Dames met veel fantasie.
Radioprogramma
Woensdag 6 Juli 1932
SCHAGER
COURANT.
Tweede blad. No. 9101
Zjj werden beroemd door
haar leugens.
De beker van koningin
Elizabeth
Dikwijls verkeerden zij I uitstekende
kringen maar hetliep niet
altijd goed al
Het is een merkwaardig verschijsel, dat de meeste
xnenschen zoo weinig afweten van het leven en ster
ven der grootsteven der grootste Touwelijke „charla
tans", terwijl figuren als Münchhusen, Tijl Uilen
spiegel en Cagliostro wereldberoemt zijn.
Hiervoor een oorzaak op te gevo is niet eenvoudig.
Bedriegsters zijn er genoeg en hetfeit, dat zij bij het
publiek niet zeer bekend zijn, kaï misschien worden
verklaard uit haar onzelfstandighel. Dc meesten van
haar maken deel uit van een bend of werken samen
met een mannelijk persoon, welke aatste dan wan
neer zijn wandaden ten minste vel en groote zijn
ln de geschiedenisboeken wordt verheid. De vrouw, die
zoo vaak de behulpzame hand bod, raakt echter in
vergetelheid.
Niettemin hebben er een aantal dames geleefd, die
op eigen kracht en met eigen mfldelen ongelooflijke
resultaten hebben bereikt. Deze vouwen waren ge
woonlijk begiftigd met ongewone eigenschappen, b.v.
veel charme gepaard gaande met e»n groote intelligen
tie. Zij zijn in geen enkel opzicht fe vergelijken met
kleine winkeldievegges en andere ypen uit de onder
wereld.
Een der meest succesvolle vrouweljke intriganten was
MARGIT HERREXFORTH.
Deze merkwaardige vrouw, die nit eens zoo buiten
gewoon mooi, maar wel zeer verstartig en geestig was,
begon op zestienjarigen leeftijd me' kleine diefstallen
te plegen. Ternauwernood ontkwam zij aan het tucht
huis, verdween uit haar geboorteplaits: Straatsburg en
dook tijdens den oorlog weer op en wel in Genéve. Of
zij daar spionnage-diensten verrichtfe voor de centrale
mogendheden zooals zij later zef verklaarde is
niet uit te maken, maar vrij zeker ii het, dat uit dezen
tijd haar connecties stemmen met verschillende Duit-
sche hooge officieren, aan wie zij w.rd voorgesteld als
Charlotte Anders en Grete van Heubn.
Na een korte, zonderling genoeg niet succesvolle
tooneelloopbaan braken voor haar tetere dagen aan.
Op geraffineerde wijze wist zij zich ïogmaals toegang
te verschaffen tot de eerste kringen. Sens maakte men
haar schertsend attent op haar gelijienis met de erf-
prinses Reusz.
Wij weten allen, hoe geruchten .ntstaan: Vandaag
lijkt iemand op de prinses; morgei „zou zij best de
prinses kunnen zijn"; overmorgen i t zij de prinses.
Margit spraks niet tegen; zij hulie zich in een ge
heimzinnig waas, met het gevolg dat verscheidene per
sonen zich danig lieten beetnemen. De tijdschriften
noemen haar één der markantste verschijningen „van
den Jaatsten tijd". Haar portret kwam,in alle groote en
ET.T.T POMMEREXKE.
FEUILLETON
OÖOÖOOQOOOOOOOOÖÖOOiOOöOKI)
aocöcxjcocxjoöoiooioaoaocxjcx)
Naar het Engelsch
l FERGUS HUME.
34
Ze namen afscheid; de gouvernante ging naar de zie
kenkamer terug en Lionel wandelde naar de Hall. Het
was een grijze, mistige Decemberdag met een grauwen
hemel boven een grauwe wereld.
De jongeman liep te overdenken hoe hij Rioky moest
aanpakken met betrekking tot Thomas' verlangens. Als
het kon, wilde hij gaarne tusschenbeide komen, daar hij
vreesde, dat er anders klappen zouden vallen. In zijn
overpeinzingen verdiept, sloeg Lionel den hoek van de
laan om. die naar de Hall leidde en botste bijna tegen
Rose Carr aan. Met een kreet van schrik deinsde ze
aohteruit, maar toen ze den jonker herkende, glimlachte
ze vrijpostig. Ze zag er werkelijk bekoorlijk uit met
haar knap. blozend gezichtje en glanzende, blauwe
oogen, ofschoon dit niet de soort schoonheid was. die
een man als Lionel Fanshaw aantrok.
„Hoe maakt u het, meneer Fanshaw?" begroette Rose
hem amicaal. „Het doet me plezier nog even afscheid
van u te kunnen nemen, vooral omdat u familie van
me wordt."
„Dank jo". antwoordde Fanshaw koel. zich tegelijk af
vragend, waarom Rose een groot, ouderwetsch valies
droeg, dat volstrekt niet bij haar opvallend-elegante klee
ding paste. „Ik wensch je veel geluk en voorspoed."
Rose trok een pruilmondje. „O, ik ben overtuigd, dat
ik gelukkig word, als ik bij Susan vandaan ben. Ik heb
meer dan genoeg van haar gescheld. Zij is nijdig, omdat
ik met Ricky trouw en zij is blijven zitten, maar we
zullen heel gelukkig zijn. We hebben nu geld genoeg,"
voegde ze er vertrouwelijk bij. „Meneer Trill heeft me
een chequé gegeven en die heb ik aan Rioky gestuurd.
Hij heeft hem geincasseerd en we nemen de vijfhonderd
pond mee naar Canada, als we de volgende week weg
gaan. De rest van het geld zal iaeneer Trill later stu
ren,"
kleine foto-zaken te hangen. Een zwerm vurige aan
bidders liep haar overal na.
Thans gaat Margit over tot den eersten aanval. Te
zamen met een vriend verspreidt ze verhalen over een
erfenis, die in de millioenen loopt. Een rijke Zwitser-
sche fabrikant biedt aan, de erfenis langs gerechtelijken
weg voor haar op te vorderen. Hij smeekt de schoone
„prinses" zelfs zijn vrouw te worden.
De verloving wordt bekend gemaakt (Margit zorgt
voor de goede verspreiding). Intusschen snek ze naar
een bekend Berlijnsch bankier om dien over te halen
haar het geld te verstrekken om de erfenis in handen
te krijgen. De Zwitsersche fabrikant zal borg staan.
De bankier belooft zijn best te zullen doen en nadat
hem allerlei documenten onder den neus zijn geduwd
(het eene nog erger vervalscht dan het andere) over
handigt hij haar met een stralend gezicht een chequé
van 150.000 Mark.
Den volgenden dag is de bedriegster verdwenen. Het
blijkt dat de Zwitsersche fabrikant heelemaal niet van
plan was borg te staan. Ook alle andere menschen, die
dc geheimzinnige „prinses" hun diensten hebben aan
geboden, zijn leelijk gedupeerd.
Met haar vriend is de slimme Margit Herrenforth
naar Italië gevlucht. Zij heeft kans gezien ongeveer
tweehonderdduizend Mark in de wacht te sleepen.
Veel pleizier heeft de intrigante niet gehad van dit
gestolen geld. Eenige maanden later stierf ze aan
longtering
DE VROUW MET DE DUIZEND
LIEFDESBRIEVEN.
Eenige jaren geleden werd door een proces de
aandacht gevestigd op een vrouw, die de charmante
Margit nog verre overtrof. Haar leven heeft veel weg
van een spannende roman. Zij werd geboren in een
klein stadje nabij Frankfort en was de dochter van
een kleermaker. Op twintigjarigen leeftijd verkeerde ze
in de hoogste kringen, ze werd eigenares van verschei
den rijtuigen en paarden en verwierf zelfs eerste prij
zen op het bloemencorso te Baden-Baden.
Toen ze veertig lente's telde, trad ze het huwelijk
met een graaf. Intusschen had ze niet stil gezeten. Ze
oefende namelijk al langen tijd het beroep uit van
woekeraarster. Haar aanbidders moesten het ontgelden
en konden sommen van haar ter leen krijgen tegen een
bijna niet te betalen rente.
Ook trad ze op als huwelijksmakelaarster, maar haar
bemiddelende pogingen bestonden voornamelijk in het
opstrijken van voorschotten.
Later moest zij of zij wilde of niet herhaalde
malen den rechter van instructie in haar woning toe
laten, maar het eenige wat men vond waren... meer
dan duizend liefdesbrieven.
Na den wereldoorlog associeert zij zich met een he
kend zwendelaar en sticht speelbanken in verschillende
badplaatsen. Het is haar evenwel alleen erom begonnen
geld in handen te krijgen. Zij beweert, dat ze vele dui
zenden Marken noodig heeft om de autoriteiten te
bewegen de oprichting van een casino toe te staan.
Ten slotte loopt het spaak en de nu reeds vijftig
jarige avonturierster geeft zich opnieuw uit voor
„jonge, energieke vrouw" en weet tal van dames en
heeren in haar netten te verstrikken. Maar een paar
jaar later is het toch werkelijk afgeloopen met haar
winstgevende bedrijven. Een wat heftige vliegenier
schiet op een van haar vrienden, een bokser. Met den
luchtheld verzoent zij zich weliswaar, doch niet zoo
lang daarna schiet de aviateur voor den tweeden keer...
ditmaal "is het echter de dame zelf, die doodelijk wordt
getroffen.
De dader pleegde zelfmoord. Aohteraf bleek, dat reeds
verscheidene mannen zich om deze vrouw van het
leven hadden beroofd.
Mme. ANGèLE D"AU QUENTIER.
Deze dame is vooral werkzaam geweest In Frank
rijk en heeft zich daar schuldig gemaakt aan de meest
geraffineerde huwelijkszwendel, die men zich kan den
ken. Zonderling genoeg verkeert zij ook nu nog in ta
melijk benijdenswaardige omstandigheden. Zij leeft
tenminste op het oogenblik zeer rustig en teruggetrok
ken als echtgenoote van een Amerikaanscher planter.
In de jaren 1923/34 bracht zij een bezoek aan Ber
lijn, maar hier bereikte ze niet veel. Haar geboorteland
was voor haar daarentegen een waar dorado. Ze had
vijf echtgenooten en wist dezen heeren een zeer groot
aantal francs te ontfutselen. Later is zij gerechtelijk
vervolgd, echter niet wegens huwelijkszwendel, maar
wegens „veel-mannerij".
De door haar opgerichte modehuizen bestaan nog
steeds en naar men zegt heeft mevrouw Angèle nog
altijd een heel behoorlijk inkomen...
„Komt Ricky hier om je te halen?" vroeg Fanshaw
denkende aan wat Thomas den vorigen dag gezegd had.
.Neen, ik ga naar hem toe. Hij komt morgen bij juf
frouw QuaiL"
„En je hebt Thomas verteld..."
„Dat Ricky hier zou komen." vulde Rose triomfante
lijk aan. „Dat heb ik gezegd, omdat hij zoo aan mijn
hoofd zeurde. Maar het is niet zoo. Ik ken heusch wel
alleen naar Londen reizen. Mijn koffers zijn gepakt en
nu ga ik wat porselein halen, dat ik bij een vriendin
van me heb bewaard. Daarom heb ik dit afschuwelijk
valies bii me."
„Waarom bewaar je je porselein niet thuis?" vroeg
Fanshaw terloops.
„Omdat Susan het in haar woede misschien stukge
smeten zou hebben", antwoordde het meisje luchtig. „Het
is een afschuwelijk mensch. Verbeeld u, ze zei tegen
Ricky, dat er krankzinnigheid in mijn familie voorkwam.
Het was in zeker opzicht waar, want een paar van
mijn familieleden zijn in een krankzinnigengesticht ge
weest, maar mij mankeert niets. Susan vertelde het
alleen, dat Ricky me zou laten schieten, maar ik was
vastbesloten met Ricky te trouwen en een dame te wor
den, en deze week gaat het gebeuren. En u zult geen
last van ons hebben, meneer Fanshaw, want we gaan
naar Amerika"
De jonker vond het niet noodig op haar gebabbel in
te gaan, maar wierp en blik om zich heen. „De mist
wordt dikker," zei hij terloops", „en als je ver gaat,
kun je verdwalen."
„Onzin," protesteerde Rose Carr. „Ik ken iederen cen
timeter van Hurton; ik heb mijn heele leven hier ge
woond. Maar het wordt werkelijk erg mistig," stemde
ze toe. „Ik moest liever verder gaan, meneer Fanshaw."
Geef mij je tasch, dan ga ik met je mee," stelde Lio
nel beleefd voor.
Rose schrok en een sluwe schittering kwam in haar
oogen. „Neen, neen, ik wil u niet mee hebben. Ik kan
wel alleen gaan," riep ze gejaagd. „Ik bedoel dat Ik u
niet lastig wil vallen, en... en... goedenavond."
LLionel bleef verbaasd staan. „Hij wist, dat Rose
graag met iederen man en vooral met een „heer" een
praatje maakte en ln normale omstandigheden een wan
deling in den schemer met den landheer van Hurton
ten zeerste zou apprecieeren. Dus was het vreemd, dat
ze zijn gezelschap weigerde; het was ook vreemd, dat ze
zoo'n groote tasch bij zich had; en ten slotte was het
hoogst-eigenaardig, dat ze in de richting van 't spook
boschje ging om porselein bij een vriendin te halen,
zooals de jonker opmerkte. Met een schok drong het
eensklaps tot het besef van den jongeman door, dat Rose
den beker wilde gaan opgraven! Ricky, die blijkbaar
DE KONINGIN DER AVONTURIERSTERS:
THéRèSE HüMBERT.
Meer dan honderd millioen gouden francs heeft de
schoone Theresia in den loop der jaren opgestreken.
Deze zeer zachtzinnige, maar desondanks ongemeen
wilskrachtige vrouw had twee wapens: intelligentie en
tranen.
THéRèSE HUMBERT.
Ook zij bedacht een roerende erfenisgeschiedenis en
ontwapende daarmee vele tegenstanders. Zij snikte en
keek de ervaren zakenlui, die haar te woord stonden,
met groote onschuldige oogen in het wantrouwende ge
laat. Hiermee bereikte zij haar doel en zelfs meer dan
dat. Iedereen geloofde aan het bestaan van den rijken
Amerikaan, die liefdevol was verpleegd door de kleine
Thérèse en haar moeder en die daarom dezen twee
opofferende menschen een groot vermogen had ver
maakt. Natuurlijk waren er wreede en schurkachtige
erfgenamen, die 't testament voor waardeloos verklaar
den en nu had de arme Thérèse geen geld om op te
komen voor haar goed recht en ze wist zelfs niet waar
van ze moest leven.
Vijfentwintig jaar lang heeft Thérèse Humbert ge
weldige processen gevoerd tegen allerlei formidabele
tegenstanders, die heelemaal niet bestonden. Haar broer
was haar "hierbij behulpzaam en het geniale van haar
methode was, dat die broer eigenlijk niets var de ware
toedracht afwist, dienst deed als strooman en baar zijn
geheele leven moet hebben gehouden voor de beleedig-
de onschuld.
Het was Thérèse er niet om te doen de verschillende
rechtbanken tot een uitspraak te dwingen. Zij wilde
alleen documenten ln handen krijgen om zich zelf daar
van bij voortduring van het noodige crediet te verze
keren.
Gedurende vijfen twintig jaar werd het geld haar ln
den schoot geworpen en de schijnprocessen namen
maar steeds geen einde. Honderd millioen francs heeft
zij op deze wijze bijeen gespaard. Overal stond zij
3LATHILDE W ALTER,
alias Baronesse van Genslova, Marion ven
Cypriani en Marquise Uchois.
niet in de gelegenheid of niet van zins was. naar Hurton
te komen en zelf dat karweitje op te knappen, had haar
meegedeeld, waar zij den buit kon vinden en het valies,
dat zij bij zich had, moest naturlijk dienen om het kost
bare voorwerp te vervoeren, zonder argwaan te wekken;
als porselein, dat een vriendin in bewaring had gehad!
En evenmin als Richard zelf had zooals a.nzelf spreekt
Rose er idee v?nn, dat Thomas haar al vóór was ge
weest
In een oogwenk "Was Fanshaw's besluit genomen. Hij
zou haar volgen en op heeterdaad betrappen, terwijl ze
de plaats zocht waar de beker verborgen was geweest.
Dan zou hij haar de waarheid vertellen en haar pressen
van Ricky af te zien en met Thomas te trouwen.
Inmiddels was Rose in den mist verdwenen, maar
Fanshaw volgde haar zoo snel hij kon. Hij haalde haar
in, toen ze uit de laan naar het boschpaadje ging. Hier
was de mist niet zoo dik en hij kon haar tusschen de
boomen zien schuifelen. Zij verborg zich achter struiken
en boomstronken en slaagde erin onzichtbaar te blij
ven. Hij was nu volkomen overtuigd, dat ze iets slechts
in den zin had, omdat ze een paar keer schichtig om
zich heen keek. Toen sloeg ze een zijpad in en Fanshaw
zag haar naar een boom gaan, waarschijnlijk een zil
verberk, waarover Thomas gesproken had. Het was niet
veilig om haar verder te volgen; de jonker leunde
tegen een eik en wachtte in grimmig amusement op
Rose's ontsteltenis, als ze ontdekken zou, dat de beker
verdwenen was.
Door den mist kon hij haar niet zien, maar wel op het
gehoor af haar bewegingen volgen Hij stond op het
punt om naar haar toe te gaan, toen plotseling een luide
ontploffing weerklonk en hij door den grijzen nevel een
helderroode vlam zag. Verbijsterd strompelde de jonge
man naar voren. Hij struikelde op den rana van een
groot gat, dat in den grond geslagen was. en de lucht
was dik van scherpe, bijtende dampen. Van Rose was
niets meer te bekennen: zonder dat ze zelfs nog tijd
had gehad om een kreet te geven, had de ontploffing
haar vaneen gereten...
„Dynamiet!" hijgde Lionel ontzet, zijn hersens één
wilde verwarring.
„Dynamiet Hemel-nog-aan-toe...!"
XIX.
DE BEKER TERUG.
Lionel wist zelf niet, hoe hij van die vree^ plaats
was weggekomen. Hij had een verward idee. dat hij door
den mist van de plaats des onheils wegrende, en vaag
drong het tot hem door, dat anderen achter hem aan
tenslotte bekend als de „Koningin der avonturiersters''
en toch is zij nooit veroordeeld en nooit openlijk be
schuldigd. In dit opzicht had Al Capone dus nog een
lesje aan haar kunnen nemen!
Behalve de genoemde bedriegsters zijn er nog tal
rijke „dames met veel fantasie" geweest, die het leven
van niets vermoedende burgers in hooge mate onvei
lig maakten. Wij noemen slechts: Prinses Margarethe
von Preuszen (in werkelijkheid: Martha Barth), de Ba
ronesse Genslova (Martha Walter uit Gieszhübel) en
Prinses Eleonore Sapicka, die bij den burgerlijken
stond ingeschreven als Elli Pommerenke. De thans nog
levende en werkzame avonturiersters zullen wij maar
buiten beschouwing laten!
DONDERDAG 7 JULI.
HILVERSUM (1875 M.)
A.V.R.O.: 8.00 Tijdsein en Gramofoonmuziek; 10.00
Morgenwijding; 10.30 Het Trio Rentmeester; 11.15 Cau
serie door Mevr. R. Lotgering—Hillebrand: „Vruchten
en vruchtengerechten" 11.45 Het Trio Rentmeester;
12.30 Gramofoonmuziek; 1.30 Het Trio „Zapiavo"; 2.15
Rustpoos zender; 2.30 Gramofoonmuziek; 3.00 Zieken-
uur door Mevr. Antoinette van Dijk 4.00 Aansluiting
met Physiologisch Laboratorium Amsterdam: Interna
tionaal congres voor Phonetische Wetenschappen; 5.00
Kamerorkest o.l.v. Gerard Hemmes; 6.30 Sportpraatje
door H. Hollander; 7.00 Kamerorkest; 7.30 Herman H.
Felderhof over: „Voettochten in het Berner Oberland
van Meiringen tot Leukerbad; 8.00 Gramofoonmuziek;
8.15 Aansluiting met het Concertgebouw te Amsterdam.
Concertgebouw-orkest o.l.v. Albert van Raalte. Solist:
Francis Koene, viool; 10.30 Nieuwsberichten en Koersen,
van het Persbureau Vaz Dias; 10.45 Gramofoonmuziek;
11.00 Aansliiiting met Hotel-Café-Restaurant Pavilloen,
„Victoria" te Scheveningen. Ensemble Willy Wisse.
HUIZEN (296 M.)
K.R.O.: 8.00 Morgenconcert. N.C.R.V.: 10.00 Gramo
foonmuziek; 10.15 Korte Ziekendienst; 10.45 Gramo
foonmuziek. K.R.O.: 11.00 Gi-amofoohmuziek; 11.30
Godsdienstig halfuurtje; 12.00 Tijdsein en Politiebe
richten; 12.15 K.R.O.-Crkest o.l.v. Johan Gerritsen.
N.C.R.V.: 2.00 Cursus fraaie handwerken: 3.00 Vrou
wenhalfuurtje; 3.30 Verzorging zender; 4.00 Zieken-
uurtje 5.00 Cursus handenarbeid voor de jeugd; 5.45
John's Accordeon-duo 6.45 Cursus in knippen en stof-
versieren; 7.00 Gramofoonmuziek; 7.10 Lezing; 7.30 Po
litieberichten; 7.45 Persberichten van het Ned. Chr.
Persbureau; 8.00 Dameskoor „Cantemus" te Den Haag
o.l.v. Mevr. A. J. VinkVerschoor; 9.00 Ir. M. C. A.
Meischke: „Iets over glas-in-lood-vensters en hoe ze
ontstaan"; 9.30 Kwintet o.l.v. Piet v. d. Hurk; 10.00
Persberichten Vaz Dias; 10.45 Gramofonmuziek.
BRUSSEL (509 M.)
5.20 Concert door het Radio-orkest; 6.50 Gramofoon
muziek; 7.40 Idem; 8.20 Concert door het Radio-orkest;
9.20 Concert uit het Casino van Knocke 11.00 Gramo
foonmuziek.
KALUNDBORG (1153 M.)
3.50 Concert; 8.20 Omroeporkest; 10.20 Omroeporkest,
BERLIJN (419 M.)
4.50 Dansen voor viool en piano; 7.30 Dansmuziek door
de kapel Oscar Joost; 10.50 Populair concert.
HAMBURG (372 M.)
2.30 Gramofoonmuziek; 4.50 Concert 9.20 Concert; 10.40
Duitsche Dansmuziek.
KONIGSWUSTERHAUSEN (1635 M.)
2.20 Gramofoonmuziek; 4.50 Concert; 11.50 Cither-
muziek.
LANGENBERG (472 M.)
1.20 Concert; 5.20 Vesperconcert; 10.50 Concert.
DAVENTRY (1554 M.)
1.20 Concert; 2.20 Sonatenrecital*, 4.05 Dansmuziek;
4.50 Concert; 7.50 Concert; 9.55 Concert 11.05 Dans
muziek.
PARIJS-EIFFEL (1446 M.)
8.50 Gramofoonmuziek.
PARIJS RADIO (1725 M.)
12.50 Gramofoonmuziek; 9.05 Gramofoonmuziek; 9.50
Gramofoonmuziek.
MILAAN (331 M.)
7.50 Gramofoonmuziek; 8.50 Opera-uitzending.
ROME (441 M.)
9.05 Orkest; 9.50 Radio-tooneel.
WEENEN (517 M,)
8.20 Concert door het Weensche Symphonie-orkest;
10.35 Zigeunermuziek.
WARSCHAU (1411 M.)
5.20 Solistenconcert; 6.40 Dansmuziek; 8.20 Populair
Concert; 10.20 Dansmuziek.
BEROMUNSTER (460 M.)
10.05 Populair concert door het Omroeporkest.
kwamen. Pas toen hij het dorp bereikt had, werd hij
zich bewust van de werkelijkheid. Hij besefte, dat meer
menschen de ontploffing hadden gezien en wisten, dat
Rose Carr omgekomen was. Verscheidenen waren nog
in het bosch aan het werk geweest, sommigen niet ver
van de plaats, waar het ongeluk gebeurd was, iets,
waarmee het meisje blijkbaar geen rekening had gehou
den; anders had ze haar expeditie wel tot een later uur
uitgesteld. Eenige mannen hadden het meisje zelfs ge
zien en herkend en twee dorpelingen waren voldoende
dichtbij geweest om haar te zien graven aan den voet
van den zilverberk. De eene was zelfs door de ontplof
fing een eind weggeslingerd en een poos bewusteloos ge
weest.
Toen de mannen hun onsamenhangend verhaal ge
daan hadden, heerschte er een verbijsterde stemming in
het dorp. Waarom was Rose Carr naar het bosch ge
gaan? Wat had ze gezocht? Wie had het dynamiet on
der den boom gelegd?
De vragen werden van alle kanten gedaan en niemand
kon er antwoord op geven. Fanshaw werd omringd door
de verschrikte dorpsbewoners. Hij vertelde haastig al
les, wat hij wist d.w.z. van zijn ontmoeting met Rose,
hoe hij haar gevolgd was om te zorgen, dat ze niet in
den mist verdwaalde die uitlegging gaf hij van da
zaak en van zijn schrik bij de onverwachte ontplof
fing. Toen zocht Lionel den dorpsveldwachter op en liet
hem de plaats bewaken, terwijl hij onmiddellijk inspec
teur Arnold telegrafeerde. Fanshaw bekommerde zich er
op het oogenblik niets of of de waarheid bekend zou
worden of niet. Het eenige wat hij verlangde, was de
politie de zaak in handen te geven, daar deze toch niet
meer geheim te houden was, nu zij deze tragische wen
ding had genomen. Het reoht moest zijn loop hebben en
spoedig ook. En Fanshaw wist, wie schuldig was en
zijn verdiende straf niet zou ontgaan. Alles wees erop,
dat hier een wraakneming van Thomas Tollhurst in het
spel was. Hij was de eenige, die wist, waar de beker
begraven was, en hij alleen kon deze helsche val hebben
opgezet. Vóór hij tuinman op „de Olmen" was, had hij in
de naburige steengroeve gewerkt en daar dynamiet lee-
ren gebruiken. Maar waarom had Thomas, die zoo on
zinnig verliefd op Rose Carr was geweest, haar tot zoo'n.
gruwelijken dood gedoemd. Dit vroeg Lionel zich voort
durend af op zijn weg naar de villa van Dr. Dawson,
maar hij kon geen antwoord vinden.
Wordt vervolgd.