I (mnStik
DE GEHALVEERDE
MENSCH.
De revue der
menschel ij ke slechtheden.
Uit de Sovjet-republiek.
Op gespannen voet met
de politie.
HET FEILLOOZE SYSTEEM VAN „240".
Luidsprekers en schijnwerpers!
„Centra" noemen r!e stamgasten het hoofdbureau
van politie van New-York, ..240" korten de detecti-
ven af. omdat Centre Street 240 het adres is van het
hoofdbureau van politie. .,240" ziet er van binnen en
buiten precies uit als andere politiebureaux in an
dere wereldsteden Hetzelfde is echter alleen zijn
omvang. Zijn menschen, zijn nrbeidsmethoden en
zijn tempo zouden meer passen in het kader van een
kantoorgebouw van een maatschappij tot bescher
ming van het publiek, In .,240" is geen plaats en geen
tijd om te kibbelen om beuzelarijen en de heilige
hureaucratius heeft men er grondig afgezworen.
,.240" heeft daarvoor organisatorische en technische
inrichtingen, die zoo uit een geluidsfilmatelier van de
een of andere moderne detectivefilm konden zijn
weggeloopen.
Luchtdrukpost, politieradio, kartheteken inplaats
van misdndigersalbums, politic-straattelefoons ra-
dio-patrouille-nuto's. Bit alles zal men misschien
ook wel (alhoewel minder grootsch) in de oude we
reld vinden. De misdadigers-pnrade is echter iets
dat slechts hier in deze omgeving, in de nieuwe we
reld mogelijk is
Negen uur 's ochtends. In een grootc ruimte, mis
schien is het vroeger een turnzaal geweest, ver
dringen zich een paar honderd politiemannen en
detectiven op smplle banken. Overal in de heele
zaal vinden we luidsprekers, die woorden doen hoo-
ren, welke een gemoedelijke dikke man. die voor in
de zaal op een podium staat, door de microfoon
roept. Wat hij zegt is een soort dag-order, en als
hij met een ..ik dank u mijne heeren" afscheid heeft
genomen, gaat het er op los.
Op een tweede podium heeft zich een commissa
ris geïnstalleerd In zijn hand houdt hij een dik pak
witte kaarten. Een deur gaat open en op 't podium
vèrschtyneh een agent met een glimlachenden jon
geman bij zich. Schijfwerpers worden op den man
Een agent slaat (ten gevangene bemoedigend
op de schouder.
1
liL
Hard en nuchter belicht de schijnwerper de
gezichten der misdadigers.
gericht, zoodat aijn gezicht geheel en al te onder
scheiden is. Men heeft den man tegen den wand ge
zet en een op den muur aangebrachte centimeter
laat zien hoe groot hij is De beaitibte in uniform,
die hem binnen heeft gebracht, slaat hem op den
schouder, waarop de glimlachende jonge kerel be
gint te spreken. Hij spreekt snel. gehaast, met een
eenigszins Italiaansch accent. Tien luidsprekers
brengen het stemgeluid in alle hoeken van de zaal,
elke lettergreep is duidelijk te verstaan. Een handel
wordt overgehaald, de luidsprekers zijn nu op de
microfoon van den commissaris ingeschakeld.
Ieder hoort zijn stem: „Dat is Giovanni Caldo, alias
Benito Garci. vannacht na een mislukte vlucht in de
42e straat gevangen genomen. Hij wordt in Illinois
gezocht wegens oplichting en bankoverval, is ont
snapt uit het. tuchthuis in Auburn."
De man op het podium blijft glimlachen. Wanneer
men hem vraagt hoe hij dan wel ontvlucht is uit het
tuchthuis zegt hij:
„Zeer eenvoudig. Ik heb den chauffeur van een
vleeschtransportauto onschadelijk gemaakt en toen...
De detectiven in de zaal luisteren gespannen toe.
Ze letten op de eigenaardigheden in de stem, die
een goed criminalist altijd lang onthoudt De ge
laatstrekken van den man die daar in het volle
licht staat, heeft de speurder reeds lang in zijn
herinnering aangeteekend. Die vergeet hij niet meer;
later als hij hem tegen komt zal hij hem vast her
kennen.
De commissaris spreekt verder duidelijk en hel
der als een omroeper: „Zeer gevaarlijke gast. schiet
alles overhoop wat hem in den weg komt. Zijn zon-
uenregister is lang
Hij weet al de geheele roemruchtige levensgeschie
denis van dezen misdadiger, hoewel hij toch eer3t
✓oor een paar uur werd gevangen. Maar de kartho-
teek van „240" is uitmuntend in orde: een misdadi*
gers-album gecombineerd met een kaartsysteem
waarin alle wandaden der verschillende misdadigers
zorgvuldig worden opgeteekend en omschreven.
Een ander is intusschen voor de microfoon geko
men, 'n klein zenuwachtig mannetje...... handelaar
in verdoovende middelen. Daar de geheele „laster-
brigade" in de zaal uanwezig is en zijn zenuwach
tig vertrekkend gezicht in het schijnwerperslicht be
kijkt, zal hij zich of een ander gelaat, een andere
stem, en een andere postuur of. en dat is nog beter,
een ander beroep moeten kiezen. De revue gaat door:
alle misdadigers die vannacht gevat werden ver
schijnen een voor een: dieven, roovers, een moorde
naarhandelaren in verdoovende middelen, etc.
etc. Hard en nuchter bestraalt de schijnwerper ge
zichten, helder klinkt de stem van den commissa
ris. In koude zakelijke termen worden de wanda
den genoemd. Wie volgt?
Als de berg van menschelijke gemeenheden angst
wekkend hoog is geworden, zijn we klaar voor van
daag. De politiemannen staat weer op en verlaten
de zaal. Ze gaan door een hall. Aan de wanden van
deze hall zie ik groote zwarte borden. Daarop staan
rijen namen geschreven: de politiemannen die vie
len voor hun beroep. Lange makabere rijen namen.
Twee borden heel achteraan zijn nog leegwach
ten erop om beschreven te worden.
En terwijl de koude stem der luidsprekers ons
nog in de ooren klinkt, lezen we op de borden, dat
er ieder jaar na den oorlog drie maal zooveel politie
mannen hier binnen werden gedragen dan voor den
oorlog.
En als we dat alles hebben gezien, en we staan
even later weer op straat, dan rillen we van dit
ijzeren systeem en ontsnapt ons willekeurig de ver
zuchting: „Goddank dat wij in ons land dat nog
niet noodig hebben."
Stalin verandert van koers. Teleur
stellingen ten aanzien van het vijfjaren
plan.
„De Prawda" publiceert (.en redevoering van Sta
lin. gehouden tijdens de conferehtie van geleerden
te Leningrad:
Stalin legt in deze rjdevoering len nadrJk cp het
feit, dat de oproep van Februari van dit jaar zonder
uitwerking is gebleven. Door gebrek aan technische
werkkrachten is het niet gelukt, het vijfjarenplan
zóó uit te voeren als hij gehoopt had. Desondanks
zijn de regeering en de partij met de uitvoering van
't plan tevreden Stalin betoogde echter nadrukke
lijk de noodzakelijkheid om de intelligentia aan te
trekken, vooral de technische geleerden, welke on
ontbeerlijk zijn voor het 5-jarenplan.
Naar de „Montagspost" nog uit Moskou verneemt,
is de redevoering van Stalin op het congres van ge
leerden te Leningrad vooral belangrijk omdat er een
totale verandering van koers in tot uiting komt, nl.
een zich afwenden van de radicale communistische
methoden en het aanvaarden van direct kapitalisti
sche methoden.
Stalin verklaarde in zijn rede o.n. nog. dat men
voortaan veel moest verbranden, dat men tot dus
verre had aanbeden en veel moest aanbidden wat
men tot dusverre had verbrand.
Onder de nieuwe richtlijnen is een der belangrijk
ste punten de volledige doorvoering van gespecifi
ceerde loonen voor gekwalificecrden en niet-gckwali-
ficeerden arbeid, voor licht en zwaar werk.
Stalin geeft toe, dat men ter verhooging van de
prestatie rekening moet houden met liet mensche-
lijk begeeren naar verhoogde inkomens. Vervolgens
constateerde Stalin. dat in Rusland nog in het ge
heel geen communisme hecrscht, doch slechts een
sóórt tusschenstadium.
Vervolgens wendde Stalin zich tegen de ononder
broken arbeidsweek van 5 dagen. Fr moet worden
overwogen of niet een aantal fabrieken voorloopig
slechts een 6-daagsche werkweek moet invoeren. De
grootste eisch blijft de rentabiliteit, de zakelijke
boekhouding en calculatie in alle bedrijven.
Ook op het tot dusverre doorgevoerde systeem der
z.g. collegiale leiding in de bedrijven oefende Stalin
scherpe critiek uit. Hij eischte, dat hieraan een
einde gemaakt werd en dat overal slechts één di
recteur met eenige plaatsvervangers het bevel zou
voeren.
Zooals gezegd noemde Stalin de belangrijkste
richtlijn voor het economische leven in de toekomst,
dat de arbeiders moeten worden in staat gesteld,
verschillend loon te ontvangen, al naarmate het ge
schoolde of ongeschoolde arbeiders betreft en naar
gelang van de kwaliteit van het werk.
De mogelijkheid, om hooger loon te ontvangen en
in beter betaalde posities te kunnen komen, moet
voor de arbeiders een prikkel zijn, om hun uiterste
kracht in te spannen. De geestdrift voor een zaak
alleen is niet voldoende. Ook is het noodig, de spe
cialisten en geleerden van de oude school weer bij
de productie te betrekken. Men kan dezen niet lan
ger als misdadigers of sabotteurs beschouwen.
De maatregcleu tegen de Nazi's te Mun-
chen. Woede over het uniform-verbod.
Te Munchen verkeeren de nationaal-socialisten
sinds eenigen tijd op zeer gespannen voet met de
politie. Ze zijn zeer ontstemd over het verleden Za
terdag uitgevaardigde uniform-verbode en trachten
in hun woede steeds relletjes uit te lokken. Zater
dag heeft de politie in het Bruine Huis, den zetel
van Hitier, en van de leiding van zijn partij, 29 na
tionaal-socialisten ingerekend, die ondanks het ver
bod voor het gebouw op wacht hadden gestaan. In
de Brienerstrasse, de straat, waar het Bruine Huis
is gelegen, ontstonden relletjes en de politie zag
zich herhaaldelijk verplicht de Hitlerianen met den
gummistok uiteen te drijven.
Zondagavond was het eveneens zeer rumoerig in
de Beiersche hoofdstad. Ongeveer twee honderd
nationaalsocialisten verschenen tijdens het concert
in de Hofgarten. Op hun hoeden en hun broeken
hadden zij het jongste nummer van de Völkischer
Beobachter. alsook een papieren swastika bevestigd.
Toen de politie een einde aan de kinderachtigheid
wilde maken gingen de nazi's onder het roepen van:
Deutschland erwache, Juda verrecke, de agenten te
lijf. Met de blanke sabel moesten de rustverstoor
ders tenslotte uiteen worden gedreven. Vijf personen
werden ingerekend. Vrouwen en kinderen waren in
tusschen uit de Hofgarten gevlucht en het concept
was onderbroken.
Het optreden der nationaal-socialisten heeft te
Munchen thans ook de communisten, die tot nu toe
nog vrij rustig waren, uit hun tenten gelokt. Zondag
middag zijn ze slaags geweest met nationaal-socia
listen, zoodat de politie tusschenbeide moest ko
men. Een paar lieden werden gearresteerd. De na-
tionaal-socalisten hebben tegen het uniformverbod
en tegen het verbod, een wacht voor hun gebouwen
te plaatsen, protest aangeteekend bij den minister
van binncnlandsche zaken en bij den hoofdcommis
saris. Ilitler zette gister in zijn Völkische Beobach
ter uiteen, dat volgens vonnissen van enkele Duit-
sche rechtbanken het uniformverbod in strijd is met
de wet. Hij beklaagt er zich voorts over. dat door de
autoriteiten een politiek terrorisme tegen de natio
naal-socialisten wordt uitgeoefend.
De advocaat Luetgebrunn, Hitler's juridische
raadsman, die ook als verdediger in het proces-Hitier
is opgetreden, verzekert dat de verordeningen en
maatregelen der Beiersrhe politie in strijd met de
wet zijn. Het blad stelt Koch, den hoofdcommissaris
van politie te Munchen, aansprakelijk voor alle in
cidenten der jong9te dagen. De nationaal socialisten
die bij de incidenten waren betrokken, waren steed5~ c
aldus het blad, onschuldige wandelaars, die door
hun voorbeeldige discipline een catastrophe hebben
kunnen voorkomen,
Kort verhaal
Een fantastische vertelling
door J. SdlREVF.K.
DE avontuurlijke verhalen van den baron hadden
ons allen in den ban van dezen eigenr irdlgcn
menach getrokken. Bijna de geheele bar had
naar hem geluisterd, zooals hij daar op zijn ha-
bituéstoel met een zachte en ietwat geheimzinnige stem
gijn avonturen ten beste gaf.
Weer was het LJIia. de kleine blonde LlUa. met de
kinderlijke sprookjesachtige oogen geweest, die den
vaak zoo zwijgzamen mensch aan het spreken had weten
te brengen.
„Ja, LUlla, onderbrak hij na een oogenbllk zwijgen,
Je had mij vroeger eens moeten kennen, vroeger toen
Ik nog den moed bezat om Iets te rlskeeren. maar nu...
nu zit nog slechts een half mensch voor je."
„Nou, nou. viel ik hem in de rede. u ziet er nog flink
uit en uw leven is zeker niet eentonig voorbijgegaan,
tenminste naar uw verhalen te oordeelen..."
„U denkt, dat ik een onwaarheid spreek?" vroeg de
baron plotseling met een zonderlingen ernst. ,lk meen
het werkelijk: ik ben een half mensch. Ik ben op een
keer regelrecht gehalveerd en wat voor u staat ls niet
meer dan een decimale breuk, een armzalige quotiënt
van den mensch. die Ik eens was."
Toen hij heftig aan zijn sigaret trok en daarbij de
oogen sloot, wisten wij, dat hij nu een nieuw avontuur
zou gaan vertellen. Wij werden niet teleurgesteld, want
de baron begon onmiddellijk.
„Gij hebt allen ongetwijfeld professor Jonathan Navy-
Cut gekend, die eens met het plan om de Noordpool naar
de streek van Panama te verplaatsen naam heeft ge
maakt Ik werkte destijds met hem samen aan proeven,
die een lokale opheffing der zwaartekracht ten doel had
den. Ons werk werd echter plotseling onderbroken door
een zeldzame gebeurtenis, waarvan ik u nu zal vertellen.
Op zekeren dag deed Ik een hoogst merkwaardige ont
dekking. In het ver afgelegen privé-laboretorium van
Jonathan Navy-Cut In de Rocky Mountains.bevond zich
als boterhammen belegsel alleen een gekookte ham. En
daar ik tegen gekookte ham een antipathie heb sinds
ik er op mijn Amazone-expeditie een onaangenaam avon
tuur mee heb beleefd, had Ik een klein apparaatje ge
bouwd. dat mü In staat stelde, om een schijf ham. door
atomen-verwisseling In kaas te veranderen. De atomen-
verwisseling verkreeg ik door op den ham, in de nabij
heid van een metaAiachtigen katalysator, kort-golvige
Röntgenstralen in te laten werken.
Op zekeren middag legde Ik mijn ham weer op het
porceleinen tafeltje van het app&rnat. sloot de vacum-
klok en wachtte op de reactie. Doch de drie minuten,
die voor het proces noodig zijn verstreken, zonder dat de
ham ditmaal In kaas veranderde. Ik wachtte nog 6 mi
nuten, doch niets gebeurde. Tenslotte cm de zaak te
bespoedigen, verhoogde ik den verwekkingastroom van
2 op 4. 8, 12 en ten laatste op 20 ampère. Toen zette de
reactie plotseling in. Ik lichtte de klok en greep... in
het ledige. Op de plaat lag: niets, absoluut niets. Niet
eens meer een korstje. Ik behoefde geen twijfel te koes
teren, de ham-kaas of zooals u wilt de kaas-ham. was
verdwenen. U zult u mijn geweldige verbazing kunnen
begrijpen. Doch inmiddels was de tijd, bestemd voor mijn
ontbijt verstreken en ik moest dringend naar mijn obser
vatiepost terug, want ons werk was destijds in een ern
stig stadium getreden en eischte ijzeren dicipllne.
Een* 's avonds, toen ik In de kleine dichtbijgelegen
bar bij radiomuziek een krant las. kwam mij de eigenaar
dige gebeurtenis plotseling weer in mijn gedachten. Ter
wijl Ik er wederom over nadacht, kwam de barhouder
binnen, groette en zette zich tegenover mij.
„Baron, zei hij, de radio is toch een verduiveld dure
uitvinding. Ik heb nu weer een paar nieuwe lampen aan
moeten schaffen, en de duivel mag weten, wat er met de
oude gebeurd is. Vanmorgen, 't was ongeveer tien uur,
kwam er plotseling een storing. De luidspreker kraakte
als in den winter het ijs, toen ging het gekraak in een
gegil over. precies zooals varkens zich kunnen uiten,
wanneer ze wat al te gevoelig aan de staart worden ge
trokken, en daarna ja. nu zult u mij uitlachen, maar
toch spreek ik de waarheid, daarna was het plotseling
stil en rook het In de kamer naar gekookte ham. Naar
gekookte ham. herhaalde ik zacht voor mijzelf. Ik zat
perplex. En om tien uur. Om tien uur begon de pauze
voor het ontbijt en negen minuten daarna, had ik met
he tstuk ham geëxperimenteerd. Mensch. weet Je dat wel
heel zeker? vroeg ik. Bedenk in 'i hemelsnaam goed,
wat jo zegt. De man werd verlegen en kon alleen maar
stotterend bevestigen, dat 't gekookte ham was geweest,
hij had er zijn vrouw nog op opmerkzaam gemaakt.
Ik rende naar de telefoon en belde den eersten don
besten farmer op. die ongeveer 20 K.M van ons vandaan
woonde. Eerst bil den derden vernam ik het werd mij
koud op mijn rug hetzelfde antwoord, even na tien
uur waren onder een geweldig gekraak enkele lampen
gesprongen en onmiddellijk daarna had hij een lucht van
gekookten hsm geroken. Ik belde nog cr.kele anderen op
en overaJ luidde het antwoord eender. De een voegde er
nog b|j. dat zijn kat niet van den luidspreker vandaan
was te slaan en een ander had -zijn vrouw bij moeten
brengen met geest van zout, omdat deze aan verbrande
spoken had gedacht... AJlo moelheid na den drukken ar
beid van dien dag was plotseling van mij geweken; dit
raadsel moest ik op het spoor trachten te komen en
wel zoo spoedig mogelijk. Ik vroeg aan den verbaasden
barhouder een der vernietigde lampen, school in mijn jas
en haastte mij naar het laboratorium terug.
Hier zweeg do baron even en dronk zijn sherry-cobler
In één teug uit. Toen keek hij over onze hoofden heen
In den spiegel. Het was zoo stil in de bar. dat onze adem
klonk als een zacht ruischen De jazz-neger. die zich uit
pure nieuwsgierigheid bij ons had gevoeld, luisterde me:
opengesperde oogen toe en vergat, dat zijn speelpauze
reeds langs verstreken was.
Jonathan Navy-Cut, ging de baron voort, was den vpl-
genden morgen niet weinig verbaasd mij ongeschoren
en met koortsachtig flikkerende oogen uit de kleine
Röntgenkamer te zien komen.
„Hallo, professor, riep :k vrooiyk, nu heb ik de sen
satie. die u voor uw instituut noodig hebt. Weet u wat
mij gelukt Is; niets minder dan het experimenteele be
wijs voor de ..Broglle-Schrodingersche theorie der ma-
terlegolven". Heeren, daar gij wellicht niet weet.wat dit
bctcokent, zal ik het u even snel verklaren. Men is door
theoretische overpeinzingen tot het vermoeden gekomen,
dat de lichamelijke substantie niet werkelijk en als zoo
danig bestaat, doch niets anders is dan een bepaalde
opeenhooping van electrlsohc golven. Ik had zonder het
te weten door een verkeerde inschakeling de werking
van mijn apparaat dusdanig versterkt, dat de anders zoo
rustig verloopcnde atomenverwisseling met ongehoorde
intensiteit verliep. Do omwisseling was niet. zooals het
doel was, bij den kaastoestand stil blijven staan, doch met
een razende snelheid verder getreden en nu was er geen
houden meer aan, tol alles wat oorspronkelijk materie
was, in 'n bundel electrische golven was veranderd, naar
de theorie van Schrodingcr. Deze verbreidden zich met
de snelheid van het licht in de ruimte en belegeren de
radiogolven als storinggolven van de ergste soort, het
geen zich vooral in de naaste omgeving van 't labora
torium sterk voelbaar heeft gemaakt. Doch nu komt het
eigenaardige van het geval: de ontvangtostellen hebben
de radiogolven weer in materie omgezet en het is te
begrijpen, dat dergelijke invloeden een vernietigenden
invloed op de toestellen heeft uitgeoefend. U kunt u
eenigszins indenken, hoe deze mededeeling den professor
met stomme verbazing sloeg. De arme man werd half
waanzinnig, rende heen en weer en stelde de mallotlg-
ste vragen. Toen hij zich na enkele oogenblikken weer
kon beheerschen, begon hij onmiddellijk een plan op te
maken volgens hetwelk wij langs de gevonden wegen
verder zouden experimenteeren. Aan slapen viel voor mij
vooreerst niet te denken. Navy-Cut liet onmiddellijk twee
assistenten van d Yeale-universltelt overkomen,die onder
tusechen met ons werk verder zouden gaan, zoodat wij
de handen voor onze nieuwe fantasiën vrij konden heb
ben. Doch alles zou heel anders uitkomen.
Navy-Cut en ik hadden binnen een uur een geheel
nieuw toestel gebouwd, waarmee wij experimenten op
grooten schaal konden verrichten. Om te verhoeden, dat
de golven wederom het laboratorium zouden verlaten
en in de buurt onheil zouden stichten, hadden wij het
apparaat in het brandpunt van een koperen hollen spie
gel geplaatst, die de golven tot een sterken paralellen
bundel verzamelde en ze als een schijnwerper in de be
paalde richting voorwaarts wierp. Aan het tegenoverge
stelde einde van de 20 M. lange ruimte stond een tweede
holle spiegel, die de bundel opving en weer ln zijn
brandpunt vereenigde. Hier in het brandpunt van den
„ontvangspicgel" was het ontvangapparaat opgesteld of
liever gezegd het reformatieapparaat.
Voor onze eerste proef gebruikten wij, waar wij niets
beters bij de hand hadden, een boek. Het was „De Hek
senmeester" van Wallaoce. Alles lep pragromamatlg van
stapel. Na het inschakelen duurde het 30 seconden, toen
begon zich het boek onder de klok in een blauwachtigen
nevel op te lossen, tegelijkertijd werd in den ontvanger
een zelfde nevel zichtbaar en nog dertig seconden later
lag het boek volledig gerematerialiseerd onder de glazen
klok van den ontvanger. Allengs werd duidelijk, dat de
spiegel niet geheel nauwkeurig had gewerkt, zoodat een
klein gedeelte der materiestralen langs den rand van den
ontvangspicgel in de ruimte verloren was gegaan, zoo
als ik iater kon vaststellen precies in de richting van de
stad Orleans. De roman heeft overigens door deze on
vrijwillige bekorting niets aan leesbaarheid verloren, ja,
was zelfs veel leesbaarder geworden dan voorheen. De
vergelijking met het origineel bracht aan het licht, dat
een aantal episoden in neveltoestand waren gebleven en
wat er later van deze matcriegolven ls geworden, heb Ik
zefs heel nauwkeurig kunnen constateeren. Ongeveer
lMi Jaar geleden heeft Wallacc een groot plaginaat-pro
ces gevoerd tegen enkele short-story schrijvers, die er
van beticht werden gedeelten uit genoemde roman te
hebben gepubliceerd. De schrijvers echter verzekerden
deze roman in het geheel niet te kennen en hieruit kan
ik ongetwijfeld de oonclusie trekken, dat zij op zekeren
nacht door de golven van „De Heksenmeester" zijn be
zocht
Doch thans wat onze verdere proefnemingen betreft:
Nadat we de spiegel wat nauwkeuriger hadden opgesteld,
besloten wij de doode materie voor levende te verwisse
len. Natuurlijk bracht een volgend experiment de noodza
kelijkheid met zich mee dat alles zich in korten tijd zou
voltrekken, daar anders de hartslag van de levende ma
terie in gevaar zou komen. Navy-Cut was van zijn zaak
zoo zeker, dat h|j er zelfs toe besloot zijn geliefde zwar
te Angora-kat als proefdier te gebruiken. Aldus werd
gedaan en jawel hoor, alles verliep naar wensch. Nauwe
lijks hadden wij den „zender" in werking gesteld of dé
ontvanger gaf ons het katje binnen minimalen tijd van
nauwelijks 1 seconde in dezelfde gedaante terug. Nu ont
brak er nog maar één ding: we moesten ook het bewijs
leveren, dat we ook de mensch in een bundel onzichtbare
aethergolven konden doen veranderen en onmiddellijk
daarna ln onveranderde gedaante kon rematerialiseeren
Maar wie zou zich hiervoor beschikbaar willen stellen?
Een derde erin mengen? Maar wie? Iemand overvallen
en hem in benevelden toestand onder de klok leggen?.
Dat zou een misdaad beteekenen. Daaraan mochten wij
ons niet schuldig maken. Er bleef ons maar één oplos
sing: een van ons beiden zou zich voor de proef be
schikbaar moeten stellen. Toen ik de gedachte uitsprak
werd de professor doodsbleek en het angstzweet kwam
hem op het voorhoofd.
Zooals ge weet. ben ik een humaan mensch en ik
breng mijn vrienden niet gaarne in een netelige positie,
wanneer het in mijn macht staat om hen deze te ba»
sparen. Daarom besloot ik om mijzelf voor deze myste
rieuze proef op te offeren. Kunt gij allen begrijpen, wat
dit besluit op dat oogenbllk voor mij beteekende? Geen
enkele zekerheid had ik, dat ik er heelhuids af zou ko
men. één kleine onregelmatigheid in de werking van't
zendapparaat en het zou met mij gedaan zijn!
Toen ik mij gereed maakte omo nder de klok plaats te
nemen, wierp Ik nog een blik op het gelaat van den
professor en u kunt mij gelooven of niet, maar op dat
moment overviel mij plotseling een gevoel van vreeee-
lijken angst en twijfel. Do oogen van den professor
straalden, naar het mij leek een krankzinnigen glans
uit Zijn mond was tot een wreeden glimlach vertrokken.
Doch Ik wilde niet aarzelen en dapper legde ik mij onder
de klok neer. Het laatste wat ik hoorde was een kort
gelach, het glazen dak zakte langzaam over mij heen.
één moment kon ik nog de verschillende voorwerpen ln
het laboratorium onderscheiden; ik zag de arm van den
professor omhoog gaan, een schok doortrilde mij... en
wat er toen met mij gebeurd is weet ik niet
Hier zweeg de verteller even. bracht de zakdoek naar
het voorhoofd om enkele zweetdruppels weg te wissen
Het was doodstil ln de bar. Wij allen hingen aan zijn lip
pen. Met monotone stem vervolgde hij: „Eerst maanden
daarna kwam ik tot bewustzijn in het hospitaal van de
Yale-universdtedt Toen ik enkele dagen bij kennis was,
vernam ik door een toevallig afgeluisterd gesprek tua-
schen twee professoren wat er in werkelijkheid met mij
geschied was. Op het moment van het experiment met
mij, moet de professor plotseling door een onverklaar-
baren schok waanzinnig zijn geworden en heeft hij den
stroom dermate versterkt, dat mijn materlegolven met
zulk een ontzettende kracht tegen de reflectorepiegel zijn
geworpen, dat een gedeelte in staat was om langs den
rand in de ruimte te verdwijnen. Doch deze verwisse
ling heeft op een dergelijke eigenaardige manier plaats
gevonden, dat zich het omhulsel van mijn lichaam in
volkomen compacten toestand remateriallseerde, doch dat
het inwendige zich in gehalveerde gedaante reconstru
eerde. Dit had het gevolg mijn geachte dames en heeren,
dat ge thans een mensch aanschouwt dat van alles,
waarvan gij een compleet stel bezit sleohts de helft
heeft Zoo heb ik één long. een half hart. één nier en...
ook slechts de helft van mijn hersenen. Nu zult ge wel
denken: hoe is deze man ln staat een volkomen logisch
verhaal op te bouwen. Ziedaar, mijne dames en heeren
Iets wat mijzelf tot op deze huidige stonde altijd met
grenzelooze verbazing heeft vervuld."
De verteller nam zijn sherry cobbler, dronk haar in één
teug leeg en riep:
„Afrekenen ober... doch aan mijn linker, volledlgen
kant!"
(Nadruk verboden).