Het onbekende Europa.
Voorzichtig
Bont Allerlei.
Wat de wetenschap
bekend is van den dood.
met Zonnebaden.
Interessante bijzonderheden van
ons eigen werelddeel.
Dat het zelfs voor zeer bereisde globetrotters onmo
gelijk is. alle landen van ons werelddeel te kennen,
spreekt vanzelf: dat er echter in ons oude werelddeel
nog steede streken zijn, waarover de wetenschap in het
duister tast, zal velen verwonderen.
De Albaansehe Alpen.
Het minst bekende gebied van Europa is vermoede
lijk wel het hooggebergte van Albanië. Zelfs In de na
bijgelegen hoofdstad Scutari kan men er geen bruikbare
kaart van krijgen; ten aanzien van de ligging van het
gebergte, de hoogste toppen, de passen, enz. is men
eenvoudig aangewezen op vermoedens. De plaats, die het
verst in het onbekende gebied ligt, is Sjesi in het dal van
de Sjala. waar men nog een post van de gendarmerie,
eenige autoriteiten en een Franciscaner kerk vindt.
Soms gaan bewoners van Scutari in den zomer hierheen
voor de koelte; in deze omgeving is Sjesi zelfs een be
langrijk centrum. Van hoeveel belang een ongestoorde
verbinding met de hoofdstad is, blijkt uit het feit. dat
op het doorsnijden van de telefoondraden de doodstraf
staat
In bet gebergte achter Sjesi komen geen vreemdelin
gen. Dit gebied is zoo ontoegnakelijk, dat het zelfs in
den tijd der Turksche overheersching niet Mohame-
daansch geworden, doch Christelijk gebleven ls. Af en
toe ontmoet men er herders, die wonen in met mais-
stroo afgedekte leemen hutten. Hoe hooger men komt,
hoe eenzamer het wordt Ook de plantengroei en de
fauna worden schaarsch; deze zijn echter ook niet al
tijd ontzien. O.a. zijn de gemzen, die hier vroeger in-
beemsch waren, geheel uitgeroeid; vroeger moeten er
ook mooie forellen zijn geweest, die wel tien pond
zwaar konden worden, doch thans treft men ze niet
meer aan. De hoogste top is blijkbaar de 2700 M. hooge
Jezera; de kloven en keteldalen zijn ook in den zomer
met sneeuw bedekt en vormen in den winter een onover
komelijke hinderpaal voor alle verkeer.
Het land der torens.
De Kaukasus is zeker niet beter bekend dan de Al
baansehe Alpen. Dit grensgebergte tusschen Europa en
Azië is in menig opzicht een merkwaardig gebied; in
de naar buiten gelegen dalen is het klimaat vochtig en
veranderlijk, doch in de door de bergen zelf beschermde
gedeelten is het droog en zonnig, ongeveer zooals in de
Engadin. De laatstgenoemde werden daarom het eerst
bewoond; men treft dan ook slechts in het buitenland
ruines aan, o.a. van de voor deze streek zoo kenmerkende
torens. De toren is hier de normale bouwvorm; een
boerderij bestaat gewoonlijk uit een verdedigingstoren
en een paar woontorens. Dat men steeds op zijn eigen
verdediging bedacht moet zijn, is niet zoozeer het ge
volg van vrees voor vijanden van buitenaf, doch van de
onderlinge twisten, waardoor er nooit rust heerscht In
het land. De bloedwraak is een vloek voor dit gebied.
Het is nog niet opgehelderd hoe deze bouwkunde, die
blijkens de soliditeit der torens op een hoog peil staat,
het land is binnengekomen. Dat de bewoners zelf haar
tot ontwikkeling hebben gebracht, schijnt tn verband
met hun aard niet waarschijnlijk; de meest gangbare
opvatting is, dat hier de Invloed der Genueezen, welke
vroeger zeer groot geweest moet zijn, nog nawerkt. Met
de torens begint den laatsten tijd ook de merkwaardige
kunst, om ze te bouwen, in verval te komen; de laatste
100 jaar worden er meer en meer lage huizen met platte
daken gebouwd, waardoor het land der torens zijn ty
pische landschap verliest. De natuur doet sterk denken
aan de Oostelijke ketens der Alpen.
Een onderaardsche zondvloed.
In Noord—Dultschland is reeds jaren het peil van het
grondwater veel hooger dan normaal, het ergst is het
tot nu toe in 1928 geweest. Ook het waterpeil van de
meren is gestegen en dikwijls is hun blauwgroene water
van zeer doorzichtig troebel geworden. De stij
ging is in het binnenland veel duidelijker waarneembaar
dan in het kustgebied, doch zelfs op het eiland Rügen
werd zij nog geconstateerd. In Holstein is het peil van
het grondwater 0.5 tot 1 M. gestegen, doch in het stroom
gebied van de Warthe niet minder dan 3.5 M.
Het verschijnsel wordt verklaard door den bifitenge-
woon zwaren regenval der laatste jaren, die blijkt uit de
gemiddelde cijfers van de jaren tusschen 1892 en 1911
en die tusschen 1915 en 1931. Het gemiddelde is voor
Ratzeburg gestegen van 614 tot 700 m.M.. voor Rügen
van 605 tot 645. voor Frankfort aan de Oder van 520
tot 566, voor Schwerin van 519 tot 562 en voor Dram-
burg van 576 tot 622 m.M. De oorzaak van dezen zwa
ren regenval is niet bekend, doch zooveel te meer tre
den de hoogst ongunstige gevolgen daarvan aan het
licht; weiden en tuinbouwstreken staan gedeeltelijk on
der water en zijn waardeloos geworden; uitgestrekte
boomgaarden zijn vrnield. De schade loopt in de mil-
lioenen.
De geschledenies van het compas.
Van de hulpmiddelen, die ons van dienst zijn bij het
onderzoeken van de oppervlakte der aarde, is het kom
pas wel het voornaamste. Over de geschiedenis daarvan
bestaan vele onjuiste opvattingen, die sterk verbreid
zijn, vooral het bekende fabeltje, dat meer dan 1000
jaar voor Christus het kompas reeds in China in gebruik
was. De geschriften, waaruit men dit meende op te ma
ken, bleken vervalscht te zijn. In het jaar 414 na Chris
tus wordt nog beschreven, hoe zeevaarders in volle zee
radeloos waren bij een bewolkte lucht en de beroemde
Venetiaan Marco Polo, die op het einde van de der
tiende eeuw China bezocht, deelt niets mede van het
gebruik van het kompas door de Chineezen. In het Wes
ten was het kompas toen echter reeds bekend; in 1242
deelden Arabieren mee, dat het in Syrië gebruikt werd;
de oudste mededeel ing betreffende het gebruik in En
geland is afkomstig uit 1217 en in Frankrijk werd het
reeds in 1200 gebruikt In Noord-Europa was het vermoe
delijk al vroeger bekend en wel bij de Noormannen, de
beroemde zeevaarders uit dien tijd, die overal hun ver
overingen maakten. Zij hebben het gebruik van het
kompas verbreid en het waarschijnlijk ook uitgevonden;
een zeevarend volk uit het Noorden, dat niet vertrouwen
kon op den helderen hemel van Zuidelijker streken, had
ook meer behoefte aan een dergelijk hulpmiddel.
wr'fdk elzf f
TT
Hij bleef langer bij z'n familie dan hij gewild had,
maar kon zich zoo moeilijk losrukken van hun aan
houden om bij hen te blijven eten. Neen. dat ging niet,
hij bad iemand beloofd In de stad te gaan eten.
Hij was blij. Een vonkje hoop vlamde nog in hem op.
dat hij Ada vanavond tenminste nog bij zich zou heb
ben. Vlug, rad pratend, bonjourde hij z'n familie, holde
de trappen van het bovenhuis af en stormde de straat
©p naar het cafü, waar hij haar achter gelaten had.
Toen hij bij haar kwam, was hij weer rustig.
„Zullen we eerst gaan eten, Ada?"
Ze knikte.
Buiten op straat, in den striemenden regen, voelde hij
haar arm rillen tegen den zijne, trachtte haar bescher
mend te omvatten, maar hield zich in. Hij had er im
mers geen recht meer toe, nu hij de verloving had ver
broken en dit hun laatste samenzijn zou wezen.
Ineens trok hij haar mee schuin de straat over. mom
pelde verwoed een verwenschlng tegen een straatslen
teraar, die kwasi-beleefd sarcastisch z'n hoed afnam
voor haar. Ada.
Zoo schoof-je naar de hall van Suisse, troonde haar
mee.
„Gaan we hier in?" vroeg ze zacht angstig ver
baasd.
„Ja, je wou toch eten, niet?" antwoordde hij. Hij
schrok van z'n eigen harde stem.
Ada at niet veel, en hij,
met z'n grooten honger,
kon het heerlijk bereide
maal met moeite door z'n
keel krijgen, slokte twee
glazen bier op, zei aan
vankelijk geen woord.
Dan trachtte-ie z'n ge
dachten af te leiden en
vroeg haar wat. Zij maak
te een opmerking over
een paartje iets verder
weg, en beiden ginnegap
ten ze even, maar bei
den voelden, dat het ge
maakt was. gewild, om
die groote smart van de
scheiding te vergeten.
„Wat wil je doen van
avond. Ada?" vroeg hij
zacht, zich voorover bui
gend om z'n gefluister Z®1 aanvankelijk geen woord
verstaanbaar te maken.
Schijnbaar afwezig haalde ze haar schouders op, luste
loos, terneergedrukt door het verdriet dat gekomen was,
en door 't leed, dat komen zou.
„Wil je naar de bioscoop?"
Ze knikte.
Boven in den foyer van het Rembrandttheater dronken
ze een kleintje-koffie.
Hij hoorde Ada's stem niet. Wat vertelde ze nu? Het
drong niet tot hem door. Hij keek weer naar haar, be
wonderde haar, vervloekte zichzelf, dat hij met haar
wilde breken,. Maar moest-ie dan z'n ouders niet ter
wille zijn? Zou hij kunnen breken met thuis? Neen,
dat kon-ie ook niet. Hij had z'n belofte gegeven. Het
was een opoffering, want hij kon het eigenlijk niet.
Alles, wat hij nu deed, uit verstandelijke overwegingen.
Op het perron
kwam met z'n gevoel in opstand.Z'n moeder had gezegd
dat hij z'n gevoel moest uitschakelen, maar hoe kon
hij dat doen? Was dit wel de rechte weg om tot een
beslissing te geraken? H| hield van Ada en waarom
mocht hij haar dan niet behouden? Omdat z'n ouders
meenden, dat zij onwaar was. Van hun standpunt bezien,
was het wellicht verkeerd geweest niet onmiddellijk
met de waarheid voor den dag gekomen te zijn. Maar
zou het wel de juiste weg geweest zijn om dadelijk de
hartsgeheimen, die zij hem had toevertrouwd, over te
vertellen aan derden, ook al waren die dan z'n ouders?
Neen, dat ware niet fair geweest. Bovendien, wat be
trof het eigenlijk? Haar familie deugde niet. Maar om
dat haar familie nie.t deugde behoefde zij tooh niet slecht
te zijn. Zij was eerlijk, oprecht Zou hij haar dan niet
mogen lief hebben, alleen onder haar vader niet deugde."
In den feilen tweestrijd hadden z'n ouders hem er toe
overgehaald de betrekking met Ada te verbreken. Hij
had het beloofd, onder drang van tranen.
„Die Melodie des Herzens"
Was het toeval, dql juist deze film vertoond werd? Er
lag zooveel van hun eigen gemoedsstemming in. De
koorzangen van de klankfilm beroerden z'n gemoed.
Deed de smart hem dieper denken dan anders?
Geen woord werd er tusschen hen gesproken. Alleen
drukte hij zaoht z'n lippen op haar mond. als wilde hij
alle liefde, die nu nog in haar was. met zich meenemen.
Maar toen hij haar losliet, voelde hij die wegglijden, met
haar, omdat hij toegaf aan den drang van z'n verstan
delijke overwegingen.
Op het voorbalson van de tram, die hen naar het
station bracht, spraken ze geen woord. Beiden stonden
nadenkend tegenover elkaar, beseffend wat er gebeuren
ging, en niet begrijpend waarom ze van elkaar moesten
gaan. Bij het eindpunt van de tram trok hij haar haas
tig mee, door den stroomenden regen over het lichten-
flikkerende asfalt van het stationsplein.
Op het perron drupte
weemoedig de regen langs
het dak vlak voor de
wagens, die reeds klaar
stonden. Zachtjes duwde
hij haar in een coupé, zet
te zich een oogenblik
naast haar neer en dacht
er aan hoeveele malen
hij zoo reeds met haar
was meegegaan.
En nu moesten ze
scheiden.
„Ik kan me niet voor
stellen, dat het allemaal
voorbij is," fluisterde zij
bijna onhoorbaar.
„Laat me je schrijven,"
smeekte ze.
„Schrijf me niet", stok
n-ie. Z'n hart riep hem
naar haar, die hij lief
had, en toch zei hij dat
vreeselijke.
Portieren werden dichtgeslagen.
„Dag, Ada," en hij drukte voor de laatste maal een
kus op haar voorhoofd.
„Dag... dag..."
Hoe weemoedigd-lief klonk die stem.
Hij smeet het portier dicht, de wielen knarsten.
Nog stond hij somber op het perron, starend in de
zwarte duisterende diepte, waarin de laatste wagen was
verdwenen, met zich nemend het geluk.
Voorbij...
JAN D. Rempt. z
Een heldhaftig experiment
aan de galg.
De arts, die zich ten aanschouwe van een vergade
ring van medici met lues infecteerde, om zijn vertrou
wen in een door hem gevonden geneesmiddel te bewij
zen; de geleerde, die een kopje typhusbacillen leeg
dronk om te bewijzen, dat ziektekiemen geen vat heb
ben op een goed gevoed lichaam; de chirurg die een
pas weggenomen kankergezwel op zijn dij liet inplan
ten om te bewijzen, dat kanker niet besmettelijk is en
tenslotte de geleerde, die vanuit een ader in zijn arm
een gummi-buisje tot in zijn hart schoof deze helden
der wetenschap, die hun leven op het spel zetten, zoo
zegt prof, dr. Thomson Hywood, om het medisch on
derzoek vooruit te brengen, zien hun rij thans aange
vuld door een professor te Boekarest met zijn moedi
ge leerlingen, die aan hun eigen lichaam gingen onder
zoeken wat het is, te sterven. (Dezer dagen gaven ook
wij het bericht van dit wel zeer zonderlinge experi
ment red. S. C.)
Op de binnenplaats van hun instituut werd een galg
opgericht, een echte galg, zooals ook voor terechtstel
lingen wordt gebruikt. Aan die galg zag men nu eens
den professor, dan weer een der studenten hangen. De
strop werd aangetrokken de ademhaling en de bloed-
toevoer naar de hersenen werden afgesloten, het li
chaam van den proefpersoon verviel in krampachtige
trekkingen en bleef tenslotte bewegingloos. Op dat
oogenblik sprongen de anderen toe, sneden hem af en
brachten hem weer bij. De proefpersoon had. nu eenige
ervaring van het onbekende land, waar niemand van
terugkeert. Hij keerde echter wèl terug en kon vertel
len, wat het is, aan de galg te sterven.
En allen, die zich daar in Boekarest bij wijze van
proef lieten opknoopen, zoowel de professor als zijn
studenten, beschreven dezelfde gewaarwordingen. Zij
zagen een fel licht de reactie van de gehoorzsniw
en verloren dadelijk daarna het bewustzijn. Van
de krampen en trekkingen, die hun lichaam tijdens den
verstikkingsdood meemaakte, bemerkten zij niet3 meer,
de doodsstrijd verliep onbewust. Het eigenlijke sterven
maakt men niet meer mee, zelfs niet wanneer men
wordt opgehangen, wat een der vreeselijkate manle
ren van sterven is.
De wetenschap komt trouwens meer en meer tot de
conclusie, dat het sterven op zichzelf niet zoo vreese-
Hjk Is als men zou denken. Dr. Kahn heeft de wijzen,
waarop een mensch kan sterven, is zes groepen ge
rangschikt en slechts bij één van die groepen treedt
de dood in, zonder dat het bewustzijn wordt gestoord;
bij alle andere vormen sterft het lichaam eerst af,
nadat het heldere denken reeds is uitgeschakeld. Bij de
eerste des zes vormen worden zoowel het bewustzijn
als het lichamelijk leven plotseling en gelijktijdig uit
gedoofd. Zoo stierf de beroemde beeldhouwer Thor-
waldsen. De 74-jarige had zich wel al eenige dagen
minder goed gevoeld, doch op den morgen van zijn
sterfdag had hij nog gewerkt aan een buste van Luther;
's middags dineerde hij In de beste stemming met den
schrijver Oehlenschlager en den sprookjesdichter An-
dersen en 's avonds ging hij naar den schouwburg.
Terwijl hij reeds op zijn plaats zat en evenals de an
dere teoschouwers wachtte op het ophalen van het
gordijn, zag men hem plotseling van zijn stoel afglijden.
Hij had geen geluid gegeven, geen beweging gemaakt;
uit niets bleek, dat hij zijn einde had voelen naderen.
De groote kransader van zijn hart was verstopt geraakt
en zoo stonden het hart en de bloedsomloop stil. zonder
dat de beeldhouwer de minste pijn had gehad.
Bij een anderen vorm van sterven, den z.g. naroose-
dood, verliest de patiënt betrekkelijk spoedig het be
wustzijn, terwijl het iichaam eerst langzaam afsterft.
Dit is bijv. bet geval bij suikerziekte, uraemie, hersen
vliesontsteking en gasvergiftiging. Zulke patiënten wor
den moede, duizelig, zij vallen in een slaap, die steeds
dieper wordt in den letterlijken zin van het woord,
steeds verder in de hersens doordringt, totdat misschien
eerst na weken het ademhalingscentrum wordt be
reikt. De zieke is dan „ontslapen". Tusschen de belde
vormen ligt het tweede type, waarbij het bewustzijn
plotseling wordt verloren, bijv. door een beroerte, ter
wijl de dood eerst na langdurige bewusteloosheid komt
als een verlossing.
Bij de drie andere vormen van sterven heeft de pa
tiënt nog wel eenig bewustzijn, al denkt hij niet aan
zijn sterven. Als iemand van koorts of uitputting sterft,
heeft hij tevoren allerlei droomen; zijn denkvermogen
werkt niet meer, doch des te levendiger is zijn fan
tasie. Zoo droomde Napoleon hardop van zijn over
winningen, zoo stierf Auber in muzikale fantasieën.
Even vreemd is datgene, wat zich afspeelt in het be
wustzijn van iemand, die bijv. na van een hooge rots
gevallen te zijn, den dood voor oogen ziet. In de korte
oogenbllkken waarin hij valt, ziet hij zijn geheele leven
aan zich voorbijtrekken; hij is gelukig en gevoelt geen
spoor van doodsangst Een man, die als door en wonder
gered werd, zeide dat hij uren noodig zou hebben om
alles te vertellen, wat hij in die eene seconde van zijn
val had meegemaakt. En hoewel bij den zesden vorm
van sterven het normale denkvermogen niet vertroe
beld wordt ontbreken ook hier alle onaangename ge
waarwordingen: kalm en rustig schikt de stervende
zich in zijn lot. De dood kan door een pijnlijke ziekte
of een ernstige verwonding worden veroorzaakt, doch
het sterven zelf is pijnloos.
Op zoek naar het gouden kali.
Amerikaan ©r mee vandoor.
Uit Napels wordt gemeld, dat verscheidene kostbare
voorwerpen,die in de buurt van Poinpejl en Herculanum
werden opgegraven, door een Amerikaan zouden zijn
opgekocht Dit had echter alleen het geval kunnen zijn,
wanneer genoemde kleinoodieën waren ontvreemd. Prof.
Majuri, onder wiens leiding de Romeinsche Cam-
£agna wordt doorzocht, sprak de bewering, dat er een
diefstal zou hebben plaats gehad, echter beslist tegen.
Intusschen staat het wel vast, dat een Amerikaan
kort geleden in Italië zilver tafelgerei heeft gekocht
verder: oude schalen, sleutels en kannen, het een nog
antieker dan het andere. Maar het ergste is. dat deze
bewoner der nieuwe wereld beslag heeft gelegd op bet
gouden kalf en het heeft meegevoerd naar Dollarland.
Dit kalfje zou te voorschijn zijn gekomen tijdens de
opgravingen bij Cupra Marritima en het zou lang ge
leden hebben gediend om de diner-tafel van een heer
te Pompeji en prettig aanzien te verleenen.
De Amerikaan, die ieder jaar een bezoek aan Italië
brengt, zou een millloen Lire hebben neergeteld om de
verschillende kostbaarheden in zijn bezit te krijgen.
Nadat hij het gouden kalf goed en wel aan boord
van zijn jacht had, verliet hij het land van Mussolini
zoo snel mogelijk en sedert dien is hij niet terug
gekeerd.
Daar nu echter Prof. Majuri volhoudt, dat het gouden
kalf onmogelijk ontvreemd kan zijn, omdat... het nooit
gevonden is, is de Amerikaan er waarschijnlijk met een
pseudo-kalf van door, een goede imitatie van het echte,
klassieeke kalf, terwijl dit laatste, welks afbeeldingen
tot ons zijn gekomen, waarschijnlijk nooit het eigendom
is geweest van eenig edelman uit Pompeji.
ENKELE GOEDE RAADGEVINGEN
Met het mooie ^er ziet men oud en jong naar bul
ten trekken, naar ree en bosch, naar weide en meer,
om voor zoover d omstandigheden dat toelaten, van
het warme jaargetde te profiteeren. Er er zijn er niet
weinig, die daarbij tevens van de gelegenheid gebruik
maken om zoo brin mogelijk te worden. Nu ls er In
derdaad tot op zeere hoogte niets gezonder dan de
verwarmende en jeneeekrachtige zonnestralen, docM
de betrokkenen hoben een ander doel, n.1. bruin wor
den en om dat tebereiken, zijn zij al spoedig geneigd
tot overdrijving. E dat er dan gevaren dreigen, is Iets,
waarop niet dlkwis genoeg gewezen kan worden.
De buitenlucht o zichzelf zal bij mooi weer niet
schadelijk zijn voc het lichaam, hoe weinig men ook
aan heeft Langdvige bestraling door de zon terwijl
men in een daarvor speciaal gekozen „luchtig" badpak
onvoldoende gekled is. kan de ernstigste gevolgen
voor de gezondheid hebben. Bij Iemand van een donker
type ls de huid betr in staat, door een sterke vorming
van pigment een ilter te doen ontstaan tegen den
schadelijken invlod der overmatige bestraling. Toch
kunnen zelfs donkre types nog zeer pijnlijke brand
wonden oploopen.
De zonnestralen en de verhitting oefenen ook hun
invloed uit op de dieper liggende bloedvaten en sto
ren den geregelde! bloedsomloop. De bovenste lagen
der huid worden dor de verbranding vernietigd en er
ontstaan niet alle«i ongevaarlijke lose velletjea doch
ook leelijke blaren. Wanneer een te groote oppervlakte
der huid verbrand ls, treedt na eenige uren koorts op,
die met rillingen gpaard gaat. Een enkel geval eindigt
zelfs doodelijk.
Wij herinneren ons nog het geval van het vorige
jaar te Scheveni^en, van een tweetal jongelui, voor
wie een geforceen zonnebad zulke noodlottige gevolgen
met zich meebrafct.
Wanneer men ;onnebaden wenscht te nemen, kan
men het beste d« voorschriften der Duitsche medici
volgen, die op dil gebied een groote ervaring hebben.
Voor den eersten iag schrijven zij voor: 2 x 10 minuten
gekleed (in sporttemd en korte broek); voor den twee
den dag: 2 x 10 nintuen in badpak en 2 x 20 minuten
gekleed; voor dei derden dag 2 x 20 minuten in bad
pak en 2 x 20 nsnuten gekleed; voor den vierden dagr
2 x 30 mlntuen li badpak en 2 x 30 minuten gekleed en
eerst voor de vijde en volgende dagen 60 a 80 minuten
enkel ln badpak Zoo alleen heeft men zekerheid, dat
er zich geen ontangename gevolgen voordoen Het is
voorts altijd aan e bevelen, voor het zonnebad de huid
met een vette ertme of met olie in te wrijven. Lichte
gevallen van verbranding kunnen ook daarmee behan
deld worden; men kan er dan nog talkpoeder overheen
strooien. Ernstigi brandwonden dienen echter zonder
uitstel door een medicus te worden behandeld.
(Ca
ui;
'Ji
ïn
U*
De laatste wiorden
van GustaveDorê.
Dezer dagen verd in Frankrijk Gustave Doré her
dacht en het sjreekt vanzelf, dat tal van bijzonder^ I
heden uit zijn teven werden 'gememoreerd. Daar van
beroemde mannen altijd verwacht wordt, dat ze bij hun
sterven de een »f andere groote gedachte tol uitdruk- j
king brengen, <fle dan bestemd is om voort te leven
in den vorm vaa een gevleugeld woord, neeft men ook
Doré verscheidme uitspraken toegedicht die waar
schijnlijk nooit over zijn lippen kwamen.
Het zal den ltzer bekend z£i, dat sommige serieuze
geleerden, zelfs niet geheel zeker meer zijn van
Caesar's „Et tu, Brute" (Ook gij, Brutus?) om van
het „alea jacta est" (De teerling is geworpen) maar
niet eens te praten.
Goethe schijnt onmiddellijk voorz ijn dood inderdaad
verzocht te hebben het raam open te zetten, opdat er
wat meer licht zou binnenkomen, maar dit is op zich
zelf een zeer normale opmerking en men zal dan daar
toch geen diepzinnige beteekenis aan willen toekennen.
Overspannen Goethe-vereerders hebben van dit „zet het
raam open" enz. een rochelend: „Meer licht" gemaakt.
Ferdinand Lassalle heeft gedurende de laatste drie
dagen van zijn aardsch bestaan geen enkel woord meer
gezegd en zelfs hem heeft men nog allerlei dichterlijke
en wijsgeerige slagzinnen in den mond gelegd.
Wat nu Doré betreft, hij zou volgens tijdgenooten
vóór zijn overlijden niets anders hebben gefluisterd
dan: „J'expire" (Ik sterf); dit lijkt ons geen buitenis
sige uitroep, temeer omdat hij nog al ter zake is.
Enkele kunsthistorici houden echter vol. dat Doré
het woord „Shakespeare" heeft uitgeschreeuwd en
daarop den laatsten adem uitblies. Inderdaad was
Doré een yurig bewonderaar van den grooten Engel-
scben dichter.
Niettemin houden wij het niet voor zeer waarschijn
lijk, dat Doré zich dat op zijn sterfbed heeft herinnerd!
Lichtgas als voeding voor
automobiel-motoren.
Het zou een besparing van 30 a 40 be»*
teekenen.
Uit Newcastle-on-Tyne wordt gemeld, dat de „Els-
works of Vickers-Armstrong, Ltd." er in ge
slaagd zouden zijn speciale cylinders te vrvaardigen,
waarin lichtgas onder hoogen druk kan v. -den ver
voerd. Dit gas zou de benzine vervangen en a -lomobl-
listen zouden hierdoor in de toekomst 30 a 40 kunnen
uitsparen. De gashouders zijn van een bepaald soort
staal en voldoen in alle opzichten aan de gestelde
eischen.
Voor de Engelsche steenkolenindustrie zou deze in
ventie van het grootste belang kunnen zijn. Zoowel
lichte als zware motorrijtuigen zouden met behulp van
lichtgas worden voortbewogen.
Commander E. R. Micklen deelde mee. dat er
reeds proeven waren genomen, met lorries van het
zwaarste type en dat de resultaten zeer bevredigend
waren.
De gashouders worden onder aan het voertuig beves
tigd en kunnen zonder moeite opnieuw worden gevuld.
Een kikvorschenregen
Na een hevig onweer waren de straten van het stadje
Mainville in den staat Oregon volkomen met klk-
vorschen bedekt. Daar Mainville in een absoluut droog
gebied ligt, kon men langen tijd geen verklaring voor
dit verschijnsel vinden. Tenslotte bleek de oplossing
wervelstorm gewoed had, die de kikkers uit 'n op eenige
wervelstorm gewoed had, die de kikkers uit op eenige
kilometers afstand gelegen poel had opgeheven en
boven Mainville weer had laten vallen. Het opruimen
van de cadavers der neergestorte kikkers kostte liefst
vijftien honderd dollar.
