het meisje liet zijn hand niet meer los. Zij sleepte
hem mee, als een buit. Op het uiterste «einde van den
hof knarste een deur. En het duister van een bedompte
kamer nam hen beiden in zich op.
XI.
Nooit slaapt in een stad de nacht geheel in. Telkens
is hy wakker. Af en toe kijkt hij in een venster en knip
oogt. Een poort gaat dicht als een geeuwende mond.
Voetstappen naderen. Hun geluid weerkaatst tegen de
muren der huizen en verdwijnt In de naburige steeg, hoe
wel daar niemand loopt.
Koud en diep stroomt de groote rivier. De sterren
verdwijnen van het firmament Christoffel kwam van
de Vischmarlit en ging den kant van den Donau op.
Zyn telkens vertraagde gang klonk onregelmatig tus
schen de slapende huizen. Hij dacht na en gevoelde wal
ging. Was dat nu alles? Was dat nu het geheim van de
volwassen menschen? Op eens trok hy zyn hoed over zyn
oogen. Hy zou niet graag gehad hebben, dat iemand hem
herkende.
Florian maakte de inrijpoort open. zyn bezem ging
met regelmatig schurend geluld over de steenen. Toen
hy klaar was en naar binnen was gegaan, sloop Chris
toffel ongemerkt door de poort.
Angstig zag hij een oogenblik naar de trap. Van bo
ven viel kaarslicht van de eene trede op de andere. Hij
begreep niet dadelyk, wat er gebeurde, maar vermoedde
een dreigehd gevaar en verschool zich daarom haastig
in den kelderingang.
Hy hoorde het geluid van zware stappen en had een
gevoel, alsof dat ge'.uid op hem trapte. Angstig dook hij
.neen. Iiy zag zijn grootvader, die, met een kaars in de
hand, naar zijn kantoor ging. Zijn schaduw op den muur
was bovenmenschelijk groot. Ook de oude man leek den
Ineengedoken jongen onnatuuriyk groot. In de poort ver
legde zich de schaduw. Zij bereikte den tuin. Zy boog
zich over den muur. Zij moest tot aan de hulzen reiken
over de geheele stad heen. Christoffel zag haar na; hij
zag het einde niet en in den donkeren kelderingang voel
de hy zich onuitsprekeiyk klein en ellendig naast die
groote schr.duw.
Wordt vervolgd.
