Een familietwist
uit voorhistorische tijden.
o;
BrabanSsche brieven.
EEN DAPPER MEISJE
DE STRIJDBIJL NOG NIET BEGRAVEN.
Hagedisachtige reptielen
roeien hun eigen soort uit
FEUILLETON-
VERTELLINGEN.
Ulvenhout. 22 Maart 1932.
Menier,
Van den mergen brocht
Driek Frijters 'n briefke van
onzen kleinen Dré, ons bos-
ke.
„Iets blezonders bij oew?"
vroeg Ik 'm, toen ie
binnenkwam en dan wit hij
wel wa-d-ik bedoel. Waant,
onder ons. "k verwachtte
wel Iets uit d'n Ouwenbosch
nouw teugen de Paaschva-
cantle.
„Te Geleuf 't nie". zee-l-ie
mee 'n gewichtig bakhuis en
mee z'n rechterhaand zuu-
kend in 't stapeltje poststuk
ken dat ie vasthiew in z'n aandere haand, maar 'k zag
wel z'nen mottigen kop, dat ie 't heel goed wist.
„Van Hiel, Kuiskens. de Bie, Oerlemans. Knibbelèèr.
Scheffers, de Jong. ha, hier heb ik jouw", docht ie
haarop en goolde-'n kraantje-n-uit Zselaand op tafel:
„nog wa, hier", en toen kwam 'r 'nen grooten gelen
envelop, reclame veue zaaigoed en kunstmest en hij
zocht verders: „Wa-d-'n drukke post. veur jouw", brom-
de-n-ie deur: ,,'nen brief uit d'n Helder, hedde daar ok
fermilie, Dré, da-d-em Ik nooit geweten."
„Ik ok nie," zee ik: „nog meer?"
„Neeë," zee-t-ie: „nik... ja toch, nog 'n briefke uit d'n
Ouenbosch, van d'n kleinen Dré, denk ik."
„Lammese motzak." zee ik: „motte me daar zóów
laank op laten wochten; hier stikt 's aan", en 'k liet
'm 'n sigaar uit m'n tabaksdoos grabbelen.
„Maar ik bewaar 'm", zeet-ie.
„Veur mijn part stikt 'r thuis d'n gootsteen mee deur,"
zee ik ongeduldig: .schiet nouw op, baker!"
En mee z'n haand boven de open doos vroeg le
lachend: „nog nie af gewiest van d'n mergen, Dré?"
en Trui sting stiekum te genieten van d'n Driek z'n
pesterij-kes.
Toen hê'k er zeivers de sigaar uitgepakt, in z'n groote
brieventasch gedaan, 'm omgedraaid en 'm d'n erft op-
geschupt.
En as ik weer zat, Trui had sjuust de koffie inge
schonken, dan tikte da mottig merakel op de ruit en...
knipte 'n ogske, of ie zeggen wouw: hè'k jouw lekker te
grazen g'ad, manneke!
'k Mokte maar 's 'n kruske. of ik 'm de hapselusie
gaf, en heurde-n-ik 'm toen 'k 't briefke aan 't lezen
was lachende van d'n erft af gaan.
D'n kleine Dré schreef:
Oudenbosch, 19 Maart 1932.
Lieve Opa en Opoe!
Ik mag. Moeder heef mijn eene brief geschreven, als-
dat ik met de Paaschvacantie naar Ulvenhout mag.
Reuzefijn hè Opa?"
„Hij komt horre!" zee ik teugen Trui toen k zoow-
ver was.
„Goddaank!" zuchtte Trui: 'k had gin raad geweten
mee m'nen rust as le nie gekomen was."
„Zwijg maar", zee ik: ,,'k kan toch al bekaanst gin wijs
worren, uit die hanepotjes. Terwijl ik toen effe m'n
bril zocht, lee ik 'f briefke even neer in de pan mee
eiers. Nouw, teen wier 't heelegaar 'n puzzeltje.
„Knoeiert!" riep Trui: „zlede nie wa ge doet?"
Affijn, wemmen 't brlefke-n-ult de pan gevischt en
onder de pomp gehouwen, 't Was heelegaar deurschlj-
nend geworren. En terwyi lk verders las, heurde-n-ik Trui
nog zooiets brommen van „net zo'n klein jonk", en „wie
leet 'r nouw 'nen brief ln 'n pan eiers", en „natuurlijk
d'n dieën daar", maar 'k dee maar net of ik niks heurde
en puzzelde verders!
„Me vader en me moeder komen mijn halen heeft ze
geschreven, want moeder het onze kostschool nog niet
gezien en dan kan moeder meteen aan dc Broeders vra
gen hoe of Ik het maakt, heeft ze geschreven nu dat is
dik in orde Opa, dat weet u wel. Ik kan goed met de
jongens opschieten en ook wel met de Broeders en op
me laaste maan kaart ging ik maar 2% puntje achteruit
en dat is niet veel want dat was maar voor gedrag ziet
u. Het -was eigenlijk een ongelukje, wat ik wel zal ver
tellen als lk in Ulvenhout ben en 't ls erg grappig ook.
opa! Maar ik kan er niks aan doen. waant wij hadden
kappiesijners gegeten, maar ik vertel het wel als ik bij
u ben.
Moeder het ook geschreven alsdat zij en vader mijn bij
u brengen (net of ik de weg niet weet!) en datte ze dan
de Paaschdagen ook in Ulvenhout blijven."
„Dré en Wies komen ok", zee Ik toen teugen Trui,
onderwijle 't blaalko omslaande en rats! daar gritste
Trui naar 't briefke, maar 'k was ze net veur. Nouw
wier zij zeemelappig.
„Schiet nouw 's op," zee ze: „da 'k de vuile boel op
kan ruimen en zie da ge wegkomt mee oew wagel, 't
is vernolle ginnen Heiligendag vandaag!"
„En toch krijgde 't briefke nog nie", zee ik, deurle-
zende.
„O, ja, opa, moeder het mij ook de groeten geschreven
van de Neus. Zij had 'm tegengekomen in Amsterdam
en toen had hij aan me moeder gevraagd hoe of ik het
maakte. Moeder zei goed wat zou zij anders zeggen hè
opa en toen zei de Neus doet hem mijn groeten als u
hem schrijf en dat hij goed ze best moet doen op kost
F F. 11 I r T F. T 0 N
Naar het Engelsch van
CE. GARVICE.
21
„Als een kleine gebeurtenis, waar lk op wacht, naar
genoegen afloopt, Lela," zei lord Fane, „zal ik den mar
kies het vertellen en een eind maken aan deze bedrie
gerij. Kom. praat er niet langer over."
Hij kuste haar en nam het ochtendblad op. Gelukkig
dacht Lela er nooit aan de krant te lezen, anders zou zo
ongetwijfeld zijn naam ln de sportkolom. die vol stond
over den aanstaanden wedren. Ongeduldig vouwde hij
de krant samen, en haalde zijn sigarettendooa
„Wat zal het vandaag zijn?" vroeg hij. „De heerlijk
heden van Londen zijn nog niet half uitgeput. Nog te
winkelen?"
Lela schudde lachend het hoofd. „Neen, er valt niets
meer voor mij te koopen", antwoordde zij. „Bovendien,
denk je dat ik heelemaal geen medelijden heb met Jou,
arme jongen? O, Edgar, dat vergat ik je nog te ver
tellen. Wie denk je dat ik gisteren zag?"
„Ik kan het niet raden. Wie was het?"
„Nu", en zij bloosde hevig, „Meneer Browne. de geeste
lijke, die ons getrouwd heeft! Ik zat in de auto buiten
voor Je club op je te wachten, toen ik hem voorbij zag
graan met zoo'n zonderling uitziende man. Hij zag mij ook
en nam zijn hoed af."
„Ik wou dat je hem gesproken had. Ik zal aan Clif-
ford vragen waar Ik hem vinden kan. Het trof mij bij de
bruiloft dat hij nogal exentrlek was, maar lk voelde
me erg tot hem aangetrokken."
school en goed opletten en nog veel meer opa Nou, hij
hoef mijn geen groeten te doen want hij heeft toen mijn
witte muisie doodgemaak omdat het uit me zak sprong
en de meiden in de klas zoo vreeselijk gilde en toen nog
ctraf omdat ik wat zei, rotneus geloof ik en nu zeker de
groeten? Eerst me muisje terug. Het kon mijn al, opa.
Als wij aan tafel zatten, dan kroop het op me knie en
at stiekum de kruimpies op die ik hem gaf.
Ik ben vol opa
Hartelijke groeten ook aan opoe en ook van de klasse
broeder en van mij, uw liefhebbende kleinzoon
Dré IH.
Keb me-n-elgen 'nen bult gelachen, amlco, mee da-d-
eeplesteltje. Hij schrijft net as ie sprikt; alles aan me
kaar, aan een stukske.
Ja „de Neus", z'nen vruugeren meester, hee-g-te veur-
goed bij 'm bedorven, omdat ie z'n muske-n-afgenomen
hee en van kaant afgemokL
„Wa-d-hee da lleveneerbeesje toch allemaal geschre
ven?" zee Trui ongeduldig omdat ze zag da'k zo'n
plazier in da vette briefke b:id: ,,'t zal -nel weer welle-
kes zijn, is nie?" en meteen begon zy te puzzelen.
Ondertusschen at lk m'n botrammen op, de koffie
was koud geworren en bleek van d'n melk die er boven
op was gaan staan. Nouw en dan loerde-n-lk 's naar
Trui, om te zien hoe zij 't briefke opnam. Maar da viel
erg mee! As-t-er maar instaat d?t dTen Dré uit Am
sterdam overkomt dan kunde bij Trui gemakkel'ik '-en
rekslaalder te leen vragen, zoo zeker asda ze aanders
op 'n dubbeltje dood blefL
Maar. ollee, da's ok gin wonder; veural teugeswoordlg!
De tijen zijn veur ons boeremenschen zurgelijk.
En *t veurjaar? Daar zit gatverdrie ok ai de klad in.
't Is te schraal. Te koud en te droog!
Virtien dagen rengel kunnen me gemakkelijk emmen.
't Zal dan ck msar 'ren kalen Paasch zijn, amico.
't Gebomte staat er bij as hartje-wirter zoow kaal.
Over de velden en wegels treitert er al 's maand laank
'nen wind, die oew deur merg en been gaat En die d'n
èèrde grijs mokt van drogte en èremoel.
Neeë, veul kleur zit er nog nie In, op d'n buiten.
Nouw ls 't waar, d'n Prasch vaalt vruug en ln deuzen
tijd ls zelfs 'nen witten Paasch nie eens zoow verwon
derlijk, maar "ren mensch wordt in deuzen tijd altij 'n
bietie-n-ongeduldig.
Kek maar in de kraanten, waar ze al 'n maand lank
lente-bode's adverteeren, terwijl 't van d'n winter nog
nie zoo koud is gewiest as sjuust de leste maand.
Maar ollee, de tijen kunnen rfiager, veul mager zijn,
de Paasch schraal aan d'n bultenkaant, mijnen Paasch
zal best lukken.
Eiers genogt spek, ham, gruunten en alles veur 't
pakken. de Amsterdammers kunnen afkomen.
Da worren weer gezellige dagen, amico!
D'n vasten is veurbij nouw kan Trui tenminste
weer naar haartelust opscheopen. 't liefste wa ze doet
en kunde weer 'nen mensch ontvaangen zoo as 't mot.
In de stad is d'n Paasch al zichtbaar.
De winkels emmen d'n schoonmaak achter d'ren rug
en glaanzen ln 't vruuge witte veurja^rlicht. De slagers
Jagen oew 't water ln oewen mond. D'r tegelfes glim
men oew teugen van de kraakheldere muren, 't Koper
blinkt, dat er de zonnestraaltjes van ln oew oogen pie
ken. En veur de ramen, daar staan de hammen op
glaanzend-porceleiren schalen, opgemekt as brGilofts-
taarten, zoow schoon, mee 'nen strik en 'nen kaanten
tros van pampler aan 't end.
Heele gebrajen biggen, zwemmend In d'n dril, op
schalen as vijvers, maken oew belust.
Schottels mee vetten zult staan te bibberen in d'n
taartenvurm as er 'nen zwaren vrachtwagen deur de
straat gerejen komt en hier en daar lee-d-'nen verltens-
kop, netjes geschoren, mee 'nen pampicren kaanten
kraag om z'nen nek en 'nen appelsien in z'nen bek, as
'n schilderstuk van kustelijke frèterij omgeven mee
takskes gruun en 'n blommeke. Ja, amlco, d'r haangt
nouw 'n echte Paaschstemming ln stad en durp,
beter as op 't laand op d'n oogenblik. De menschen
kuieren deur de straten mee „Zondagsche" gezichten.
In 't veuruitzlcht van de schoone fiestdagen. En de wef-
kes disgenen die d'n schoonmaak al achter d'ren rug
emmen, kunde: 'r zoow uithalen! Ze kijken as glnne-
raals die d'n slag van Waterloo emmen gewonnen, en
ncuw op verlof gaan. Ze zijn tevrejen over d'r eigen en
zukke menschen kijken gelukkig uit d'r oogen!
Op d'n oogenblik haangt 'r 'n stemming van gebrajen
rollades, van geluk en vrede, van verwachtingen in de
lochten van enze durpke» en stadjes. Me Fta-*n Waar
cm mee open èrraen de Lente aan ons haart te drukken.
Me willen 't nuuwe leven zien en voelen, waant 't is
Pasc'nen! En straks, dan luien en kleppen de klokken
de fiestelijke klaanken over velden en bcsscben naar
ons tce. Dan weten me da-d-et nuuwe leven weer hee
overwonnen; dan maken me-n-ons gereed om raar d-»
kerk te gaan, waar wierook- en blommengeur. 't gepu't
van de veugclfes in d'n pastorie-tuin, 't Hebt van de
duuzenden kerskes es zoncekes strelend od den blinken
den altaar, 't nuuwe zonnelicht de glas-In-lood ramen ln
gloelenden braand zet en prachtige kleuren let morsen
op pielèèren en baanden van de kerk dan weten we,
amico, dan vuulen me, da-d-et groote wonder van de
Goddelijke schepping, 't herrezen leven weer op èèrde-
n-is gekomen!
Dan, dan ls 't volledig Paechen.
En lot 'm van 't jaar aand 'n bultenkaant zoow
schraal zijn als ie wil, laten de tijen wa mager zijn,
strak, as ik mee ons kleine boske deur de zonbeschenen
akkerlanden loop te genieten van m'n Zondagsche rigor
ke, as thuis alles lui van 't eten zit te dutten bij de
smeulende plattebuis, dan hè'k weer 'nen Paasch amico,
'nen Paasch. zoowas lk toewenschen wil aan jouw, aan
all goeie menschen, aan heel de weareld, die 'n straal
tje zon, 'n bietje zccht geluk zco nocdig hee
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen toe't a voe
DRé.
„Ik ook", zei Lela zacht. „Hij zag er zoo bleek en
ongelukkig uit, net of hij een groot verdriet in zich om
droeg."
.Arme kerel. Misschien ls hij arm. Had Ik Clifford
maar gevraagd hoeveel hij hem gegeven heeft"
„Het ls nog niet te laat", zei Lela lief. „Maar ik ben
nog niet uitgepraat Edgar. Vanmiddag, toen ik hier
bQ het venster stond, zag ik denzelfden zonderlingen
man aan den anderen kant van de straat staan wachten.
Toen hij mij zag, deed hij of hij Iets uit zijn oog pro
beerde te krijgen en ging daarna verder. Ik ben be
nieuwd wie hij ia"
„Och, wat doet dat er toe? De vraag is nu, wat ga
Jij doen? Zullen we een ritje maken?"
Terwijl hij sprak, klopte Lovel en kondigde Clifford
Hevel aan. Zorgvuldig gekleed alsaltijd, met een or
chidee in zijn knoopsgat en een glimlach op zijn ge-
zioht liep Clifford Revel met uitgestoken hand op Lela
toe.
„Op weg naar mijn kantoor, moest ik even binnenko
men, om u goedemorgen te zeggen, lieve lady Fane.
Hoe maak je het Edgar? fortuinlijkste en gelukkigste
der stervelingen?"
„Uitstekend!" riep lord Fane, terwijl hij zijn neef de
hand gaf. „We hadden het juist over Je. Lela vertelde
dat zij meneer Browne ontmoet had.
„Meneer Browne?" herhaalde Clifford Revel, alsof hij
niet wist waarover gesproken werd.
.Ja, Lela zag hem gisteren ln Pall Mali. Vreemde
kerel! Hij liep haastig door en wilde niet stilhouden om
even te praten."
Clifford Revel slaakte een diepe zucht van verlichting
„Och ja hy is exentrlek. Erg knappe vent en zoo, maax
erg verlegen; lk durf wedden, dat bU heelemaal In de
war raakte, toen lady Fans notitie van hem nam."
„Loop rond!" lachte lord Fane. „Daar zal hij wel over
heen moeten komen, want ik ben van plan eens nader
met hem kennis te maken. Geef mij zyn adres, wil Je?
Ik zal hein te dineeren vragen en dan moet jij gelijk
met hem komen."
door
Dr. ALBERT E. SMÏTHSON.
(Museumdirecteur te Sidney.)
DP menschen, die het binnenland van Australië
hewonen, weten dat de meest verwoede viian
den in het dierenrijk twee iguancn zijn. Men
zou verwachten, dat wij hier twee verschil
lende diersoorten zouden noemen, doch bij deze rep
tielen is juist het merkwaardige, dat dieren van de
zelfde soort of van een eenigszins andere variëteit zoo
uiterst vijandig tegenover elkaar staan. Als twee
iguanen elkaar toevallig ontmoeten, ontbrandt er zon
der de minste aanleiding dadelijk een strijd op leven
en dood, die niet eindigt voordat een der beide die
ren geen enkel teelcen van leven meer vertoont. Zoo
lang men zich kan herinneren, hebben deze hagedis
achtige reptielen op die wijze hun best gedaan om
hun eigen soort uit te roeien. Zij zullen deze bloedige
familieveete niet beëindigen, zoolang er nog twee
dieren van deze of ongeveer dezelfde soort in elkan
ders omgeving voorkomen. En wat meer is. deze veete
schijnt ook bestaan te hehhen tusschen de reusachtige
reptielen, die in voorhistorische tijden de aarde be
woonden en moet wellicht beschouwd worden als een
der voornaamste redenen, waarom deze diersoorten
zoo volkomen uitgestorven zijn. Hoe nauwlceurigei;
men het verloop van zoo'n gevecht bestudeert, hoe
meer men tot de overtuiging komt, dat zelfs do be
strijdingswijze in die duizenden \an jaren niet ver
anderd is.
De twee vechtende iguanen zoo in beslag genomen
door hun strijd, dat zii de aanwezigheid van een
mensch niet eens bemerken. Zij trachten elkaar bij de
keel te criipen en op een gegeven oogenblik gelukt dit
ook inderdaad aan een der iguanen. Met klauwen en
tanden erijpt hii in de keel van zijn tegenstander en
houdt zich daarin vost. hoewel het volgend oogenblik
de scherpe klauwen van het ten doode opgeschreven
dier in ziin huik dringen. Zoo hliiven de dieren nog
eeuigen tiid elkaar bestriiden. totdat de eene igua'an
half gestikt en zwaar verminkt ineen zinkt om bin
nen enkele oogen blikken te sterven, terwijl de over
winnaar met moeite wegkruiot To~h zal dit dier zon
der do minste aarzeling opnieuw een gevecht begin
nen, zoodra het weer genezen is. En dezelfde bestrij
dingswijze is onder de hagedissen gebruikelijk ge
weest vanaf den tijd. dat zij als reusac'iti"e monsters
de aarde bchcorschtcn. Die dieren, die tien ton en
moer \vo~cn. trachtten eveneens met. inspanning van
alle krachten elkaar uit te roeien. Wellicht trachtten
deze groote dieren, die soms 6 M. lang werdén, con
currenten uit hun jachtgebied te weren, doch voor
de jgumen kon dit argument rriet gelden en de e^en-
liike reden, waarom de hagedissen van alle tijden
elkaar zoo tot het uiterste bestrijden, is dan ook nog
niet bekend.
Het materiaal, aan de hand waarvan men het be
staan van deze veete in voorhis'orischo tijden kan
bewijzen, is zeer overvloedig. Dc geologen, die de vor
ming van verschillende gesteenten en aardla-en on
derzochten en de geleerden, die met expedities onbe
kende streken bezochten, hebben herhaaldelijk over
blijfselen gevonden, die ondubbelzinnig wzen op een
strijd, waarin geen terugtocht en geen vlucht moge
lijk was, waarin de overwinnaar zijn tegenstander
niet slechts buiten gevecht stelde. Joch geheel af
maakte en waarin niet velden de beide dieren elkaar
ever en weer doodden! Er is geen streek ter aarde,
waar zij blijkens de fossielen op meer vreedzame
wijze met elkaar leefdenl
De overblijfselen van voorhistorische dieren soreken
niet zoo'n gemakkelijk verstaanbare taal als bijv. een
film van een gevecht tusschen twee dieren. Hun taal
is echter niet minder duidelijk en de geleerden, die
haar na langdurigen, ingespannen arbeid verklaren,
kunnen dikwijls het verloop van den strijd bijna even
duidelijk beschrijven als wanneer zij een film ervan
hadden gezien. Het is treffend, hoeveel er altijd nog
bewaard blijft van het verleden Menige harde laag
in de aardkorst is vroeger week geweest en draagt
nog de tegenover elkaar staande sporen van vech
tende dieren. Soms vindt men in de omgeving nog
heenderen of andere overblijfselen van de dieren, in
dezelfde houding, waarin zij na het bloedige gevecht
den dood hebben gevonden. De dinosaurussen, die
nauw verwant zijn aan de thans nog levende hage
dissen en in het Jura tijdperk over de geheele aarde
voorkwamen, waren even sterk als groot en echte
vechtersbazen. Vooral hun achterpooten waren bui
tengewoon krachtig ontwikkeld; zij konden er rechtop
mee staan, loopen en springen. Bij hun gevechten
maakten zij vooral van hun spierkracht gebruik. Hun
kop met den grooton bek, die op een eendensnavel
leek, bevatte echter weinig hersenen en scherpzinnig
waren zij dan ook niet
Zeer merkwaardig zijn bijv. de sporen, die nog niet
lang geleden in een laag tandsteen zijn gr vonden.
In den Amerikaanschen staat Nevada onderzochten
eenige geleerden de verschillende lagen, waaruit de
bodem van een grot bestond. Het was min of meer bij
toeval, dat zij stuitten op deze dinosaurus sporen. Bei
de dieren moeten bijzonder groote exemplaren van
hun soort geweest zijn: de thans gevonden voetspo
ren zijn gevormd bij het einae van het gevc-'it, juist
voordat zij beide dood ineenzakten. Zij bevonden zich
juist binnen den ingang naar de grot; het schijnt,
dat de groote dieren ..ich hier hadden teruggetrok
ken om het uit te vechten.
De hagedisachtigen waren niet de eenige vergoede
vechters in het dierenri'k. Vooral onder de groote
voorhistorische dieren zijn dergelijke gevechten geon
zeldzaamheid geweest en zij zullen een belangrijken
factor hebben gevormd in het langdurige proces, dat
eindigde met het volkomen uitsterven van een onnoe
melijk groot aantal diersoorten. Groote nieren die
geen aanvallen van andere, kleinere dieren behoefden
te vreezen, verdedigden elkaar en daarmee hun eigen
soort Bij de hagedisachtigen bestrijdt elk individu
elk ander individu. Bij de xammoeths was dit niet
zoo: deze dieren leefden n.I. "n kudden, doch het
vestigen en handhaven van de heerschappij eener
kudde over een bepaald gebied eischte voortdurend
vechten met a idere kudden. De mammoet hs ziin
daarom eveneens uitgestorven, al behooren zij tot de
groc'.e voorhistorische dieren, die nog het langst
hebben stand gehouden, terwijl de nauw aan hen ver
wante olifanten thans nog in tal van streken in hot
wild voorkomen. Do mammoeth was echter groo'.er
dan de olifant; de groote kromme slagtanden waren
langer dan een mensch en zii waren bedekt met een
ruwe, wollige vacht, f'en heeft nog kort geleden bij
het graven van een irrigatieleiding, overblijfselen van
twee mammoeths gevonden, die blijkens de ligging
der beenderen tegenové elkaar hadden gestaan toon
zij elkaar over en weer den doodelijken stoot hadden
toegebracht en naast elkaar waren gestorven.
Er werd door de voorh; Jorische dieren ook wel in
groepen gevochten; z oo heeft men sporen gevonden
van een groep amphibiën. die bercorden tot een
reeds zeer vroeg uitgestorven soort en alle in con
massagevecht waren c;igekc n: d loop .an dit ge
vecht, dat blijkbaar \an het begin af hopeloos is ge
weest, kon vrij goed orden gevolgd te.xens wer
den er dieren gedood of doodelijk gewond en buiten
Hoe groot een mensch is vergeleken hij
een voorhistorisch reptiel.
Clifford staarde omlaag naar het vloerkleed en een
koele uitdrukking kwam op zijn gezicht.
„Zijn adres? Op mijn woord, ik weet het niet. Ik ont
moette hem pas twee dagen voor je huwelijk. Ik weet
het werkelijk niet"
„Hè, wat vervelend!" riep lord Fane. „Ik had hem
graag eens opgezocht"
Lela stond op om weg te gaan en Clifford Revel haast
te zich de deur voor haar open te doen, waarna hij hem
zorgvuldig slcot
„Tusschen twee haakjes", zei lord Fane, „juffrouw
Drayton ls niet bij Lela geweest."
„Wat?" vroeg Clifford Revel scherp. Alleen al het
noemen van haar naam, werkte op zijn zenuwen. Lord
Fane glimlachte om dit barsche antwoord. „Schrik jo
er zoo van? Weet ze wel dat we ln Londen zijn?"
•Ja, ik heb het haar verteld, maar ze is ongesteld
geweest", vertelde Clifford Revel. „Ze zal het verzuim
wel gauw Inhalen."
„We zullen haar graag ontvangen. Je kunt zeker niet
blijven? Een whisky-and-soda? Neen? Nu, dap gegroet,
ouwe jongen."
„Goeden morgen", zei Clifford Revel. „Nog altijd vol
komen gelukkig?"
„Nog altijd volkomen gelukkig", antwoordde Lord
Fane
HOOFDSTUK XXVIL
Edlth Drayton was ziek. overspannen door den gees
telijken druk en het schrijnende verdriet, dat aan haar
knaagde. Clifford Revel werd bang, kwam twee keer
per dag aan en zond groote bouquetten versche bloemen
naar de ziekenkamer, en schreef haar over zijn harts-
tochtel'Jke liefde; al6 haar moeder uit de kamer was,
verfrommelde ze zyn epistels vol walging en woede. De
dagen gingen voorbij, het was nog slechts drie weken
voor de Badmore-rennen en neg steeds leg zij daar, den
dokter misleidend en mevrouw Drayton kwellend.
Toen gebeurde er iets, dat genezing bracht.
„Kindje", zei Mevrouw Drayton, naar haar toekomend,
gevecht gesteld, terwijl tenslotte de laatste o erleven-
de nog een korten tijd sta..d hield tegen do over
macht, voordat ook hij gedood werd. Zoo is (.o aar
de, waarop zij wonen, eei groote schatkamer der
historie, waa.ln de meest verschillende geb( rtenis-
sen uit het verleden zijn opgeteekend. Steeds meer
blijkt uit deze gcs_hiedhoeken, dat de uitgestoi ven
diersoorten niet mc -sten wijken voor natuurlijke om
standigheden, doch zelf deu ondergang van hun
soort hebben veroorzaakt
toen ze op den divan ln haar kamer lag, „er Is bezoek
voor Je."
„Ik wensch geen bezoek, moeder", antwoordde ze koel.
„Ik vertelde haar, dat je haar niet kon ontvangen,
maar ze vroeg me je haar groeten over te brengen."
„Ik wilde niet weggaan." klonk opeens een zachte,
lieve stem. ..Wees niet boos. Edlth."
Edith Drayton richtte zich op en werd vuurrood, toen
ze Lel3 voor zich zag staan.
„Ben jy het?" vroeg ze dof. „Ik wist niet...'
Lela gaf haar een hand. „Je bent toch riet boos?"
vroeg ze. terwijl ze naast haar op een lagen .'oei ging
zitten. „Ik heb mevrouw Drayton myn naam niet gezegd
Edgar wil niet, dat het bekend wordt, dat we getrouwd
zijn", fluisterde ze zacht
„Dat is verstandig van hem", zei Edlth nauw hoorbaar.
„Hoe lang houden jullie je huwelijk geheim?" vroeg ze.
„Nog een klein poosje", antwoordde Lela. „Een paar
weken, zegt Edgar. Hy wacht op iets, ik weet niet, wat
het is. maar het moet alles anders voor ons maken."
„Hy bedoelt de wedren", dacht Edith, „en hjj heeft er
haar niets van verteld. Een lichte siddering van dulvel-
sohe voldoening ging door haar heen by de gedachte,
dat hij Iets verborgen hield voor zyn mooie, jonge vrouw.
„Kan het je niet schelen, zoo in afzondering te loven?"
vroeg ze.
„Sommige meisjes, de meeste meisjes, zouden dolgraag
als Lady Fane erkend worden, de vrouw van den erf
genaam van Farlntosh!"
Lela lachte en schudde haar hoofd. „Ik niet. Ik ben
volkomen tevreden. Ik wou alleen maar, dat we altijd
In die gezellige kamers ln de Albanyy konden wonen."
,Je bent een vreemd kind," zei Edith. „Dat was je op
school ook altijd. Geer je er werkeUjk niet om, wat de
menschen denken of zeggen?"
„Ik begrijp je niet," antwoorde Lela.
Edlth Drayton kleurde, omdat zy zich een oogenblik
schaamde. Dela's onschuld waa een schuld tegen pyien
van dat soort." Ik bedoel, dat... Maar dat doet er niet
toe. Dus je bent erg gelukkig?"
