jchagerCourant
Een toekomstfantasie
wordt werkelijkheid.
DE MACHT
VAN HET KLEINE.
Tweede Blad.
'EN
w
Een plan voor een Noordpooltocht
per luchtschip in 1883.
vde d,
'de om
l' «nel,
nlertm
arraen|
neenw
het ii
hranjl
«1 uit. bi
inboj
Woensdag 29 Juli 1931.
74ste Jaargang. No. 8907
H.
le de t*
5t de71
ende
ieter |j
het sci
meen
het v5
laten v
)RP
Brieven over Engeland.
25 Juli 1931.
Weet U ook een geschikt vacantieadres voor me
'Engeland?" Die vraag is me al heel wat keeren
daan. Jammer, dat ze zoo moeilijk te beantwoor-
n is. Het bezwaar zit voornamelijk in het woord
i eschikt".
ingeiruHet is hetzelfde als met menschen, die in een hi
aat vc»4iotheek komen en vragen om een „mooi" boek.
Is ze van de soort zijn, die dwepen met Ethel M.
ell, zullen ze den volgenden dag bitter teleurge-
,eld terugkomen met Gibbon s Geschiedenis van
ome. of Bunyan's Pelgrims Reize.
itiiifl: Als ik verstandig was, wat helaas niet het geval
Veld' zou stee(is beginnen met een definitie van het
Veld) Voord „geschikt". Daardoor zouden heel wat klach-
ir iv-'ten en verwijten na de vacantie voorkomen worden.
Zoo herinner ik me nog als den dag van gister,
eel i-Tioe ik eenige jaren geleden een geschikt vacantie-
adres had opgegeven aan een jonge dame, die En
den ZOO oerwild iiix: iiUj, uia ueii ud(j vciu gisiei,
eel CiJ hoe ik eenige jaren geleden een geschikt vacantie-
adres had opgegeven aan een jonge dame, die En-
gelsch studeerde, en zich verder in de taal wenschte
te bekwamen. Het adres leek me werkelijk geschikt.
vooreerst lag het in een mooie streek in het Zuiden
en van Engeland. Ten tweede was het een uiterst be-
fchaafd gezin, waar de jonge dame in kwestie over-
1 tuigd kon zijn niet anders dan zuiver Engelsch te
hooren. En ten derde was het volkomen vertrouwd.
Weer dan dat!
Ja. in dat laatste zat hem juist de kneep. Ik wil
hiermee niet zeggen, dat bovengenoemde jonge dame
ln aan een onvertrouwd adres de voorkeur zou hebben
S 19 gegeven, maar zij was van oordeel, dat je van het
goede ook teveel kunt krijgen. Het hoofd van het ge
zin was in dit geval de dominee van het dorp, en
L. dorp en dominee waren zéér rechtzinnig.
x fjg Ik heb daar heel wat over te hooren gekregen.
Op gewone weeksche dagen scheen onze Hollandsche
jonge dame het leven in dat gezin nog wel drage
lijk gevonden te hebben, al was het dan ook niet
rli/jmeer. Maar op Zondagen, zooals ze me met bitter
J verwijt kwam vertellen, was het werkelijk niet uit
8 ui te houden. Het was haar zelfs verboden een brief
paar huis te schrijven. Zes weken had ze er doorge-
gracht, maar wanneer ze aan de Zondagen terug-
er i dacht werd ze nog bleek.
ïs"a dien tijd heb ik me aangewend eenige omschrij-
Leven' *even- wanneer me dat althans mogelijk
was. van de adressen, die ik aan de hand deed.
luctithToen een paar weken geleden ook weer een jonge
traal yame aankwam met de gewone vraag, heb ik onder
^dere van een adres gezegd, dat er vier tamelijk
ifte dochters in huis waren, en van een ander,
iat er drie groote zoons, alle drie beschikbaar, aan
wezig waren. Ze was van het eene noch van het
idere gediend, maar had liefst een combinatie van
ons en dochters gehad. In het pension, bedoel ik.
Forewarned is forearmed, zegt een Engelsch
ireekwoord. Wie gewaarschuwd is, kan op zijn
joede'tijn, zouden wij zeggen. Pensionhouders zou-
den goed doen, dit steeds voor oogen te houden. Hoe-
bekfjjWcl ze waarschijnlijk minder zomergasten zouden
krWen-
„Geachte Heer", zou een brief kunnen, luiden,
„het uitzicht uit de slaapkamer zou zeer mooi kun
nen zijn, maar wordt belemmerd door een zwart-
geteerde schutting. De zitkamer ziet wel is waar op
ortuin den luin uit, maar voor stadsmenschen is het mis-
schien minder gewenscht de ramen open te houden,
aangezien onze mestvaalt zich op nog geen twee
®ejw afstand daarvan bevindt. De bedden zijn ge-
riefelijk, indien U geen afkeer van spinnen heeft.
I)e kamers van de verschillende logeergasten zijn
van elkaar gescheiden door betengsel met behang.
Elk woord, dat U zegt, wordt door anderen verstaan.
Wij verschaffen veel eten, maar het wordt meestal
•ïng.
ledetir
1ILIST
PJOÖ
IIJDO
aan:
TEN
KAART
F. I.St
l FOK
ïussis
door logeergasten buitengewoon onsmakelijk gevon
den, en de bediening is slecht. Vertrouwende een
gunstig antwoord te ontvangen, enz."
«ie daar naar toegaat, is in elk geval niet be-
kocht. Of er zulke pensionhouders zijn?
Misschien niet veel, doch er zijn er wel. Als er in
Holland geen te vinden te zijn, dan kan ik in elk
g' val een voorbeeld aanwijzen in Engeland. Of
eigenlijk behoor ik te zeggen Schotland,
ru if' 'lel grootste eiland van de Hebriden aan de
«estkust van Schotland, is een geliefkoosd vacantie-
oord voor de Schotten. Dit jaar had een familie iu
uiasgow het plan opgevat, daar haar zomervacan-
u» door te brengen. De gebruikelijke advertenties
Kort verhaal
Op 't buiten van Mr. Jackson viel de duisternis
Sroote antieke kamer binnen.
- Rondom gierde de Novemberstorm, die Ijzig en met
xorschen ruk te naakte stammen zwiepte, die 't heeren-
3 van den directeur der firma Jackson en Co. als
een bosch omringden.
1 ti Vaï dCn 9traatweS af- de groote verbindingsweg
sscnen Liverpool en- Manchester, was van 't gebouw
U avond alleen maar het gedempte schijnsel van een
j*ro°te kaarskroon te zien. die z'n licht even deed op-
nken tusschen kale boomen en 't gewir-war van
zenuwachtig zwiepende eerste-jaars twijgen
„Dus", begon de heer Jackson vastberaden, terwijl
«n scherpe, fonkelende oogen op 't onthutste gelaat
van z'n compagnon gericht bleven, „dus U handhaaft
I weigering ten aanzien van de onderteekening?"
j Met een zucht was James in de kussens van z'n
{Stoel Teruggezakt
Zn wanhopige oogen die flets en wezenloos naar 't
P afond keken, kregen plotseling een vurige glans; ze
verrieden z'n opgekropt gemoed dat op wraak zinde,
e wraak die al zooveel jaren in z'n hart was verza
meld!
Maar telkens weer zeeg hij terug in z'n stoel; steeds
weer een koken van woede, dan oogenschyniyk kalm
*lch Inhoudend. Juist als men een uitbarsting zou ver-
Wachten.
Te zeer voelde hy hoe hy daar zat als een weerloos
slachtoffer in z ij n klauwen, die knellende, vermorze
lende greep van dien schurk tegenover hem.
Eindelijk vermande hij zich toch en wanhopig klonk
net terwijl hij wild en onbeheerscht opsprong:
„Dan maar liever de gevangenis ln!"
..Tien duizend pond en je bent van alles af." zelde de
snder nerveuzer, vreezende dat de buit hem toch nog
sou ontgaan
Merkw»»r<1<g« dat daar In de ruime
'..waar ®cn Sroot houtvuur zachte warmte rond
draaide en het overvloedige gemakkelijke vrijgezellen-
werden geplaatst, de gebruikelijke antwoorden kwa
men binnen, en na allerlei besprekingen werd ten
slotte een keus gedaan. Prijs, aantal kamers, alles
voldeed, dus de beslissing kon vallen.
En dan volgt natuurlijk een hernieuwd schrijven.
Eerst nog eenigszins terughoudend. „Wij zouden
gaarne nog van U vernemen, of Uw huis gemakke
lijk te bereiken is van de boot, alvorens wij definitief
een beslissing nemen. U heeft toch geen kat, want
wij nemen ons kanariepietje mee."
Daarna wacht de met vacantie gaande familie nog
met verlangen op den laatsten brief van de pension
houdster, maar is al van te voren overtuigd, dat die
in alle opzichten bevredigend zal zijn. „Onze woning
is feitelijk vlak bij de boot. Mijn man loopt 't binnen
de anderhalf uur, hoewel ik er wat langer over doe.
We hebben wel is waar drie katten, maar die hou-
dtn niet van kanaries. Ze hebben ze nog nooit ge
geten."
Maar de Glasgowsche familie kreeg een heel ander
soort van brief, dan ze verwacht had.
„Mijnheer, ik wensch U nog mee te deelen, dat ik
mijn logees geen toestemming geef op Zondag te
gaan wandelen, uitgezonderd naar de kerk."
Dat ging de familie uit Glasgow een beetje te ver,
en zij publiceerde «len brief. Het gevolg was natuur
lijk een heel geschrijf in de kranten en niet onmo
gelijk een schadepost voor Skye als een vacantie-
oord. Verscheidene menschen die 't plan hadden op
gevat er heen te gaan, en die wel is waar geen ver
bod hadden ontvangen op Zondag te gaan wandelen,
zullen toch misschien eenigszins huiverig zijn ge
worden bij het idée. dat de bevolking van Skye het
over het algemeen met leede oogen aanziet, wanneer
zij vreemdelingen langs de wegen ziet gaan. zonder
dat de kerk het doel van hun tocht is. Hoogstwaar
schijnlijk zullen zij inlichtingen over Skye hebben
ingewonnen.
En dan zal het hun gebleken zijn. dat Skye een
streng Zondagvereercnd eiland is. Bovendien, dat
Skve daar geweldig prat op gaat, en het feit vol
strekt niet onder stoelen of banken steekt. De be
volking van het eiland blijkt werkelijk geen neus
buiten de deur te steken op den Zondag, als het niet
is om naar de kerk te gaan. In verscheidene dorpen
worden van de meeste huizen de gordijnen gesloten,
om niet alleen het wandelen langs, maar ook het
kijken op de straat te beletten.
Ik stel me voor. dat menige Engelschman en Schot,
die van plan was dit jaar naar Skye te gaan, een
expresbrief naar zijn pension heeft verzonden met
verzoek om inlichtingen over verlichting van de ka
mers op Zondag.
Het is nauwelijks noodig te zeggen, dat de kerk
stevig aan de zijde van de bewoners staat in deze
aangelegenheid. Zelfs op Skye komen naar het
schijnt nog wel eens menschen voor. die meenen dat
ze na een heele weck van hard werken den Zondag
ook nog anders zouden kunnen besteden, dan door
in een half duistere kamer te gaan zitten. Maar
voor zulke boosdoeners heeft de kerk haar straffen.
Zij worden niet toegelaten tot het Avondmaal, en aan
hun kinderen wordt de doop geweigerd.
Men neemt de zaken op het eiland Skye niet zoo
heel lichthartig op.
Verleden jaar is er een geweldige beroering ge
weest. De trein- en bootmaatschappijen hadden hot
snoode plan opgevat om de minder met aardsrhp goe
deren gezegende menschen. die alleen op Zondag uit
stapjes kunnen ondernemen, op dien dag gelegen
heid te geven, ook eens het eiland Skye te gaan zien
Zij hadden buiten de waard gerekend. Skye heeft
getoond, dat het met zijn Zondag niet laat spotten.
En als de Glasgowsche familie er nog heen wil gaan,
zal zij moeten hesluiten, op Zondag thuis te blijven,
mogeiijk zelfs achter de dichte gordijntjes.
Het plan, de Poolstreken van onzen aardbol eens
vanuit de lucht te onderzoeken, dat overigens in de
Pooltocht van de „Graf Zeppelin" een waardige be
kroning zal vinden, is geen kind der laatste jaren!
Reeds 30 jaar geleden sprak graaf Zeppelin zelf over
de mogelijkheid van een dergelijke tocht, en 35 jaar
geleden ondernam Andrée zijn zoo tragisch verloopen
vlucht naar de Noordpool met een onvoldoende be
stuurbare luchtballon, die bovendien niet bestand
was tegen de gevaren en moeilijkheden, die elke Pool
tocht met zich sleept. Maar ook Andrée was nog niet
de vader van deze gedachte, hoewel men hem de eer
moet geven, dat hij de èerste was, die het plan in toe
passing bracht, die woorden in daden omzette.
Reeds vele jaren voordien had de wetenschap inge
zien, welke enorme voordeelen men zou hebben van
Poolonderzoek door middel van luchtschepen. En
het feit, dat het zoolane heeft geduurd, voordat men
deze mogelijkheid begon uit te werken, is slechts ver
oorzaakt, door het langzame voortschrijden van de
techniek van den luchtschipbouw.
wf r*? w-j «T 7 -q
4 w. f 3 i C v
r
Een ballon Captif als baken aan de Noordpool.
Een voorstel uit het jaar 1883.
meubilair een afspiegeling was van den stoffeiyken
rijkdom van den eigenaar.
.....Jackson had al dien tijd op z'n stoel gezeten
voor z'n bureau en trommelde met toenemende span
ning op een schrijfmap.
Met meer dan gewone belangstelling had hij telkens
naar de groote klok in den hoek gekeken en geluisterd
hoe buiten de wind huilde en de regen tegen de ruiten
kletterde.
„Toe amice," klonk 't eindelijk, „over een kwartier
heb ik een belangrijk zakenonderhoud!"
James, die naast z'n stoel naar 't grimmige vlam
menspel in de haard had gekeken, terwijl z'n brein
de wanhopigste en dolste dingen doordacht, weer op
haalde en toch verwierp, was op deze woorden de ka
mer met groote dwaze passen doorgestapt
Dan, schijnbaar tot rust gekomen, ging hij regelrecht
op Jaockson af met de woorden:
„Vooruit dan: tienduizend pond!"
Jackson bukte zich voorover, schoof een la open,
griste met een wreede grijns in een stapel ordelooze
en kreukelige paperassen
„Daar!!"
Slap en ontzield tuimelde het doode lichaam onder
het schrijfbureau
Met een snelle greep had James een Oostersche dolk
uit een prachtige vergulde scheede getrokken, en 't
vlijmscherpe wapen, een aandenken van Jackson's In
dische reis. in den rug van den vijand gestoken.
Eén seconde stond James bedremmeld, lijkbleek van
schrik, te kijken.
Dan, ziende met een lichte trots dat z'n aartsvijand,
die hem al zooveel jaren het leven had vergald, en
z'n beurs door afpersing leegde, daar zoomaar wezen
loos en ongevaarlijk ter neer lag. glimlachte hij even.
De dolk die hij krampachtig in de vingers hield, was
het bewijsstuk; hij veegde het voorzichtig af en
wierp hem op 't lijk.
Met een ruk draaide hij zich om, pakte hoed en Jas,
veegde nauwkeurig stoelleuningen en deurknoppen af
en zette de tuindeuren open.
Een windvlaag, een stroom water, die van de drui
pende boomen viel. striemde hem vanuit de koude
duisternis ln 't verhitte gezicht.
Vijf zes sprongen en hij stond voor z'n wagen, die
hy ln een stil laantje gewoon was neer te zetten.
Dat blijkt maar al te duidelijk uit een opstel, dat
reeds in 1883 in een familie-tijdschrift verscheen,
getiteld „Een Noordpoolvlucht der toekomst". De
schrijver van dit artikel, een Duitscher, geeft daarin
eerst een overzicht van de vorderingen, die het Pool
onderzoek tot dan toe heeft gemaakt en gaat dan
verder:
„Er valt niet aan te twijfelen, dat de tot nog toe
bij Pool expedities opgedane ervaringen, al zijn deze
dan. ook niet bepaald afschrikwekkend te noemen,
toch in ieder geval ontmoedigend werken en er de
oorzaak van zijn. dat eenmaal gedane ontdekkingen
niet direct verdere worden nagegaan".
Een bestuurbaar luchtschip voor het Noord pool
onderzoek. Een teekening uit het jaar 1883, die
nu werkelijkheid is geworden.
„Maar zal, na al deze ervaringen en teleurstellin
gen, het onderzoek van gindsche ijzige zone worden
opgegeven? Zeker niet! Wat de mensch met een, zij
het dan dok meerdere malen ondernomen, moedigen
aanloop niet bereikt, heeft hij maar al te dikwijls
in een langzamen en moedigen strijd weten te ver
overen. De voorbereidingen welke tot nog toe zijn
getroffen voor de Poolexpeditie s alsmede de meege
nomen uitrustingen zijn nog niet geheel voldoende
gebleken om weerstand te kunnen bieden aan het
klimaat, dat in de arctische streken heerschi. Vol
gens onze meening zijn tweee gewichtige factoren
„Neen!" besloot hij en haastte zich te voet weg,
dwars door de boomen op den weg af.
Halverwege bleef hy als 'verstyfd staan, beschut door
een dikken eik....
Op 't pad even voor hem kraakte het grint en een
donkere niet te herkennen vrouwenfiguur schoot
voorby
„Aha zakenbezoek." mompelde hy niet weinig ver
heugd, toen het geluid ln den storm was opgegaan.
Op den straatweg loopend, regende het niet meer.
Met groote passen schreed hy door en vyf minuten
later rende hy een politiepost binnen.
De dienstdoende agent las gapend een krant en met
zichtbaar welbehagen knaagde hy op de laatste vezels
van z'n sigaar, die blauwe spiraaltjes omhoog cirkelde.
„Vlug, is Mr. Smith er zelf niet!", hygde James quasi
gejaagd tot den opgeschrikten politie-man.
Een minuut later stonden de drie mannen voor den
oprit var. 't verborgen landhuis.
Mr. Smith. de commissaris, had ln kleuren en geuren
James' bevindingen laten vertellen en z'n heldere brein
combineerde reeds....
„Dus U belde aan. twéémaal zelfs, U kreeg geen ge
hoor en U zag het licht in de suite branden en toen
bent U naar ons gerend
..Juist, mijnheer de commissaris," klonk het trillende
geluld van James, die z'n rol van hevig-ontstelde schit
terend voihield.
De derde man was rechercheur Brown, die met z'n
scherpe lantaarn de opryiaan bescheen.
Behoedzaam Blopen de mannen over de dorre, pappe
rige gazons, waadden door plassen en kwamen dan
voor de tuindeuren.
Met kloppend hart keek James, die voorop liep, door
de even openstaande deuren, waaruit een lang wit
gordijn fladderde en een mat schynsel naar bulten
gleed.
Tegeiyk haast stonden de drie mannen in de kamer
en twee revolvers waren op een gillend meisje gericht,
dat haastig bezig was Jacksons kast te doorsnuffelen.
„U bent onze arrestante Juffrouw; zegt U maar da-
delyk dat U 't gedaan heeft," begon de commissaris
kalm. terwyl hy op 't lyk toeliep.
„Uw schuld Is onweerlegbaar, zou ik meenen", bracht
James ln 't midden, die met afgewend hoofd en tril
lende ledematen eveneens was genaderd, maar dan van
ontzetting achteruitweek.
In een ballon naar de Noordpool. De
verongelukte Poolexpeditie van Andrée.
Een teekening uit het jaar 1879
vergeten, of in ieder geval onvoldoende verzorgd, zon
der welke een geslaagde Poolexpeditie tot de abso
lute onmogelijkheden behoort"
„Dit zijn in de eerste plaats het inrichten van sta
tions. van dépots, die voor vele jaren van voorra
den zijn voorzien op voor schepen bereikbare punten
en dan het gebruik van een communicatiemiddel,
dat onafhankelijk van water, ijs en aarde de verbin
ding onderhoudt met de achtergelaten bewoonde we
reld."
„De eerste schreden zijn reeds gedaan en met trots
kunnen wij zien. hoe alle cultuurvolkeren der we
reld hun stations gaan oprichten, die als basis zul
len dienen voor groote pool-ondernemingen. Welis
waar zijn de meesten nog slechts ingericht op weten
schappelijke waarnemingen, maar binnen afzienha-
ren tijd zullen er genoeg, krachten vergaard zijn om
nieuwe pogingen te-ondernemen. Ook de tweede, fac-
tot, die wij opsomden, is reeds gedeeltelijk opgelost.
Een Engelsch-Amerikaansche firma construeerde
ballons en dynamische luchtschepen, teneinde do
Noordpool te bereiken, zonder last te ondervinden
van het water, het ijs of de aarde. Van de graad van
volmaaktheid dezer luchtschepen zal het afhangen,
hoe het Poolonderzoek in de eerstvolgende jaren zal
vordèren."
„Men mag over de mogelijkheden der aëronautiek.'
zoo geringschattend denken als men wil: ook de
grootste twijfelaar zal de oogen niet kunnen sluiten
voor de grooische vorderingen, die de techniek van
den luchtschipbouw in de laatste jaren heeft ge-,
maakt. Het door de eigen snelheid bestuurbare lucht
schip van Haenlein heeft destijds in Brunn genoeg'
bewezen, welke resultaten het menscheüjk vernuft
kan bereiken. Het is helaas maar al te waar, dat do
ware vliegtechniek een slechte naam heeft gekre-,
gen door de dolzinnige pogingen van enkele avontu
riers, die er hoofdzakelijk op uit waren van hun'
scheppingen het meeste geldelijke profijt té trekken.
AJ mag dan het einddoel van de luchtscheepvnarfi
nog in de verre verte liggen, het komt in de 'ebfcste
plaats er op aan, het menschelijke weerstandsver
mogen zoodanig te harden, hen te leeren zich in de,
grootste ontberingen te schikken, dat zij in staat»
zijn, jaren lang de klimaattoestanden van de Groen-
landsche gletschers. van Frans-Josephsland en van
het Noordpoolgebied te trotseeren".
Zelfs eenige teokeningen verluchten het opstel,
van dezen auteur, teekeningen, die ..een Pooltocht
weergeven per luchtschip, volgens de opvattingen
van het jaar 1883".
Zoo is dus alles. wat. toen nog beschouwd werd in
de „verste verte" te liggen, werkelijkheid geworden.
Beide factoren, die toen nog ontbraken zijn thans
aanwezig: een vaste basis in H*t Poolgebied en een
luchtschip, dat bestand is tegen do gevaren van een
Pool-expeditie. dat betrouwbaar is en dat aan
boord meevoert een radiotoestel, de verbinding met
de bewoonde wereld. Laten wij dus hopen, dat de
„Graf Zeppelin" volkomen aan de hooggespannen
verwachtingen voldoet, verwachtingen, die reed?
meer dan vijftig jaar geleden werden gekoesterd.
(Nadruk verboden.)
„Ik heb 't niet gedaan, hcusch. echt waar niet!!!"
gilde het meisje, „hy lag daar ai toen ik kwam!"
„Nu miss," meende James, die z'n kalmte herkreeg,
moet U nu nog ontkennen! Me dunkt....
„Alles biyft zoo liggen en U gaat al vast met ons
mee!" beval de commissaris, wiens geoefend oog den
toestand had opgenomen.
„Twyfelt U nog, mynheer Brown?" vroeg James,
die tot z.'n schrik bemerkte dat deze niet eens voldaan
scheen over zoo'n gemakkelijke arrestatie.
„U liegt, ik heb 't niet gedaan!"
„Kom. kom, en dat gesnuffel dan in Jackson's kas
ten
Hiermee meende James 't pleit gewonnen te hebben
van 't steeds woedender wordende meisje. Maar ze hield
vol en ln een vinnige woordenvloed snikte ze uit:
„Ik ging hem een bezoek brengen en toen ik hem
door de open tuindeuren dood zag liggen, wilde ik m'n
brieven terug halen....!
„Nou Juffrouw, gaat U dan maar mee," besloot de
commissaris.
„Stapt U maar in m'n wagen, heeren. die had ik op
't achterpad neergezet, toen ik hier kwam." noodde
James, die byna glimlachte om 't volmaakte verloop
van z'n plan-de-campagne, dat al zooveel maanden in z'n
opgejaagde hersens had rondgespookt.
De commissaris en 't meisje stegen achterin, James
sloeg de motor aan. 't Lukte niet erg en Mr. Brown
kwam op hem toeloopen.
„Oh. stapt U gerust in. Mr. Brown, hy draalt zoo
meteen."
Maar op 't zelfde oogenblik dat James zich bukte en
aansloeg, wierp de lantaarn van den detective een
breede bundel onder den wagen.
Hy voelde plotseling dat hy spierwit werd en ook
dat Brown het zeggen zou
..Eegrijpt U nu. waarom Ik reden had te twyfelen,
Mr. James." klonk Iri koel en zakeiyk; en terwyi de
stalen handboeien hem om de polsen grepen, hoorde
hy als een heel verre, byna onhoorbare stem de ver
klaring. zyn doodvonnis: „de grond onder Uw wagen
ls kurkdroog en 't heeft van zes uur af gegoten."
Als een gebroken, verloren man, reed hy voor 't
laatst ln z'n auto, als gevangene nu
H. JONKER Hz.
