m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m mm
VOOR ONZE SCHAKERS
VOOR ONZE DAMMERS
EVENTJES DENKEN
Vraagstuk No. 795.
Vraagstuk No. 796.
m
1
I
1
3
I
i
3
II
3
i
Vraagstuk No. 793.
Vraagstuk No. 794.
Brabantsche brieven.
Theater Royal.
van M. F e t g 1.
Zw. 9 stukken.
a b c d e f g h
Wit 10 stukken.
De diagramstand moet zjjn: Wit Ka8, Df8, Lc7, Pd7,
Lb5, Ph5, pions e5. g4. c3. d2. Zwart Ke4, Lbl, Pgl, Lf2,
pions a7, e7, e6, g5, h8, b3. Wit geeft mat in drie
zetten.
OPLOSSING VRAAGSTUK No. 791,
van C. A. Ternblad.
Do diagramstand luidde als volgt: Wit Ke8, Le7, Lf5,
Pb6, Pe4, plons a3, b2. b4, e2. fi. Zwart Kd4, Tc2, Ph7,
pions a4. c6. e3. f6. Wit geeft mat in drie zetten op de
■volgende wijze: 1. Kd8. Op zw. 1. Te2: 2. Pd2 ed2: 3.
Lc5; Op zw. 1. Tel 2. Pc5; op zw. 1. c5 2. Pd6. Een
voorbeeld van verijdeling van ontpennlng, ln de hoofd
variant belet wit de penning Le7 door zijn tempo-
eleutelzet.
OPLOSSING VRAAGSTUK No. 792,
(A. Pernet-Vlenne).
De diagramstand In cijfers was: Zw. 15 ach. op 2, 4,
6. 7, 9, 12, 13. 17—19, 22, 23, 27. 28, 36; wit 14 ach. op
11. 20, 24. 26. 29—31, 34. 37, 39. 43, 44, 47 50. Wit wint
door den diepen en moeilijken slagzet 4338, 3832, 20
15,. 15—10, 20—21, 37—32, 30-25, 25-20, 39:28, 44:4.
van H. Hartenberg, A'dam.
Zw. 9 sch. en 1 dam.
1
5
6
10
U
15
16
m
20
21
25
26
30
31
35
36
40
41
45
46
50
Wit 11 sch.
De dtagramstand in cijfers moet zijn: Zw. 9 sch. op 3,
6, 810, 14, 18, 20 en 1 dam op 12. Wit 11 sch. op 11,
J7—29, 32. 34. 37, 38. 40 44, 48. Wit «peelt en wint
EEN FRAAIE SLAGZET UIT DE PARTIJ.
De heer P. Kleuto Jr., Den Haag. een zeer bekend
speler en problcmist, maakte In den volgenden stand
een zeer diepen en fraaien slagzet, waarmede hij a.h.w.
de problematiek practisch in de partij toepast De dia
gramstand was de volgende: Zw. 14 sch. op 2, 68,
1215, 17, 18. 22. 27. 32. 35. Wit 14 ach. op 11. 23. 29.
33, 38—40, 42—45, 4749. Wit won hier door de combi
natie 47—41. 41—37, 33—28, 39-33. 42—37, 43—39, 48-43.
40:7 en 43:3! Een diep doorzicht in de partij.
OPOSSINGEN DER PUZZLES
uit ons vorig nummer.
No. 789. „EEN LASTIGE VBAAG".
Gevraagd werd. op welke wijze men uit een goed ver
zegelde en nog beter gekurkte flesch champagne kan
drinken, zonder die flesch te openen. De oplossing van
dit vraagstuk is veel minder lastig dan ze lijkt en
blijk weer een echt „ei van Columbus" te zijn. Zooals
men weet, hebben de Champagne-flesschen een holte
in den bodem, welke men de ziel der flesch noemt Als
men dus een Champagneflesch omdraait, kan men de
„ziel" met Champagne uit een andere flesch vol gieten,
waarna men ze leegdrinkt Op die wijze is aan de op
gave te voldoen, om uit een ongeopende flesch Cham
pagne te drinken.
No. 790. „EEN REKENKUNDIGE OPGAVE".
De som der quadraten van 2 getallen, die slechts 2
van elkander verschillen en beiden kleiner zijn dan
honderd, geeft weer een quadraat. De getallen, die aan
deze voorwaarde voldoen, zijn 6 en 8. Het versohil de
zer getallen is 2; telt met hunne quadraten, resp. 64 en
36 bij elkander op, dan verkrijgt met 100 tot uitkomst,
hetgeen eveneens een quadraat is, en wel van 10.
NIEUWE OPGAVEN.
„EEN PUZZLE VOOR TAAL-LIEFHEBBERS".
In de Nederlandsche taal heeft men twee woorden,
die slechts één letter, en wel een S., van elkander ver
schillen. Zij tellen ieder ongeveer 10 letters, doch het
juiste aantal willen wij niet bekend maken, om de op
lossing niet te gemakkelijk te maken. Het eerste woord
wijst op een tekort, voegt men er een S. aan toe (bijna
in het midden), dan beteekent het een teveel. Men ziet
dus. dat niettegenstaande die ééne letter verschil, de
beide woorden zeer scherp-tegenovergestelde beteeke-
nissen hebben. Hoe lulden de beide woorden?
„NOG EEN TAAL-PUZZLE".
Er bestaat een vóórnaam, die vele andere meisjes- en
jongensnamen in zich bevat. Minstens een zevental. Wie
geeft ons den naam op, waarmede zulks het geval is?
Afgunst
In de nauwe, dwaze wereld,
Met haar dagelijksch gedrang,
Maken we 't elkander vaak lastig,
En we botsen van belang.
Afgunst slaat haar scherpe klauwen
Graag naar alle kanten uit.
En niet minder scherpe tongen
Maken pijnlijk veel geluid!
Inderdaad, zijn pak zit keurig,
Hij heeft wel een goed figuur,
En 't komt van een prima firma,
Maar zoo'n stofje is niet duur!
Bovendien, de huurkoop, weet Je,
Veel crediet en onbepaald,
'k Zou d 11 wel eens willen weten,
Heeft ie het contant betaald?!
Och, hun meubeltjes zijn aardig,
Maar nu niet voor een salon,
Als ik héér was nam ik liever
Voor dat geld eens een japon.
U zult bij Uzelf wel denken,
'k Houd niet erg van dat geklets,
Maar ik moet Je eerlijk zeggen,
'k Vind ze vréés'lijk ouderwetsch!
Hij Is wat omhoog geklommen,
En z'n baantje is niet slecht,
Maar, nou ja, met wat protectie
Kom je allemaal terecht!
Vroeger was 't ook maar gewoontjes,
Net precies als U en Ik.
Maar hij wist wel wie hij trouwde
Op een helder oogenbllk!
Nee mevrouw, weest U voorzichtig.
Of haar mooie huis wat gaf,
Zij Is en dat weet ik zeker,
Maar van doodgewoon kom-af.
Laat ze zich nu niet verbeelden,
Dat ze deftig is misschien,
Weet U, waar ze is geboren?
Hebt U laatst haar „pa" gezien?!
Nauwe, overkropte wereld,
Met Uw losse-praatjes-mond.
Denk wat meer om aller wei-zijn.
Kletsen is zoo ongezond!
Bovendien zoovelen hebben.
Lachende en met gemak.
Door de Jaren wijs geworden.
Aan Uw meeste praatjes Ikkü
Augustus 1931.
(Nadruk verboden).
Ulvenhout, 11 Augustus 1931.
Menie r.
De weareld staat zo'n bietje
stil. Ginimcnsch is op z'n
plak. En alles is in do wèèr.
Sommigte huizen staan leeg
op de tafels en stoelen
na tenminste en in aan-
dere huizen leggen ze mes
vieren in één bed; Vakaan-
sie te vieren!
„Ja. Dré, 'nen mensch mot
'r is uit", zeggen m'n klaan-
ten aan d'n gruuntenwagel;
„dus ge hoef mergen nie
aan te komen en verders de
heele week niemeer!"
Of: „Bel overmergen maar
's aan. Ben 'k nie thuis, dan merkt 't wel en dan hoefde
nie meer te komen veur gisteren over acht dagen."
Of: „wilde mergen hiernaast links, nie rechts horre,
waant mee da volk wil 'k niks te maken emmen, afge
ven 'n kropke slaai, twee bossen peeën en aanderhaalven
kiloow èrpels? Waant ik ben mergen nie thuis veur teu
gen d'n avond en 'k mot versche gruunten emmen!"
Of: „breng mergen virtig kcrsvorsche eikes mee waant
ik krijg lesjees."
Affijn, laat ik nie beginnen mee al die defrente bod
schappen op te gaan schrijven, waant dan is 't end ver
loren. 'k Krijg er zoow eiken dag 'n vijfentwintig in deu-
zen tijd en ik beloof oew amico, 't Is 'n heksentoer om
da-d-allemaal zoow uit oewen kop veur mekaar te bok
sen! As ik dan ok d'n kleinen Dré nie bij me had deus
dagen, dan zoow er vast en zekers nog wel 's wa deur
m'nen kop schieten, maar nouw? Gin kaans, horre.
f Ja, da boske-n-is dan weer ier. Eiken dagen gaat ie
mee de klaanten af, mee naar d'n akker, In 't kort: is
nie bij me vandaan te slaan.
En hoe of ie kaans ziet, daar tusschendoor zoow nog
onzen Janus d'n veldwachter z'n haanden vol werk te
geven, is mee-n-al net zo'n groot raadsel, as dat ie, op
school nie leeren kan en harsekens hee, zoow goed, dat
ie heel m'nen hof en d'n negotie er van, op z'n dumke
kent!
'-t Is toch zo'n tiepke, ee!
Z'n vader hee-t-'m gebrocht.
,,'t Is da gij 'm gevraagd hèt, vader om op d'n hof te
komen logeeren," zee m'nen zeun; „en da z'n moeder gin
raad wit as ze 'm vier weken aan één stuk thuis mot
emmen mee die vakaansie, maar aanders... verdiend
hee-t-ie 't nie!"
Zoo kwam ie aan op 't perron.
„Dag, opa", riep Dré m toen opgetogen en één, twee,
drie, daar vloog ie mee 'n sprongske om m'nen nek en
flusterde in m'n ooren: „Dré II is uit z'n hum!"
„Waarom?"
„Niks zeggen, daar is ie."
Toen stingen me-n-op 't plein veur de statie, waar me
in de sjees stapten, en mee 'n kwiek gangske, laankst
de singels deur Berda naar Ulvenhout op aan rejen.
„En hoe is 't thuis?" vroeg ik, toen Bles lekker in
gaamk sting en z'n hoeven as 'n uurwerk zoow zuiver
over de keien kledderden.
„Bedaankt, best." zee m'nen zeun: „mee moeders ok
alles goed, vader?"
„Alles kits," zee ik: „vort Bles" en Dré m klapte mee
z*n tongske.
't Was 'nen zeldzaam prachtige» Augustusdag, zooas
me die van 't jaar maar te weinig emmen.
't Zonneke schoot mee katachtige spulsheld z'n straal
tjes deur 't lommer van de iepen, die te spiegelen stin
gen in 't klare water van de singels, waar Ier en daar
'nen snoek In zulverglaanzing teugen 't wateroppervlak
sting, zoow stil as 'n muske.
Enkele goudgele blaaikes wentelden uit de hooge hoo
rnen, weifelend naar omlaag en 'n heel raandje van
herfstgoud hadden ze ai gemokt, laanks de graskaanten
D'n kleine Dré zat naast me as één brokske geluk en
zonneschijn, waant drie volle weken van plazier-zonder-
éénen-strafregel stongen veur z'n deurke.
„Hij is dan toch overgegaan ee. Dré", riep ik naar
m'nen zeun achter me en mee keek lk meer één ogske
naar dieën kleinen ridder naast me.
D'n kleine Dré kneep z'n ogskes 'n bietje toen en keek
straf in de verte, net of ie van achter 'm nie veul goeds
verwachtte.
„Jajaj", zuchtte m'nen zeun: „of ie overgegaan is!"
Dré UI knipte 'n ogske naar mijn of ie zeggen wouw:
nouw koom t
„As nummer één! hèhè van aohteren af te be
ginnen," eindigde d'n verver z'nen vadertrots.
„Olee," zee ik: „aan alles mot nen etèèrt zitten, Dré,
net zoow goed as 'nen kop en as hy nouw van 't Jaar
't stèrtje is gewiest, dan is ie volgend jaar misechient
wel d'n kop."
Toen teugen Dré UI: „nlewaar Dré?"
„Mooi weer, ee opa," antwoordde-n-le.
„Prachtig." zee ik. Toen schttpte-n-le teugen m'nen
voet of ie zeggen wouw: „goed geschoten, opa"
Ja, amico, d'n grooten Dré zat nouw wel op te schep
pen daar achter in de sjees, mee z'nen grooten flambaar
op, maar hij was heelegaar vergeten, dat ie zeivers vroe
ger op de school ok ginnen komeet was. En daar motte
dan as grotvader zo'n bietje tusschendeur weten te zei
len. Wa gij?
Toen me thulskwammen sting Trui al aan de deur. Die
heurt op 'nen kielometer afstaand d'n stap van onzen
Bles al Dré III zwaaide mee z'n mutske, 'n soortement
van haalf appeltje mee 'n stengeltje d'r aan, da gewoon
lijk op z'n kopke zit geplakt, of 't eraan vergroeid zit
en veur me stilstongen, was ie al van de sjees gespron
gen mee z'n kofferke in de eene haand, liep naar z'n
grootmoeder en zee achter mekaar z'n versje op. „Dag
opoe, hoo maakt u het en veel k om pe lemen ten van moe
der en ik zal braaf zyn, heef moeder gezeid."
En terwijl ik m'n perd.je naar d'n stal leidde, begon
Dré z'n kofferke uit te pakken, hong z'n Zondagsch
pak op 't opkamerke, achter 't witte laken, z'nen
hansjop gooide-n-ie op bed, trok 'n ouw kieltje-n-aan,
da me altijd veur 'm emmen leggen, nog van ons jon
gens) en na twee menuutjes was ie heelegaar geïnstal
leerd en duikelde over z'n haanden d'n erft op, da
Blek van 'm schrok.
Na drie menuten sting ie aan de pomp ln 't achteruls
en spoelde 'nen k rak essetee van z'n haanden af,
waar le midden in „gestaan" had bij z'n gedulkel.
„Wa-d-is da Drè?" vroeg ik: „wa gooide daar zoow
weg deur d'n gotsteen?"
Toen trok ie z'n muske-n-op en zee: „sjoklaa."
Van de week hè'k me mee 'm bedooid.
Menier pustoor kwam effen binnenwippen van z'n
avondwaandelingske om meteen z'n komplementje te
maken over de „dunne" boontjes die 'k had laten bren
gen deur dieën kleinen sloeber.
't Was gloeiend heet gewiest dieën dag en zwaar lag
d'n avond nog, mee 'n rosse locht, op heel de natuurlijk
te wegen, 't Pustorke zwitte en zette z'n ronde, zwarte
hoedje zoowlaank af en veegde laanks z'n rozig-blin-
kend veurhoofd, waar de natte horkes van z'n zuiveren
krullekes glinsterden. Me mokten 'n protje over 't weer,
d'n oogst en over de wermte. Over 't koren da me dieën
dag afgedaan hadden en zoow en 't pllske, dad-d-eel d'n
dag in do'n waterput had gehangen, da besloeg dof 't
glas, zoow lekker koel was 't
't Was 'n zomeravond-urke om stillekes op te snoe
pen, zoow lekker.
Toen kwam Janus d'n erft op. Die kent da kunstje
van me mee m'n Krükske in d'n put en zukk« I) P
dagen, maar vandaag veegde-n-ie toch, waant Jr
pustoor was 'm sjuust veur!
Janus had klachten over d'n kleinen Dré.
'k Zal ze maar nie opnoemen; de kepotte ruit»,
gapte persieken en vechtpartijen hè'k effen genjok-
'n sjegaar en 'n borreltje.
Maar toen me d'n kleinen bandiet erbij wou»„
len menier pustoor z'n ogskes fonkelden
overhaangende grijze wenkbraauwen, van stislu;-
zier toen konnen me 'm nieveraans vinden.
„Daar net was ie nog ier," lachte menier p-jJi
„toen zat ie m'nen hoed te bekijken; eh... en. vl|
terde-n-le ineens en ik schrok me 'n broerte. T-;
daarveur. Waant... nie olléen d'n Dré weg maa,-".
pustoorshoedje. Hij was natuurlijk op d'n loop 1®
veur d'n Jaan, die hij al eerder gezien had, o?
ons.
Wij zochten, ieveraans, maar nikske te zien. E;
nier pustoor zonder z'n hoedje weg te laten
gong ok nie.
ffog
ine 1
dre
Tw
«nrui
«bit
Op 't lest zee ik: „menier pustoor wil ik bij oew 01
gaauw effekes 'nen aanderen gaan halen bij me volk
spring ik op de fiets!"
„Keb 'r maar eenen," lachte-n-ie 'n bietje ver4*ew
„en die van den kaplaan zijn me te groot!" e bo
Op 't lest zat er niks aanders op. as da Januij >*og
weggong, waant aanders kwam dieën struikroover »4eer
nie veur d'n dag, al had menier pustoor motten t; inda?-
overnachten. igeeri
Dus Janus vertrok. Gelukkig da-d-et zoow wèra te da
waant da goeie, ouwe manneke had aanders nog p de
ziek kunnen worren ok en 'm 'n zijen pet van ra onstei
nen, gère, al moes ik 'm kedoow doen, maar,; ind, g
die op zouw willen zetten? En zoow gongen er du^ rede
gedachten deur m'n kop, d'een al gekker as d'n aav ropme
en op 't lest zatten me d'r alle drie mee te
pustoor, Trui en ikke, waant me dochten alle
zelfste natuurlijk!
Toen Janus al 'n heel end weg was, wier d'r
ons, in d'n notenlèèr gekucht.
En toen! Toen!
Om oew eigen 'n apenkulleke te lachen.
Zat me dieën sloeber daar ln d'n takken,
aangstig gezicht en 't hoedje van menier pustcjKïwrtx1
z'nen brutalen kop.
Trui was woeiend.
Maar d'n pustoor en ikke, wij emmen onst raa
lachen.
Wa was er gebeurd?
Dré had, zooas kinders zijn, 't hoedje op st
sen en sjuust was Janus d'n erft opgekomen,
iemand 't in de gaten had, was ie as 't kat d'n
ingeklauterd zoow rap en zoow stillekes, mee 't
nog op z'n hoofd.
't Was voor hum wa nuuws, omdat de heerts
telijken in Ollaand 'nen gewonen zwarten gis
dragen. Hier dragen ze zo'n biskop-modelleke e
moest Dré III 't zijne van emmen, ziede.
't Is mee d'n dieë zoow, die begaai 't altijd w&arv
haard, da ge nie kwaad kunt zijn, maar lachen ïrf ln de
zoow rolt Dré III deur de wèreld! Zoo
En as ik 'm dan teugen Trui in i^scherming
Trui nog kwaaier wordt, dan is 't altij: „hij tol
aard naar niemaand vrimds: Dré d'n eersti
Dan tippelen Dré I en Dré III maar stiel
kijken mekaar maar 's aan, knippen 'n ogske et;
ten.
„Ge kunt 'r mee sukkelen, Dré m," zeg ik
„Ge kunt 'r mee tobben, Dré I." zee hij du
Ollee, ik gaai er afscheien. Waant hy lot me
„Of 't nouw nóg nie klaar is," is ie al tien keer i
vragen deur 't romke van d'n stal djni-in ons
uitkomt en 'k begin nouw toch ongerust te f
wat ie daar allemaal aan 't uitbroeiën is.
Dus tot de noste week.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke
van oewen
toet a
Noj
ctn er
tb op
Wcrsi
u. er
Bo
fm
ït'.i
Wi
mini!
gpree.
„De beschaving ontvlucht"" is een geluidsfl
avonturen van exotische zeeën, waarbij een i
die zich los gemaakt heeft van de maatscha..
een afgelegen eiland zijn leven slijt, met een ii
linge als vrouw.
Cain, een stoker op een Fransche boot, dl» ij
trip rond de wereld onderneemt, behoort tot dei
der uitgestootenen. Terwijl aan dek de passd
zich met en om elkaar vermaken, werkt hij mij
de vuurplaat in het zweet om de machines, öf
drijvende lustpaleis in gang moeten houden, af
zorgen. Ken troosteloos, een lichteloos leven, u
lijks enkele uren rust per dag. zelfs op de 4
dat het schip stil aan den wal ligt wordt
rust gegund, daar ér dan kolen ingenomen roil
worden. Geen wonder, dat hij een ontevreueml
opstandige geworden is, die ook voor zich eenf
van het aardsche geluk opeischt, die een
zich voelt opkomen tegen zijn arbeid. WaiiiieefrT1
berisping van een zijner superieuren de drup#
die de maat doet overloopen, deserteert Caai
ook. Voordien eigent hij zich een tasch met idfl
v^n een der passagiers toe. Zijn geheele buit bei
eenige bankbiljetten, een revolver en wat schi
rei. Met een cano, waarmee eenige inlanden
vruchten en koopwaar aan boord hebben geti c
vlucht hij.
Dagen gaan voorbij, zonder dat hij land ziel L
ger en dorst kwellen hem. Uitgeput landt hij <4
onbewoond eiland. De rijke natuur is in slaat
van voeding en water te voorzien. Hij begraaft
verledfen en begint het leven van een oermens L
leiden. Op een van zijn verkenningstochten doo; w»
klein rijk, waarvan hij de alleenheerscher is,
hij een geraamte, dat blijkens een briefje in
flesch, het stofelijk overschot moet zijn van
missionaris, die door wilden werd vermoord,
briefje waarschuwt hem voor deze wilden of
hoede te zijn, slechts nu en dan komen
eiland bezoeken, doch zijn zeer moordzuchtig.
De dagen gaan gelijkmoedig voorhij. totdal dn
zaamheid hem zoo begint te kwellen, dat zelfs
bezoek van de wilden hem welkom is. Wat n>
er is een vrouw bij, al is het peen blanke,
rooft haar voor zich. terwijl hij de overigen
jaagt door eenige schoten met zijn revolvers,
man en de vrouw, het eerste paradijs op aardes
rugkomen. Weer gaan de dapen met proote P
matigheid voorbij, doch Cain is niet eenzaam s
Kinderen worden hen geboren. De gevloekte,
telde mensch is een nieuw blijmoedig mensen
worden, die het geluk heeft gevonden. Maar de1
grijpt in, een der kinderen sterft. Cain leert
driet kennen en het verdriet als straf voor f*
zonde. Met zijn rust is het gedaan. Vol sc&ulfl
begeeft Cain zich aan boord van het eerste het
voorbijvarende schip en stelt zich in handen
den kapitein om de straf voor zijn eens began«
stal te ondergaan. De kapitein heeft medelijde»
hem en stuurt hem terug naar de vuurplaat
-
Hit!
kr L
Tire
bi'er
leor
Ha v
fcet li
Het
later
h«t. r
0p
Cain ziet, dat het leven tusschen de vuren niet
andert is, het is nog steeds hetzelfde afbeulen» glach
venwerk. Niets heeft zich veranderd, zet-
spreeuw van de kapitein zingt in een kooi. ter* graaj
Cain's eiland de vogels vrij in de palmen zonP\ -
meldt de radio de laatste berichten van de p
wereld. Overal moord en doodslag, ellende
persnood, revolutie. Een ware aanklacht wj"
geciviliseerde wereld. En hierin zou Cain. 1
leven op zijn eiland zoo lief gekregen ha#-
keeren? Zijn besluit is snel genomen. Reeds P
sirene als een teeken van vertrek, doch
over boord" en zwemt met sterke slapen ter»'
zijn eiland, waar hij van een „outcast die
mensch op zijn vuurplaat vervloekte, tot een
in harmonio met de natuur levend menscfl l
den was, terug.
w*
lelpti
*en«
orde
Wi
«enli
D«
«*r
GOl
H
kan
