BONT ALLERLEI.
Zaansch bedrijf jubileert.
Een
Donderdag 21 April 1932.
SCHAGER COURANT.
Tweede blad. No. 9058
S.D.A.P., WIERINGEN.
Keg's Groothandel
bestaat 100 jaar.
PROCES OM EEN
HALVEN CENT.
Een eeuw mag In de wordingsgeschiedenis der wereld
ien onbeduidend tijdvak zijn. doch in bedrijven en on
dernemingen vinden wij het honderd-jarig bestaan een
feit. belangrijk genoeg om daarbij stil te staan, dit als
een mijlpaal te beschouwen, een terugblik te werpen,
de zakenklok even langzaam te laten loopen in onzen
gejaagden. voortspoedenden tijd.
Het feit nu. dat haar bedrijf honderd jaar
bestaat, wordt dezer dagen gevierd door C. Keg"s Groot
bande! N.V. te Zaandam.
Dit. door het geheele land bekende Zaansche bedrijf,
werd den 7den Mei 1832 opgericht, zooals wij
lezen in een gedenkboekje ter gelegenheid van dit heu
gelijke feit uitgegeven.
Opvallend is het. aldus vervolgt de schrijver van het
boekje, da' honderd jaar lang aan de leiding van C.
Keg's har.Jelszaken mede deelnam een C o r n e 1 i s
Keg, allen afstammelingen in rechte lijn van grootvader
Cornelis Keg. stichter der onderneming, wiens stoere
kop, getuigend van groote energie en werklust op de
eerste pagina van dat gedenkboekje staat afgedrukt.
In den loop der jaren zijn de leiders der firma om
ringd geworden door een aantal trouwe medewerkers,
die hen steunen in hun taak, het bedrijf mede waardee-
ren als ..hun bestaan", en hen daardoor brengen tot
nieuwe ondernemingen, en er mede voor waken, dat de
100-jarige vennootschap geen ouderdomskwalen krijgt,
of neigingen van op-lauweren-rusten. Integendeel, zij
bevorderen juist, dat steeds de gloed van nieuwe bezie
ling aanwezig blijve, die een onmisbare factor in den
«bestaansstrijd is.
Het voortdurend wisselend proces in de goederen-dis
tributie dwingt den koopman open oog te hebben voor
de steeds veranderende verhoudingen. De firma Keg
heeft bewezen, zich ten alle tijde te hebben kunnen aan
passen. Zoo lezen we. dat de firma jaren lang een gr oo
ien en-gros afzet had in fusten petroleum, in de jaren
18901894 circa tienduizend fusten 's jaars; doch toen
de straat-tankwagens der American Company de wegen
begonnen te berijden, was dit voor hen het waarschu
wend voorteeken om met die branche op te houden, en
binnen het jaar likwideerden zij den petroleumhandel,
en werd de attentie en werkkracht gecentraliseerd op
het meer welriekend artikel thee en tot heden met suc
ces. Zoo zijn er meer voorbeelden te noemen, een han
delszaak is een voortdurende oefenschool, en dit vormt
juist een groote bekoring. Het ware dwaasheid zich te
gen het onvermijdelijk logische te gaan verzetten. De
evolutie is snel gegaan.
Corn. Keg le (1832—1874) kon met lange pijp de af
nemers uit Westzaan, Oostzaan, enz. afwachten.
Cóm. Keg 2e (18841889) reed met paard en wagen
baar de afnemers in de provincie.
Corn. Keg 3e .schrijver van het gedenkboekje en een
der tegenwoordige hoofden van de onderneming) nam
de fiets mede op den trein en ging de provincie in.
Thans gaan de reizigers per auto. Zij wisselen Ra
dio-telegrammen met Ned. Indië of ze schrijven daar
heen per Luchtpost, de ideaal postverbinding met de
overzeesche gewesten.
Gedurende de laatste 30 jaar heeft Keg's theehandel
zich voortdurend uitgebreid, terwijl ook koffiebranderij
een belangrijke plaats in het bedrijf inneemt.
Hiernaast heeft zich de handel in peulvruchten krach
tig ontwikkeld, zoowel in het binnenland als voor ex
port
Met kracht legt de tegenwoordige Groothandel zich
ook toe op het exporteeren naar onze Oost-Indische
gewesten, met dit gevolg, dat thans met elke uitvaren
de mail- of vrachtboot goederen naar Indië door de
vennootschap worden verladen. Met het gevolg, dat
thans Keg's verpakte peulvruchten enz. in alle toko's
over gansch ons Ned. Indië zijn te verkrijgen.
De eerste jaren na den oorlog, aldus vervolgt de
schrijver in zijn chronologisch overzicht, waren bui
tengewoon moeilijk en veel energie was noodig om
door allerlei chaotische toestanden heen te werken.
Halve nachten moesten besteed worden aan bespre
kingen en nieuwe plannen.
In dit nieuwe tijdvak ontplooide zich naast verpak
te thee en koffie, het fabriceeren van verpakte le
vensmiddelen.
Deze branche was voor' ons nieuw, doch een eisch
dos tijds. Toen wy een paar honderdduizend pakjes
levensmiddelen per jaar produceerden, waren wij al
verheugd met het resultaat, doch als wij vermelden,
dat wij nu over millioenen pakjes spreken, dan ia dit
wel een bewijs, dat onze blik in de toekomst voor deze
goederen-distributie tot heden juist was.
Het steeds groeiend bedrijf heeft een machtige be
koring, doch het nadeel was, dat de panden niet me
degroeiden, zoodat onze jas te klein werd. In 1929
werd het besluit genomen om een flink fabriekspand
aan den Hoogendijk te bouwen; op den Ion Februari
van dat jaar ging daarvoor de eerste spade in den
grond. Op het 1200 M2. groote terrein naast ons oude
pand Hoogendijk 27, Zaandam, verrees het nieuwe ge
bouw, waarin ons geheele bedrijf werd gecentraliseerd,
n.1. de administratie, goederenopslag, fabriceeren, ver
pakken, theepakkerij, koffiebranderij.
Dit pand kan zes millioen kilogram goederen bevat
ten en biedt, aan diep vaarwater gelegen, groote ge
makken en efficiency in bedrijfs-exploitatie en ook
groote uitbreidingsmogelijkheden.
Na het noemen van enkele getrouwen, die reeds van
15 tot 40 jaar de firma hebben gediend, zonder noch
tans te kort te doen aan de andere medewerkenden,
wier arbeid door de directie niet minder gewaardeerd
wordt, eindigt de schrijver:
Als wjj terugzien in het verleden, dan geeft de her
innering ons moed om met energie verder te arbei
den en de tweede eeuw vol vertrouwen aan te vangen.
Inderdaad hebben wij bij het doorlezen van dit ge
denkboekje den indruk gekregen, dat het een hechte
basis is, waarop de firma Keg haar uitgebreiden
groothandel in thee, koffie, verpakte levensmiddelen,
peulvruchten, grutterswaren, granen, enz. enz. (wie
kent al deze artikelen niet!?) heeft opgebouwd en
voegen wij gaarne onze welgemeende felicitatie bij de
zeer vele, die straks op het kantoor der directie van
dit solide Zaansche bedrijf zullen toestroomen.
Over het debat naar aanleiding van de rede van het
Kamerlid Van der Sluijs kunnen wij het volgende ver
melden:
De heer Bontkes stelt vragen naar aanleiding van
het gesprokene van den heer Wijnkoop tegen de S.D.
A.P., Werkloosheid in Rusland. Zegt dat 2 S.D. kamer
leden voor de Tarwewet stemden en vraagt verder
wat spr. voor verwachting heeft van de boeren en
pachters.
De heer Schepers verkrijgt dan het woord, doch
dezen kunnen we niet goed volgen, daar spr. eenigs-
zins gebrekkig spreekt en in de rede wordt gevallen.
Het komt hier op neer, dat de heer Van der Sluijs
de spreker van hedenavond, Burgemeester is van de
gemeente Goor en als zoodanig vergunning heeft ge
geven tot colporteeren, in zyn gemeente. Dat spr. geen
goed leider is omdat hij bij het colporteeren van zeke
re partij geen bijdrage gaf. Aan zijn deur staat ver
meld. ,".Aan de deur wordt niet gekocht", enz. De
heer Schepers noemt het geen goed leider. Hierbij
wordt aangehaald de Groningsche landarbeiderssta
king en de Textiel-staking. Van de hoofdleiders der
S.D.A.P. is niets te verwachten. Een socialistische
partij is wel goed, maar geen leiding der S.D.A.P.-
hoofdmannen.
Daarna verkrijgt de heer R. Holtjer het woord. Deze
is het ook lang niet met spr. eens. Om al het gezegde
te memoreeren, kunnen we niet doen, maar spr.
vraagt: hoe staat de S.D.A.P. tegenover de groote
militaire uitgaven? U zegt: sluit aan bij de S.D.A.P.,
maar wat doet die partij tegen militairisme. Hoe niet
in Engeland ,waar het werkloozen-aantal steeg van
1.000.000 tot 3.000.000. Men zie in Duitschland, waar
Hindenburg, een groot moordenaar, weer is herkozen.
Spr. noemt Spanje, waar de S.D.A.P.-ers achter de
machinegeweren zitten. Spr. zeide, iedere klasse moet
zich zelf bestrijden, maar hij weet niet wat zelfbestrij-
ding is. U hoeft geen leider te zijn. Hij wordt ver
leider. Spr. noemt den Twentschen strijd, die op niets
is uitgeloopen, dat wisten ze vooruit. Het ging juist
goed zoo: toen enkele fabrieken stilstonden, konden
de oude voorraden opgeruimd worden. Een enkele on
derkruiper werkte door. Het verraad der S.D.A.P. is
groot.
Verder spreekt de heer Lukkie .Deze wil niets zeg
gen, maar vragen, 't Is hem opgevallen, dat de spreker
verschillende malen heeft gesproken over moties en
amendementen, door spreker bij de Tweede Kamer in
gediend en welke steeds zijn verworpen. (Spr. wil hier
mede waarschijnlijk aanduiden, dat ze niet aanneme
lijk waren). Verder wil spr. vragen of de heer Van der
Sluijs iets wil zeggen over het voorgevallene op het
S.D.A.P.-Paaschcongres. Verder vraagt spr.: hebben
wij als arbeiders ons te bemoeien met de boeren. Als
mensch moeten we ze de hand toereiken, doch het
zijn toch ook werkgevers, en hebben de boeren de hulp
van de arbeiders verdiend? Spr. zou zeggen: laat ze
smoren. Als wij ze uit den put helpen, zullen wij stap
voor stap achteruitgaan.
Dat deze heeren het niet eens zijn met den spreker
van hedenavond, blijkt uit het vermelde en het werd
rumoerig op de vergadering.
De heer Siesling heeft vooraf het woord niet ge
vraagd, maar vraagt nu het woord naar aanleiding
van wat de debaters vertelden. Spr. is van meening,
dat er een misverstand bestaat. De heer Van der
Sluijs komt hier spreken over een zeker onderwerp en
vertelt hoe het daarmede staat, maar komt hier toch
zeker niet over andere zaken te spreken, welke hier
ver buiten vallen! Verder wil spr. hier niets van zeg
gen, want dat zal de heer Van der Sluijs wel doen.
Deze zegt dan dat hij hierheen is gekomen om uit
sluitend te spreken over den landbouw en heeft zich
hiertoe bepaald. Vele vergaderingen worden gehouden
en op d$ eene plaats wil men hierover spreken en op
de andei'e plaats daarover. Te Wieringen zou ik spre
ken over den landbouwcrisis. Er worden nu zaken
aangehaald, waar deze besprekingen totaal buiten val
len.
De vragen van den heer Bontkes worden dan ook
naar genoegen beantwoord. Wat Rusland betreft, is
niet veel van na te vertellen, want daar is geen pers
vrijheid; het ware komt men nooit te weten. De be
richten zijn zeer onbetrouwbaar.
Wat spr. van de kleine boeren en pachters ver
wacht is, dat als ze niet organiseeren, het veel slechter
zullen hebben als de arbeiders. Onder de boeren zijn
echter ook rijken en armen.
Spr. zegt verder, van de heeren Schepers en Holtjer
geen hoogen dunk te hebben gekregen. Het gelijkt er
op zoo het was voor een 40 a 50 jaar terug; toen hoor-
de men precies dezelfde geluiden. Spr. noemt het een
gemier en gewroet.
De opmerking van den heer Schepers, over collecte
in Goor deelt spr. mede. dat alle aanvragen om collec
te in ziln gemeente zijn toegestaan. Er is gecollecteerd
en om alle collecten te steunen, gaat niet aan. Spr. zegt
wat mijn vrienden zijn, steun ik, ongeorganiseerden ook
Wy kregen ook een vakbond om steun. En de organisten
noemt spr. waardeloos en den vakbond een prul van een
ding, want vanaf den eersten dag der staking liepen
ze al om steun. En spr. steunt niet diegene, welke ons
uitschelden voor verrader. Een verrader geeft geen
steun. Spr. is op vele vergaderingen geweest, maar hoort
zulk gemier en gewroet nergens (allerlei hatelijke uitin
gen worden den spreker toegeroepen). Spr. noemt het
ver beneden peil.
De heer Scheper beschuldigt verder, dat de staking
der landarbeiders en de Texeltielarbeiders is kapotge
maakt door de S.D.A.P. Spr. zegt dat het gezegde zoo
dwaas is, dat hij er verder niet op ingaat.
Verder deelt spr. mede als antwoord op de vraag van
den heer Holtjes. dat spr. lid is der S.D.A.P. en niet
van een boerenpartij.
Verder deelt spr. mede. dat hij opkomt voor de onder
drukte boeren en niet voor de rijken. Eenmaal zal de
tijd komen dat ze zich aan onze zijde scharen. Verder
noemt spr. het grof, dat de vrager zegt, dat spr. zou
hebben gezegd dat de steun die boeren door de arbei
ders moet worden betaald. Elk slachtoffer moet steun
hebben, die het slachtoffer is van het kapitalisme. De
eene hongerlijder moet niet door de andere hongerlij
der worden geholpen, doch uit de schatkist, dat is ge
zegd. Wat de vrager verder beweert als eerder door hem
genoemd heeft spr. niet beweerd, en zegt dan nogmaals
uitvoerig wat wel is gezegd.
De heer Lutkie wordt vervolgens beantwoord. Wat
betreft de motie's enz. zegt spr., wanneer je een zaak
verliest doe je de volgende keer nog meer je best. Wat
het smoren der boeren betreft, zegt spr., dat de con
clusie is: maak de beweging sterker. Wat het achteruit
gaan der arbeiders betreft, is niet waar wat de vrager
zeide. De tijden van nu zijn onnoemlijk veel beter als
vroeger voor den arbeider, en bewijst dit met gegevens.
Wie weten wil hoe het met den arbeider was voor 40
jaar leze „De Dageraad der Volksbevrijding". De rilling
gaat langs je leden als je het leest.
Verder ontspinnen zich verwarde gesprekken, welke
wjj niet meer kunnen volgen. Door de steeds gedane
interrupties was het reeds vermelde ook slecht te
volgen.
De heer De Vries sluit daarna de vergadering, waar
velen schijnbaar geen genoegen mede schijnen te ne
men. De Vries geeft dan nogmaals enkelen het woord
en houdt daarna een vurige rede en slingert met luide
stem bewijsmateriaal door de zaal, wat alles grooten-
deels staande wordt aangehoord.
Enkele aanwezigen verzoeken nog eens een debat
avond te mogen houden.
Parijsche musicus wil zijn „geld" terug
hebben. Het proces verloren en
den advocaat een som geld moe
ten betalen, waarvan deze
wel twee wereldrei
zen kan maken.
P a r ij s. De heer Jean Barry had zioh een tien-
rittenboekje aangeschaft voor de métro en meende nu
zonder verdere betalingen van dit vervoermiddel te
mogen gebruik maken. Het bleek echter, dat hij zich
vergiste, want de spoorwegmaatschappij verhoogde
het tarief met één sou, toen de eigenaar van het
boekje nog éen biljet over had. De conducteur ver
zocht met de beleefdheid, den Parijsohen conducteurs
eigen, om bijbetaling der vijf centimes, maar Barry
beantwoord dit verzoek met tal van afkeurende uit
spraken aan het adres der métro-directie: Een schan
de was het; afzetterij, enz. Daar de trein echter zon
der den temperamentvollen reiziger zou zijn vertrok
ken, wanneer de laatste de sou niet had willen geven,
volgde hij den raad van den conducteur in 's hemels
naam maar op. Tegelijkertijd drukte hij hem echter
een franc in de hand en eischte kwitantie voor den
bijgepasten sou. Gewapend met de kwitantie, die hem
onmiddellijk was verstrekt is toen de heer Barry ach
teraf naar een advocaat gegaan, en heeft dezen de
kwestie uitgelegd, waarna de jurist de zaak in drie
instanties verdedigde., en verloor; hij zorgde er even
wel voor, dat hij er zelf niet bij te kort kwam en den
métro-passagier heeft het een som gekost, groot ge-
•noeg om twee wereldreizen te maken.
Jean Barry geeft het echter niet op. Hij wil en zal
zijn sou terughebben, al moet hij, na het proces te
hebben gewonnen, de andere sous, die noodig zijn voor
iemands levensonderhoud, er ook bij bedelen!
Van een vrouw, die haar
man verkocht.
Het Staatsgerechtshof in Moskou heeft zich in één
dezer dagen met een aanklacht bezig gehouden, die
in Rusland ook door radio bekend is gemaakt, blijk
baar met het doel om vrouwen tegen den verkoop
van hun echtgenooten te waarschuwen.
In een aan den Russischen staat behoorende ka-
toenfabriek te Rodock, werkte sinds eenige jaren een
echtpaar, waarvan drie kinderen de school bezoeken.
Korten tijd geleden kwam bij de vrouw een vrien
din op bezoek, die op een klein dorp als onderwij-
wres werkzaam is.
öe onderwijzeres klaagde de fabrieksarbeidster
baar verdriet en vertelde, dat ze graag wilde trou-
maar in het dorp geen gelegenheid had met
mannen kennis te maken.
Tenslotte verzocht ze haar vriendin als huwelijks
makelaarster op te treden. Deze zou dan voor haar
moeite honderd roebel ontvangen.
Toen de man van de fabrieksarbeidster thuis
kwafn, werd de kwestie eens nader besproken. De
arbeidster wilde beslist de honderd roebel verdie-
nen en had al oen heel aardig plannetje bedacht. Do
man zou zich laten scheiden en met de onderwijzeres
trouwen. Na uiterlijk twee maanden zou hij zich
weer van de onderwijzeres laten scheiden en bij zijn
eerste vrouw terugkomen. De man vond het goed;
ook de niets vermoedende onderwijzeres was zeer in
oaar nopjes. De scheiding had plaats en zooals over
eengekomen was trouwde de man met de onderwij
zeres. Het jonge paartje ging overgelukkig de witte
broodsweken in het kleine dorp vieren. De fabrieks
arbeidster ontving de honderd roebel. Het zaakje
scheen tot ieders tevredenheid vlot te verloopen.
Maar Toen kwam helaas al spoedig oneenig-
beid in het spel. De oorzaak was de trouweloosheid
van den man. Zijr. nieuw vrouwtje beviel hem best.
£e beviel hem zelfs nog beter dan zijn eerste uitver
korene. Na twee maanden viel het scheiden hem te
zwaar: hij bleef! Nog twee maanden verliepen: de fa-
Dneks .rbeidster met haar drie kinderen wachtte ver
geefs op den heer des huizes. Toen kreeg de geschei
den vrouw een aanval van woede. Ze zou hem zelf
gaan halen! Maar ook dat hielp niets. Hij dacht er
niet aan de onderwijzeres in den steek te laten! Hoe
de vrouw ook bad en smeekte, hij hield voet. bij
stuk! Waarop de arbeidster in arren moede naar den
rechter liep. Een proces volgde waarbij de vrouw
overeenkomstig de afspraak van destijds, den terug
keer van den man eischte! Onze arme arbeidster trok
echter aan het kortste eind.
De man kan bij zijn onderwijzeresje het gelukkig
leventje voortzetten! En de fabrieksarbeidster is
thans op zoek naar een trouwlustig heer!
De lotgevallen van een diamant.
en haar onheil-aanbrengende werk
zaamheid.
Naar uit Londen verluidt, voert de Amerikaanschc
millionnair, John D. Rockefeller, onderhandelingen
over den aankoop van één der schoonste diamanten,
die er ter wereld bestaan. Het betreft een diamant
van zeldzame schoonheid, die hekend is onder den
naam: „Groot-Mogol". Rockefeller zou voor den
steen, die 280 karaat, diamant, bevat, de somma van
ruim 2 millioen francs hebben geboden, hetgeen met
oen bedrag van f200.000 overeenkomt.
Weinigen kennen de fantastische geschiedenis van
deze reuzendiamant, om het bezit waarvan bloedige
oorlogen hebben plaats gevonden. Zooals met vele
diamanten het geval is, heeft ook de Groot-Mogol zijn
bezitter zelden geluk en rust gebracht.
Toen de Tartaren vanuit Afghanistan Indië binnen
vielen en de hoofdstad Delhi veroverden, bevond
zich onder de buit ook de Groot-Mogol. De Tartaren-
aanvoerder, Mohamed Sjah, droeg den steen op zijn
tulband. Hij nam den titel Groot-Mogol aan, welke
naam op den steen overging. Het volk, bijgeloovig als
steeds, schreef aan den steen een heilzame werking
toe! Toch duurde de vreugde van Mohamed Sjah
niet lang. In 1739 vernietigde een nieuwe veroveraar
Nadir Sjah het rijk van den G'oot-Mogol. Mohammed
Sjah werd op zijn beurt onttroond en voor de twee
de keer verwisselde de steen van bezitter. Ook Nadir
bracht de 3teen geen geluk. Hij werd acht jaar latei
door con godsdienstige dweper vermoord. Roovers
ontnamen den moordenaar zijn bezit.
Tenslotte belandde de steen bij den nieuwen heer-
scher Sjujah ""'ah, die echter spoedig voor Achmed
Sjah het veld moest, ruimen. Steeds weer verdween
de steen voor korten tijd om dan weer op don tul
band van een nieuwen vorst tc prijken en weer
opnieuw verder, aan te. brengen. Ook den laatsten
Indische bezitter Dulip Singh ontging het noodlot
niet. Hij werd door de Engelschen afgezet. De Groot
Mogol verhuisde naar Engeland, waar Lord Dal-
housie hem in 1850 aan Koningin Victoria cadeau
gaf.
In Europa schijnt de steen zijn onhcil-aanbren-
gonde werkzaamheid te hebben beëindigd. Misschien
het gevolg van verandering van werelddeel. Konin
gin Victoria s.":rf. een langdurige gelukkige re
geering, op zeer hoogen leeftijd een zachten dood.
Ook haar opvolgers is het nogal meegeloopen.
Reeds tachtig jaar schijnt de Groot-Mogol tot rust
te zijn gekomen!
We zijn benieuwd, hoe de diamant zich in Ameri
ka zal gedragen, als de steen zijn oude kuren weer
eens herkrijgt, dan vreezen we, dat de thans in alle
opzichten gezonde 3-jarige John D.Rockefeller de
honderd j ar niet zal halen! Bijgeloovig schijnt hij
althans niet. tc zijn.
Een parlementair gezendheidsattest.
De datum voor de Fransche parlementsverkiezin
gen nadert, thans met, reuzenschreden en de Fransche
pers is thans druk bezig haar lezerskring met, de,
naar haar meening, meest geschikte persoonlijkheden
bekend te maken en ze als canclidaat aan te bevelen.
Bovendien heeft de uitgever van een Fransch politiek
tijdschrift een voorstel gepubliceerd, dat om. zijn
eigenaardigheid wel waard is om overal, waar een
volk met een parlement gezegend is, bekend te wor
den.
Het bedoelde voorstel komt hierop neer. dat iedere
candidaat voor een parlementszetel verplicht wordt,
vóór het aanvaarden zijner candidatuur een ambte
lijk gezondheidsattest over te leggen en wordt o.a. ge
motiveerd met de karakteristieke bewering, dat het
huidige politieke leven hooge eischen stelt aan de le
venskrach' in het algemeen, en het zenuwstelsel in
het bijzonder. Slechts een afgevaardigde, die kern go-
zond is zoo wordt geargumenteerd is in staat
de vele banketten zijner kiezers, de eindelooze spoor-
reizen tot het bijwonen van vergaderingen, de ver
moeiende discussies en de ergernissen, die hij daar
bij dikwijls verduren moet. te verdragen...... en dat,
gewoonlijk nog wel vier jaar lang!
Tegen hot voorstel is eigenlijk niets in te brengen...
Als men niets heeft te doen
Misdadigers vestigen records.
Op het eerste gezicht lijkt het. onmogelijk, dat
moordenaars, smokkelaars, e.d. het tusschen vier mu
ren tot buitengewone prestaties brengen. Het eenige
wat men zou kunnen verwachten is, dat één of an
dere onderwereldfiguur het kampioenschap „lang zit
ten" op zijn naam krijgt. Nu wij goed nadenken, valt
het ons in, dat ook een kampioen-uitbreker nog zou
kunnen voorkomenHiermee zijn we echter reeds
buiten de cel.
Eenige maanden geleden bedacht iemand, die ge
straft was wegens schriftvervalsching iets geheel
nieuws. Hij dichtte een liefdesbrief op den achter
kant van een postzegel: 113 letters. Dit tijdverdrijf
leek een gevangene te Leipzig zeer verheffend en hij
p«-nde eventjes3417 letters op de achterzijde van
een postzegel. Een valsche munter, die in Lyon was
ondergebracht, ging „er ernstig voor zitten" en ver
sierde een Siamecsche postzegel met 7045 letters,
waarna een Rus, die het niet bijzonder intellectueele
beroep van struikroover uitoefende, 7500 letters op één
postzegel kreeg. Dit record is nog niet verbeterd. Maai
de man moet tegenwoordig een bril dragen.
Bloedwraak in Amerika.
Amerikaanselie bladen berichten van een ongewoon
geval van vijandschap tusschen twee families te
Keava in den staat Missouri, die al 112 jaar duurt
en bijna jaarlijks nieuwe slachtoffers eischt. Korten
tijd geleden stierf slachtoffer nummer 201 aan zijn
verwondingen. Het betreft hier de families Fleetwood
en Olsay, die tot de oudste inwoners der stad be-
hooren. Wel weet niemand, zelfs niet één van de
huidige afstammelingen der twee geslachten, wat de
aanleiding tot de veete is geweest, maar dat schijnt
niet het minste bezwaar te vormen om elkaar af te
slachten. Men gaat ook met zijn tijd mee: vroeger
vocht men het met de karabiin uit: thans zoekt men
zijn heil in revolvers en automatische geweren. De
bloedige vijandschap herinnert aan de Vendetta op
Napoleon's geboorte-eiland Corsica, een eeuwenoude
gewoonte, die thans echter gelukkig aan het uitster
ven is.
